ရပ္ကြက္ေလးအတြင္းသို႔ ဂ်ပန္ျပန္ ဂီဂီႏွင့္ သူ႔အမ်ဳိးသမီး ဖရဲမတို႔နဲ႔အတူ သားေလး အူးအူးတို႔ ေျပာင္းေရြ႕လာခဲ့ေလသည္။ ဒီရပ္ကြက္ေလးထဲမွာ လံုးခ်င္းအိမ္ေလး ငွားတယ္ဆိုေတာ့ ဂ်ပန္မွ ျပန္ေရာက္ခါစ ဂီဂီတို႔အတြက္ အႀကိဳက္ေတြ႕သြားသလို ရပ္ကြက္ကေလးနဲ႔ ေနခ်င္ေသာ ဖရဲမအတြက္လည္း အကြက္ဆိုက္သြားေလသည္။ ဂ်ပန္မွာသာ အလုပ္အကိုင္လည္းေကာင္း၊
ကိုယ္တတ္သည့္ပညာနဲ႔ ရတဲ့လစာကေတာ့ ကိုက္ညီလွတဲ့အတြက္ အလုပ္လုပ္ရတာ အဆင္ေျပလွေပသည္။ ခုေတာ့ ရန္ကုန္မွာ အေျခခ်မယ္ဆိုေတာ့ ဘာလုပ္ရမလဲ စဥ္းစားဖို႔က လိုလာျပန္ျပီ။

ရန္ကုန္မွာက ကိုယ့္ပညာနဲ႔ လုပ္စားရတာကလည္း ေပးတဲ့လစာက မျဖစ္စေလာက္နဲ႔။ ဘယ္မွာေလွ်ာက္ၿပီး ဘာလုပ္ရမလဲဆိုတာကလည္း အလုပ္နဲ႔ လစာက မကိုက္တာက မ်ားေနသလို
အလုပ္ေကာင္းေလး၊ လစာေလးလည္း မဆိုးတဲ့ေနရာက်ျပန္ေတာ့ နားရက္မရွိတဲ့ အလုပ္ျဖစ္ျပန္ေရာ။ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းလုပ္ရျပန္ေတာ့လည္း ပါလာတဲ့ေငြေလးက အိမ္ငွားတာနဲ႔
မိသားစုစရိတ္နဲ႔ဆိုေတာ့ အရင္းအႏွီးက နည္းေနျပန္ေတာ့ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ စဥ္းစားမိတာ တစ္ခုရွိတာေလးပဲ လုပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားမိသည္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ ဂ်ပန္မွာထဲက ရတနာပံုေနျပည္ေတာ္သတင္းစာမွာ စာတိုေပစေလးေတြ ေရးသားေပးပို႔ေနၾကဆိုေတာ့ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ ရတနာပံုေနျပည္ေတာ္သတင္းစာက ကမ္းလွမ္းလာသည္ တစ္ေန႔ကို ႏွစ္ပုဒ္ေတာ့ ေရးေပးဗ်ာဆိုေတာ့ စာေရးဆရာလုပ္စားဖို႔ ဇာတာပါလာေလၿပီ။ အမ်ဳိးသမီး ဖရဲမကေတာ့ ရပ္ကြက္ေလးက မဆိုးဘူး။ ေနရတာ အဆင္ေျပမယ္ထင္တယ္ အေတြးနဲ႔ ပစၥည္းမ်ား ေနရာတက် ခ်ထားေနသည္။ သားသားေလး အူးအူးကေတာ့ သူ႔ကစားစရာေတြကို တစ္ေပြ႕တစ္ပိုက္နဲ႔ မေရာက္ေသးဘူး ေဆာ့ဖို႔ ဟန္ျပင္ေနေလရဲ႕။

ခဏေနေတာ့ ရပ္ကြက္ဆိုတဲ့အတိုင္း ေျပာင္းေရြ႕လာတာ ဘယ္လိုလူေတြလဲ။ ဘယ္ကလဲ စပ္စုတဲ့ ဓေလ့အတိုင္း အိမ္တိုင္းေစ့က ေခါင္းေတြျပဴတစ္ၿပီး ၾကည့္ေနၾကတာကို ေတြ႕ရသည္။ ပစၥည္းေတြ ေနရာခ်ၿပီး ခဏအေမာေျဖေတာ့ မိန္းမက

“ကိုကိုဂီေရ… ”
“ဘာလဲဟ ေမာရတဲ့ၾကားထဲ”
“ေၾသာ္ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး။ မိဖရဲတို႔ ဒီရပ္ကြက္ေလးနဲ႔ ရင္းႏွီးသြားေအာင္ အိမ္တက္ကေလးေတာ့ လုပ္မွျဖစ္မယ္ထင္တယ္ေနာ္”
“ေအးပါ။ လုပ္ရမွာေပါ့။ ဘာေကၽြးဖို႔ စဥ္းစားထားလို႔လဲ”
“အမ်ားႀကီးလည္း မကုန္က်ေအာင္ အားလံုးလည္း စားလို႔အဆင္ေျပေအာင္ ၾကက္သားပလာတာေကၽြးမလားလို႔ေလ… ရွင္ေကာ ဘယ္လိုလဲ”
“ေအးဟ။ အဲဒါ မဆိုးဘူး။ ပါလာတဲ့ေငြက အိမ္စေပၚတင္၊ အိမ္လခေပးနဲ႔ ဘာမွသိပ္က်န္ေတာ့တာမဟုတ္ဘူး။ ဒါပဲ ေကၽြးမယ္”
“ဒါဆို တစ္ရပ္ကြက္လံုး ဖိတ္မွာလား”
“အာ… တစ္ရပ္ကြက္လံုးေတာ့ မဖိတ္ေတာ့ပဲ ငါတို႔ရဲ႕ အနီးအနား ဒီလမ္းထဲပဲ ဖိတ္ၾကမယ္”
“အင္းေလ.. ဒါဆိုလည္း ကိုဂီ့သေဘာပဲ”
“ေၾသာ္ ဒါနဲ႔ သားေလး အူးအူးကိုလည္း ဒီရပ္ကြက္န႔ဲ နီးတဲ့ေက်ာင္းကို ေျပာင္းဖို႔ လုပ္ရဦးမယ္ေနာ္”
“ေအးပါ ေနာက္ေတာ့ ေမးျမန္းျပီး ေျပာင္းတာေပါ့”

ဒီလိုနဲ႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ တိုင္ပင္ၿပီး အိမ္တက္ဆြမ္းေကၽြးကို ၾကက္သားပလာတာနဲ႔ ဧည့္ခံၾကေလသည္။
ေခါင္းရင္းအိမ္က မိတိုက္ကေတာ့ အေစာႀကီး ေရာက္ေနၿပီး ၀ိုင္း၀န္းကူညီေပးေလသည္။ ေျခရင္းအိမ္မွာ အရက္သမား ကမ္းႀကီးကေတာ့ ညက အမူးလြန္ေနေသာေၾကာင့္ ဧည့္သည္ကုန္ခံနီးမွ ေရာက္ရွိလာသည္။ တစ္အိမ္ေက်ာ္မွ စက္ခ်ဳပ္သည့္ ဖက္တီးမကေတာ့ သူ အက်ႌခ်ဳပ္သည့္အေၾကာင္းကို စကားေတြ ေဖာင္ဖဲြ႕ေအာင္ ေျပာပါေတာ့သည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အိမ္က မိစိန္ေပါက္လည္း လာသည္။ လမ္းထိပ္အိမ္က ဘယ္သူမွ မေခၚမေျပာပဲ ေနတဲ့ ေဒၚဘလက္လည္း လာတာကို ေတြ႕ရသည္။ အကူညီလိုရင္ ေျပာေနာ္ ဘာမွအားမငယ္နဲ႔။ ဒီမွာက တစ္ဦးကို တစ္ဦး ဒီလိုပဲ ကူညီေနၾကတာပါပဲ။ ဆိုၿပီး ေျပာရင္း မိတိုက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ပန္းကန္ေတြ သိမ္းဆည္းေနေလၿပီ။
ဒီလိုနဲ႔ အိမ္တက္ဆြမ္းေကၽြးမွာ တစ္လမ္းလံုး စံုလင္စြာနဲ႔ စကားေတြ ေျပာရင္းနဲ႔ ၿပီးဆံုးသြားေလသည္။

ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ့ မနက္ေစာေစာ ကိုဂီအတြက္ မနက္စာ ျပင္ဆင္ေပးၿပီး ဖရဲမ ေစ်းသြားဖို႔ လုပ္ရသည္။ ေစ်းသြားဖို႔ အိမ္က ထြက္ေတာ့ တစ္ဖက္အိမ္က မိတိုက္ကို ျမင္ေတာ့ အိမ္နီးခ်င္း ေလာကြက္လုပ္ရသည္။

“မမတိုက္… ဖရဲမ ေစ်းသြားမလို႔ ဘာမွာဦးမလဲ”
“အေတာ္ပဲ ဖရဲမေရ… နည္းနည္းမွာလိုက္ခ်င္လို႔။”
“ရပါတယ္။ မမတိုက္ရဲ႕ ဘာမွာ မွာလဲ”
“ၾကက္သားေလးတစ္ျခမ္းေလး ၀ယ္ခဲ့ေပးပါေနာ္။ ေရာ့ ပိုက္ဆံပါ တစ္ခါထဲ ယူသြားလိုက္ဦး”
“အမယ္ မမတိုက္ကလဲ ျပန္လာမွ ေပးလည္းရပါတယ္။ အပန္းမႀကီးပါဘူး။ ဖရဲမ ၀ယ္ခဲ့လိုက္မယ္ ဟုတ္လား”

ဒါနဲ႔ ေစ်းကိုေရာက္ၿပီး ကိုယ္၀ယ္ခ်င္တာ ၀ယ္ၿပီးလို႔ ျပန္မယ္လုပ္ေတာ့ ေၾသာ္ ေမ့မလို႔ မမတိုက္မွာတာ ၀ယ္ရဦးမယ္ဆိုၿပီး ၀ယ္ျခမ္းျပန္ခဲ့သည္။ မိတိုက္တို႔အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့

“မမတိုက္ေရ…”
“လာၿပီ ဖရဲမေရ… ထမင္းအိုးတည္ေနတာ တန္းလန္းျဖစ္ေနလို႔”
“ေရာ့ မမတိုက္ ၀ယ္ခိုင္းလိုက္တာ”
“ေက်းဇူးပဲ ညီမေရ… အမ ထမင္းအိုးတန္းလန္းမို႔လို႔….” ေျပာရင္းနဲ႔ မွာလိုက္ေသာ ပစၥည္းမ်ားကို ယူၿပီး အိမ္ထဲ လွည့္၀င္သြားေလသည္။ အင္းေလ သူလည္း အလုပ္မ်ားေနလို႔ မွာလိုက္တဲ့ ပိုက္ဆံမေပးတာေနမွာေပါ့ ေတြးရင္းနဲ႔ အိမ္ထဲ လွမ္း၀င္လိုက္သည္။

ေနာက္တစ္ေန႔လည္း ဒီလိုပဲ မွာျပန္သည္။ ၀ယ္ခဲ့ၿပီး ေပးလိုက္ေတာ့ ပိုက္ဆံေပးဖို႔ ေမ့ေနျပန္ေလသည္။ တစ္ရက္မကေတာ့ဘူး။ ဘယ္လိုေျပာၿပီး ေတာင္းရပါ့။
ေနာက္ရက္က်ေတာ့ ထပ္မွာၿပီး ေၾသာ္ ဟိုေန႔က ၀ယ္တဲ့ဖိုး မေပးရေသးဘူး။ ေရာ့ ညီမေလး မမတိုက္ အားနာလိုက္တာ ညီမေလးရယ္ ဆိုၿပီး ၅၀၀ တန္တစ္ရြက္ေပးေလသည္။ အင္.. ႏွစ္ရက္ ၀ယ္ေပးလိုက္တာ ၉၀၀ ဖိုးေလာက္ရွိတာကို ခုေတာ့ ၅၀၀ ပဲ ေပးတယ္။ ထပ္ေတာင္းဖို႔ကလည္း အခက္။ ေပးၿပီးၿပီးခ်င္း အိမ္ထဲ လွည့္၀င္သြားသည့္ မမတိုက္ရဲ႕ ေနာက္ေက်ာျပင္ကို ေငးၾကည့္ရင္းနဲ႔ က်န္ခဲ့ရသည့္ ဖရဲမအျဖစ္ကို ဘယ္သူျမင္မွာပါလိမ့္။ ေတြးရင္း ေဘးဘီကို ၀ဲ့ေ၀့ၾကည့္မိေလသည္။

အိမ္မွာ လင္ေတာ္ေမာင္ ကိုကိုဂီကို ျပန္ေျပာျပန္ရင္လည္း
“မင္းကလဲကြာ ဒါေလးေတာ့ ကူညီလိုက္ေပါ့ အိမ္နီးခ်င္းေတြပဲ။ ဒါကိုပဲ စကားလုပ္ေျပာေနတယ္။ ဒီမွာ တစ္ေန႔ ေဆာင္းပါး ႏွစ္ပုဒ္ၿပီး မနည္းေရးေနရတဲ့ၾကားထဲ မင္းက တစ္ေမွာင့္”

လင္ေတာ္ေမာင္ကို တဗ်စ္ေတာက္ေတာက္ ေရရြတ္ရင္း ေလွ်ာ္ဖြတ္ထားသည့္ သားေလး အူးအူးအ၀တ္အစားမ်ားကို အိမ္ေရွ႕ထြက္လွမ္းေနမိသည္။ အိမ္ေရွ႕အိမ္က မိစိန္ေပါက္က လွမ္းၿပီး
ႏႈတ္ဆက္သည္ကို ပထမ မၾကားမိ။ ေနာက္မွ ၾကားလို႔ ဘာေမးမွန္းမသိ ျပန္ေမးရသည္။

“မမစိန္ ဘာေျပာတာလဲ”
“ေၾသာ္ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး။ ထမင္းခ်က္ၿပီးၿပီလား ေမးတာပါ”
“ခ်က္ၿပီးၿပီ မမစိန္ေပါက္ေရ… ခ်က္ၿပီးလို႔ ေလွ်ာက္ဖြတ္ေနရတာ။ ရာသီဥတုက ခုေကာင္းလိုက္ ေတာ္ၾကာ မေကာင္းလိုက္နဲ႔ေလ”
“ဘာခ်က္လဲ။ မဖရဲတို႔အိမ္ေတာ့ ဟင္းေကာင္းမွာပါ။ အမ်ဳိးသားက စာေရးဆရာဆိုေတာ့ေလ….”
“အမယ္ေလး စာေရးဆရာဆိုတိုင္း ဟင္းေကာင္းစားေနရတယ္မထင္နဲ႔ မမေပါက္ေရ… ဒီလိုပဲ”
“မမေပါက္ေကာ ခ်က္ၿပီးၿပီလား။ မမေရ ေနေလးပူတုန္း ေလွ်ာ္လက္စေလးေတြ ဆက္ေလွ်ာ္လိုက္ဦးမယ္”

ဒီလိုနဲ႔ မစိန္ေပါက္နဲ႔ စကားေၾကာ ျဖတ္ရင္း အိမ္ထဲမွာ ေလွ်ာ္ထားတဲ့ အ၀တ္မ်ားကို ၀င္ယူရေလသည္။
တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ ကိုကိုဂီျပန္လာသည္နဲ႔ ရပ္ကြက္အေၾကာင္း နားၿငီးေအာင္ ၾကားရေလသည္။
ေနာက္ရက္ ေစ်းသြားေတာ့ တစ္ဖက္အိမ္မွ မသိေအာင္ တိတ္တိတ္သြားဖို႔ ေခ်ာင္းရင္း ထြက္လာေတာ့

“ညီမေလးေရ.. ေစ်းလည္း မွာခ်င္လို႔”
“ေၾသာ္ .. အင္း အဲ.. ရပါတယ္ မမတိုက္ ဘာမွာမလို႔လဲ”
“ခ်ဥ္ဟင္းေလး စားခ်င္လို႔ေလ အဲဒါ တစ္မ်ဳိးထဲနဲ႔လည္း ေစ်းကို မသြားခ်င္ေနတာနဲ႔ အေတာ္ပဲ ညီမဖရဲကိုပဲ မွာလိုက္ေတာ့မယ္။ လမ္းၾကံဳေလး ခ်ဥ္ေပါက္ရြက္ေလး ႏွစ္စီး သံုးစီးေလာက္ ၀ယ္ခဲ့ေပးပါဦး”

ပိုက္ဆံမေပးပဲ ပါးစပ္ကေန မွာေနေသာ မမတိုက္ကို စိတ္ထဲက ေရရြတ္ရင္း မ်က္ႏွာေပးကေတာ့ အျပံဳးေတြ ေ၀ဆာေနၿပီး

“ရပါတယ္ မမတိုက္ရယ္။ ဒီလူနဲ႔ ဒီလူ ေျပာရမယ့္လူေတြမွမဟုတ္တာေနာ္”
ဒီလိုနဲ႔ ေစ်းက ျပန္လာေတာ့ မမတိုက္တို႔အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ မ်က္ႏွာ ခ်ဳိခ်ဳိ အျပံဳးေ၀ဆာစြာနဲ႔
“ေဟာေတာ့ မမတိုက္ေရ… ”
“ဘာလို႔လဲ ညီမဖရဲ”
“မမမွာတာ ဖရဲမ ေမ့ခဲ့လို႔ မမရဲ႕”

မုသားခ်ဳိခ်ဳိနဲ႔ ေျပာၿပီး အိမ္ဘက္ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။
ညဘက္ေရာက္ေတာ့ ကိုကိုဂီ စာေရးေနသည့္ေဘးတြင္ ၀င္ထိုင္ရင္း တစ္ေနကုန္ျဖစ္သည့္ ရပ္ကြက္အေၾကာင္းကို စကားေဖာင္ဖဲြ႕ေနမိစဥ္

“ဘယ္ေခြးမွ လူမထင္ဘူးကြ”

သံေသးသံေၾကာင္ အသံႀကီး ထြက္လာေလသည္။ ကိုကိုဂီက

“အင္း ဟိုဘက္အိမ္က ကမ္းႀကီး ထံုးစံအတိုင္း မူးလာျပန္ၿပီထင္တယ္”
“ဟုတ္တယ္ေနာ္ ကိုကိုဂီ။ မူးလာရင္ တိတ္တိတ္ေနတာမဟုတ္ဘူး။ တစ္ရပ္ကြက္လံုးကို ဆူေနတာပဲ”
“ေဟ့ အရက္ကို ႀကိဳက္လို႔ ေရေရာေသာက္တာ ဘာျဖစ္လဲကြ။ ဘယ္သူ႔ကို ေသာက္ဂရုစိုက္ရမွာလဲ။ မိုက္တဲ့ေကာင္ ထြက္ခဲ့… က်န္တဲ့သူနဲ႔ ဖိုက္မယ္။”
ဒါေၾကာင့္ ကိုဂီ့ကို ေျပာတယ္မလား ရပ္ကြက္ေျပာင္းရေအာင္လို႔ေလ။ ဒီလို ခ်ိန္မွာ နား၀င္ေအာင္ ေျပာရသည္။ ခဏေနေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီ ထင္ပါရဲ႕ အသံတိတ္သြားေလသည္။
“မင္းကလည္းကြာ နားၿငီးလိုက္တာ အရက္သမားထက္ ပိုဆိုးေနတယ္။ ဒီလို ကိုယ့္အိမ္ေလးျခံေလးနဲ႔ ေနခ်င္တယ္လို႔ မင္းပဲ ေျပာခဲ့တာမလား။”

လင္ေတာ္ေမာင္ ေျပာေတာ့လည္း ၿငိမ္ေနရသည္။ တစ္ခါတေလေတာ့လည္း ေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္လွ်င္ မမတိုက္က ဆန္ျပဳတ္ေလး လာျပဳတ္ေပးတာနဲ႔။ မစိန္ေပါက္က ေဆးေလး ၀ယ္ၿပီး
ပို႔ေပးတာ ဒါေတြေတာ့ မဆိုးလွေပ။

ဖန္တီးထားေသာ ဖန္တီးမႈေလးတစ္ခုတြင္ ဇာတ္ေကာင္နာမည္မ်ားအတြက္ ဇာတ္ေကာင္နာမည္ရွင္မ်ားမွ နားလည္သေဘာတူ ၾကည္ျဖဴမည္လို႔ မေနာ ထင္ျမင္ပါေၾကာင္း ေနာက္ပိုင္းကိုလည္း ဆက္လက္ေစာင့္ေမွ်ာ္ ဖတ္ရႈေပးဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနပါတယ္။ ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါဦးမည္။

manawphyulay

About manawphyulay

manawphyu lay has written 939 post in this Website..

I like Design. I am writing blog. http://www.manawphyulay.blogspot.com အေကာင္းဆုံးၾကည့္မွန္ဆိုတာ မိတ္ေဟာင္းေဆြေဟာင္းတစ္ေယာက္ပါပဲ။