”ေနေကာင္းရဲ႕လား ကာကာ။ ကြၽန္ေတာ္တကယ္ေမးေနတာ၊ ေနေကာင္းရဲ႕ လား”

” တကယ္ေျပာရရင္ ေသေတာ့မွာ” ဟု တဂြီးဂြီးျမည္ေသာအသံျဖင့္ေျပာသည္။

ေနာက္တစ္ႀကိမ္ေခ်ာင္းဆုိးျပန္ရာ လက္ကိုင္ပုဝါထဲ ေသြးပိုမ်ားလာသည္။

ရာဟင္ခန္သည္ ပါးစပ္ကိုသုတ္သည္။ ေခြၽးရႊဲေနေသာနားထင္ကို အက်ႌလက္စျဖင့္

ဆြဲသပ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ဖ်ပ္ခနဲၾကည့္သည္။ သူေခါင္းညိတ္ျပခ်ိန္တြင္

ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာေပၚမွ ေနာက္ထပ္ေမးခြန္းကို

သူဖတ္ၿပီးျဖစ္ေၾကာင္းသိရသည္။

”သိပ္မခံေတာ့ဘူး” ဟု ရာဟင္ခန္ ေလသံျဖင့္ေျပာသည္။

”ဘယ္ေလာက္ခံမလဲ”

……………………
……………………..
………………………

____________________

”သိပ္မခံေတာ့ဘူး” ဟု ရာဟင္ခန္ ေလသံျဖင့္ေျပာသည္။

”ဘယ္ေလာက္ခံမလဲ”

ရာဟင္ခန္ ပခံုးတြန္႕ျပသည္။ ေခ်ာင္းဆိုးျပန္သည္။ ”ဒီေႏြအကုန္ကို

မေတြ႕ႏုိင္ေတာ့ဘူးထင္တယ္”

”ကြၽန္ေတာ္နဲ႕အတူ အိမ္လိုက္ခဲ့ပါ ကာကာ။ သမားေတာ္ေကာင္းေကာင္း ျပမယ္။

ေဆးပညာေတြ တခ်ိန္လံုးတိုးတက္ေနတာ။ ေဆးဝါးအသစ္ေတြရွိတယ္။

ကုထံုးအသစ္ေတြရွိတယ္။ ကာကာ့ကိုလည္း စာရင္းသြင္း-” ကြၽန္ေတာ့္စကားေတြ

ေတာေရာက္ေတာင္ေရာက္ျဖစ္ေနၿပီမွန္း ကြၽန္ေတာ္သိသည္။ သုိ႕ေသာ္ ငုိေနသည္

ထက္ေတာ့ သာေသးသည္။ ကြၽန္ေတာ္က ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ငိုခ်တတ္သူ။

ရာဟင္ခန္သည္ ေအာက္သြားမရွိေသာပါးစပ္ကိုၿဖဲ၍ ေက်နပ္စြာတသိမ့္သိမ့္

ရယ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ၾကားဖူးသမွ် ရယ္သံေတြထဲ အေမာဆံုးရယ္သံျဖစ္ေနသည္။

”အေမရိကားကေတာ့ ေအမားကို အေကာင္းျမင္ဝါဒေတြ သြတ္သြင္း ေပးလုိက္ၿပီ။

ဒီအေကာင္းျမင္ဝါဒေၾကာင့္ပဲ အေမရိကားဟာ သိပ္ကိုႀကီးက်ယ္ခဲ့တာ။

ေကာင္းပါတယ္။ ကာကာတို႕က အလြမ္းသည္ေတြ၊ ကာကာတို႕ အာဖဂန္ဆိုတာ အလြမ္းသမား

မဟုတ္ဘူးလား။ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္သနားရတာနဲ႕ … ဂ႐ုဏာသက္ရ တာနဲ႕၊

ဒါေတြကိုပဲ ျပန္သာယာေနတတ္တာ။ ဆံုး႐ံႈးဖို႕၊ ခံစားရဖို႕ လြယ္လြယ္ေလး

အေလွ်ာ့ေပးလုိက္ၾကတယ္။ ဒါကိုပဲ လူ႕ဘဝရဲ႕အမွန္တရားတဲ့။ ဘဝဆိုတာ ဒီလုိ

ပါပဲတဲ့။ ဒါေပမယ့္ အခုက်န္းမာေရးကိစၥမွာေတာ့ ကာကာက ကံၾကမၼာကို

ယုိးမယ္ဖြဲ႕ ေနတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ လက္ေတြ႕က်တာပါ။ ဆရာဝန္ေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႕

ျပၿပီးပါၿပီ။ အေျဖကေတာ့ တစ္ခုတည္းပဲ။ သူတို႕ကို ကာကာယံုပါတယ္။

ဘုရားသခင္ရဲ႕ အလုိေတာ္က ဒါမ်ိဳးပဲကိုး”

”ေလာကမွာ ကိုယ္လုပ္တာရယ္ မလုပ္တာရယ္ ဒါပဲရွိတယ္”

ကြၽန္ေတာ့္အေျပာကို ရာဟင္ခန္ရယ္ျပန္သည္။

”ေအမားကေတာ့ ေအမားအေဖနဲ႕ တစ္ေလတည္းပဲ။ သူ႕ကိုသတိရလိုက္ တာကြာ။ ေအမားေရ

… ဘုရားအလုိေတာ္အတိုင္းပါပဲ။ ဒီ့အျပင္ ေအမားကို လွမ္းေခၚလုိက္တာ

တျခားအေၾကာင္းရွိေသးတယ္။ ကာကာမသြားခင္မွာ ေအမားကို

ေတြ႕သြားခ်င္တာေၾကာင့္ေရာ၊ တျခားအေၾကာင္းေရာေပါ့”

”တျခားအေၾကာင္း”

”ေအမားတို႕ထြက္ေျပးတဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး ေအမားတို႕အိမ္မွာ ကာကာေနခဲ့တာ သိတယ္ေနာ္”

”ဟုတ္ကဲ့”

”ကာကာတစ္ေယာက္ထဲ ေနခဲ့တာမဟုတ္ဘူးကြဲ႕။ ဟက္ဆန္နဲ႕အတူ ေနခဲ့တာ”

”ဟက္ဆန္”

ထိုအမည္ကို ေနာက္ဆံုးဘယ္တုန္းက ေခၚခဲ့မိပါလိမ့္။ အျပစ္ရွိျခင္း

သံဆူးႀကိဳးက ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ထဲ ေနာက္တစ္ဖန္နစ္ဝင္လာသည္။ ဟက္ဆန္႕ အမည္ကို

ေခၚမိလုိက္သည္ႏွင့္ မႏၲန္ရြတ္၍ က်ိန္စာတိုက္ခံရသလို ႏွိပ္စက္ညႇင္း

ပန္းမႈကို တစ္ေၾကာ့ခံစားရျပန္သည္။ ႐ုတ္တရက္ လမ္းေပၚမွလူသြားလူလာတုိ႕၏

ရနံ႕က ရာဟင္ခန္႕အခန္းက်ဥ္းေလးထဲ ပူစပ္ပူေလာင္ႏွင့္ စူးရွလာသည္။

”ေအမားဆီ စာေရးၿပီး ေျပာျပမလို႕ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေအမားသိခ်င္ပါ့ မလားဆုိတာ

ကာကာ မေသခ်ာဘူးေလ။ ကာကာေျပာတာ မွားသလား”

‘မွားတာေပါ့’ ဟုဆိုလွ်င္ အလိမ္အညာျဖစ္ေတာ့မည္။ ဟုတ္တုိင္းမွန္ရာကို

ေျဖခ်င္လွ်င္ ‘မမွားပါဘူး’ ဟုဆိုလုိက္႐ံု။ ထိုႏွစ္ခုၾကားတြင္ေနရန္

”ကြၽန္ေတာ္မသိဘူး” ဟုေျဖလုိက္သည္။

ရာဟင္ခန္သည္ လက္ကိုင္ပုဝါထဲ ေခ်ာင္းဆုိးခ်ျပန္သည္။ ေခ်ာင္းဆိုးရန္

ေခါင္းအငံု႕ ဦးေခါင္းေပၚမွ အနာမ်ားကိုေတြ႕ရသည္။

”ေအမားကို ဒီအထိလွမ္းေခၚတာ အကူအညီေတာင္းစရာရိွလို႕ပါ။ ကာကာ့ အတြက္

လုပ္ေပးမလား။ ဒါေပမယ့္ အကူအညီမေတာင္းခင္ ဟက္ဆန္႕အေၾကာင္း ေျပာျပရဦးမယ္။

နားလည္လား”

”ဟုတ္ကဲ့”

”သူ႕အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္လိုက္တာကြယ္။ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ အကုန္လံုး

ကိုေျပာျပခ်င္တယ္။ နားေထာင္မလား”

ကြၽန္ေတာ္ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။

ရာဟင္ခန္သည္ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ကာ နံရံေပၚေခါင္းမွီ၍ ဇာတ္စံုခင္း သည္။

——————————————

အခန္း(၁၆)

၁၉၈၆ ခုတုန္းက ဘာျဖစ္လို႕ ဟက္ဆန္႕ကို ဟာဇာရာစခန္းမွာသြားရွာသလဲ

ဆိုတဲ့အေၾကာင္းရင္း အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ အဓိကအေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ကာကာ

သိပ္ၿပီးအထီးက်န္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေလာက္တုန္းက ကာကာ့မိတ္ေဆြေတြ၊

ေဆြမ်ိဳးေတြ ေသတဲ့သူေသ၊ ပါကစၥတန္နဲ႕ အီရန္ကိုေျပးတဲ့သူေျပး၊

ကိုယ္တစ္သက္လံုး ေနလာခဲ့တဲ့ ကဘူးမွာ အသိအကြၽမ္းတစ္ေယာက္ေတာင္

မရွိခ်င္ေတာ့ဘူး။ လူတိုင္းေျပးၾကၿပီေလ။ ဟိုအရင္ ကာတာပါဝမ္ရပ္ကြက္ထဲက

ဖရဲသီးေရာင္းတဲ့အပိုင္းကို မွတ္မိေသးလား။ အဲဒီကိုသြားရင္ ကာကာ့မွာ

ႏႈတ္ဆက္ရမယ့္လူ တစ္ေယာက္မွမေတြ႕ဘူး။ စကား ေလးဘာေလးထုိင္ေျပာဖို႕

တစ္ေယာက္မွမရွိဘူး။ လမ္းေတြထဲ ႐ုရွားစစ္သားခ်ည္းပဲ။ ဒီလုိနဲ႕ ကာကာလည္း

ၿမိဳ႕ထဲမထြက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ေအမားအေဖရဲ႕အိမ္ထဲမွာပဲ ေအာင္းေနတယ္။

စာၾကည့္ခန္းထဲဝင္ၿပီး ေအမားအေမရဲ႕ စာအုပ္ေတြဖတ္၊ သတင္း နားေထာင္၊

တီဗြီကေန ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒျဖန္႕တာၾကည့္၊ ဒါပဲလုပ္တယ္။ ဘုရားရွိခိုးတယ္၊

စားဖုိ႕ခ်က္တယ္၊ ေတာ္ၾကာစာဖတ္လိုက္၊ ေတာ္ၾကာဘုရားရွိခိုးလုိက္၊ ၿပီးေတာ့

အိပ္ယာဝင္။ နိစၥဓူဝ ဒီပံုအတိုင္း သံသရာလည္ေနတာေပါ့ကြာ။

ကာကာ့ရဲ႕ အဆစ္ေရာင္နာေၾကာင့္ အိမ္ကိုထိန္းသိမ္းဖို႕ ခက္ခဲလာတယ္။

ဒူးနဲ႕ေက်ာ႐ိုးက အၿမဲတမ္းကိုက္တယ္ကြ။ မနက္အိပ္ယာထရင္ ကိုယ္လက္ေတြ

အကိုက္အခဲေပ်ာက္ေအာင္ တစ္နာရီေလာက္ေစာင့္ရတယ္။ ေဆာင္းတြင္းဆုိ သာဆိုး

တယ္။ ေအမားအေဖရဲ႕အိမ္ကိုလည္း တစ္အိမ္လံုးပြထေအာင္ လုပ္မပစ္ခ်င္ဘူး။

အဲဒီအိမ္မွာေပ်ာ္ခဲ့ၾကရတာေတြ၊ အတိတ္အမွတ္တရေတြ တစ္ပံုႀကီးပါပဲ ေအမားေရ။

အိမ္ကို ေအမားအေဖကိုယ္တုိင္ ဒီဇိုင္းဆြဲခ့ဲတာတင္ ဘယ္ကဦးမလဲ၊ ဒီအိမ္ဟာ

သူ႕အတြက္ အဓိပၸါယ္သိပ္ရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ အိမ္ကိုထိန္းသိမ္းပါ့မယ္လို႕ ကာကာ

ကတိေပးခဲ့တယ္ေလ။ ခုေတာ့ ကာကာ အိမ္တစ္လံုးနဲ႕က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီ။ ကာကာလည္း

အစြမ္းကုန္လုပ္ပါတယ္။ သံုးေလးရက္ျခားတစ္ခါေလာက္ သစ္ပင္ေတြေရေလာင္း တယ္။

ျမက္ခင္းညႇပ္တယ္။ ပန္းပင္ေတြၾကည့္တယ္။ ျပဳတ္ေနပ်က္ေနတာေတြ ျပဳျပင္ေပးတယ္။

ဒါေပမယ့္ ကာကာက သန္သန္ျမန္ျမန္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။

ဒါနဲ႕ေတာင္ ကာကာ ဆက္လုပ္ေနတုန္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေအမားအေဖဆံုးတဲ့ သတင္းကို

ၾကားေတာ့ … ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ဒီအိမ္ထဲမွာ ကာကာေလ …

သိပ္ကိုအထီးက်န္တာပဲကြယ္။ ရင္ထဲမွာ လပ္ဟာသြားလုိက္တာ ခံေတာင္မခံသာဘူး။

ဒီလုိနဲ႕ တစ္ေန႕ေတာ့ ကားဆီျဖည့္ၿပီး ဟာဇာရာစခန္းကိုသြားတယ္။

အလီနဲ႕ဟက္ဆန္ ဘာမီယန္ၿမိဳ႕ျပင္က ရြာကေလးမွာေနတဲ့အေၾကာင္း ေအမားအေဖ

ေျပာထားတာ မွတ္မိေနေသးတယ္။ အလီ့ေယာက္ဖ အဲဒီရြာမွာရွိတာလည္း ကာကာ

မွတ္မိတယ္။ အဲဒီမွာ ဟက္ဆန္ရွိမရွိ၊ ဟက္ဆန္႕သတင္းေပးႏုိင္တဲ့လူ

ရွိမရွိကိုေတာ့ ကာကာမသိဘူး။ ေအမားတို႕အိမ္ကေန အလီနဲ႕ဟက္ဆန္ ထြက္သြားၾကတာ

ဆယ္ႏွစ္ ေတာင္ရွိၿပီကိုး။ ၁၉၈၆ ခုဆိုရင္ ဟက္ဆန္ အသက္ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္၊

ႏွစ္ဆယ့္သံုး ေလာက္ရွိၿပီ။ အရြယ္ေရာက္ၿပီေပါ့။ အသက္ရွင္ေနေသးတယ္ဆုိရင္၊

ဒီလုိကြာ … ႐ႈိရာဝီေတြက လူငယ္လူရြယ္ဆုိရင္သတ္တာခ်ည္းပဲ။

ဒါေတြေျပာေနဖို႕မလိုပါဘူးေနာ္။

ဘုရားရဲ႕အလိုေတာ္ေၾကာင့္ ဟက္ဆန္႕ကို ကာကာရွာေတြ႕ခဲ့တယ္။ ခက္ခက္

ခဲခဲေတာင္ မရွာလုိက္ရဘူး။ ဘာမီယန္မွာ နည္းနည္းပါးပါး

ေမးျမန္းၾကည့္လိုက္တာနဲ႕ သူေနတဲ့ရြာကို လမ္းျပၾကတယ္။ ကာကာမွတ္မိေနေသးတာက

အဲဒီေန႕တုန္းက ေနကလည္းပူ၊ ဖုန္ကလည္းထူ၊ လမ္းက

လွည္းပန္းေတာင္းရာေတြျပည့္လုိ႕။ လမ္းႏွစ္ ဖက္စလံုး ၿခံဳေတြကလြဲလို႕

ဘာမွမရွိဘူး။ လမ္းခ်ိဳးကိုေကြ႕လုိက္မွ ကုန္းေခါင္ေခါင္ရဲ႕ အလယ္ေကာင္မွာ

ရႊံ႕တဲေလးေတြ။ ရႊံ႕တဲေလးေတြရဲ႕ေနာက္မွာ ဘာမွမရွိေတာ့ဘူး။

ဘာမီယန္ကလူေတြေျပာေတာ့ ဟက္ဆန္႕ကိုရွာရမခက္လွပါဘူးတဲ့။ ရြာထဲ

မွာၿခံခတ္ၿပီးေနတာ သူတစ္ေယာက္ပဲရွိသတဲ့။ အိမ္ကေလးကို ရႊံ႕နံရံပုပုေလးနဲ႕

ကာထားတယ္။ နံရံေပၚမွာ အေပါက္ကေလးေတြ။ လမ္းထဲမွာ ေဆာ့ေနတဲ့ကေလးေတြ

ဖိနပ္မပါဘူး။ ကာကာ ၿခံတံခါးေခါက္ၿပီး ဝင္းထဲဝင္တယ္။ ဝင္းထဲမွာ

ေျခာက္ေနတဲ့ စေတာ္ဘယ္ရီစိုက္ခင္းရယ္၊ အ႐ိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္းေရွာက္ပင္ရယ္၊

ဒါပဲရွိတယ္။ ၿခံေထာင့္က ထေနာင္းပင္ရိပ္ေအာက္မွာ နံျပားဖို။

နံျပားဖုိေဘးမွာ လူတစ္ေယာက္။ ေဆာင့္ေၾကာင့္ ထိုင္ၿပီး နံျပား႐ုိက္ေနတယ္။

ကာကာ့ကိုျမင္ေတာ့ လက္ထဲကမုန္႕ညက္လံုး ျပဳတ္ က်ပါေရာ။ ကာကာ့လက္ေတြကို

သူတအားနမ္းေနတာ ကာကာ မနည္းတားယူရ တယ္။

”ၾကည့္စမ္းပါရေစဦး” လုိ႕ကာကာေျပာေတာ့ သူကေနာက္ဆုတ္ရပ္ျပ တယ္။

ထြားလာလုိက္တာ။ ကာကာ ေျခဖ်ားေထာက္ၾကည့္ေတာ့ သူ႕ေမးေစ့မီ႐ံု ကေလးရွိတယ္။

ဘာမီယန္ေနေၾကာင့္ သူ႕အသားေတြ မဲသဲၾကမ္းေထာ္သြားလိုက္ တာမ်ား …

ေရွ႕သြားကလည္းမစံုဘူး။ ေမးေစ့ေပၚကအေမြးကေတာ့ ဟိုတစ္ပင္သည္ တစ္ပင္။

ဒါေတြအားလံုးထက္ သူ႕အစိမ္းေရာင္မ်က္လံုးေမွးေမွးေလးေတြ၊ ႏႈတ္ခမ္း

ေပၚကအမာရြတ္၊ မ်က္ႏွာဝုိင္းဝုိင္း၊ ေဖာ္ေရြတဲ့အၿပံဳး …

ေအမားသာသူ႕ကိုေတြ႕ရင္ မွတ္မိမွာေသခ်ာတယ္။

ကာကာတို႕ အိမ္ထဲဝင္ၾကေတာ့ အသားလတ္လတ္ ဟာဇာရာတုိင္းရင္းသူ တစ္ေယာက္

အိမ္ထဲမွာ ေရွာေစာင္ရက္ေနတယ္။ ”ဒါကြၽန္ေတာ့္မိန္းမ”တဲ့၊ ဟက္ဆန္

ေျပာျပတယ္။ ”နာမည္က ဖာဇာနာ” တဲ့။ ေကာင္မေလးက ရွက္တတ္ပံုပဲ။ စကားေျပာ

တုိးတယ္။ မ်က္လံုးက အညိဳေရာင္လွလွႀကီး။ ကာကာနဲ႕ ဘယ္ေတာ့မွ မ်က္လံုးခ်င္း

ဆုိင္မၾကည့္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဟက္ဆန္႕ကိုၾကည့္ပံုကေတာ့ … ကြာ …

ဒီေကာင္ႀကီး ရာဇပလႅင္ေပၚေရာက္ေနသလား မွတ္ရတယ္။

ရႊံ႕မံထားတဲ့အခန္းထဲ ကာကာတို႕အားလံုး ဝိုင္းထုိင္မိၾကေတာ့ ”ကေလး

ဘယ္ေတာ့ေလာက္ ေမြးမလဲ” ေမးၾကည့္ရတာေပါ့။ အခန္းထဲ ဘာမွမ်ားမ်ားစားစား

မရွိဘူး။ အနားစုတ္ေနတဲ့ေကာ္ေဇာရယ္၊ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္နည္းနည္းပါးပါးရယ္၊

ေမြ႕ယာက ႏွစ္ခု၊ ၿပီးေတာ့မွန္အိမ္တစ္လံုး၊ ဒါပဲ။

လာမယ့္ေဆာင္းေမြးမတဲ့ဗ်။ ”အေဖ့နာမည္ခံယူဖုိ႕ သားေယာက်္ားေလး ေမြးပါေစ

ဆုေတာင္းေနတာ” တဲ့။

”အလီဆိုလို႕ ေမးရဦးမယ္။ သူဘယ္ေရာက္ေနလဲ” လုိ႕ ကာကာေမးၾကည့္ တယ္။

ဒီေတာ့ ဟက္ဆန္မ်က္လႊြာခ်တယ္။ အလီနဲ႕ အိမ္ကိုပိုင္တဲ့ သူ႕ေယာက္ဖ

လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္က ေျမျမႇဳပ္မိုင္းနင္းမိလို႕ ေသၿပီတဲ့။

ဘာမီယန္ၿမိဳ႕ျပင္ကေလးတင္ ျဖစ္ၾကတာတဲ့။ ေျမျမႇဳပ္မုိင္းတဲ့။

အာဖဂန္ေတြအတြက္ တျခားေသနည္းမရွိေတာ့ဘူးလား ေအမားရယ္။ ၿပီးေတာ့ေလ …

ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိဘူး။ ကာကာ့စိတ္ထဲမွာ ေသခ်ာေနတာတစ္ခုရွိတယ္။

သူ႕ကိုသစၥာေဖာက္တာ သူ႕ညာေျခေထာက္ပဲလို႕ … ပိုလီယိုေျခေထာက္ေလ။

အလီဆံုးတဲ့သတင္းၾကားရေတာ့ ကာကာ့ရင္ထဲနင့္ေနတာပဲ။

ေအမားသိတဲ့အတိုင္း ေအမားအေဖနဲ႕ကာကာက တူတူႀကီးလာၾကတာ။

ကာကာမွတ္မိတဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး ေအမားအေဖဟာ အလီနဲ႕အတူေနခဲ့တာ။ ကာကာတုိ႕

သံုးေယာက္ အားလံုးငယ္ငယ္ေလးရွိေသးတယ္။ အလီ ပိုလီယုိေရာဂါရၿပီး ေသမလို

ျဖစ္ေတာ့ ေအမားအေဖက တစ္အိမ္လံုးပတ္ေလွ်ာက္ၿပီး တစ္ေနကုန္ငိုေနခဲ့တာ။

ဖာဇာနာက ကာကာတို႕ကို ဟင္းခ်က္ေကြၽးတယ္။ ပဲသီး၊ မုန္လာဥနီနဲ႕ အာလူး။

ကာကာတို႕လက္ေဆးၿပီး နံျပားဖုိကက်လာတဲ့ ပူပူေႏြးေႏြးနံျပားကို ဟင္းရည္

ထဲႏွစ္ၿပီးစားၾကတယ္။ လေပါင္းမ်ားစြာအတြင္း ခုမွပဲ အရသာရွိတာစားရေတာ့တယ္။

စားရင္းနဲ႕ ကဘူးကိုလုိက္ခဲ့ဖုိ႕ ဟက္ဆန္႕ကို ကာကာေခၚတယ္။ ကဘူးကအိမ္

အေၾကာင္း၊ ကာကာတစ္ေယာက္ထဲ အိမ္ကိုမၾကည့္ႏုိင္ေတာ့တဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပရ

တာေပါ့။ ကာကာေျပာပါတယ္၊ သူ႕ကိုလည္း လခေပးမယ္၊ သူ႕ဇနီးကိုလည္း

ေကာင္းေကာင္းထားမယ္လို႕၊ သူတို႕အခ်င္းခ်င္း တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္

ၾကည့္ၿပီး ဘာမွအေျဖမေပးဘူး။ စားေသာက္လက္ေဆးၿပီးမွ၊ ဖာဇာနာခ်ေပးတဲ့

စပ်စ္သီးေတြစားၿပီးမွ ဟက္ဆန္ေျပာတယ္။ ဒီရြာက သူ႕အိမ္ျဖစ္ေနၿပီတဲ့။

သူနဲ႕ဖာဇာနာ ဒီရြာမွာ ဘဝတစ္ခုထူေထာင္ၿပီးေနၿပီတဲ့။

”ၿပီးေတာ့ ဘာမီယန္နဲ႕လည္းနီးတယ္။ အဲဒီမွာ အသိေတြရွိတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ ကို

ခြင့္လႊတ္ပါ” တဲ့။

”ဒီအတြက္ ေတာင္းပန္စရာမလိုပါဘူး၊ ဟက္ဆန္။ ကာကာနားလည္ ပါတယ္” လုိ႕ေျပာရတယ္။

ထမင္းစားၿပီး လက္ဖက္ရည္ေသာက္ၾကေတာ့မွ ဟက္ဆန္က ေအမားအ ေၾကာင္းေမးတယ္။

ေအမား အေမရိကားေရာက္ေနတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပလုိက္တယ္။

ေအမားအေၾကာင္းေမးစရာေတြ ဟက္ဆန္႕မွာ အမ်ားႀကီး။ ေအမား လက္ထပ္ၿပီးၿပီ လား၊

သားသမီးရၿပီလား၊ အရပ္ဘယ္ေလာက္ရွည္သလဲ၊ စြန္လႊတ္ေသးလား၊

႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ေသးလား၊ ေပ်ာ္ေနၿပီလား၊ စသျဖင့္ေပါ့ကြာ။

ဘာမီယန္မွာ ေနတုန္းက ဖာစီဘာသာသင္ေပးတဲ့ ဆရာတစ္ေယာက္နဲ႕ ေတြ႕ၿပီး

ဟက္ဆန္႕ကိုစာသင္ေပးလုိ႕ ဟက္ဆန္က စာေရးစာဖတ္တတ္ေနၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ တကယ္လုိ႕

ေအမားဆီသူစာေရးရင္ ကာကာက ပို႕ေပးမလားတဲ့၊ ေမးတယ္။ ၿပီးေတာ့

ေအမားကစာျပန္လိမ့္မယ္လို႕ ကာကာထင္သလားတဲ့။ ကာကာက သူ႕ကိုေျပာျပတယ္။

ေအမားအေဖနဲ႕ ခဏကေလးဖုန္းေျပာၾကရတာ၊ သူ႕ေမးခြန္းေတြ ကာကာ မေျဖတတ္ဘူး။

ၿပီးေတာ့ ေအမားအေဖအေၾကာင္းေမးတယ္။ ဆံုးသြားေၾကာင္း ကာကာေျပာျပလုိက္ေတာ့

ဟက္ဆန္ေလ … မ်က္ႏွာလက္ဝါးအုပ္ၿပီး ငိုလုိက္တာ ကြယ္။ တစ္ညလံုး

ကေလးလုိငိုတာ။

သူတုိ႕အိမ္မွာ ညအိပ္ဖို႕ ကာကာ့ကိုအတင္းဆြဲထားတယ္။ ဖာဇာနာက ကာကာ့အတြက္

ေခါက္ခုတင္တစ္လံုး စီစဥ္ေပးတယ္။ ကာကာ ေရငတ္မွာစိုးလို႕

တြင္းေရခပ္ထားေပးတယ္။ ဟက္ဆန္ငိုတာ၊ ဟက္ဆန္႕ကို ဖာဇာနာေခ်ာ့တာ ကာကာ

တစ္ညလံုးၾကားေနခဲ့ရတယ္။

မနက္ေရာက္ေတာ့ ဟက္ဆန္က သူနဲ႕ဖာဇာနာ ကဘူးကိုလုိက္ခဲ့မယ္တဲ့။

”ကာကာ ဒီကိုမလာသင့္ဘူး။ မင္းမွန္ပါတယ္ ဟက္ဆန္။ ဒီမွာဘဝတစ္ခု ရေနၿပီပဲ။

ကာကာက ခုေလးတင္ေပၚလာၿပီး မင္းကိုရွိသမွ် အကုန္ထားခဲ့ဖို႕ေျပာတာ

ကာကာေလာဘႀကီးရာက်တာေပါ့။ ကာကာ့ကိုသာ ဟက္ဆန္ကခြင့္လႊတ္ရမွာပါ” လုိ႕ကာကာ

ေျပာလုိက္တယ္။

”ထားရစ္ခဲ့စရာ မ်ားမ်ားစားစားမရွိပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႕လုိက္ခဲ့မယ္။

အိမ္ကို ဂ႐ုစိုက္ဖို႕ ကာကာ့ကိုဝုိင္းကူမယ္” တဲ့၊ ဟက္ဆန္ေျဖတယ္ေလ။

မ်က္လံုးေတြ နီရဲေဖာင္းအစ္လုိ႕။

သူတုိ႕ပစၥည္းပစၥယေလးေတြ ေကာ္ေဇာအေဟာင္းထဲထည့္ၿပီး အနားစကို စုခ်ည္၊

အထုပ္ကိုကားေပၚတင္ၾကၿပီးေတာ့ ဟက္ဆန္က အိမ္ေပါက္ဝမွာ ကိုရန္က်မ္း

ကိုကိုင္ေပးထားတယ္။ ကာကာတို႕အားလံုး ကိုရန္က်မ္းကိုနမ္းၿပီး

က်မ္းေအာက္ကေန ထြက္ၾကရတယ္။ ကာကာတို႕ ကဘူးကို ကားေမာင္းထြက္လာၾကေတာ့

ဟက္ဆန္က သူ႕အိမ္ကိုေနာက္ဆံုးတစ္ႀကိမ္ လွည့္ၾကည့္တာ ကာကာ မွတ္မိေသးတယ္။

ကဘူးေရာက္ေတာ့မွသိတယ္။ ဟက္ဆန္က အိမ္ထဲဝင္ေနဖို႕ စိတ္ကူးလံုးဝ မရွိဘူး။

”အခန္းေတြအားလံုးလပ္ေနတာပဲ ဟက္ဆန္ရာ၊ ဒီမွာ ဘယ္သူမွ လာေနဖို႕မရွိ ဘူး”

လို႕ ကာကာေျပာေနရက္နဲ႕ ဟက္ဆန္မေနဘူး။

ဒါက ဂါရဝတရားနဲ႕ဆိုင္သတဲ့။ ေနာက္ဘက္က ရႊံ႕တဲထဲကို သူတို႕ပစၥည္း

သြားထားတယ္။ အေပၚထပ္ဧည့္သည္ခန္းထဲ ေျပာင္းေနဖုိ႕ ကာကာေျပာေသးတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဟက္ဆန္က ဘာမွနားမဝင္ဘူး။ ”အစ္ကိုေအမား ဘယ္လုိထင္မလဲ” တဲ့။

”စစ္ၿပီးလို႕ ကဘူးကို အစ္ကိုေအမား ျပန္လာတဲ့အခါ သူ႕ေနရာကြၽန္ေတာ္ေရာက္

ေနရင္ ဘယ္လုိထင္မလဲ” တဲ့။

ေအမားအေဖဆံုးတာ ဝမ္းနည္းတဲ့အေနနဲ႕ ဟက္ဆန္ရက္ေလးဆယ္ အနက္ ဝတ္တယ္။

ခ်က္ေရးျပဳတ္ေရးကိစၥအားလံုး၊ အိမ္သန္႕ရွင္းေရးကိစၥအားလံုး ဟက္ဆန္ တို႕

လင္မယားတာဝန္ယူတယ္။ ၿခံထဲမွာ ဟက္ဆန္ကပန္းပင္ေတြ ၾကည့္တယ္။ ေရေလာင္းတယ္၊

သစ္ရြက္ေကာက္တယ္။ ႏွင္းဆီၿခံဳစုိက္တယ္။ အိမ္နံရံ ေဆးသုတ္ တယ္။

အိမ္ထဲမွာဆုိရင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လူမေနတဲ့အခန္းေတြ ဟက္ဆန္ပဲ

တံျမက္စည္းလွည္းက်င္းထားတာ။ ဘယ္သူမွမဝင္တဲ့ ေရခ်ိဳးခန္းကို ဟက္ဆန္ပဲ

တုိက္တယ္။ ဟက္ဆန္လုပ္ေနပံုက တစ္ေယာက္ေယာက္ျပန္အလာကို ေစာင့္ေန သလုိမ်ိဳး။

ေအမားအေဖ ေျပာင္းပင္ေတြစိုက္ခဲ့တဲ့ေနရာနားက အုတ္တံတုိင္းကို မွတ္မိ

ေသးလား။ အဲဒီေျပာင္းခင္းကို ေအမားနဲ႕ဟက္ဆန္ ဘယ္လုိနာမည္ေပးထားၾကလဲ။

‘ဂီလာနေျပာင္းခင္း’ ဟုတ္လား။ အဲဒီတံတုိင္းနားကေျပာင္းခင္း

ဒံုးက်ည္စာမိၿပီး အကုန္ၿပိဳက်သြားေတာ့ ဟက္ဆန္က တံတိုင္းတစ္ခုလံုး

သူ႕လက္နဲ႕ကိုယ္တုိင္ ျပန္ေဆာက္ေပးခဲ့တယ္။ ဟက္ဆန္သာ မရွိရင္

ကာကာဘာမွမလုပ္တတ္ဘူး။

ေဆာင္းေႏွာင္းေရာက္လာေတာ့ ဖာဇာနာ ကေလးအေသမီးဖြားတယ္။ သမီး ေလးကြယ္။

အသက္မရွိတဲ့ကေလးကို ဟက္ဆန္က ၿခံေနာက္ႏွင္းဆီၿခံဳနားမွာ ျမႇဳပ္ တယ္။

ေျမပံုကို ေပၚပလာရြက္ေျခာက္ေလးေတြနဲ႕အုပ္ၿပီး ကာကာက ကေလးအတြက္

ဆုေတာင္းတယ္။ ဖာဇာနာ တဲထဲကမထြက္ဘဲ ငိုေနေတာ့တာပဲ။ ေအမားေရ …

ၾကားရတဲ့လူအဖုိ႕ ႏွလံုးကြဲစရာေကာင္းလုိက္တာကြယ္။

အိမ္အျပင္မွာ စစ္ပြဲႀကီးေတြေျဗာင္းဆန္လို႕၊ ကာကာတို႕အိမ္ထဲမွာေတာ့

သံုးေယာက္သား ခ်မ္းေျမ႕ရိပ္ၿမံဳေလးေပါ့ကြာ။ ၁၉၈ဝ ေလာက္ကစၿပီး ကာကာ့

အျမင္အာ႐ံု သိပ္မေကာင္းေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ ေအမားအေမရဲ႕စာအုပ္ေတြ ဟက္ဆန္

ဖတ္ျပတယ္။ ခန္းမထဲက မီးလင္းဖုိေဘးထုိင္ၿပီး ဟက္ဆန္ကစာဖတ္ျပရင္ ဖာဇာနာက

မီးဖုိထဲမွာခ်က္တယ္။ မနက္မနက္ဆို ႏွင္းဆီၿခံဳနားက ေျမပုံေလးေပၚမွာ

ဟက္ဆန္က ပန္းတစ္ပြင့္သြားသြားတင္တယ္။

ဒီလိုနဲ႕ ၁၉၈ဝ အေစာပိုင္းမွာ ဖာဇာနာ ကိုယ္ေလးလက္ဝန္ျဖစ္လာျပန္ တယ္။

အဲဒီႏွစ္ေႏြမွာပဲ မိန္းမတစ္ေယာက္ေပါ့ကြာ။ ဂိတ္တံခါးလာေခါက္တယ္။

မ်က္ႏွာစည္းပုဝါက မိုးျပာေရာင္။ ကာကာ ဂိတ္တံခါးသြားဖြင့္ေတာ့

အဲဒီအမ်ိဳးသမီး ယိုင္ေနတယ္။ မတ္တတ္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမရပ္ႏုိင္ဘူး။

ဘာကိစၥရွိလဲေမးေတာ့ ဘာမွမေျဖဘူး။ ဂိတ္ဝမွာတင္ လဲက်သြားပါေရာ။

ကာကာေလ … ဟက္ဆန္႕ကိုေအာ္ေခၚရတယ္။ လူမမာကို ကာကာနဲ႕ ဟက္ဆန္

ဧည့္ခန္းထဲမ’လာၿပီး ဆုိဖာေပၚတင္၊ ပုဝါကိုဆြဲလွပ္ၾကည့္ေတာ့ အဲဒီ

အမ်ိဳးသမီးမွာေလ … သြားေတြမရွိဘူး။ ေခါင္းျဖဴရြတ္တြႀကီးရယ္ …

လက္ေမာင္းမွာ အနာေတြနဲ႕။ ၾကည့္ရတာ ထမင္းငတ္ေနတဲ့ရက္ေပါင္း မနည္းဘူး။

ဒါေပမယ့္ အဆုိးဆံုးကေတာ့ မ်က္ႏွာပဲ။ မ်က္ႏွာက ဓားနဲ႕အမႊမ္းခံထားရတယ္။

ဓားဒဏ္ရာေတြ ႐ႈပ္ရွက္ခတ္ေနတာကြဲ႕။ ဒဏ္ရာတစ္ခုက ေမး႐ိုးကေနဆံစပ္အထိ

ဆြဲခ်ထားတာ။ ဘယ္ဘက္မ်က္လံုးေနရာကိုေတာင္ ျဖတ္ခ်သြားတယ္။

တကယ့္႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ပါပဲ။

နဖူးေပၚ ကာကာ ေရဝတ္နဲ႕သုတ္ေပးေတာ့ မ်က္လံုးေတြပြင့္လာၿပီး ”ဟက္ ဆန္

ဘယ္မွာလဲ” တဲ့၊ တုိးတုိးေလးေမးတယ္။ ”ကြၽန္ေတာ္ ဒီမွာပါ” လုိ႕ ဟက္ဆန္

ေျဖၿပီး လူနာရဲ႕လက္ကိုဖ်စ္ေပးေနတာေပါ့ကြယ္။

မ်က္လံုးႀကီးေတြလည္သြားၿပီး ”အိပ္မက္ထဲကလို လူေခ်ာႀကီးျဖစ္ေနသလား

ေတြ႕ခ်င္လြန္းလို႕ အေဝးႀကီးအၾကာႀကီး လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ရတယ္။

အိပ္မက္ထဲကအတုိင္း တကယ့္လူေခ်ာႀကီးကိုး” တဲ့။ ဟက္ဆန္႕လက္ကိုဆြဲယူၿပီး

မ်က္ႏွာကပ္ထားတယ္။ ”ၿပံဳးျပပါလားေနာ္” တဲ့။

ဟက္ဆန္ၿပံဳးျပေတာ့ အမ်ိဳးသမီးငိုျပန္ေရာ။ ”သားကိုေျပာျပဖူးတဲ့လူ ရွိရဲ႕

လား။ အေမ့ဝမ္းကကြၽတ္ကတည္းက ၿပံဳးၿပံဳးေလး။ အေမကေတာ့ သားေလးကို

ေပြ႕ေတာင္မေပြ႕ခဲ့ဘူး။ အလာဟ္အရွင္ … တပည့္ေတာ္ကို ခြင့္လႊတ္ပါ” တဲ့။

ဟက္ဆန္႕ကိုေမြးၿပီး ၁၉၆၄ မွာ စန္ႏုိဘား ပန္တ်ာအဖြဲ႕နဲ႕လုိက္ေျပး

သြားတယ္ေလ။ ဒီကတည္းက စန္ႏုိဘားကို ကာကာတို႕ မေတြ႕ခဲ့ၾကဘူး။ ေအမား လည္း

သူ႕ကိုမျမင္ဖူးပါဘူး။ စန္ႏုိဘားတို႕မ်ား ရယ္လုိက္ရင္ပါးခ်ိဳင့္ေလးနဲ႕။

လမ္း ေလွ်ာက္ရင္ ေယာက်္ားေတြ ႐ူးကုန္မလားပဲ။ လမ္းမွာေတြ႕တဲ့လူ

ေယာက်္ားျဖစ္ျဖစ္၊ မိန္းမျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္သူမဆို စန္ႏိုဘားကို

ႏွစ္ခါျပန္လွည့္မၾကည့္ရတဲ့လူ မရွိဘူး။ ခုေတာ့လည္း …

ဟက္ဆန္ေလ … အိမ္ထဲကေန တဟုန္ထိုးထြက္ေျပးသြားတယ္။ ေအမား တုိ႕ေဆာ့ေနက်

ေတာင္ကုန္းေလးေပၚတက္ေျပးတာ။ ကာကာလည္း သူ႕ကိုလႊတ္ ထားလုိက္တယ္။

မိုးစုပ္စုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ထိ စန္ႏုိဘားေဘးမွာပဲ ကာကာေနေပးလုိက္တယ္။

ညေရာက္ၿပီးလထြက္ခ်ိန္ထိ ဟက္ဆန္ျပန္မလာဘူး။ စန္ႏိုဘားကေတာ့ ေျပာရွာပါ တယ္။

သူျပန္လာတာ မွားၿပီတဲ့။ သားကိုထားရစ္ၿပီး ထြက္သြားတုန္းကထက္ေတာင္

အခုပိုမွားေနၿပီတဲ့။ ကာကာကေတာ့ သူ႕ကိုဆြဲထားတယ္။ ဟက္ဆန္ျပန္လာမယ္ဆိုတာ

ကာကာသိတယ္။

ေနာက္တစ္ေန႕မနက္မွ ဟက္ဆန္ျပန္လာတယ္။ တစ္ညလံုးအိပ္ခဲ့ပံုမရဘူး။

ႏြမ္းဖတ္လို႕။ သူ႕အေမမ်က္ႏွာေပၚက အမာရြတ္ေတြ၊ ဆံပင္ေတြ စမ္းၾကည့္ရွာတယ္။

သူတုိ႕အေမျပန္က်န္းမာေအာင္ ဟက္ဆန္နဲ႕ဖာဇာနာပဲ ျပဳစုခဲ့ၾကတာကြဲ႕။

အဝတ္ေလွ်ာ္ေပးတယ္။ ေကြၽးေမြးျပဳစုၾကတယ္။ အေပၚထပ္ဧည့္သည္ခန္းတစ္ခန္းမွာ

ကာကာ သူ႕ကိုထားတယ္။ တစ္ခါတေလမ်ား ကာကာ ျပတင္းကေန လွမ္းၾကည့္ လုိက္ရင္

ဟက္ဆန္တုိ႕သားအမိ ၿခံထဲမွာ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေတြေကာက္လို႕။ စကားတေျပာ ေျပာနဲ႕

ႏွင္းဆီၿခံဳေတြညႇပ္လို႕။ ကာကာ့အထင္ ကုန္လြန္သြားခဲ့တဲ့ ႏွစ္ကာလေတြကို

အမိအရျပန္ဖမ္းေနၾကတာေလ။ ကာကာသိသေရြ႕ကေတာ့ ဟက္ဆန္က သူ႕အေမကို ဘာျဖစ္လို႕

အိမ္ကထြက္သြားသလဲ ဘာညာ ဘာမွမေမးဖူးဘူး။ တခ်ိဳ႕ဇာတ္လမ္း ေတြဟာ

ေျပာျပစရာမလုိဘူးလို႕ မွန္းရတာပဲ။

၁၉၉ဝ ေဆာင္းတြင္းမွာ ဟက္ဆန္႕အတြက္ သားကေလးကို စန္ႏုိဘား

ဝိုင္းကူၿပီးေမြးေပးခဲ့တာကြဲ႕။ ေဆာင္းတြင္းဆုိေပမယ့္ ႏွင္းမက်ေသးဘူး။

ေဆာင္းေလ ကေတာ့ ဝင္ၿပီ။ ၿခံထဲမွာ ပန္းခင္းေတြပ်က္၊ သစ္ရြက္ေတြ ပြလို႕။

စန္ႏုိဘားက သူ႕ေျမးကေလးကို သိုးေမြးေစာင္ကေလးနဲ႕ပတ္ၿပီး တဲထဲကထြက္လာတာ

ကာကာ ဘယ္ေမ့ဦးမလဲ။ မိုးေတြကအံု႕လို႕။ စန္ႏုိဘား မ်က္ရည္ေတြကို

ရႊဲေနတာပဲ။ မ်က္ႏွာ ႀကီးကေတာ့ ဝင္းလို႕ဗ်။ ေျမးကေလးကို ေပြ႕ထားပုံက

ဘယ္ေတာ့မွမလႊတ္ခ်င္ေတာ့ဘူး ဆိုတဲ့ပံုမ်ိဳး။

ကေလးကို ‘စိုးရက္ပ္’ လို႕ ကင္ပြန္းတပ္တယ္။ ဟက္ဆန္အႀကိဳက္ဆံုး

ရွာနာမာဝတၴဳထဲက သူရဲေကာင္းနာမည္ေလ။ ေအမား သိပါတယ္။ ကေလးက

သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတာ။ သူ႕အေဖလိုပဲ သေႏၶေကာင္းတယ္။ စန္ႏုိဘားတုိ႕

အျဖစ္သည္းပံုကို ျမင္ေစ့ခ်င္တယ္။ ေျမးကေလးအတြက္ အက်ႌခ်ဳပ္ေပးရတာနဲ႕။

ကစားစရာလုပ္ေပးရတာနဲ႕။ ကေလးဖ်ားရင္ စန္ႏုိဘား ညလံုးေပါက္ မုိးလင္းတယ္။

သံုးရက္ ဥပုသ္ေစာင့္တယ္။ စိုးရက္ပ္ ႏွစ္ႏွစ္သားေရာက္ေတာ့ အဖြားကို ‘စာစာ’

လို႕ေခၚတတ္ၿပီ။ ဒီေျမးအဖြား ခြဲလို႕မရေတာ့ဘူး။

စိုးရက္ပ္ ေလးႏွစ္သားအထိ စန္ႏုိဘားေနသြားတယ္။ တစ္မနက္မွာ စန္ႏုိဘား

အိပ္ေပ်ာ္ရင္းမႏုိးေတာ့ဘူး။ ေသသြားပံု သိပ္ၿငိမ္းခ်မ္းတယ္။ ေသတာကို

မမႈေတာ့တဲ့ပုံမ်ိဳး။ ေတာင္ကုန္းေလးေပၚက သခ်ႋဳင္းမွာပဲ စန္ႏုိဘားကို

ျမႇဳပ္လုိက္ ၾကတယ္။ တလည္းပင္ႀကီးေအာက္မွာေပါ့။ အေမေသေတာ့ ဟက္ဆန္ေတာ္ေတာ္

ခံစားရတယ္။ စိုးရက္ပ္က သာဆိုးေသး။ တစ္အိမ္လံုးပတ္ၿပီး

သူ႕အဖြားကိုရွာေနတာ။ ဒါေပမယ့္ ကေလးဆုိေတာ့ ကေလးပီပီ

ေမ့လြယ္ေပ်ာက္လြယ္ေပါ့ကြယ္။

……………………
……………………..
………………………

_____________________________

ဆက္ပါဦးမည္..။
____________________________
မူရင္းစာအုပ္အမည္…..THE KITE RUNNER

မူရင္းစာေရးဆရာ…….KHALED HOSSEINI
______________________________
ျမန္မာျပန္ဆိုသူ …… ၀င့္ျပံဳးျမင့္

ျမန္မာျပန္ စာအုပ္အမည္……..တိမ္ယံသစၥာ

2009 / ဇြန္ ၊ ပထမ အၾကီမ္ ။

စာမ်က္နွာ စုစုေပါင္း…350

13 x 21 စင္တီဆိုဒ္

စာအုပ္တန္ဖိုး … 3000 က်ပ္
______________________________

ေလးစားစြာျဖင့္..

……………………………