ပညာရှိဆိုတာ ဘာလဲ…
စာတတ်ပေတတ်ပုဂ္ဂိုလ်များကို ပညာရှိခေါ်ပါသလား။ စာတတ်တာနဲ့ ပညာရှိဆိုတာ အတူတူလား ကျွန်တော်စဉ်းစားမိပါတယ်။
ကျွန်တော်ကြားဖူး..မှတ်ဖူးသလောက်ကတော့ “ပညာရှိဆိုတာ.. အကြောင်းမှန်ကို သိတာ” တဲ့။
လူဆိုတာကလဲ….. အတ္ထာ နတ္ထံ မနသိ ဇာနာတီတိ မနုေဿာ.. အကြောင်းနဲ့ အကျိုးကို၊ အကောင်းနဲ့ အဆိုးကို သိမှ လူတဲ့။

စာသင်ကြတယ်… စာဖတ်ကြတယ်ဆိုတာက အဲဒီလို အကြောင်းနဲ့ အကျိုးတွေကို သိဖို့အတွက်… အကြောင်းမှန်တွေကို မှန်မှန်ကန်ကန် သိနိုင် ဖို့အတွက် စာတွေသင်ကြ.. စာတွေဖတ်ကြရတာဖြစ်တယ်လို့ယူဆပါတယ်။

စာတွေသင်…စာတွေဖတ်ပေမယ့် ….စာထဲကပြောတာတွေကို မဝေဘန် မဆန်းစစ်ပဲ သင်ရုံသက်သက်…ဖတ်ရုံသက်သက်ဆိုရင် သို့မဟုတ်..တခါထဲ လက်ခံလိုက်ကြမယ်ဆိုရင်…..ကောင်းကျိုးထက် ဆိုးကျိုးတွေလဲများလာနိုင်ပါတယ်။

ဒီနေ့ ကမ္ဘာမှာ ဘာသာရေးစစ်ပွဲတွေ… ဘာသာရေးညွှန်ပြချက်ကြောင့် အဆိပ်သောက်သေခဲ့သူတွေ….. ဘာသာရေးအတွက် သေရဲသူတွေ ….သတ်ရဲသူတွေဟာ မဝေဘန်ပဲ…. မဆန်းစစ်ပဲ…. မစဉ်းစားဘဲ.. စာထဲပါတာတွေ… အထက်လူအဆင့်ဆင့်ပြောတာတွေ… စတဲ့စတဲ့ ကြား. .သိ လာရသမျှတွေကို မျက်စိမှိတ်“ယုံ”ကြည်ခဲ့ကြလို့ပဲလို့ ယူဆမိပါတယ်။

ဗုဒ္ဓရဲ့ ဝါဒ.. ဗုဒ္ဓညွှန်ပြတဲ့ အမြင်ကလဲ.. ကမ္မဿကတာ သမ္မာဒိဋ္ဌိ…
အကြောင်းတရားကို မှန်မှန်ကန်ကန်သိရမယ်တဲ့။

ကဲ ..ကျွန်တော် တင်ပြမှုလေးကိုလဲ ဖတ်ပြီးစဉ်းစားဝေဘန်ကြည့်ပေးပါ။
ပညာရှိဆိုတာ … အကြောင်းမှန်ကို သိတာ…
အကြောင်းမှန်ကို… သိဖို့ ပညာရှိဖြစ်အောင် ကျိုးစားကြရတယ်။
အကြောင်းမှန်ကို မသိရင်…. အကြောင်းမှားတွေကို သိနေခဲ့ရင် ဘာတွေဖြစ်လာနိုင်မလဲ…..

ဟိုတနှစ်က.. ရန်ကုန်မှာ မိန်းခလေးတစ်ဦး… ဖျားတဲ့ရောဂါဖြစ်တော့ ဆရာဝန်ပြလိုက်တယ်။ ဆရာဝန်က အစာအိမ်ထင်လို့ခွဲစိတ်လိုက်တော့ မိန်းကလေး သေခဲ့ရတယ်။ အဲဒီလို..ရောဂါကတခြား… ဆရာဝန်တွေ ထင်တာက တခြားဖြစ်လို့ သေခဲ့ရတဲ့ လူတွေ… ဘယ်လောက်များမလဲ…
ဒါဟာ ရောဂါရဲ့ အကြောင်းမှန်ကို မသိပဲ.. မဟုတ်တဲ့ အကြောင်းမှားကို အမှန်ထင်ခဲ့လို့ လူ့အသက်ဆုံးရှုံးလိုက်ရမှုပဲ။

ဟိုတလောက …ကျွန်တော် ကိုယ်ပိုင်ကားနဲ့ခရီးသွားတယ်။ ကားက ဒီဇယ်အင်ဂျင်… လမ်းမှာကားဖောက်တော့ အနီးဆုံးဝပ်ရှော့ဆရာကိုခေါ်ပြ လိုက်တယ်။
ပန့်မကောင်းတာတဲ့။ ပန့်လဲရမယ်… ငွေ တသိန်းကျော်လောက်ကုန်မယ် တဲ့။ ကျွန်တော်က ခဏထိမ်းမောင်းရအောင် လုပ်ပေးလိုက်ပါ။ အခုလမ်းမှာဆိုတော့ ညအိပ်နေရမှာစိုးလို့ နေရာရောက်မှလဲပါ့မယ်ဆိုပြီး ရအောင်မောင်းလာခဲ့တယ်။ နေရာရောက်တော့ ဝပ်ရှော့ဆရာကို ခေါ်ပြတယ်။ ပန့်ဆိုင်ကိုသွားပြလိုက်တယ်။ ပန့်မဟုတ်ဘူး။ နော်ဇယ်က ဖြစ်တာတဲ့… နော်ဇယ် လေးလုံးလဲလိုက်တယ်။ သောင်းဂဏန်းလေးပဲ ကုန်လိုက်တယ်။ ကားလဲကောင်းသွားတယ်။
တကယ်လို့ ပန့်သာလဲလိုက်ရင်… ငွေတစ်သိန်းကျော်သာကုန်သွားမယ်။ ကားကောင်းလာမှာ မဟုတ်ဘူး။ ဒါဟာ အကြောင်းမှန်ကို မသိလို့ပဲ။

တချို့မိသားစုတွေ လင်မယားနှစ်ဦးလုံး ကျိုးစားကြလို့ စီးပွားတွေဖြစ်တယ်။ စီးပွားတွေတိုးတက်တယ်… ဒါကို တစ်စုံတစ်ဦးက မတယ်လို့ထင်ပြီး မဟုတ်တာတွေလုပ်ကြတယ်။ တင်ကြတယ်။ နတ်ကနားတွေပေးကြတယ်။ မဟုတ်တာတွေလုပ်တော့ ဘဝတွေပါပျက်ခဲ့ကြတယ်။ ဒါဟာ အကြောင်းမှားကို သိခဲ့ကြလို့ပဲ။

အဲဒါမျိုးတွေ တင်ပြနေရင် ပြီးမှာကိုမဟုတ်တော့ဘူး။

သားကိုသိပ်ချစ်တဲ့ ဘုရင် ဗိမ္ဗိသာရ။ ဘုရားနဲ့ သိပ်ခင်တဲ့ ဘုရင် ဗိမ္ဗိသာရ။
သောတာပန်ပုဂ္ဂိုလ်ကြီး ဘုရင် ဗိမ္ဗိသာရ။ သားလက်က အနာကိုတောင် ပါးစပ်ထဲငုံပြီး အနာကပြည်တွေ မျိုချခဲ့တဲ့ ဘုရင် ဗိမ္ဗိသာရ။ ဘုရင်လုပ်ချင်လို့ ပေါင်မှာ ဓားစီးပြီး ဖခင်ကိုသတ်ဖို့လာတဲ့ သားအဇာတသတ်ကို အစောင့်တွေ မိတော့ ခွတ်လွတ်ပြီး ဘုရင်လုပ်စေခဲ့တဲ့ ဖခင် ဘုရင် ဗိမ္ဗိသာရ။ သူတော်ကောင်း ဘုရင်ကြီး ဗိမ္ဗိသာရ။

အဲဒီ သူတော်ကောင်းဘုရင်ကြီး ဗိမ္ဗိသာရကို… သူ့သားအဇာတသတ်က ထောင်သွင်း။ အကျဉ်းချ။ အစာငတ်ထား။ ချေဖဝါးဓားခွဲ။ ရှားမီးရဲရဲကင်ပြီးသတ်လိုက်တယ်။
ဘာကြောင့်လဲ… အကြောင်းတရားအမှန်ကိုစဉ်းစားကြရမယ်။ ကျွန်တော်ကြားဖူးတာက…
““အဲဒီ ဘုရင် ဗိမ္ဗိသာရဟာ ဟိုဘက်ဘဝတစ်ခုမှာတုန်းက ဘုရားပေါ်ဖိနပ်စီးခဲ့လို့တဲ့။””
ဖခင်ဘုရင်ကြီး အဲဒီလို အသတ်ခံလိုက်ရတဲ့ အကြောင်းမှန်က တကယ်ပဲ ဟိုဘက်ဘဝမှာတုန်းက “ဘုရားပေါ်ဖိနပ်စီးခဲ့လို့လား..” အဲဒါ အကြောင်းမှန်လား။
အဲဒီလိုဆိုရင်… ဒီနေ့ မိဘတွေ သားသမီးတွေရဲ့ ပြန်အပြောခံနေကြတာ ဟာ …. ဟိုဘက်ဘဝမှာတုန်းက ဘုရားပေါ် သီချင်းဆိုခဲ့လို့.. ပြောကြမ လား။ အဲဒါ…..အကြောင်းမှန်လား။

ကျွန်တော် တွေ့ရှိမိတဲ့ အကြောင်းတရားလေးတစ်ခုကိုလဲ ပြောချင်ပါတယ်။
ဘုရင် ဗိမ္ဗိသာရဟာ… သူကိုယ်တိုင် ဘုရားနဲ့အလွန်ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်တဲ့ ဘုရင်။ သူတော်ကောင်း သောတာပန်ဘုရင်ဖြစ်ပေမယ့်… သူ့သားအဇာတသတ်ကို ဘုရားထံခေါ်သွားတယ်လို့ တခါမှ မှတ်တမ်း မတွေ့ဖူးပါဘူး။ ဘုရားထံသွားပြီး တရားနာဖို့… ဘုရားထံ ဆွမ်းလှူဖို့ လွတ်တာမျိုး တခါမှ မှတ်တမ်းမတွေ့ဖူးပါဘူး။

နောက် သူ့သားအဇာတသတ်ကို ဒေဝဒတ်နဲ့မပေါင်းဖို့… ဒေဝဒတ်ကို ကျောင်းတွေဆောက်မလှူဖို့.. တားမြစ်ခဲ့တယ်လို့လဲ တနေရာမှာမှ မှတ်တမ်းမတွေ့ပါဘူး။ အဇာတသတ်ဟာ ဒေဝဒတ်ကို ဂယာသီတမှာ ကျောင်းလဲဆောက်လုပ်လှူခဲ့တယ်။ နေ့တိုင်းလဲ ဆွမ်းအုပ်တွေပို့စေခဲ့ တယ်။

တကယ်တော့ မိဘတို့ ဝတ္တရား ငါးပါးဆိုတာထဲမှာ မိဘဆိုတာ
ပါပါ နိဝါရေန္တိ= သားသမီးတွေ မကောင်းတာတွေကနေ တားမြစ်ကြရပါမယ်။
ကလျှာဏေ နိဝေသေန္တိ= ကောင်းတာတွေကို ညွှန်ပြကြရပါမယ်။
ခု ဘုရင် ဗိမ္ဗိသာရဟာ မိဘတို့ဝတ္တရားဖြစ်တဲ့.. ဒေဝဒတ်ကို မကိုးကွယ်ဖို့ ဒေဝဒတ်နဲ့မပေါင်းဖို့… မတားမြစ်ခဲ့ဘူး။
နောက် ဘုရားထံသွားဖို့.. ဘုရားတရားနာယူဖို့… ဘုရားထံခေါ်သွားတာမျိုး.. စတဲ့ ကောင်းတာတွေ ညွှန်ပြတာလဲ မတွေ့ခဲ့ရပါဘူး။
အနာထပိဏ်သူဋ္ဌေးဆိုရင် သူ့သားကာလကို ငွေပေးပြီး ဘုရားကျောင်းလွတ်ခဲ့တယ်။ နောက်ငွေပိုပေးပြီး တရားနာခိုင်းခဲ့တယ်။
အဲဒီလိုသာ ဘုရင် ဗိမ္ဗိသာရ..သူ့သားအဇာတသတ်ကို မကောင်းတာတွေကနေ တားမြစ်ပြီး ။ ကောင်းတာတွေကို ညွှန်ပြခဲ့မယ်ဆိုရင်… ခုလိုတွေ ဖြစ်လာနိုင်ပါ့မလား….

ခုလို ဖခင်ကို ရက်ရက်စက်စက် သတ်ခဲ့တာ။ ခြေဖဝါးဓားခွဲခဲ့တာတွေဟာ ဘုရင် ဗိမ္ဗိသာရ..ဟိုဘဝက ဘုရားပေါ် ဖိနပ်စီးခဲ့လို့လား… ဝဋ်ကြွေးတစ်ခုခုလို့ အကြောင်းရှာကြမလား…

သို့မဟုတ်… ဒီဘဝမှာ မိဘဝတ္တရားများ ဖြစ်တဲ့ ဒေဝဒတ်နဲ့ပေါင်းတဲ့ မကောင်းတာတွေ မတားမြစ်ခဲ့လို့…. ။ ဘုရားထံ သွား အဆုံးအမတွေ ခံယူဖို့ ဆိုတဲ့ ကောင်းတာတွေ မညွှန်ပြခဲ့လို့ ဖြစ်နိုင်မလား…

ဘယ်အယူအဆ. ဘယ်အသိအမြင်က လူတွေကို ကောင်းကျိုးများနိုင်မလဲ..
သတိထားစရာတွေ ရှိလာနိုင်မလဲ…

တကယ်လို့ အရင်ဘဝတစ်ခုခုက ဘုရင် ဗိမ္ဗိသာရ အမှားတစ်ခုခုလုပ်ခဲ့ မိလို့ဆိုရင်…
တကယ်တော့ သူ့သားအဇာတသတ်က ဓားစာခံသက်သက်ဖြစ်ရတာပေါ့။
သူ့ဖခင်ဝဋ်ကြွေးကို သူ့ဘဝအနစ်နာခံဆပ်လိုက်ရတာလား….
အဲဒီလိုသာဆိုရင်… တကယ်သနားစရာက အဇာတသတ်။ တရားခံအစစ်က ဘုရင် ဗိမ္ဗိသာရအဲဒီလိုဖြစ်မလာပေဘူးလား။

ဒါက ကျွန်တော်စဉ်းစားစရာလေး တစ်ခုကိုတင်ပြတာပါ။ ဘယ်ဟာအမှန်လို့ ကျွန်တော် မပြောနိုင်ပါဘူး။
မိမိတို့ရဲ့ အသိဉာဏ် အတိုင်းအတာအရ ယူဆလက်ခံကြဖို့ပါ။
မိမိတို့ရဲ့ ယူဆချက်… အကြောင်းတရား ရှာဖွေချက်ဟာ မိမိတို့ရဲ့ အသိဉာဏ်နဲ့သာ ဆိုင်ပါတယ်။ အဲဒါ မိမိတို့ရဲ့ ပညာ ပါပဲ။

လူနာတစ်ယောက်… ဆရာဝန်သွားပြလိုက်တယ်။ သေရမယ့် အနေအထား မဟုတ်ပဲ ဆရာဝန်အမှားကြောင့် သေသွားခဲ့တယ်။
အဲဒီလူနာသေမှုဟာ အတိတ်ကံကြောင့်လို့ယူဆလိုက်မလား…
သေနေ့စေ့လို့ ဖြစ်တယ်လို့ ယူဆလိုက်မလား…
အဲဒီလို ယူဆလိုက်တဲ့အတွက် လူတွေကို ဘယ်လိုအကျိုးတရားတွေ ရလာနိုင်မလဲ။
တကယ်လို့များ…
ဆရာဝန်ပြတာ နောက်ကျလို့…. ဆရာဝန်က ဒေါက်တာရမ်းကုဖြစ်နေလို့…
ဆရာဝန်ရွေးတာ မှားသွားလို့… ဆရာဝန်ကလဲ ဆေးပေးတာ မှားသွားလို့။
ဆရာဝန်ကလဲ ရောဂါရှာတာ မှားသွားလို့ စတဲ့စတဲ့ လူနာသေစေလောက်တဲ့ အကြောင်းတရားတွေကို ရှာဖွေနိုင်မယ်… စဉ်းစားနိုင်မယ်… သုံးသပ်နိုင်မယ်..ဆိုရင်
လူမှာ ရောဂါရရင်… ဆရာဝန်မမှားဖို့အရေးကြီးတယ်။
ဆရာဝန်ပြတာ နောက်မကျသင့်ဘူး။ ရမ်းကုတွေနဲ့ မကုသင့်ဘူး။
ဆရာဝန်တွေကလဲ.. သေသေချာချာ စဉ်းစားဖို့လိုတယ်။ ဆေးပေးတာ မမှားဖို့ အထူးဂရုစိုက်သင့်တယ်ဆိုတဲ့ လူတွေကို အကျိုးများစေတဲ့ အသိတွေ မရပေဘူးလား…

ကျွန်တော်တို့ ဗိုလ်ချုပ် လုပ်ကြံခံခဲ့ရတယ်။ သေနေ့စေ့လို့ပဲယူဆလိုက်မလား…
သို့မဟုတ်… အခြားသော လိုအပ်ချက်တခုခုကြောင့်လို့ ယူဆလိုက်မလား…
ဘယ်လိုအကြောင်းတရားကို ရှာဖွေလက်ခံလိုက်ရင် ကျွန်တော်တို့အတွက် ဘယ်လိုအကျိုးတရားတွေ ရလာနိုင်မလဲ…
သေနေ့စေ့လို့ဆိုရင်… ကျွန်တော်တို့ ဘာမှာတတ်နိုင်မှာလဲ… အားလုံးသေနေ့စေ့ သေကြမှာပဲ…
သို့မဟုတ်.. လိုအပ်ချက်တစ် ခုခုကြောင့်ဆိုရင် .. နောင်မှာ အဲဒီလို အဖြစ်ဆိုးမျိုးတွေ အတတ်နိုင်ဆုံးမဖြစ်အောင် ဘယ်လိုတွေလုပ်ကြရမှာလဲ.. ဘာတွေလိုသွားခဲ့တာလဲ….
ဒါက ကျွန်တော်စဉ်းစားမိတာကို တင်ပြတာပါခင်ဗျာ…
မိမိတို့လဲ မိမိတို့ အသိဉာဏ်အတိုင်း လက်ခံကြမှာဖြစ်ပါတယ်။ ကျွန်တော်အနေနဲ့ ကျွန်တော် စဉ်းစားမိတာကို ချပြခြင်းသာဖြစ်ပါတယ်ခင်ဗျာ…

About ေဇာက္ ထိုး

ေဇာက္ ထိုး has written 44 post in this Website..