စိုးရက္ပ္ ေလးႏွစ္သားအထိ စန္ႏုိဘားေနသြားတယ္။ တစ္မနက္မွာ စန္ႏုိဘား

အိပ္ေပ်ာ္ရင္းမႏုိးေတာ့ဘူး။ ေသသြားပံု သိပ္ၿငိမ္းခ်မ္းတယ္။ ေသတာကို

မမႈေတာ့တဲ့ပုံမ်ိဳး။ ေတာင္ကုန္းေလးေပၚက သခ်ႋဳင္းမွာပဲ စန္ႏုိဘားကို

ျမႇဳပ္လုိက္ ၾကတယ္။ တလည္းပင္ႀကီးေအာက္မွာေပါ့။ အေမေသေတာ့ ဟက္ဆန္ေတာ္ေတာ္

ခံစားရတယ္။ စိုးရက္ပ္က သာဆိုးေသး။ တစ္အိမ္လံုးပတ္ၿပီး

သူ႕အဖြားကိုရွာေနတာ။ ဒါေပမယ့္ ကေလးဆုိေတာ့ ကေလးပီပီ

ေမ့လြယ္ေပ်ာက္လြယ္ေပါ့ကြယ္။

……………………_________________________________________

တစ္အိမ္လံုးပတ္ၿပီး

သူ႕အဖြားကိုရွာေနတာ။ ဒါေပမယ့္ ကေလးဆုိေတာ့ ကေလးပီပီ

ေမ့လြယ္ေပ်ာက္လြယ္ေပါ့ကြယ္။

အဲဒါ ၁၉၉၅ ခုေပါ့။ ႐ႈိရာဝီေတြ စစ္႐ံႈးၿပီးေျပးတာၾကာၿပီ။ ကဘူးကို

မာဆြတ္ရယ္၊ ရာဘန္နီရယ္၊ မူဂ်ာဟစ္ဒင္ေတြရယ္ အပိုင္စီးထားတယ္။ အဲဒီ

အင္အားစုေတြ ခြက္ေစာင္းခုတ္ၾကတာ သိပ္ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္။ ၿပီးပါဦးမလား

ဆုိတာေတာင္ ဘယ္သူမွမသိၾကေတာ့ဘူး။ ဗံုးႀကဲသံေတြ ေသနတ္သံေတြဆုိတာ

ကာကာတို႕နားယဥ္ေနၿပီ။ အပ်က္အစီးပံုထဲက လူေသေကာင္ ဆြဲထုတ္တဲ့ျမင္ကြင္း

ဆုိတာ ကာကာတုိ႕ မ်က္စိယဥ္ေနၿပီ။ ေအမားရယ္ … အဲဒီတုန္းက ကဘူးဆိုတာ

မ်က္ျမင္ဒိ႒ျမင္ေနရတဲ့ ေလာကငရဲပါပဲ။ ဒါေပမယ့္လည္း အလာဟ္အရွင္ရဲ႕

ဂ႐ုဏာေၾကာင့္ ဝဇီရာအကၡဘာခန္ရပ္ကြက္မွာ အတိုက္အခုိက္နည္းတယ္။ တျခားရပ္

ကြက္ေတြေလာက္ မဆုိးဘူး။

ဒံုက်ည္ေတြလည္း မလာ၊ အပစ္အခတ္လည္း နည္းနည္းစဲၿပီဆိုရင္ ဟက္ဆန္က

သူ႕သားကို တိရစၧာန္႐ံုေခၚသြားၿပီး ျခေသ့ၤႀကီးမာဂ်န္ကိုျပတယ္။

ဒါမွမဟုတ္လည္း ႐ုပ္ရွင္သြားၾကည့္ၾကတယ္။ သူ႕သားကို ေလာက္ေလးပစ္လည္း

သင္ေပးတယ္။ စိုးရက္ပ္ ရွစ္ႏွစ္သားမွာ လမ္းေပၚကေန ၿခံဝင္းအလယ္ေကာင္

ေရပံုးေပၚမွာတင္ထားတဲ့ ထင္း႐ႈးသီးကိုမွန္ေအာင္ ပစ္ႏုိင္ၿပီ။ ဟက္ဆန္က

သူ႕သားကို စာေရးစာဖတ္လည္း သင္ေပးပါ့ဗ်ာ။ သူ႕လုိပဲ စာမတတ္ေပမတတ္

မႀကီးျပင္းေစရ ဘူးတဲ့။ ကာကာကိုယ္တုိင္လည္း စိုးရက္ပ္ေလးကို

သံေယာဇဥ္တြယ္မိတယ္။ စိုးရက္ပ္ကိုၾကည့္ရင္း ေအမားကိုသတိရတယ္။ ေအမား

ငယ္ငယ္က စာသိပ္ဖတ္တာ။

ေဆာင္းတြင္းဆိုရင္ ဟက္ဆန္က သူ႕သားေခၚၿပီး စြန္လုိက္ၾကပါၿပီ။

အိမ္ျပင္မွာၾကာၾကာေနတာ ေဘးမကင္းေတာ့ ဟိုတုန္းကေလာက္ေတာ့ စြန္ၿပိဳင္ပြဲေတြ

ဘယ္ရွိေတာ့မလဲ။ ဒါေပမယ့္ ခပ္ႀကဲႀကဲေတာ့ရွိေနတယ္။ ဟက္ဆန္က စိုးရက္ပ္ကို

ပခံုးေပၚတင္ၿပီး လမ္းေတြထဲ စြန္လိုက္တာပဲ။ စြန္ၿငိေနတဲ့သစ္ပင္ေပၚကို

တက္တယ္။ ဟက္ဆန္ စြန္လုိက္ဘယ္ေလာက္ေတာ္တယ္ဆိုတာ မွတ္မိေသးတယ္ မဟုတ္လား။

ေဆာင္းကုန္ၿပီဆုိမွ သူတို႕သားအဖ တေဆာင္းတြင္းလံုး

လုိက္လုိ႕ရတဲ့စြန္ေတြကို ခန္းမနံရံမွာခ်ိတ္ၾကတာေလ။ နံရံေပၚမွာ

ေဆးျခယ္ထားတဲ့ပံုေပၚေအာင္ ခ်ိတ္ၾကတာ။

၁၉၉၆ မွာတာလီဘန္ေတြဝင္လာေတာ့ ကာကာတို႕ႀကိဳဆိုတဲ့ပံုကို ေျပာျပ

ၿပီးၿပီေနာ္။ အဲဒီညက ကာကာအိမ္ျပန္လာေတာ့ မီးဖုိထဲမွာ ဟက္ဆန္ ေရဒီယို

နားေထာင္ေနတယ္။ ဟက္ဆန္႕မ်က္လံုးေတြ တစ္မ်ိဳးပဲ။ ဘာျဖစ္လို႕လဲေမးၾကည့္ေတာ့

ေခါင္းခါတယ္။ ”ဟာဇာရာေတြကို ဘုရားကယ္ေနပါၿပီ” တဲ့၊ ဒါပဲေျပာတယ္။

”စစ္ၿပီးသြားၿပီ၊ ဟက္ဆန္။ ၿငိမ္းခ်မ္းသြားၿပီ။ ဒံုးက်ည္ေတြ မလာေတာ့ဘူး။

အသတ္အျဖတ္ေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ အသုဘမပို႕ရေတာ့ဘူး” လို႕ ကာကာ ေျပာျပတယ္။

ႏွစ္ပတ္သံုးပတ္ေလာက္အၾကာမွာ တာလီဘန္ေတြက စြန္ၿပိဳင္ပြဲကိုတားျမစ္

လုိက္တယ္။ ေနာက္ႏွစ္ႏွစ္အၾကာ ၁၉၉၈ မွာ ဟာဇာရာေတြကို အႀကီးအက်ယ္

သုတ္သင္တယ္။

__________________

အခန္း(၁၇)

တစ္ခ်က္လႈပ္႐ံုႏွင့္ မခ်ိမဆံ့နာက်င္ရသည့္ လူတစ္ေယာက္၏ အသည္းအသန္အား

ထုတ္မႈမ်ိဳးျဖင့္ ရာဟင္ခန္သည္ ေျခကိုျဖည္းျဖည္းဆန္႕ထုတ္ၿပီး

နံရံကိုမွီသည္။ အျပင္ဘက္မွ ျမည္းတစ္ေကာင္ဟီသံႏွင့္ ႀကိမ္းေမာင္းေနေသာ

အူရဒူစကားသံကို ၾကားရသည္။ ေနဝင္ေတာ့မည္။ ကေခ်ာ္ကခြၽတ္အေဆာက္အဦး၏

အက္ကြဲေၾကာင္း မ်ားတြင္ နီေရာင္ေျပးေနသည္။

၁၉၇၅ ခု၊ ေဆာင္းတြင္းႏွင့္တဆက္တည္း ေႏြတုန္းက က်ဴးလြန္ခဲ့သည့္

ကြၽန္ေတာ့္ျပစ္မႈပမာဏအတြက္ ကြၽန္ေတာ္ခံစားရျပန္သည္။ ဟက္ဆန္၊ စိုးရက္ပ္၊

အလီ၊ ဖာဇာနာ၊ စန္ႏုိဘား … အမည္မ်ား ကြၽန္ေတာ့္ဦးေခါင္းထဲ

ေခါင္းေလာင္းထိုး ေနသည္။ အလီ့အမည္ကို ရာဟင္ခန္ေျပာတုန္းကဆိုလွ်င္

လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာက ပိတ္သိမ္းထားေသာ

သံစံုဘူးေလးဖြင့္ျပလိုက္သလုိ သံစဥ္သည္ ႐ုတ္ခ်ည္းပြင့္အံထြက္လာသည္။

”ဒီေန႕ဘယ္သူ႕ကိုစားလဲ … ဘာဘာလူႀကီးေရ … ေျခာက္ေစာင္းႀကီးေရ”

အလီ့မ်က္ႏွာေသႀကီး … အမွန္မွာ အလီ၏ ၿငိမ္သက္ ေနေသာ မ်က္လံုးမ်ားကို

ျမင္ႏုိင္ေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳးစားပုုံေဖာ္ၾကည့္ေသာ္လည္း အခ်ိန္ဟူသည္

ရံခါေတာ့လည္း ေလာဘႀကီးလြန္းေသာအရာ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ အေသးစိတ္မ်ားအားလံုးကို

ခုိးယူသြားႏုိင္သည္အထိ။

”အဲဒီအိမ္မွာ ဟက္ဆန္ ခုထိရွိေနတုန္းပဲလား” ဟု ကြၽန္ေတာ္ေမးၾကည့္ရာ

ရာဟင္ခန္ လက္ဖက္ရည္ပန္းကန္မ’သည္။ ရာဟင္ခန္႕ႏႈတ္ခမ္းမ်ား ေသြ႕ေျခာက္ေန

သည္။ စြပ္က်ယ္အက်ႌအိတ္ကပ္ထဲမွ စာအိတ္တစ္လံုးဆြဲထုတ္၍ ကြၽန္ေတာ့္ကို

ကမ္းသည္။

”ေအမားအတြက္”

ခ်ိတ္ပိတ္ထားေသာစာအိတ္ကို ကြၽန္ေတာ္ေဖာက္ၾကည့္ရာ စာအိတ္ထဲတြင္

ပိုလာ႐ိြဳက္ဓာတ္ပံုတစ္ပုံႏွင့္ စာေခါက္တစ္ခု။ တစ္မိနစ္တင္းတင္းျပည့္ေအာင္

ဓာတ္ပံုကို ကြၽန္ေတာ္ၾကည့္ေနမိသည္။

သံပန္းဂိတ္တံခါးေရွ႕တြင္ ကေလးတစ္ဦးႏွင့္အတူ ေဗာင္းထုပ္အျဖဴ၊

အစိမ္းၾကားအက်ႌႏွင့္ အရပ္ျမင့္ျမင့္လူတစ္ေယာက္။

ေစြေစာင္းေသာေနေရာင္ေၾကာင့္ မ်က္ႏွာဝိုင္းဝုိင္းသည္

ေနေရာင္တစ္ကန္႕ေနရိပ္တစ္ကန္႕။ ကင္မရာဘက္လွည့္ၿပီး ၿပံဳးရယ္ေနရာ

ေရွ႕သြားအခ်ိဳ႕မရွိ။ ခပ္ဝါးဝါးပိုလာ႐ိြဳက္ဓာတ္ပံုထဲမွာပင္ ထုိလူ၏

မိမိကိုယ္ကိုေသခ်ာမႈ၊ သက္သက္သာသာရွိမႈတို႕ကို အတိုင္းသား ျမင္ေနရသည္။

သူ႕မူပိုင္စ႐ိုက္အတိုင္း ေျခကိုမႀကဲတႀကဲခြဲကာ ရင္အုပ္ေပၚလက္ပိုက္ထားသည္။

ၿပံဳးရယ္ေနက်ပံုစံအတိုင္း ၿပံဳးရယ္ေနသည္။

ရာဟင္ခန္ မွန္ပါသည္။ လမ္းတြင္ သူႏွင့္ကြၽန္ေတာ္ဝင္တုိက္မိပါက ကြၽန္ေတာ္

သူ႕ကိုမွတ္မိပါလိမ့္မည္။ ေဘးနားမွကေလးတြင္ ဖိနပ္မပါ။ အေဖ့ေပါင္ကို

လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ဖက္၍ ဂတံုးေျပာင္ေျပာင္ေလး အေဖ့တင္ပါးေပၚမွီေနသည္။

ထိုကေလးလည္း တအားရယ္ေနသည္။

ကြၽန္ေတာ္ စာေခါက္ဖြင့္သည္။ ဖာစီဘာသာျဖင့္ေရးထားေသာ စာထဲတြင္

ကေလးတစ္ေယာက္၏ သပ္ရပ္တိက်မႈမ်ိဳးျဖင့္ ေသးေသးတင္ကေလးကအစ အသတ္ ကေလးကအစ

ေမ့က်န္မေနေသာ၊ စာလံုးမ်ားမသဲမကြဲျဖစ္မေနေသာ လက္ေရးကို ေတြ႕ရသည္။

သနားဂ႐ုဏာေတာ္ႀကီးမားေသာ အလာဟ္အရွင္ရဲ႕နာမေတာ္ေအာက္မွာ …

အစ္ကိုေအမား …

ဖာဇာနာရယ္၊ သားေလးစိုးရက္ပ္ရယ္၊ ငါရယ္က အစ္ကိုေအမား က်န္းမာ ပါေစေၾကာင္း

ဆုေတာင္းလုိက္ပါတယ္။ ဒီစာကို ေပးပို႕တဲ့ ဆပ္ရာဟင္ခန္ကိုလည္း

ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာေပးပါခင္ဗ်ာ။ ဖာဇာနာနဲ႕ စိုးရက္ပ္ကုိ ငယ္တုန္းက

အစ္ကိုေအမားနဲ႕ အတူေဆာ့ခဲ့ၾကတာေတြ၊ လမ္းေတြထဲ ေျပးခဲ့လႊားခဲ့ၾကတာေတြ၊

ငါတို႕ မနာလုိသဝန္တိုခဲ့ၾကတာေတြ ေျပာျပေတာ့ သူတို႕ကရယ္ၾကတယ္ခင္ဗ်။

အစ္ကိုေအမားေရ …

ငါတို႕ငယ္ငယ္တုန္းက အာဖဂန္နစၥတန္ဟာ ေသဆံုးသြားတာၾကာၿပီ။

အသတ္အျဖတ္ေတြဆိုတာ မေရွာင္ႏုိင္ဘူး။ အခ်ိန္ျပည့္ သတ္ေနျဖတ္ေနၾကတာပဲ။

ကဘူးၿမိဳ႕ထဲမွာဆုိရင္ လမ္းေတြထဲမွာ၊ အားကစား႐ံုထဲမွာ၊ ေစ်းထဲမွာ၊

ေနရာတိုင္းမွာ က်ီးလန္႕စာစားေနရတာ ငါတို႕ရဲ႕ ဘဝတစ္စိတ္တပိုင္းေတာင္

ျဖစ္ေနၿပီ။ ငါတို႕ တုိင္းျပည္မွာ မင္းတက္လုပ္ေနတဲ့အ႐ိုင္းအစိုင္းေတြက

လူ႕ယဥ္ေက်းမႈကို ဂ႐ုမစိုက္ဘူး။

တေန႕က နံျပားနဲ႕အာလူးဝယ္ဖို႕ ဖာဇာနာ ေစ်းသြားေတာ့ ငါလိုက္သြား တယ္။

ေစ်းသည္ကို ဖာဇာနာက အာလူးဖိုး ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲေမးေတာ့ ေစ်းသည္ႀကီးက

မၾကားဘူး။ နားမၾကားဘူးလုိ႕ ငါထင္တာပဲ။ ဒီေတာ့ ဖာဇာနာက

က်ယ္က်ယ္ေအာ္ၿပီးေမးတယ္။ တာလီဘန္တစ္ေယာက္ ခ်က္ခ်င္းေရာက္လာၿပီး

ဖာဇာနာရဲ႕ေျခေထာက္ကို သစ္သားေခ်ာင္းနဲ႕ တအား႐ိုက္တာ ဖာဇာနာ ေနရာတင္

ပံုလဲတာပဲ။ မိန္းမေတြ စကားက်ယ္က်ယ္ေျပာခြင့္ မရွိဘူးတဲ့။ ေျခေထာက္မွာ

အညိဳအမည္းစြဲေနတဲ့ ဒဏ္ရာႀကီးဟာ ေတာ္ေတာ္နဲ႕မေပ်ာက္ဘူး။

ငါ့မိန္းမအ႐ိုက္ခံရတဲ့အခ်ိန္မွာ ငါရပ္ၾကည့္ေန႐ံုကလြဲလို႕ ဘာမွမတတ္ႏိုင္

ဘူး။ ငါကျပန္ခ်ရင္ သူကအားရဝမ္းသာနဲ႕ ငါ့ကိုယ္ထဲ က်ည္တစ္ေတာင့္သြင္း

လိုက္မွာေပါ့။ ဒါဆို သားကေလးစိုးရက္ပ္ ဘယ္ဘဝေရာက္သြားမလဲ။ လမ္းထဲမွာ

ငတ္ေနတဲ့ မိဘမဲ့ကေလးေတြျပည့္လို႕။ ငါခုထိ အသက္ရွင္ေနေသးတာပဲ အလာဟ္ကို

ေက်းဇူးတင္မိေတာ့တယ္။ ေသရမွာေၾကာက္လို႕ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ငါ့မိန္းမ မုဆိုးမ

ျဖစ္မွာရယ္၊ သားကေလး ဖတဆိုးျဖစ္မွာရယ္ကို ေၾကာက္တာပါပဲ။

သားကေလး စိုးရက္ပ္ကို ျမင္ေစ့ခ်င္တယ္။ သိပ္လိမၼာတဲ့ကေလး။ ဆပ္ရာဟင္နဲ႕ငါက

စာေရးစာဖတ္သင္ထားေတာ့ သူ႕အေဖလို ငမိုက္တံုးေလးအျဖစ္

ႀကီးျပင္းမလာေတာ့ဘူးေပါ့။ ေလာက္ေလးပစ္လည္း ဘာေတာ္သလဲမေမးနဲ႕။ တစ္ခါတေလ

စိုးရက္ပ္ကို ကဘူးၿမိဳ႕ထဲေခၚၿပီး သၾကားေခ်ာင္းဝယ္ေကြၽးျဖစ္တယ္။

ရွာရီေနာရပ္ကြက္မွာ ခုထိေမ်ာက္လူႀကီးရွိေသးတယ္။ သားကေလးၾကည့္ဖို႕ ပိုက္ဆံ

ေပးၿပီး ေမ်ာက္က က’ခုိင္းရတယ္။

ငါတုိ႕သားအဖ ေတာင္ကုန္းေလးေပၚက သုႆန္ကိုလည္း သြားၾကတယ္။

တလည္းပင္ႀကီးေအာက္မွာ အစ္ကိုေအမားနဲ႕ ငါတို႕ ရွာနာမာ ဖတ္ခဲ့ၾကတာ မွတ္မိ

ေသးလား။ မိုးေခါင္လို႕ေတာင္ကုန္းတစ္ခုလံုး ေျခာက္ေနတာပဲ။ တလည္းပင္

ႀကီးလည္း မသီးတာႏွစ္ေတြမနည္းေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ တုိ႕သားအဖ သစ္ပင္

ႀကီးေအာက္ထိုင္ၿပီး ရွာနာမာကို ငါကဖတ္ျပတယ္။ သားကေလး အႀကိဳက္ဆံုး

အခန္းကိုေတာ့ ေျပာျပစရာမလိုပါဘူးေနာ္။ သူ႕နာမည္ပါတဲ့ ႐ိုစတမ္နဲ႕စိုးရက္ပ္

အခန္းေလ။ မၾကာခင္မွာ သားကေလး ဒီစာအုပ္ကို ဖတ္ႏိုင္ေတာ့မွာပါ။

သားကေလးအတြက္ ငါသိပ္ဂုဏ္ယူတယ္။ ငါကေတာ့ ကံေကာင္းတဲ့အေဖပဲေဟ့။

အစ္ကိုေအမားေရ …

ဆပ္ရာဟင္ ေတာ္ေတာ္မမာဘူး။ တစ္ေန႕လံုး ေခ်ာင္းေတြဆုိးတယ္။ ပါးစပ္ကို

အက်ႌလက္နဲ႕သုတ္တဲ့အခါ ေသြးစငါေတြ႕တယ္။ လူက ပိန္က်သြားတယ္။

ဖာဇာနာခ်က္ေပးတဲ့ ထမင္းနဲ႕ဟင္းကို နည္းနည္းေလာက္ပိုစားေစခ်င္လုိက္တာကြာ။

သူကေတာ့ တစ္လုပ္ႏွစ္လုပ္ပဲ။ ဒါေတာင္ ဖာဇာနာကိုအားနာလို႕။ သံုးေလးရက္ေနရင္

ပါကစၥတန္ကိုသြားၿပီး ဆရာဝန္နဲ႕ေတြ႕မယ္တဲ့။ သတင္းေကာင္းၾကားရပါေစ

ဆုေတာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါ့စိတ္ထဲမွာေၾကာက္ေနတယ္။ ဆပ္ေနျပန္ေကာင္း

မွာပါလို႕ သားေလးကိုေတာင္ ေျပာထားရတယ္။ ခုမွဆယ္ႏွစ္ပဲရွိေသးတဲ့ သား ေလးက

ဆပ္ကိုသိပ္ခ်စ္တာေလ။

ခုတေလာ ငါအိပ္မက္ေတြမက္တယ္ကြာ။ တစ္ခ်ိဳ႕က အိပ္မက္ဆိုးေတြ။

ေဘာလံုးကြင္းထဲမွာ ပုပ္အဲ့ေနတဲ့လူေသေကာင္ေတြ။ ျမက္ေတြက ေသြးေတြရဲလို႕။

ငါေဇာေခြၽးေတြပ်ံၿပီး အိပ္ယာကႏိုးလာရေပါင္းမ်ားၿပီ။ အိပ္မက္ေကာင္းေတြ

မက္တာ ကေတာ့ ပိုမ်ားပါတယ္။ ဆပ္ေနျပန္ေကာင္းလာမယ္လို႕ မက္တယ္။ သားကေလး

လူေကာင္းသူေကာင္းအျဖစ္ ႀကီးလာမယ္လုိ႕မက္တယ္။ ကဘူးက လမ္းေတြထဲ

ေလာ္လာပန္းေတြ ျပန္ပြင့္လာလိမ့္မယ္၊ သီခ်င္းသံေတြၾကားရေတာ့မယ္၊ တစ္ေန႕ေန႕

က်ရင္ အစ္ကိုေအမား ကဘူးကိုျပန္လာလိမ့္မယ္လုိ႕ မက္တယ္။ တကယ္လို႕သာ

ျပန္လာရင္ အစ္ကိုေအမားကိုေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတဲ့ သစၥာရွိတဲ့သူငယ္ခ်င္းကို

ေတြ႕ရမွာပါ။

အလာဟ္အရွင္ အစ္ကိုေအမားနဲ႕အတူ ရွိပါေစ။

ဟက္ဆန္

စာကို ကြၽန္ေတာ္ႏွစ္ေခါက္ဖတ္သည္။ ဓာတ္ပံုကို ေနာက္တစ္မိနစ္

ၾကာေအာင္ၾကည့္မိျပန္သည္။ စာေခါက္ႏွင့္ဓာတ္ပုံကို အိတ္ထဲျပန္ထည့္ၿပီး

”သူေနေကာင္းရဲ႕လား” ဟု ေမးၾကည့္လုိက္ရာ …

”အဲဒီစာက လြန္ခဲ့တဲ့ေျခာက္လတုန္းက ေရးခဲ့တဲ့စာ။ ပက္ရွဝါကို ကာကာ

ထြက္မလာခင္ကေလးတင္ ေရးထားတဲ့စာ။ ပိုလာ႐ြိဳက္ဓာတ္ပုံကလည္း ကာကာ

ထြက္မလာခင္ေန႕က ႐ိုက္ေပးခဲ့တာ။ ပက္ရွဝါကိုေရာက္ၿပီး တစ္လၾကာေတာ့ ကဘူးက

အိမ္နီးခ်င္းတစ္ေယာက္ ဖုန္းဆက္တယ္။ သူေျပာျပလို႕သိရတဲ့ဇာတ္လမ္းက ကာကာ

ခရီးထြက္လာၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ဝဇီရာအကၡဘာခန္ ရပ္ကြက္ထဲက

အိမ္ႀကီးတစ္လံုးမွာ ဟာဇာရာမိသားစုေနတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းပ်ံ႕သြားသတဲ့။ တာလီဘန္

အရာရွိႏွစ္ေယာက္ေရာက္လာၿပီး အိမ္ကုိလာရွာ၊ ဟက္ဆန္႕ကို စစ္ေဆးတယ္။ ဟက္ဆန္က

သူတို႕မိသားစုဟာ ကာကာနဲ႕အတူေနတာပါလုိ႕ ရွင္းျပတယ္။ အိမ္နီး ခ်င္းေတြ

အကုန္လံုး – ကာကာ့ကို ဖုန္းဆက္တဲ့လူအပါအဝင္ အားလံုးက

ဟက္ဆန္ေျပာတာမွန္တဲ့အေၾကာင္း ေထာက္ခံတယ္။

ဒါနဲ႕ေတာင္ တာလီဘန္အရာရွိက ဟက္ဆန္႕ကို လူလိမ္လုိ႕စြပ္စြဲတယ္။

ဟာဇာရာမွန္သမွ် လူလိမ္သူခိုးခ်ည္းမို႕ သူလည္းလူလိမ္သူခုိးတဲ့။ ေနမဝင္မီ

အိမ္ထဲကေန တစ္မိသားစုလံုးထြက္ၾကတဲ့။ ဟက္ဆန္က အာခံတယ္။ ဒါေပမယ့္

ဖုန္းဆက္ေျပာတဲ့လူက ကာကာ့ကို ဖုန္းထဲမွာဘယ္လိုေျပာတယ္မွတ္သလဲ။

အိမ္ႀကီးကို ၾကည့္ေနတဲ့ တာလီဘန္ေတြဟာ သိုးအုပ္ႀကီးကိုၾကည့္ေနတဲ့

ဝံပုေလြေတြနဲ႕ တစ္ပံု တည္းပဲတဲ့။ တာလီဘန္ေတြက ဟက္ဆန္႕ကိုဘာေျပာလဲဆိုေတာ့

ကာကာျပန္ေရာက္ ခ်ိန္ထိ အိမ္ကိုသူတို႕ထိန္းသိမ္းေပးထားမယ္တဲ့။ ဒီတစ္ခါလည္း

ဟက္ဆန္က ကန္႕ကြက္ျပန္ေရာ။ ဒီေတာ့ တာလီဘန္ေတြ ဟက္ဆန္႕ကို

လမ္းေပၚဆြဲထုတ္-”

”ဟင့္အင္း” ကြၽန္ေတာ္ အသက္႐ွဴမွားလာသည္။

”ၿပီးေတာ့ ဒူးေထာက္ခုိင္းတယ္-”

”ဟာ … မဟုတ္ဘူး”

”ဟက္ဆန္႕ကို ေနာက္ေစ့ကေန ေသနတ္နဲ႕ပစ္ခ်လိုက္တယ္ကြယ္ -”

”ဟာ”

”ဖာဇာနာ ေအာ္ၿပီး အတင္းဝင္လံုးေတာ့ -”

”ဟာ”

”ဖာဇာနာကိုပါ ပစ္ခ်လိုက္တယ္။ မိမိကိုယ္ကို ကာကြယ္တာတဲ့။

ေနာက္ ေတာ့မွ

သူတို႕ေျပာတာ -”

”ဟာ … ဟာ … ဟာ”

……………………
……………………..
………………………

_____________________________

ဆက္ပါဦးမည္..။
____________________________
မူရင္းစာအုပ္အမည္…..THE KITE RUNNER

မူရင္းစာေရးဆရာ…….KHALED HOSSEINI
______________________________
ျမန္မာျပန္ဆိုသူ …… ၀င့္ျပံဳးျမင့္

ျမန္မာျပန္ စာအုပ္အမည္……..တိမ္ယံသစၥာ

2009 / ဇြန္ ၊ ပထမ အၾကီမ္ ။

စာမ်က္နွာ စုစုေပါင္း…350

13 x 21 စင္တီဆိုဒ္

စာအုပ္တန္ဖိုး … 3000 က်ပ္
______________________________

ေလးစားစြာျဖင့္..

……………………………