”ကြၽန္ေတာ့္အေမလည္း တကၠသိုလ္မွာ စာျပခဲ့တယ္”

”ဟုတ္ၿပီ … နာမည္ဘယ္လုိေခၚလဲ”

”ဆုိဖီယာအခရာမီ”

အဘိုးအုိ၏ အတြင္းတိမ္စြဲေသာမ်က္လံုး မွိတ္တုတ္မိွတ္တုတ္ျဖစ္လာသည္။

”ကႏၲာေပါင္းပင္ေတြဟာ ရွင္သန္လို႕၊ ေႏြဦးရဲ႕ ပန္းပြင့္ကေလးကေတာ့

ပြင့္ၿပီး ႏြမ္းသြားတာပဲတဲ့။ ဒီေလာက္က်က္သေရရွိတဲ့ မိန္းကေလး …

ဒီေလာက္ဂုဏ္ သိကၡာရွိတဲ့မိန္းကေလး … ဒီလုိေၾကကြဲစရာျဖစ္ခဲ့တယ္ကြယ္”

”အဘုိးက ကြၽန္ေတာ့္အေမကိုသိလား” အဘိုးႀကီးေရွ႕ ကြၽန္ေတာ္ဒူးေထာက္ ၿပီးေမးရၿပီ။

”သိပ္သိတာေပါ့”

______________________________________

”အဘုိးက ကြၽန္ေတာ့္အေမကိုသိလား” အဘိုးႀကီးေရွ႕ ကြၽန္ေတာ္ဒူးေထာက္ ၿပီးေမးရၿပီ။

”သိပ္သိတာေပါ့” ဟု သူေတာင္းစားအုိႀကီးဆိုသည္။ ”အတန္းၿပီးရင္

အတူထုိင္စကားေျပာေနက်ကြဲ႕။ ေနာက္ဆံုးစကားေျပာၾကတဲ့အေခါက္က မိုးေတြရြာ

ေနတယ္။ အတန္းတင္စာေမးပြဲအၿပီးဆိုေတာ့ ဗာဒံေစ့ကိတ္မုန္႕ရယ္၊ ပ်ားရည္ရယ္၊

လက္ဖက္ရည္ပူပူေလးရယ္ အတူစားခဲ့ၾကတာကြဲ႕။ အဲဒီတုန္းက ဆုိဖီယာ ကိုယ္ေလး

လက္ဝန္နဲ႕၊ အလွႀကီးလွေနတဲ့အခ်ိန္။ အဲဒီေန႕က ဆိုဖီယာေျပာတဲ့စကား အဘုိး

တစ္သက္လံုးမေမ့ႏုိင္ေတာ့ဘူး”

”ဘာလဲဟင္၊ ေျပာျပပါေနာ္”

ဘာဘာသည္ ကြၽန္ေတာ့္ေမေမႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ ေယဘုယ်သေဘာသာ ေျပာတတ္သည္။

”တကယ့္ကိုခမ္းနားတဲ့ အမ်ိဳးသမီး” စေသာအေျပာမ်ိဳးျဖစ္၏။

ကြၽန္ေတာ္ငတ္မြတ္ေနသည္က အေသးစိတ္အခ်က္ကေလးမ်ား။ ေမေမအႀကိဳက္ဆံုး

ေရခဲမုန္႕အရသာ၊ ေမေမညည္းသည့္သီခ်င္း၊ ေမေမ့ဆံပင္ေနေရာင္ထဲ ဘယ္လုိေန တယ္၊

ေမေမလက္သည္းကိုက္တတ္သလား။ ေမေမ့အမွတ္တရမ်ားကို ဘာဘာသည္ သခ်ႋဳင္းထဲ

သူႏွင့္အတူျမႇဳပ္ႏွံပစ္လုိက္သည္။ ေမေမ့အမည္ကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာဖုိ႕

သူစိတ္မလံု၍ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ မဟုတ္ပါကလည္း ေမေမ့ကိုလက္လြတ္ဆံုး႐ံႈးရျခင္း

သည္ ဘာဘာ့အတြက္နင့္နဲလြန္း၍ အေဟာင္းေတြအသစ္ျပန္ေဖာ္ဖို႕ရာ မခံစားႏုိင္

ျခင္းျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ႏွစ္မ်ိဳးစလံုးလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။

”ဆိုဖီယာ ေျပာခဲ့တာက … ေၾကာက္လုိက္တာတဲ့။ ဒီေတာ့အဘိုးက

ဘာျဖစ္လို႕လဲေမးေတာ့ ေဒါက္တာရာစူးရယ္ … ကြၽန္မေလ၊ ထူးထူးျခားျခားကို

ေပ်ာ္ေနမိတာတဲ့။ ဒီလုိေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိုတာ သိပ္ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္တဲ့။ အဘိုး

က ဘာေၾကာင့္မ်ားလဲ ေမးၾကည့္ေတာ့ ဒီလုိေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ိဳး

ကိုယ့္ကိုေပးသနားလာၿပီ ဆုိရင္ ကိုယ့္ဆီက

တစ္ခုခုျပန္ယူဖုိ႕ျပင္ဆင္ေနၾကၿပီတဲ့။ အဘိုးက ေတာ္စမ္း၊

ဒါမ်ိဳးေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာရဘူးလို႕ တားခဲ့ရတယ္”

ဖာရစ္ဒ္သည္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုလက္ေမာင္းမွဆြဲကာ တိုးတုိးေျပာသည္။

”သြားသင့္ၿပီ ဆပ္”

ကြၽန္ေတာ္က လက္ေမာင္းကို႐ုန္းဖယ္၍ ”ေမေမ ဘာထပ္ေျပာေသးလဲ ဟင္။ ဘာေတြေျပာေသးလဲ”

အဘိုးအို သိမ္ေမြ႕ေပ်ာ့ေပ်ာင္းလာသည္။ ”ေမာင္ရင့္အတြက္ မွတ္မိခ်င္

ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ရင့္ေမေမက ဆံုးသြားတာၾကာလွၿပီ။ အဘုိးရဲ႕မွတ္ဥာဏ္

ကလည္း ေဟာဟိုက ၿပိဳက်ေနတဲ့ အေဆာက္အဦးလုိပဲ။ စိတ္မေကာင္းပါဘူးကြယ္”

”ရတယ္ အဘုိး၊ နည္းနည္းေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျပာသာေျပာပါ”

အဘိုးအိုၿပံဳးသည္။ ”အဘိုးျပန္စဥ္းစားမယ္။ ဒါအဘိုးေပးတဲ့ ကတိ။

အဘုိးကိုျပန္လာရွာေနာ္”

”ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ သိပ္ကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ”

ကြၽန္ေတာ္ တကယ္ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။ ဗာဒံေစ့ကိတ္မုန္႕၊ ပ်ားရည္ႏွင့္

လက္ဖက္ရည္ပူပူကို ေမေမႀကိဳက္တတ္မွန္း ကြၽန္ေတာ္သိၿပီ။ ‘ထူးထူးျခားျခား’

ဆိုေသာစကားလံုးကို ေမေမသံုးခဲ့သည္။ ေမေမ့အေၾကာင္း ဘာဘာ့ထံမွသိရသည္ ထက္

လမ္းေဘးကအဘိုးအိုထံမွ ပိုသိရွိခဲ့ရသည္။

အဘိုးအိုကို အေဆာက္အဦးပ်က္၏ေလွကားထစ္တြင္ ထားရစ္ခဲ့ကာ ကြၽန္

ေတာ္ႏွင့္ဖာရစ္ဒ္ ကားဆီထြက္ခဲ့ၾကသည္။ အဘိုးကို ကြၽန္ေတာ္ျပန္လာရွာၿပီး

ေမေမ့ အေၾကာင္းေမးျမန္းဖို႕ ဆႏၵရွိခဲ့႐ိုးအမွန္ျဖစ္ေသာ္လည္း အဘုိးကို

ကြၽန္ေတာ္ေနာက္ ထပ္ရွာမေတြ႕ေတာ့ေခ်။

———————

ကာတာရွားရပ္ကြက္၏ ေျမာက္ဘက္စြန္းမွ မိဘမဲ့ကေလးမ်ားေဂဟာအသစ္ ကို

ရွာေတြ႕ၾကပါၿပီ။ ခန္းေျခာက္ေနေသာ ကဘူးျမစ္ကမ္းနဖူးေပၚ ေဆာက္ထားေသာ

မိဘမဲ့ကေလးမ်ားေဂဟာသည္ စစ္တန္းလ်ားပံုစံခပ္ျပားျပားအေဆာက္အဦးျဖစ္သည္။

ကဘူးအနီးဝန္းက်င္တြင္ ကာတာရွားရပ္ကြက္သည္ စစ္ဒဏ္အခံရဆံုးရပ္ကြက္ျဖစ္

ေၾကာင္း လမ္းမွာတုန္းက ဖာရစ္ဒ္ေျပာျပထားသည္။

ကားထဲမွကြၽန္ေတာ္ထြက္လာသည္ႏွင့္ ျမင္ကြင္းသက္ေသမ်ားက ေဗာင္း

လန္ေအာင္ႀကိဳဆိုေနၾကသည္။ ကြန္ကရစ္လမ္းနံေဘးတစ္ေလွ်ာက္တြင္ စြန္႕ပစ္အိမ္

ႏွင့္ ဗံုးဒဏ္မိေသာအေဆာက္အဦးမ်ား ႀကိဳးက်ဲက်ဲရွိသည္။ ပက္လက္လန္ေနေသာ

ကားတစ္စီး၊ အမိႈက္ပံုထဲတစ္ဝက္ျမဳပ္ေနေသာ ဖန္သားျပင္မရွိသည့္တီဗြီ၊

နံရံေပၚ စပေရးဘူးျဖင့္ျဖန္းထားေသာ ‘သက္ေတာ္ရာေက်ာ္ရွည္ပါေစ တာလီဘန္’

စာတန္း။

မုတ္ဆိတ္မ်ားျဖဴေရာ္ေနေသာ ပိန္ပိန္ပါးပါးေသးေသးညႇက္ညႇက္ အဘိုး

ႀကီးတစ္ဦး တံခါးဖြင့္လာသည္။ ဝတ္ထားေသာဂ်က္ကက္အက်ႌ ရိေနၿပီ။ သံပုရာ

ခြံဦးထုပ္ေဆာင္းထား၍ တပ္ထားေသာမ်က္မွန္ မွန္တစ္ဖက္ပဲ့ေနသည္။ မ်က္မွန္

ေနာက္မွ ပဲေစ့ႏွင့္တူေသာ မ်က္လံုးေလးမ်ား ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ဖာရစ္ဒ္ကို

တစ္လွည့္ စီၾကည့္သည္။

”ဆာလမ္၊ မဂၤလာပါ” ဟုႏႈတ္ဆက္သည္။

”ဆာလမ္” ဟု ကြၽန္ေတာ္ျပန္ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ပိုလာ႐ြိဳက္ဓာတ္ပံုကိုျပသည္။

”ဒီကေလးကို ရွာေနတာပါ”

အဘုိးအိုသည္ ဓာတ္ပံုကို သာမန္ကာလွ်ံကာၾကည့္ၿပီး ”တစ္ခါမွ မျမင္ ဖူးဘူး”

ဟုေျဖသည္။

”ဓာတ္ပံုကို ေသခ်ာျဖင့္မၾကည့္ဘဲနဲ႕၊ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ပါလားဗ်” ဟု

ဖာရစ္ဒ္ဝင္ေျပာသည္။

”ၾကည့္ေပးပါဗ်ာ” ဟု ကြၽန္ေတာ္ထပ္ေျပာသည္။

အဘိုးႀကီးသည္ ဓာတ္ပံုကိုယူၿပီးေလ့လာေနသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဓာတ္ပံု

ျပန္ေပး၍ ”မသိဘူးကြယ္။ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ ဒီေဂဟာက ကေလးတိုင္းကို က်ဳပ္

အပ္က်မတ္က်သိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ေယာက္ကိုေတာ့ မျမင္ဖူးဘူး။

ခြင့္ျပဳပါဦး။ အလုပ္ကေလးရွိလို႕ပါ” ဟုဆိုကာ အဘိုးႀကီးသည္ တံခါးပိတ္၍

ဂ်က္ခ်လုိက္သည္။

တံခါးကို ကြၽန္ေတာ္ေခါက္သည္။ ”ဆပ္ … ဆပ္ … တံခါးဖြင့္ေပးပါ ဗ်ာ။
ဒီကေလးကို ဒုကၡေပးဖို႕လာတာမဟုတ္ပါဘူး”

”က်ဳပ္ေျပာၿပီးၿပီ။ ဒီမွာမရွိဘူး။ သြားၾကပါေတာ့”

ဖာရစ္ဒ္သည္ တံခါးေရွ႕ေရာက္လာၿပီး တံခါးေပၚနဖူးတင္ထားသည္။ ”မိတ္ေဆြႀကီး၊

ကြၽန္ေတာ္တို႕က တာလီဘန္ေတြနဲ႕မဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕အတူ ပါလာတဲ့ဆပ္က

ေကာင္ေလးကို ေဘးကင္းရာပို႕ေပးခ်င္လုိ႕ပါ” ဟု သတိထား၍ တုိးတိုးေျပာသည္။

”ကြၽန္ေတာ္ ပက္ရွဝါကလာခဲ့တာပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က

အေမရိကန္ဇနီးေမာင္ႏွံကိုသိတယ္။ အဲဒီအေမရိကန္ဇနီးေမာင္ႏွံက မိဘမဲ့ကေလးေတြ

အတြက္ ကုသုိုလ္ျဖစ္ေဂဟာဖြင့္ထားပါတယ္” ဟု ကြၽန္ေတာ္ဝင္ေျပာသည္။ တံခါး

အတြင္းဘက္တြင္ ထုိးအဘုိးရွိမွန္း ကြၽန္ေတာ္အာ႐ံုရေနသည္။ အဘုိးအုိသည္ တံ

ခါးေနာက္နားတြင္ကပ္၍ နားေထာင္ေနမွန္း၊ တြန္႕ဆုတ္ေနမွန္း၊ သံသယႏွင့္

ေမွ်ာ္ လင့္ခ်က္ၾကားတြင္ ညပ္ပိတ္ေနမွန္း ကြၽန္ေတာ္သိေနသည္။

”ဒီမွာ … စိုးရက္ပ္ အေဖကို ကြၽန္ေတာ္သိတယ္။ စိုးရက္ပ္အေဖနာမည္က

ဟက္ဆန္၊ အေမနာမည္က ဖာဇာနာ။ စိုးရက္ပ္က သူ႕အဖြားကို စာစာလုိ႕ေခၚ တယ္။

စိုးရက္ပ္က စာေရးစာဖတ္တတ္တယ္။ ေလာက္ေလးပစ္လည္းေတာ္တယ္။

ဒီကေလးထြက္ႏုိင္ဖို႕အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိမွာပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ကို

တံခါးဖြင့္ ေပးပါဗ်ာ”

တံခါးအတြင္းမွ ဘာသံမွမၾကားရ။ တိတ္ေနသည္။

”ကြၽန္ေတာ္က သူ႕ဦးေလးပါ” ဟုထပ္ေျပာလုိက္သည္။

တေအာင့္ၾကာသြားျပန္သည္။ ထို႕ေနာက္ ေသာ့ခေလာက္ထဲေသာ့လွည့္ သံၾကားရၿပီး

အဘုိးအို၏ပါးလ်ေသာမ်က္ႏွာ တံခါးၾကားမွျပဴလာသည္။

”ေျပာသမွ်ထဲမွာ တစ္ခုပဲမွားတယ္ကြဲ႕”

”ဘာပါလဲ”

”ဒီကေလး ေလာက္ေလးပစ္ေတာ္တယ္ဆိုတာ ဘယ္ဟုတ္ဦးမလဲ။ ေလာက္ ေလးပစ္

သိပ္ကိုေျပာင္ေျမာက္တာကြဲ႕”

ကြၽန္ေတာ့္မွာၿပံဳးရသည္။

”သူနဲ႕ေလာက္ေလး ခြဲလို႕မရဘူး။ ဘယ္သြားသြား ေလာက္ေလးခါးၾကား ထုိးၿပီးသြားတယ္”

—————————–

ကြၽန္ေတာ္တို႕အား ဝင္ခြင့္ေပးသူအဘိုးအိုသည္ သူ႕ကိုယ္သူ ေဂဟာ၏

ဒါ႐ိုက္တာအဖြဲ႕ဝင္ ‘ဇာမင္’ ျဖစ္ေၾကာင္း မိတ္ဆက္သည္။ ”႐ံုးခန္းထဲသြားၾကရ

ေအာင္” ဟုဆုိသည္။

အဘိုးအိုေနာက္မွလုိက္၍ ကြၽန္ေတာ္တို႕ခန္းမလမ္းေမွာင္ေမွာင္အတုိင္း

ျဖတ္လာၾကစဥ္ စုတ္တီးစုတ္ျပတ္ဝတ္စားထားေသာ ကေလးမ်ားဝုိင္းအံုလာၾကသည္။

ျဖတ္လာခဲ့ေသာအခန္းမ်ားထဲတြင္ ၾကမ္းခင္းမရွိ။ ေကာ္ေဇာၾကမ္းသာ ခင္းထားသည္။

ျပတင္းမ်ားကို ပလတ္စတစ္စႏွင့္ကာထား၍ ေမြ႕ယာမခင္းထားေသာ သံခုတင္မ်ား

အခန္းထဲျပည့္ေနသည္။

”ဒီေဂဟာမွာ ကေလးဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိသလဲ” ဟုဖာရစ္ဒ္ေမးသည္။

”ႏွစ္ရာ့ငါးဆယ္ေလာက္ရွိတယ္။ ရွိတဲ့အခန္းနဲ႕မေလာက္ဘူး။ ဒါေပမယ့္

အကုန္လံုး မိဘမဲ့ေတာ့မဟုတ္ဘူး။ အမ်ားစုက အေဖမရွိေတာ့တာ။ ဒီေတာ့ သူတို႕

အေမေတြက မေကြၽးႏုိင္ေတာ့ဘူး။ တာလီဘန္ေတြက အမ်ိဳးသမီးေတြအလုပ္မလုပ္ ရဘူး

တားျမစ္ထားတာကိုး။ ဒီလုိနဲ႕ ကေလးေတြ ဒီလာပို႕ထားၾကတာ” ဤေနရာ တြင္

ဇာမင္သည္ လက္ျဖင့္ဝုိက္ျပၿပီး ပူေဆြးစြာေျပာသည္။ ”ေဂဟာထဲမွာေနတာ

လမ္းေပၚမွာေနတာထက္ေတာ့ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သိပ္ေကာင္းလွတယ္ ရယ္လုိ႕

မဟုတ္ဘူး။ ဒီအေဆာက္အဦးက လူေနဖုိ႕မွမဟုတ္တာ။ နဂိုက ေကာ္ ေဇာဂိုေဒါင္။

ေရအပူေပးစက္ မရွိဘူး။ ေရတြင္းလည္း ခန္းေနၿပီ” ဤေနရာတြင္ ဇာမင္သည္

အသံတုိးတုိးျဖင့္ ”ေရတြင္းတူးခ်င္လုိ႕ တာလီဘန္ေတြဆီကေန ေငြ

ေတာင္းတဲ့အႀကိမ္ေပါင္း မနည္းဘူး။ သူတို႕က ပုတီးပဲစိပ္ၿပီး

ပိုက္ဆံမရွိဘူးေျပာ တယ္”

နံရံတစ္ေလွ်ာက္ခ်ထားေသာ အိပ္ယာမ်ားကို ဇာမင္ျပသည္။ ”ဒီမွာ အိပ္

ယာမလံုေလာက္ဘူး။ ရွိတဲ့အိပ္ယာအတြက္လည္း ေမြ႕ယာမေလာက္ဘူး။ ပိုဆုိးတာက

ေစာင္ပါမရွိတာ” အေဖာ္ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ႀကိဳးခုန္ေနေသာ ကေလးမကိုျပသည္။

”ေဆာင္းတြင္းတုန္းက ေစာင္မေလာက္ေတာ့ ကေလးေတြမွ်ၿခံဳရတယ္။ အဲဒါ ဟို

ကေလးမရဲ႕ေမာင္ေလး ေစာင္လပ္ၿပီးေသသြားတယ္ကြယ္” ဇာမင္ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ သည္။

”ေနာက္ဆံုးအေခါက္ ဂိုေဒါင္ထဲမွာ ဆန္မေလာက္ေတာ့ ကေလးေတြ

မနက္စာနဲ႕ညစာအတြက္ လက္ဖက္ရည္နဲ႕ေပါင္မုန္႕ပဲ စားရတယ္” ေန႕လည္စာကို

စကားထဲထည့္မေျပာမွန္း ကြၽန္ေတာ္သတိထားမိသည္။

အဘိုးဇာမင္ လမ္းေလွ်ာက္ရပ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ဘက္လွည့္ၾကည့္သည္။

”ဒီမွာ ေနစရာမရွိ၊ စားစရာမရွိ၊ ဝတ္စရာမရွိ၊ ေရေကာင္းေရသန္႕မရွိ။

ဒီအာဖဂန္နစၥတန္မွာ ကေလးေပါတယ္။ ကေလးဘဝကေတာ့ရွားတယ္။ ဒီ့ထက္

ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းတာက ဒီကေလးေတြဟာ ကံေကာင္းတဲ့ကေလးေတြျဖစ္ေနတယ္။

ေန႕တိုင္းေန႕တုိင္း ကေလးလာပို႕တဲ့အေမေတြကို ျငင္းထုတ္ေနရတယ္” ဇာမင္

ေရွ႕ေျခတစ္လွမ္းတုိးလာသည္။ ”စိုးရက္ပ္အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိတယ္လို႕

ေျပာ ခဲ့တယ္ေနာ္။ ဆပ္မညာဘူးလို႕ ဆုေတာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သိပ္ေနာက္က်

သြားၿပီလားမသိဘူး”

”ဘာကိုဆိုလုိတာလဲ”

”လုိက္ခဲ့ပါ”
-xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

ဒါ႐ိုက္တာ့႐ံုးခန္းဆိုသည္ကား နံရံေလးဖက္အတြင္းမွ ဖ်ာတစ္ခ်ပ္၊ စားပြဲ

တစ္လံုး၊ ေခါက္ကုလားထုိင္ႏွစ္လံုးကို ဆုိလိုျခင္းျဖစ္သည္။ နံရံမ်ား

အက္ေၾကာင္း လုိက္ေနသည္။ ဇာမင္ႏွင့္ကြၽန္ေတာ္ ထုိင္ခ်လုိက္စဥ္ နံရံေပါက္မွ

ၾကြက္တစ္ေကာင္ ေခါင္းျပဴလာၿပီး အခန္းထဲလွစ္ခနဲေျပးဝင္လာသည္။

”သိပ္ေနာက္က်တယ္ဆိုတာ ဘာကိုေျပာတာလဲ” ဟုကြၽန္ေတာ္ေမးသည္။

ဇာမင္သည္ ကုလားထုိင္ေပၚေက်ာမွီခ်ကာ လက္ပိုက္ထားသည္။

”သတင္းေကာင္းေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သိပ္စိုးရိမ္ရတယ္လုိ႕လည္း မဆုိလိုဘူး”

”ဘယ္သူ႕အတြက္လဲ”

”ဆပ္အတြက္ … က်ဳပ္အတြက္ … ၿပီးေတာ့ စိုးရက္ပ္အတြက္”

”ကြၽန္ေတာ္သိမွျဖစ္မယ္”

ဇာမင္ ေခါင္းညိတ္သည္။ ”ဟုတ္ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္အရင္ဆံုး ေမးခြန္းတစ္

ခုေမးခ်င္တယ္။ တူေလးကုိရွာဖုိ႕ ဘယ္ေလာက္အထိ အနာခံႏုိင္သလဲ”

ငယ္ငယ္တုန္းက ကေလးခ်င္းရန္ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္ကို ကြၽန္ေတာ္ေျပးသတိ ရသည္။

ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ဟက္ဆန္ကအၿမဲတက္ခ်ေပးခဲ့ၿမဲ။ ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ ေယာက္၊

တစ္ခါတေလ သံုးေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ဝင္ပါ ေတာ့မလုိလိုႏွင့္

အၿမဲေနာက္တြန္႕ခဲ့သူ။

ခန္းမထဲ ကြၽန္ေတာ္ေငးၾကည့္လိုက္ရာ ကေလးမ်ားပတ္ခ်ာဝုိင္း၍ ကေန သည္။

ပြေရာင္းညစ္ထပ္ေသာေမြ႕ယာေပၚမွ ဒူးတစ္ဖက္ျပတ္ကေလးမေလးတစ္ ေယာက္

လက္ခုပ္တီးၿပံဳးရယ္ေနသည္။ ဖာရစ္ဒ္သည္လည္း အဂၤါမစံုေသာလက္ကို တြဲေလာင္းခ်၍

ကေလးမ်ားကိုေငးေမာေနသည္။ ဝါဟစ္၏ကေလးမ်ားကို သတိရ မိေတာ့သည္။

ကြၽန္ေတာ္ေသေသခ်ာခ်ာသိသြားသည္မွာ စိုးရက္ပ္ မပါဘဲကြၽန္ေတာ္

အာဖဂန္နစၥတန္မွ မခြာ။

”စိုးရက္ပ္ ဘယ္မွာလဲ၊ ေျပာပါ”

ဇာမင္၏အၾကည့္ဖြင့္ႏႊဲေနသည္။ ခဲတံတစ္ေခ်ာင္းေကာက္ယူၿပီး လက္

ေခ်ာင္းကားထဲလွည့္ေနသည္။

”က်ဳပ္နာမည္ ထုတ္မေျပာပါနဲ႕”

”ဟုတ္ကဲ့၊ ကတိေပးပါတယ္”

ဇာမင္သည္ စားပြဲကို ခဲတံျဖင့္ေခါက္ေနသည္။

”ခင္ဗ်ားကတိေပးတယ္ပဲထား၊ ေျပာမိတဲ့အတြက္ က်ဳပ္ကိုယ္တုိင္ ေနာင္တ

ရရလိမ့္မယ္ထင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ရွိပါေစေတာ့။ စိုးရက္ပ္အတြက္ တစ္ခုခုလုပ္

ေပးႏုိင္မယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္ေျပာပါမယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ ဆပ္ကိုယံုတယ္။

ဆပ္ကိုၾကည့္ရတာ ေဇာကပ္ေနၿပီ” ထုိေနရာတြင္ တိတ္ေနျပန္သည္။ ”တာလီဘန္

တစ္ေယာက္ရွိတယ္” ဟု ဇာမင္ ပြင့္အံလာသည္။ ”လတုိင္းလတုိင္း တစ္လတစ္ခါ

ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္ခါ ဒီေဂဟာကိုသူလာတယ္။ ေငြပါလာတယ္။ မ်ားမ်ားစားစား ေတာ့

မဟုတ္ဘူး။ ေငြမပါတာထက္စာရင္ေတာ့ ေတာ္ေသးတာေပါ့” ဇာမင္၏

မတည္ၾကည္ေသာမ်က္လံုးမ်ား ကြၽန္ေတာ့္ထံက်လာၿပီးမွ လႊဲဖယ္သြားသည္။ ”ပံု

မွန္အတုိင္းေတာ့ သူကမိန္းကေလးပဲယူပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အၿမဲတမ္းေတာ့

မဟုတ္ဘူး”

”ခင္ဗ်ားက ဒါကိုခြင့္ျပဳသလား”

ကြၽန္ေတာ့္ေနာက္မွ ဖာရစ္ဒ္ေမးျခင္းျဖစ္သည္။ ဖာရစ္ဒ္သည္ စားပြဲကို

ပတ္ေလွ်ာက္ၿပီး ဖာရစ္ဒ္အနားတုိးလာသည္။

”က်ဳပ္မွာဘာေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိလို႕လဲ” ဟု ဇာမင္ ပက္ခနဲျပန္ေျပာသည္။

”ခင္ဗ်ားက ဒီမွာ ဒါ႐ိုက္တာပဲဟာ။ ခင္ဗ်ားအလုပ္က ဒီကေလးေတြကို

ၾကည့္႐ႈေစာင့္ေရွာက္ဖို႕”

”ဒီကိစၥကိုရပ္ဖို႕ က်ဳပ္ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘူး”

”ခင္ဗ်ား ကေလးေတြကို ေရာင္းစားေနတာ” ဟု ဖာရစ္ဒ္ေအာ္သည္။

”ဖာရစ္ဒ္၊ ထုိင္၊ ရွိပါေစ” ဟု ကြၽန္ေတာ္ဝင္ေျပာသည္။ သို႕ေသာ္ ကြၽန္

ေတာ္ေနာက္က်သြားၿပီ။ ဖာရစ္ဒ္သည္ စားပြဲေပၚခုန္တက္ကာ ဇာမင့္ေပၚခုန္အုပ္

ထည့္လုိက္၍ ဇာမင့္ကုလားထုိင္ လြင့္သြားသည္။ ဒါ႐ိုက္တာႀကီးသည္ ဖာရစ္ဒ္

ခႏၶာကိုယ္ေအာက္ဝယ္ ဝူးဝူးဝါးဝါးေအာ္ဟစ္ေနသည္။ စားပြဲအံဆြဲကို

ေျခႏွင့္လွမ္း ကန္၍ စာရြက္မ်ားၾကမ္းေပၚ ၿဗဲလရမ္းျပန္႕က်ဲက်လာသည္။

ကြၽန္ေတာ္ အူရားဖားရားစားပြဲကို ပတ္ေျပးၿပီး ဇာမင့္အနားသြားမွ ဇာမင့္

အသံအဘယ္ေၾကာင့္ ဗလံုးဗေထြးျဖစ္ေနမွန္းျမင္သည္။ ဖာရစ္ဒ္သည္ ဇာမင့္ကို

လည္ညႇစ္ထားသည္။ ဖာရစ္ဒ္ပခံုးကို ကြၽန္ေတာ္လက္ႏွစ္ဖက္လံုးသံုးၿပီး အားကုန္

ဆြဲသည္။ မရ။ ”ေတာ္ေလာက္ၿပီ” ဟု ကြၽန္ေတာ္က်ံဳးေအာ္သည္။ ဖာရစ္ဒ္မ်က္ႏွာ

နီရဲကာ မာန္ဖီသလုိ ပါးစပ္ႀကီးၿဖဲထားသည္။ ”ဒီေကာင့္ကိုသတ္မယ္။

ကြၽန္ေတာ့္ကို မတားနဲ႕။ သတ္မယ္”

”လႊတ္ေပးလုိက္”

”သတ္မယ္”

ကြၽန္ေတာ္သာ တစ္ခုခုထမလုပ္လွ်င္ လူသတ္မႈ၏မ်က္ျမင္သက္ေသျဖစ္ ေတာ့မည္ကို

ဖာရစ္ဒ္အသံထဲမွၾကားလုိက္သည္။

”ကေလးေတြၾကည့္ေနၾကတယ္၊ ဖာရစ္ဒ္။ ကေလးေတြၾကည့္ေနၾကတယ္”

ဇာမင့္လည္ပင္းကို မလႊတ္တမ္းခ်ဳပ္ထားေသာ ဖာရစ္ဒ္၏ပခံုးၾကြက္သား မ်ား

ေတာင့္တင္းေနသည္။ ဖာရစ္ဒ္လွည့္ၾကည့္လုိက္ရာ တံခါးနားတြင္ ၿငိမ္ၿငိမ္

ကေလးရပ္ၿပီး အခ်င္းခ်င္းလက္မ်ားဆုပ္ထားၾကေသာ ကေလးမ်ားကို ဖာရစ္ဒ္

ေတြ႕သြားသည္။ ဖာရစ္ဒ္၏လက္ေမာင္းၾကြက္သားမ်ား ေျဖေလ်ာ့သြားသည္။ လက္ႏွစ္

ဖက္တြဲေလာင္းခ်ၿပီး မတ္တတ္ထရပ္သည္။ ဇာမင့္ကုိငံု႕ၾကည့္ၿပီး ဇာမင့္မ်က္ႏွာ

ေပၚတံေတြးေထြးခ်၍ အခန္းတံခါးထပိတ္သည္။

ဇာမင္ ႏႈတ္ခမ္းေပါက္သြားသည္။ အားယူထၿပီး ထြက္လာေသာေသြး မ်ားကို

အက်ႌလက္စျဖင့္သုတ္သည္။ ပါးျပင္ေပၚမွ တံေတြးမ်ားသုတ္ပစ္သည္။

တရႊီးရႊီးအသက္႐ွဴလုိက္၊ ေခ်ာင္းဆုိးလုိက္လုပ္ၿပီး

သံပုရာခြံဦးထုပ္ျပန္ေဆာင္းသည္။ မ်က္မွန္ျပန္တပ္ေတာ့

မွန္ႏွစ္ဖက္လံုးကြဲသြားမွန္းေတြ႕ၿပီး မ်က္မွန္ခြၽတ္သည္။ ထုိ႕ ေနာက္

လက္ဝါးေပၚမ်က္ႏွာေမွာက္ထားသည္။ သံုးေယာက္စလံုး ဘယ္သူမွ စကား မဆုိျဖစ္ၾက။

”စိုးရက္ပ္ကိုေခၚသြားတာ တစ္လေလာက္ရွိၿပီ” မ်က္ႏွာကိုလက္ဝါးျဖင့္

အုပ္ထားဆဲဇာမင္သည္ အသံမ်ားအက္ကြဲေနသည္။

”ဒါနဲ႕ေတာင္ ခင္ဗ်ားကိုယ္ခင္ဗ်ား ဒါ႐ိုက္တာတဲ့လား” ဟု ဖာရစ္ဒ္ ဆိုသည္။

ဇာမင္ လက္ကိုခ်သည္။ ”က်ဳပ္လစာမရတာ ေျခာက္လေက်ာ္ၿပီ။ က်ဳပ္

နာလံမထူေတာ့ဘူး။ ဘာေၾကာင့္ဆုိ က်ဳပ္တစ္သက္လံုးစုထားတဲ့ေငြ ဒီေဂဟာအ

တြက္သံုးလုိက္ၿပီ။ က်ဳပ္ပိုင္ဆုိင္သမွ်အကုန္၊ က်ဳပ္အေမြရခဲ့သမွ်အကုန္

ေရာင္းၿပီး ဒီေဂဟာအတြက္သံုးခဲ့တာဗ်။ ပါကစၥတန္နဲ႕ အီရန္မွာ

က်ဳပ္မိသားစုမရွိလို႕ က်ဳပ္ မေျပးတာလို႕ ခင္ဗ်ားထင္သလား။

သူမ်ားေတြေျပးသလုိ က်ဳပ္လည္းေျပးႏုိင္သား ပဲ။ ဒါေပမယ့္က်ဳပ္မေျပးဘူး။

ဒီမွာပဲေနေနတယ္။ ဒီကေလးေတြအတြက္ေၾကာင့္ ေနေနတယ္” ဇာမင္သည္

တံခါးဆီလက္ညႇိဳးညႊန္ၿပီး ”က်ဳပ္က ဒီတာလီဘန္ေကာင္ ကို

ကေလးတစ္ေယာက္ေပးဖုိ႕ျငင္းရင္ သူကဆယ္ေယာက္ယူလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္

တစ္ေယာက္ေပးၿပီး က်န္ကေလးေတြကို အလာဟ္အရွင္စီမံတာေစာင့္ရတယ္။ က်ဳပ္ရဲ႕

ဂုဏ္သိကၡာကိုမ်ိဳခ်ၿပီး သူစြန္႕ႀကဲတဲ့ေသာက္ပိုက္ဆံကို ယူရတယ္။

ေစ်းသြားၿပီး ကေလးေတြစားဖုိ႕ ဝယ္ရျခမ္းရတယ္”

ဖာရစ္ဒ္ မ်က္လႊာခ်ထားသည္။

”သူယူသြားတဲ့ကေလးေတြ ဘာျဖစ္ကုန္လဲ”

………………………

………………………..

………………………….

……………………
……………………..
………………………

_____________________________

ဆက္ပါဦးမည္..။
____________________________
မူရင္းစာအုပ္အမည္…..THE KITE RUNNER

မူရင္းစာေရးဆရာ…….KHALED HOSSEINI
______________________________
ျမန္မာျပန္ဆိုသူ …… ၀င့္ျပံဳးျမင့္

ျမန္မာျပန္ စာအုပ္အမည္……..တိမ္ယံသစၥာ

2009 / ဇြန္ ၊ ပထမ အၾကီမ္ ။

စာမ်က္နွာ စုစုေပါင္း…350

13 x 21 စင္တီဆိုဒ္

စာအုပ္တန္ဖိုး … 3000 က်ပ္
______________________________

ေလးစားစြာျဖင့္..

……………………………