းဝင္လာၿပီး မိုးမခပင္ရိပ္ေအာက္တြင္
စက္သတ္သည္။ ၁၅ လမ္း၊ သို႕မဟုတ္ ဧည့္လမ္း။ ကားအင္ဂ်င္ေအးက်သြား ေသာ
တတက္တက္အသံကိုနားေထာင္ကာ ကြၽန္ေတာ္တို႕ခဏထုိင္ေစာင့္ေနသည္။
ႏွစ္ဦးလံုးစကားမဆုိျဖစ္ၾက။ ေသာ့ေပါက္ထဲရွိေနဆဲကားေသာ့ကို ဖာရစ္ဒ္ေဆာ့ေန
သည္။ ကြၽန္ေတာ့္အား တစ္ခုခုေျပာဖုိ႕ႀကိဳးစားေနမွန္း ကြၽန္ေတာ္တပ္အပ္ေျပာ
ႏုိင္သည္။
”ကြၽန္ေတာ္ ကားထဲမွာထုိင္ေစာင့္ေနရင္ ပိုေကာင္းမယ္ထင္တယ္။ ဒါဆပ္ရဲ႕
ကိစၥဆုိေတာ့-”
ဖာရစ္ဒ္၏အသံထဲ ေတာင္းပန္သံစြက္ေနသည္။ သူကြၽန္ေတာ့္ကိုမၾကည့္။
သူ႕လက္ေမာင္းကို ကြၽန္ေတာ္ပုတ္ေပးလုိက္သည္။
”ကြၽန္ေတာ္ေပးတဲ့ပိုက္ဆံထက္ ခင္ဗ်ားပိုလုပ္ေပးခဲ့တာပါ။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕အ
တူမလုိက္လဲရပါတယ္”
အမွန္မွာ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲဝင္မသြားလုိ။ ဘာဘာ့ထံမွ ကြၽန္ေတာ္
မ်ားစြာသင္ၾကားၿပီးျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း ဖာရစ္ဒ္ကို
ကြၽန္ေတာ့္အနီးရွိေစခ်င္သည္။ ဘာဘာသာဆုိလွ်င္
အိမ္ေရွ႕တံခါးဒိုင္းခနဲဖြင့္ၿပီး သူေတြ႕ခ်င္သူကို ခ်က္ခ်င္းေတာင္း
ဆိုမည္မုခ်။ ကြၽန္ေတာ္ ကားေပၚမွဆင္းၿပီး ျမင့္မားေသာအိမ္ေရွ႕ဂိတ္တံခါးဆီ
လွမ္းရၿပီ။ လူေခၚဘဲလ္ႏွိပ္ေသာ္လည္း အသံမၾကားရ။ လွ်ပ္စစ္မီးျပတ္ေတာက္ေန
ဆဲ။ ဤသို႕ျဖင့္ တံခါးကိုထုရသည္။ သိပ္မၾကာခင္ တံခါးဟိုဘက္မွ ျပတ္ေတာင္း
ေသာအသံကိုၾကားရသည္။
ကားထဲထုိင္ေနေသာဖာရစ္ဒ္ကို ‘ျပန္လာမယ္’ ဟုကြၽန္ေတာ္ ပါးစပ္လႈပ္ ျပသည္။
သိပ္ေတာ့မေသခ်ာ။
လက္နက္ပါေသာ တာလီဘန္ႏွစ္ေယာက္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေခါင္းဆံုးေျခ
ဖ်ားစမ္း၍ရွာသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ေျခေထာက္ကိုပုတ္၍ ေပါင္ၿခံကိုစမ္းသည္။ တစ္
ေယာက္က ပက္ရွ္ထန္ဘာသာျဖင့္ေျပာလုိက္၍ ႏွစ္ေယာက္လံုးက်ိတ္ရယ္ၾကသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႕ အိမ္ေရွ႕ဂိတ္တံခါးမွဝင္လာၾကသည္။ အေစာင့္ႏွစ္ေယာက္ၿခံရံကာ
အေသအခ်ာကိုက္ညႇိထားေသာျမက္ခင္းကို ျဖတ္လာၾကသည္။ ေဘးနံရံတစ္ေလွ်ာက္ တြင္
ေၾ<ြကပန္းပင္ႏွင့္ၿခံဳပင္ပုပုေလးမ်ား။ ၿခံအစြန္တြင္လက္ျဖင့္ခ်ဴရေသာ
ေရတြင္းတစ္ တြင္း။
ေလွကားထစ္နည္းနည္းတက္၍ အိမ္ႀကီးထဲဝင္လာၾကသည္။ အိမ္အလွ ျပင္ဆင္မႈ
မည္ကာမတၱေလာက္သာရွိသည္။ ခန္းမနံရံေပၚတြင္ အရြယ္အစားႀကီး လွေသာ
အာဖဂန္နစၥတန္အလံကိုေတြ႕ရသည္။ အေစာင့္ႏွစ္ေယာက္က ကြၽန္ေတာ့္ကို
အေပၚထပ္အခန္းတစ္ခန္းထဲေခၚလာခဲ့သည္။ အခန္းထဲတြင္ အစိမ္းေရာင္ဆုိဖာႏွစ္လံုး
ႏွင့္ ဖန္သားျပင္ႀကီးေသာတီဗြီတစ္လံုးရွိသည္။ နံရံေပၚတြင္
ဆုေတာင္းခင္းေကာ္ ေဇာတစ္ခ်ပ္။ ကြၽန္ေတာ့္အား ဆုိဖာေပၚထုိင္ရန္
အေစာင့္ႏွစ္ေယာက္က ေသနတ္ ေျပာင္းျဖင့္အခ်က္ျပသျဖင့္
ကြၽန္ေတာ္ထုိင္ခ်လုိက္သည္။ အေစာင့္မ်ား အခန္းထဲမွ ထြက္ခြာသြားသည္။
ကြၽန္ေတာ္ေျခခ်ိတ္ထုိင္သည္။ ေျခေထာက္ျပန္ခ်သည္။ ေခြၽးျပန္လက္ဖဝါး
မ်ားကို ဒူးေပၚတင္၍ထုိင္သည္။ ထိုပံုစံကစိတ္မေအးပံုမ်ား ေပၚေနမလား။
လက္ႏွစ္ ဖက္ကိုဆုပ္သည္။ ထိုပံုစံပိုဆုိးသည္ဟုေတြးမိၿပီး
လက္သာပိုက္ထားလုိက္သည္။ နားသယ္တြင္ ေသြးမ်ားတဒုန္းဒုန္းတုိးေနသည္။
ေခါင္းထဲ အေတြးမ်ားပလူပ်ံလ်က္။ ကြၽန္ေတာ္ဆက္မေတြးခ်င္ေတာ့။
ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ထဲမွ ဆင္ျခင္တတ္ေသာအပိုင္း ေလးက ဤလုပ္ရပ္သည္
စိတ္မမွန္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းသိေနသည္။
ကြၽန္ေတာ့္ဇနီးႏွင့္ မုိင္ေပါင္းေထာင္ခ်ီေဝးေသာ ဤအခန္းထဲထုိင္ေနရသည္ က
ေျမတုိက္ခန္းထဲေရာက္ေနရသည့္ႏွယ္။ ယေန႕မနက္တင္ လူႏွစ္ေယာက္ကိုသတ္
ခဲ့ေသာလူသတ္သမားကို ကြၽန္ေတာ္ေစာင့္ေနရသည့္အျဖစ္။ စိတ္ေဖာက္ျပန္ျခင္း
သက္သက္။ အသက္သံုးဆယ့္ေျခာက္အရြယ္ စိုးရာယာ မုဆုိးမျဖစ္သြားဖို႕ လက္ေတြ႕
က်လြန္းေသာ ျဖစ္ႏုိင္ေခ်။
ဆိုဖာေဘးတြင္ ေကာ္ဖီစားပြဲရွိသည္။ ခံုေျခေထာက္ၾကက္ေျခခတ္ပံု။
ၾကက္ေျခခတ္ေနရာတြင္ သစ္ၾကားသီးအရြယ္ ေၾကးဝါေဘာေစ့ႁမႇဳပ္ထားသည္။
ထုိစားပြဲမ်ိဳး ယခင္ကကြၽန္ေတာ္ျမင္ခဲ့ဖူးသည္။ ဘယ္မွာမ်ားပါလိမ့္။ ေၾသာ္
… ပက္ရွ္ဝါလက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကေလးကိုး။ စားပြဲေပၚတြင္
နီျမန္းေသာစပ်စ္သီးတစ္ ဇလံု။ စပ်စ္သီးတစ္လံုးျဖဳတ္ၿပီး
ပါးစပ္ထဲပစ္သြင္းလုိက္သည္။ ေခါင္းထဲက အသံေတြရပ္တန္းကရပ္ဖုိ႕
ကိစၥတစ္ခုခုထဲ နစ္ျမဳပ္သြားမွျဖစ္မည္။ စပ်စ္သီးခ်ိဳ သား။
ေနာက္တစ္လံုးထပ္ျဖဳတ္သည္။ ေနာင္ရက္ေပါင္းမ်ားစြာအတြက္ ယခုစပ်စ္ သီးသည္
ေနာက္ဆံုးအဖတ္အစာျဖစ္ေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္မသိ။
အခန္းတံခါးပြင့္လာၿပီး ေစာေစာကအေစာင့္တာလီဘန္ႏွစ္ဦး အျဖဴေရာင္
အရပ္ျမင့္ျမင့္တာလီဘန္ကိုၿခံရံ၍ အခန္းထဲဝင္လာၾကသည္။ အရပ္ျမင့္တာလီဘန္ သည္
ဂြၽန္လင္ႏြန္ေနကာမ်က္မွန္တပ္ထားဆဲ။ သူ႕ၾကည့္ရသည္မွာ ေခတ္သစ္
ဂမၻီရဂု႐ုႀကီးတစ္ပါးအလား။
ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ သူေနရာဝင္ယူၿပီး အေတာ္ႀကီးၾကာ
သည္အထိ သူစကားမေျပာ။ ဆိုဖာေပၚလက္မ်ားဒရမ္ေခါက္၍ ကြၽန္ေတာ့္ကိုထိုင္
ၾကည့္ေနသည္။ အျခားလက္တစ္ဖက္တြင္ စိမ္းျပာေရာင္စိပ္ပုတီး။ အျဖဴေရာင္
ရွပ္အက်ႌေပၚတြင္ အနက္ေရာင္ခါးျပတ္အက်ႌ ဝတ္ဆင္ထားၿပီး ေရႊနာရီပတ္ထား သည္။
အက်ႌလက္စတြင္ ေသြးကြက္။
အားေနေသာလက္တစ္ဖက္ကို ေလထဲေျမႇာက္ကာ ေလထဲလက္လႈပ္ရွားေန ပံုသည္
မျမင္ရေသာအိမ္ေမြးတိရစၧာန္ကို ပြတ္သပ္ေပးသည္ႏွင့္တူေနသည္။ ရွပ္
အက်ႌလက္စမ်ားလန္သြား၍ လက္ဖ်ံေပၚမွအမွတ္အသားမ်ားကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
ဂြၽန္လင္ႏြန္တာလီဘန္သည္ အျခားတာလီဘန္ႏွစ္ေယာက္ထက္ အသား ပုိျဖဴသည္။
ရင္ဘတ္ထိေရာက္ေအာင္ရွည္ေသာ မုတ္ဆိတ္ေမြးမ်ားသည္လည္း
အျခားတာလီလန္ႏွစ္ေယာက္ထက္ပိုေဖ်ာ့သည္။ ေဗာင္းထုပ္အနက္ေအာက္မွနဖူးေပၚ
ေခြၽးသီးေလးမ်ားစုိလက္ေနသည္။
”ဆာလမ္ အလီခန္” ဟုသူႏႈတ္ဆက္သည္။
”ဆာလမ္”
”ဒါႀကီးျဖဳတ္လို႕ရပါၿပီ”
”ခင္ဗ်ာ”
လက္နက္ကိုင္တာလီဘန္တစ္ေယာက္အား ဂြၽန္လင္ႏြန္လက္ယပ္ျပလုိက္ သည္။
႐ုတ္တရက္ကြၽန္ေတာ့္ပါးျပင္ ဖ်ဥ္းခနဲျဖစ္ၿပီး အေစာင့္တာလီဘန္သည္
တခစ္ခစ္ရယ္ကာ ကြၽန္ေတာ့္မုတ္ဆိတ္တုကို ေျမႇာက္ေဆာ့ေနသည္။ ဂြၽန္လင္ႏြန္
တာလီဘန္သြားၿဖီးကာ ”ခုတေလာငါျမင္ဖူးသမွ်ထဲမွာ အေကာင္းဆံုးပဲ။ ဒါေပမယ့္
အခုလုိျဖဳတ္လုိက္တဲ့နည္းလမ္းက ပိုေကာင္းတယ္မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ …
ဒီကေန႕ပြဲ ၾကည့္ေကာင္းရဲ႕လားဗ်” ဟုေမးသည္။
ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္တြင္းဝယ္ အေၾကာက္တရားေပါက္ကြဲထြက္လာသည္။
ပါးျပင္နာနာပြတ္ၿပီး ”ပြဲဆိုတာဒါေပါ့” ဟုေျပာလုိက္စဥ္ ကိုယ့္အသံက
ကုိယ့္ကိုသစၥာ မေဖာက္ပါေစႏွင့္ေမွ်ာ္လင့္ရသည္။
”လူထုတရားစီရင္မႈဆုိတာ အႀကီးက်ယ္ဆံုးပြဲပဲ၊ ငါ့ညီ။ ျပဇာတ္ဆန္တယ္။
သည္းထိတ္ရင္ဖုိေလး …။အေကာင္းဆံုးကေတာ့ အုပ္လုိက္သင္းလုိက္ပညာေပးမႈ
ျဖစ္ေနတယ္” ဂြၽန္လင္ႏြန္တာလီဘန္သည္ လက္ေခ်ာင္းမ်ားကိုဖ်တ္ခနဲ႐ုိက္လုိက္၍
အေစာင့္တစ္ေယာက္က သူ႕အတြက္စီးကရက္တစ္လိပ္မီးညႇိေပးသည္။ ဂြၽန္လင္ႏြန္
ရယ္သည္။ လက္မ်ားလႈပ္ေန၍ စီးကရက္ျပဳတ္က်ေတာ့မလုိပင္ျဖစ္သည္။
”ဒါေပမယ့္ငါ့ညီက တကယ့္ပြဲမွၾကည့္ခ်င္တယ္ေပါ့။ ၁၉၉၈ ခု၊ၾသဂုတ္လ တုန္းကသာ
မာဇာကို အတူပါလာရင္ၾကည့္ရၿပီ။ အဲဒါကမွပြဲ”
”ခင္ဗ်ာ”
ဂြၽန္လင္ႏြန္တာလီဘန္ထရပ္ၿပီး ဆုိဖာကိုပတ္ေလွ်ာက္သည္။ တစ္ပတ္၊ ႏွစ္ပတ္၊
ျပန္ထိုင္သည္။
”တစ္အိမ္တက္ဆင္းပဲ။ ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ေယာက်္ားမွန္သမွ် အကုန္ထြက္။
သူတို႕မိသားစုေရွ႕မွာတင္ အကုန္ပစ္ခ်တယ္။ ၾကည့္ၾကစမ္းပါေစ။
ကိယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဘာလဲဆိုတာ မွတ္မိသြားေအာင္။ ကိုယ္နဲ႕ဆိုင္တဲ့ေနရာ
ဘယ္ေနရာလဲဆိုတာ မွတ္မိသြားေအာင္” တာလီဘန္အေမာပင္ဆို႕လာသည္။
”တစ္ခါတေလေတာ့လည္း တံခါးဖ်က္ၿပီးဝင္ရတယ္။ ငါ … ငါကေတာ့
စက္ေသနတ္နဲ႕တရၾကမ္းဆြဲပစ္တာပဲ။ ငါ့ေရွ႕မွာမီးခိုးေတြမႊန္ၿပီး
ဘာမွမျမင္ရေတာ့တဲ့အထိကို ဆြဲတယ္ကြာ။” ဧရာမလွ်ိဳ႕
ဝွက္ခ်က္ႀကီးကိုေျပာထုတ္မည့္လူလုိ ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕သူကိုင္းလာသည္။
”ခန္းလံုးျပည့္ ပစ္မွတ္ေတြအလယ္မွာ ခင္ဗ်ားရပ္ေနဖူးမွ ‘လြတ္ေျမာက္မႈ’
ဆုိတဲ့စကားလံုးကို ခင္ဗ်ားနားလည္မယ္။ က်ည္ဆံေတြပ်ံခ်င္သလုိ ပ်ံစမ္းပါေစ၊
အျပစ္မရွိဘူး၊ ေနာင္တမရဘူး၊ ခင္ဗ်ားကိုယ္ခင္ဗ်ား ေကာင္းမွန္း၊
သန္႕စင္မွန္း၊ သိကၡာရွိမွန္း သိေနတယ္။ ဘုရားရဲ႕အမႈေတာ္ကိုထမ္းေနတယ္ဆုိတာ
သိေနတယ္၊ ဒါတကယ္ ရင္ခုန္စရာေကာင္းတာဗ်”
တာလီဘန္သည္ စိပ္ပုတီးကိုေမႊးေမႊးေပးသည္။ မာဇာရီရွာရဖ္တြင္ ဟာဇာ ရာမ်ားကို
အစုလုိက္အၿပံဳလုိက္သုတ္သင္ခဲ့ေၾကာင္း သတင္းစာထဲ စိုးရာယာျပ၍
ကြၽန္ေတာ္ဖတ္ခဲ့ဖူးသည္။
”တစ္အိမ္တက္ဆင္းေပါ့ဗ်ာ။ ထမင္းစားခ်ိန္နဲ႕ ဘုရားရွိခုိးခ်ိန္ပဲနားတယ္”
ဟု တက္ခဲ့ဖူးေသာ ဧရာမပါတီပြဲႀကီးအေၾကာင္းေျပာသလို တာလီဘန္သည္ ထုိ
စကားကိုၿမိန္ရည္ယွက္ရည္ေျပာသည္။ ”အေလာင္းေတြကိုလမ္းေပၚမွာထားတယ္။
သူတုိ႕မိသားစုေတြ တိတ္တိတ္ထြက္ဆြဲရင္ သူတုိ႕ကိုပါပစ္ရတယ္။ လမ္းေပၚမွာ
အေလာင္းဒီအတုိင္းထားတာဟာ ေခြးစားဖုိ႕။ ေခြးဆုိတာ ေခြးသားပဲစားတယ္”
တာလီဘန္သည္ စီးကရက္ကိုေခ်ၿပီး မ်က္လံုးပြတ္သည္။
”ငါ့ညီက အေမရိကားကလာခဲ့တာေပါ့”
”ဟုတ္ပါတယ္”
”အဲဒီဖာတုိင္းျပည္ ဘယ္လုိေနလဲ”
ကြၽန္ေတာ္ ႐ုတ္တရက္အေပါ့သြားခ်င္လာသည္။ ထိုကိစၥေက်ာ္လြန္ပါေစ ဆုေတာင္းသည္။
”ကြၽန္ေတာ္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္လာရွာတာပါ”
”လူတိုင္းဒီလုိပဲ မဟုတ္လား” ဟုတာလီဘန္ေျပာသည္။ လက္နက္ကိုင္
အေစာင့္မ်ားရယ္ၾကသည္။
”သူက ဒီမွာ … ခင္ဗ်ားဆီမွာရွိတယ္လုိ႕ ကြၽန္ေတာ္နားလည္ထားလုိ႕ပါ။
သူ႕နာမည္က စိုးရက္ပ္”
”ေမးပရေစဦး … ငါ့ညီ အဲဒီဖာတုိင္းျပည္မွာ ဘာေတြလုပ္ေနသလဲ။
မြတ္စလင္ညီအစ္ကိုေတြနဲ႕အတူ ဒီမွာဘာေၾကာင့္မေနတာလဲ။ ဘာေၾကာင့္တိုင္းျပည္
ကို အလုပ္အေကြၽးမျပဳတာလဲ”
”ကြၽန္ေတာ္ အေဝးေရာက္ေနတာၾကာလွပါၿပီ”
ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းပူထြက္ေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္စဥ္းစား၍ရသမွ်မွာ ထုိစကား
သာျဖစ္သည္။ တာလီဘန္သည္ အေစာင့္ႏွစ္ေယာက္ထံလွည့္ေမးသည္။
”ဒါအေျဖလား”
”မဟုတ္ပါဘူး၊ ဆပ္” ဟုႏွစ္ေယာက္လံုးၿပံဳး၍ ၿပိဳင္တူေျဖသည္။
တာလီဘန္၏မ်က္လံုး ကြၽန္ေတာ့္ထံျပန္ေရာက္လာသည္။ ပခံုးတြန္႕ျပ သည္။
”သူတို႕ေျပာေတာ့ အေျဖမဟုတ္ဘူးတဲ့။ အမိေျမက ကိုယ့္ကိုအလိုအပ္ဆံုး
အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ကအမိေျမကိုစြန္႕ခြာခဲ့တယ္။
ဒါဟာႏုိင္ငံေတာ္သစၥာေဖာက္မႈလုိ႕ ငါတုိ႕အသုိင္းအဝိုင္းမွာ
ယံုထားတဲ့လူေတြရွိတယ္။ ႏုိင္ငံေတာ္သစၥာေဖာက္မႈနဲ႕တင္
ခင္ဗ်ားကိုေထာင္ခ်လို႕ရတယ္။ ဒီအျဖစ္ကို ခင္ဗ်ားေၾကာက္သလား”
”ကြၽန္ေတာ္ဒီေရာက္ေနတာ ေကာင္ေလးကိစၥပါ”
”ဒီအျဖစ္ကို ခင္ဗ်ားေၾကာက္သလား”
”ဟုတ္ကဲ့”
”ဒီလုိပဲျဖစ္ရမွာေပါ့” ဟုဆုိကာ တာလီဘန္သည္ ဆိုဖာေပၚေက်ာမွီထုိင္
ခ်လုိက္သည္။ စီးကရက္ေခ်ျပန္သည္။
ကြၽန္ေတာ္ စိုးရာယာအေၾကာင္းေတြးေနသည္။ ထုိအေတြးက ကြၽန္ေတာ့္ကို
ၿငိမ္သက္ေစသည္။ တာလီဘန္ ဘာမွန္းမသိေျပာသည္။
”ခင္ဗ်ာ”
”ဒီေကာင္ေလးကို ၾကည့္ခ်င္လားလို႕ေမးတာပါ။ ၾကည့္မယ္မဟုတ္လား၊
ငါ့ေကာင္ေလးကို” ေနာက္ဆံုးစကားလံုးကိုေျပာထုတ္စဥ္ တာလီဘန္၏အေပၚႏႈတ္
ခမ္းမ်ား သေရာ္ဟန္ျဖင့္ေကြးတက္သြားသည္။
”ဟုတ္ကဲ့”
ကြၽီခနဲတံခါးဖြင့္သံႏွင့္အတူ အေစာင့္တစ္ေယာက္ အခန္းထဲမွထြက္သြား သည္။
ပက္ရွ္ထန္ဘာသာျဖင့္ မာေရေၾကာေရေျပာသံၾကားရသည္။ ထို႕ေနာက္ ေျခသံမ်ားႏွင့္
ေျခခ်တိုင္းျမည္သည့္ျခဴသံ။ ရွာရီေနာရပ္ကြက္မွ ဟက္ဆန္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္
သြားသြားၾကည့္သည့္ ေမ်ာက္လူႀကီးကို အမွတ္ရမိသည္။ ေမ်ာက္ႀကီး
လည္ပင္းတြင္ဆြဲထားေသာၿခဴသံႏွင့္ ယခုၾကားရေသာျခဴသံတူသည္။
တံခါးပြင့္လာၿပီး ေစာေစာကအေစာင့္တာလီဘန္ စတီရီယိုအသံခ်ဲ႕စက္ကို
ပခံုးထမ္း၍ အခန္းထဲဝင္လာသည္။ ထိုလူ႕ေနာက္ပါလာသူကား ၾကည္ျပာေရာင္
အဝတ္အစားဝတ္ထားေသာ ေကာင္ကေလးတစ္ဦး။
ဆင္တူျဖစ္ႏုိင္စြမ္းကား သြက္သြက္လည္လုမတတ္ …။ ရာဟင္ခန္႕
ပိုလာ႐ြိဳက္ဓာတ္ပံုသည္ မတရားလြန္းခဲ့။
ေကာင္ကေလး၏မ်က္ႏွာသည္ သူ႕အေဖမ်က္ႏွာကဲ့သို႕ပင္ လမင္းႀကီးလို
ဝုိင္းစက္ေနသည္။ ေမးေစ့ငုတ္တုိေလး၊ ခ႐ုခြံႏွင့္တူေသာ နားရြက္ကုပ္ကုပ္ေလး
တစ္စံု၊ ကိုယ္ဟန္ပါးလ်၊ ကြၽန္ေတာ့္ငယ္ဘဝက ေပါက္ေဖာ္႐ုပ္ကေလး။ ေဆာင္းတြင္း
ဆုိလွ်င္ ဖဲခ်ပ္မ်ားေနာက္မွေပၚလာတတ္ေသာ မ်က္ႏွာကေလး။ ေႏြဆိုလွ်င္ အေဖ့
အိမ္ေခါင္မိုးေပၚ ျခင္ေထာင္ထဲအတူေတြ႕ရေသာ မ်က္ႏွာကေလး။
ေကာင္ကေလးကို ဂတံုးအေျပာင္တံုးထားသည္။ မ်က္ေတာင္ျခယ္ေဆး ဆုိးထား၍
မ်က္လံုးမ်ားနက္ေမွာင္ေနသည္။ ပါးျပင္သည္ သဘာဝထက္လြန္ေသာ
အနီေစြးေစြးအေရာင္။ အခန္းအလယ္တြင္ ေကာင္ကေလးရပ္လုိက္ေသာအခါ ေျခ
ခ်င္းဝတ္မွျခဴမ်ား အသံတိတ္သြားသည္။ ေကာင္ကေလး၏မ်က္လံုးမ်ား ကြၽန္ေတာ့္
ထံက်လာၿပီးမွ အၾကည့္လႊဲကာ သူ၏ဗလာေျခေထာက္ေလးမ်ားကို ၾကည့္ေနရွာ သည္။
အေစာင့္တစ္ဦး ခလုတ္ႏွိပ္လုိက္၍ အခန္းထဲေတးသံလႊမ္းသြားသည္။ တာဘလာ၊
ဟာမိုနီယမ္တုိ႕၏ ခုိညည္းသံ။ တာလီဘန္တို႕၏ေသာတာ႐ံုအတြက္ကမူ
ယုတ္မာရာမက်ေသာေတးသံ … တာလီဘန္သံုးဦး လက္ခုပ္ပင္တီးေနၿပီ။
စိုးရက္ပ္သည္ လက္ေမာင္းကိုေျမႇာက္၍ ကိုယ္ကိုျဖည္းျဖည္းခ်င္းလွည့္ သည္။
ေျခဖ်ားေထာက္၍ ခႏၶာကိုယ္ကိုလွည့္လိုက္၊ ဒူးကိုေခါက္ခ်ၿပီး
ဝပ္ယူလုိက္ႏွင့္ တစ္ပတ္ၿပီးတစ္ပတ္လွည့္သည္။
လက္ေကာက္ဝတ္မွလွည့္ေနေသာလက္ကေလးမ်ား၊ နာရီခ်ိန္သီးလုိ
ယိမ္းေနေသာဦးေခါင္း၊ ၾကမ္းေပၚေဆာင့္ေဆာင့္ခ်ေနေသာ ေျခေထာက္၊
တာဘလာ၏စည္းခ်က္ႏွင့္အညီ ခြၽင္ခြၽင္ျမည္သြားေသာျခဴသံ … ေကာင္ကေလး
မ်က္လံုးမ်ားကိုမဖြင့္။
”ေကာင္းတယ္ေဟ့”
အေစာင့္ႏွစ္ဦး လက္ေခါက္မႈတ္၍ရယ္ေမာေနၾကသည္။ အျဖဴေရာင္တာ လီဘန္သည္
ရာဂၿပံဳးၿပံဳး၍ ေတးသြားအတုိင္း ဦးေခါင္းကို ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္လႈပ္ ေနသည္။
ေတးသီခ်င္း၏စည္းခ်က္အဆံုးတြင္ စိုးရက္ပ္သည္ေျခကိုၾကမ္းေပၚေနာက္
ဆံုးတစ္ခ်က္ေဆာင့္ခ်၍ မြတ္ေနေသာခႏၶာကိုယ္လည္း ျဖဳန္းခနဲရပ္သြားေတာ့၏။
”ဟား ဟား … ဒါမွငါ့ေကာင္ေလး” ဟုတာလီဘန္ဆိုကာ စုိးရက္ပ္ကို
သူ႕အနားလာရန္ေခၚသည္။ စိုးရက္ပ္သည္ေခါင္းငံု႕၍ တာလီဘန္၏ေပါင္ႏွစ္ဖက္
ၾကားတြင္ မတ္တတ္ရပ္ေနသည္။ တာလီဘန္က ေကာင္ကေလးကိုသိုင္းဖက္ထားကာ
”ေတာ္လုိက္တဲ့ ငါ့ရဲ႕ဟာဇာရာေကာင္ေလး” ဟုဆိုသည္။ စိုးရက္ပ္၏ေနာက္ေက်ာ
ကို ထက္ေအာက္စုန္ဆန္သပ္ေနသည္။ ခ်ိဳင္းၾကားထဲကိုစမ္းသည္။ အေစာင့္တစ္
ေယာက္က ေနာက္တစ္ေယာက္ကို တံေတာင္တြတ္၍က်ိတ္ရယ္ေနသည္။ တာလီဘန္ က
အေစာင့္မ်ားအား ထြက္သြားရန္ေျပာလုိက္သည္။
တာလီဘန္သည္ ေကာင္ေလးကိုလွည့္လိုက္၍ ေကာင္ေလးႏွင့္ကြၽန္ေတာ္
မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ျဖစ္သြားသည္။ စိုးရက္ပ္၏ဝမ္းဗုိက္ကိုသုိင္းဖက္ထားၿပီး
စိုးရက္ပ္ ပခံုးေပၚသူ႕ေမးေစ့တင္ထားသည္။ စိုးရက္ပ္သည္
ေခါင္းငံု႕ခ်ထားေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ့္အား
ခုိးေၾကာင္ခုိးဝွက္လွမ္းလွမ္းၾကည့္သည္။
”ငါအံ့ၾသေနတာ …” ဟုတာလီဘန္စကားစသည္။ တာလီဘန္၏နီရဲ ေသာမ်က္လံုးမ်ား
စိုးရက္ပ္၏ပခံုးေပၚမွေက်ာ္၍ ကြၽန္ေတာ့္ကိုစူးစူးရဲရဲၾကည့္ေနသည္။
”ဒါနဲ႕ ဘာဘာလူႀကီး ဘာျဖစ္သြားလဲ”
ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လံုးႏွစ္လံုးၾကားထဲ တူႏွင့္ထုလုိက္ေသာသူ႕ေမးခြန္း။ ကြၽန္
ေတာ့္မ်က္ႏွာေသြးဆုတ္သြားၿပီကို ကိုယ္တုိင္ခံစားလုိက္ရသည္။
ကြၽန္ေတာ့္ေျခေထာက္ မ်ား ေအးစက္ထံုထိုင္းသြားသည္။
သူရယ္သည္။ ”မင္းဘယ္လုိထင္လဲ။ မုတ္ဆိတ္တုတပ္လုိက္႐ုံနဲ႕ ငါက
မင္းကိုမမွတ္မိေတာ့ဘူးေပါ့။ ငါ့အေၾကာင္းမင္းဘယ္ေတာ့မွ
မသိႏုိင္တဲ့ကိစၥငါေျပာ မယ္။ ငါကမ်က္ႏွာတစ္ခုကို ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ဘူးကြ”
သူ႕ႏႈတ္ခမ္းကို စိုးရက္ပ္ ၏နားရြက္ေပၚပြတ္ေနသည္။ မ်က္လံုးမ်ားကေတာ့
ကြၽန္ေတာ့္ထံမွမခြာ။ ”မင္းအေဖ ေသၿပီလုိ႕ၾကားတယ္ … ကြၽတ္ … ကြၽတ္ …
ငါကသူနဲ႕အၿမဲၿပိဳင္ခ်င္ခဲ့တာကြ။ ၾကည့္ရတာ သူ႕သားေပ်ာ့ညံ့ကေလးနဲ႕ပဲ
ၿပိဳင္ရေတာ့မယ္ထင္တယ္”
တာလီဘန္ ေနကာမ်က္မွန္ခြၽတ္လုိက္ၿပီ။ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လံုးမ်ားကို
သူ႕မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ဆုိင္ထားသည္။ ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳးစားပမ္းစား
အသက္႐ွဴၾကည့္ေသာ္ မရ။ ႀကိဳးစားပမ္းစား မ်က္ေတာင္ခတ္ၾကည့္ေသာ္ မရ။
ယခုအခုိက္အတန္႕သည္ သဘာဝလြန္ေနသည္။ မဟုတ္ေသး။ သဘာဝလြန္ျခင္းမဟုတ္။
အဓိပၸါယ္မဲ့ျခင္း မည္၏။ ကြၽန္ေတာ္၏ဝင္သက္ထြက္သက္ကို ထုိးႏွက္ပစ္လုိက္သည္။
ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာပူထြက္ေနသည္။
သူ႕အမည္သည္ အနက္႐ိႈင္းဆံုးေနရာမွ တျဖည္းျဖည္းၾ<ြကတက္လာသည္။ ထုိအမည္ကို
ကြၽန္ေတာ္ထုတ္ေဖာ္မေျပာလုိ။ ထုတ္ေဖာ္ေျပာမိပါက ပဥၥလက္ျပလုိက္ သလုိ
သူေပၚလာမည္စိုးသည္။ သို႕ေသာ္သူေရာက္ေနၿပီ။ ကိုယ္တုိင္ကိုယ္က်ေရာက္ ေနၿပီ။
ႏွစ္ေတြသည္ေလာက္ၾကာၿပီးမွ ယခုကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ဆယ္ေပမကြာေသာ ေနရာ တြင္
သူအၿမိန္႕သားထုိင္ေနသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ႏႈတ္ဖ်ားမွ သူ႕အမည္လြတ္ထြက္သြား သည္။