“လႊတ္ခ်စရာေတြအမ်ားၾကီး”

 

 

တစ္ခါကလုိ႔ဘဲဆုိလုိက္ပါေတာ့မယ္။

က်ေနာ္တုိ႔အလုပ္လုပ္တဲ႔ဆုိင္ေရွ႔ကို  ေန႔လည္ခငး္ သုံးနာရီေလာက္ဆုိရင္ လက္သုတ္စုံသယ္တုိ႔
ၾကာဇံေၾကာ္သယ္တုိ႔လာတတ္ပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ကလဲ အဆာေျပ၀ယ္စားၾကတာေပါ႔။

တစ္ရက္ မွာေတာ႔ က်ေနာ္တုိ႔အဲလုိစားၾကတာကို ပုိင္ရွင္ဆရာၾကီးကေတြ႔သြားပါတယ္။

ေနာက္ရက္မွာ မုန္႔ပုံးၾကီးတစ္ပုံး၀ယ္လာပါတယ္။

ေန႔လည္ဆာရင္အဆာေျပစားဘုိ႔ုေပါ႔။

က်ေနာ္တုိ႔ ပိုက္ဆံမကုန္ေစခ်င္တာလဲပါသလုိ ဆရာၾကီးကအျပင္အစားအစာ

“ပူစီပါစာ”ေတြစားတာကိုလဲမႏွစ္သက္တာပါ ပါတယ္။

အဲဒီတုနး္က မုန႔္ပုံးက ေလးေဒါင္႔ဆယ္၀င္ပုံးအၾကီးၾကီးပါ။

မိသားစုစားမယ္ဆုိရင္ေတာင္ အေတာ္ၾကာၾကာ စားနုိင္ေလာက္တဲ႔ ဘီစကြတ္ေတြပါ ပါတယ္။

မယုံနုိင္စရာ အဲဒီမုန္႔ပုံးက တစ္ပါတ္ေတာင္မျပည္႔ေသးဘဲကုန္သြားပါတယ္။

ကုန္ဆုိ မုန္႔ပုံးေရာက္တဲ႔ေန႔ကစလုိ႔ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား က ေနာက္ေဖး၀င္တုိင္း

ထြက္ခလုတ္ ၀င္ခလုတ္ႏူိက္ ႏူိက္စားၾကတာကိုးဗ်။

မဆာလဲစား ဆာလဲစား ဆုိေတာ႔ ေရရွည္ဘယ္ခံနူိ္င္ပါ႔မလဲေနာ႔။

အဲဒီမုန္႔ပုံးလဲကုန္ေရာ ေနာက္ဘယ္ေတာ႔မွ ၀ယ္မေကြ်းေတာ႔ပါဘူး။

ဆရာၾကီးကေတာ႔ ေျပာပါတယ္။

“အခြင္႔ေပးလုိက္ေလ်ာတာနဲ႔ ရပုိင္ခြင္႔ကုိ ခြဲျခား မသိၾကဘူး “ လုိ႔ေတာ႔ေျပာသံၾကားမိသလုိလုိ။

 

အခုအခ်ိန္မွာ အျမဲတမ္းၾကားေန အျမဲတမ္းဖတ္ေနရတာကေတာ႔ ဆႏၵေဖာ္ထုတ္တဲ႔သတင္းေတြပါဘဲ။

အထူးသျဖင္႔နုိင္ငံျခားကလာျပီးရငး္နွီးျမဳတ္နွံတဲ႔လုပ္ငန္းေတြရယ္၊

ျမန္မာနုိင္ငံဖြားနုိင္ငံျခားသားေတြထူေထာင္တဲ႔လုပ္ငန္းေတြမွာရယ္

ျမန္မာအမ်ဳးိသားပုိင္လုပ္ငန္းေတြမွာရယ္ အထူးသျဖင္႔စက္ရုံအလုပ္ရုံေတြမွာဒီလုိအျဖစ္အပ်က္ေတြမ်ားပါတယ္။

ကမၻာေပၚမွာအျမဲတမ္းရင္ဆုိင္ေနရတဲ႔အလုပ္ရွင္အလုပ္သမားျပႆနာ၊

အရငး္မရွိလုိ႔လုပ္အားစုိက္သူနဲ႔အရင္းရွိလုိ႔ ေငြစုိက္သူၾကားမွာပါ။

အရင္းအနွီးဆုိတဲ႔ မတည္ေငြမရွိဘဲ ဘယ္လုပ္ငန္းမွထူေထာင္လုိ႔မရသလုိ

လူ႔အရင္းအျမစ္လို႔ဆုိနုိင္တဲ႔ အတတ္ပညာရွင္ အသိပညာရွင္ ကာယလုပ္သား ေတြမရွိဘဲလဲ

လုပ္ငန္းထူးေထာင္လုိ႔မရဘူးဆုိတာအေသအခ်ာ။

တနည ္းေျပာရင္ အျပန္အလွန္ အမွီသဟဲျပဳျပီးေနရာတာလဲအမွန္။

အဲေတာ႔ ဘယ္ဘက္ကမွ နစ္နာလုိ႔မရသလုိ တစ္ဖက္ေစာငး္နင္းျဖစ္လုိ႔လဲမရပါဘူး။

 

က်ေနာ္တုိ႔နုုိင္ငံမွာ အလုပ္အကိုင္ရွားပါးပါတယ္။

အလုပ္အကိုင္ရွားပါေတာ႔ အလုပ္သမားလဲ ေစ်းေပါေပါနဲ႔ရနုိင္ပါတယ္။

ဒီေတာ႔ နုိင္ငံျခားက လုပ္ငနး္ရွင္အတြက္ေစ်းကြက္၀င္တဲ႔ေနရာလုိျဖစ္လာပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ က်ေနာ္တုိ႔ဆီကအလုပ္လုပ္သူအေတာ္မ်ားမ်ားကအားထည္႔ျပီးလုပ္ေ႔လမရွိပါဘူး။

တနည္းေျပာရရင္ အလုပ္လုပ္တဲ႔အခါ ျပီးစလြယ္ ေပါ႔ေပါ႔တန္တန္လုပ္ေလ႔ရွိၾကသလုိ

တာ၀န္ေက်ရုံေလာက္ ဘဲလုပ္ေနၾကတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။

အခ်ိန္ကုိေလးစားျခင္းလည္း အေတာ္ေလးကိုနညး္ပါးပါတယ္။

ဒါေၾကာင္႔လဲ “ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္”ဆုိတဲ႔သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္စရာ စကားေလးေပၚလာရတာပါဘဲ။

က်ေနာ္တုိ႔လုပ္ငန္းက အေဆာက္အဦတစ္ခုကိုမြန္းမံေတာ႔ က်ေနာ္က သြားေစာင္႔ေပးရပါတယ္။

ပန္းရံ၀င္ လက္သမား၀င္ ဆုိေတာ႔ လုိတဲ႔ပစၥည္းသြား၀ယ္ေပး ထုိင္ေစာင္႔ၾကည္႔ေပါ.။

ေရာက္လာပါျပီ မနက္ ၈နာရီေက်ာ္ေက်ာ္။

အ၀တ္လဲဟုိဟာဒီဟာလုပ္နဲ႔ နာရီ၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္ေနမွအလုပ္စပါတယ္။

ဆယ္နာရီေလာက္က်ေတာ႔ ခဏနား။

ဆယ္ႏွစ္နာရီထမင္းစား။

တစ္ေရးတေမာအိပ္။

တစ္နာရီျပန္ထလုပ္။

သုံးနာရီလက္ဖက္ရည္ေသာက္နား။

ငါးနာရီက်ေတာ႔အလုပ္သိမ္းေရာ။

အခန္းထဲမွ ပြထက်န္ခဲ႔တာ ရွင္းလင္းမေပး။

သူတုိ႔သုံးလုိ႔ရတဲ႔ ထင္းအတုိအစေတာ႔ အိပ္နဲ႔ထည္႔သည္သြားပါတယ္။

ဒါက ကာယလုပ္သားအပိုငး္။

 

အင္တာနက္ေဘလ္ေဆာင္ဘုိ႔ သြားတုံးကေတြခဲ႔ရတာေပါ႔။

ပုဂၢလိက လြဲေျပာင္းယူထားတဲ႔ ဌာနၾကီးေပါ႔။

အဲကြန္း တပ္ေပးထားတဲ႔ မွန္လုံ အေဆာက္အဦၾကီးထဲမွာရုံးခန္းဖြင္႔ထားတာပါ။

အတန္းလုိက္ခ်ထားတဲ႔စားပြဲခုံေပၚမွာ ကြန္ျပဴတာေတြတနး္စီထားါပတယ္။

က်ေနာ္ေရာက္သြား မနက္ ၁၀နာရီ။

ကြန္ျပဴတာေရွ႔မွာထုိ္င္ေနတဲ႔ ၀န္ထမ္းေလးေတြ က ဂိမ္းေဆာ႔လုိ႔ေနပါတယ္။

တစ္ခ်ဳိ႔ကေတာ႔့ ခ်က္တင္ထုိ္င္ရင္း ပါးစပ္ကေလးေစ႔လုိ႔အသံမထြက္ေအာင္ရီေန။

ေဖစ္ဘုတ္ဖြင္႔ျပီး သတင္းဖတ္သူကဖတ္ ။

သူတုိ႔သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ေ၀ါေပၚတက္ျပီး စာေရးသူကေရး။

တရားေခြဖြင္႔ျပီးနားေထာင္သူကေထာင္။

ဇာတ္လမ္းၾကည္႔သူကၾကည္႔။

အေယာက္၂၀ေလာက္ရွိတဲ့ရုံးခန္းထဲမွာအလုပ္ လုပ္ေနသူက သုံးေလးေယာက္။

အဲေတာ႔ မနက္ေစာေစာကို ဂိမး္ေဆာ႔နုိ္င္ေအာင္ အလုပ္လုပ္စရာမရွိဘူးလား ဆုိတဲ႔ေမးခြန္းက

ပါးစပ္ဖ်ားမွာ ယားလုိ႔ေနပါတယ္။

ရုံးတက္ခ်ိန္က ကိုးနာရီ ညေနရုံးဆင္းခ်ိန္က ငါးနာရီဆုိေတာ႔

မနက္ရုံးေရာက္တာနဲ႔အလုပ္မလုပ္ေသးဘဲဂိမ္းေဆာ႔ေနတာေပါ႔။

ေနရာဌာနေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အထူးသျဖင္႔စာရင္းအငး္အပုိင္းေတြမွာပါ။

အလုပ္ကိစၥေတြကုိ တေန႔ခ်င္းျပီးျပန္ေအာင္မလုပ္။

စုပုံထား အထက္က စာရင္းေတာင္းျပီဆုိမွ ကမန္းကတန္းနဲ႔အုိဗာတုိင္ေတြဆင္း။

ျပီးရင္ပင္ပန္းတယ္ မတရားခုိင္းတယ္ေျပာ။

ရတဲ႔လခ ေတာ႔ နည္းတယ္ေျပာ။

ကို္ယ္႔တာ၀န္ကိုယ္မေက်တာေတာ႔ ျပန္မစဥ္းစား။

အဲေတာ႔အလုပ္ရွင္နဲ႔အလုပ္သမားၾကားမွာျပႆနာၾကီးထြားလုိ႔လာပါတယ္။

 

ဒီလုိ၀န္ထမ္းဖက္ကခ်ဳိ႔ယြင္းခ်က္ရွိတာကို အခြင္႔ေကာင္းယူျပီးအလုပ္ရွင္ဘက္ကလဲ

သူတုိ႔ဘက္ကလဲေပးရတာသက္သာေအာင္ ၀န္ထမ္းကိုလဲခ်ဳပ္ျပီးသားျဖစ္ေအာင္

လခေပးပုံစနစ္အသစ္ေတြထြင္ပါေတာ႔တယ္။

၀န္ထမ္းေတြကို လုပ္ငန္းက လူေလ်ာ႔ရင္ လုပ္ငနး္ဖ်က္သိမး္ရင္

အဲဒီရပ္ဆုိင္းခံရတဲ႔၀န္ထမ္းကို နစ္နာေၾကးဘဲေျပာေျပာ ေလ်ာ္ေၾကးဘဲေျပာေျပာ သုံးလစာေပးရပါတယ္။

အဲေတာ႔ ဒါမ်ဳိးျဖစ္ခဲ႔ရင္ ေပးရတာထက္ေအာင္ အေျခခံမူရင္းလစာကို နညး္နညး္ေလးဘဲထားပါေတာ႔တယ္။

တစ္ခါက ကုမၸဏီတစ္ခုက ၀န္ထမ္းေတြအလုပ္ကႏုတ္ထြက္မယ္ဆုိရင္ လစာသုံးလစာေပးမယ္ေျပာပါတယ္။

အဲဒီကေကာင္ေလးကို “တန္တာေပါ့”လုိ႔သြားေျပာမိတာ

“မတန္ဘူးေလးေလးရ တစ္လသိနး္ခ်ီရတယ္ဆုိတာ ဟုိေပါင္းဒီေပါငး္နဲ႔မွရတာ ၊

လစာရငး္က ႏွစ္ေသာငး္ခြဲဘဲရွိတာ”

လုိ႔ျပန္ေျဖပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္ ကုမၸဏီ ၀န္ထမ္းေတြကုိလစာေပးတဲ႔အခါ ဟုိေပါင္းဒီႏုတ္ပုံစံေတြနဲ႔

ေပးပါေတာ႔တယ္။

အလုပ္တစ္ရက္ေနာက္က်ရင္တစ္မိနစ္ဘယ္ေလာက္ႏုတ္

အလုပ္ပ်က္ရင္ တစ္ရက္ ဘယ္ေလာက္ႏုတ္

အလုပ္ေန႔တုိင္းဆင္းရင္ တစ္လ ဘယ္ေလာက္ထပ္ေပါင္း။

ယူနီေဖာင္းမ၀တ္ရင္ တစ္ရက္ဘယ္ေလာက္ျဖတ္။

သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေနရင္တစ္လဘယ္ေလာက္ေပး။

တစ္လတစ္လေရာင္းရတဲ႔ကုန္ပစၥည္းေရာင္းေၾကးေငြေပၚမွာ

ဘယ္ေလာက္ဘုိးေရာင္းရရင္ ေပးမယ္ မေရာငး္ရရင္မေပးဘူးတုိ႔

အလုပ္အေပၚမွာ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေကာင္းလုပ္ရင္

ဘယ္ေလာက္တုိးေပးတယ္ဆုိတ႔ဲစည္းကမ္းေတြသတ္မွတ္လုိ႔ ၀န္ထမ္းဆီက

လုပ္အားေတြကုိ ညွစ္ထုတ္ရင္း သူတုိ႕ဘက္က ေပးရတာ သက္သာေအာင္ဖန္တီးယူပါေတာ႔တယ္။

အဲလုိမွ မသတ္မွတ္ျပန္ရင္လဲ ၀န္ထမး္ေတြဖက္က စည္းပ်က္ကမး္ပ်က္ ေနခ်င္သလုိေန။

အေရာင္းသမားကလညး္ ဆုိင္ေတြကို ေသေသခ်ာသြားမေရာင္း သူတုိ႔နဲ႔ခင္တဲ႔ဆုိင္ေတြ

လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေတြမွာေက်ာက္ခ်ထုိင္ ရုံးဆင္းခ်ိန္နီးမွ ကမန္းကတန္းရုံးျပန္။

မေရာငး္ရရင္ သက္သာတယ္လုိ႔ သေဘာထား။

ရစရာရွိတဲ႔ကုန္ေၾကြးေတြကို ဖိဖိစီးစီးနဲ႔ ေသခ်ာမေကာက္။

ေမးလုိက္ရင္ “ဟုိက မေပးလုိက္ဘူး”ဆုိတဲ႔အေျဖနဲ႔ဘဲျပန္လာ။

ဒါက ၀န္ထမး္ဘက္က ၀တ္ေက်တနး္ေက်ဘဲလုပ္တယ္ဆုိတဲ႔သေဘာပါဘဲ။

ဒီလုိစည္းကမ္းသတ္မွတ္လုိက္ျပန္ေတာ႔ မသမာတဲ႔ အထက္ပုိင္းကအုပ္ခ်ဳပ္သူေတြက

သူ႔လက္ေအာက္ကလူကို အနုိင္က်င္႔စရာလက္နက္တစ္ခုအျဖစ္အသုံးခ်ၾကပါေတာ႔တယ္။

 

လုပ္ငန္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ပုိင္ရွင္ျဖစ္သူအၾကီးအကဲ ကေအာက္က၀န္ထမ္းနဲ႔

အထိအေတြ႔နည္းပါတယ္။

သူယုံၾကည္လုိ႔ခန္႔ထားတဲ႔သူမန္ေနဂ်ာေျပာတာေလာက္ဘဲသူနားေထာင္ျပီးဆုံးျဖတ္ပါတယ္။

ခက္တာက ၀န္ထမ္းေတြနဲ႔တုိက္ရုိက္ထိေတြ႔ခြင္႔ေပးလုိက္ျပန္ရင္လဲ အေသးအဖြဲေလးကစ

လာျပီး တုိင္ၾကေတာၾကနဲ႔ ဆုိျပန္ေတာ႔ အလုပ္ပ်က္ပါတယ္။

အဲလုိၾကားခံလူနဲ႔ထားျပန္ေတာ႔ ၾကားခံလူက မရုိးသားရင္ေအာက္က ၀န္ထမး္မွာ

ကားေနေအာင္ခံရျပန္ပါတယ္။

 

 

က်ေနာ္တုိ႔ဆီမွာက အလုပ္ရွင္နဲ႔အလုပ္သမား အလုပ္လုပ္ၾကတဲ႔အခါ တိတိက်က်စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္အလုပ္လုပ္ၾကတယ္ဆုိတာမရွိသေလာက္။

ရွိျပန္ရင္လဲ အလုပ္ရွင္ဖက္က အသာစီးနဲ႔ေရးထားတာမ်ားပါတယ္။

အလုပ္အကိုင္ရဘုိ႔မလြယ္တဲ႔အခါ သိသိၾကီးနဲ႔ဘဲလက္ခံလုိက္ရသလုိ ဘာမွကိုမသိဘဲ

လက္မွတ္ထုိးလုိက္ၾကတာလဲရွိပါတယ္။

တကယ္ေျပာရရင္ အရင္းအႏွီးရွိသူကလဲ သူအက်ဳိးအျမတ္ရွိမွာသာလုပ္ငန္းလည္ပါတ္နုိ္င္

သူ႔၀န္ထမး္ေတြကို လခမ်ားမ်ားေပးနုိင္မွာပါ။

၀န္ထမး္ကလည္း သူ႔ဖက္က စား၀တ္ေနေရးေျပလည္မွ လုပ္ငန္းအေပၚမွာစိတ္စုိက္ျပီး

ေကာင္းေအာင္ေဆာင္ရြက္နုိင္မွာပါ။

လုပ္ငန္းရွင္ကလဲ ျမတ္သမွ်သူ႔အိတ္ထဲ ထည္႔ ဘုိ႔စဥ္းစားေနလုိ႔မရသလုိ

၀န္ထမး္ကလဲ သူတုိ႔ျမတ္ေနတာဘဲဆုိျပီး အျမဲတမ္းတုိးေတာင္းေနရင္သဘာ၀မက်ပါဘူး။

ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ႔ လုပ္ငန္းအရွဳံးေပၚေနလုိ႔ဆုိျပီး က်ေနာ္အပါအ၀င္ဘယ္၀န္ထမ္းမွ

လခေလ်ာ႔မယူတာ အေသအခ်ာပါဘဲ။

တကယ္႔အဓိကလုိအပ္ခ်က္က အျပန္အလွန္ေစတနာထားၾကဘုိ႔ပါဘဲ။

ေနာက္တကယ္လုိအပ္တာကအလုပ္မစခင္ကတည္းက

 

ရသင္႔ရထုိက္တဲ႔လစာ ရသင္႔ရထုိက္တဲ႔အခြင္႔အေရး  ကိုယ္ရဲ႕ရပုိင္ခြင္႔ဆုိတာေတြကို

၀န္ထမး္ဘက္က ၾကဳိတင္သိထားဘုိ႔လုိအပ္သလုိ ပုိင္ရွင္ဘက္ကလဲ တိတိက်က်ထုတ္ျပန္ထားရပါမယ္။

ပုိင္ရွင္ဘက္ကလည္း လုပ္ငန္းနဲ႔ပါတ္သက္ျပီး ဘယ္လုိေဆာင္ရြက္ရမယ္

ဘယ္လုိတာ၀န္ေတြရွိမယ္ အလုပ္ခ်ိန္ဘယ္လုိရွိတယ္ဆုိတာကို ၀န္ထမ္း ေတြကို

တိတိက်က် စည္းကမး္ထုတ္ျပန္ျပီးရွငး္ရွင္းလင္းလင္းေတာင္းဆုိထားဘုိ႔လုိအပ္ပါတယ္။

လုပ္ရမယ္႔ တာ၀န္နဲ႔ကိုယ္ရမယ္႔အခြင္႔အေရးမတန္ဘူးထင္ရင္ စကတည္းက မလုပ္ဘဲေနလုိက္ရုံပါဘဲ။

တကယ္လုိ႔မ်ား လုပ္ခဲ႔မိလုိ႔ မတန္ဘူးထင္ရင္ ဒီလုပ္ငန္းကုိ စြန္႔ခြာလုိက္ရုံပါဘဲ။

တစ္ခုေတာ႔ရွိတာေပါ႔ ဘာမွ မေလ႔လာဘဲ မဖတ္ဘဲ” နထူးပထူး” နဲ႔စာခ်ဳပ္ကို လက္မွတ္ထုိးမယ္ဆုိရင္ေတာ႔

“ေသျပီဆရာ “လုိ႔ေအာ္ရုံကလြဲလုိ႔ ဘာမွ မတတ္နုိ္င္ပါဘူး။

မစခင္က ၀ေအာင္ေျပာထားရင္ေနာင္မွာ စကားေျပာဘုိ႔မလုိပါဘူး။

တစ္ဖက္နဲ႔တစ္ဖက္ စကတည္းက ရွငး္ေအာင္လုပ္ခဲ႔ရင္ အခုလုိဆႏၵေဖာ္ထုတ္တာေတြ

ဘာေတြ ျဖစ္မလာနုိ္င္ပါဘူး။

ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ေျပာင္းလဲရင္ေတာ႔မသိဘူး။

ဟုိးအရင္ကတည္းက ရွိေနခဲ႔တဲ႔ “အလုပ္သမားရွာေဖြေရး”တုိ႔

“လူမူဖူလုံေရး”တုိ႔ဆုိတာေတြက ၀န္ထမ္းေတြဘက္ကို ထိထိေရာက္ေရာက္

ဘာမွစြမ္းေဆာင္မေပးနုိင္တာလဲအမွန္ပါဘဲ။

တကယ္ေတာ႔ ဒီအဖြဲ႔အစည္းေတြက ကိုယ္တာ၀န္ယူထားတဲ႔နယ္ေျမေဒသမွာရွိေနတဲ႔

အစုိးရလုပ္ငန္း ပုဂၢလိက လုပ္ငန္းေတြက ၀န္ထမ္းအင္အား အမွန္တကယ္ဟုတ္မဟုတ္

သူတုိ႔အတြက္ဖူလုံဘုိ႔အတြက္က်န္းမာေရးေဆာင္ရြက္ဘုိ႔ရွိမရွိ လုပ္ခမွန္ကန္စြာရမရ

ေဆာင္ရြက္ေပးရမွာပါ။

ဒါေပမဲ႔လက္ရွိအေနအထားအထိကေတာ႔ ရုံးရွိတယ္ဆုိတာထက္ဘာမွမပုိပါဘူး။

 

 

ဂ်ာနယ္ေတြမွာ အျမဲမျပတ္ပါေနတာကေတာ႔ ဆႏၵေဖာ္ထုတ္မူ႔သတငး္ေတြ

အစာငတ္ခံဆႏၵျပၾကတာေတြကို စိတ္မသက္သာစရာဖတ္ေနၾကားေနရတာပါဘဲ။

ေတာင္းဆုိသူကလဲ ဥပေဒနဲ႔အညီ ကိုယ္႔ရပုိင္ခြင္႔က ဘယ္ေလာက္ဘဲေတာင္းဆုိရမယ္ဆုိတာ

သိထားသင္႔ပါတယ္။.

အလုပ္ရွင္ဘက္ကလဲ ကိုယ္၀န္ထမ္းကိုေပးရမယ္႔ အခြင္႔အေရးကိုေတာင္းဆုိစရာမလုိဘဲအျပည္႔

အ၀ေပးရမွာ သူ႔တာ၀န္ပါဘဲ။

 

ေပးရမယ္႔သူကလဲ မေတာင္းလုိ႔မေပး ေတာင္းသူကလဲမျဖစ္နုိင္တာကိုေတာင္းဆုိေနမယ္ဆုိရင္

အလုပ္မလုပ္ရဘဲ ဆႏၵေဖာ္ထုတ္ေနတာနဲ႔တင္အခ်ိန္ေတြအလဟႆကုန္သြားမွာကအေသအခ်ာ

ပါဘဲ။

အခုလုိ ထစ္ကနဲ႔ရွိဆႏၵေဖာ္ထုတ္ေနတာထက္စာရင္တစ္ဖက္နဲတစ္ဖက္ညွိညွိႏွုိင္းလုပ္ၾကတာက

ပုိျပီးအဆင္ေျပ ပုိျပီးေကာငး္မယ္လုိ႔ယူဆပါတယ္။

ဒီလုိသာအျမဲတမ္းျဖစ္ေနၾကမယ္ဆုိရင္ ျပည္ပကရင္းႏွီးျမဳတ္ႏွံမယ္႔သူက

လာေရာက္ရင္းႏွီးဘုိ႔စဥ္းစားမယ္မထင္ပါဘူး။

ဒါဆုိရင္က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕အလုပ္အကိုင္အခြင္႔အလမ္းေတြလဲ နညး္ပါးသြားနုိင္ပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ဘ၀မွာေန႔စဥ္ထမး္ထားရတဲ႔၀န္ထုပ္၀န္ပုိးေတြကအမ်ားၾကီးပါ။

အဲဒီအထဲက မလုိတာေတြကုိ လႊတ္ခ်ထားခဲ႔မယ္ဆုိရင္……………………………………..

 

 

ကိုေပါက္(မႏၱေလး)

ကိုေပါက္လက္ေဆာင္အေတြးပါးပါးေလး

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

About ကိုေပါက္(မႏၱေလး)

ko pauk mandalay has written 1612 post in this Website..

အေတြးပါးပါးေလးကေန ထူသြားျပီထင္ေတာ႔ အရင္ေလာက္ေတာ႔ စာမေရးျဖစ္ေတာ႔ဘူး။