(ဗုဒၶဝင္ထဲမွ ရွင္ေဒဝဒတ္နဲ႔ အဇာတသတ္မင္းၾကီး အေၾကာင္း တင္ဆက္လိုက္ပါတယ္။ ဗုဒၶဝင္ထဲက အခ်က္အလက္ေတြအတိုင္း ေရးတာၿဖစ္ၿပီး အခ်ိဳ႕ေနရာမွာေတာ႔ စာေရးသူရဲ႕ စိတ္ကူးနဲ႔ ဟာသ ထည္႔ထားပါတယ္။ ဟာသ ဆိုေပမယ္႔ တကယ္႔အၿဖစ္အပ်က္ေတြ အေပၚမွာ ဟာသလုပ္တာ ၿဖစ္ပါတယ္။ ဟာသကလည္း ၿမတ္စြာဘုရားရွင္ကိုေတာ႔ မလုပ္ဝံ႔လို႔ ရွင္ေဒဝဒတ္နဲ႔ အဇာတသတ္မင္းသား အခန္းေတြမွာ ဟာသထည္႔ထားပါတယ္)

အခ်ိန္ကား ဘုန္းေတာ္ၾကီးေသာ ေဂါတမၿမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ေကာသမၺီၿပည္တြင္ သီတင္းသံုး ေနထိုင္ေတာ္မူေသာ အခါၿဖစ္ေပသည္။ ၿမတ္စြာဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ရွိေတာ္မူေသာ အခါၿဖစ္သၿဖင္႔ သာသနာေတာ္ဝယ္ လြန္စြာ လွဴဒါန္းပူေဇာ္သူ မ်ားေသာ အခါလည္းၿဖစ္သည္။ လူတို႔သည္ ေက်ာင္းသို႔ေရာက္လွ်င္ ၿမတ္စြာဘုရားရွင္ အဘယ္မွာနည္း စသည္ၿဖင္႔ ေက်ာင္းသို႔လာၾကေလသည္။ ဘုရားရွင္ကို ဖူးေတြ႔ၿပီးလွ်င္ အရွင္သာရိပုတၱရာ အရွင္မဟာေမာဂၢလႅာန္ အရွင္မဟာကႆပ အရွင္ဘဒၵိယ စေသာ သာဝကၾကီးတို႔ကို ေမးၿမန္းၾကေလသည္။ အရွင္ေဒဝဒတ္သည္ ထိုကိစၥႏွင္႔ ပက္သက္ၿပီး မေက်မလည္ ရွိေလသည္။ သူကား လွဴဒါန္းပူေဇာ္သူ ရလိုေသာေၾကာင္႔ ၿဖစ္သည္။ သူကား ပုထုဇဥ္ သာရွိေသးသူတည္း။ ေလာကီဈာန္ တန္ခိုးမ်ားႏွင္႔မူ ၿပည္႔စံုေလသည္။ ပုထုဇဥ္ မွန္သမွ် လာဘ္လာသ ေက်ာ္ေစာမွဳကို မက္သူခ်ည္းပင္ ၿဖစ္ရာ ဒီအထိေတာ႔ သူမမွားေသးဟု ဆိုႏိုင္သည္။

ၿမတ္စြာဘုရားရွင္ ကိုယ္တိုင္ ရွိေသာအခါၿဖစ္သၿဖင္႔ လာဘ္လာဘကေတာ႔ ရွားပါးေသာအခါ ဆိုသည္မွာ ၾကံဳေတာင္႔ၾကံဳခဲပင္ ၿဖစ္သည္။ သို႔ေပမယ္႔ ရွင္ေဒဝဒတ္ကား အေရးပါေသာ သူမ်ားက သူ႔ကို ကိုးကြယ္ေစလိုၿခင္းၿဖစ္သည္။

(ပထမဦးစြာ ရွင္ေဒဝဒတ္၏ ဘဝေခၚ သူ၏ ကိုယ္ေရးရာဇဝင္ကို ၾကည္႔လွ်င္ ေဒဝဒဟၿပည္႔ရွင္ ဘုရင္သုပၸဗုဒၶႏွင္႔ အမိတာေဒဝီမိဖုရားၾကီးတို႔၏ သားေတာ္ ေရႊလင္ပန္းႏွင္႔ အခ်င္းေဆးခဲ႔သူေပတည္း။ ေခတ္စကားနဲ႔ ဆိုရေသာ္ ရွင္ေဒဝဒတ္က သူသည္ elite ေခၚ လူ႔အထက္တန္းလႊာမိဘႏွစ္ပါးက ေပါက္ဖြားခဲ႔သူပါဟု ဆိုလွ်င္ အလြန္မွန္ပါသည္ဟု ဆိုရမည္႔သေဘာ။ ၾကည္႔ေလ ဖခင္သုပၸဗုဒၶမင္းၾကီးက မာယာေဒဝီမိဖုရားၾကီး၏ ေမာင္အရင္း မိခင္ အမိတာေဒဝီက သုေဒၶါဒနမင္းၾကီး၏ ႏွမအရင္း ငယ္စဥ္ကတည္းက ကပိလဝတ္ႏွင္႔ ေဒဝဒဟကို ကားယားခြၿပီး ငါကြဟု လက္မေထာင္ခဲ႔သူေပ။ ဒီလိုလူကမွ elite မဟုတ္ဟုဆိုလွ်င္ ဘယ္သူမွလည္း ဟုတ္စရာ မရွိေတာ႔။)

ဒီေတာ႔ ရွင္ေဒဝဒတ္က သူ႔ကို ကိုးကြယ္မည္႔သူရွာသည္။ ရွင္ေဒဝဒတ္ရဲ႕ အေတြးကို ဒီမွာတင္ ေတြ႕ႏိုင္သည္။ သူက သာမန္ ယံုၾကည္ကိုးကြယ္ႏိုင္မည္႔ သူေ႒းသူၾကြယ္ ဒါယကာေလာက္ကို မလိုခ်င္။ သူက ဒီလုိေတြးသည္တဲ႔။ “ဗိမၼိသာရမင္းသည္ ၿမတ္စြာဘုရားရွင္ကို ပထမအၾကိမ္ ဖူးေတြ႕စဥ္ကပင္လွ်င္ ေသာတာပန္တည္သူ ၿဖစ္သည္။ ထိုဗိမၼိသာရမင္းၾကီးနဲ႔ေတာ႔ တစိတ္တဝမ္းတည္း ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မၿဖစ္ႏိုင္(သူ႔ကို ကိုယ္႔ဘက္ပါေအာင္ ဆြယ္လို႔ရမည္မဟုတ္)။ ေကာသလမင္းၾကီးႏွင္႔လည္း ဘယ္လိုမွ မၿဖစ္ႏိုင္။ ထက္ဝန္းက်င္ ထီးေဆာင္းနန္းေန ပေဒသရာဇ္မင္း အားလံုးနီးပါးသည္လည္း ဘုရားရွင္၏ ဥပါသကာေတြခ်ည္း။ ဗိမၼိသာရမင္းၾကီး၏ သားေတာ္ၿဖစ္ေသာ အဇာတသတ္မင္းသားေလးကား ငယ္လည္း ငယ္ေသးသည္။ ထိုမင္းသားကို ငါ႔အား ဆရာၿပဳ၍ ကိုးကြယ္ေစရေသာ္ မ်ားစြာေသာ လာဘသကၠာရ ၿဖစ္လတၱံ႕။ ထို လာဘသကၠာရကိုမွီ၍ ပရိသတ္ေလးပါးတို႔ ၿပန္႔ပြားစည္ပင္စြာၿဖစ္မည္” ဟုေတြးေလေတာ႔သည္။

(ကဲ ၾကည္႔ စစဥ္းစားကတည္းက အခြင္႔အာဏာရွိေသာ ရွင္ဘုရင္ေတြကို စၿပီး စဥ္းစားၿခင္းၿဖစ္သည္။ ရွင္ေဒဝဒတ ္အေတြးကေတာ႔လည္း မွားေတာ႔မမွား။ လူ႔သေဘာ လူ႔မေနာကိုေတာ႔ အေတာ္က်မ္းေက်သူ ဆိုတာ သူရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြ ေတြးပံုေတြက ၿပေနသည္ထင္သည္။ ေခတ္စကားနဲ႔ ဆိုေသာ္ ေနရာတိုင္းတြင္ Admim ေခၚ အုပ္ခ်ဳပ္စီမံေရးကို ကိုင္ထားသူမ်ားကို ပိုင္လွ်င္ က်န္တာေတြ လြယ္တယ္ဆိုတာ သူေကာင္းေကာင္း သိသည္ဆိုသည္႔သေဘာ။ ဒါေၾကာင္႔ စစဥ္းစားကတည္းက Admin ေခၚ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အာဏာပိုင္ေသာ ဘုရင္ေတြကို စစဥ္းစားၿခင္းၿဖစ္သည္။ စဥ္းစားၾကည္႔ေပါ႔ admin ေခၚ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ကိုင္ထားေသာ ဘုရင္ကိုပိုင္လွ်င္ က်န္တဲ႔လူက အရင္းလဲလွ်င္ အဖ်ားထင္းၿဖစ္ပဲ။

လူဆိုသည္႔ သဘာဝကလည္း အာဏာရွိသူ လုပ္ပိုင္ခြင္႔ တစံုတရာရွိသူေတြက လုပ္လွ်င္ သူ႔ေနာက္လိုက္ အသိုင္းအဝိုင္း သူ႔အာဏာ မကင္းသူေတြက ေၾကာက္လို႔တေၾကာင္း မ်က္ႏွာလုပ္ခ်င္လို႔ တေၾကာင္း လိုက္လုပ္ၾကသည္သာ။ မေထာက္ခံခ်င္ေတာင္ ကန္႔ကြက္ဖို႔ သတၱိမရွိေတာ႔။ အဇာတသတ္မင္းသားေလးက အိမ္ေရွ႕မင္းသား ေနာက္တတ္မည္႔ ဘုရင္ သူကကိုးကြယ္ၿပီး ရွင္ေဒဝဒတ္ဝါဒေတြကို ေထာက္ခံေသာ သေဘာေၿပာလိုက္သည္ႏွင္႔ သူ႔အာဏာစက္ ေအာက္မွာ ေနရသူေတြက မ်က္ႏွာရခ်င္တာ တေၾကာင္း ေနာက္မေရးရေတာ႔မွာ ေၾကာက္တာတေၾကာင္း အဲေလ ေယာင္လို႔ ရာဇဝတ္သင္႔မွာ ေၾကာက္တာတေၾကာင္းတို႔ေၾကာင္႔ ေထာက္ခံရေတာ႔မည္သာ။ ဒီၾကားထဲ ခပ္ကဲကဲ အဇာတသတ္နဲ႔ ရြယ္တူ မင္းမွဳထမ္းကေလးေတြဆိုလွ်င္ ဆရာေဒဝဒတ္၏ တရားပြဲတိုင္း လာၿပီး ဘာေၿပာေၿပာ ဒီတရားေလးကေတာ႔ အဘဆရာ ေဒဝဒတ္က ဘာလဲ ဘူလဲ ဆိုတာ ၿပလိုက္တာပဲ ဆိုၿပီး စကားေတာင္ မပီမသနဲ႔ ေထာက္ခံေပအံုးေတာ႔မည္ေလ။ အမွန္လဲ ရွင္ေဒဝဒတ္က ထိုအခ်ိန္တြင္ အသက္က အဇာတသတ္မင္းသား ထက္မ်ားစြာၾကီးၿပီး အဘအရြယ္ပါပဲ။)

အဲဒီေတာ႔ ရွင္ေဒဝဒတ္က ရာဇၿဂိဳဟ္ၿပည္၏ ေနာက္တတ္မည္႔ သူၾကီးေလာင္း အဲေလ မင္းၾကီးေလာင္းကေလးအား စည္းရံုးသိမ္းသြင္းရန္ ေကာသမၺီၿပည္မွ ရာဇၿဂိဳဟ္ၿပည္သို႔ သူရထားေသာ ဈာန္တန္ခိုးမ်ားၿဖင္႔ လာခဲ႔ပါၿပီ။ ရာဇၿဂိဳဟ္ၿပည္နားေရာက္ေတာ႔ ရဟန္းအသြင္ကို ပယ္ၿပီး အသက္ ၁၆ ႏွစ္ခန္႔ သူငယ္အသြင္ကို ဖန္ဆင္းၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ ေၿခႏွစ္ဖက္စီမွာ ေၿမြတေကာင္စီ ေလးေကာင္ လည္ပင္းမွာ ေၿမြတေကာင္ပတ္ၿပီး အၿခားေၿမြတေကာင္ကို ေခါင္းေပၚမွာ ပတ္ၿပီး ေၿမြေၿခာက္ေကာင္ကို အၿမီးခ်င္း ယွက္ထိုးၿပီး သူ႔ကိုယ္သူ ေၿမြေတြနဲ႔ တန္ဆာဆင္လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ႔မွ ေကာင္းကင္ခရီးနဲ႔ ပ်ံလာၿပီး အဇာတသတ္မင္းသားေလးရဲ႕ အိပ္ေနတဲ႔နားမွာ ထိုင္လိုက္ပါေတာ႔တယ္။

ဒီေတာ႔မွ အဇာတသတ္ မင္းသားေလးက လန္႔ၿပီး ေအာ္တာေပါ႔။ အဲဒီေတာ႔မွ ရွင္ေဒဝဒတ္က မင္းသား ေၾကာက္သေလာေပါ႔။ အဲဒီေတာ႔မွ အဇာတသတ္ မင္းသားေလးက “သင္ဘယ္သူလဲ လူေလာ နတ္ေလာ နဂါးေလာ” လို႔ေမးေတာ႔မွ ရွင္ေဒဝဒတ္က “မေၾကာက္ပါနဲ႔ မင္းသား။ ငါကား ရွင္ေဒဝဒတ္တည္း။ တန္ခိုးစြမ္းအင္ကို သိေစလို၍ ထုတ္ၾကြား အဲ ၿပပါသည္ေပါ႔” အဲဒီေတာ႔မွ အဇာတသတ္ မင္းသားေလးက ရွင္ေဒဝဒတ္ဆိုရင္ ရဟန္းအသြင္ကို ၿပပါလို႔ ေၿပာေတာ႔မွ သူငယ္အသြင္ကို ပယ္ၿပီး ပရိကၡရာရွစ္ပါးနဲ႔ ရဟန္းအသြင္ကို ၿပလိုက္ပါေတာ႔တယ္။

(ဒီမွာတင္ ရွင္ေဒဝဒတ္ရဲ႕ လူကင္းပါးပံုကို ေတြ႔ရၿပန္ၿပီ ပရိသတ္ၾကီးေရ။ လူလူခ်င္း မိတ္ဆက္တဲ႔ ေနရာမွာ ကိုယ္ပိုင္တဲ႔ အာဏာပါဝါကို ၿပၿပီး မိတ္ဆက္ရင္ တဘက္သားရဲ႕ အထင္ၾကီးမွဳကို အလြယ္ရတယ္ဆိုတဲ႔ အလြန္ရိုးလွတဲ႔ နည္းလမ္းၾကီးကို အသံုးခ်တာပါပဲ။ သူက ဒီလို လာမိတ္မဆက္ပဲ ရိုးရိုးသားသား ေကာသမၺီကေန ၾကြလာၿပီး အဇာတသတ္မင္းသား နန္းေတာ္ထဲဝင္ “က်ေနာ္႔နာမည္ ေဒဝဒတ္ပါ။ ေကာသမၺီမွာ ေနပါတယ္” ဆိုၿပီး ေၿပာလို႔ကေတာ႔ အဇာတသတ္မင္းသားက မ်ိဳးေက်ာ႔ၿမိဳင္နဲ႔ မွားၿပီး ဝမ္းစမိုးလို႔ေတာင္ ထေအာ္အံုးမယ္။ ပိုင္လိုက္တဲ႔ ရွင္ေဒဝဒတ္ေပါ႔။ ေခတ္စကားနဲ႔ ေၿပာရင္ေတာ႔ လူဘဝနဲ႔သာ ဆိုရင္ေတာ႔ ရွင္ေဒဝဒတ္က ေၿမပဲယိုသီခ်င္း ထဲကလို ဘယ္ဆိုင္မွာ သြားစားခဲ႔တာ ဘယ္လိုေတြ သံုးၿဖဳန္းခဲ႔တာ ဘယ္ေကာင္မေလးနဲ႔ ေတြ႕တာတို႔ ဘယ္ဘြဲ႔ေတြရတာတို႔ ေၿပာမွာေပါ႔။ ခုေတာ႔ ရဟန္းဘဝနဲ႔ ဆိုေတာ႔ သူ႔ရဲ႕ တန္ခိုးကို ထုတ္ၿပရတာေပါ႔။

ဒါေပမယ္႔ ေလာကီတန္ခိုးက်ေတာ႔ အရိယာမၿဖစ္ေသးသူေတြဟာ သံုးရင္ မွားႏိုင္တယ္ေပါ႔။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ႔ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ မကင္းလို႔တဲ႔။ ေထရဝါဒ အရေပါ႔။

အမွန္ေတာ႔ ဒီအခ်ိန္ထိ ရွင္ေဒဝဒတ္ မမွားေသးဘူး။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ႔ ပုထုဇဥ္တိုင္း လာဘ္လာဘ နာမည္ေက်ာ္ၾကားမွဳကို မက္ေမာတတ္တာကိုး။ ရေအာင္ၾကိဳးစားတာေတာ႔ မမွားေသးပါဘူး။

ထူးၿခားတာက ရွင္ေဒဝဒတ္ရဲ႕ အၿပဳအမူေတြဟာ ဒီေန႔ေခတ္လူေတြ အထိ လုပ္ေနဆဲ ေၿပာေနဆဲ အၿပဳအမူေတြ ဆိုတာပဲ။ စဥ္းစားၾကည္႔ေလ။ သူ႔ရဲ႕ အဇာတသတ္ မင္းသားေလးကုိ ဖ်ားေယာင္း ေသြးေဆာင္တဲ႔ အခန္းမွာတင္  personal  professional  transparency နဲ႔ privacy ဆိုတဲ႔ ဟာေတြကို ေတြ႕ေနရတယ္။ ပထမဆံုး သူပိုင္ဆိုင္တဲ႔ သူ႔ရဲ႕ တန္ခိုးေတြဆိုတာ သူ႔ရဲ႕ ပါစင္နယ္ ပိုင္ဆိုင္မွဳေတြပါ။ သူ႔လို ရွိသူလည္းရွိ မရွိသူလည္းရွိေပါ႔။ အဲဒါကို အဲဒီအခ်ိန္မွာ ၿမတ္စြာဘုရားကလည္း ခ်စ္သားတို႔ ဒီတန္ခုိးေတြကို ထုတ္မၿပၾကနဲ႔လို႔ သိကၡာပုဒ္ ပညတ္ၿပီးသား။ ဆိုလိုတာကို personal ကို privacy လုပ္ဖို႔ေၿပာတာ။ အဲဒါကို သူက အဇာတသတ ္မင္းသားေလးကို ေသြးေဆာင္တဲ႔ ေနရာက်ေတာ႔ မင္းသားေလးက သူ႔ကိုယံုေအာင္ ပြင္႔လင္းၿမင္သာမွဳ(transparency) လို႔ေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီး ထုတ္ၿပလိုက္ေရာ။ ေနာက္ေတာ႔မွ မင္းသားေလး ဆီကေန အလွဴခံမွာကိုး ။ တကယ္က သူရဲ႕ အဓိကအလုပ္က ရဟန္းဘဝနဲ႔ ရဟန္းတရားကို အားထုတ္ဖို႔။ အဲဒါက သူရဲ႕ professional ပဲ။ မင္းသားက ဘယ္သူလဲလို႔ ေမးေတာ႔မွ ငါ ရွင္ေဒဝဒတ္ပါဆိုၿပီး သူ႔ရဲ႕ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ အသြင္ၿဖစ္တဲ႔ ရဟန္းအသြင္ကို ၿပန္ယူလိုက္ေရာ။ အဲဒီေတာ႔ ရွင္ေဒဝဒတ္လည္း စကတည္းက သူ႕ဘာသာသူ ပါစင္နယ္ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ ထရန္ပဲရန္စီနဲ႔ ပရိုက္ဗိတ္စီေတြကို ေရာေထြးေနပါေလေရာ။ စဥ္းစားၾကည္႔ မိတ္ေဆြတို႔ အဲဒီအတိုင္း တကယ္ၿဖစ္ခဲ႔တာ။ ရွင္ေဒဝဒတ္ကား ပါစင္နယ္နဲ႔ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ကို ထရန္ပဲရန္စီဆိုေသာ စည္းၿဖင္႔ ေရာေထြးခဲ႔သူေပ)

အဲဒီလို ရဟန္းအသြင္ကို ၿပန္ယူေတာ႔မွ အဇာတသတ္မင္းသားေလးက စဥ္းစားပါေလေရာ။ အထင္လဲ ၾကီးသြားၿပီေလ ရာဇၿဂိဳဟ္ၿပည္ရဲ႕ သူၾကီးေလာင္း အဲေလ မင္းၾကီးေလာင္း ကေလးကေပါ႔။ သူက ဒီလို စဥ္းစားတယ္တဲ႔။ “ရွင္ေဒဝဒတ္ကား ၾကီးမားေသာ တန္ခိုးအာႏုေဘာ္ ရွိသည္။ နာနာဘာဝ ရူပကာယ ကိုလည္း ၿပၿခင္းဌာ စြမး္ႏိုင္သည္။ ခမည္းေတာ္ ကိုးကြယ္ေသာ ဘုရားေသာ္မွ ဤကဲ႔သို႔ မၿပႏိုင္” ၿဖစ္ပံု ၿဖစ္ပံု ဘုရားရွင္နဲ႔ ရဟႏၱာေတြကပဲ သူ႔ေရွ႕မွာ သူေပ်ာ္ေအာင္ ခဏခဏ တန္ခိုးၿပရမလို ၿဖစ္ေနတယ္။ သူကလည္း အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ႔ အလိမၼာတံုးေလးေပါ႔။

(ဒီစကားကို ေထာက္တာနဲ႔ အဇာတသတ္ မင္းသားေလးဟာ ဘုရားရွင္ကို ေကာင္းေကာင္း ၿမင္ဖူးေတြ႕ဖူးေၾကာင္း သိသာတယ္။ ဗိမၼိသာရမင္းၾကီးကလည္း ေက်ာင္းေတာ္ကို ေခၚသြားပံုရတယ္။ ဒါေပမယ္႔ သူကိုယ္တိုင္က ဘုရားရွင္ အနားကိုလာၿပီး တရားနာတာေတြ ဘာေတြ လုပ္ခဲ႔ပံု မရဘူး။ အဲဒီတုန္းက ဘယ္ေခ်ာင္ ပုန္းေနမွန္း မသိေပါ႔။

အဲဒီလို ဘုရားရွင္က သူ႔ကို တန္ခိုးမၿပခဲ႔ေတာ႔လည္း သူ႔စိတ္ထဲမွာ စဥ္းစားေကာင္း စဥ္းစားႏိုင္တယ္ ပရိသတ္ၾကီးေရ။ ဘာလို႔လည္း ဆိုေတာ႔ ဒီလိုစဥ္းစားခဲ႔တာလည္း သူ႔စကားမွာ ေပၚတယ္။ ခမည္းေတာ္ ကိုးကြယ္တဲ႔ ေဂါတမဗုဒၶဆိုတဲ႔ ဘုရားရွင္လည္း လမ္းပဲေလွ်ာက္ရတာပဲတို႔ ငါေၿမပံုထဲ ေထာက္ၾကည္႔ေတာ႔လည္း မိုင္ငါးဆယ္ ေလာက္ပဲေတြ႕တယ္တို႔ ဝီကီပီးဒီးယားထဲမွာလည္း စ်ာန္ပ်ံတယ္လို႔ ေရးထားတာ မေတြ႕ပါဖူးတို႔ေပါ႔။ ေအာင္ၿခင္း ၈ပါးတဲ႔ ဘာညာေပါ႔။)

အဇာတသတ္ မင္းသားေလးမွာ ငယ္စဥ္ကတည္းကပင္ ထူးဆန္းေသာ စိတ္ထားရွိသူဟု ဆိုႏိုင္သည္။ ေဇာတိက သူေဌးၾကီး၏ အိမ္တတ္မဂၤလာသို႔ ဗိမၼိသာရမင္းၾကီး သြားေသာအခါ မင္းၾကီးကလည္း သားေတာ္ေလးကို လက္ဆြဲၿပီး သြားသည္။ ထိုစဥ္က မင္းသားေလးမွာ ၇ ႏွစ္သား အရြယ္သာ ရွိပါေသးသည္တဲ႔။ ထိုစဥ္က ေဇာတိက သူေဌးၾကီး၏ စည္းစိမ္မ်ားကို ၿမင္ၿပီး သူက ဒီလိုေတြးခဲ႔သည္တဲ႔။ “ငါ၏ ဖခင္မင္းၾကီးသည္ အလြန္မိုက္ေလစြတကား။ မိမိ၏ ေက်းကၽြန္ၿဖစ္ေသာ သူေဌးသည္ ရတနာခုႏွစ္ပါး အတိၿပီးေသာ ၿပသာဒ္ၿဖင္႔ေနလ်က္ မိမိမွာ သစ္သားၿဖင္႔ ၿပီးေသာ နန္းေတာ္မွာ ေနရွာသည္။ ငါသာ မင္းၿဖစ္လွ်င္ ဤေဇာတိကကို သတ္ၿပီး ၿပသာဒ္ကို ယူမယ္” လို႔ၾကံတယ္တဲ႔။

(ေခတ္စကားနဲ႔ ေၿပာရရင္ “ေအာ္ ငါ႔ဖားသားၾကီးဟာ ေတာ္ေတာ္႔ကို ဒိတ္ေအာက္ေနပါလား။ တကယ္ဆို ကိုယ္က ဘုရင္ပဲ။ ေဇာတိက ပစၥည္းေတြ ၿပည္သူပိုင္ပစၥည္း ငါ႔ပစၥည္းဆိုၿပီး သိမ္းလိုက္ရင္ ရတာပဲ။ အဲဒီလိုလည္း မလုပ္ရဲဘူး ကိုယ္႔ကိုကိုယ္လည္း မယံုဘူး ထင္ပါတယ္။ ၾကည္႔ရတာ ငါ႔ခမည္းေတာ္ဟာ အငံု႔စိတ္ သိမ္ငယ္စိတ္ မိမိကိုယ္ကို မယံုၾကည္စိတ္ေတြ ရွိတယ္ထင္တယ္။ တို႔ရာဇၿဂိဳဟ္ၿပည္ သိပ္မတိုးတတ္ဘူးလို႔ ထင္တာ လက္စသတ္ေတာ႔ ငါ႔ဘိုးေတာ္ၾကီးရဲ႕ ငါးပါးသီလကို ႏိုင္တီးဂြမ္တီးက အၿမင္ေတြနဲ႔ အဓိပၸါယ္ဖြင္႔ေနတဲ႔ ေရွးရိုးစြဲဝါဒေၾကာင္႔ကိုး။ တကယ္ဆို ေဇာတိက ပစၥည္းေတြကို ၿပည္သူပိုင္ ပစၥည္းဆိုၿပီး သိမ္းလိုက္ရင္ ၿပည္သူပိုင္ပစၥည္းကို ခိုးရင္ ခိုးမွဳမေၿမာက္ဘူးဆိုတဲ႔ ဝါဒအရ ဘာမွမၿဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ငါတတ္လာမွပဲ ဒါေတြကို ေၿပာင္းရေတာ႔မွာပဲ။ အင္း ဘာသာေရး အႏွစ္ ၂၀၀၀၀ က်ိန္စာ ၾကာစိမ္ အနိစၥ ဘာညာေပါ႔ဗ်ာ။)     

အဲဒါနဲ႔ အဇာတသတ္ မင္းသားေလးဟာ ရွင္ေဒဝဒတ္ကို ဆရာတင္ၿပီး ရထားငါးရာနဲ႔ နံနက္ခင္း ညေနခင္း အခ်ိန္မွန္မွန္ သြားေရာက္ ဆည္းကပ္ပါသတဲ႔။ ေန႔တိုင္း ဆြမ္းအိုးငါးရာကိုလည္း လွဴပါေလေရာ။ ဆြမ္းအိုးတအိုး တအိုးဟာ လူဆယ္ေယာက္ေလာက္ စားလို႔ေလာက္ပါသတဲ႔။ မင္းခ်င္းတို႔လည္း အသီးသီး ခ်ီးေၿမွာက ္ပူေဇာ္ၾကေလသည္ေပါ႔။

(ရွင္ေဒဝဒတ္ တြက္သလိုပဲ ၿဖစ္လာပါတယ္။ အဇာတသတ္မင္းသားက ကိုးကြယ္မွေတာ႔ သူ႔ေနာက္က အမွဴထမ္းရတဲ႔ မင္းခ်င္း မင္းမွဳထမ္းေတြပါ အလိုလို ကိုးကြယ္ရတာကိုး။ စိတ္ပါတာလဲရွိ မင္းသားကို ဖားခ်င္တာလဲ ရွိမွာေပါ႔။ ဟုတ္တယ္ေလ မိတ္ေဆြတို႔။ ပေဒသရာဇ္ေခတ္က အဇာတသတ္လို စိတ္ခက္ထန္တဲ႔ မင္းသားက ဒီဝါဒကို ယံုၾကည္ပါတယ္လို႔ ေၿပာမွေတာ႔ ဘယ္သူကလည္း သူ႔ကိုဆန္႔က်င္ၿပီး လုပ္ဝံ႔ေတာ႔မွာလဲ။ သူ႔ေနာက္လိုက္ရတာေပါ႔။ နည္းနည္းပါးပါး အင္တင္တင္ လုပ္ခ်င္တဲ႔ အမတ္ၾကီးေတြ ဆိုရင္ေတာ႔ မင္းသားက သူ႔အိမ္ေတာ္မွာပဲ ၿဖစ္ၿဖစ္ ညီလာခံလို ေနရာမွာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ သူ႔ဆရာ ရွင္ေဒဝဒတ္ရဲ႕ တရားတခုခုေလာက္ကို ညြန္းၿပီး “ကဲ တူးေဖာ္ၾက ေဆြးေႏြးၾက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေပါ႔ ငါ႔ဆရာ အရွင္ေဒဝဒတ္ရဲ႕ ဝါဒ awareness ေတြတပံုၾကီးရ” လို႔ ေၿပာလိုက္တာနဲ႔ မင္းမွဳထမ္းေတြကလည္း “ေထာင္ပါတယ္ ကိုယ္ေတာ္ေလးဘုရား ေထာင္လိုက္ပါၿပီ ဘုရား။ လက္မ လက္မပါဘုရား။ လက္မ အၿမင္႔ၾကီးနဲ႔ အၾကီးၾကီး ေထာင္ပါတယ္ ဘုရား” ေပါ႔။

မင္းသားက အတင္းအက်ပ္ ကိုးကြယ္ခိုင္းတာလည္း ရွိႏိုင္တာေပါ႔ေလ။

ဒီထက္ပိုၿပီး ဂ်စ္ကန္ကန္ လုပ္ခ်င္တဲ႔ အသက္ခပ္ၾကီးၾကီး အမတ္ေတြ ဆိုရင္ေတာ႔ မင္းသားက ခပ္တည္တည္နဲ႔ “က်ဳပ္ဆီမွာ အမွဳထမ္းရင္ က်ဳပ္ထုတ္႔တဲ႔ စည္းကမ္းကို လိုက္နာရမယ္။ ဒါအဇာတသတ္ရဲ႕ ခ်ာတာပဲ။ ထပ္ေၿပာရရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ကို အခေၾကးေငြ ေပးထားတယ္။ Virtual life မွာေပးထားတာ မဟုတ္ဖူး real life မွာေပးထားတာ။ က်ဳပ္စည္းကမ္းကို က်န္တဲ႔လူေတြ ဘာမွမေၿပာပဲ ခင္ဗ်ားတို႔ လိုက္နာဖို႔ အဆင္မေၿပဖူးဆိုရင္ အဆင္ေၿပမယ္႔ ေနရာရွာသင္႔တယ္။ အခုေလာေလာဆယ္ က်ဳပ္စည္းကမ္းေတြကို အၿမဲမလိုက္နာဖူး ဆိုၿပီး ညီလာခံတိုင္း က်ဳပ္ကုိ အတိုက္အခံလုပ္တဲ႔ က်ဳပ္အဘိုးၾကီးရဲ႕ ေဘာ္ေဘာ္ ဟုိစံဝဏၰမဟာ ဆိုတဲ႔ အမတ္ၾကီးကို အရင္ဖမ္းခ်ဳပ္ရမယ္။ ဆိုေတာ႔ ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ” ဆိုၿပီး ေၿပာလိုက္တာနဲ႔ က်န္တဲ႔ အမတ္ေတြလည္း ေထာင္ပါၿပီ ဘုရား။ ေထာင္ပါၿပီ။ လက္မ လက္မပါေပါ႔။ အၿမင္႔ၾကီးနဲ႔ အၾကီးၾကီး ေထာင္လိုက္ပါတယ္ေပါ႔။)

အဲဒီလို လာဘ္ပူေဇာ္သကၠာေတြကို ရတဲ႔အထိ အရွင္ေဒဝဒတ္ ဘာမွမၿဖစ္ေသးပါဘူး။ အဲဒီမွာ သူၿဖစ္လာတကာက ငါဘုရားရွင္ကို သတ္ၿပီး သံဃာေတြကို သင္းခြဲမယ္လို႔ စဥ္းစားလိုက္တာနဲ႔ သူ႕ရဲ႕ ေလာကီစ်ာန္တန္ခိုးေတြ ေပ်ာက္သြားပါေတာ႔တယ္။

အဲဒါကို ရွင္မဟာေမာဂၢလႅာန္ မေထရ္ရဲ႕ အလုပ္အေကၽြးၿဖစ္တဲ႔ နတ္သားက ရွင္ေမာဂၢလႅာန္ မေထရ္ထံ လာၿပီး ေလွ်ာက္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ မေထရ္ၾကီးက ဘုရားကို ေလွ်ာက္ေတာ႔ ၿမတ္စြာဘုရားက “ခ်စ္သား နတ္ေလွ်ာက္တိုင္း မွန္သည္သာတည္း။ သင္ခ်စ္သားေကာ အဘိညာဥ္တန္ခိုးၿဖင္႔ သိသေလာလို႔ ေမးေတာ႔ မေထရ္ၿမတ္က “ဘုန္းေတာ္ၾကီးေသာ ၿမတ္စြာဘုရား တပည္႔ေတာ္လည္း အဘိညာဥ္၏ တန္ခိုးၿဖင္႔ သိပါသည္လို႔” ေလွ်ာက္တယ္တဲ႔။

အဲဒါနဲ႔ ၿမတ္စြာဘုရားရွင္က “ခ်စ္သား ေမာဂၢလႅာန္ ဤစကားကို ေစာင္႔စည္းေလာ႔။ ဤစကားကို ေစာင္႔စည္းေလာ႔။ ထို ေဒဝဒတ္သည္ မိမိကုိယ္ကို ကိုယ္တိုင္ပင္ ထင္စြာၿပဳလိမ္႔မည္” လို႔ ၿပန္မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ ဆိုလိုတာက ရွင္ေဒဝဒတ္ ဒီလို တန္ခိုးအစြမ္းေတြ ကင္းမဲ႔သြားတာကို ကိုယ္ကေတာ႔ ထုတ္မေၿပာဖို႔နဲ႔ ေနာက္ပိုင္း တၿဖည္းၿဖည္႔ သူ႔ဘာသာသူ သိသာလာလိမ္႔မယ္ေပါ႔။

ေနာက္ေတာ႔ ၿမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ ေကာသမၺီၿပည္ကေန ရာဇၿဂိဳဟ္ၿပည္ကို ၾကြလာေတာ႔ ရဟန္းေတာ္ေတြက “ဘုန္းေတာ္ၾကီးေသာ ၿမတ္စြာဘုရား ယခုအခါ အဇာတသတ္ မင္းသားသည္ ရွင္ေဒဝဒတ္ထံသို႔ ရထားငါးရာၿဖင္႔ ေန႔တိုင္း ဆည္းကပ္ပါသည္။ ဆြမ္းခ်က္အိုး ငါးရာ(ဆြမ္းအုပ္ငါးရာ) တို႔ကိုလည္း ေန႔စဥ္ပို႔ပါ၏” လို႔ေလွ်ာက္ၾကပါတယ္။

ၿမတ္စြာဘုရားရွင္ကလည္း “ငါ၏ ခ်စ္သား ရဟန္းမ်ားတို႔ ဤမွ်ေလာက္ေသာ လာဘ္ပူေဇာ္သကၠာတို႔ မ်ားလာသည္ကား ေဒဝဒတ္အား ေကာင္းက်ိဳးစီးပြား မ်ားေစၿခင္းဌာ ၿဖစ္လာသည္မဟုတ္။ ဆုတ္ယုတ္ၿခင္း ၿဖစ္ရန္အတြက္သာ။ ဥဏ္အၿမင္နည္းေသာ ပုဂၢိဳလ္တို႔ထံ ေရာက္ေသာ လာဘ္ပူေဇာ္သကၠာသည္ မြန္ၿမတ္ေသာ အက်င္႔သီလကို ဖ်က္ဆီးၿခင္းဌာ တရားဆုတ္ယုတ္ၿခင္းဌာ အကုသိုလ္ ပြားမ်ားေစရန္ အတြက္သာၿဖစ္၏” လို႔ရဟန္းေတြကို လာဘ္မ်ားတိုင္း အားမက်ဖို႔ မိန္႔ၾကားပါသတဲ႔။

ဒီေနာက္ေတာ႔ ရွင္ေဒဝဒတ္က ဘုရားရွင္ထံ လာၿပီး “ဘုန္းေတာ္ၾကီးေသာ ၿမတ္စြာဘုရား ကိုယ္ေတာ္ကား အသက္ၾကီးပါၿပီ။ မ်က္ေမွာက္ခ်မ္းသာ ခံစားကာၿဖင္႔ ေၾကာင္႔ၾကမဲ႔ စံေနေတာ္မူပါ။ ဘိကၡဴ ဘိကၡဴနီ ဥပါသကာ ဥပါသိကာမၿဖစ္ေသာ တပည္႔ ဒကာ ဒကာမ သာဝက အေပါင္းတို႔အား ကၽြႏု္ပ္ကို လႊဲထား အပ္ႏွင္းေတာ္မူပါ” လို႔ေလွ်ာက္ပါတယ္။ တရားဝင္ ဘုရားရာထူး လႊဲေပးရန္ ေတာင္းၿခင္းပါေပ။

ၿမတ္စြာဘုရားကလည္း “ခ်စ္သား ေဒဝဒတ္ ဤအခြင္႔ကား မသင္႔ေခ်ေသး။ သင္၏ ကိုယ္ေရးကိုသာ အားထုတ္ဦးေလာ႔။(ရဟန္းတရားကို ရဟန္းကိစၥၿပီးေအာင္ အားထုတ္ရန္) ဤကိစၥကို သင္အလိုမရွိႏွင္႔” ဆိုၿပီး ပယ္ေတာ္မူပါတယ္။

(ပရိသတ္ၾကီးေရ ဒီမွာ ေၿပာခ်င္တာက ဘုရားရွင္ေတာင္ ရွင္ေဒဝဒတ္ကို သူ႔ရဲ႕ ကိုယ္ေရး အဓိကအလုပ္ၿဖစ္တဲ႔ ရဟန္းတရားကိုပဲ အားထုတ္ဖို႔ေၿပာတယ္။ ေခတ္စကားနဲ႔ ေၿပာရရင္ သူ႔ရဲ႕ professional(အဓိကအလုပ္) ကိုလုပ္ခိုင္းတာပဲ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ႔ ရွင္ေဒဝဒတ္က ပါစင္နယ္ေတြကို ပရိုက္ဗိတ္ဆီ မလုပ္ပဲ ထရန္ပဲရန္စီဆိုၿပီး ခ်ၿပကာ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္နဲ႔ ေရာေထြးေနတာကိုး။)

ရွင္ေဒဝဒတ္ကလည္း သံုးၾကိမ္တိုင္ေအာင္ တားတဲ႔ၾကားကပဲ ထပ္ေလွ်ာက္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ႔မွ ဘုရားရွင္က တင္းတင္းေၿပာမွ ရမွာၿဖစ္လို႔ “ ခ်စ္သား ေဒဝဒတ္ အယုတ္ အလတ္ အၿမတ္အားၿဖင္႔ သံုးပါးရွိကုန္ေသာ သတၱဝါတို႔သည္ ငါဘုရားကို ရည္မွန္း၍ ရဟန္းၿပဳသည္သာ ၿဖစ္ရကား သူတပါးအား လႊဲထားၿခင္းဌာ မသင္႔။ သာရိပုတၱရာ ေမာဂၢလႅာန္ တို႔ကိုေတာင္ သာဝကသံဃာကို ငါဘုရား မအပ္ေသး။ သူတထူး ပစ္ေထြးေသာ တံေထြးႏွင္႔တူသည္႔ ပစၥည္းမ်ားကို စားသံုးေသာ(မစင္ၾကယ္ေသာ ပစၥည္းမ်ားကို စားသံုးသူ) သင္႔အား အမ်ားသံဃာကို အဘယ္ေၾကာင္႔ လႊဲအပ္ရမည္နည္း” လို႔မိန္႔ၾကားပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္က စၿပီး ရွင္ေဒဝဒတ္ဟာ ပိုၿပီး ဆိုးလာပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ႔ အဇာတသတ္ မင္းသားအိမ္သြားၿပီး မင္းသားကို ဘယ္လို ဆံုးမၾသဝါဒ ေပးသလဲဆိုေတာ႔ “ေရွးေသာအခါ လူမ်ားသည္ အသက္ရွည္ၾက၏။ ယခုအခါ အသက္တိုၾက၏။ မင္းသား၏ ခမည္းေတာ္သည္ အသက္အရြယ္ ႏုနယ္ပ်ိဳၿမစ္ေသး၏။ ဖခမည္းေတာ္ ကံကုန္မွ မင္းလုပ္ရလွ်င္ အိုမင္းရင္႔ေရာ္ေသာအခါမွ မင္းၿဖစ္လိမ္႔မည္။ အိုမွ ဘုရင္ၿဖစ္ရင္ေတာ႔ အရသာ မရွိတဲ႔ သိုးေနတဲ႔ ထမင္းေတြ မုန္႔ေတြကို စားရတာနဲ႔ ဘာမွမထူးဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဘုရင္ၿဖစ္ေအာင္ ဖခမည္းေတာ္ကို လုပ္ၾကံၿပီး နန္းတတ္ေပေတာ႔။ ငါလည္း ေယာက္ဖေတာ္ ေဂါတမကို သတ္ၿပီး ဘုရားလုပ္အံ႔” လို႔ေၿပာပါတယ္။

(အံမယ္ ပရိသတ္ၾကီးေရ။ ရွင္ေဒဝဒတ္ ေခၚပံုေလးေတြ႕လား ေဂါတမကိုသတ္ၿပီး ဘုရားလုပ္အံ႔တဲ႔။ သူက ရန္သူလုပ္ေတာ႔မွာကိုး။ ၿမတ္စြာဘုရားလို႔ မေခၚေတာ႔ပဲ နာမည္ကုိ ေခၚလိုက္တာ။ ေနာက္ၿပီး သူေၿပာပံုကို စာထဲမွာ ေတြ႕တဲ႔အတိုင္းဆို အဇာတသတ္မင္းသားေလးကို ေနာက္မွ ေရာက္လာမည္႔ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာ ဆိုတာ မေသခ်ာဘူး။ အရသာ မရွိဘူး။ အခုလက္ငင္း ရေအာင္လုပ္လို႔ ေၿပာတာ။ ဒီလူ႔ ၾကည္႔ရတာ ပစၥဳပၸန္ဝါဒီတေယာက္လို႔ေတာင္ ေၿပာလို႔ရတယ္။ အေသးစိတ္ ေတြးၾကည္႔ရတာေတာ႔ သူလည္း စာတတ္ဘုန္းၾကီး ၿဖစ္ခဲ႔တာဆိုေတာ႔ ပါဠိေတြ ညွပ္ၿပီးေၿပာခ်င္လည္း ေၿပာမွာေပါ႔။ ဥတၱိရိမႏုႆတို႔ ပါပေရပါပတို႔ ဘာညာေပါ႔။ ေနာက္ၿပီး သူေၿပာပံု အတိုင္းဆို ေနာက္ဘဝဆိုတာ မေသခ်ာဘူး မင္းသား။ အသက္ၾကီးမွ ရမယ္႔ဟာေတာင္ မေသခ်ာတာ။ ေနာင္ဘဝဆိုတာ ၿမင္ရလို႔လား မင္းသား။ ဒီဘဝမွာ လုပ္ရမယ္႔ဟာကို ေနာက္ဘဝကို မလႊဲခ်နဲ႔ မင္းသား။ သံုးကိုယ္မခြဲပါနဲ႔လို႔ ဒါေၾကာင္႔ေၿပာတာတို႔ ဘာတို႔ေတြကလည္း ပါမယ္ထင္တယ္။

ေနာက္ၿပီး ေဆးေပါ႔လိပ္နဲ႔တူတဲ႔ အယူအဆေတြကို စြဲလမ္းမေနနဲ႔ မင္းသား။ မင္းသားရဲ႕ အဘိုးၾကီးက ငယ္တုန္းရြယ္တုန္းမွာ ဘုရားသြား ေက်ာင္းတတ္ လုပ္ေနတာေတြဟာ ေဆးေပါ႔လိပ္ စြဲသလိုၿဖစ္ၿပီး လူ႔ေလာကၾကီး မတည္ၿငိမ္ဖို႔ လမ္းစပဲတို႔ ဘာတို႔ေပါ႔။)

အဲဒါနဲ႔ မင္းသားေလးလည္း ေပါင္မွာ သံလ်က္ကိုဖြက္ၿပီး ခမည္းေတာ္ေနတဲ႔ နန္းေတာ္ကို သြားေတာ႔ အေစာင္႔ေတြက မသကၤာတာနဲ႔ ဖမ္းၿပီးစစ္ေတာ႔ မိပါေလေရာ။ စစ္ေတာ႔ ဘယ္သူခိုင္းတာလဲ ဆိုေတာ႔ ရွင္ေဒဝဒတ္ပါေပါ႔။ အဲဒီမွာ တခ်ိဳ႕အမတ္ေတြကလည္း မင္းသားကိုေရာ ဆရာေဒဝဒတ္ကိုေရာ သတ္သင္႔တယ္ေပါ႔။ အခ်ိဳ႕ကေတာ႔ မလုပ္ၾကနဲ႔အံုး။ မင္းၾကီးက သူ႔သားေတာ္ သူ႕ကို လုပ္ၾကံမယ္ဆိုတာ သိၿပီးသားပဲ။ မင္းၾကီးကို အရင္ေလွ်ာက္ေပါ႔။ ဒါနဲ႔ ဗိမၼိသာရမင္းၾကီးဆီကို ေရာက္ေတာ႔ သားေတာ္ ဘာလို႔ ဖခမည္းေတာ္ကို လုပ္ၾကံခ်င္တာလဲ ဆိုေတာ႔ ေရႊထီးေရႊနန္းကို လိုခ်င္လို႔ပါဘုရား ေလွ်ာက္ေတာ႔ ထီးနန္းကို လိုခ်င္တာမ်ား သားရယ္ တကယ္ဆို ဒီထီးနန္းက ငါ႔သားကို ေပးဖို႔ပဲ ကဲယူေပေတာ႔ဗ်ား ဆိုၿပီး ခ်က္ခ်င္းကို ဘုရင္အၿဖစ္ ဘိသိက္သြန္းပါေလေရာ။

(မင္းေၿမွာက္တာေတာင္ ရိုးရိုးမဟုတ္ဘူး ပရိသတ္ၾကီးေရ။ သူ႔သားကို ရန္လုပ္ႏိုင္တဲ႔ သူ႔ကို သစၥာရွိတဲ႔ မွဴးမတ္ေတြကိုပါ ရာထူးကႏုတ္ၿပီး မင္းေၿမွာက္တာ။ ဒီေကာင္ေတြ ငါ႔သား အလိမၼာတံုးေလးကို ငါ႔ကိုပဲ သစၥာရွိမယ္ဆိုၿပီး လုပ္ၾကံရင္ ဒုကၡဆိုၿပီးေပါ႔။ စပယ္ရွယ္ကို သူ႔သားအတြက္ လုပ္ေပးတာ။ အဲဒီမွာ အမတ္ၾကီး စံဝဏၰမဟာတို႔ ပါသြားပါေလေရာ။ သူက အၿမဲတမ္း အိမ္ေရွ႕မင္းသားကို ဆန္႔က်င္ဘက္ လုပ္ခဲ႔တာကိုး ဟဲ ဟဲ။

အဲဒီေတာ႔ အဇာတသတ္မင္းၾကီး ေဘးနားမွာလည္း ခမည္းေတာ္ သစၥာခံေတြ မရွိေတာ႔ဘူး။ ေၿပာလိုက္တာနဲ႔ ေဘာင္းေတာ္ညိတ္ စိတ္ေတာ္သိၿပီး ကိုယ္ေတာ္ၾကီး ေက်းဇူးေတြ ကုန္ၿပီဘုရား။ အခု ကိုယ္ေတာ္ၾကီးေက်းဇူးေတြ မရွိေတာ႔ဘူး။ အခုဟာက ကိုယ္ေတာ္ေလး ေက်းဇူးေတြပဲ ရွိေတာ႔တယ္လို႔ ေၿပာမယ္႔အမတ္နဲ႔ ေထာင္လိုက္ပါၿပီ ဘုရား။ ေထာင္လိုက္ပါၿပီ။ လက္မ လက္မလို႔ ေၿပာတဲ႔ အမတ္ေတြပဲ ရွိေတာ႔တာပဲ။)

အဲဒါနဲ႔ ရာဇၿဂိဳလ္ၿပည္ရဲ႕ သူၾကီးအသစ္ အဲေလ မင္းၾကီးအသစ္ေလးလဲ ေပ်ာ္ၿပီး သူ႔ဆရာဆီလာၿပီး “အရွင္ဘုရား ကၽြႏု္ပ္ကိစၥကား ၿပီးပါၿပီ။ အရွင္ဘုရားကိစၥသာ က်န္ပါေတာ႔သည္” ေပါ႔။ အဲဒီေတာ႔ ရွင္ေဒဝဒတ္က “ဘယ္လို လုပ္တာလဲ မင္းသား။ ေၿမြေပြးေၿမြေဟာက္ကို ခါးပိုက္ပိုက္ ထားသလို ပါပဲလား။ သင္႔ခမည္းေတာ္က သက္သက္ ဟန္ေဆာင္ေနတာ။ ေနာက္ နည္းနည္းၾကာတာနဲ႔ သူနန္းၿပန္တတ္မွာ။ ရန္ၾကြင္းရန္စကို မထားေကာင္းဘူးေပါ႔။” ဒါနဲ႔ မင္းသားလည္း ခမည္ေတာ္ကို ဓားနဲ႔ေတာ႔ မသတ္သင္႔ဘူး မဟုတ္လားလို႔ ေၿပာေတာ႔ ရွင္ေဒဝဒတ္က ေထာင္ထဲမွာ ထားၿပီး အစာအာဟာရ ၿဖတ္ၿပီး သူ႔ဘာသာသူ ေသရင္ အၿပစ္မရွိလို႔ ေၿပာပါေလေရာ။ ေကာင္းလိုက္တဲ႔အၾကံ အဝီစိေရာက္ဖို႔။

ဒါနဲ႔ မင္းသားလည္း ခမည္းေတာ္ကို ေထာင္သြင္း အက်ဥ္းခ်ၿပီး အစာေရစာ ၿဖတ္ပါေလေရာ။ အစတုန္းကေတာ႔ မယ္ေတာ္ ေဝေဒဟီ မိဖုရားၾကီးက နည္းအမ်ိဳးနဲ႔ ယူၿပီးပို႔တယ္။ ေနာက္ေတာ႔ မယ္ေတာ္ပါ မဝင္ရဘူးဆိုေတာ႔ ဗိမၼိသာရမင္းၾကီးက ေသာတာပန္ဆိုေတာ႔ သူရထားတဲ႔ တရားကို ဆင္ၿခင္ရင္း စၾကၤၾကြၿပီးေနေတာ႔ အသားအေရေတြက ေရွးကထက္ေတာင္ စိုေၿပလာသတဲ႔။ ဒါနဲ႔ အဇာတသတ္မင္းၾကီးက ခမည္ေတာ္ နတ္ရြာစံၿပီလား ေမးေတာ႔ မစံေသးဘူး။ အသားအေရေတြက ဟိုတုန္းကထက္ေတာင္ စိုေၿပေနသလိုပဲလို႔ ေလွ်ာက္ေတာ႔ ဘာအာဟာရေၾကာင္႔လဲလို႔ ေမးေတာ႔ စၾကၤၾကြေနတာေၾကာင္႔ ၿဖစ္မယ္လို႔ ေၿပာတာနဲ႔ ေၿခဖဝါးကို ဓားခြဲၿပီး မီးကင္ခိုင္းေတာ႔တာပဲ။ ဒါကေတာ႔ အားလံုးသိတဲ႔အတိုင္းပဲ။ အဲဒါနဲ႔ မင္းၾကီးလည္း နတ္ရြာစံေတာ႔ စတုမဟာရာဇ္နတ္ၿပည္မွာ ဇနဝသဘဆိုတဲ႔ နတ္သား သြားၿဖစ္သတဲ႔။

(စကားခ်ပ္ ဗိမၼိသာရမင္းၾကီး၏ ဇတ္လမ္းမွာ ေအဝမ္းဦးတင္ေမာင္ ရိုက္ေသာ ဗိမၼိသာရဇတ္လမ္းတြင္ ၾကည္႔ရွဳႏိုင္ပါသည္။ ရွိလွ်င္ ရွာၿပီးၾကည္႔ၾကေပေတာ႔။ ဖခင္ေမတၱာဘြဲ႔ အေနနဲ႔ေတာ႔ အလြန္ေကာင္းပါသည္။ အိမ္က အေဖနဲ႔ မတည္႔သူမ်ား အနႏၱငါးပါးဆိုတာ တမင္ဇတ္ခြဲထားတာလို႔ အယူရွိသူမ်ား မၾကည္႔ၾကပါရန္။ ေစတနာၿဖင္႔ ေၿပာၿခင္း ၿဖစ္ပါသည္။)

အဲဒီမွာ ရွင္ေဒဝဒတ္လည္း ဘုရားရွင္ကို သတ္ဖို႔ၾကံစည္တယ္။ ပထမဆံုး ေလးသမားေတြ လႊတ္ၿပီး ဘုရားရွင္ရွိတဲ႔ ေနရာကိုသြားၿပီး ပစ္ခိုင္းတယ္။ မေအာင္ၿမင္ဘူး။ ပစ္လိုက္တဲ႔ ၿမွားေတြ ေပ်ာက္ကုန္လို႔။ အဲဒါနဲ႔ ေတာင္ေပၚမွာ ေက်ာက္ေမာင္းၾကီးဆင္ၿပီး လွိမ္႔ခ်တယ္။ ဒါလဲ မေအာင္ၿမင္ဘူး။ ေက်ာက္တံုးၾကီးက က်လာေတာ႔ ၿမတ္စြာဘုရားရွင္နားလဲ ေရာက္ေရာ ေက်ာက္တံုးၾကီးႏွစ္ခုက ေၿမၾကီးကထြက္ၿပီး ခံလိုက္လို႔။ ေက်ာက္တံုးခ်င္း တိုက္မိလို႔ ေက်ာက္ခ်ပ္တခုကြာၿပီး ဘုရားရွင္ ေၿခမေတာ္ေပၚက်တာ ေၿခမေတာ္ ၿဖန္းၿဖန္းကြဲပါေလေရာ။ အဲဒီမွာတင္ အရွင္ေဒဝဒတ္လဲ အဝီစိငရဲသြားဖို႔ တခါတည္း ပါမစ္ရသြားေတာ႔တာပဲ။ ေနာက္ေတာ႔ နာဠာဂီရိဆင္နဲ႔ တိုက္တယ္။ ဒါလဲ မရဘူး။ ဒါေတြကေတာ႔ အားလံုး သိၿပီးသားပါ။

အဲ အဲဒီလို ဘုရားရွင္ကို လုပ္ၾကံၿပီးမွ ရွင္ေဒဝဒတ္က သံဃာကို သင္းခြဲဖို႔ ဘုရားရွင္ရွိရာကို တခါၿပန္လာေသးတယ္။ အဲဒီမွာ အခ်က္ငါးခ်က္ကို ေတာင္းတယ္။ တခုမွ ဘုရားရွင္က ခြင္႔ၿပဳေတာ္ မမူဘူး။ ပထမေလးခ်က္ကေတာ႔ သိပ္ေကာင္းလို႔ ၿမတ္စြာဘုရားရွင္က ဓုတင္အက်င္႔ အေနနဲ႔ ခြင္႔ၿပဳခဲ႔တယ္။ ဆိုလိုတာက လုပ္ႏိုင္သူေတြ လုပ္ဖို႔နဲ႕ မလုပ္မေနရ စည္းကမ္းအၿဖစ္ မသတ္မွတ္ထားလို႔ပဲ။ အဲဒီ အက်င္႔ေတြက ေကာင္းေပမယ္႔ ၿပင္းထန္လြန္းလို႔ အမ်ားစု မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ အမ်ားစု မလုပ္ႏိုင္ေအာင္ ေကာင္းတဲ႔ အခ်က္က ေကာင္းက်ိဳးထက္ ဆိုးက်ိဳးေပးႏိုင္လို႔ပဲ။ အမွန္ေတာ႔ ရွင္ေဒဝဒတ္ကလည္း ဒါေတြကို လိုခ်င္တာ မဟုတ္ပါ။ ဒါေတြကို ေၿပာၿပီး ရန္တိုက္ေပးဖို႔နဲ႔ သင္းခြဲဖို႔ ေရာက္လာတာပါ။

(အဲဒီမွာတင္ ဘုရားၿငင္းလိုက္တာနဲ႔ ရွင္ေဒဝဒတ္က သံဃာငယ္ေတြဆီသြားၿပီး ၿမတ္စြာဘုရားရွင္က ဒီအက်င္႔ေကာင္းေတြကို ခြင္႔မၿပဳဘူးဆိုၿပီး သင္းခြဲေတာ႔တာပဲ။ မ်က္စိဖြင္႔ၿပီး ေလ႔လာၾကပါတို႔ ဘာတို႔ကလည္း ပါမွာေပါ႔ေလ။ ငါဟာ ေလာေလာဆယ္ သာကီဝင္ၿဖစ္ခ်င္စိတ္ ကုန္ခန္းေနတဲ႔ သာကီဝင္ တေယာက္ပါေတြ ဘာေတြလည္း ေၿပာခ်င္ေၿပာမွာေပါ႔။ ရွစ္စပ္က ဂ်င္ေၿခလည္တဲ႔ ရွင္ေဒဝဒတ္ေပကိုး။ ေဝသာလီၿပည္သား သံဃာငါးရာကို ဖ်ားေယာင္းၿပီး သင္းခြဲသြားတယ္။)

ေနရာကား ဂယာသီသတည္း။ ရွင္ေဒဝဒတ္သည္ သူဖ်ားေယာင္း ေသြးေဆာင္လာေသာ ရဟန္းငါးရာတို႔ႏွင္႔အတူ ငါးပါးေသာက်င္႔ဝတ္ကို ေဆာက္တည္ေသာ ကာလၿဖစ္သည္။ ရာဇၿဂိဳဟ္ၿပည္မွ ထြက္လာသည္မွာ ႏွစ္လခန္႔ ရွိၿပီ။ သံဃာငယ္တို႔သည္ အက်င္႔ငါးပါးကို မခံႏိုင္ေတာ႔သၿဖင္႔ လူထြက္ရန္ စဥ္းစားေနၾကၿပီ။

ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္မွ ၿမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ထိုအေၾကာင္းကို ၿမင္သၿဖင္႔ အဂၢသာဝက ႏွစ္ပါးကို ေခၚၿပီး မလိမၼာေသာ အေပါင္းအသင္းကို ရသၿဖင္႔ ပ်က္စီးရွာေတာ႔မည္႔ သံဃာငယ္တို႔အား လိုက္ၿပီး ေခၚၾက ခ်စ္သားတို႔ဟု ေစေတာ္မူသည္။

အဂၢသာဝက ႏွစ္ပါးလည္း ၿမတ္စြာဘုရားရွင္၏ အမိန္႔ေတာ္အတိုင္း ဂယာသီသလို႔ လာၾကေလသည္။ အဂၢသာဝက ႏွစ္ပါးကိုၿမင္လွ်င္ မိမိအနီးရွိေသာ ေကာကာလိကကို ဤသို႔ေၿပာၾကား၏။ “ေကာကာလိက ေယာက္ဖေတာ္ ေဂါတမ၏ သာဝကၾကီးတို႔သည္ ငါထံသို႔ လာၾကၿပီ။ ငါ၏ တရားကို သူတို႔ႏွစ္သက္၏။” ေကာကာလိကလည္း ၿပန္ေၿပာပါ၏။ “ဆရာ သာရိပုတၱရာ ေမာဂၢလႅာန္တို႔ကို လက္မခံႏွင္႔ သူတို႔သည္ မယံုရေပ။” ရွင္ေဒဝဒတ္ကလည္း မေလ်ာ႔ေပ။ “ေကာကာလိက ေရွးတုန္းကဆိုလွ်င္ ဟုတ္ပါလိမ္႔မည္။ အခုေတာ႔ ေကာင္းေသာလာၿခင္းပါ။”

အဂၢသာဝကႏွစ္ပါးကို ေနရာေပးေလၿပီ။ အဂၢသာဝက ႏွစ္ပါးကမူ ရွင္ေဒဝဒတ္ေပးေသာ ေနရာသို႔ မလာၾကေပ။ မည္သို႔မွ်လည္း မေၿပာ ဆိတ္ဆိတ္ေနၾက၏။ ထို႔ေနာက္တြင္ ရွင္ေဒဝဒတ္သည္ “ငါ႔ရွင္ သာရိပုတၱရာ ငါကား ေညာင္းညာၿပီ။ သင္သာလွ်င္ သံဃာတို႔အား တရားေဟာရစ္ေလာ႔” ဆိုၿပီး အိပ္ေလသည္။

အဂၢသာဝကႏွစ္ပါးလည္း ၿမတ္စြာဘုရား၏ တရားေတာ္ကို အဆန္းတၾကယ္ ေဟာေသာအခါ ရဟန္းငယ္ငါးရာ ေသာတာပန္ တည္ေလေတာ႔သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ အဂၢသာဝကႏွစ္ပါးႏွင္႔အတူ ေကာင္းကင္မွ ရာဇၿဂိဳဟ္ၿပည္သို႔ ၿပန္လိုက္ေလေတာ႔၏။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ရွင္ေဒဝဒတ္၏ ေဘာ္ဒါၾကီး ေကာကာလိကသည္ သူအိပ္ေနရာသို႔ သြားၿပီး “ငါ႔ရွင္ ေဒဝဒတ္ သာရိပုတၱရာ ေမာဂၢလႅာန္တို႔ကို အေရာမဝင္ႏွင္႔ဟု သင္႔ကို ငါသတိေပးခဲ႔သည္ မဟုတ္ေလာဟု” ေၿပာကာ ေဒဝဒတ္၏ ရင္ဝကို ဒူးၿဖင္႔တိုက္ၿပီး ရွင္ေဒဝဒတ္ကို ႏွိဳးပါေတာ႔သည္။ ထိုအခ်ိန္မွစၿပီး ရွင္ေဒဝဒတ္သည္ ေသြးအန္ေသာေရာဂါကို ရေတာ႔သည္။

(စကားခ်ပ္ ရွင္ေဒဝဒတ္ရဲ႕ ေဘာ္ေဘာ္ၾကီး ေကာကာလိကရဲ႕ ပံုစံကို ၾကည္႔ရတာ စရုိက္ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း လူတေယာက္ ၿဖစ္မယ္လို႔ ထင္မိတယ္။)

ကိုးလတိုင္တိုင္ ထိုေဝဒနာကို ခံစားရရွာသည္႔ ေဒဝဒတ္ကား သူ႔တပည္႔တို႔ကို ၿမတ္စြာဘုရားရွင္ကို ေတာင္းပန္လိုသၿဖင္႔ ပို႔ေပးၾကပါဟု ေတာင္းပန္ရွာေလသည္။ တပည္႔မ်ားကလည္း ေနာက္ဆံုး သနားၾကသၿဖင္႔ ထမ္းစင္ၿပဳလုပ္ၿပီး ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္သို႔ လိုက္ပို႔ၾကရွာသည္။ ရဟန္းေတာ္တို႔က ဘုရားရွင္အား ဘုန္းေတာ္ၾကီးေသာ ၿမတ္စြာဘုရား ရွင္ေဒဝဒတ္သည္ ေနာင္တရကာ ေတာင္းပန္ကန္ေတာ႔ရန္ လာေနပါၿပီ ဘုရားဟု ေလွ်ာက္ထားသည္႔အခါ ၿမတ္စြာဘုရားသည္ ေဒဝဒတ္သည္ ယခုဘဝတြင္ ငါဘုရားကို ဖူးၿမင္ခြင္႔ မရွိေတာ႔ၿပီဟု မိန္႔ၾကားေတာ္ မူေလသည္။

ထို႔ေနာက္တြင္ ရွင္ေဒဝဒတ္ႏွင္႔ သူ႔တပည္႔မ်ားသည္ ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္၏ တံခါးဝနားသို႔ ေရာက္လာေလၿပီ။ တပည္႔မ်ားလည္း ထမ္းစင္ကို ထမ္းရသၿဖင္႔ ေမာၾကၿပီ။ ေရာဂါေဖာက္ေနေသာ ရွင္ေဒဝဒတ္လည္း ေမာလွၿပီ။ ေနပူထဲမွ လာသူမ်ား၏ ထံုးစံအတိုင္း ေရကန္ကို ေတြ႔ေသာ္ ထမ္းစင္ကို ခဏခ်ၿပီး တပည္႔မ်ားကား ေရကန္ထဲဆင္းကာ ေရေသာက္ ေရခ်ိဳး ခဏအပန္းေၿဖၾကသည္။

ထမ္းစင္ေပၚတြင္ လိုက္ပါလာေသာ ရွင္ေဒဝဒတ္လည္း ထမ္းစင္ေပၚမွ ထၿပီး ေၿမၾကီးေပၚ ေၿခႏွစ္ဖက္ခ်ကာ ထိုင္မိရွာေလသည္။ သူလည္း ပင္ပန္းလွၿပီ မဟုတ္လား။

သူ၏ ေၿခမ်ား ေၿမၾကီးေပၚ ခ်လိုက္သည္ ဆိုသည္ႏွင္႔ပင္………………………………။

(ရယ္စရာ နည္းနည္း ထည္႔ထားေပမယ္႔ အတည္ေဆြးေႏြးခ်င္သူက ေဆြးေႏြးႏိုင္ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ႔ က်ေနာ္႔ဟာသက ၾကိတ္ရယ္လို႔ပဲ ေကာင္းၿပီး ေဆြးေႏြးဖို႔ အခက္အခဲ ရွိလို႔ပါ။)

About San Hla Gyi

San Hla Gyi has written 21 post in this Website..

   Send article as PDF