–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

ဇြဲကပင္ေတာင္

လတ္ေလာင္  (16.809297,97.672914) မွာတည္ရွိပါတယ္ (လတ္/ေလာင္ ဘယ္လိုၾကည့္မလဲ မသိရင္ ဂ်ီၤအိုတက္ မွာၾကည့္ပါ)

ကၽြန္ေတာ္ရဲ႔ ဘားအံခရီးစဥ္ ဂႏၶာရီခရီးမွ ဓာတ္ေသမ်ား (၁၀)  မွာဘားအံကိုေရာက္ၿပီး ဂႏၶာရီခရီးမွ ဓာတ္ေသမ်ား (၁၁) ေက်ာက္ကလပ္ေတာင္   ကိုေရာက္ပါတယ္..ေက်ာက္ကလပ္ေတာင္ကေန ခရီးဆက္လာၿပီး နာရီ၀က္ေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ ဇြဲကပင္ေတာင္ကိုေရာက္ပါတယ္ ..

ဇြဲကပင္ေတာင္မွာေျခမွာ ရုပ္ပြားေတာ္ ေတြကို ေတြ႕ရပါတယ္.. အ၀င္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ၀ဲ/ယာ မွာ တည္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္.. ေတာင္မၾကီးထိပ္မွာ ဘုရားေလး တစ္ဆူရွိပါတယ္.. တေပါင္းလမွာ ဇြဲကပင္ေတာင္တက္ပြဲ ကို ျပဳလုပ္ေလ့ရွိပါတယ္.. ေတာင္က ေတာ္ေတာ္ျမင့္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ၾကီးပါတယ္.. သူတို႔ အေျပာေတာ့ ၃ နာရီေလာက္ တက္ရတယ္ ဆိုပါတယ္.. က်ဳပ္ေတာ့ မထင္. က်ဳပ္တို႔သာဆိုရင္ အနည္းဆံုး ၆ နာရီ ေလာက္ တက္ရမယ္ထင္ပါတယ္..

ေတာင္ေျခမွာ စားေသာက္ဆိုင္ေလး ၂ ဆိုင္ရွိပါတယ္.. စားေသာက္ဆိုင္ ဆိုေပမယ့္ အာလူးေၾကာ္၊ ငါးမုန္႔ေၾကာ္ လိုမုန္႔ေတြပဲရၿပီး  ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ေလာက္ထိပဲတာေၾကာင့္ ထမင္းေတြဘာေတြ စားလို႔ မရႏိုင္ပါဘူး

သိပ္လဲ မရိုက္ျဖစ္တာေၾကာင့္ ရွိတဲ့ ပံုေလးကိုပဲ တင္ေပးလိုပ္ပါတယ္.. ကေပါက္လို ရိုက္ဖို႔ သတိမရတာေၾကာင့္ စံုစံုလင္လင္ မျပႏိုင္တာ ခြင့္လႊတ္ ေစခ်င္ပါတယ္..

ေတာင္ေပၚလဲ တက္မွာ မဟုတ္ေတာ့ ခဏ ေနၿပီးေတာ့ပဲ ျပန္လာၾကပါတယ္..

1.အ၀င္လမ္း နဲ႔ စားေသာက္ဆိုင္ ၂ ဆိုင္

2.ဓမၼာရံု

  3 ေတာင္တက္တဲ့ မုဒ္ဦး

4 ရုပ္ပြားေတာ္မ်ား

5 ရုပ္ပြားေတာ္မ်ား

 6 ရုပ္ပြားေတာ္မ်ား

 7 ဇြဲကပင္ေတာင္တျခမ္း

ကရင္ျပည္နယ္ ခရီးစဥ္ကို  ၾဆာအုပ္ ႏွင့္ ဂႏၶာရီခရီးမွ ဓာတ္ေသမ်ား (၁၃) မွာ ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္..

map

————————————————————————————————-

 ေအာက္မွာ ေဖာ္ျပထားတာကေတာ့ ဇြဲကပင္ေတာင္ ကရင္ေမာင္ႏွမ အေၾကာင္း ပံုျပင္လား သမိုင္းလားေတာ့ မသိပါဘူး.. စိတ္၀င္စားသူမ်ား ဖတ္ႏိုင္ၾကဖို႔ ေကာ္ပီ ေပ့ လုပ္ေပးလိုက္ပါတယ္။

ဇြဲကပင္ေတာင္ ကရင္ေမာင္ႏွမ အေၾကာင္း

လြမ္းဆြတ္ေၾကကြဲဖြယ္ရာ၊ ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ဖြယ္ရာတုိ႔ ေရာျပြမ္းေနေသာ ေဒသခံတုိင္းရင္းသားမ်ား သိေနၾကသည့္ ဓာတ္နန္းရွင္ေန ေမာင္ႏွမတုိ႔အျဖစ္ကား ကရုဏာသက္စရာေကာင္းလွေပေတာ့သည္။ အထက္ေရတံခြန္စခန္း ေတာင္ေစာင္းရွိ ေတာင္ယာခင္းထဲတြင္ သန္မာထြားက်ဳိင္းေသာ အမ်ဳိးသားၾကီးတစ္ဦးႏွင့္ လူမမည္ကေလးငယ္ႏွစ္ေယာက္ ေနပူကုိ အံတုကာ သီခ်င္းတေၾကာ္ေၾကာ္ျဖင့္ ေတာင္ယာတြင္ ျမက္ႏုတ္ေနၾကသည္။ ေအးျမေသာေလႏွင့္ စိမ္းစုိေသာအသီးအပြင့္မ်ားၾကား၀ယ္ မပီကလာ ပီကလာ သီခ်င္းသံေလးက ၾကည္ႏူးစရာထက္ သနားစရာပင္ေကာင္းေနေပသည္။ သူတုိ႔၏တက္ၾကြေသာ ဟန္ပန္မ်ားကလည္း ရင္တြင္းအေပ်ာ္ကုိ ဖုံးကြယ္၍မရႏုိင္။ မေပ်ာ္ခံႏုိင္ရုိးလား၊ စ၀္ဖါ့သန္႔(သုိင့္)တစ္ေယာက္ မၾကာခင္မွာပင္ ရွင္းေလာင္းအေဖ ျဖစ္ေတာ့မည္။ ရွင္သာမေဏ၏ဖခင္ ျဖစ္ရဦးေတာ့မည္။ ဇနီးျဖစ္သူ နန္ေဖါ့ယာ့သည္လည္း မိမိကဲသုိ႔ပင္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္းႏူးရဦးမည္။ အႏွစ္ႏွစ္အလလက ျခဳိးျခံေခၽြတာျပီး ရုိးရုိးသားသား ၾကဳိးစားစုေဆာင္းခဲ့သမွ် သားကေလးရွင္သာမေဏေလာင္းျဖစ္ဖုိ႔ စိတ္တူကုိယ္တူ အလွဴၾကီးေပးၾကရေတာ့သည္။ စ၀္ဖါ့သန္႔(သုိင့္)ႏွင့္နန္ေဖါ့ယာ့တုိ႔ သားရွင္ျပဳပြဲၾကီးကို ကူညီဖုိ႔ ရြာကလည္းေမွ်ာ္ေနၾကျပီ။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ယခုႏွစ္မွာ ပုိ၍ ၾကဳိးစားၾကရင္း သားေလး စံေစ့ဖုိးႏွင့္ သမီးေလး နန္မူးဖါန္တုိ႔ခမ်ာလည္း ၾကည္ႏူးစိတ္ျဖင့္ အေဖသြားရာေနာက္က တေကာက္ေကာက္လုိက္ရင္း ႏုိင္သေရြ႕ ကူညီေနၾကရွာသည္။ ရခဲေသာလူ႔ဘ၀မွာ ျပဳႏုိင္ခဲ့သည့္ သာသနာ့အေမြ ဆက္ခံျခင္းအမႈကုိ စ၀္ဖါသန္႔(သုိင့္)ႏွင့္ နန္ေဖါ့ယာ့တုိ႔ ျပဳၾကရေတာ့သည္။ “အေဖ ညီမေလး ဆာလွျပီတဲ့” ျမင့္တက္လာေသာ ေနပူကုိ သမီးေလးနန္မူးဖါန္က ၾကံ့ၾကံ့ခံႏုိင္ပုံက မရရွာ၊ အစ္ကုိျဖစ္သူကုိ ပူဆာသျဖင့္ အစ္ကုိက အေဖ့ကုိ လွမ္းေျပာလုိက္သည္။ “ေအးေလ …. ထမင္းစားၾကတာေပါ့၊ သြားၾက သြားၾက တဲထဲကုိသြားၾက” ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ယာထဲဆီေျပးကာ တက္ၾကသည္။ ထမင္းထုပ္ေတြ ေျဖျပီး ျပင္ရင္း အေဖ့ကုိ ေစာင့္ၾကသည္။ ခရုပီေလာ၊ ေနရာေႏွာဖုံဖုံ၊ သီးရြက္စုံဟင္းတုိ႔က ဆာေလာင္မႈကုိ အားျဖည့္ေနၾကသည္။ “ညီမေလးကလဲကြာ၊ အေဖ့ကုိ ေစာင့္ဦးမွာေပါ့” အစ္ကုိျဖစ္သူက သတိေပးေနသည့္ၾကားမွ ႏွမငယ္ေလးမွာ ဂနာမျငိမ္ ျဖစ္ေနသည္။ အေဖက တဲေပၚသုိ႔တက္လာျပီး သားႏွင့္သမီးကုိ ျပဳံးရႊင္စြာ ၾကည့္သည္။ ထမင္းဟင္းေတြကုိ ၾကည့္သည္။ ျပီးေတာ့ ေသာက္ေရအုိးဖုံးကုိ ဖြင့္သည္။ “ဟာ … သားနဲ႔သမီး ခဏေနဦး၊ အေဖ ေရသြားခပ္ဦးမယ္၊ တုိ႔စရာ ျမွဳပ္စရာေလးလဲ ရွာရင္းေပါ့၊ ခဏေနာ္ မၾကာပါဘူးကြယ္” ေျပာေျပာဆုိဆုိျဖင့္ ၀ါးက်ည္ေတာက္ေလးကုိ ဆြဲကာ စမ္းေခ်ာင္းဆီသုိ႔ အေဖထြက္သြားသည္။ ဆာေလာင္ေနေသာ ႏွမေလးကုိ အစ္ကုိက ႏွစ္သိမ့္ရင္း က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ဖခင္ထြက္သြား၍ မၾကာခင္မွာပင္ ေတာင္ၾကားဆီမွ မပီမသ ေခၚသံလုိလုိ ၾကားမိၾကသည္။ အသံမွာ တုန္ရင္လႈိက္လွဲေနသည္မုိ႔ ေတြးရ ၾကပ္သြားသည္။ ေ၀ဒနာခံစားေနရသူ၏ ညည္းညဴသံလုိလုိ “သားတုိ႔ သမီးတုိ႔ေရ” ေခၚသံက ဖခင္အသံတည္း။ သဲကြဲေသခ်ာသြားျပီဆုိေတာ့ ရုတ္တရက္ ၀င္လာေသာ ပူပန္မႈစိတ္ႏွင့္အတူ ဖခင္ရွိရာသုိ႔ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ၀ုန္းခနဲ ခုန္ဆင္းကာ အူးယားဖားယား ေျပးလာခဲ့ၾကသည္။ ဆာေလာင္ေသာစိတ္က ေပ်ာက္သြားသည္။ ေတာင္ယာတဲႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းရွိ ေရခပ္ေနက် စမ္းေခ်ာင္းအနီးတြင္ လဲက်ေနေသာဖခင္ကုိ ေတြ႔လုိက္ၾကရသည္။ စုိးရိမ္ကဲေသာရင္ကုိ ဖိ၍ ဖခင္ကုိ ေျပးေပြ႔ၾကသည္။ ေအာ္လုိ႔လည္းမၾကား၊ ေခၚလုိ႔လည္းမထူးေတာ့။ လည္ပင္းတြင္ ေသြးေတြက ျမင္မေကာင္းေအာင္ စီးက်ေနသည္။ အေျခအေနကုိ ၾကည့္ရုံႏွင့္ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ သိလုိက္ၾကသည္။ အေဖ က်ားကုိက္ခံလုိက္ရေခ်ျပီ။ မခ်ိတင္ကဲ ၀မ္းနည္းစြာ ေအာ္ဟစ္ငုိယုိေသာအသံေလးမ်ား ျမဳိင္ယံမွာ ပဲ့တင္ထပ္ခဲ့ေခ်ျပီ။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ဖခင္အေလာင္းကုိ ထားခဲ့၍ ရြာထဲက အိမ္မွာ က်န္ရစ္ေသာမိခင္ဆီ ဒေရာေသာေျပးသြားျပီး အေၾကာင္းစုံကုိ ေျပာျပၾကရေတာ့သည္။ မိခင္ျဖစ္သူ နန္ေဖါ့ယာ့ခမ်ာ နားရွိလုိ႔သာၾကားရသည္။ သိပ္မယုံခ်င္၊ သုိ႔ေသာ္ ရႈိက္ၾကီးတငင္ေျပာေနေသာ သားႏွင့္သမီးကုိ ၾကည့္ျပီး ယုံခဲ့ရေတာ့သည္။ အားကုိးအားထားျပဳရာ အိမ္ဦးသခင္ခ်စ္လင္သည္ သံေယာဇဥ္ပန္းကေလးႏွစ္ပြင့္ကုိ တင့္တယ္ေအာင္ပင္ လုပ္မေပးသြားခဲ့ေတာ့ဘဲ ေလာကအလယ္မွာ ထားရစ္ခဲ့ေခ်ျပီ။ ႏွလုံးသားတုိ႔ ေၾကြမြမတတ္ခံစားရသည္။ အသိစိတ္ေတြ လြင့္ပါးေပ်ာက္ပ်က္ကုန္ျပီလား။ သားသမီးတုိ႔ကုိ သာသနာ့ေဘာင္မွာ သြတ္သြင္းဖုိ႔ ၾကဳိးပမ္းေနတဲ့ သူေတာ္ေကာင္းၾကီးကုိ သမၼာေဒ၀နတ္အေပါင္း ကယ္ရေကာင္းမွန္းမသိေတာ့ဘူးလား။ ဘယ္လုိ နတ္ဆုိးမိစၦာမ်ားက ရန္ျငဳိးစြက္ဖက္ ရက္စက္လုိက္ပါလိမ့္။ မိခင္ နန္ေဖါ့ယာ့တစ္ေယာက္ သတိေပ်ာက္ခ်ဳပ္ ေက်ာက္ရုပ္ဘ၀မွာ ရင္နာေၾကကြဲ မ်က္ရည္ရြဲျပီး ေျမမွာ ဗုန္းဗုန္းလဲသြားေတာ့ေလသည္။ လူမမယ္ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္၏ ငုိသံကား တစ္ရြာလုံးကုိ လႊမ္းျခဳံသြားခဲ့သည္။ ေလာကတံတြာ ဓမၼတာ သမုဒၵရာ ဂဂၤါအတြက္ သူေကာငါပါ အတူတူ ရုန္းကန္ေနၾကရခ်ိန္တြင္ အငွားပူကုိ အမ်ားသူငါက ၾကာရွည္စြာ မွ်ယူႏုိင္ပါ့မလား။ ဒီလုိယူလုိ႔ေကာ အပူက ျငိမ္းေအးရုိးထုံးစံ ရွိပါသလား။ အေဖမရွိေသာ အိမ္ေထာင္တစ္ခုမွာ စနစ္က်နမႈ၊ ေ၀ဆာစုိျပည္မႈဆုိတာ ျမဲျမံရုိးထုံးစံကလည္း မရွိႏုိင္။ ျဖစ္ေစတုန္းကေတာ့ ေသာကပူ၊ ေမာဟပူေတြေၾကာင့္ ခ်စ္လင္ထားခဲ့သည့္ သံေယာဇဥ္ေလးေတြနဲ႔ ေတာင္ယာစုိက္ခင္းက ဆက္လက္ေ၀ဆာေအာင္ ၾကဳိးပမ္းရင္း ေလာကဓံကုိ မတုန္မလႈပ္ ရင္ဆုိင္လုိက္မည္ဟု နန္ေဖါ့ယာ့ သတၱိေတြေမြးခဲ့သည္။ လင္ကုိ အလြမး္ေျပစရာ သားသမီးေတြရွိသည္ပဲဟု ေျဖခဲ့သည္။ သားကုိသခင္၊ လင္ကုိ ဘုရားပမာထားျပီး သမီးအတူ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ လက္ရုံးတစ္ဖက္ဟု ေသြးနားထင္ေရာက္ခဲ့သည္။ တကယ္တမ္း ရင္ဆုိင္လာရျပီဆုိေတာ့ သြားေလသူ ခ်စ္လင္တာ၀န္ေတြ၊ တန္ဖုိးေတြ၊ အက်ဳိးေက်းဇူးေတြကုိ မိမိအေနျဖင့္ အကုန္အစင္ မေက်ပြန္ႏုိင္ေၾကာင္း ျဖည္းျဖည္းခ်င္း သိလာခဲ့ရသည္။

အမိမဲသား ေရနည္းငါးပမာျပဳၾကလွ်င္ အဖမဲ့သားေတြအဖုိ႔ ေရခန္းေျခာက္သည့္အဏၰ၀ါမွာ ငါးသတၱ၀ါအလား ျဖစ္ရသလုိပါပဲဟုပင္ ေျပာရလိမ့္မည္ထင္သည္။ အေဖမရွိေတာ့ ၀မ္းေခ်ာင္ဆုိေသာစကားႏွင့္အညီ အခ်ိန္အခါမီ ၀လင္ေအာင္ပင္ မနည္းၾကဳိးပမ္းေနရေသာအျဖစ္သုိ႔ ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္လာခဲ့ရသည္။ သူလုိငါလုိ ဘ၀တူ ေတာင္ယာသမားအခ်င္းခ်င္းကလည္း ေတာင္မင္းေျမာက္မင္း မကယ္ႏုိင္သည့္အျဖစ္မ်ဳိး။ ေနာက္ဆုံးတြင္ တစ္ပင္လဲမူ တစ္ပင္ထူရေတာ့သည္ ေျပာပါေတာ့။ အကြပ္မဲ့ၾကမ္းလုိ ပရမ္းပတာျဖစ္ေနေသာ မုဆုိးမ နန္းေဖါ့ယာ့တုိ႔သားအမိကုိ ဘ၀ဆုိးမွ လြတ္ေျမာက္ေစလုိပါသည္ဆုိေသာ ရြာသူရြာသားတုိ႔၏ တုိက္တြန္းခ်က္၊ မိမိဘ၀ကုိ သနားကရုဏာသက္လွပါသည္။ ကေလးေတြကုိလည္း ရင္ေသြးအရင္အခ်ာမ်ားႏွယ္ စာနာညွာတာစြာျဖင့္ ခ်စ္ခင္ပါသည္ဆုိေသာ တစ္ရြာတည္း မုဆုိးဖုိျဖစ္သူ ေစာဖါ့ပ်ဳဂ္ႏွင့္ ေနာက္တစ္ပင္ထူေထာင္ရေတာ့သည္။ မစြန္းရင္းကလည္း ရွိေလေတာ့ ကန္စြန္းခင္းအျငိတြင္ ေသာက္မိသည့္ ကာမဂုဏ္ပင္လယ္ထဲမွာ နန္းေဖါ့ယာ့ လဲေတာ့သည္ပဲေပါ့။ ပ်ဳိမ်စ္မႈကုိ တပ္မက္ေသာ ရာဂကဖုံးကြယ္ထားသျဖင့္ အစပုိင္းတြင္ အဆ်င္ေျပေခ်ာေမြ႔သေယာင္ရွိေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းတြင္ စရုိက္မတူ အလုိက္မတူ မၾကည္ျဖဴ မညီမွ် ႏႈိင္းညွိလုိ႔မရတာေတြက တစ္စတစ္စ မ်ားျပားလာသည္။ စင္စစ္ ပေထြးသည္ ပေထြးသာျဖစ္သည္မဟုတ္ပါေလာ။ အိမ္ေထာင္ပ်က္ ပေထြးဆုိေတာ့ သူကလည္း သူ႔အေတြး သူ႔အၾကံႏွင့္ ဟန္က်မလား၊ စံရမလား စဥ္းစားျပီး ေျခလွမ္းမွားကုိ ေစာင့္ခဲ့သူမွန္း ဇာတိရုပ္က ျပလာသည္။ ရုိးေတာ့မလုိႏွင့္ ဆန္းလာသည္။ ပ်ဳိးေတာ့မေယာင္ႏွင့္ ဖမ္းလာသည္၊ ဟုတ္မလုိလုိႏွင့္ ယုတ္လာ ပုတ္လာသည္။ ထုိအခါ အျပစ္မဲ့ေသာ စံေစ့ဖုိးႏွင့္ နန္းမူးဖါန္တုိ႔ လူမမယ္ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္၏ ျဖဴစင္ေသာႏွလုံးသားေလးေတြမွာ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔ျခင္း၊ ပူပင္ေသာကေ၀ဒနာအေရာင္တုိ႔ လႊမ္းမုိးညစ္က်ဴလာသည္။ ျငိမ္သက္ခဲ့ေသာအိမ္ကေလးမွာ ဆဲဆုိသံ၊ ေငါက္ငန္း မာန္မဲသံျဖင့္ ဆူညံလာသည္။ အေဖမုန္းတီးခဲ့ေသာ အရက္ေသစာတုိ႔ အိမ္ေပၚက မဆင္းေတာ့ ပေထြး၏ ေဒါသႏွင့္ယုတ္မာေသာ ရင့္သီးေသာ ဆဲဆုိၾကိမ္းေမာင္းသံမ်ားေအာက္မွာ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္ က်ခဲ့ရရွာသည္။ ပေထြးစိတ္တုိင္းက်ေအာင္ ဘယ္ေလာက္ပင္အေနအထုိင္ ဆင္ျခင္ၾကေသာ္လည္း အခ်စ္မ၀င္သူအဖုိ႔ ျပဳသမွ် အျပစ္သာျမင္ေနမည္မွာ ေသခ်ာလွပါသည္။ ဖခင္မဲ့ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ဘ၀ကား ကယ္သူေ၀း၍ ပူေဆြးျခင္းတုိ႔ျဖင့္သာ ေန႔ရက္တုိ႔ ကုနလြန္ခဲ့ၾကရွာသည္။ “အရြယ္ေရာက္ေနၾကလ်က္ႏွင့္ အလုပ္မရွိ အကုိင္မရွိ အျမဳိင့္သား ထုိင္စားေနလုိ႔ မျဖစ္ေသးဘူး နန္းေဖါ့ယာ့ မင္းသားသမီးေတြကုိ ႏြားေက်ာင္း၊ စပါးေထာင္းေတာ့ ခုိင္းဦး၊ ငါကပဲ သင္တုိ႔ကုိ တသက္လုံး လုပ္ေကၽြးေနရာေတာ့မွာလား” အစတုန္းကေတာ့ ခ်စ္လွခ်ည္ရဲ႕၊ သနားလွခ်ည္ရဲ႕ မ,ကုိခ်စ္ရင္ ဥကိုလည္း မပစ္စတမ္း ခ်စ္စခန္းမွာအတူတူ ေနႏုိင္ပါသည္တဲ့။ ရမၼက္ေႏွာျပီး ၾကားေကာင္းရုံ ေျပာခဲ့တဲ့စကား။ ယခုေတာ့ နန္းေဖါ့ယာ့ မွားခဲ့ေခ်ျပီ။ ေစာဖါ့ပ်ဳဂ္ဆုိတဲ့ ပေထြးေနာက္လင္ ေမ့ပင္စုိက္လုိ႔ ေမ့လုိက္ျပီးတဲ့လား။ ပ်ားရည္ဆမ္းတဲ့ အဆိပ္ပန္းကုိ စြဲလန္းတပ္မက္ျပီး ဘ၀သုံးခုကုိ ပုံအပ္မိခဲ့သမွ် ယခုက်မွ ေနာင္တရလုိ႔ လာမွ်ထူးျခားမလာေတာ့။ “ကေလးေတြက ငယ္ပါေသးတယ္ရွင္၊ ခုိင္းလုိ႔ ျဖစ္ပါ့မလား” လင္ျဖစ္သူကုိ အၾကဳိက္ေပးျပီး မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးေပမယ့္ အရာမထင္ေတာ့။ “လူတုိင္း ဒီေလာက္ေတာ့ လုပ္ၾကရမွာေပါ့ဟာ၊ နင့္ေသြးမွ ေသြးမွတ္ေနသလား၊ ေအ.. မလုပ္ရင္ မစားနဲ႔၊ ငါက ႏြားမဟုတ္ဘူးေနာ္” အလွ်ံရဲရဲ ပူျပင္းေလာင္ျမဳိက္ေနေသာ သံတုံးသံခဲကုိ ေရစက္ေရေပါက္ကေလး ဆြတ္ဖ်န္းေပးလုိ႔ ေအးသြားရုိးထုံးစံမရွိပါ။ ေနာက္ဆုံးတြင္ နန္းေဖါ့ယာ့ခမ်ာ ဥမမယ္ အရြယ္မေရာက္ သားသမီးႏွစ္ေယာက္ကုိ ေတာ့အုံေခ်ာက္ၾကား ႏြားေက်ာင္းတဖုံ စပါးေထာင္းတစ္လွည့္ မခုိင္းရက္ ခုိင္းရက္ျဖင့္ ခုိင္းခဲ့ရွာရေလေတာ့သည္။ ကုိယ့္မင္းကုိယ္ေဆာင္ ကုိယ့္ျပန္ေလာင္သည့္ဘ၀၊ တည္မိသည့္ေစတီ ထိပ္ဖ်ား လင္းတနားခ်င္လည္း နားေပေတာ့ဟု စိတ္ႏွလုံး တုံးတုံးခ်၍ ကံကုိပဲ ရုိးမယ္ဖြဲ႔ရေခ်ေတာ့သည္။ “ေဖေဖ့သားသားနဲ႔ သမီးေလးေရ … လာၾကပါဦးကြယ္” မာန္မဲေနေသာ ပေထြးျဖစ္သူထံမွ လုံး၀ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ သာယာညင္းေပ်ာင္းမႈကုိ ၾကားလုိက္ရေတာ့ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ အိပ္မက္ေလလားဟုပင္ အထင္ေရာက္မိလုိက္သည္။ အလြန္အင္မတန္ ျမင္ရခဲေသာအျပဳံးကုိလည္း ေတြ႔ေနရေတာ့ အ့ံအားတသင့္ ျဖစ္ၾကရသည္။ အိမ္မွာ အေမ ကမရွိ၊ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ခပ္ရုိးရုိးအေနအထားျဖင့္ ပေထြးအပါးသုိ႔ ကပ္သြားမၾကသည္။ “ကေန႔ အေဖနဲ႔ေတာင္ယာထဲကုိလုိက္ျပီး ကူလွည့္ၾကပါဦးကြယ္၊ ေနမေကာင္ျဖစ္ေနလုိ႔ပါ” မ်ဳိသာသိမ္ေမြ႔ေသာ ေလသံႏွင့္ဟန္ပန္တုိ႔ေၾကာင့္ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ အေၾကာက္ေျပကာ လုိက္ပါသြားခဲ့ၾကသည္။ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကုိ ပေထြးျဖစ္သူ ေစာဖါ့ပ်ဳဂ္က လက္ဆြဲ၍ ယာခင္းဆီသုိ႔ သြားေတာ့သည္။ ယာခင္းသုိ႔ သြားရာလမ္းတြင္ ျမင့္မားမတ္ေစာက္ေသာ ေတာင္ကမ္းပါးၾကီးမ်ားရွိ၏။ ယင္းတုိ႔ကုိ ေက်ာ္လြန္သြားရာ ယာခင္းသုိ႔ေရာက္သည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ရြာမွေ၀းကာ ေတာင္ယာအနားသုိ႔ေရာက္လာၾကသည္။ ျမင့္ေစာက္ေသာ ကမ္းပါးၾကီးမ်ားေပၚက ျဖတ္ေက်ာ္လာၾကရသည္။ “ရန္သူဆုိတာ က်ဴပင္ခုတ္ က်ဴငုတ္ေတာင္မက်န္ေစရဘူးတဲ့၊ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ မင္းတုိ႔ၾကီးလာရင္ ငါ့ကုိ လက္တုံ႔ျပန္ၾကမွာပဲ၊ က်လူကုိ တက္လူကေစာ္ကားတာေတာ့ မခံဘူးေဟ့၊ ခလုတ္ကန္သင္းကိုေတာ့ ရွင္းပစ္ရမွာပဲကြ၊ ဟား .. ဟား .. ဟား ..” က်ယ္ေလာင္ေသာစကားသံႏွင့္ အားပါးတရ ရယ္ေမာသံေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္သား နားမလည္စြာ ေမာ့ၾကည့္မိသည္။ ခက္ထန္ၾကမ္းၾကဳတ္ေသာ ဘီလူးရုပ္က ေပၚလာသည္။ လူမုိက္တုိင္း ေဒါသႏွင့္ဆင္ျခင္ဥာဏ္မဲ့သူတုိ႔ အမွားကား ရပ္နားသြားသည္ဟူ၍မရွိ။ သူက အလုပ္လုပ္ရမည္ ဆုိ၍ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ လုပ္ခဲ့ၾကရသည္။ သားသမီးတုိ႔ကုိ ၀င္ကူေသာအေမ့ကုိ ရန္ရွာေသးသည္။ ယခုလည္း ေတာထဲေခၚလာျပန္ျပီး ဘာမ်ားလုပ္မလုိ႔ပါလိမ့္။ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္မွာ စဥ္းစားေနဆဲမွာပင္ ရင္ထဲ အသည္းထဲမွာ ေအးခနဲျဖစ္သြားသည္ကုိ သိလုိက္ၾကရသည္။ ဆုပ္ကုိင္ထားေသာလက္သုိ႔ တြယ္ရာမဲ့သြားသည္ကုိပဲ သိလုိက္ၾကရသည္။ ေလဟာနယ္အတြင္းမွာ ရြက္ေၾကေလးမ်ားပြင့္သလုိ က်သြားၾကေတာ့သည္။ ပေထြးျဖစ္သူက ယုတ္မာစြာျဖင့္ ေတာင္ကမ္းပါးေပၚမွာ ကန္ခ်လုိက္ပါေပါ့လားဟု သိလုိက္ၾကရခ်ိန္တြင္ သူ႔သုိ႔အတြက္ အေမွာင္၀၀တ္ရုံက လုံျခဳံစြာ ေထြးပုိက္လုိက္ေခ်ျပီ။ အေမွာင္၀တ္ရုံက ပိန္းပိတ္ေအာင္ လႊမ္းျခဳံထားဆဲ “ျဖစ္ရေလ သားနဲ႔သမီးတို႔ရယ္၊ အေမရင္က်ဳိးရခ်ည္ရဲ႕” အေမွာင္ကမၻာ ညဥ္႔ျခဳံလႊအတြင္း၀ယ္ တူညီေသာတမ္းတျခင္းျဖင့္ သားအမိသုံးေယာက္ခမ်ာ မ်က္ရည္ကုိယ္စီျဖင့္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး က်စ္လစ္စြာ ေပြ႔ပုိက္ထားၾကသည္။ “သားသတိရေတာ့ ၀ါးရုံပင္ၾကီးေအာက္မွာ တင္ေနတယ္အေမ၊ ညီမေလးလည္း သားလုိပဲ … ဒါနဲ႔” သားေလးေျပာျပေနေသာ အျဖစ္အပ်က္က မိခင္ႏွလုံးသားကုိ ဖ်စ္ညွစ္ဆုပ္နယ္ေနသလုိပါပဲ၊ ပေထြးက ပ်ားရည္လူးေသာ သင္ဓုန္းဓားကုိ စားဖုိ႔ေပးထားခဲ့ျခင္းပါလား။ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကုိ ေခ်ာ့ေမာ့ေခၚသြားျပီး ကမ္းပါးေပၚမွ ကန္ခ်ထားခဲ့သည္။ ဤကိစၥကုိ သူမသိေလေယာင္ စိတ္ပူေလေယာင္ျဖင့္ ဟန္ေဆာင္ခဲ့ေသးသည္။ ယခုေတာ့ ကံၾကီးေပလုိ႔ ေတာင္ေပၚမွ အက်တြင္ ဇြဲကပင္ဘုရားကုိ အာရုံျပဳကာ ကယ္တင္ဖုိ႔ဆုေတာင္းမိလုိက္ၾကသတဲ့။ ကမ္းပါးေအာက္ ၀ါးရုံေပၚတင္ေနလုိ႔ အသက္ခ်မ္းသာရာရခဲ့ၾကပါသတဲ့၊ ညဥ့္နက္သည္အထိ ဘုရားကုိ ၾကည္ညဳိရင္း အရုဏ္က်င္းလုကာမွ မိခင္ထံျပန္လာကာ အက်ဳိးအေၾကာင္း ေျပာျပၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

ကေလးႏွစ္ေယာက္ကုိ က်စ္ေနေအာင္ ဖက္ထားရင္း နန္းေဖါ့ယာ့ မခ်ိတင္ကဲ ခံစားရသည္။ သြားေလသူကုိ ပုိ၍ သတိရမိသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကုိ အိမ္မွာ ျပန္လည္၍ ေခၚထားဖုိ႔ကေတာ့ လုံး၀မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့၊ ပေထြးျဖစ္သူ ေစာဖါ့ပ်ဳဂ္ရန္က ရွိေသးသည္။ အညွာအတာကင္းေသာ ရက္စက္မႈတြင္ သရဖူေဆာင္းသူပီပီ ယခုတစ္ၾကိမ္မေအာင္ျမင္လွ်င္ အခ်ဳိသတ္၍ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ေအာင္ျမင္ေအာင္ သတ္ျဖတ္ဦးမွာေသခ်ာသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရင္ေသြးႏွစ္ေယာက္ အသက္မေသ လုံျခဳံေအာင္ မိမိႏွင့္လည္း အလွမ္းမေ၀းရေအာင္ တစ္မ်ဳိတစ္ဖုံ စီစဥ္ရျပန္ေလသည္။ အစီအစဥ္ကား တျခားမဟုတ္၊ ဇြဲကပင္ေတာင္ေပၚက အႏၱရာယ္ကင္းရွင္းမည့္ တစ္ေနရာတြင္ သြားေရာက္၀ွက္ထားရန္ အစီအစဥ္ပင္ျဖစ္သည္။ မွားမိသည့္အလြန္ သည္ဘ၀မွာ ႏြံနစ္ရုံမကလုိ႔ သမုဒၵရာ တဏွာရဲ႕ကၽြန္စစ္စစ္ၾကီးဟု ခါးခါးသည္းသည္း ေျပာခ်င္လည္း ေျပာၾကေစေတာ့။ နန္းေဖါ့ယာ့တစ္ေယာက္ကား လင္ႏွင့္သားသမီးတုိ႔အၾကား အဆီးအတားကို ဥာဏ္မွီသမွ်နည္းျဖင့္ ဖန္တီးလုိက္ရျပန္ေခ်ျပီ။ က်ားဆုိး၊ ေျမြဆုိးရန္ထက္ ပေထြးဆုိးရန္က ပုိေၾကာက္ရသည္ မဟုတ္ပါလား။ ေၾသာ္ …. နန္းေဖါ့ယာ့ရယ္ …။ ေၾကြရက္တုိ႔က ေျမမွာ တဖြဲဖြဲသက္ၾကသည္။ ေတာင္ေလကေလး ကဲလာေတာ့ မုိးသည္းသည္းတုိ႔ လုိက္ပါလာၾကျပန္သည္။ ၀ႆႏၱရာသီ လြန္ျပန္ေတာ့ ေဟမႏၱႏွင္းပြင့္တုိ႔ ေ၀ၾကျပန္သည္။ မလုိမုန္းထား အာဃာတာၾကီးမားသူႏွင့္ တဏွာရမၼက္၏ ေက်းကၽြန္တုိ႔ႏွစ္ဦးၾကား၀ယ္ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ဗ်ာမ်ားခဲ့ၾကရရွာသည္။ အေမထားခဲ့ေသာ ေတာအုပ္အငူ လုိဏ္ဂူထဲကလည္း ေ၀းေ၀းလံလံကုိ မသြား၀့ံ။ ၾကည့္ေလရာရာ ေတာအုပ္ၾကီးက ပိန္းပိတ္ညဳိေမွာင္ေနသည္။ တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးသည့္ေနရာ လူသူကင္းေ၀း၍ သားရဲတိရစၧာန္တုိ႔အသံမ်ားကုိသာ ၾကားရသည့္ေနရာ သည္ေနရာမွာ မိခင္က လာပုိ႔ထားခဲ့သည္။ ပေထြးရန္ကုိေၾကာက္လြန္းလို႔သာ ေနခဲ့ရေပမယ့္ အေမ့ကုိ မခြဲခ်င္ၾက၊ လြမ္းေပမယ့္လည္း လမ္းကမသိ၊ ေတာတိရစၧာန္တုိ႔ရန္က ရွိေသးသည္။ အနီးအပါးက ရသမွ် ေတာသီႏွံကေလးမ်ားကုိ ခူးဆြတ္စားေသာက္ရင္း ဥတုရသီႏွင့္ေတာဒဏ္ကုိ ၾကံ့ၾကံ့ခံေနၾကရရွာသည္။ ႏွမငယ္ကေလးက ဘာမွ်မသိရွာေသးေတာ့ အစ္ကုိျဖစ္သူမွာ ဂရုစုိက္ရသည္။ မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံရဲ၊ အေဖကုိတမ္းတ၊ အေမ့ကုိလြမ္းရေသာ ေ၀ဒနာတုိ႔ကုိ ၾကိတ္မွတ္ခံစားရင္း ဒုကၡမုန္တုိင္းဒဏ္ကုိ အလူးအလဲ အံတူေနၾကရွာသည္။ ရံဖန္ရံခါတြင္ ဇြဲကပင္ေတာင္သုိ႔ ဘုရားဖူးလာၾကသူမ်ား ေရာက္လာၾကပါ၏။ ၎တုိ႔ေပးသြားေသာ စားေရရိကၡာေလး မစုိ႔မပုိ႔ႏွင့္ မွ်တစားရသည့္အခါလည္း ရွိသည္။ ငယ္ရြယ္သူ ႏွမေလးကုိ ငဲ့ညွာရလြန္းေတာ့ အစ္ကုိလုပ္သူမွာ ၀လင္သည္ဟုပင္ မရွိခဲ့။ တစ္ေန႔ေသာ နံနက္တြင္ ခ်မ္းေအးလွေသာ ရာသီဥတုကုိ မီးပုံဖုိျပီး ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ အံတုရင္ဆုိင္ေနၾကစဥ္ ခံ့ညားေသာ ရေသ့အုိၾကီးတစ္ပါး သူ႔ထံ ေရာက္လာသည္။ ႏွစ္ဦးသား ေၾကာက္လန္႔၍ လုိက္သြားခဲ့ၾက၏။ သုိ႔ေသာ္ ဘုိးရေသ့၏ ေမတၱာစက္ရိပ္ႏွင့္ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔မႈတုိ႔ေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္း အေၾကာင္းေျပသြားခဲ့ၾကသည္။ “ငါ့ေျမးတုိ႔ကုိ သနားလုိ႔ ကူညီဖုိ႔ရာ ဘုိးဘုိးလာခဲ့တာပါ၊ မေၾကာက္ၾကပါနဲ႔” ေအးျမၾကည္လင္ေသာ ႏႈတ္ဆက္သံေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္သား အားတက္သြားၾကသည္။ ကူညီမယ္ဆုိေသာ စကားသံေၾကာင့္ အေၾကာက္ေျပကာ ဘုိးရေသ့ကုိ ခရီးဦးၾကဳိျပဳ ေနရာေပးလုိက္ၾကသည္။ သနားစဖြယ္ လူမမယ္ကေလးႏွစ္ေယာက္ကုိ ဘုိးဘုိးရေသ့က ၾကင္နာစြာၾကည့္ရင္း — “ငါ့ေျမးတုိ႔ ဘုိးဘုိးစကားကုိ နားေထာင္ၾကမွာလား” ဘုိးရေသ့စကားကုိ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ၀န္ခံကတိေပးမိၾကသည္။ “ဘုိးဘုိးက ကူညီမယ္ဆုိ နားေထာင္မွာေပါ့” သူတုိ႔ေလးေတြ၏ ဟန္ပန္မႈကင္းေသာစကားေၾကာင့္ ဘုိးရေသ့ ျပဳံးသည္။ “ဘုိးဘုိး သမီးကုိ အေမနဲ႔ေတြ႔ေပးပါေနာ္” လူမမယ္ သမီးငယ္ကေလးဆႏၵကလည္း ပရိယာယ္ကင္းစင္လွသည္။ အျပစ္ကင္းမဲ့ေသာ အျဖဴေရာင္ႏွလုံးသားေလးမ်ားကုိ ညစ္ေထးေပက်ံေအာင္ အလုပ္ခံခဲ့သည့္အျဖစ္ကုိ ဘုိးရေသ့ သိမ်ားသိေနလား မဆုိႏုိင္။ ဂရုဏာသက္စြာျဖင့္ ေခါင္းကေလးကုိ ပြတ္ေပးလုိက္သည္။ “ေတြ႔ရမွာေပါ့ ေျမးေလးရယ္၊ ေတြ႔ရမွာေပါ့၊ ဘုိးဘုိးခုိင္းတာကုိသာ ေျမးေလးေတြက လုပ္ေပးၾကေနာ္၊ ကဲ .. အဲဒီမီးပုံကုိ ထင္းထပ္ျဖည့္ျပီး မီးပုံၾကီးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၾကကြယ္” ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ အားရ၀မ္းသာစြာျဖင့္ ထင္းေျခာက္ေတြ လုိက္ေကာက္ၾကသည္။ မီးပုံၾကီးမွာ ခံစားေနရေသာ ဒုကၡက အရြယ္ႏွင့္မမွ် ၾကီးမားလွေခ်လားဟု ဘုိးရေသ့ သနားမိသည္။ မီလွ်ံမီးစြယ္တုိ႔က ျဖဳိးျဖဳိးဖ်စ္ဖ်စ္ျမည္လ်က္ ယိမ္းႏြဲ႔လႈပ္ရွားရင္း ၾကီးမားလာသည္။ အနီးအပါးကပင္ ပ်ဳိးရြက္စိမ္းတုိ႔ မီးဟပ္သျဖင့္ လႈပ္ယမ္းေနၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ုိ ေရႊေရာင္၀င္းေနသည့္ ေဆးလုံးသုံးလုံးေပးသည္။ ေလာဘေဇာမတက္ဖုိ႔ အျပန္ျပန္မွာသည္။ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္က အေသအခ်ာ မွတ္သားသည္။ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ကလည္း မွာၾကားသည့္အစီအစဥ္အတုိင္း ပထမေဆးလုံးကုိ မီးပုံတြင္းသုိ႔ ပစ္ထည့္လုိက္သည္။ မီးပုံတြင္းမွာ ဘုိးရေသ့ ျပာအတိျဖစ္သြားသည္။ ဒုတိယေဆးလုံးကုိ ပစ္ထည့္လုိက္ၾကျပန္သည္။ ျပာပုံသည္ ေရႊသားၾကီးအသြင္ ၀င္း၀င္းလက္လက္အေရာက္ထြက္လာသည္။ တတိယေဆးလုံးကုိ ပစ္ထည့္လုိက္ေသာအခါတြင္ကားေရႊတုံးၾကီးသည္ တျဖည္းျဖည္း လူးလြန္႔လာတာ အလြန္လွပေသာ လုလင္ပ်ဳိေလးတစ္ဦး အသြင္ ေျပာင္းသြားျပီး အလွ်ံရဲရဲ မီးပုံတြင္းမွ ျပဳံးရႊင္စြာ ထြက္လာသည္ကုိ ေတြ႔ၾကရေတာ့သည္။ အုိးမင္းေနေသာ ဘုိးရေသ့မဟုတ္ေတာ့ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ မယုံၾကည္ႏုိင္စြာျဖင့္ အံ့အားသင့္ေနၾကသည္။ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖင့္ ျငိမ္သက္ေနမိၾကသည္။ “ဟာ… ဘုိးရေသ့ … အဲေလ …အစ္ကုိ ဘယ္လုိျဖစ္သြားတာလဲဟင္” အတန္ၾကာမွ သတိ၀င္လာေသာ အစ္ကုိလုပ္သူက တအံ့တၾသေမးသည္။ “ျမင္တဲ့အတုိင္းေပါ့ကြယ္”လုလင္ပ်ဳိ ျပဳံးရႊင္စြာျဖင့္ ေျဖသည္။ ႏွမေလးက အစ္ကုိျဖစ္သူကုိ ကြယ္ကာ တအံ့တၾသံ့ ေငးေမာၾကည့္ေနသည္။ “က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ကူညီမယ္ဆုိ” အစ္ကုိျဖစ္သူ စကားေၾကာင့္ လုလင္ပ်ဳိက ျပဳံးရႊင္ရယ္ေမာသည္။ “ကူညီမွာေပါ့ကြယ္ … ကူညီမွာေပါ့၊ မင္းတုိ႔ ေမာင္ႏွမမီးပုံထဲ ခုန္ဆင္းရဲပါ့မလား” “အေမနဲ႔ေတြ႕ခ်င္ရင္ ဆင္ရမွာေပါ့ ညီမေလးရဲ႕” အစ္ကုိလုပ္သူက အားေပးမွ ႏွမေလးလည္း ရဲတင္းလာသည္။ ခဏခ်င္းမွာပင္ ႏွစ္ေယာက္သားလက္တြဲ၍ မီးပုံတြင္း ခုန္ဆင္းလုိက္ၾကေပေတာ့သည္။ ဘုိးရေသ့ဘ၀မွ ေျပာင္းလဲလာေသာ လုလင္ပ်ဳိသည္ ေစာေစာက ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ျပဳလုပ္သည့္အတုိင္း ေဆးလုံးမ်ားကုိ အစီအစဥ္အတုိင္း တစ္လုံးျပီးတစ္လုံး မီးပုံတြင္းသုိ႔ ပစ္ခ်ေပးေနေလရာ ျပာပုံအျဖစ္သုိ႔လည္းေကာင္း၊ ေရႊအတုံးအျဖစ္သုိ႔လည္းေကာင္း၊ အဆင့္ဆင့္ ေျပာင္းလဲသြားျပီးေနာက္ဆုံး ေဆးလုံးအေရာက္တြင္ အလြန္လွပႏုနယ္သေလာက္ ခ်စ္စဖြယ္၊ သနားစဖြယ္ေကာင္းေသာ လုလင္ပ်ဳိႏွင့္လုံမပ်ဳိေလးႏွစ္ဦးအျဖစ္သုိ႔ ေျပာင္းလဲသြားေလေတာ့သည္။ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ျပဳံးရႊင္စြာၾကည့္ရင္း မီးပုံတြင္းမွ ထြက္လာၾကျပီး သူတုိ႔ကုိ ၾကည့္ေနေသာ လုလင္ပ်ဳိအား ထုိင္၍ ကန္ေတာ့လုိက္ၾကသည္။ “ကဲ .. ဂတိအတုိင္း ကူညီခဲ့ျပီး စ.မ ကို ခ်ီးျမွင့္ခဲ့ျပီ၊ မင္းတုိ႔ေမာင္ႏွမမွာ သုံးမကုန္ႏုိင္တဲ့ အစြမ္းေတြ၊ ဣဒၶိပါဒ္တန္းခုိးေတြ ရၾကျပီ၊ ဒီေန႔ကစျပီး သာသနာေတာ္အတြက္ လုံ႔လ၀ီရိယစုိက္ၾကေပေတာ့၊ သာသနာေတာ္ကုိ ၾကည္ညဳိသူေတြရယ္၊ ေဟာဒီ ဇြဲကပင္ေတာင္ကုိ ဘုရားလာၾကသူေတြ မွန္သမွ်ရယ္၊ စီးပြားေရးလာဘ္လာဘ တုိးေအာင္ က်န္းမာရႊင္လန္းေအာင္ မင္းတုိ႔ေမာင္ႏွမ ေစာင့္ေရွာက္ရစ္ၾကေပေတာ့” “ေကာင္းလွပါျပီ ေစာင့္ေရွာက္ကူညီပါ့မယ္လုိ႔ သစၥာျပဳပါတယ္ ဘုိးရေသ့” ထုိ႔ေနာက္ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္သည္ ဘုိးရေသ့ ေနထုိင္ရာ မြတ္လအိေစတီရွိရာေတာင္ဆီသို႔ တေရြ႕ေရြ႕ ထြက္ခြာသြားၾကေပေတာ့သည္။

ဇြဲကပင္ ဆံင္ေတာ္ရွင္သမုိင္းစာအုပ္မွ ေကာက္ႏႈတ္ေဖၚျပထားသည္။

ဖါးစည္သံ http://parsithan.blogspot.com

About ဂႏၶာရီ ၾဆာအုပ္

has written 78 post in this Website..

ဓာတ္ပံုရိုက္သည္။ မေတာက္တေခါက္ ႏွင့္ မသိနားမလည္သူမ်ား ေတြ႕လွ်င္ ဆရာၾကီးလုပ္တတ္သည္.. အၾကြားသန္သည္။ အေျမွာက္ၾကိဳက္သည္။ အေျခာက္ေတာ့ မၾကိဳက္။ ဘီယာ ၃ ခြက္ေလာက္ဆိုလွ်င္ မူးသည့္ အတြက္ အကုန္အက် သက္သာေသာ ေသာက္ေဖာ္ေသာက္ဖက္ ျဖစ္ေၾကာင္း အာမခံသည္။(အခုနဲနဲတက္သြားပီ)

• View all posts by ဂႏၶာရီ ၾဆာအုပ္ →
• Blog
• Google+