ရြာထဲသို႔ ေလွ်ာက္လည္ၾကသည္။ ရႏၱပိုတစ္ရြာလံုးက အိုးလုပ္ငန္းလုပ္ကိုင္သည္ဟု ထင္မိေသာ္လည္း တကယ္တမ္းက ရြာေျမာက္ပိုင္းကသာ အိုးလုပ္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ရြာေတာင္ပိုင္းကမူ စိုက္ပ်ိဳးေရးလုပ္ငန္းကို လုပ္ကိုင္သည္ဟု သေဘၤာမန္ေနဂ်ာက ရွင္းျပသည္။ ရြာတစ္ျခမ္းတည္းကို ပတ္ၾကည့္သည္ပင္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာသည္။ (၁) နာရီခြဲအခ်ိန္အတြင္း ၾကည့္စရာေတြက မကုန္ႏိုင္။ အိုးလုပ္သည့္ရြာ ပီသစြာ အိုးမ်ားက လက္ညွိဳးထိုးမလြဲ။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္၊ ၿခံစည္းရိုးမ်ားတစ္ေလွ်ာက္၊ ၿခံဝန္းမ်ားထဲ၊ အိမ္ေတြထဲ.. အိုး..ေနရာတိုင္းပင္။

ကေလးမ်ားေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းျပန္လာၾကေသာ ကေလးမ်ားကို စက္ဘီးကိုယ္စီႏွင့္ ေတြ႔ရသည္။ ကၽြန္မအတြက္ ထူးဆန္းသည္က ထမင္းခ်ိဳင့္မ်ားကို ေနာက္ထိုင္ခံုေပၚတြင္ ႀကိဳးႏွင့္ဆိုင္းထားၾကျခင္းပင္။ ကၽြန္မတုိ႔ကေတာ့ ထမင္းခ်ိဳင့္ေရာ၊ လြယ္အိတ္ေရာကို ေရွ႕ျခင္းထဲတြင္ ထည့္သည္။ သူတို႔ကေတာ့ လြယ္အိတ္ကို ျခင္းထဲထည့္ၿပီး ခ်ိဳင့္ကို ေနာက္ခံုတြင္ တင္သည္။ အျခားသူမ်ားက မထူးဆန္းေသာ္လည္း ကၽြန္မကေတာ့ ယခုမွပင္ ျမင္ဖူးျခင္းျဖစ္သည္။ သေဘၤာဝန္ထမ္းေလးမ်ားက ကေလးမ်ားကို မုန္႔ေဝေပးၾကသည္။

တစ္ေနရာအေရာက္တြင္ ေနလွန္းထားေသာ ေျမစုဗူးေလးမ်ားကို ေတြ႔ရသည္။ စုဗူးေပၚတြင္ နာမည္မ်ားကို ေရးထားသည္။ ကၽြန္မစိတ္ထဲတြင္ ကေလးတစ္ေယာက္ခ်င္းစီအတြက္ ကိုယ္ပိုင္စုဗူးေလးမ်ားကို နာမည္ႏွင့္လုပ္ေပးထားသည္ဟု ထင္လိုက္မိသည္။ “ကေလးေတြရဲ႕ နာမည္ေတြ” ဟုပင္ ေျပာလိုက္မိေသးသည္။ ကၽြန္မေျပာတာကို ၾကားမိၿပီး ဂိုက္က အိမ္ရွင္ကို ေမးလိုက္၏။ ျပန္ေျဖသည္က မင္းသား နာမည္မ်ားပါတဲ့။ ကေလးမ်ား လိုခ်င္ေအာင္ (သူတို႔အေခၚ မက္ေအာင္) စုဗူးေပၚတြင္ မင္းသားနာမည္မ်ား ေရးထားပါသည္တဲ့။ ထိုအခါ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ ေရးထားသည္က ေကာင္းခန္႔၊ စြမ္း၊ ေနမင္း၊ ေအာင္ရဲလင္းဟူေသာ နာမည္မ်ား။ ကၽြန္မကေတာ့ လြဲတတ္လြန္းေသာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ရယ္ခ်င္စိတ္ကို မနည္းထိန္းထားရသည္။

တစ္ေနရာတြင္ေတာ့ အရုပ္ေလးမ်ား လုပ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရျပန္သည္။ ဆင္၊ ကၽြဲ၊ ႏြား အစံုပင္။ လက္ကိုေရေလးစြတ္လိုက္၊ အရုပ္ေလးကို အေခ်ာသပ္လိုက္ႏွင့္ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း ေမာ့မၾကည့္။ ေဘးနားက အုန္းမႈတ္ခြက္ထဲတြင္ေတာ့ ေဆးလိပ္တိုေလးတစ္တို။ ၿမိဳ႕ျပကို မြန္းက်ပ္ေနေသာ ကၽြန္မအတြက္ကေတာ့ အရာရာတိုင္းသည္ သေဘာက်စရာေတြခ်ည္းပင္ ျဖစ္သည္။

ေနာက္တစ္အိမ္ေရာက္ေတာ့ ဂိုက္က အုတ္ဖုတ္သည့္အေၾကာင္းကို ေသခ်ာေမးေနသည္။ ကၽြန္မလည္း နားေထာင္ေနရင္း ဧည့္သည္ေတြကို ၾကည့္မိေတာ့ သူတို႔က တစ္ေနရာကို ၾကည့္ၿပီး တီးတိုးေျပာေနၾက၏။ ကၽြန္မလည္း လွမ္းၾကည့္မိေသာအခါ ေတြ႔လိုက္သည္က ကၽြန္မတို႔၏ The Lady ဓာတ္ပံု။ ထိုအိမ္တြင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ပံုကို ခ်ိတ္ထားသည္။ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္က မင္းသမီးလားဟု ေမးသည္ကို ေနာက္တစ္ေယာက္က ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဟု ေျဖသည္။ ကၽြန္မလည္း မေနသာေတာ့ဘဲ Our Lady Daw Aung San Su Kyi. She is 68 years old. ဟု ေျပာျပလိုက္သည္။ တစ္ေယာက္က ထပ္ေမးသည္။ ေဘးက ပံုထဲက စစ္သားက ဘယ္သူလဲတဲ့။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ ေဒၚစု။ သူ႔အေဖ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟု ေျဖလိုက္ေတာ့ ထပ္ေမးျပန္သည္။ သူက အသတ္ခံခဲ့ရတာမုိ႔လားတဲ့။ ဟုတ္တယ္ ဟု ေျပာရံုရွိေသး ေဘးက ဧည့္သည္ေယာက္်ားက ၁၉၄၈ မွာ အသတ္ခံရသည္ ဟု ေျဖသည္။ ကၽြန္မက မဟုတ္ဘူး..၁၉၄၇ ဇူလိုင္ (၁၉) ရက္၊ ၁၉၄၈ က လြတ္လပ္ေရးရတာ..။ ကၽြန္မစကားပင္ မဆံုးေသး။ 4th January, 1948, 4:20 AM ဟု ရြတ္ျပသည္။ ကၽြန္မက အံ့ၾသသြားၿပီး သိလွခ်ည္လားဟု ဆုိေတာ့ ငါစာေတြ ဖတ္ထားတယ္တဲ့။ အမွန္ဆို မနက္ (၄) နာရီ (၂၀) မိနစ္ ဟူသည့္ အခ်ိန္ကို ကၽြန္မသိသည္မွာ သိပ္မၾကာေသး။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သိမ္ငယ္စိတ္ပင္ ဝင္သြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။

ေရွ႔ဆက္လွမ္းမိေတာ့ ၿခံအက်ယ္ႀကီးတစ္ခုထဲသို႔ ေရာက္သြားျပန္သည္။ ထိုအခါ သေဘၤာဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္က ကၽြန္မကို သနပ္ခါးပင္ကို ျမင္ဖူးလားဟု ေမး၏။ ကၽြန္မကလည္း ျမင္ဖူးသည္ေပါ့။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကၽြန္မလာခဲ့သည့္လမ္းတြင္ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္က သနပ္ခါးပန္းမ်ား ပန္ထားသည္။ ကၽြန္မစိတ္ထဲတြင္လည္း သနပ္ခါးပန္းပြင့္သည့္ သနပ္ခါးပင္ကို ေမးသည္ထင္ေသာေၾကာင့္ ခပ္ၾကြားၾကြားေလးႏွင့္ပင္ ျမင္ဖူးသည္ဟု ေျဖလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ သူက တစ္ေနရာကို လက္ညွိဳးထိုးၿပီး ဟိုမွာ သနပ္ခါးပင္တဲ့။ ကၽြန္မ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေၾကာင္သြားသည္။ ကၽြန္မတုိ႔အိမ္မွာရွိသည့္ သနပ္ခါးပင္မဟုတ္။ သို႔ႏွင့္ သနပ္ခါးလိမ္းတဲ့ သနပ္ခါးပင္လား ဟု ေမးမိေတာ့မွ ဟုတ္သည္တဲ့။ ထိုအခါမွ ကၽြန္မလည္း အသည္းအသန္ေျပးၾကည့္ရသည္။ အပင္က အေပြးပင္ သိပ္မထြက္ေသး။ အေတာ္ငယ္ေသးပံုရသည္။ သနပ္ခါးတံုးရဖုိ႔ (၇) ႏွစ္ေလာက္ ေစာင့္ရတယ္ေနာ္ ဟု ၾကားဖူးနားဝေလးကို ၿဖီးၾကည့္လိုက္ေတာ့ (၁၀) ႏွစ္ေလာက္မွ သနပ္ခါးတံုးေကာင္းေကာင္းရသည္တဲ့။ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ ေတြးေနမိသည္။ လြဲျပန္ၿပီ တစ္ေခါက္ရယ္ဟုပင္။

သို႔ႏွင့္ ျမစ္ကမ္းပါးဘက္ကို ျပန္ဆင္းလာေတာ့ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ရြာမူလတန္းေက်ာင္း၊ ေက်းလက္ေဆးေပးခန္း စသည္တို႔ကိုလည္း ေတြ႔ခဲ့ရသည္။ ျမစ္ဆိပ္ကို ျပန္ေရာက္ခ်ိန္တြင္ ျမင္ကြင္းက တစ္မ်ိဳးေျပာင္းသြားျပန္၏။ အိုးမ်ားကိုပို႔ရန္ အတင္အခ်လုပ္ေနၾကျခင္းပင္။ ရြာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေထာ္လာဂ်ီႏွင့္ အိုးေတြကို သယ္လာ၊ ၿပီးလွ်င္ ကမ္းေပၚကိုခ်၊ ထိုမွတစ္ဆင့္ သေဘၤာေပၚသို႔ တင္ၾကသည္။ ၿပီးလွ်င္ ပခုကၠဴ၊ ပုဂံ စေသာ ေဒသမ်ားသို႔ ပို႔ေပးၾကေလသည္။

ရႏၱပိုကမ္းက ခြာေတာ့ အခ်ိန္က ညေန (၄) နာရီခြဲပင္ ရွိၿပီျဖစ္သည္။ သေဘၤာေပၚျပန္တက္၊ လိေမၼာသီးေဖ်ာ္ရည္ေသာက္၊ ခဏနား၊ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး ေနဝင္ခ်ိန္အမီ Sundeck ေပၚျပန္တက္ရသည္။ အေပၚေရာက္ေတာ့ sunset cocktail တိုက္သည္။ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္က အရက္မပါေသာ cocktail၊ ဧည့္သည္ေတြႏွင့္ ဂိုက္အတြက္က rum sour။ ေႏြရာသီ နီးလာၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေနဝင္ခ်ိန္က ေနာက္က်သည္။ အပူရွိန္ရွိေနေသးေသာ္လည္း ျမစ္ျပင္ႏွင့္ ေနမင္းအလွက ကၽြန္မကို ဆြဲေဆာင္ေနေသာေၾကာင့္ သတိလက္လြတ္ပင္ ေငးၾကည့္မိေနသည္။ ေနာက္ ဓာတ္ပံုေတြရိုက္သည္။ တစ္ေယာက္တည္း ၾကည့္လိုက္၊ ဓာတ္ပံုရိုက္လိုက္ လုပ္ေနရင္း အနည္းငယ္ေညာင္းလာေသာအခါမွ ေနာက္ျပန္ဆုတ္မိ၏။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဧည့္သည္ေတြက ကၽြန္မ၏ ေနာက္ဘက္မွာ။ သူတို႔၏ ျမင္ကြင္းကို ကြယ္သလိုျဖစ္သြားၿပီလားဟု စိုးရိမ္စိတ္ပင္ ျဖစ္သြားမိသည္။ ဧည့္သည္စံုတြဲ ႏွစ္တြဲကေတာ့ ေလတျဖဴးျဖဴးတိုက္ခတ္ေနေသာ ျမစ္မင္းဧရာဝတီထဲက ေနဝင္ခ်ိန္ကို ၾကည္ႏူးစြာခံစားေနၾကသည္။ သို႔ႏွင့္ ကၽြန္မလည္း ေရွ႕ဆက္မတက္ေတာ့ဘဲ သူတို႔ေနာက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းကပင္ ျမစ္ျပင္ထဲငံု႕ဆင္းသြားေသာ ရွင္ေနမင္းကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္ရေလသည္။

ေနဝင္သည္ႏွင့္ ခ်က္ခ်င္းပင္ အေမွာင္ရိပ္သန္းလာေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သေဘၤာကို ရပ္ထားလိုက္ေလေတာ့၏။ (၇) နာရီခြဲတြင္ ညစာစားမည္ ဆိုေသာေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔လည္း အခန္းျပန္ၿပီး ခဏနားၾကသည္။ အျပင္ကို ျပန္ထြက္လိုက္ေတာ့ ရုတ္တရပ္ လန္႔သြား၏။ သေဘၤာပတ္လည္တြင္ ထြန္းထားေသာ မီးေခ်ာင္းမ်ားတြင္ ပိုးဖလံမ်ားက အံုခဲေနသည္။ အခန္းတံခါးကိုပင္ ခ်က္ခ်င္းျပန္ပိတ္လိုက္ရ၏။ Dining Room ထဲကိုေရာက္ေတာ့ မီးေတြအကုန္ပိတ္ထားၿပီး ဖေယာင္းတိုင္မွန္အိမ္ေလးမ်ားကို ထြန္းထားသည္။ ဧည့္သည္ေတြက ဝိုင္ေသာက္ရင္း စကားေျပာေနၾကသည္ကို ထိုင္ေစာင့္ရင္း ယခင္က ေတြးခဲ့ဖူးသည့္ အေတြးတစ္ခုက ေခါင္းထဲ ျပန္ေရာက္လာခဲ့သည္။

Candle Light Dinner။ ဧည့္သည္ေတြအတြက္ တကယ္ကို စိတ္ကူးယဥ္ဆန္ေသာ special service။ ထို service ကို propose လုပ္ရတိုင္း ကၽြန္မစိတ္ထဲက ဘယ္လိုမွ အဆင္မေျပ။ ညေမွာင္ေမွာင္မွာ ဖေယာင္းတိုင္ထြန္းၿပီး ထမင္းစားရသည္မွာ ကၽြန္မတို႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက ႀကံဳခဲ့ရသည့္အရာ။ ဖေယာင္းတိုင္ကိုျမင္တိုင္း မီးမလာသည့္ခံစားခ်က္ကို စိတ္ညစ္စြာ ခံစားမိဆဲ။ ရံုးတြင္ New Year Party လုပ္ၾကသည့္အခါ ၿခံထဲမွာ ခံုေတြခင္းၿပီး သည္လုိပင္ ဖေယာင္းတိုင္မွန္အိမ္ကို ထြန္းသည္။ သို႔ေသာ္ ၿခံဝင္းထဲျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အနည္းငယ္ေတာ့ ကဗ်ာဆန္သေယာင္ ခံစားမိသည္။ သို႔ေသာ္ ယခုက အလံုပိတ္ထားသည့္ အခန္းထဲျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္မစိတ္လည္း ကဗ်ာမဆန္ႏိုင္ဘဲ ထိုင္းမႈိင္းေနသည္။ ဗိုက္က ဆာေနၿပီ။ ဧည့္သည္ေတြက စကားေျပာ၍ မၿပီးေသးေသာေၾကာင့္ ဟင္းပြဲေတြက လာမခ်ေသး။ ဗိုက္က ဆာဆာ၊ မီးက မွိန္မွန္ ႏွင့္ ေပါက္ကြဲထြက္ခ်င္ေနေသာစိတ္ကို အာလူးေၾကာ္စား၊ ေရေသာက္ၿပီး ေမ်ာခ်ေနရသည့္အျဖစ္ကလည္း အမွတ္တရ။

သို႔ႏွင့္ ညစာကို (၈) နာရီဝန္းက်င္ေလာက္မွာစားၿပီးသည္ႏွင့္ အခန္းျပန္၊ တစ္ေန႔တာသြားခဲ့သမွ်ကို အၾကမ္းဖ်င္းျပန္ေရး၊ စမ္းေခ်ာင္း၊ အင္းစိန္၊ ဟားဗတ္ စာအုပ္ကို ခဏဖတ္သည္။ ထို႔ေနာက္ သေဘၤာက မနက္ (၆) နာရီခြဲတြင္ ျပန္ထြက္မည္ဆိုေသာေၾကာင့္ ႏႈိးစက္ကို (၆) နာရီခြဲအတိေပးၿပီး ကၽြန္မ၏ တစ္ေန႔တာ ပင္ပန္းမႈကို အိပ္စက္ျခင္းျဖင့္ အနားယူလိုက္ပါေတာ့သည္။

မုန္႔ေတြေဝ

လွတယ္ေနာ္

လွတယ္ေနာ္

အိုးေပၚက ပန္းေလးေတြကို ဒါနဲ႔လုပ္တာ

အိုးေပၚက ပန္းေလးေတြကို ဒါနဲ႔လုပ္တာ

ေက်းလက္ရႈခင္း

ေက်းလက္ရႈခင္း

ဒီလိုမ်ိဳးေလး

ဒီလိုမ်ိဳးေလး

အိုးေတြသယ္လာၿပီ

အိုးေတြသယ္လာၿပီ

သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရး

သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရး

ဒီစုဗူးေလးေတြေပါ့

ဒီစုဗူးေလးေတြေပါ့

အရုပ္ဖန္တီးသူ

အရုပ္ဖန္တီးသူ

လိုခ်င္စရာေတြ

လိုခ်င္စရာေတြ

သနပ္ခါးပင္

သနပ္ခါးပင္

ေနဝင္ခ်ိန္အလွ

ေနဝင္ခ်ိန္အလွ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

လံုမေလးမြန္မြန္

About လံုမေလးမြန္မြန္

has written 160 post in this Website..

ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူေတြကို ကုိယ့္ရဲ႕ေမတၱာတရားကို ျပသဖို႔ ၀န္မေလးပါနဲ႔... ဘ၀ဆိုတာ တိုတုိေလးရယ္ပါ... .... CJ # 11202010