ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ၿမိဳ႕

မႏၲေလးၿမိဳ႕နဲ႔ ၄၂ မိုင္ဆိုတဲ့ အကြာအေဝးဟာ တစ္ကယ္ဆိုရင္ေတာ့ နီးနီးေလးပါ။ ဒါေပမယ့္ ေႁမြနဂါးႀကီးတစ္ေကာင္ရဲ႕ ေက်ာေပၚမွာ လမ္းေလ်ာက္ေနရသလို အခ်ိဳးအေကြ႕ေတြမ်ားလြန္းလွတဲ့ ေတာင္တက္လမ္းေၾကာင့္ ၁ နာရီသာသာေလာက္ေတာ့ ကားေမာင္ခ်ိန္က ၾကာတတ္တယ္ေလ။
ဒီၿမိဳ႕ေလးက မင္းတုန္းဘုရင္နန္းစိုက္ရာ ရတနာပံုေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးရွိတဲ့ မႏၲေလးတိုင္းအတြင္းရွိေပမယ့္ ထူးျခားလွစြာပဲ ရွမ္းအႏြယ္ဝင္ ဓႏုတိုင္းရင္းသားေတြ အေျခခ်ေနထိုင္ခဲ့တဲ့ၿမိဳ႕ျဖစ္ေနတယ္။။ ေတာင္ေလွခါး၊ ပန္းၿမိဳ႕ေတာ္၊ ခ်ယ္ရီေျမစတဲ့ အမည္နာမေတြအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ တင္စားခဲ့တဲ့ၿမိဳ႕၊ ရဟန္းပညာရွိ လူပညာရွိမ်ားစြာရဲ႕ စာေပ ပန္းခ်ီ ဂီတေတြနဲ႔ ဂုဏ္ယူအလွဘြဲ႕ ဖြဲ႕ခဲ့တဲ့ၿမိဳ႕ေလ။ ဒီၿမိဳ႕ေလးက ေမာင္ကာႀကီးခ်စ္ရတဲ့ၿမိဳ႕ေလးေပါ့…။
ေမၿမိဳ႕ သို႔မဟုတ္ ျပင္ဦးလြင္လို႔ အမ်ားကေခၚေပမယ့္ ေမာင္ကာႀကီးကေတာ့ ျပင္ဦးလြင္ သို႔မဟုတ္ ေမၿမိဳ႕ သို႔မဟုတ္ ျပင္ဦးလြင္လို႔ ေခၚလိုက္ခ်င္ရဲ႕။ သိက်တဲ့အတိုင္းေလ ေမာင္ကာႀကီးဆိုတာက အလြန္႔အလြန္ အတြန္႔တက္ခ်င္တဲ့သူမို႔လာ။

တကယ္ဆို ‘ျပင္ဦးလြင္’ဆိုတာက ဒီၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ နာမည္အရင္းပါ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အမရပူရေရႊၿမိဳ႕ေတာ္နဲ႔ ရတနာပံုေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးရဲ႕ နယ္နိမိတ္သတ္မွတ္ရာမွာ ဒီၿမိဳ႕ေလးရွိတဲ့ေနရာဟာလဲ ေရႊႀကိဳးနယ္နိမိတ္ သတ္မွတ္ျခင္းခံခဲ့ရတဲ့ေနရာေပါ့။ ေျပာရရင္ မင္းတုန္းမင္းၾတားႀကီးရဲ႕အကို ပုဂံမင္းလက္ထပ္ကတည္းက ျပန္႔ျပဴးေသာ လြန္ျပင္ဦးမွာရွိလို႔ ျပင္ဦးလြင္လို႔ ေခၚေဝၚခဲ့တဲ့ ဓႏုရြာေလးရွိတဲ့ေနရာေလ။ ေနာက္ပိုင္း ကိုလိုနီေခတ္အေရာက္ အဂၤလိပ္ေတြက ေႏြရာသီအပန္းေျဖေဒသနဲ႔ ဗမာ(ျမန္မာ)ျပည္အလယ္ပိုင္း စစ္စခန္းအေျခစိုက္ရာၿမိဳ႕အျဖစ္တည္ေထာင္ၿပီး ကာနယ္ေမကိုအစြဲျပဳကာ ေမၿမိဳ႕အျဖစ္ ေခၚေဝၚခဲ့တယ္။ ၁၉၉၀ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ျပင္ဦးလြင္ဆိုတဲ့ အမည္ကို ျပန္လည္သံုးစြဲခဲ့ေလရဲ႕။
ေမာင္ကာႀကီးမွတ္မိေသးတယ္။ ပန္းႏုုေရာင္ပြင့္ခ်ပ္ေသးေသးေလးေတြနဲ႔ အၿပိဳင္အဆိုင္လွေနတဲ့ ခ်ယ္ရီပင္တန္းမွာ စက္ဘီးစီးခဲ့တာ၊ အပ္ေခ်ာင္းေလးေတြလိုအရြက္ေတြနဲ႔ ညိဳနက္နက္ပင္လံုးရွိကာ သင္းသင္းေလးေမႊးတတ္တဲ့ ထင္းရွဴးပင္ေတြၾကားမွာ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့တာ၊ မိတ္ကပ္လိမ္းထားသလို ျဖဴလြလြအပင္ႀကီးကေနထြက္လာတဲ့ ယူကလစ္တက္ခ္အနံ့ကို တဝႀကီးရွဴ႐ွိဳက္ခဲ့တာေတြ အခုခ်ိန္ထိမွတ္မိေနပါေသးတယ္။
ပန္းမာလာအမ်ိဳးစံုက အေသြးစံုတဲ့ ပြင့္ခ်ပ္ေတြနဲ႔ အေရာင္စံုတဲ့ အလွေတြဟာ ဒီၿမိဳ႕ေလးကို လႊမ္းျခံဳထားလို႔ေလ။ ေမာင္ကာႀကီးေျပာရင္ ပိုတယ္ထင္ဦးမယ္။ ဒီၿမိဳ႕မွာပြင့္တဲ့ပန္းေတြ ဘယ္ေလာက္လွလဲဆို လမ္းေဘးမွာအေလ့က်ေပါက္တဲ့ ေဒသအေခၚ ဘိန္းပန္းဆိုတဲ့ တစ္ထြာသာသာ နီလာေရာင္ပန္းေလးေတြက အစ ၾကည့္လို႔ကို ေကာင္းေနတာ။ ဆိုေတာ့ကား အျခား ေဒစီတို႔ ဂႏၶမာတို႔ ဆိုတာကေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔ မ်က္စိပသာဒျဖစ္စရာေတြခ်ည္ပဲ။
ရာသီဥတုဆိုတာကေရာ ေျပာစရာေတာင္မလိုပါဘူး။ အလြန္တရာမွ ဟိုအရာက်ယ္တဲ့ အဂၤလိပ္ေတြကေတာင္ လန္ဒန္ၿမိဳ႕နဲ႔ ဥတုခ်င္းဆင္တူတဲ့ေနရာဆိုကာ အာရွတိုက္က လန္ဒန္လို႔သတ္မွတ္ခဲ့တဲ့ၿမိဳ႕ဆိုေတာ့ စဥ္းစားသာၾကည့္… ဘယ္ေလာက္ေတာင္ေနလို႔ေကာင္းလိုက္မလဲဆိုတာ။ တကယ္ပါ တကယ္… မန္းၿမိဳ႕နဲ႔ကြာတာက ၄၂မိုင္ထဲရယ္။ ဒါမဲ့ အပူခ်ိန္ကေတာ့ ေဇာက္ထိုးပဲ။ မန္းၿမိဳ႕ရဲ႕ ေဆာင္းဥတုဟာ ျပင္ဦးလြင္အတြက္ေတာ့ ေႏြရာသီအေနအထားပဲရွိတယ္။ ေမာင္ကာႀကီးငယ္ငယ္တုန္းကဆို ျမဴမမည္ ႏွင္းမေရာက္တဲ့ ပြင့္လႊာျဖဴျဖဴေလးေတြေတာင္ေတြ႕ဖူးရဲ႕ေလ။
နည္းနည္းထပ္ၿပီး ကြန္႔လိုက္ဦးမယ္။ ဒီၿမိဳ႕မွာေနထိုင္တဲ့ လူေတြကိုလဲၾကည့္ဦး။ ရွမ္းရွိတယ္ဗ်ာ၊ ကရင္ရွိတယ္ဗ်ာ၊ ဗမာရွိတယ္ဗ်ာ၊ အျခားတိုင္းရင္းသား အနည္းစုလဲရွိတယ္ဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ ဧည့္ႏိုင္ငံသားေတြျဖစ္တဲ့ တ႐ုတ္ရွိတယ္ဗ်ာ၊ ဆစ္(ပန္ခ်ာပီ)ရွိတယ္ဗ်ာ၊ ေဂၚရခါးရွိတယ္ဗ်ာ၊ မြတ္ဆလင္ရွိတယ္ဗ်ာ။ ဒီေတာ့ဗ်ာ ဒီၿမိဳ႕ေလးဟာ ပန္းတင္အေရာင္စံုတာမဟုတ္ဘူး လူပါ အေရာင္စံုရွိတယ္ေပါ့ဗ်ာ။
ေတာင္ေပၚေဒသမို႔ ေသာက္သံုးေရရွားမယ္ေတာ့မထင္နဲ႔။ ၿမိဳ႕ကို ျဖတ္သန္းစီးဆင္းေနတဲ့ ခဲေလာင္းေခ်ာင္းဆိုတာကလဲရွိသလို အဝီစိတြင္းေတာင္မလိုပဲ ေႏြရာသီေတာင္မခမ္းတဲ့ ေရတြင္းေတြကလဲ အိမ္တိုင္းနီးပါးမွာရွိေနျပန္ေရာ။
လည္စရာပတ္စရာလား… … … ေပါမွေပါ။ ဓါတ္ေတာ္ခ်ိဳင့္ေရတံခြန္၊ အမ်ိဳးသားကန္ေတာ္ႀကီးဥယဥ္၊ တ႐ုတ္ဘံုေက်ာင္း၊ ပြဲေကာက္ေရတံခြန္၊ ပိတ္ခ်င္းေျမာင္ မဟာနႏၵမူလိုင္ဂူတို႔ရွိပါ့။ ဒါေတာင္ မဟာအံ့ထူးကံသာ႐ုပ္ပြားေတာ္၊ ေရႊျမင္တင္ေစတီ၊ ဦးခႏၲီဘုရား၊ တ႐ုတ္ဘံုေက်ာင္းတို႔လို ဘာသာေရးအေဆာက္အအံုေတြက်န္ေနေသးတယ္။ ၿမိဳ႕ေလးကေသးလို႔ အထင္ေတာ့ မက်ံု႕နဲ႔။ အႏွစ္အျပည့္ရွိတဲ့ၿမိဳ႕ေလးပါ။
ေမာင္ကာႀကီး ဒီၿမိဳ႕ေလးကိုခ်စ္တယ္ဆိုတာ ေဖၚျပပါ အေၾကာင္းအရာေတြအျပင္ အျခားေသာ အျခားေသာ အေၾကာင္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါေသးတယ္။ ဒီအေၾကာင္းေတြမ်ားစြာထဲက အဓိက အက်ဆံုးအခ်က္ကိုေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ‘ျပင္ဦးလြင္ သို႔မဟုတ္ ေမၿမိဳ႕ သို႔မဟုတ္ ျပင္ဦးလြင္ဆိုတာ ေမာင္ကာႀကီးရဲ႕ ဇာတိၿမိဳ႕’ မို႔လို႔ေပါ့။
ဟုတ္ပါတယ္… ေမာင္ကာႀကီးဟာ… ပန္းၿမိဳ႕ေတာ္ ေမာင္တို႔ခ်ယ္ရီေျမက ေတာင္ေပၚသားေလးတစ္ေယာက္ပါဗ်ာ… … …။

 Courage

About Courage

has written 48 post in this Website..