တစ္ခုေသာ ညေနတြင္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းနွစ္ေယာက္သည္ ညေနစာထမင္းကို အိမ္တြင္မစားမူဘဲ

ထမင္းေၾကာ္သုပ္ သြား၍စားၾကျပီးေနာက္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ဘက္သို႔ စက္ဘီးကေလးတစ္စီးျဖင့္

ကမ္းနား လမ္းအတိုင္း နင္းလာၾကေလသည္။

  မၾကာမီတြင္ မည္းနက္ေသာ ေကာင္းကင္ျပင္၌ လွ်ပ္စီးမ်ား ျပိဳးပ်က္လ်က္ ခ်က္ျခင္းလိုလိုပင္ ေအးစိမ့္

လာျပီး မိုးေပါက္မ်ား က်ဆင္းလာေလသည္။ ျဗဳန္းစားၾကီး ရြာခ်လိုက္ေသာ မိုးေၾကာင့္ ထီးအကာ မ

ပါေသာ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ႏွစ္ဦးသည္ မိုးလြတ္ရာကို အသည္းအသန္ရွာၾကရာ အိုမင္းေဟာင္းႏြမ္းေနေသာ

အေဆာက္အဦးၾကီး ေဘးတြင္ အဖီခ်ထားေသာ ေစ်းဆိုင္ေလာ၊ လူေနအိမ္ေလာ မပီျပင္သည့္ေနရာ

မွ ေမွးမွိန္ေသာ ဘက္ထရီ မီး ေခ်ာင္းအလင္းေရာင္ကို သတိျပဳမိၾကေလ၏။ ပထမတြင္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ႏွစ္

ဦးသည္ တံစက္ျမိတ္ေအာက္တြင္ ခိုကပ္ ေနရာမွ အဖီအတြင္းသို႔ကဲၾကည့္ရာ လူေနအိမ္မဟုတ္ဘဲ

အရက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ ျဖစ္ေၾကာင္းေတြ႔ရေလသည္။ ဘီယာေၾကာ္ျငာမ်ား ကပ္ထားသျဖင့္ ဘီယာရနိုင္

ေလာက္သည္ဟု ေအာက္ေမ့၍ ဆိုင္အတြင္းသို႔ ဝင္ခဲ့ၾကေလ သည္။

     ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ႏွစ္ဦးသည္ ပါလာေသာ ပိုက္ဆံမ်ားကို ေရတြက္ၾကည့္ရာ ေလးရာစြန္းစြန္းခန္႔ ပါရွိ

ေၾကာင္း သိ ရသျဖင့္ ဘီယာတစ္ေယာက္ႏွစ္ခြက္စီ ေသာက္၍ရနိုင္ေၾကာင္း သေဘာတူၾကေလ

သည္။ ေငြသိမ္းေကာင္တာ တြင္ ထိုင္ေနေသာ ဆိုင္ရွင္ျဖစ္ဟန္တူသည့္ တရုတ္မၾကီးသည္ ဆိုင္လု

လင္ေလးကို တစ္စံုတစ္ရာ လွမ္းေျပာ လိုက္သည္ကို ၾကားမိျပီးေနာက္ ထိုေကာင္ကေလးသည္ နံရံ

တြင္ေထာင္ထားေသာ ထီးစုတ္တစ္လက္ကို ေဆာင္း၍ မိုးရြာထဲသို႔ ေျပးထြက္သြားသည္ကို ျမင္ၾကရ

သည္။ ထို႔ေနာက္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔သည္ ဘီယာရ မရေမးျမန္း ျပီး ဘီယာႏွစ္ခြက္ မွာယူေလသည္။ ဆိုင္

လုလင္ကေလး မရွိသည္ျဖစ္၍ ဘီယာခြက္ကို ကိုယ္တိုင္သယ္ကာ မည္သည့္ေနရာတြင္ ထိုင္ရမည္

နည္းဟု ဆိုင္အတြင္း အကဲခတ္ရာ ဝိုင္းနွစ္ဝိုင္း သံုးဝိုင္းခန္႔သာ ရွိျပီး လူမွာ လည္း သံုးေလးေယာက္

သာ ရွိေၾကာင္း သတိျပဳမိသည္။

   ကြ်ႏ္ုပ္၏ သူငယ္ခ်င္းသည္ အျမည္းအတြက္ ေျမပဲေလွာ္ေတာင္းရာ လက္ဘက္ရည္ခြက္ ေအာက္ခံ ျပဳ

လုပ္သည့္ ပန္းကန္ေလးတစ္ခ်ပ္အတြင္းသို႔ ေျမပဲလက္တစ္ဆုပ္ကို တရုတ္မၾကီးက ထည့္ေပးလိုက္ေလ

သည္။

ထာင့္ဝိုင္းတစ္ဝိုင္းမွာ လူၾကီးတစ္ေယာက္ကလည္း ေျမပဲလိုခ်င္ေၾကာင္း ေအာ္ေျပာေလရာ ကြ်ႏ္ုပ္က

“ကိုင္း..ထည့္ေပးလိုက္ပါ..ကြ်န္ေတာ္ပဲ သြားေပးလိုက္မယ္..။”

ေျမပဲမွာေသာ လူၾကီးက ကြ်ႏ္ုပ္ကို ျမင္ေသာအခါ –

“ဟ..သူငယ္က ဦးေလးေစာ ေျမးကေလး ထင္ပါရဲ႕ ။” ဟု ေမးေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ထိုလူၾကီးကို ေသခ်ာ

ၾကည့္မိေသာ အခါ ကြ်ႏ္ုပ္အဘိုးထံ မၾကာခဏ လာတတ္ေသာ အဘိုးၾကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေၾကာင္း

ေတြ႔ရသျဖင့္ –

“ဟုတ္ကဲ့” ဟု ျပန္၍ေျဖလိုက္ေလသည္။

“ကိုင္းကြယ္…ငါ့တူတို႔ အဘနဲ႔ပဲ ဝိုင္းလိုက္ပါလား။” ဟု၍ ေတာင္းပန္ေသာ မ်က္နွာျဖင့္ဆိုေလရာ

ကြ်ႏ္ုပ္တို႔လည္း တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္၍ ေခါင္းညိတ္ၾကေလသည္။

“ကေန႔ညေတာ့ အဘက ငါ့တူသားမ်ားကို တကာခံမယ္..ဟုတ္ျပီလား။”

ကြ်ႏ္ုပ္တို႔လည္း တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္၍ ဒုတိယအၾကိမ္ ေခါင္းညိတ္

ၾကျပန္ေလသည္။

   ကြ်ႏ္ုပ္တို႔လည္း အဘိုးၾကီး ေတာင္ေတာင္အီအီ ေျပာသမွ်ကို နားေထာင္ၾကရေလသည္။

ကြ်ႏ္ုပ္၏ ဖခင္ ျဖစ္သူဘက္မွေတာ္စပ္ေသာ ကြ်ႏ္ုပ္ အဘိုးအေၾကာင္းကိုလည္း ေျပာ၏။ ထို

ဘိုးေအမွာ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ ခပ္ တန္းတန္းသာ ေနေၾကာင္း၊ စကားပင္ ေလးလံုးကြဲေအာင္ မေျပာ

ေၾကာင္း ကြ်ႏ္ုပ္က ျပန္ေျပာရာ –

“ေအး..တို႔လို အထီးက်န္အဘိုးၾကီးေတြနဲ႔ေတာ့ ေျပာမကုန္ေအာင္ပဲကြ။ မင္း အဘိုးကလည္း

ဗမာျပည္အႏွံ႔ ဆိုင္ကယ္တစ္စီးနဲ႔ ပတ္ခဲ့တာ။ ငါကေတာ့ သေဘၤာသား ဆိုေတာ့ ပင္လယ္ထဲ

အနွံ႔ေပါ့ကြာ။”

ကြ်ႏ္ုပ္လည္း အဘိုးၾကီးေျပာသမွ်ကို ဧည့္ေထာက္ခံျပဳေနရေလသည္။ ကြ်ႏ္ုပ္သူငယ္ခ်င္းမွာမူ သူ၏

ထံုးစံအတိုင္း ဘီယာခြက္ကို ေစ့ေစ့ၾကည့္၍ ဝိပႆနာတင္ေန၏။ တစ္ခ်ိန္တြင္ အဘိုးၾကီးသည္ ရုတ္တရက္

ေျပာစရာမရွိသကဲ့သို႔ စကားစျပတ္သြားရာ ဆိုင္ျပင္၌ အသဲအမဲရြာလ်က္ရွိေသာ မိုးသံကိုသာ

ကြ်ႏ္ုပ္လည္း အာရံုျပဳေနမိေတာ့၏။ ရုတ္တရက္ အဘိုးၾကီးက ထေျပာသည္။

“ေဟ့..သူငယ္ နားေထာင္ၾကည့္စမ္း..။”

ကြ်ႏ္ုပ္လည္း အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖင့္ နားစြင့္ၾကည့္ရာ ေလသံ မိုးသံနွင့္ ရံခါ ျဖတ္သန္းသြားေသာ ယာဥ္

အခ်ိဳ႕မွ အသံမ်ားကိုသာ ၾကားမိေလသည္။

“ဘာသံမ်ား ၾကားမိလို႔လည္း ခင္ဗ်။”

“ေအာ္သံကြ..ငါေသခ်ာကို ၾကားလိုက္တာ။”

ကြ်ႏ္ုပ္လည္း မ်က္လံုးအျပဴးသားျဖင့္ အဘိုးၾကီးကို ၾကည့္မိရာ အဘိုးၾကီးလည္း ကြ်ႏ္ုပ္အၾကည့္ကို နား

လည္ သေဘာေပါက္သည့္ အမူအရာျဖင့္ အရက္ခြက္ကို ေကာက္ေမာ့ျပီး ယုတၱိက်က် ေျဖရွင္းခ်က္ကို

စဥ္းစားဟန္ ျပဳေနေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ထူးျခားဆန္းၾကယ္၍ တုန္လႈပ္ဖြယ္ေကာင္းလွေသာ ၎၏

အျဖစ္အပ်က္ကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေျပာျပေလသည္။ (ကြ်ႏ္ုပ္ ဧည့္ေထာက္ခံေျပာေသာ ေမးေသာ

စကားမ်ားကို အတတ္ နိုင္ဆံုး ခ်န္လွပ္၍ အဘိုးၾကီး တစ္ဦးတည္းေျပာသည့္ Monologue ပံုစံ

မ်ဳိးျဖင့္ ေဖာ္ျပလိုက္ပါသည္။)

   ငါ ေအာ္သံေတြ မၾကာခဏ ၾကားတတ္သကြ။ တျခားကေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါက ေအာ္တဲ့ ေအာ္သံ။

ဟာ..မင္းႏွယ္..ငါ ေသြးနည္းတဲ့ေကာင္လည္း မဟုတ္ဘူး။ စိတ္ကူးတယဥ္ယဥ္ နဲ႔ ေတာင္ေတာင္

အီအီ ေတြး တတ္တဲ့ေကာင္လည္း မဟုတ္ဘူးဟ။ သရဲလား …မယံုေပါင္ကြာ..။ ေအး..ဒါက..အင္း

အဲလိုဟာဆိုရင္ေတာ့ တစ္မ်ဳိးေပါ့ေလ။ အဲဒါက ငါ့ညီ လူထက္ ကို မုန္းသေလာက္ ငါ့ကိုလည္း

မုန္းေနတာကြာ..။ ငါ့ကို အျမဲေအာ္ ေနတာ။

    စက္ဆုပ္စရာ ေကာင္းတဲ့ ပိပိရိရိ က်ဴးလြန္တဲ့ လူသတ္မွုေတြ အေၾကာင္း ကိုယ့္အရင္းအခ်ာေတြ

ကို မေျပာမိတာ အေကာင္းဆံုးကြ။ မႏွင္းရည္ကေလး ေသတာ ငါ့အျပစ္မကင္းဘူးလို႔ပဲ စိတ္ထဲမွာ

ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အျမဲ အျပစ္တင္ေနမိတာ။ သူ႔ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ က်န္းက်န္းမာမာ တစ္သက္လံုး

ေနသြားေစခ်င္တာ ဘုရား သိမွာပါ။ ငါမရည္ရြယ္ခဲ့ပါဘူးကြာ။ ငါသာ အဲဒီ ေစာက္လူသတ္တဲ့

အေၾကာင္းသာ မေျပာခဲ့ရင္ သူလည္း အသက္ နဲ႔ ကိုယ္ ျမဲေနမွာပဲ။ ငါ့လည္း ဒီလိုမ်ဳိး လာေအာ္ေန

စရာ မရွိဘူးေပါ့ကြာ။ ငါ ေတြးၾကည့္တာပါ။

   မနွင္းရည္က ေသးေသးသြယ္သြယ္နဲ႔ သေဘာေကာင္း မေနာျဖဴကေလး။ စကားေျပာလည္း

ေလေအး ကေလးနဲ႔။ သူေအာ္တာ..အင္း ငိုတာေပါ့ေလ တစ္ခါေတာ့ ငါၾကားဘူးတယ္။ သူ႔သား

ကေလး ေရွ႕တန္းမွာ က် သြားတုန္းကေပါ့ကြာ။ ေအး..ေအး..အဲဒီ ေအာ္သံ..ဟုတ္တယ္..ငါအျမဲၾကား

ေနရတဲ့ အသံနဲ႔ တစ္ထပ္တည္းပဲ။ မမွားနိုင္ဘူး။ သိလား။

   အင္း..ဒီလိုကြာ။ မႏွင္းရည္ကေလး ခင္ပြန္း လူထက္နဲ႔ ငါက ညီအစ္ကိုေတြ။ ငါက လူျမတ္ေပါ့။

မိဘေတြလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းဆိုတာေတြလည္း ခပ္ေရးေရးပါကြာ။ ငါလည္း

တစ္သက္လံုး သေဘၤာေပၚမွာေန။ သေဘၤာက ဆင္းတဲ့အခါက်ေတာ့ ေျခသလံုးအိမ္တိုင္ေလွ်ာက္

သြားေနတာေပါ့ကြာ။ တစ္ေန႔ ေတာ့ သူတို႔အိမ္ကို ငါေရာက္သြားေရာ။ ေဩာ္..ငါ့ညီက ဆရာဝန္ပါ။

ေက်းလက္ဆရာဝန္ တစ္ေယာက္ေပါ့။ အင္း..ေနာက္ဆံုး သူတို႔အကုန္ ေသကုန္ၾကေတာ့ … ငါ

အဲဒီအိမ္မွာ ေနေနတာေပါ့ကြာ။ ဟ…ျဖတ္မေမးပါနဲ႔ဦး။ ငါေျပာေနတာ ဘယ္ေရာက္သြားပါလိမ့္။

ေဩာ္..သိျပီ..။ သူတို႔အိမ္ ငါေရာက္သြားေတာ့ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ရန္ျဖစ္ျပီးကာစ ထင္ပါရဲ႕။

မႏွင္းရည္ကေတာ့ ႏွုတ္ခမ္းကိုက္ျပီး ေဒါသကို ထိန္းေနတဲ့ပံု။ ငါ့ညီကေတာ့ ပါးစပ္က အယုတၱ

အနတၱေတြ ေျပာတုန္း။

   အဲဒီည ထမင္းစားပြဲကေတာ့ တယ္ မဟန္လွဘူးေဟ့။ ရာသီဥတုကလည္း ဆိုးလိုက္တာ။

ခုည အတိုင္းပဲ..။ ေအးကလည္း ေအးနဲ႔။ အစားအေသာက္ေတြကလည္း အဆီအေငၚမတည့္

တာနဲ႔။ မႏူးတာ မနပ္ တာ နဲ႔။ ပိုဆိုးေပါ့ကြာ။ ဟိုေကာင္ကလည္း ဘာေတြ ေဒါထေနမွန္းကို

မသိဘူး။ ကေန႔ အလုပ္မွာ အေတာ္ ကေလး အဆင္မေျပျဖစ္ခဲ့တာလား။ လူနာတစ္ေယာက္

ေယာက္မ်ား ဖိတ္စင္သြားလို႔လား..မဆုိတတ္ပါဘူး ကြာ။ ငါလည္း စိတ္ အေျပာင္းအလဲက

ေလးျဖစ္ေအာင္ ေတာင္ေတာင္အီအီ ေလွ်ာက္ေျပာေနတုန္း ဒီေကာင္ က ေဒါသတၾကီး

ထေအာ္တယ္ေလ။ ငါ့ မိန္းမက ငါ့ကို အဆိပ္ခတ္ဖို႔လုပ္ေနတာ ကိုၾကီးျမတ္..သိလား..။

ဒီေကာင္မ တစ္ေန႔ေတာ့ အေပါက္အလမ္း တည့္သြားမွာပဲ တဲ့။ မႏွင္းရည္ကေလးက

အဲဒါၾကားေတာ့ ရင္နာ သြားပံုရသကြာ။ ငါလည္း ရီစရာသေဘာျဖစ္ေအာင္ မင္းႏွယ္

ကြာ..ႏွင္းရည္က ဒီလိုနည္းရိုးနဲ႔ လုပ္ဖို႔ေတာင္ ပါးနပ္ ပါ့မလားဟ ဆိုျပီး ေျပာတာေပါ့။

ေနာက္ေတာ့ ဖန္ထည္ကို ေလမႈတ္သြင္းျပီး ပံုဆန္းေတြ လုပ္တဲ့ ဂ်ပန္ ေတြ အေၾကာင္း၊ ဟိုဟို

သည္သည္ နဲ႔ စကားလႊဲျပီး ေလွ်ာက္ေျပာေနတုန္း လူထက္က ကိုၾကီးျမတ္ရာ ဒါေတြ

ကြ်န္ေတာ္လည္း သိပါတယ္။ ကိုၾကီးျမတ္ထက္ေတာင္ သိေသး။ ဘာညာ ဆိုျပီး ေျပာေတာ့

ငါလည္း မခံခ်င္ ျဖစ္သြားေရာကြ။ ဒီေတာ့ ဒင္းမသိတာ တစ္ခုခုရွာၾကံေျပာမယ္ဆိုျပီး

အဲဒီ ေစာက္ေပါက္တတ္ကရ ဟာ ကို ေျပာမိေတာ့တာပဲ။

About ေမာင္ဘလိူင္

has written 139 post in this Website..