========///========
ဒီတစ္ခါက
သိသိႀကီးနဲ႔ ႀကဳံရတာပဲ ျဖစ္သည္။
စ, ပါမည္။
ဝိညာဥ္ဆုိတာကုိ အယုံအၾကည္ကင္းေပေမယ့္ လူတစ္ေယာက္ေသသြားတဲ့အခါ အနည္းနဲ႔အမ်ား မေကာင္းေသာ အာ႐ုံ အသႏၷကံအေၾကာင္းတရားေၾကာင့္ အပါယ္ဘုံ ေလးဘုံထဲက အသုရကာယ္ဘုံကုိေတာ့ ေရာက္သြားႏုိင္သည္ မဟုတ္ပါလား။
ေသခ်ာတတ္အပ္ေတာ့ အသိအျမင္ မရွိပါဘူး။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
ကြၽန္ေတာ့္ ကုိယ္ေတြ႔ေလးေတာ့ ေျပာျပပါရေစဦး။
အဲ … ဝိညာဉ္ေလးနဲ႔ပါ မိတ္ဆက္ေပးခ်င္ပါသည္။ (ေသခ်ာေတာ့ မေျပာလုိပါဘူး)

×××
” ေဟ့.. မင္းအားရင္ တစ္ခုခုေသာက္ရေအာင္ ေရႊကုကၠဳိ ကုိ လာခဲ့ကြာ”
ဒီလုိ ဖုန္းဆက္လာသူက ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက သူငယ္ခ်င္း။ ခု သူက
ျပည္ထဲေရးမွာ တုိက္နယ္ဒုစ႐ုိက္ႏွိမ္နင္းေရး ရဲအရာရွိ တစ္ေယာက္။

“ေအးပါ။ ဘာကိစၥ ရွိေသးလဲဟ”

ဤသုိ႔ ေမးရျခင္းက ကိစၥမရွိဘဲ ဖုန္းဆက္ေလ့မရွိတာေၾကာင့္ ေမးလုိက္ရျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

“ငါ့ ဆီေရာက္မွ ေျပာျပေတာ့မယ္ကြာ။ မင္း လာမွာဆုိ ျမန္ျမန္လာခဲ့။ ငါ ဘီယာ တစ္ဂ်ားေတာင္ ကုန္ေတာ့မယ္ ”

ဟုိက္…
ေနာင္က်တဲ့ေျခေထာက္ သစၥာေဖာက္ဆုိတဲ့ ဆုိ႐ုိးအတုိင္း သုတ္ေျခတင္ လုိက္ရေတာ့တာပါပဲ။ သူ႔ဆီ ေရာက္ေတာ့

“ဘာမ်ားလဲကြာ။ မင္း ကိစၥက အေမာတေကာႀကီး”
ေျပာေျပာဆုိဆုိ တစ္ခြက္ ေကာက္ကုိင္ေမာ့ခ်ရင္း ေမးလုိက္ပါသည္။

“ခု ဘယ္ႏွစ္နာရီ ရွိၿပီလဲ”
အမ္.. သူက ျပန္ေမးေနျပန္သည္။ လက္ပတ္နာရီကုိ ကမန္းကတန္း ၾကည့္ၿပီး ညေန 4:48 ရွိေနၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာလုိက္သည္။

“အျပန္ မုိးခ်ဳပ္မွာမုိ႔ မင္းကုိ ေခၚလုိက္ရတာ။ မင္း ငါနဲ႔လုိက္ခဲ့ဦး။ ဇာတ္လမ္းေကာင္းတစ္ပုဒ္ ရေစရမယ္။ မၾကာခင္ ကားေရာက္လာေတာ့မွာ။ ေသာက္ကြာ ျမန္ျမန္”

အမ္….။
ဘာမွ ေျပာခ်ိန္မရဘူး။ သူကခ်ည္း လာျမန္ျမန္၊ ေသာက္ ျမန္ျမန္ လုပ္ေနသည္။
ရွိေစေတာ့။

“တစ္ခုေတာ့ ေမးပါရေစဦး။ ငါက မင္းနဲ႔ ဘာလုိက္လုပ္ရမွာတုန္းဟ”

“ဘာမွ မေမးေတာ့နဲ႔။ လုိက္မလား။ မလုိက္ဘူးလား။ ဒါပဲ ေျပာ”

ေခါင္း ညိမ့္မိလား။ ေခါင္းခါ မိလား ဆုိတာေတာင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတိမထားမိေတာ့။ ေၾကာင္ ေနမိတာေတာ့ အမွန္ပါ။
ခက္ပါလား။ ဒီေရာက္ေနမွ မလုိက္ဘူးေျပာရေအာင္ကလည္း ရမွာမဟုတ္ဘူး။ သူေျပာသလုိ ဇာတ္လမ္းေကာင္းေလး တစ္ပုဒ္ဆုိရင္ေတာ့ နိတ္တာပဲဟု ေတြးေနမိေတာ့သည္။

×××××

“ေဟာ… ကားလာၿပီ။ လက္စ ျဖတ္လုိက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း။ ေဝး… ရွင္းမယ္ေဟ့ .. ။ ျမန္ျမန္ေလး”

ၾကည့္…
စာပြဲထုိးကုိေတာင္ မေႏွးေစရပါလား။

“ကားေနာက္ဘက္ကပဲ စီးရေအာင္ကြာ။ လာ ”

ကားက light track ေလးပါ။
ကားေပၚလွမ္းတက္မယ္လုပ္ေတာ့ သတိထားတာက မဟန္ဘူး။ လူတစ္ေယာက္ကုိ မုိးကာစ မလံုတလုံနဲ႔ ထုပ္ထားတာကုိေထာက္ရင္

“ဟ မင္းဟာက မသာႀကီးလားဟ”
“ေအးကြာ ။ ဓား နဲ႔ လည္ပင္း အခုတ္ခံထားရတာ ။ ခု ကုတင္ ၁၀၀၀ ရင္ခြင္႐ုံကုိ ပုိ႔ရမွာ ။ ၿပီးရင္ ျပန္လာမွာပါ ။ မၾကာပါဘူး။ ခဏေလး ”

ဒါလား ဇာတ္လမ္းေကာင္း…..။
ေကာင္းေရာကြာ။
သူေျပာသလုိ ဘာမွမၾကာလုိက္ပါဘူး။ ရင္ခြဲ႐ုံကုိ ေရာက္ပါသည္။
ၾကာတာက ရဲလုပ္ထုံး လုပ္နည္းေတြ အဆင့္ဆင့္လုပ္ၿပီး စစ္တာေဆးတာေတြက ၾကာေနတာ။ ဘယ္ေလာက္ၾကာသည္ဆုိတာ မေျပာခင္ ခု အသတ္ခံရတဲ့ အေလာင္းက ဘယ္လုိ မႈခင္း ျဖစ္ခဲ့ရတယ္ဆုိတာ သူ ရွင္းျပေတာ့ နားေထာင္ေနရသည္။ ျဖစ္ပုံက ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္လာေအာင္ သူက ေျပာျပသည္က ေက်ာခ်မ္းစရာ ေကာင္းလြန္းလွသည့္ ရင္ခြဲ႐ုံနားမွာပါလားဆုိတဲ့ အသိက ဦးေခါင္းကုိ မျပတ္ ေခါင္းေလာင္းထုိးသည့္ အထိ။

××××

မႈခင္းဆရာဝန္က စစ္ေဆးၿပီးတဲ့အခါ ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းကုိ လွမ္းေခၚပါသည္။ သူထ သြားေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း ထုိင္မေနရဲတာနဲ႔ သူ႔ေနာက္လုိက္သြားပါသည္။
ဟုတ္သည္ေလ။
အခ်ိန္ကာလကုိလည္းေမးပါဦး။ ည 8 ေက်ာ္ေနပါၿပီ။ ရင္ခြဲ႐ုံဆုိေပမယ့္ ေဆး႐ုံနဲ႔ ကပ္လ်က္တည္ရွိေနတာမဟုတ္ဘူး။ အေဝးႀကီး။ ၿပီးေတာ့ ရင္ခြဲ႐ုံကလည္း ေသးေသးေလးလည္း မဟုတ္ဘူး။ အေလာင္းထားဖုိ႔ ေရခဲခန္းေတြတင္ အမ်ားႀကီး။
သူနဲ႔ ကပ္ၿပီး လုိက္လာခဲ့ရတာ။ ေၾကာက္စရာေကာင္းလားေတာ့ ေမးမေနနဲ႔။
အထဲမွာ
မီးေတြက ထိန္ေနေအာင္ ထြန္းပါသည္။
အံ့ဩစရာက စားပြဲတစ္ခုမွာ ထုိင္ရင္း စားရင္းလုပ္ေနသူသည္ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ ရြယ္တူေလာက္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ထက္ အခန္းတစ္ခုတည္းမွ ႐ုတ္တရက္ထြက္လာသူကလည္း အမ်ိဳးသမီးပင္ ျဖစ္ေနျပန္သည္။
ေၾကာက္ေနရင္းၾကားကပင္ ထုိအမ်ိဳးသမီး ဝန္ထမ္းေတြကုိ ျမင္ေတာ့ ကုိယ့္ဘာသာ ရွက္ေနမိသည္။ ဒါလည္း ၾကာၾကာရွက္ေနရတာမဟုတ္။ သူ႔မတုိ႔ေဘးမွ သူငယ္ခ်င္းျဖတ္သြားေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း က်န္ေနခဲ့ရဲတာမွ မဟုတ္တာ။ အျမန္လုိက္သြားရပါသည္။ ထုိစဥ္

“ဒီမယ္ ဒီမယ္”

“အမေလး !!! လန္႔လုိက္တာဗ်ာ”
ကြၽန္ေတာ္ အသားေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနေအာင္ လန္႔ဖ်န္႔သြားပါသည္။

“ဒီအထဲကုိ အဲေလာက္ေၾကာက္တတ္ရင္ မလာခဲ့နဲ႔။ ေျပာေတာ ့ရဲ တဲ့။ ရွင္တုိ႔က ဟုိ Dead body နံပါတ္ 26 က အမႈခင္း ရဲေတြ မဟုတ္လား”

“ဟုတ္ပါတယ္”
သူငယ္ခ်င္းက ေျဖလုိက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ အေရးထဲ ကြၽန္ေတာ့္ကုိပါ ရဲထင္ေနေသး။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ဒီအထဲမွာ
တစက္ကေလးေတာင္ မေနခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ထြက္သြားခ်င္တာေတာင္ မထြက္ရဲဘူး။ ခု ေရာက္ေနတဲ့ ေနရာကေန ေရွ႕ကျဖစ္ေစ၊ ေနာက္မွာ ျဖစ္ေစ အေလာင္ေတြ ထားေသာ ေသတၱာေတြခ်ည္းပါပဲ။ ေျပာရင္းနဲ႔ ၾကက္သီးေတြ တဖ်န္းဖ်န္းထလာသည္။ ေခါင္းႀကီးကလည္း ေႏြးကနဲ ႀကီးလာသလုိလုိ။
ႏွာေခါင္းထဲမွာ ညီႇစုိ႔စုိ႔အနံ႔ႀကီးက ေဝ့ကနဲ ေဝ့ကနဲ။

“ဒါဆုိ သက္ေသခံ ပစၥည္းေတြျဖစ္တဲ့ ေသသူရဲ႕ အေလာင္းပၚ အဝတ္အစားေတြကုိ ခြ်တ္ယူသြားပါ။ ၿပီးေတာ့ အေလာင္းကုိ Unknown လုပ္မွာ မဟုတ္လား။”

“ဟုတ္ကဲ့ပါ။”

ငါ့ေကာင္ လာ သြားမယ္ဆုိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ေပ်ာ္သြားတာေပါ့။ ဒီအထဲက ထြက္ေတာ့မယ္ေပါ့။ အေပ်ာ္က တဒဂၤပါပဲ။
ကြၽန္ေတာ့္အထင္က အိမ္ျပန္ရေတာ့မယ္ ထင္တာ။ တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲေတာ့တာပဲ။
သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူသည္
သူ႔လက္ထဲက ကတ္ျပား နံပါတ္ကုိ ၾကည့္ကာ အခန္းတစ္ခုတည္းကုိ ဝင္သြားရာ ကြၽန္ေတာ္လည္း လ်င္ျမန္စြာ အတူဝင္လုိက္ရပါသည္။
အုိ မုိင္ေဂါ့။
ခုံတန္းလ်ားအရွည္ႀကီးေပၚတြင္ ပင္လက္အေနအထားျဖင့္ အသတ္ခံထားတဲ့ အေလာင္းႀကီး။
ဒါကုိ လူတစ္ေယာက္က အဝတ္အစားေတြ ခြ်တ္၍ သူငယ္ခ်င္းကုိ ေပးေလသည္။ သူငယ္ခ်င္းကလည္း အိတ္တစ္လုံးထဲကုိ စုထည့္လုိက္သည္။
အဝတ္ေတြ ခြ်တ္ၿပီးေတာ့ ကုိယ္တုံးလုံးျဖစ္ေနသည့္ အေလာင္ႀကီးကုိ ေရပုိက္ျဖင့္ ပက္ဖ်န္း၍ ေရခ်ိဳးေပးေလသည္။
သည္စဥ္….
အေလာင္းေကာင္ႀကီးမွ ဦးေခါင္းႀကီးသည္ ခုံတန္းလ်ားေပၚမွ ေအာက္သုိ႔ ျပဳတ္က်သြားေလသည္။ ေသြးသံတရဲရဲျဖင့္ ထုိ ဦးေခါင္းႀကီးအား ေရပုိက္ျဖင့္ထုိး၍ သန္႔စင္ေပးၿပီး သူ႔လည္တုိင္ေနရာသုိ႔ ျပန္တတ္ေပးေနသည္ကုိ အစအဆုံး ျမင္ေနရသည္က ေသြးလန္႔ေမ့ေမ်ာ သြားေစေလာက္ပါသည္။ ထုိေရခ်ိဳးေပးသူကေတာ့ သီခ်င္းတေအးေအးကေလးျဖင့္ ဘာမွ် စုိးထိတ္မႈ မရွိ။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းအား ကိစၥေတြ ၿပီးရင္ ျပန္ရေအာင္လုိ႔သာ ကပ္ေျပာေနမိတာ အခါခါ။
သူငယ္ခ်င္းကလည္း ဒါယူၿပီးရင္ ၿပီးၿပီဟု ေျပာပါသည္။

” ဟ! ဒီ အဝတ္အစားေတြက ျပန္ယူလာရမွာ ဟုတ္လား”

“ေအး”
ဟု တစ္လံုးတည္း ေျဖခ်လုိက္ေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ့္မွာ မည္မွ် ေၾကာက္ရြံ႕ေနမည္လဲဟု နည္းနည္းေလးမွ ေတြးေပးပုံ မေပၚဘူး။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
အဝတ္အစားေတြယူၿပီး ရင္ခြဲ႐ုံက ျပန္ထြက္လာေသာ
အခါ ည ၉ နာရီေက်ာ္ပါၿပီ။
ႏွစ္ဦးသား မသာတုိက္တဲ့ကားက ျပန္သြားၿပီမုိ႔ တကၠစီ တစ္စီးငွားျပီး ျပန္လာခ့ဲရသည္။
လမ္း၌
ဘီယာဆုိင္ တစ္ဆုိင္တြင္ခဏ ထုိင္ေသာင္ၾကရင္း ……

“ငါ့သူငယ္ခ်င္းက ေသြးနည္းလား၊ ရဲေကာရဲလား စမ္းၾကည့္တာပါကြာ။ ”

“ဟ … အဲ့ေလာက္ႀကီးေတာ့ မဆုိးပါဘူးဟ။ သတၱိေတာ့ ရွိပါေသးတယ္ ။ ငါ ေၾကာက္တတ္တယ္ဆုိေပမယ့္ မင္းသြားတဲ့ေနရာတုိင္း ပါေနတာပဲ မဟုတ္လား”

“အေျပာမႀကီးနဲ႔ ။ မင္းတစ္ေယာင္တည္း အဲဒီအခန္းေတြထဲ ဝင္ရဲလား”

ကြၽန္ေတာ္ ငုိင္က်သြားပါသည္။
ခုေတာင္ ျပန္ေတြးမိ႐ုံနဲ႔တင္ ေခါင္းႀကီးလာပါသည္။ စိတ္ထဲတြင္လည္း ေနာင္ကုိ ဒီေကာင္ ေခၚတုိင္း ဘယ္ေတာ့မွ မလုိက္ေတာ့ဟုလည္း ဆုံျဖတ္ထားပါသည္။ တကယ္က သတၱိ ရွိလြန္းေနသည္ ဆုိပါစုိ႔။
ထုိစဥ္

“ငါတုိ႔ ငွားလာတဲ့ ကားကုိေခြး ဝုိင္းအူေနတာ သတိထားမိလား”
သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက နား နားကုိ ကပ္ၿပီးေျပာတာနဲ႔ ကားကုိ လွမ္းၿပီးၾကည့္လုိက္ရာ ဟုတ္သည္ဗ်ိဳ႕။
ကားပတ္ပတ္လည္မွာ ေခြးေတြ အူေနၾကတာ ျမင္မေကာင္းဘူး။ နားေထာင္မေကာင္းဘူး။
သူငယ္ခ်င္းက ထပ္ေျပာျပန္သည္။

“ဒါမ်ိဳးျဖစ္တာ ဒီတစ္ခါတည္း မဟုတ္ဘူးကြ။ အေလာင္းက သက္ေသခံပစၥည္း ယူယူလာတုိင္းပဲကြာ”

ဟုိက္။
ေသေတာ့မွာပဲ။ ေစာေစာက ဒီကိစၥကုိ မစဥ္းမိခဲ့ဘူး။ ဟုတ္သားပဲ။ ၾကားဖူးသည္။ ေသတုန္းဝတ္ထားရတဲ့ အဝတ္ကုိ ခြ်တ္ယူရင္ ေနာက္က တေကာက္ေကာက္ လုိက္ေတာင္းေနတတ္တယ္ဆုိပဲ။
ေျပာကာမွ
ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လုံးထဲ ရိပ္ကနဲ အရာ တစ္ခုခုျမင္လုိက္မိသလုိလုိ။
“ဒီမယ္ သူငယ္ခ်င္း
မင္း ဘာျမင္လုိက္တယ္ဆုိတာ ငါျမင္လုိက္ပါတယ္။ ေၾကာက္စိတ္ဆုိတာ အလြန္ အႏၲရာယ္မ်ားတယ္ သူငယ္ခ်င္း။ မင္း ျမင္လုိက္ရတယ္ဆုိတာ တကယ္ေတာ့ မသိစိတ္က မင္းကုိ ေျခာက္လွန္႔ေနတာပါ။ ခု ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ၾကည့္လုိက္စမ္း။ ဘာမွမျမင္ရဘူးမဟုတ္လား။ ေခြးေတြက ကားနားလာအူတာ အဆန္းလားကြ။ ေသသူရဲ႕အဝတ္ေတြကေသြးညႇီနံ႔ေတြ ရွိေနတာကုိး။ ကဲ မင္းက အဲေလာက္မတုံးပါဘူးကြာ ”

သူေျပာသလုိဟုတ္တာမဟုတ္တာ အပထား။
ေက်ာခ်မ္းေနတာကေတာ့ …..၊၊
(ေၾကာက္တတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းအမွတ္တရ)
တစ္ခုခုရသြားမယ္ဆုိရင္ျဖင့္

ကုိစစ္(႐ူပေဗဒ)