အလုပ်အကိုင် —– ကျောင်းသား Student

weiweiNovember 29, 20101min9813

ဒီရွာထဲမှာ အငယ်ဆုံးတောင် တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားအရွယ်တော့ ရှိမယ်ထင်ပါတယ်။ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ကြုံတွေ့ခဲ့ရတဲ့ ခောတ်တွေ စနစ်တွေမတူကြဘူးဆိုတော့ ကိုယ်ကြုံခဲ့ရတဲ့ ခောတ်ကလေးတစ်ခုကို ဗဟုသုတအနေနဲ့ ပြောပြချင်ပါသေးတယ်။

ဘွဲ့မရသေးခင် အရွယ်အထိဆို အလုပ်အကိုင်မေးရင် ကျောင်းသားလို့ပဲ ဖြေရမှာပေါ့နော် …

ကျွန်မက စာတော်တဲ့ကျောင်းသားတစ်ယောက်အနေနဲ့ လွယ်လွယ်ကူကူပဲ ဆယ်တန်းအထိ ရောက်လာခဲ့ပါတယ်။ ၁ဝ တန်းရောက်တော့ ရည်ရွယ်ချက်တွေ အများကြီးနဲ့ စာလဲပိုကြိုးစားခဲ့တယ် … အရမ်းလဲတက်ကြွပါတယ် … ဘာသာစုံကျူရှင်မယူပေမယ့် လိုအပ်တဲ့ဘာသာတွေကျူရှင်ယူပြီး အသဲအသန်စာကြိုးစားနေစဉ်မှာပဲ ၈ လေးလုံး အရေးတော်ပုံကြီး ဖြစ်လာပါတယ် … ကျောင်းအကန့်အသတ်မရှိ ပိတ်လိုက်တယ်လို့ကြော်ငြာလိုက်တဲ့အချိန်မှာ အရမ်းစိတ်ဓါတ်ကျသွားပါတယ် … အခြေအနေကလဲ တဖြည်းဖြည်းဆိုးလာပြီဆိုတော့ ကျောင်းဖွင့်ဖို့လမ်းမမြင်တော့ဘူး … အရွယ်က ကိုးလို့ကန့်လန့်၊ နေတာကလဲ နယ်မြို့လေးတစ်မြို့မှာ … အဲဒီတော့ မိရိုးဖလာအလုပ် ဈေးထဲထွက်ပြီး ဈေးရောင်းရပါတော့တယ် … ဝတ္ထုစာအုပ်မျိုးစုံဖတ်ရင်းနဲ့ပဲ အချိန်တွေကုန်ခဲ့ရတယ်။ ကျွန်မတစ်သက်မှာ တစ်ခါပဲကြားဖူးတဲ့ ၁ဝ တန်းစာမေးပွဲမရှိတဲ့ ၁၉၈၉ ကို တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ပဲ ကြုံတွေ့ခဲ့ရပါတယ်။ ရည်ရွယ်ချက်တွေလဲပျောက်ခဲ့ပါတယ်။ စာတွေနဲ့လဲ အဆက်ပြတ်ခဲ့ပါတယ်။ ၁၉၈၉ အောက်တိုလာလောက်မှာမှ ဆိုင်းမဆင့် ဘုံမဆင့်ကျောင်းဖွင့်လိုက်ပါတယ်။ ၁ဝ တန်း စာအုပ်မှာ အခန်း (၁၂) ခန်းပါပေမယ့် အချိန်မလောက်လို့ အခန်း (၈) ခန်းပဲ သင်ပြီး စာမေးပွဲစစ်ပါတယ်။ အဲဒီတုန်းက ၉ တန်းစာကို အမှတ် ၄ဝ ဖိုး ထည့်မေးပါတယ်။ တစ်နှစ်အတွင်းမှာ တစ်ချို့ကလဲ အိမ်ထောင်တွေကျကုန်တယ်။ ဆရာ ဆရာမတွေလဲ အပြောင်းအလဲတွေဖြစ်ကုန်တယ်။ ဒါပေမယ့် ကံကောင်းထောက်မစွာပဲလားတော့မသိဘူး ကျွန်မအမှတ်က ရန်ကုန်စက်မှုတက္ကသိုလ်ကို တက်နိုင်ခဲ့ပါတယ်။

၁၉၉ဝ မှာ ဆယ်တန်းအောင်ထားပေမယ့် တက္ကသိုလ်ဖွင့်တာက ၁၉၉၃ ဖေဖော်ဝါရီမှ ဆိုတော့ ၃ နှစ် နားလိုက်ရပါသေးတယ်။ အဲဒီခောတ်ကတော့ ခောတ်မှီနေပြီဆိုတော့ အင်္ဂလိပ်စာသင်တန်းတွေနဲ့ ကွန်ပျူတာသင်တန်းတွေ စတင်ခောတ်စားနေပါပြီ။ အဲဒီသင်တန်းတွေတက်ရင်း ဈေးထဲကအလုပ်ကိုလဲကူရင်းနဲ့ ဗဟုသုတဖြစ်စေမယ့် စာပေတွေကို ရွေးပြီးဖတ်ပါတယ်။ တရားရိပ်သာတွေလဲ ဝင်တယ်။ တရားစာအုပ်တွေလဲ လေ့လာဖြစ်တယ်။ အိမ်အလုပ်တွေဝိုင်းကူလုပ်ရင်းနဲ့ ကျောင်းတက်ဖို့ စောင့်နေရပါတော့တယ်။

ကျောင်းဖွင့်တော့ ကျောင်းသားတွေက အသက်ကြီးနေပြီ … အတွေ့အကြုံအမျိုးမျိုးလဲ ရှိနေပြီးသားဖြစ်နေပြီ … ဒါပေမယ့် ကျောင်းစာနဲ့ဝေးနေတော့ စာသင်ရတာ စိတ်ဝင်စားမှုတော်တော်အားနဲပါတယ်။ တစ်တန်းကို (၄) လပဲ စာသင်ပြီး စာမေးပွဲစစ်မဲ့စနစ်နဲ့တိုးမိတော့ စာသင်ချိန်တွေတအားများ၊ စာတွေကလဲခက်နဲ့ ပျော်စရာဆိုတာ ဘယ်ကရှာရမှန်းတောင်မသိပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ဒီလိုပဲ အတင်းနင်းကန်ကြိုးစားရင်းနဲ့ (၆)တန်းလို့ခေါ်တဲ့ နောက်ဆုံးနှစ်ကို ၁၉၉ရ မှာ ရောက်လာပါတယ်။ စာတွေက အရှိန်တော်တော်ရနေတော့ စာကိုတော်တော်စိတ်ဝင်စားနေပြီ။ နောက်ဆုံးနှစ်ဆိုတော့ အမှတ်ကောင်းကောင်းနဲ့လဲ အောင်ချင်တယ်ဆိုပြီး စာကြိုးစားနေပြီ … အဲဒီအချိန်မှာပဲ ကျောင်းသားအရေးတော်ပုံတဲ့ … အားလုံး စိတ်ပျက်လက်ပျက်နဲ့ အထုတ်ဆွဲပြီး အဆောင်ကနေ အိမ်ပြန်ကြရပါတော့တယ် … အကန့်အသတ်မရှိတဲ့ … အိမ်မှာ အဖေ့လုပ်စာထိုင်စားရင်း ဘာလုပ်ရမလဲဆိုတာကို ခေါင်းအငွေ့ပြန်လောက်အောင်စဉ်းစားရပါတော့တယ်။ ဘွဲ့ကလဲ မရသေးဘူး … အလုပ်ရှာဖို့ကလဲ အရမ်းခက်တယ် … အသက်ကလဲ ကြီးနေပြီ … မိဘလုပ်စာလဲ မစားချင်တော့ဘူး .. ကျောင်းကလဲ ဘယ်နေ့မှ ပြန်ဖွင့်မယ်မသိဘူး … စိတ်တွေပျာယာခတ်ပြီး စိတ်ဒုကရောက်ခဲ့တယ်။ တစ်နှစ် (၈) လကြာသွားပါတယ် … အဖေ့ဆိုင်မှာပဲ ဈေးထိုင်ရောင်းနေရတယ် … ဒါပေမယ့် အလုပ်အကိုင်မေးရင်တော့ …. ကျောင်းသား …

(ဒီအဖြစ်အပျက်နဲ့ ထပ်တူဖြစ်မဲ့သူ အယောက် ၆၀ဝ ပတ်ဝန်းကျင်လောက်တော့ ရှိမှာပါ) ဒီအဖြစ်အပျက်တွေမှာ ကျွန်မအပြစ် တစ်ခုမှ မပါခဲ့ပါ။ ကျွန်မအနေနဲ့လည်း ဘာမှ မပြောင်းလဲနိုင်ခဲ့ပါ။ ခောတ်စနစ်တစ်ခုရဲ့ သားကောင်တစ်ခုသာလျှင်ဖြစ်ခဲ့ရပါသည်။ ဒါပေမယ့် တစ်ခုတော့ ကြံဖန်ပြီး ဂုဏ်ယူခဲ့ပါတယ် … ရန်ကုန်စက်မှုတက္ကသိုလ်မှာ ကျွန်မတို့က နောက်ဆုံးနှစ်အထိ တက်ခဲ့ရသော နောက်ဆုံးမျိုးဆက်ဖြစ်ခဲ့ပါတယ် … သိပ်မဝေးတဲ့အတိတ်ပေမယ့် အခုခောတ်က ကလေးတွေကို ပုံပြင်တစ်ခုလို ပြန်ပြောပြရလောက်အောင် သမိုင်းတစ်ခု ဖြစ်ခဲ့ပါတယ် …

13 comments

  • weiwei

    November 29, 2010 at 3:39 pm

    ဒီပို့စ်ကိုရေးရင်းနဲ့ သမိုင်းဝင်းထဲက သဇင်ဆောင်ရယ်၊ စက်မှုတက္ကသိုလ်ထဲက ဂျီဟောလ်ရယ်၊ အတူတူကျောင်းတက်ခဲ့တဲ့ သူငယ်ချင်းတွေရယ် ထိုင်နေကျ ကန်သာယာနဲ့ နွေးအေးရယ် …. အားလုံး အားလုံးကို အရမ်းသတိရ လွမ်းဆွတ်မိပါတယ် …

    • kai

      November 29, 2010 at 6:59 pm

      ဦးချစ်လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ရယ်..။ မေတ္တာပေါင်းကူးရယ်…။
      ဩဘာလမ်းရယ်.. မပါဘူးပေါ့နော..။
      လွမ်းတတ်ရင်တော့ … LCR ရယ်။ lab လုပ်တဲ့စက်ကြီးတွေရယ်လည်း လွမ်းလို့ရပါသေးတယ်..။ 🙂

  • fatty

    November 29, 2010 at 3:47 pm

    ရန်ကုန်စက်မှုတက္ကသိုလ် ကျောင်းသားဟောင်းများအသင်းသို့ ဆက်သွယ်စေလိုပါသည်။ တလောကမှ အာစရိယ
    ပူဇော်ပွဲပြီးသွားပါသည်။ Singapore မှာလဲ စက်မှုတက္ကသိုလ်ကျောင်းသားဟောင်းများ၏ အာစရိယ ပူဇော်ပွဲကျင့်ပကြောင်းသိရပါသည်။ သတိရ လွမ်းဆွတ်ရင်ဖြင့် … ဆက်သွယ်လိုက်ပါ …။

    • weiwei

      November 29, 2010 at 3:54 pm

      ကျွန်မက မကြာခင် ရန်ကုန်ရောက်မှာပါ … ကျောင်းကို သွားအုံးမှာပါ …

    • weiwei

      November 29, 2010 at 7:14 pm

      လွမ်းတာကတော့ အများကြီးပေါ့ … နာဂစ်ပြီးတော့ ကျောင်းထဲကိုတစ်ခေါက်ရောက်တော့ အနိစ္စသဘောကိုတောင် မြင်လိုက်မိသေးတယ် …
      2000 ပတ်ဝန်းကျင်မှာ အဲဒီမှာ ၂ နှစ် မာစတာသွားတက်ဖြစ်သေးတယ် … အဲဒီတုန်းကတော့ ပျင်းစရာကြီးပေါ့ … တစ်နေ့တစ်နေ့ မေတ္တာပေါင်းကူးဆိုင်မှာပဲ စာအကြောင်း ဘဝအကြောင်း ဆွေးနွေးရင်း အချိန်ကုန်ခဲ့ရသေးတယ် …
      အဲဒီကျောင်းမှာ အတန်း (၈) တန်း တက်ခဲ့ရလို့ သူများထက်တော့ နဲနဲပိုလွမ်းတယ် … Lab လုပ်တဲ့စက်ကြီးတွေကတော့ ထိုင်ရှိခိုးရလွန်းလို့ အလိုလိုဘိုးတော်တွေဖြစ်ကုန်ကြပြီ … ဩဘာလမ်းလဲ ကြိုက်သလောက် အမုန်းလျှောက်လို့ရနေပြီ … လိုချင်တဲ့စာအုပ်ဘာမှရှာလို့မရတဲ့ စာကြည့်တိုက်အသစ်ကြီးလဲရှိနေတယ် … ဆရာ ဆရာမအိမ်တွေလဲ တောထဲက ကမ္မဌာန်းကျောင်းထက်တောင် တရားအားထုတ်လို့ကောင်းနေတာ တွေ့ခဲ့ရတယ် … စာသင်ဆောင်ထဲက စားပွဲနဲ့ခုံတွေကတော့ အရင်အတိုင်းပဲ …
      ရေးရင်းနဲ့ပိုလွမ်းလာပြီ ….

  • unclegyi1974

    November 29, 2010 at 3:47 pm

    အဲဒီအကျိုးဆက်တွေအခုဖြစ်နေပြီလေ
    စာသင်နှစ်ကို ၄ လနဲ့စာသင်ပြီးအောင်လာတဲ့ကလေး
    တွေ အခုလူကြီးဖြစ်ကုန်ပါပြီ တကယ်ကြိုးစာတဲ့
    ကလေးတွေကလွဲလို့အများစုကသိတဲ့အတိုင်း
    အောင်လာကြတာဆိုတော့
    အခုပညာရေးဘာကြောင့် ဘာဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ..

  • kopauk mandalay

    November 29, 2010 at 4:52 pm

    ကျနော်တို့ 75တုန်းကလဲ ကျောင်းတက်လိုက်ပိတ်လိုက်နားလိုက်ပါဘဲ။
    ဒါက ဘယ်သူကြောင့်လဲဆိုတာကိုတော့ ပြောရခက်နေပြန်ပါရော။

    • zawana

      November 30, 2010 at 2:49 am

      ပြောရ မခက်ပါဘူး ကိုပေါက်ရဲ့ ။ ဦးနေဝင်း တို့လို အာဏာရှင်တွေကြောင့်ပေါ့ဗျ။ နိုင်ငံရေး တည်ငြိမ်မှုမရှိဘူး ဆိုကတည်းက အုပ်ချုပ်တဲ့လူကို ပြည်သူတွေ သဘောမကျတာ ထင်ရှားနေတာပဲ။
      ကျနော်ကတော့ ကျောင်းသက်ရှည်ခဲ့ ရတာထက် ကျောင်းပြီးတဲ့အထိ ရည်မှန်းချက် ပန်းတိုင် ပျောက်နေရတဲ့ ကိစ္စကို ပိုစိတ်ပျက်တယ်ဗျာ။ ကိုယ်သင်ထားတဲ့ ပညာနဲ့ ပြည်တွင်းမှာ အသက်မွေးဖို့ကို ခက်ခဲနေတာ ပြောတာပါ။ ကျနော်ကတော့ အခုထက်ထိ အလုပ်အကိုင်ဆို ကျဘမ်းပါပဲ။

  • Cuper

    November 30, 2010 at 6:03 am

    ညီမတော့ ဒီဟာတွေနဲ့ ကင်းဝေးပါစေလို့ပဲဆုတောင်းတယ်။

  • bigcat

    November 30, 2010 at 7:02 am

    ခင်ဗျားတို့က အာရ်အိုင်တီတို့ ဝိုင်အိုင်တီတို့မှာ တက်ခဲ့ရုံသာတက်ခဲ့ကြတာပါ။ ကိုကြောင်ကြီးက အင်းစိတ်ကြို့ကုန်းက စက်မှုတက္ကသို်လ်ကြီးကို ဆောက်ခဲ့တဲ့ ရုရှားက အင်ဂျင်နီယာကြီးလေ။ ကိုယ်ဆောက်ခဲ့တဲ့ ကျောင်းကိုလွမ်းလို့ မြန်မာပြည်မှာ ပြန်ဝင်စားခဲ့တာ။

  • ဆူး

    November 30, 2010 at 9:41 am

    ဖတ်ဘဲ ဖတ်ရတယ်.. ရေးစရာ ခံစားချက်မရှိဘူး.. ဒါမျိုးတွေ ဝေးးးးးးးးးးးးးးးးးးး လို့….
    ဘယ်လို ဘွဲ့ ရမှန်းတောင် မသိဘူး..

  • ကြယ်လေး

    November 30, 2010 at 11:20 am

    ဟိုက် ::D

    သူတို့ ရေး တာ တွေ ဖတ် ပြီး သူတို့ အသက်တွေ တွက်ကြည့်လိုက် တော့

    ဟီး 😀 ပြစ်မှားခဲ့တာတွေ ရှိရင်တောင်းပန်ပါတယ် ဦးကြီး တို့ ဒေါ်ကြီး တို့ ရေ 😛

  • ဆူး

    November 30, 2010 at 11:29 am

    ဦးကြီး ဒေါ်ကြီးတွေမှန်း သိပြီလား.. ကြယ်လေး.. လူကြီးတွေနဲ့ တည့်အောင်ပေါင်း လမ်းမှ တွေ့ရင် လူကြီးတွေက မုန့်ဝယ်ကျွှေးတယ်။ အလကား စားရတဲ့ နည်းဘဲ။ ဆူး ဆို ဒီလိုဘဲ.. အလကား မုန့်စားရအောင် လုပ်နေကျ.. ဘယ်သူမှ မပြောနဲ့နော်.. သူတို သိရင် နောက်တခါ လမ်းမှာ တွေ့ရင် မုန့်မဝယ်ကျွှေးဘဲနေမယ်။

Leave a Reply