ေနာက္ေန႔မနက္က်ေတာ့ ဘယ္လ္ဝမ့္ ဆင္းဂ္ ၾကီးကို သူ႔အခန္းထဲမွာ အားလံုးေတြ႔ၾကရပါတယ္။ ႏို႔ ကရားေလး နဲ႔ သတင္းစာကေတာ့ တံခါးဝက ဖိနပ္ခြ်တ္မွာ ဒီအတိုင္းေလး။ အခန္းနံရံ မွာ သူ႔ခ်ဳိင္းေထာက္ေလး ႏွစ္ဘက္ကို ေသေသသပ္သပ္ေလး ေထာင္ထားလို႔။တစ္လံုးတည္း

ေသာ သစ္သားကုတင္ကိုေတာ့ အခန္းေထာင့္ကို ေရႊ႕ထားတယ္။ အိပ္ယာေဘးက စားပြဲခံုေလးေပၚမွာ လက္ဘက္ရည္ၾကမ္းခြက္ကေလးတစ္လံုး။

လက္ဘက္ေျခာက္ ဖတ္ ကေလးေတြေတာင္ ခြက္ထဲမွာ ရွိေနေသးတာ။အခန္းအလယ္တည့္တည့္မွာေတာ့ ထိုင္ခံုကေလးတစ္လံုးက လဲ ေနရွာတယ္။

ထိုင္ခံုရဲ႕ အထက္မွာက်ေတာ့ ေလထဲမွာ မသိမသာေလး လႈပ္ယမ္းေနတဲ့ ဘယ္လ္ဝမ့္ၾကီးရဲ႕ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္း။ မ်က္ႏွာက်က္ ပန္ကာကေန

တြဲေလာင္းက်လာတဲ့ ပန္းေရာင္အဝတ္စတစ္စက သူ႔လည္ပင္းမွာ ခ်ည္လို႔ဗ်။ သူအျမဲဝတ္ေလ႔ရွိတဲ့ သံလြင္စိမ္းေရာင္ စစ္ယူနီေဖာင္းကို  ေနာက္

ဆံုးအခ်ိန္ထိ ဝတ္ထားရွာတယ္။သူ႔ေခါင္းကေတာ့ ရင္ဘတ္ေပၚငိုက္စိုက္က်လို႔။သူ႔ခႏၶာကိုယ္ အေလးခ်ိန္နဲ႔ မသိမသာေလး လႈပ္ယမ္းမႈေၾကာင့္

မ်က္ႏွာက်က္ပန္ကာက တကြ်ိကြ်ိျမည္သံကို ခပ္သဲ့သဲ့ၾကားေနရတယ္။

ထံုးစံအတိုင္း မီးနီေလး တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔ ရဲကားေရာက္လာပါျပီ။ ရဲသားေတြလည္း ကားေပၚက အေျပးအလႊား ဆင္းလာၾကတယ္။ျပီးေတာ့

အဘိုးၾကီးရဲ႕ ပစၥည္းေတြကို ေမႊေနာက္ရွာေဖြၾကတယ္။ျပီးေတာ့ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း တီးတိုးေျပာလိုက္၊ ေျခဟန္လက္ဟန္နဲ႔ ေျပာလိုက္ လုပ္ၾကတာပဲ။

ေဘးနားလာစပ္စုတဲ့ လူေတြကို ခပ္မာမာနဲ႔ ေမးခြန္းေတြက ထုတ္ေသးတာ။ဓာတ္ပံုဆရာကလည္း တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔ ရိုက္လို႔။လူနာတင္ကားနဲ႔ ဂ်ဴတီ

ကုဒ္အျဖဴေရာင္ဝတ္ထားတဲ့ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ေရာက္လာတယ္။လူေတြကေတာ့ ဘယ္လ္ဝမ့္ၾကီး အခန္းနားမယ္ အံုလို႔၊ ခဲလို႔။

ေနာက္ေတာ့ အဘိုးၾကီးအေလာင္းကို လူနာတင္စင္ေပၚမွာ အဝတ္ျဖဴေလးလႊမ္းလို႔ တြန္းယူသြားၾကေတာ့တယ္။ကြ်န္ေတာ္တို႔ တန္းလ်ားေန

တဲ့လူေတြကေတာ့ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္နဲ႔ ရပ္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ပူတူး၊ ဒယာနက္ရွ္၊ ဆလင္း နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း လူၾကီးေတြေနာက္က ေခ်ာင္း

ၾကည့္ေနၾကတာေပါ့။

အဝတ္ျဖဴလႊမ္းထားတဲ့ အေလာင္းကို စိုက္ၾကည့္မိရင္း ေၾကာက္ရြ႔ံ ေၾကကြဲမႈ၊ အျပစ္ရွိသလိုခံစားမႈဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ထံုတုန္တုန္ျဖစ္ေနတဲ့

စိတ္ထဲကို တျဖည္းျဖည္းခ်င္း စိမ့္ဝင္လႊမ္းျခံဳလာပါေတာ့တယ္။ဒီထဲမွာမွ ဒါတို႔တိုက္ပြဲပဲ ဆိုျပီး ဘယ္လ္ဝမ္ၾကီးအတြက္ ၾကိဳးစားေပးခဲ့ၾကသူမ်ားလည္း အဘုိးၾကီး ေျပာေနၾကစကားကို ၾကားေယာင္လာမိၾကတယ္။ စစ္ဆိုတာ အသက္ေတြရင္းျပီးလုပ္ရတဲ့ တကယ့္ကိစၥၾကီး ဆိုတာေလ။

 

**********************

 

စမီတာ့ မ်က္ႏွာက ေလးနက္ တင္းမာေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က –

“စစ္ျဖစ္ေတာ့ ခင္ဗ်ား ဘယ္မွာတုန္း”

“ဒီမွာေပါ့..ေဟာဒီ မြမ္ဘိုင္း မွာပဲေပါ့..”

သူက ခပ္သြက္သြက္ျပန္ေျဖျပီး စကားစလႊဲလိုက္ပါတယ္။

“ကဲ..ေနာက္ေမးခြန္းေလး ၾကည့္ၾကဦးစို႔..ေနာ..”

 

************************

 

ပရမ္ကူးမားက ဆံုလည္ကုလားထိုင္ကို ကြ်န္ေတာ္ဘက္လွည့္လိုက္တယ္။ ေနာက္ ကြ်န္ေတာ့္ကို တည့္တည့္ၾကည့္ျပီး..

“ကိုင္း ..မစၥတာေသာမတ္စ္..ေရ..ခင္ဗ်ားကေတာ့ ေမးခြန္း ခုနစ္ခုကို မွန္မွန္ကန္ကန္ၾကီးေျဖဆိုျပီးခဲ့လို႔ ခုဆို ရူးပီး ႏွစ္

သိန္းၾကီးမ်ားေတာင္ ရေနျပီ..အခုတစ္ခါ..ေမးခြန္း နံပါတ္ရွစ္ကို ခင္ဗ်ား ေျဖႏိုင္မလားဆိုတာ အားလံုး ေတြ႔ျမင္ၾကရ

ပါေတာ့မယ္…ေမးခြန္းနံပါတ္ရွစ္ကို မွန္ေအာင္ေျဖႏိုင္ရင္ ရူးပီး ငါးသိန္း….ကဲ…အဆင္သင့္ပဲေနာ္…”

“ဟုတ္ကဲ့..အဆင္သင့္ပါပဲ..”

“အိုေခ..ေမးခြန္း နံပါတ္ရွစ္က ..အိႏိၵယ တပ္မေတာ္က ေပးတဲ့ သူရသတိၱ ဆိုင္ရာ အျမင့္ဆံုး ဘြဲ႔တံဆိပ္က..နားလည္တယ္ေနာ္..

ထပ္ေျပာမယ္.. အိႏိၵယ တပ္မေတာ္က ေပးတဲ့ သူရသတိၱ ဆိုင္ရာ အျမင့္ဆံုး ဘြဲ႔တံဆိပ္က (က) မဟာဝီရ ခ်ကၠရ (ခ) ပရမ္ဝီရ

ခ်ကၠရ (ဂ)ေသာယုရ ခ်ကၠရ (ဃ)အေသာက ခ်ကၠရ.. ျဖစ္ပါတယ္တဲ့..”

ထံုးစံအတုိင္း သဲထိတ္ရင္ဖို တီးလံုးက စလာျပီး အခ်ိန္ကိုက္ဗံုး နာရီသံကလည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ က်ယ္လာတယ္။ ပရိသတ္ ထဲမွာ တီးတိုးေျပာေန

သံေတြ ၾကားလာရတယ္။သူတို႔ပံုစံက ေၾသာ္..သနားစရာ စားပြဲထိုးငနာေလး ဒီတစ္ခ်ီေတာ့ သြားျပီ ဆိုတဲ့ အေနအထား..။ဂြတ္ဘိုင္ ေကာင္ေလး

ဘာညာလုပ္ဖို႔ေတာင္ ျပင္ထားျပီးပံုပဲ။

“(ခ) ပရမ္ဝီရ ခ်ကၠရ..”

ပရမ္ကူးမား မ်က္ခံုးပင့္တယ္။

“ဟ..အေျဖတကယ္ သိလို႔လား..ရမ္းမေျဖနဲ႔ေနာ္..”

“ကြ်န္ေတာ္ အေျဖကို သိပါတယ္..”

“ဒါဆို တစ္ရာ ရာခိုင္ႏႈန္း လံုးဝေသခ်ာျပီေပါ့..”

“ဟုတ္ကဲ့..”

ဒရမ္သံေတြ ဆူတက္လာျပီးေတာ့ အေျဖမွန္ကို ျပပါတယ္။

“ဟုတ္ကဲ့..လံုးဝ တစ္ရာ ရာခုိင္ႏႈန္း မွန္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ..”

ပရိသတ္ကလည္း ေဝါခနဲ ၾသဘာေပးလိုက္ၾကတာမ်ား..။လက္ခုပ္တီးသူတီး..လက္ေခါက္မႈတ္သူမႈတ္..ဘရာဗို..ဘာညာနဲ႔

ေအာ္သူကေအာ္..။ပရိသတ္အကုန္လံုး ေပ်ာ္ရႊင္သြားၾကတယ္ထင္ပါ့။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ျပံဳးမိတယ္။အဲ..ပရမ္ကူးမားကေတာ့

မျပံဳးဘူးဗ်။

စမီတာကေတာ့ ေခါင္းေလး တညိတ္ညိတ္နဲ႔။