၂၃. ၁ .၂၀၁၂ ခုႏွစ္ အင္းေတာ္ၿမိဳ႕နယ္ စာေပျမတ္ႏိုးသူလူငယ္မ်ား၏ ပထမအႀကိမ္

လူငယ္ႏွင့္လူမႈ၀န္းက်င္ဆိုင္ရာ စာေပေဟာေျပာပြဲသို႔ က်ေနာ္ရြာကေနၿပီး

သြားခဲ့တယ္ခင္ဗ် … က်ေနာ္ေနတဲ့ရြာနဲ႔ အင္းေတာ္ၿမိဳ႕နဲ႕ကမိုင္သံုးဆယ္ေက်ာ္ေ၀းပါတယ္…

ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တစ္သက္နဲ႔ တစ္ကိုယ္ စာေရးဆရာေတြကိုယ့္ေရွ႕မွာ

ေဟာၾကေျပာၾကတာကိုႀကံဳရမွာေလ…။ စာေပေဟာေျပာၾကမဲ့

စာေရးဆရာေတြကေတာ့ ေၾကာ္ျငာထားတာ ေလးေယာက္ပါ။

ဆရာ ေန၀င္းျမင့္၊ ဆရာ ညီပုေလး၊ ဆရာမေဒၚေဒ၀ီသန္႔စင္နဲ႔ ဆရာမေဒၚသန္းျမင့္ေအာင္တို႔ပါ။

ဒါေပမယ့္ ဆရာ ေန၀င္းျမင့္ကေတာ့ မလိုက္လာႏိုင္တဲ့ အတြက္ စာေရးဆရာသံုးေယာက္ပဲ

ေပါ့ဗ်ာ…။ စာေပေဟာေျပာပြဲကိုေတာ့ ည(၇)နာရီေလာက္မွာစတင္ပါတယ္..။ အင္းေတာ္ၿမိဳ႕

အထက္တန္းေက်ာင္းႀကီးထဲက ေရႊရတုခန္းမႀကီးထဲမွာ က်င္းပတာပါ ..။ ခန္းမႀကီးကပဲ

က်ယ္လို႔လား … ရာသီဥတုကပဲ ေအးလို႔လား .. ဘာေၾကာင့္လား .. ညာေၾကာင့္လားေတာ့

မသိေခ်…။တက္ေရာက္လာၾကေတာ့ ပရိတ္သတ္မွာ နည္းပါးလြန္းေနသည္ဟု က်ေနာ္

ထင္မွတ္မိပါသည္ ။ ဆရာညီပုေလးႏွင့္ ဆရာမ ေဒၚသန္းျမင့္ေအာင္တို႔၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ား

ကို က်ေနာ္နားေထာင္ဘူးေသာ္လည္း ဆရာမ ေဒၚေဒ၀ီသန္႔စင္၏ ေဟာေျပာခ်က္ကို က်ေနာ္

နားမေထာင္ဘူးပါ … စာေပေဟာေျပာပြဲကို က်ေနာ္စတင္နားေထာင္ျဖစ္္ၾကည့္ျဖစ္သည္မွာ

ဆရာခ်စ္ဦးညိဳ ဆရာေန၀င္းျမင့္ ဆရာမဂ်ဴးတို႔၏ စင္ကာပူေဟာေျပာပြဲမွစၿပီး ေတာ္ေတာ္မ်ား

မ်ား က်ေနာ္နားေထာင္ျဖစ္ ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ေဟာေျပာပြဲ စစျခင္း စတင္ေဟာေျပာသူက

ေတာ့ ဆရာမေဒၚေဒ၀ီသန္႔စင္္ျဖစ္ပါသည္.. သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရး အေၾကာင္းေတြ

ကို ေျပာသြားပါသည္…။ ဆရာမေနာက္မွ ေဟာေျပာသူကေတာ့ ဆရာညီပုေလးပါ …

စင္ေပၚတက္တက္လာျခင္း က်ေနာ္တို႔ ေဒသအသံုးအႏႈန္းျဖစ္တယ္ “ညယ္”ဆိုတဲ့

အာလုပ္စကားေျပာရမလားေတာ့မသိ .. ထိုအသံုးအႏႈန္းေလးျဖင့္ “မဂၤလာပါညယ္”ဟု

စတင္ၿပီး ပရိတ္သတ္မ်ား ရင္တံခါး က်ယ္က်ယ္ဖြင့္ထားၿပီး စာေရးျဖစ္ၾကေစရန္တိုက္တြန္း

သည့္ ၀တၳဳတိုေရးျခင္းအေၾကာင္းကို ေဟာေျပာပို႔ခ်သြားကာ…

“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ညယ္”ဟု ႏႈတ္ဆက္သြားခဲ့ပါသည္…..

ေနာက္ဆံုးေဟာေျပာသူကေတာ့ ဆရာမေဒၚသန္းျမင့္ေအာင္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္ ….

ဆရာမေျပာတဲ့ အထဲက က်ေနာ့္ရင္မွာ စြဲမွတ္သြားေစတဲ့ စကားလံုးေလးကေတာ့

ပရဟိတစိတ္ထားႏွင့္ ႏွလံုးသားလွသူ အေၾကာင္း ဆရာမေျပာသြားတာေလးပင္ …

က်ေနာ္ ဆရာမေျပာခဲ့တာေလးကို နည္းနည္းမွ်ေ၀ေပးခ်င္ပါသည္..။ ဆရာမေျပာျပ

သြားေသာဇာတ္လမ္းေလးကို က်ေနာ္ဖတ္ခဲ့ဘူးတယ္ထင္ေပမယ့္ ေသခ်ာမမွတ္မိေတာ့ပါ..။

ကဲ…ဆရာမေျပာျပတဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးကို ေျပာျပမယ္ဗ်ာ…

ဆရာမမွာ ကင္ဆာေရာခံစားေနရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းလိုေရာ အစ္မလိုပါခင္ရတဲ့

သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္..။ အဲ့သူငယ္ခ်င္းဆီကို ဆရာတစ္ပတ္တစ္ခါသြားေလ့ရွိတယ္..

တစ္ပတ္တစ္ခါဆိုေတာ့ စေနေန႔ ဒါမွမဟုတ္ တနဂၤေႏြေန႔ ညေနပိုင္းေတြမွာသြားေလ့ရွိတာေပါ့ ။

တစ္ရက္မွာေတာ့ ဆရာမက စေန တနဂၤေႏြေန႔ေတြမွာ စာေပေဟာေျပာပြဲသြားစရာ

ရွိလို႔ ၾကားရက္တစ္ရက္မွာ သူ႕သူငယ္ခ်င္းဆီ သြားပါတယ္…။ ဆရာမသြားရတာက

ယုဇနဥယ်ာဥ္ၿမိဳ႕ေတာ္ကိုပါတဲ့ ..။ ဘတ္စ္ကားနဲ႔ သြားေနက်တဲ့ ခင္ဗ်…။

အဲ့ေန႔မွာလည္း ဆရာမ ဘတ္စ္ကားနဲ႔ပဲ သြားပါတယ္…။ ၾကားရက္ဆိုေတာ့

ရန္ကုန္ဘတ္စ္ကားေတြ ၾကပ္တယ္ဆိုပဲ .. ဆရာမ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ ေျခေထာက္

တစ္ေခ်ာင္းပဲ ရပ္လို႔ရပါတယ္… လူေတြျပည့္ၾကပ္ေနေတာ့ အသက္ရႈလို႔မ၀သလိုျဖစ္ၿပီး..

ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေတာ္ေတာ္ေဒါသျဖစ္မိေနသတဲ့ဗ်ာ… မသြားပဲေနရင္လည္းရတာပဲ…

ဖုန္းဆက္ေျပာလိုက္ရင္လည္း ရတာပဲ ..စသျဖင့္ ..စသျဖင့္ေပါ့ေနာ္…

အဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ဆရာမေဘးနားက အဘြားအို တစ္ဦးနဲ႔ ေျမးအရြယ္ ကေလးမေလး

တစ္ဦးကလည္း အခ်င္းမ်ားေနၾကရဲ႕ … ဆရာမေနာက္နားေလးမွာ ေက်ာင္းဆရာမေလး

တစ္ဦးကလည္း အရက္သမား သံုးေလးေယာက္ၾကားမွာ တုန္တုန္ရင္ရင္နဲ႔ ႏွာေခါင္းေလး

ကို လက္ကိုင္ပ၀ါေလးအုပ္ၿပီးေနတာကို အရက္သမားေတြက မၾကည္မလင္နဲ႔ တဗ်စ္ေတာက္

ေတာက္ေျပာေနၾကေသးရဲ႕ … တစ္ခါ အ၀တ္အစားသန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔နဲ႔ လူႀကီးတစ္ဦးက

သူ႕အိတ္ထဲမွာ ပါလာတဲ့ ပိုက္ဆံေလးကို ခါးပိုက္ႏႈိက္ခံရမွာစိုးလို႔ အက်ီၤအိတ္ကို လက္ကေလး

နဲ႔ ဖိထားတာကိုလည္း ေဘးနားက အ၀တ္အစားႏြမ္းႏြမ္းနဲ႔ လူႏွစ္ဦး သံုးဦးက သူတို႔ကို

အထင္းေသးတယ္ဆိုၿပီး ျပႆနာရွာေနၾကပါတယ္…

အဲ့… ဒီေနရာမွာ ဆရာမက သူငယ္ခ်င္းဆီ ညေနပိုင္းသြားတာပါတဲ့ဗ်….

လူေတြဟာ မနက္ခင္းအိမ္ကထြက္ခ်ိန္နဲ႔ ညေနပိုင္း အလုပ္ၿပီးလို႔ အိမ္ျပန္လာခ်ိန္

မတူပါဘူးတဲ့ …. ညေနပိုင္းမွာ တစ္ေနကုန္ အလုပ္လုပ္ခဲ့ရတဲ့အတြက္ ခႏၶာကိုယ္ဟာ

ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနၿပီး … သည္းခံမႈေတြကလည္း နည္းပါးေနတတ္ပါသတဲ့….

ဒါကေတာ့ အမွန္မဟုတ္လားဗ်ာ… က်ေနာ္တို႔ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနခ်ိန္မွာ

စိတ္အခန္႔မသင့္တာေလးေတြနဲ႔ႀကံဳရင္ သည္းခံမႈေတြနည္းသြားတတ္ၾကပါတယ္..

ခုလည္း ဆရာမနဲ႔ တကြ ဘတ္စ္ကားေပၚက ခရီးသည္ေတြဟာ သည္းခံမႈနည္းပါးေနၾက

ၿပီး ျပႆနာတက္ေနၾကတာေပါ့..အခ်ိန္မေရြးေပါက္ကြဲေတာ့မယ့္ ဗံုးတစ္လံုးလိုပါ…

အဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ဘတ္စ္ကားရဲ႕ တစ္ေနရာကေန ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသံတစ္သံ

ထြက္ေပၚလာပါတယ္…. “ ကားဆရာေရ အေပါက္၀နားမွာ ပုဆိုးတစ္ကြင္းေတြ႕ရင္

ယူထားလိုက္ပါဗ်ိဳ႕ … အဲ့တာက်ေနာ့္ပုဆိုးပါ..

ဒါေပမယ့္..ခုေတာ့.. မေပးပါနဲ႔ဦး … ခင္ဗ်ားကိုလည္း က်ေနာ္မျမင္ရဘူး ..

ကားရပ္တဲ့ အခါမွ က်ေနာ္ဆင္းရင္း က်ေနာ့္ေခါင္းေပၚကေနစြပ္ခ်ေပးလိုက္ပါ…

ကားကၾကပ္ေတာ့ က်ေနာ္ ပုဆိုးကၽြတ္က်လို႔ ကၽြတ္က်မွန္းမသိခဲ့ပါဘူး … ခုလည္း

ဒူးရင္းသီးနဲ႔ ထိမိလို႔ ပုဆိုးမပါမွန္းသိရတာပါ…..”ဆိုေသာ အသံကိုၾကားရ၏..။

ခဏက မေက်မနပ္သံမ်ား ခဏမွ်တိတ္ဆိတ္သြားသတဲ့ခင္ဗ်…

က်ေနာ္ဆရာမေဟာေျပာခ်က္ၾကားၿပီး အဲ့လူရဲ႕ အျဖစ္ကိုမ်က္စိထဲျမင္ၾကည့္ၿပီး စိတ္မေကာင္း

ျဖစ္ရမွာလား ရယ္ရမွာလား ေ၀ခြဲမရျဖစ္သြားတယ္….

က်ေနာ္ေတြးမိသလိုပဲဆရာမလည္းေတြးမိတယ္ဆိုပဲ… “ဟယ္..ဒီလူ ပုဆိုးမပါပဲ

ဘယ္လိုမ်ားေနပါမလိမ့္..ၿပီးေတာ့ပုဆိုးကမပါပါဘူးဆို

ဒူးရင္းသီး၀ယ္လာတဲ့ လူအနားမွာ ေနရာရသြားရတယ္လို႔ေပါ့….” ဆရာမလိုပဲ ဘတ္စ္ကား

ေပၚပါလာတဲ့ ခရီးသည္ေတြလည္းေတြးမိေကာင္းေတြးမိၾကမွာပါ…ဒါေၾကာင့္လည္း

ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ ခဏက ေအာ္ေျပာတဲ့ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ရဲ႕ စကားသံအဆံုးမွာ

တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္သြားၾကၿပီး အေတြးေတြနဲ႔ ခရီးသည္ေယာက္်ားအေပၚမွာ စာနာ

ေနမိၾကလို႔ ခရီးဆံုးဟာ ဘာမွမၾကာလိုက္သလိုပါပဲတဲ့…. ခရီးဆံုးေရာက္ေတာ့ ဆရာမက

ခဏကေအာ္ေျပာတဲ့ ေယာက်ာ္းေလးဟာ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးလည္းဆိုတာ စိတ္၀င္စားလို႔

ဘတ္စ္းကားေပၚကဆင္းၿပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန ကားေပၚကဆင္းလာတဲ့သူေတြကို မသိ

မသာအကဲခတ္ပါတယ္…ဒါေပမယ့္ ကားေပၚက ပုဆိုးမပါပဲ ဆင္းလာတဲသူ့ တစ္ေယာက္မွ

မရွိသလို ဒူးရင္းသီးကိုင္ၿပီး ဆင္းလာတဲ့ ခရီးသည္လည္း တစ္ေယာက္မွ မရွိပါဘူးတဲ့..

ဒါဟာ ႏွလံုးသားလွတဲ့ ပရဟိတစိတ္ရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ စြမ္းေဆာင္ခ်က္ပါလို႔

ဆရာမကေျပာပါတယ္…

ပရဟိတဆိုတာ စကားေလးတစ္ခြန္းနဲ႔ တစ္ပါးသူ စိတ္ၿငိမ္းခ်မ္းႏိုင္ရင္ စိတ္မခ်မ္းသာမႈေတြကို

ေျဖေဖ်ာက္ေပးႏိုင္ရင္ ဒါဟာ ပရဟိတပါပဲတဲ့… ဒီအတြက္ေၾကာင့္…

ပရဟိတဆိုတာကို မအားလို႔ မလုပ္ႏိုင္တာ ေငြေၾကးမရွိလို႔ မလုပ္ႏိုင္တာဆိုတာမ်ိဳးေတြ

မေျပာၾကဖို႔နဲ႔ .. ပရဟိတဆိုတာ စကားေလးတစ္ခြန္းနဲ႔လည္း ပရဟိတျဖစ္ေစႏိုင္တဲ့အေၾကာင္း

ဥပမာေကာင္းေလးေပးသြားတာပါ…

ဆရာမေျပာျပသြားတဲ့ ႏွလံုးသားလွတဲ့ ပရဟိတစိတ္ထားနဲ႔ လူတစ္ဦးက စကားလံုးေလးေတြနဲ႔

ထိန္းသြားလို႔ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ ဆူညံေနမႈေတြ သည္းခံတရားနည္းပါးမႈေတြဟာ ၿငိမ္သက္သြား

ရတာမဟုတ္လားး..

ေနာက္တစ္ခုက က်ေနာ္တို႔ေတြလည္း ဘတ္စ္ကားေပၚက ခရီးသည္ေယာက္်ားလို

ႏွလံုးသားလွတဲ့ ပရဟိတ္စိတ္ထားရွိၾကမယ္ဆိုရင္ …..

ဗုဒၶဘာသာႏိုင္ငံျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာ ဒီလိုလူေတြ အမ်ားႀကီးရွိလိမ့္မယ္လို႔လဲ

ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္…

ဒီလိုပရဟိတစိတ္ထားရွိတဲ့လူေတြမ်ားေနခဲ့ရင္ က်ေနာ္တို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနေသာ

ေခတ္မီဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေသာႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးကို ေရာက္ရွိရမည္မွာ

မလြဲပါလို႔အဆံုးသတ္ေျပာခ်င္ပါတယ္….

ဒါေၾကာင့္က်ေနာ္တို႔အားလံုးဘ၀ခရီးကို အတၱဟိတနဲ႔ ပရဟိတ မွ်တေအာင္

လုပ္ေဆာင္ရင္း ျဖတ္ေက်ာ္ၾကပါစို႕..။

ခ်မ္းေျမ႕ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ၾကပါေစ….