ကိုယ်ပေးသော်လည်း ပေးတိုင်းပြန်မရတာ အချစ်လို့ခေါ်လားတဲ့။ ဒီသီချင်းကို ကြားမိတိုင်း အမြဲရင်ထဲမှာ ဆွေးမြေ ့ရသည်။ ကိုယ့်ရဲ့ခံစားချက်တွေက သီချင်းနဲ့ထပ်တူ ထပ်မျှမဟုတ်ပေမယ့် အဲဒီလို ခံစားမှုမျိုးနဲ့ နီးနီးစပ်စပ် ပါပဲလေ။ တခါတရံအချစ်သည် ကိုယ်ယောင်ဖျောက်ပြီး ရောက်လာတတ်သည်။ရန်ကုန်မိုးလို ဝုန်းခနဲရွာရင်သာ မိုးစိုမှန်းသိတာ။ တစိမ့်စိမ့်ရွာတဲ့မိုးက စိုလို့စိုမှန်းမသိပဲ အအေးပတ်မှပဲ သိတတ်တာ မျိုးလိုပေါ့။ တချို့အချစ်တွေကလည်း ဘယ်အချိန်ကတည်း က ချစ်လို့ချစ်နေမိမှန်း မသိပေမယ့် ရုတ်တရတ် ကိုယ့်အနီးက ပျောက်ကွယ်သွားတော့မှ အသည်းကွဲခြင်းကို ခံစားရတတ်သည်လေ။ ကိုယ်သိလိုက်ရသည်က အသိနောက်ကျခြင်းနှင့်အတူ အချစ်နောက်ကျခြင်း။တစ်ခုတော့ပြောချင်သည်။ပေးတိုင်းပြန်မရတာကို အချစ်ဟုခေါ်သည် ဆိုပါလျှင် ပေးချင်သော်လည်း မြိုသိပ်နိုင်စွမ်းရှိလွန်းပြီး ဆုံးရှူံးရသည့်တိုင် မပြောင်းလဲခြင်းသည်လည်း အချစ်လို့ခေါ်သည်ဆိုတာကိုပါ။ ခုတော့လည်းလွမ်းနေရသူကကိုယ်သာဖြစ်သည်။လသာသည့်ညဖြစ်စေ မသာသည့်ညဖြစ်စေ ကြယ်စုံသည့်ည ဖြစ်စေကြယ်မစုံသည့်ညဖြစ်စေ သဘာဝအလှတရားတို့သည် အသည်းနှလုံးကို ထိခိုက်ခြင်းတော့မရှိပါ။ လွမ်းတာကတော့ လွမ်းနေဦးမည်သာ။ပြီးတော့ ..ချစ်တာကတော့လည်း […]

တက္ကသိုလ်ကျောင်း သူဘဝသို ့….. နွေဦးဆန်းသစ် ရွက်ရော်လှစ်လို ့ ပုရစ်ကယ်ရွှေဥ ပင်တိုင်းစုကြသည် နုညိုစင်ငယ်တဲ့လေ။ ၁ဝတန်းမြန်မာကဗျာ စာအုပ်တွင် ပါသော ကဗျာလေးကို ရေရွတ်ကြည့်မိသည်။ ဘာလိုလိုနဲ ့ဖေဖော်ဝါရီလသို ့ရောက်တော့မည်။ အခုချိန်ဆိုလျှင် မန ္တလေးမှာ တမာပန်းတွေ ကြွေရော့မည်။ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်သည် အင်းလျားကန်၊သစ်ပုတ်ပင်တို ့နှင့် အတူ ခန် ့ညားခြင်းများ ရှိသကဲ့သို ့ကျွန်မတို ့မန္တလေး တက္ကသိုလ်သည်လည်း ရေနီမြောင်း၊တမာပန်းတို ့ဖြင့် အညာနံ ့သင်းစွာ ချစ်စရာကောင်းလျက် ရှိပါသည်။ ကျွန်မသည် ကံကောင်းခြင်းများစွာဖြင့် တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူဘဝကို မန ္တလေးတက္ကသိုလ်ဝင်းထဲတွင် ဖွင့်လှစ်သည့် နိုင်ငံခြားဘာသာတက္ကသိုလ်တွင် သင်ယူခွင့် ရရှိခဲ့ပါသည်။ တက္ကသိုလ်ဝင်းထဲတွင်ကုကိ္ကုလ်ပင်၊ တမာပင်တို ့သည် စီတန်းစွာ ပေါက်နေသည့်အတွက် ဖေဖော်ဝါရီလ၊ မတ်လ ဆိုလျှင် ဆိုင်ကယ်စီးသည့်အခါသို […]