မီးနက်ခ်ရှီ က ကျွန်တော့်ကို ဖျတ်ခနဲ ခိုးကြည့်တယ်။ သူကြည့်တဲ့ပုံက ဆလင်းက ရုပ်ရှင်စတားတွေကို ကြည့်တဲ့ပုံမျိုးနဲ့ တောင်သွားတူနေသေး။ဒီအချိန်မှာ သူ ကျွန်တော့်ကို ကြွေနေမှာ ..သိတာပေါ့။ ခုနေမှာ သူ့ကို လက်ထပ်ခွင့်တောင်းရင်တောင် ငြင်းမယ်မထင်ဘူး။လက်ထပ်ပြီး ကလေးတွေမွေး၊ပျော်ပျော်ကြီးနေ..။ ဟို..ရူးပီးငါးသောင်းတောင် မပါဘူး။ဪ..ဒါပေမဲ့.. သူ့ကို ကျွန်တော်ပြန်ပြီး မရှိုးနိုင်တော့ဘူး။အကုန်လုံးပြောင်းလဲသွားပြီကိုးဗျ။ကျွန်တော်တော့ လက်ထဲက သေနတ်ရယ်..နာ မည်တောင်မသိတဲ့ ဓားပြရဲ့အလောင်းကိုပဲ ကြည့်နေမိတယ်။ ခုတော့လည်း သူမဟုတ်တဲ့အတိုင်းပဲ..သေနေလိုက်တာများ ..။ဓားပြမျက်နှာကို ဘာရယ်မဟုတ်ဘူး..ကျွန်တော် ကြည့်နေမိတော့တာ။ ဟုတ်တယ်..ဒီလူက တခြားနည်းလမ်းတွေနဲ့ သေချင်သေသွားနိုင်တာပဲ။ အများကြီး..။လူထူထူဈေးထဲမှာ ရဲတွေနဲ့ အပြန်အလှန်ပစ်ခတ်ပြီးသေချင်သေသွားနိုင်မှာပဲ။ လမ်းဘေး လက်ဘက်ရည်ဆိုင်မှာ ထိုင်နေတုန်း တခြားလူဆိုးဂိုဏ်း က ငနဲတွေ ဝိုင်းပြီး အရေခွံဆုတ်လို့ သေချင်သေသွားနိုင်တာပဲ။ဆေးရုံပေါ်မှာ ကာလနာတိုက်လို့လည်း သေနိုင်တာ။ ကင်ဆာ ဖြစ်လို့..အေကိုက်လို့ဖြစ်ဖြစ် သေနိုင်တာချည်း။ ဒါပေမဲ့ […]

သူ့လက်ထဲက သေနတ်နဲ့ မျက်နှာနားကပ်ချိန်တော့ ကျွန်တော်လည်း မတတ်သာတော့ဘူး။ သေနတ်ရဲ့ တန်ခိုးအာဏာကြောင့် ကျွန်တော်အလျှော့ပေးရပြီ။စစ်ရှုံးသွားတဲ့ သူရဲကောင်းတစ်ယောက်လို့ပေါ့။ အတွင်းခံထဲ အသာ လက်ကလေးလျှိုနှိုက်လို့ မနီလာ စာအိတ်လေးကို ထုတ်ယူလိုက်တယ်။စာအိတ်က ချွေးတွေနဲ့တော်တော်လေးကို စိုထိုင်း စေးကပ်နေတာပဲ။စာအိတ်ကို ကိုင်ရင်း သိမ်ငယ်ရှက်ရွံ့မှုက ကျွန်တော့်တစ်ကိုယ်လုံးကို လွှမ်းခြုံလာတယ်။ဓားပြက ကျွန်တော့်လက်ထဲကနေ စာအိတ်ကို ဆတ်ခနဲ ဆွဲ ယူပြီး ဖွင့်ကြည့်လိုက်တယ်။အထဲက ပိုက်ဆံ အသစ်ကျပ်ချွတ်တွေမြင်သွားတော့လေတစ်ချက်ချွန်လိုက်သေးသဗျ။ “ဟ..ဒီပိုက်ဆံတွေ မင်းဘယ်ကရလဲ ..ခိုးလာတာပဲဖြစ်မယ်..ဘာဖြစ်ဖြစ် ဂရုမစိုက်ဘူး” သူ့အိတ်ကြီးထဲ ပစ်ထည့်လိုက်တော့တာပဲ။ “ကဲ ..ငြိမ်ငြိမ်လေးနေကြနော်..ဟိုဘက်ခြမ်းမှာ ကျုပ်လူတွေနဲ့ သွားတွေ့ဦးမယ်..” ကျွန်တော်လည်း ထူထူထိုင်းထိုင်းကြီး ဖြစ်ပြီး ရပ်နေမိတယ်။သွားပြီ..ပါသွားပြီ..။သန်းငါးဆယ်..အိပ်မက်ကလေးတွေ တဒင်္ဂအတွင်းမှာ သူများက ဇိုးဇိုးဇတ်ဇတ်(ဆိုးဆိုးဆတ်ဆတ်)နဲ့ လုယူသွားပါပကော။ ကျွန်တော့်အိပ်မက်ကလေးတွေ ဓားပြ ကောင်ရဲ့ အိတ်ကြီးထဲမှာ သူများတကာရဲ့ ပစ္စည်းတွေနဲ့ အရောရော […]

ဆယ်နာရီထိုးပြီ။ တွဲထဲကလူတွေလည်း အိပ်ဖို့ပြင်ကြပြီပေါ့။အက်ခ်ရှေး အမေက ခရီးဆောင်အိတ်ကြီးထဲကနေ မိသားစုလေးယောက်စာအတွက် အိပ်ယာခင်းတွေ ဘာတွေထုတ်ပြီး အိပ်ဖို့ ခင်းကျင်းနေတယ်။ ကလေးပေါက်စနဲ့ အမျိုးသမီးကတော့ ကျွန်တော့်ဘေးက အိပ်စင်အောက်ထပ်မယ် အိပ်ပျော်နေပြီ။ခေါင်းအုံးတွေ အိပ်ယာခင်းတွေ ဘာတွေလည်း မရှိရှာပါဘူး။ကျွန်တော့်မှာလည်း အဲဒါတွေမပါဘူး။သိပ်လည်း အိပ်ချင်စိတ်မရှိသေးတာနဲ့ ပြတင်းပေါက် နားကပ်ထိုင်ပြီး အပြင်ကိုငေးနေမိတယ်။ပြတင်းပေါက်က လေအေးတွေ ကျွန်တော့်မျက်နှာကို ဖြတ်တိုက်နေတာနဲ့ အိပ်ချင်စိတ်ပြေသလိုဖြစ်နေတာ။ရထားကြီးကတော့ အမှောင်ထဲမှာ တဂျုံးဂျုံးနဲ့ ပြေးလွှားလျက်ပေါ့ဗျာ။ ကျွန်တော်နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် အောက်ဘက်အိပ်စင်မှာ အက်ခ်ရှေး အမေကြီးအိပ်တယ်။အဲဒီအပေါ်မှာကျတော့ မီးနက်ခ်ရှီ။ကျွန်တော့် အပေါ်မှာ အဖေလုပ်တဲ့သူက တက်အိပ်တယ်။ အက်ခ်ရှေးကတော့ ကျွန်တော့်ဘေးက သား အမိနှစ်ယောက် အပေါ်ထပ်မယ် အိပ်တယ်။သူတို့ အဖေကြီးကတော့ ချက်ချင်းလိုလို အိပ်ပျော်သွားပုံပဲ။သူ့ဟောက်သံ က ခဏနဲ့ ထွက်လာတာကိုး။အမေကြီးကတော့ သူ့ကိုယ်ကို တစ်ဘက်လှည့်ပြီး စောင်လေးဆွဲခြုံလို့ ။ကျွန်တော်လည်း […]

ညရှစ်နာရီလောက်မှာ ဝေ့စ်ကုတ် အနက်ရောင်ဝတ်ထားတဲ့ လက်မှတ်စစ် ကျွန်တော်တို့တွဲထဲဝင်လာတယ်။ကျွန်တော်တို့ ခရီးသည်တွေအားလုံးကို လက်မှတ်လိုက်တောင်းတော့ ကျွန်တော့်အလှည့်ရောက်တဲ့အခါမှာ ဟန်ပါပါနဲ့ လက်မှတ်ကို ရွှိခနဲ ဆွဲထုတ်ပေးလိုက်တယ်။ဟဲဟဲ..ခိုးစီးတာမဟုတ်ဘူးနော်။အမှန်အကန်။လက်မှတ်စစ်က သေချာတောင် မကြည့်ပါဘူး။လက် မှတ်ဆွဲယူ၊ ဗြိဗြိ ဆို ခြစ်ပြီး ကျွန်တော့် ပြန်ပေးလိုက်တာပဲ။လက်မှတ်စစ်ထွက်သွားတာနဲ့ ကျွန်တော့်ရှေ့က မိသားစုက ထမင်းစားဖို့ပြင်ကြတယ်။အမေလုပ်တဲ့ ဘွားတော်က ထမင်းဟင်းတွေထည့်ထားတဲ့ လေးထောင့်ဘူးလေးတွေဖွင့်တော့ ဟား..စားစရာတွေမနည်းဘူးပဲ။ပူရီတွေ၊ အာလူးဝါဝါတွေ၊ အနီရောင် သနပ်တွေ(သရက်သီးသနပ်လား ဘာလားတော့မသိ)၊ အချိုတည်းစရာတွေ စုံလို့ပါလား။ဟင်းနံကျွေးနံလေးရတော့ ပါးစပ်စိုလာတယ်။ ကိုယ့်အိမ်မှာကိုယ်လုပ်ပုံရတဲ့ ဂူလပ်ဂျမန်း (မလိုင်လုံးကို ရွှေအိုရောင်ပေါက်အောင်ကြော်ပြီး သကာရည်စိမ်ထားတာ)၊နဲ့ ဘာဖီး (နို့ခဲ) နံ့လေးက တစ်တွဲလုံး သင်းလာတော့ သွားရည်ကျချင်နေပြီ။အဲဒါတွေမြင်ပြီး ကျွန်တော်လည်းဆာလာတယ်။စားသောက်ခန်းကလည်း ထမင်းစားဖို့လာမခေါ်သေးဘူး။ ဘူတာကနေ တစ်ခုခု ဝယ်စားသင့်သလား၊ဝယ်စားရမလား ကျွန်တော်တွေးနေမိတယ်။ သူတို့မိသားစုစားနေတာ မြိန်မြိန်ရှက်ရှက်နဲ့ အားရစရာကြီးဗျာ။အဖေလုပ်တဲ့ ဘိုးတော်က […]