“ ကိုပေါက်ပြားသွားခြင်း” ပြီးခဲ့တဲ့ဥပုဒ်နေ့က ကိုဝင်းအောင်ရဲ့ သားလေး မင်္ဂလာဆွမ်းကျွေးတာဖိတ်ထားတဲ့ ရွှေကျောင်းကြီးနားလေးက ဘုန်းတော်ကြီးကျောင်းကို အောင်မောင်းနဲ့နှစ်ယောက်သားသွားဖြစ်ခဲ့ကြပါတယ်။ ကိုဝင်းအောင် ချွေးမလောင်းလေး ရဲ့မိဘတွေ သဘောကောင်းပုံကတော့ တကယ်ကိုလေးစားလောက်ပါတယ်။ “ကလေးနှစ်ယောက် အတွက် မင်္ဂလာ ဧည့်ခံပွဲကို သတ်သတ်မလုပ်တော့ဘဲ သံဃာတော်တွေကို မင်္ဂလာဆွမ်းကပ်ရင်း မိတ်ဆွေအပေါင်းအသင်းတွေကို ပါ အသိအမှတ်ပြုတဲ့အနေနဲ့ တစ်ခါတည်းဖိတ်ပြီးဧည့်ခံလိုက်မယ်။ နှစ်ဖက်မိဘကလဲ ချမ်းသာသူတွေ မဟုတ်တဲ့အတွက် မင်္ဂလာဆောင်တာကို ကိုယ့်အိုးနဲ့ဆန်တန်ရုံလောက်ဘဲလုပ်မယ်။ နောက်ပြီး မင်္ဂလာပွဲကျင်းပဘို့ ရာထား ထားတဲ့ငွေတွေကိုု ဘဝအသစ်စမယ့်ကလေးတွေလက်ထဲထည့်ပေးလိုက်ကြရင် ပိုကောင်းမယ် နောက် မင်္ဂလာဆောင်ကြမယ့်ကလေးနှစ်ယောက်လည်း အပိုကုန်တာတွေမလုပ်နဲ့၊ တကယ်လိုတာလောက်ဘဲဝယ် ပကာသနမလိုဘူး “ဆိုတာကို လာပြီးတောင်းရမ်းစဉ်ကတဲက ပြတ်ပြတ်သားသားပြောထားပါသတဲ့။ အဲဒီမင်္ဂလာပွဲလေးမှာ အေးအေးဆေးဆေး စားကြသောက်ကြ စကားပြောကြရင်း အောင်မောင်းနဲ့ ညနေခင်းမှာဆက်တက်ရအုံးမယ့် မင်္ဂလာပွဲလေးအတွက်ချိန်းလိုက်ကြပါတယ်။ (ဒီမင်္ဂလာဆောင်လေးကလဲ မြန်မာလူမျုးိတွေဆောင်တာဖြစ်ပေမယ့် မိတ်ဆွေတွေကိုညစာစားပွဲနဲ့ဧည့်ခံမှာပါ။ အရင်ကတော့ […]

“ပါဝင်ကပြ ကြည့်ရူ့အားပေး ဝေဖန်သုံးသပ်”(အပိုင်းခြောက်) (ဘဝအပိုင်းခြောက် – မြင်ကြားခဲ့သမျှဇာတ်လမ်းအစုံ) ကျွန်တော့် ကျန်းမာရေးအတွက် နေ့တိုင်းနေ့တိုင်းမနက်5း30လောက်ဆိုရင်မန်းလေးကန်တော်ကြီး (တက်သိမ်းအင်း)ကန်ကြီးကိုပါတ်ပြီးလမ်းလျှောက်လေ့ရှိပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့လိုလမ်းလျှောက်သူအချင်းချင်း တွေ့နေကျအချိန်တွေ့နေရာမှာဆုံလေ့ရှိပါတယ်။ ဒါလေးက အမှတ်တမဲ့ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်သွားလာနေရင်းက သတိထားမိလာတာပါ။ မနက်တိုင်းတွေ့နေကျ ထဲမှာ ကျွန်တော်နဲ့မျက်မှန်းတမ်းမိနေတဲ့မိသားစုလေးရှိပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ကကျန်းမာရေးအတွက်ဆိုပြီး အားအားယားယားလာလမ်းလျှောက်ပေမယ့် အဲဒီမိသားစုကလေးကတော့ထမင်းစားဘို့ အလုပ်ရှိတဲ့နေရာကိုလမ်းလျှောက်ပြီးသွားကြတာပါ။ သူတို့မိသားစုလေးက လူကြီးသုံးယောက် ကလေးနှစ်ယောက်ပေါင်း(5)ယောက် အိမ်မှာဘယ်သူတွေကျန်သေးသလဲဆိုတာတော့ မသိပါဘူး။ ရုပ်ခြင်းနည်းနည်းလေးဆင်တဲ့မိန်းမနှစ်ယောက်က သံလက်တွန်းလှည်းကိုတွန်းလာပါတယ်။ ခြောက်နှစ်အရွယ်ကောင်မလေးကတော့ လမ်းလျှောက်လိုက်လာပါတယ်။ (2)နှစ်သားအရွယ်ကောင်လေးကတော့ လက်တွန်းလှည်းထဲမှာလိုက်လာပါတယ်။ ယောက်ျားဖြစ်သူကတော့ အိတ်ဆောင်ရေဒီယိုလေးကိုဘယ်ဘက်လက်ကကိုင် ညာဘက် လက်တော့ ဆေးပေါ့လိပ်ကို ကိုင်။ ဆေးပေါ့လိပ်လေးဖွာလိုက် သီချင်းလေးနားထောင်လိုက်နဲ့နောက်ကလိုက်လာတတ်ပါတယ်။ သူတို့က အရှေ့ဘက်အသွား ကျွန်တော်က လဲအနောက်ဘက်ကို အသွားဆိုတော့ စကားပြောကြဘို့အခွင့်မသာပါဘူး။ မျက်မှန်းတန်းမိနေလို့ တွေ့ရင်ပြုံးပြပြီး နုတ်ဆက်ကြတာလောက်ဘဲရှိပါတယ် ။ တမနက်မှာ မထင်မှတ်ဘဲ မုးိသက်လေပြင်းကျလာပါတယ်။ […]

“ပါဝင်ကပြ ကြည့်ရူ့အားပေး ဝေဖန်သုံးသပ်”(အပိုင်းငါး) (ဖက်ဖက် သို့မဟုတ် မေခင်လေး) (ဘဝအပိုင်းငါး- ဖက်ဖက် သို့မဟုတ် မေခင်လေး) မေခင်ဆယ်တန်းဖြေပြီးစမှာ ယိုးဒယားဘက်ကိုအလည်ခဏရောက်သွားခဲ့တယ်။ ရောက်ဆိုမေခင်တို့ ဘားအံဘက်ကလူတွေက ဟိုဘက်ကို သွားချည်ပြန်ချည်လုပ်နေတာ မဆန်းပါဘူး။ အဲဒီမှာ အလည်သွားရင်း အမတွေကလဲ အလကားနေအလကားဆိုပြောတာနဲ့အလုပ်ဝင်လုပ်ပါတယ်။ အနှိပ်ခန်းတစ်ခုမှာပေါ့။ အစကတော့တောက်တိုမယ်ရ။ နောက်တော့ အမတွေက ဘယ်လိုလုပ်ဘယ်လိုကိုင်ဆိုတာကို သင်ပေးပါတယ်။ မေခင်တို့ လုပ်တဲ့ဆိုင်က တကယ့်သန့်သန့်လေးပါ။ ဒါပေမယ့်အောင်စာရင်းထွက်တော့အိမ်ပြန်လာရပါတယ်။ အဲဒီနှစ်က မေခင်ဆယ်တန်းကျပါတယ်။ နောက်တစ်နှစ်ဆယ်တန်းပြန်တက်ပေမယ့် မေခင်စာထဲစိတ်မပါတော့ပါဘူး။ ဟိုဘက်မှာတုံးက ငွေဝင်အောင်ရှာတတ်လာပြီကိုး။ စာထဲမှာမှ စိတ်မဝင်စားတော့ ဆယ်တန်းထပ်ကျတာပေါ့။ အဲဒီအချိန်မှာ မေခင်ရီးစားလဲထားတတ်နေပါပြီ။ တစ်ရက်အိမ်ကမေခင်ကိုရီးစားထားတာရောဆယ်တန်းမအောင်တာရော ပေါင်းပြီးအဆူခံရပါတယ်။ အဲဒါနဲ့ အိမ်ကိိုစိတ်ဆိုးပြီး မန္တလေးကိုအလုပ်သွားလုပ်မယ်ဆိုတဲ့အမကြီးနဲ့လိုက်လာခဲ့ပါတယ်။ အလှပြင်ဆို်င်အမည်ခံတဲ့ မာဆတ်ခေါ်အနှိပ်ခန်းကိုပေါ့။ မေခင်က နည်းနည်းကိုယ်လုံးပြည့်ပြည့် ဆိုတော့မေ့ခင်ကို ဖက်တီးမလေးလို့ခေါ်ရာကနေ “ဖက်ဖက်”ဆိုပြီးချစ်စနိုးခေါ်တာကနေ “ဖက်ဖက်”ဆိုတဲ့နာမယ်ကတွင်သွားပါတယ်။ […]

“ပါဝင်ကပြ ကြည့်ရူ့အားပေး ဝေဖန်သုံးသပ်”(အပိုင်းလေး) (မနန်း) (ဘဝအပိုင်းလေး- မနန်း) မနန်း ဖွင့်ထားတဲ့ စည်ဘီယာနဲ့အသားကင်ဆိုင်လေးကတော့ ညနက်လေလူစည်လေပါဘဲ။ ညည ကေတီဗွီကအပြန်မှာ “စင်တင်မယ်”ခပ်လန်းလန်းခပ်ဟော့ဟော့ကလေးမလေးတွေက မနန်းဆိုင်မှာလာထိုင်လေ့ရှိပါတယ်။ သူတို့ဆိုင်တွေကအလုပ်ပြီးလို့အပြန် သူတို့နဲ့ချိတ်ထားတဲ့သူတွေ နဲ့တွေ့ဘို့ ၊ တချို့ကလဲ သူတို့ကိုခေါ်မယ့်သူနောက်ကိုလိုက်ဘို့ မနန်းဆိုင်မှာစုရပ်လာလုပ်ကြတာပါ။ ပေါ့ပေါ့နေပေါ့ပေါ့စား ရသမျှအကုန်သုံး ရလာတဲ့ပိုက်ဆံတွေကို မစုဘဲအကုန်ဖြူန်းနေတဲ့ကလေးမ များကို တွေ့ရင် သူတို့အစားမနန်းရင်မောပါတယ်။ “နင်တို့ဒီလိုဘဝကြီးထဲမှာအပြီးနေကြတော့မှာလား”လို့ သူတို့ ကိုမေးချင်ပါတယ်။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ လွန်ခဲ့သော နှစ်များစွာက မနန်းကိုယ်တိုင်ကလဲ သူတို့လိုဘဝမှာကျင်လည်လာခဲ့တာကိုး။ လွန်ခဲ့သောနှစ်ပေါင်း 20စွန်းစွန်းလောက်တုန်းက နန်းစိန်ဆိုတဲ့ ခပ်အအကောင်မလေးတစ်ယောက် အောက်ပြည်အောက်ရွာကနေ အလုပ်ရှာပေးမယ်ဆိုတဲ့ပွဲစားမရဲ့စကားလေးကိုယုံစားလို့ တစ်ခါမှမရောက်ဘူးတဲ့မန္တလေးမြို့ကြီးကိုယောင်လည်လည်နဲ့ရောက်လာခဲ့ပါတယ်။ အိမ်မှာမိသားစုကများ စားဝတ်နေရေးအဆင်မပြေတော့ အိမ်ရှိလူကုန်အလုပ်လုပ်ဘို့ ကြံရတော့တာပေါ့။ မွေးရပ်မြေမှာအဆင်မပြေတော့ ပွဲစားအကူအညီနဲ့ တနယ်တကျေုးကို သွားပြီးလုပ်နိုင်အောင်စွန့်စားခဲ့ရပါတယ်။ မန်းလေးကိုစရောက်ရောက်ခြင်း စလုပ်ရတဲ့အလုပ်က ထမင်းဆိုင်မှာ ပုဂံဆေးရတဲ့အလုပ်ပါ။ […]

“ပါဝင်ကပြ ကြည့်ရူ့အားပေး ဝေဖန်သုံးသပ်”(အပိုင်းသုံး) ( စမ်းစမ်းနွယ်(ခ) မပိ) (ဘဝအပိုင်း-သုံး စမ်းစမ်းနွယ်(ခ) မပိ) ဒီနေ့အလုပ်ပိတ်ရက်ဆိုတော့ အိမ်မှာအားနေပါတယ်။ မနက်ပိုင်းလေးဘဲချက်ပြုတ်လျှော်ဖွတ် နေ့လည်ပိုင်းမှာမီးပူတိုက်ပြီး တာနဲ့ အားနေသလိုပါဘဲ။ အပြင်ကိုလဲ ဒီနေ့အဖို့သွားစရာမရှိဘူးဆိုတော့ (ဝင်ငွေလဲမရှိတော့ဘူးပေါ့)လို့” မပိ” တစ်ယောက်ထဲတွေးရင်းပြုံးနေမိပါတယ်။ ပြုံးတဲ့အပြုံးကကျေနပ်တဲ့အပြုံးလား မကျေနပ်တဲ့အပြုံးလားဆိုတာကိုတော့ လူမြင်တိုင်းပြုံးပြတဲ့အကျင့်ကိုရနေတဲ့ “ မပိ“တစ်ယောက် အပြုံးကို သရုပ်မခွဲတတ်တော့တာလဲအတော်လေးကြာပြီလို့တောင်ထင်မိပါတယ်။ တစ်ရက်ထဲမှာ ဘဝနှစ်မျုးိနဲ့ကျင်လည်နေရတဲ့ “မပိ “အတိတ်ကိုပြန်တွေးမကြည့်ချင်တာကလဲအမှန်။ တွေးမိပြန်ရင်လဲ ကိုယ့်ဘဝကိုယ် အဖြစ်ဆိုးတယ်လို့ နာကျည်းချက်တွေနဲ့မျက်ရည်တွေဝဲလာမိတတ်ပါတယ်။ အဲဒီလိုအချိန်မျိုးမှာတော့အိပ်ယာပေါ်လဲနေတဲ့ အဖေနဲ့ လူကသာကြီးကောင်ဝင်လို့အရွယ်ရောက်လာတယ် ဦးနှောက်ကအရွယ်မရောက်သေးတဲ့မောင်လေးတွေအကြောင်းစိတ်ထဲကို ပြန်ထည့် လို့ “သူတို့အတွက်ငါအသက်ရှင်ရအုံးမယ်”ဆိုပြီး အားတွေတင်းရင်းဝမ်းနည်းစိတ်တွေဖျောက်လို့ ကိုယ့်ကို ကိုယ ် ပြန်အားပေးရပြန်ပါတယ်။ဒါပေမယ့်လဲ ပြန်ပြုပြင်လို့ မရနိုင်တဲ့အတိတ်ကိုပြန်တွေးမိရင် စိတ်မချမ်းမြေ့သလို ကိုယ်ကဘဲအလွယ်လမ်းကိုကြိုက်တာလား ရေသာခိုချင်တာလား စိတ်ဓါတ်ညံ့ဖျင်းတာလား ပျော့ညံ့တာလား တရားမရှိတာလား […]

“ပါဝင်ကပြ ကြည့်ရူ့အားပေး ဝေဖန်သုံးသပ်”(အပိုင်းနှစ်) (ဂျမ်းတောမ) (ဘဝအပိုင်း-နှစ်- ဂျမ်းတောမ) “ဂျမ်းတောမ ……….ကန်အထုတ်ခံလိုက်ရပြန်ပလား ဒီအချိန်ထိ အိပ်ယာမထပုံထောက်ရင်” ဒီအသံကတော့ ကျုပ်အကြောင်းကို သိလွန်းတဲ့ ကြီးစိန်မြရဲ့နံနက်ခင်းတေးသံသာပါဘဲ။ ထင်ဆိုလဲထင်စရာပါ ကျုပ်ကလဲ ပန်းရံဆရာက မခေါ်လို့ အလုပ်မရှိဘဲ နား နား နေရတာက ခဏခဏကိုး။ အလုပ်မရှိတဲ့ရက်ဆိုတော့လဲ နေဖင်ထိုးအောင်အိပ်ရုံပေါ့နော။ ပုံမှန်သာ ကျုပ်အလုပ်သွားရမယ်ဆိုရင် မနက်အရုဏ်တက် တုံးမောင်းခေါက်သံကြားကထဲကထ၊ ရှိတဲ့ဆန်လေးနဲ့သားအဖတစ်တွေအလုပ်သွားရင်ထည့်သွားဘို့ ထမင်းထုပ်အတွက် ထမင်းအိုးတည်၊ ချန်ထားတဲ့ဘဲဥနှစ်လုံးထဲကိုကြက်သွန်ခရမ်းချဉ်သီးရှိသလောက်အကုန်ထဲ့လို့ကြော်၊ ပြီးရင် သားအဖသုံးယောက်အတွက် မျှပြီးထမင်းထုပ်။ အိမ်ကျန်နေမယ့်နှစ်ယောက်အတွက်လဲမျှတော့ချန်ခဲ့ရပါတယ်။ မနက်အဆာပြေစားသွားဘို့ ညကကျန်တဲ့ထမင်းကြမ်းကိုဆီပူထိုး။ ပဲပြုတ်သယ်လာရင် ပဲပြုတ်တစ်ရာဘိုးဝယ် သားအဖငါးယောက်မျှတစားဘို့ ပုဂံလေးတွေထဲကိုခွဲတမ်းချ။ အဲဒီကိစ္စပြီးတာနဲ့ရေကမန်းကတန်းချုးိ၊ “မိစိန်” စက်ဘီးကိုကပ်လိုက်ပြီးအလုပ်အတူသွားဘို့လမ်းမတန်းကထွက်စောင့်ရပါတယ်။ “မိစိန်”ကစက်ဘီးစိုက် အသွားအပြန်ကျုပ်ကလူစိုက်ပေါ့။ လူတစ်ယောက်ကိုတင်နင်းရတာ ပင်ပန်းပေမယ့် ငွေမကုန်ဘူးလေ။ တစ်ခုတော့ရှိတာပေါ့လမ်းမှာများ စက်ဘီးပေါက်ရင်တော့ ဘီးဖာခက တဝက်စီခံ။ […]

“ပါဝင်ကပြ ကြည့်ရူ့အားပေး ဝေဖန်သုံးသပ်”(အပိုင်းတစ်) (မိအေး တစ်ဖြစ်လဲ ဝေမာရွှေစင်) တကယ်သေသေချာချာ ပြန်တွေးကြည့်မယ်ဆိုရင်ကျွန်တော်တို့နေထိုင်ရာ ကမ္ဘာကြီးက အကျယ်ကြီး၊ လူတွေကလဲအများကြီး ဆိုပြန်တော့ ဘဝတွေကလဲအများကြီးရှိကြတာပေါ့နော်။ တစ်ယောက် တစ်ယောက်ခြင်းစီရဲ့ဘဝတွေမှာ အဖြစ်အပျက်တွေ ခံစားရတာတွေ ကြုံရတာတွေကလည်း ဆင်တူယိုးမှားတော့ ရှိကောင်းရှိနိုင်ပေမယ့်လည်းထပ်တူကျဘို့ ကတော့ ဖြစ်နိုင်ခြေနည်းပါးတယ်လို့ ထင်ပါတယ်။ လူ့တစ်ဦးစီ ဘဝတစ်ခုစီရဲ့ဖြစ်ပျက်ပြောင်းလဲသွားတာတွေကိုတော့ ဘယ်သူမှ ကိုယ်ဖြစ်စေချင်သလို ထိန်းချုပ်လို့မရတာကလဲအမှန်ပါဘဲ။ ဒါကြောင့်လဲ” ဖြစ်ချင်သလိုမဖြစ်ဘဲ ဖြစ်ချင်တာတွေဖြစ်နေတဲ့လောကကြီး”လို့ ဆိုသကိုးဗျ။ လူရယ်လို့ဖြစ်လာမှတော့ ကောင်းသောဘဝ ကောင်းသောအဖြစ်အပျက်ကို ပိုင်ဆိုင်ချင်ကြတာ တော့ လက်တွေ့ကျတဲ့လိုအပ်ချက်တစ်ခုပါဘဲ။ ဒါပေမယ့်လည်း မမြင်နိုင်သော ကံစေစားရာအတိုင်း ဖြစ်ချင်သလိုဖြစ် ကုန်ကြတယ်ဆိုတာလဲ ငြင်းပယ်လို့ မရတဲ့ အကြောင်းတရားဖြစ်နေပါလေရော။ လူရယ်လို့ ဖြစ်နေသမျှကာလပါတ်လုံး “ဘဝ”ဆိုတဲ့မဆုံးနိုင်သောဇာတ်လမ်းကြီးထဲမှာ နေ့စဉ်နဲ့အမျှ ပါဝင်ပါတ်သက်နေရတာပေါ့။ တစ်ခါတစ်လေတော့ လဲ ကိုယ်တိုင် ပါဝင်ကပြသူ […]

“ပါဝင်ကပြ ကြည့်ရူ့အားပေး ဝေဖန်သုံးသပ်”(အပိုင်းတစ်) (မိအေး တစ်ဖြစ်လဲ ဝေမာရွှေစင်) တကယ်သေသေချာချာ ပြန်တွေးကြည့်မယ်ဆိုရင်ကျွန်တော်တို့နေထိုင်ရာ ကမ္ဘာကြီးက အကျယ်ကြီး၊ လူတွေကလဲအများကြီး ဆိုပြန်တော့ ဘဝတွေကလဲအများကြီးရှိကြတာပေါ့နော်။ တစ်ယောက် တစ်ယောက်ခြင်းစီရဲ့ဘဝတွေမှာ အဖြစ်အပျက်တွေ ခံစားရတာတွေ ကြုံရတာတွေကလည်း ဆင်တူယိုးမှားတော့ ရှိကောင်းရှိနိုင်ပေမယ့်လည်းထပ်တူကျဘို့ ကတော့ ဖြစ်နိုင်ခြေနည်းပါးတယ်လို့ ထင်ပါတယ်။ လူ့တစ်ဦးစီ ဘဝတစ်ခုစီရဲ့ဖြစ်ပျက်ပြောင်းလဲသွားတာတွေကိုတော့ ဘယ်သူမှ ကိုယ်ဖြစ်စေချင်သလို ထိန်းချုပ်လို့မရတာကလဲအမှန်ပါဘဲ။ ဒါကြောင့်လဲ” ဖြစ်ချင်သလိုမဖြစ်ဘဲ ဖြစ်ချင်တာတွေဖြစ်နေတဲ့လောကကြီး”လို့ ဆိုသကိုးဗျ။ လူရယ်လို့ဖြစ်လာမှတော့ ကောင်းသောဘဝ ကောင်းသောအဖြစ်အပျက်ကို ပိုင်ဆိုင်ချင်ကြတာ တော့ လက်တွေ့ကျတဲ့လိုအပ်ချက်တစ်ခုပါဘဲ။ ဒါပေမယ့်လည်း မမြင်နိုင်သော ကံစေစားရာအတိုင်း ဖြစ်ချင်သလိုဖြစ် ကုန်ကြတယ်ဆိုတာလဲ ငြင်းပယ်လို့ မရတဲ့ အကြောင်းတရားဖြစ်နေပါလေရော။ လူရယ်လို့ ဖြစ်နေသမျှကာလပါတ်လုံး “ဘဝ”ဆိုတဲ့မဆုံးနိုင်သောဇာတ်လမ်းကြီးထဲမှာ နေ့စဉ်နဲ့အမျှ ပါဝင်ပါတ်သက်နေရတာပေါ့။ တစ်ခါတစ်လေတော့ လဲ ကိုယ်တိုင် ပါဝင်ကပြသူ […]

“စားစေချင် ချကျွေး ဖတ်စေချင်ရှာပေး”(အပိုင်းနှစ်) “ သတိ္တရှိလား ? ရှိရင်မောင်ကမ ္ဘာနဲ့လဲဖတ်မယ် “ ဒါလေးက ကျွန်တော်တို့ငယ်ငယ်က ကလေးအချင်းချင်းစ တဲ့စကားလေးပါ။ ကျွန်တော်ဘယ်အရွယ်က စပြီး အပြင်စာတွေဖတ်လဲမေးရင် လေးတန်းကျောင်းသား ဘဝလောက်ကတည်းကဖတ်တယ်ပြောမှ မှန်မယ်ထင်ပါတယ်။ ဘာတွေဖတ်သလဲမေးရင် “ကာတွန်း”ပေါ့။ ကျွန်တော်တို့ငယ်ငယ်က ကလေးတွေဖတ်စရာကာတွန်းစာအုပ်တွေပေါပါတယ်။ စုံထောက်ကြီးဦးရှံစားနဲ့ ဒိန်းဒေါင်တို့၊ သူခိုးကြီးငတက်ပြားတို့၊သတိ္တတို့ မောင်ကမ္ဘာတို့၊ဗလကြီးဗလလေးတို့ိုဆိုတဲ့ကာတွန်း စာအုပ်တွေက ကျွန်တော်တို့တော်တော်လေးသဘောကျခဲ့ကြတဲ့ ဟီးရိုးဇာတ်ကောင်တွေပါဘဲ။ နောက်ကျွန်တော်တို့ငယ်ငယ်က ကလေးဂျာနယ်ဆိုပြီးတော့ စာအုပ်လေး ထွက်ခဲ့ဘူးပါတယ်။အဲဒီထဲမှာပုံပြင်တွေ ကလေးကဗျာတွေ ကာတွန်းတွေပါ ပါတယ်။ (အခုခေတ် တေဇတို့ ရွှေသွေးတို့ထက်ပိုထူပါတယ် မဂ္ဂဇင်းဆိုက်မျိုးပါ။ မှတ်မှတ်ရရပြောရရင် ဒီစာဖတ်တာနဲ့ပါတ်သက်ပြီး တစ်ခါ အဖွားကဆူတာခံရဘူးပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ငယ်ငယ်က အခု 84လမ်း 34-35 ကြားမှာဝင်းလိုက်ရုပ်ရှင်ရုံဆိုတာရှိပါတယ်။ အဲဒီရုပ်ရှင်ရုံရှေ့မှာ ပလပ်စတစ်လေးခင်းပြီး ကာတွန်းငှားစားတဲ့ဆိုင်လေးတွေရှိပါတယ်။ သူတို့ငှားတာက ရုပ်ရှင်လာကြည့်တဲ့သူတွေကိုအငှားများပါတယ်။ […]