ကိုေပါက္(မႏၱေလး)(3)“ရှေးရှေးက ကဗျာများထဲမှ တောသူတောင်သား များရဲ့ဘဝ”(ဦးကြီ်း) ဦးဆောင်းလို လွမ်းချင်းများကိုရေးဖွဲ့တတ်သူကတော့ စာဆိုတော်”ဦးကြီး” ဖြစ်ပါတယ်။ ”ဦးကြီး” ရဲ့စာများက ကျေးလက်အဖွဲ့တွေအတော်လေးများတာကိုတွေ့ရပါတယ်။ စာဆိုတော်ဦးကြီး ကလည်းတောနေတောထိုင် ရွာသူရွာသားများအကြောင်းကိုသာအများဆုံးရေးဖွဲ့သူဖြစ်ပါတယ်။ ”ဦးကြီး” ကတော့1201 ခုနှစ်ပါတ်ဝန်းကျင် အမရပူရခေတ်မှ မင်းတုန်းမင်းလက်ထက် ရတနာပုံခေတ်ထိ ဘုရင့်အမူ့တော်ကိုထမ်းဆောင်သူဖြစ်ပြီး၊ အင်္ဂလိပ်များ မန္တလေးကို သိ်မ်းယူပြီး မကြာခင်အချိန်လောက်ပျဉ်းမနားမြို့မှာ ကွယ်လွန်ခဲ့ပါတယ်။ သက္ကရာဇ္ဇ်1220နှင့် 1240အတွင်း လွမ်းချင်းပေါင်းများစွာကိုရေးသားထားခဲ့ပါတယ်။ ဒီကဗျာလေးတွေကတော့ စာဆိုတော်ဦးကြီးရေးဖွဲ့ခဲ့တဲ့ တောဓလေ့ကဗျာများဘဲဖြစ်ပါတယ်။ ကျောင်းနေစဉ်တုံးကတော့ မြန်မာစာမှာ သင်ရိုးညွှန်းတန်းအဖြစ် ပြ ဌာန်းခဲ့ဘူးတော့ ဖတ်ဘူးကြမယ်တော့ ထင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ်လဲ့ တစ်စုတစ်စည်းထဲဖတ်ရအောင် ရှာဖွေတင်ပြလိုက်ပါတယ်။ “ယဉ်ပေ့တောသူ “ လေပြေငယ်သုတ်ပါလို့ ရွှေဘုတ်က အိုးအီ၊ အုံ့မိူင်းငယ်ရီ နေမီအောင်တခိုလှမ်းခဲ့ရ၊ ကောက်ငန်းက သူပြန်ပုံမှာ ခတ္တာငုံပန်းနှစ်ဆင့်ငယ်နှင့်၊ ပန်းဝင့်လို့ရွာကိုဝင် အမြင်ဆန်းပါဘိတယ်လေး။ ညဉ့်ချမ်းရယ်နေရီ၊ […]
(2)“ရှေးရှေးက ကဗျာများထဲမှ တောသူတောင်သား များရဲ့ဘဝ”(ဦးဆောင်း) “ချဉ်ပေါင်ညို “ အယဉ်ငယ်ကြီးပါတဲ့ ဇနီးရယ်ပျော်လို၊ ဖျဉ်းနားတိုတွင်၊ချဉ်ပေါင်ညိုပေါ်စဖူးရယ်နှင့်၊ ငါးလူးငယ်မျှင်မျှင်၊ကြေးမသင်ရေလုံပြုတ်ပါလို့၊ အင်ကုပ်ကယ်ကျယ်ကျယ်နှင့်၊ မင်းဘွယ်စိုးရ လောက်ပေလေး။ လယ်ထွန်ပြန်တွင်၊ နွားကန်ပစ်ချ၊ ဆာမွတ်ချိန်ကျသောကြောင့်၊ ဆံစလိပ်ခွေ ဖားလျားဝေနှင့်၊ အိမ်နေသူသက်ပန်၊ချက်ပြောင်းဆန်ကို၊ တပန်းကန်ကုန်အောင်၊တက်တက်သာပြောင်တော့၊ ကိုတောင်သူအနေ၊ပိုက်ဝမ်းရေပါတ်လည်ကျရယ်နှင့်၊ ယဉ်လှတယ်လေး။ အမရပူရခေတ်စာဆိုတော် ဦးဆောင်းရဲ့လက်ရာမွန်ကဗျာများထဲမှတပုဒ်ဖြစ်ပါတယ်။ ဦးဆောင်းကတော့ 1181ခုနှစ်တွင်နန်းတက်တဲ့စစ်ကိုင်းမင်း(ဘကြီးတော်ဘုရား)လက်ထက် မှာ် ပေါ်ပေါက်လာသောစာဆိုတစ်ဦးဖြစ်ပါတယ်။ လွမ်းချင်းများအရေးများတဲ့အပြင် တောရွာများမှတောင်သူလယ်သမားတို့ဘဝကို ခပ်သောသောလေးနဲ့ ဖတ်သူပြုံးအောင်ဖွဲ့ဆိုတတ်တယ်လို့ ခံစားမိပါတယ်။ ဦးဆောင်းနှင့်ခေတ်ပြိုင်ဟုယူဆနိုင်သူများမှာ မြဝတီမင်းကြီးဦးစ၊ခင်ဆုံ၊ဦးအိ၊ဦးလွမ်းပြေ၊ဦးရွှန်းတို့ဖြစ်ကြတယ်လို့ သိရဘူးပါတယ်။ အများအားဖြင့်လွမ်းချင်းများကိုရေးသားတတ်ပါတယ်။ ဒီ“ချဉ်ပေါင်ညို “ဆိုတဲ့ကဗျာလေးကတော့ မူရင်းနာမယ်ဟုတ်ချင်မှလဲဟုတ်ပါမယ်။ တောင်သူလယ်လုပ်တစ်ဦးရဲ့တစ်နေ့တာထမင်းတစ်နပ်အကြောင်းကို ရိုးရိုးလေးဖွဲ့ဆို ထားတဲ့ကဗျာဖြစ်ပါတယ်။ ပေါ်ဦးပေါ်စ ချဉ်ပေါင်ညို အဖူးလေးတွေရယ် “ငါးလူး” အကောင်သေးသေးလေးတွေကို မြေအိုးခပ်သေးသေးထဲ ထည့်လို့ရေလုံပြုတ်လိုက်ပါတယ်။ သူရဲ့ယဉ်ကျေးလှပတဲ့ဇနီးသည်ချက်ထားတဲ့ဟင်းကတော့ မင်းစိုးရာဇာတွေ အတိုင်း ခမ်းနားတယ်လို့ ခပ်ငေါ့ငေါ့လေးဖွဲ့ဆိုထားပါတယ်။ […]
(1)“ရှေးရှေးက ကဗျာများထဲမှ တောသူတောင်သား များရဲ့ဘဝ”(ဝန်ကြီးပဒေသရာဇာ) “ဝန်ကြီးပဒေသရာဇာ” ကိုအင်းဝမြို့မှာမွေးဖွားတယ်လို့သိရပါတယ်။ စနေမင်းလက်ထက်(1060)ပါတ်ဝန်းကျင်တွင် ဘုရင့်အမူ့တော်ထမ်းဆောင်ရင်း ကဗျာလင်္ကာများကို ရေးစပ်ခဲ့တယ်လို့လည်း မှတ်သားရပါတယ်။ 1076ခုနှစ် တွင်ထီးနန်းစိုးစံသော မှန်နန်းရှင်ခေါ်စနေမင်းလက်ထက်တွင်လည်းအမူထမ်းရင်း ကဗျာလင်္ကာများကိုစပ်ဆိုကာ ဘုရင့်ထံသို့ဆက်သွင်းခဲ့ပါတယ်။ ပထမဦးစွာ “လက်ျာရွှေတောင် “ဘွဲ့အမည်ကို အပ်နှင်းခံရပြီး မန်ကျီးတုံရွာကို အပိုင်စားရခဲ့ပါတယ်။ 1095ခုနှစ်မှာနန်းတက်တဲ့ “ဟံသာဝတီရောက်မင်း” လက်ထက်မှာတော့ “မင်းရဲမင်းလှကျော်ထင် “ဘွဲ့ နဲ့အတူ လွှတ်တော်ဝန်ကြီးအဖြစ်ထိ ရာထူးတိုးတက်ပေးခဲ့ပြန်ပါတယ်။ နောက်ပိုင်းတွင် သာမန်လူတန်းစားများတွင်အမြင့်ဆုံးဟုဆိုနိုင်သော “ဘုရင်ငယ်တစ်ဆူ” ဆိုသော အဓိပ္ပါယ်သက်ရောက်သော “ ပဒေသရာဇာ “ဟူသောဘွဲ့ ကိုအပ်နှင်းခြင်းခံခဲ့ရပြန်ပါတယ်။ ကံကြမ္မာနိမ့်ပါးချိန်ကျရောက်တဲ့အခါမှာတော့ 1113ခုနှစ်အရောက်မှာ မွန်ဘုရင်က အင်းဝကိုစစ်နိုင်သော အခါ အင်းဝဘုရင်နှင့် ဝန်ကြီးပဒေသရာဇာအပါအဝင် သားသမီးဆွေးမျိုးညာတိတို့ကို ဖမ်းဆီးခေါ်ဆောင် လာရာသံလျှင်ခေါ် တညင်မြို့ မှ ကျိုက်ခေါက်စေတီအနီးတွင် မောပန်းခြင်းဒဏ်ကြောင့် လူကြီးရောဂါဖြင့် ကွယ်လွန်သွားခဲ့ပါတယ်။ကွယ်လွန်ချိန်မှာ […]
ဆယ်တန်းကျောင်းသားဘဝမှာ မြန်မာစာ ဆရာက ပြောခဲ့ဘူးတဲ့စကားလေးပါ။ ကျွန်တော်တို့ မြန်မာကဗျာအငွေ့အသက်အစလို့ပြောနိုင်တဲ့ကဗျာလေးကတော့ ပုဂံခေတ်မှာ စတင်တွေ့ရှိခဲ့တဲ့ ” မြကန်သာ “လင်္ကာလေးလို့ သိခဲ့ရဘူးပါတယ်။ “ဲမြကန်သာ၊ တောင်ကျချောင်းတေး၊ ရေဝင်ပြေးလှည့် ရေအေးကြည်သာ၊ ကန်ပိုင်မာလျက်၊ ကြာပေါင်းထုံထုံ၊ ှုှငှက်မျိုးစုံသည်၊ ဘုံဝတိန်သာ၊ နန္ဒာပေလော၊ တူစွဟုတ္တာ” ဆိုတဲ့လင်္ကာအတိုလေးပါဘဲ။ ဆိုလိုရင်းအဓိပ္ပါယ်ကလဲ ရှင်းရှင်းလေးပါဘဲ။ မြကန်သာလို့ အမည်ရတဲ့ တောင်ကျချောင်းလေးရဲ့သီချင်းလေးပါတဲ့။ တောင်ကျချောင်းရေအေးအေးလေတွေက ခိုင်မာတဲ့ကန်ပေါင်ရိုးရှိတဲ့ ကန်လေးထဲကိုပြေးဝင်လို့လာပါသတဲ့။ ကန်ထဲမှာ တော့ ယနံ့သင်းထုံတဲ့ ကြာပင်အမျိုးမျိုးလဲရှိ၊မှီတင်းနေထိုင်ကြတဲ့ ငှက်အမျုးိပေါင်းကလဲ အစုံစုံနဲ့ဆိုတော့ သာယာပုံကိုနိုင်းရမယ်ဆိုရင် တော့ တာဝတိန်သာ နတ်ပြည်မှာရှိတဲ့ နန္ဒာကန်အတိုင်းပါဘဲလို့ ဆိုလိုပါသတဲ့။ ဒုတိယမြောက်တွေ့ရတဲ့ ကဗျာလေးကတော့ “သိုးကလေ” အစချီတဲ့ ပုပ္ပါးတောင်ဖွဲ့ ကဗျာလေးဖြစ်ပါတယ်။ ပုပ္ပါးနတ်တောင်လို့ အမည်ပေးထားပြီး ဒီကဗျာလေး(လင်္ကာ)လေး စတင်ချိန်ကတော့ အတိအကျမသိပေမယ့် သက္ကရာဇ် […]
“လွမ်းစရာတွေကိုချန်ထားခဲ့တော့မယ့် ဒေါင်းနေချောင်း” ရေနံချောင်းဘက်ကနေ မကွေးမြို့ကိုသွားမယ်ဆိုရင် ဒေါင်းနေချောင်း(အမျာ်းအခေါ်ဒေါင်းသေချောင်း) ကိုမကျော်ဘဲမရောက်နိုင်ပါဘူး။ ဒီချောင်းမှာ ဒေါင်းတွေနေထိုင်ကျက်စားခဲ့လို့ ဒီလိုခေါ်လားတော့ မသိဘူး အခုတော့ ဒေါင်းတစ်ကောင်မှမတွေ့ခဲ့ဘူးရယ်။ ဒီချောင်းကတော့ ရေနံချောင်းနဲ့မကွေး မြို့နှစ်မြို့ကြားမှာ အရှေ့အနောက် အလျားလိုက်ကြီး စိတ်ကောက်ပြီးအိပ်နေတဲ့သဲချောင်းကြီးလို့ပြောနိုင်ပါတယ်။ တောင်ကျရေမလာတဲ့အချိန်ဆို ရင်တော့ ချောင်းလို့သာ အမည်ခံပေမယ့် ဖြူလွှလွှ သဲမွမွလေးတွေကိုသာတွေ့နိုင်တဲ့ အမြဲတမ်း ရေမရှိတဲ့သဲချောင်းကြီးပါ။ ဒါပေမယ့်လဲ အရပ်စကားအဆိုအရ တောင်ဆီမှာမိုးညို့လာရင် ချောင်းကိုမဖြတ်နဲ့ဒေါင်းတောင်ပြေးမလွတ်ဘူးလို့ ဆိုတတ်ကြပါတယ်။ ဟိုတောင်ပေါ်က အရှိန်နဲ့ဆင်းလာတဲ့ တောင်ကျချောင်းရေစီးက အတော်ကြီးကိုသန်လို့ပါ။ ပြီးတော့ ချောင်းပြင်ကလဲ အကျယ်ကြီးရယ်ပါ။ ဒီလိုပြောစကားကို မယုံကြည်လို့ အရဲစွန့်လို့ မဖြစ်လောက်ဘူးထင်လို့ ချောင်းရေစီးနဲ့မျောပါ၊ ကားမှောက်၊လူတွေသေတဲ့ တကယ့်အဖြစ်အပျက်ပေါင်းများစွာလဲရှိခဲ့ဘူးပါတယ်။ သာမန်ရေမရှိတဲ့ အချိန်တွေမှာတောင် လမ်းပြတဲ့လူစကားကိုနားမထောင်မိလို့ ကားသဲထဲကျွံကျသွားခဲ့ဘူးတာကလဲ မရေမတွက် နိုင်သော ဇာတ်လမ်းများပါဘဲ။ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်လဲ မန္တလေးသားဖြစ်ပေမယ့် ကလေးဘဝထဲက […]
“ မပိတ်စကောင်း ပိတ်စကောင်း ဆေးလိပ်တစ်လိပ်ရဲ့အကြောင်း” ယနေ့ နံနက် လေးနာရီ မထိုးခင်ကတည်း က ဒေါက်တာ သူရဿဝါ (29) တစ်ယောက် အိပ်ယာမှ အစောကြီးနိုးနေပါသည်။ အမှန်အတိုင်းပြောရလျှင် တစ်ညလုံးကောင်းကောင်းအိပ်မပျော် ၊ကြက်အိပ်ကြက်နိုး နှင့် ပင်မိုးစင်စင်လင်းခဲ့သည်က အမှန်ပါ။ ယနေ့ 2016 ဇန်နဝါရီလ(1)ရက် ကမ္ဘာသုံးနာရီ (9)နာရီတိတိအချိန်ရောက်ပါက အခုသုံးဆယ်မြောက် ဂုဏ်ထူးဆောင်လက်မှတ် အသစ်တစ်ခုကို ထပ်မံအပ်နှင်းခြင်းကို ခံရမည့်အတွက် စိတ်လှုပ်ယှားက အိပ်မပျော်ခြင်းလည်း ဖြစ်ပါသည်။ ယနေ့နံက် ကိုးနာရီလွန်မြောက်သည်နှင့် ဒေါက်တာ သူရဿဝါ(30)အဖြစ်သို့ရောက်ရှိတော့မည်ကို တွေးမိသည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် လက်ရှိနေထိုင်သော ပညာရှင်များရိပ်သာ အထပ်(29) တွင် နေထိုင်သောကြောင့် ဒေါက်တာ သူရဿဝါ(29) ဟုခေါ်တွင်ကြောင်း ခင်မင်သူ များ၏စကားဝိုင်းတွင် ရယ်ပွဲဖွဲ့ကြသည့်အဖြစ်မှ ကင်းလွတ်ပြီ ဟုတွေးမိပြန်သော် စိတ်ထဲက အပြုံးသည်မျက်နှာပေါ်သို့ ချက်ခြင်း […]
ရွာသူ ရွာသားအခြင်းခြင်း ချစ်လို့စ ခင်လို့နောက် စိတ်ကောက်စရာမရှိပါ။ လုပ်နိုင်တာ မလုပ်နိုင်တာအပထား စဥ်းစားလို့တွေး ဆွေးနွေးကြတာလည်း ကောင်းသောအကျုးိကို မျှော်ကိုးကြလို့ပါ။ “အရေမရ အဖတ်မရ”လို့ ကျွန်တော်ေြပြာစကား ဆိုလိုသောအကြောင်းတရားက ကျုးိကြောင်းပြက မငြင်းဘဲ ဇွတ်အတင်းဘဲ ဆဲသူများကို ရည်ညွှန်းကြောင်းပါ။ တင်ပြတဲ့အကြောင်းအချက် လူတိုင်းတော့ လဲ အမြင်မတူနိုင်ပါ။ အမြင်တူခြင်းမတူခြင်းက ပြဿနာ အလျှဥ်းမရှိပါ။ ကိုယ်ကြိုက်သလို ကိုယ်တွေး ကိုယ်ရေးချင်တာ ကို်ယ်ရေးလို့တင်ပြ ဖတ်ချင်ရင် ဝင်ဖတ် မန်းချင်ရင်ဝင်မန်း ရေးသူနဲ့ အမြင်တူချင်မှတူမယ် like or dislike ကိုယ်စိတ်ထဲရှိသလိုပေးမယ် ဒါဟာ အပြစ်တင်စရာလဲမဟုတ်ပါ။ ချစ်ခင်ပါတယ်လို့ အကြောင်းပြလို့ အုပ်စုဖွဲ့ခြင်းလဲ မဟုတ်ပါ။ ရွာထဲမှာရှိသူအားလုံး စဉ်းစားနိုင်စွမ်းရှိသော “လူတွေ”ဆိုတာသိပ်ကို သေချာပါတယ်။ ကိုယ့်ရေးတာကို သဘောမကျဘူးဆိုရုံနဲ့ အားလုံးကို ခွေးနဲ့ နှိုင်းသူ့သဘောထား […]
“မေတ္တာဖြင့် စီးဆင်းသော…………………………………”(အပိုင်းလေး)(ဇာတ်သိမ်း) အဲဒီအိမ်ရောက်တော့ စားပွဲပေါ်မှာ ပိန္နဲသီး အကျွတ်သီးတွေကို ပုဂံထဲမှာ ထည့်ထားပါတယ်။ အရောင်ဝင်းဝင်းဝါဝါလေးကနေ တသင်းသင်းလေးထွက်နေတဲ့ ပိန္နဲသီးနံ့လေးက ကျွန်တော်ကို သွားရေကျအောင်လုပ်နေတဲ့အချိန်၊ အိမ်ရှင် ကြီးကြီး က “ သား ကိုပေါက် ကြိုက်တယ်မလား …စားလေ“လို့ပြောလို့မဆုံးခင် အမှတ်တမဲ့နဲ့ ကျွန်တော်လက်ကမုန့်ပုဂံပေါ်ရောက်သွားပါတယ်။ ပါးစပ်ထဲကို ပိန္နဲသီးရောက်တဲ့အချိန် အဖွားမျက်စောင်းက ဒိုင်းကနဲ့ရောက်လာသလို ရင်တွေလဲ ဝုန်းကနဲခုန်သွားပါတယ်။ အိမ်လဲရောကရော စားတာနဲ့မကာမိအောင်နားပူတွေခံရပါတော့တယ်။ အလည်လိုက်ခွင့်လဲ ပိတ်သွားပါတယ်။ အဖွားကျွန်တော်တို့ကိုပြောခဲ့တာကတော့ “ဘယ်လောက်ခင်ခင် ကို်ယ့်အိမ်က လူကြီးခွင့်မပြုဘဲစားချင်စိတ်ပေါက်နေရင် ငတ်ရာကျတယ်။ ဒီလို အချိန်မှာတောင် မဆင်ခြင်နိုင်လို့ကတော့ ် ကို်ယ် လူကြီးဖြစ်တဲ့အချိန်ရောက်ရင် သူများမကြွေးခင်ကို စားချင်တဲ့စိတ်တွေထိန်းမနိုင်သိမ်းမရတဖွားဖွားပေါ်နေမှာပေါ့တဲ့။” အဲဒီအချိန်ကစလို့ ကျွန်တော်တို့ ညီအကိုမောင်နှမတတွေရဲ့ စိတ်ထဲမှာ အဖွားစကားလေးကစွဲသွားပါတယ်။ အဖွားအလေ့အကျင့်လုပ်ပေးခဲ့လိုလဲ သူများတွေကဧည့်ခံကျွေးမွေးတဲ့အခါမှာ အိန္ဒြေရရလေးစားတဲ့အကျင့်ကောင်းလေးရသွားပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ငယ်ငယ်က […]
“မေတ္တာဖြင့် စီးဆင်းသော……………………………………”(အပိုင်းနှစ်) ကျွန်တော့် ဦးလေးအငယ်(လေးလေးအေး) မိန်းမ “မနီမာ”(အန်တီနီ)က ခေတ်ပညာတတ်တဦးဖြစ်ပါတယ်။ ဒီထက်ပိုပြောရရင်တော့ “အန်တီနီ” က ခေတ်မီတယ် ဘိုဆန်တယ်ဆိုတဲ့ အသိုင်းအဝိုင်းမှာကြီးပြင်းလာသူလဲဖြစ်ပါတယ်။ ဒီတော့လဲ သူ့အတွေးတွေက မြန်မာမဆန်ဘူးလို့ပြောရင်လဲရပြန်ပါတယ်။ သူတို့မိသားစုက အနောက်နိုင်ငံကလာတဲ့စာအုပ်များမှာပါတဲ့အတွေးအခေါ်တွေမှ ခေတ်မီတယ်လို့ တစ်ထစ်ချမှတ်ယူကျင့်သုံးကြပါတယ်။ ဒီလိုမှ ခေတ်နဲ့အညီရှိတယ် သစ်လွင်တယ် လူတန်းစေ့မှီတယ်လို့လဲ မှတ်ယူထားကြသလို တကယ်လဲလက်တွေ့မှာ ကျင့်လဲကျင့်သုံးကြပါတယ်။ သူတို့ ဒီလိုတွေးတာ ပြုမူနေထိုင်တာ မှန်တာ မမှန်တာအပထား ကျနော်တို့မိသားစုပုံစံနဲ့တော့ အံမဝင်တာအမှန်ပါဘဲ။ ပြဿနာစဖြစ်တာကတော့ အစားအသောက်က စတာပါဘဲ။ လေးလေးအေးရဲ့သား “ဖိုးတာ”လေး အခါလည်ကျော်ကျော်လောက်ကပေါ့။ ကျွန်တော်တို့ငယ်ကတည်းက အဖွားကြွေးတဲ့ဖီးကြမ်းငှက်ပျောသီး မီးဖုတ်ကို အမြဲတမ်းစားရပါတယ်။ ဝမ်းမှန်တယ်လူနဲ့တည့်တယ်ပေ့ါ။ တစ်ရက် အဖွားက ကျွန်တော့်တို့ကလေးတွေကို ငှက်ပျောသီးမီးဖုတ်ကြွေးနေတဲ့အချိန်မှာ အန်တီနီ အလုပ်က ပြန်လာတာနဲ့ဆုံပါတယ်။ အဲလိုစားနေတဲ့အချိန်မှာ ဖိုးတာလေး လက်မှာကလဲ […]
“မေတ္တာဖြင့် စီးဆင်းသော……………………………………”(အပိုင်းတစ်) “တိုက်ဆိုင်မူ့ဆိုတာတစ်ခါတစ်လေမှာတော့ အတော်ထူးဆန်းတာဗျ။ သေချာဖြစ်အောင်လုပ်မယ်ဆိုရင်တောင်မှ စိတ်ကူးထဲမှာတောင်ဖြစ်မလာနိုင်တာမျုးိပေါ့။ ကျွန်တော်လက်ထပ်တဲ့နေ့ တစ်နှစ်တိတိပြည့်တဲ့နေ့မှာ ကျနော်အဖွားဆုံးတာဗျာ။ ဘယ်လောက်များတိုက်ဆိုင်လိုက်သလဲလို့။ အဲဒီနေ့က ကျွန်တော်ကနေ့ချင်းပြန်ခရီးသွားနေတော့အဖွားဆုံးတာ ညနေစောင်းမှသိတာ။ ဆုံးဆုံးချင်းနေ့ကတော့စိတ်ထဲမှာ ဝမ်းနည်းတာကလွဲပြီးဘာမှ သိပ်မဖြစ်ဘူး။ ဒါပေမယ့် ဆုံးပြီးတစ်လလောက်ကြာတော့ မှတ်မှတ်ရရ တပေါင်းလထဲမှာပေါ့။ ငယ်ငယ်တုန်းက အဖွားနဲ့အလုံနတ်ပွဲကိုသွားတာကစပြီးသတိရလိုက်တာ အဖွားနဲ့ နေခဲ့ထိုင်ခဲ့တာတွေကစိတ်ထဲမှာရုပ်ရှင်ပြသလို ပေါ်လာပါလေရောဗျာ။ ဆက်တွေးရင်းတွေးရင်းနဲ့ စိတ်ထဲမှာ ဝမ်းနည်းလာပြီး ကလေးတစ်ယောက်လို ရှိုက်ကြီးတငင်ငိုမိတယ်ဗျာ” ကျွန်တော့်ကိုပြန်ပြောပြနေတဲ့ “ကိုစိုးခိုင် “ကတကယ့်ကိုခံစားချက်အပြည့်နဲ့ပြောနေတာပါ။ သူဒီလိုသူ့အဖွားအကြောင်းကိုပြောလွန်းလို့ ကျွန်တော်အလွတ်တောင်ရနေပါပြီ။ အခုပြန်ပြောနေတာတောင် သူ့မှာ မျက်ရည်တွေသီသီလေးဝေ့နေသလိုပါဘဲ။ ကျွန်တော်တို့မြန်မာလူမျိုးတွေရဲ့ခံစားမူ့ကိုနားမလည်ဘူးဆိုရင်တော့ ယောက်ျားတန်မဲ့ အဖွားကိုလွမ်းရသလား မျက်ရည်ကျရသလားလို့ အပြစ်တင်မိမှာအမှန်ပါဘဲ။ ကျွန်တော့်တို့ မြန်မာလူမျိုးတွေပြောလေ့ရှိကြတဲ့ “သားအချစ်မြေးအနှစ်”ဆိုတဲ့စကားလေး တစ်ခွန်းကတော့အင်မတန်ကိုလှပတဲ့မေတ္တာတွေနဲ့ မွှမ်းထုံနေတဲ့စကားလေးဆိုရင်လဲမမှားပါဘူး။ ဒီစကားလေးရဲ့ဆိုလိုရင်းကတော့ “ကိုယ်မွေးထားတဲ့သားသမီးကိုလည်းချစ်လိုက်ရတာတုံလို့။ ဟောသူတို့ကထပ်မွေးထားတဲ့ မြေးလေးတွေကျတော့ပိုလို့တောင် ချစ်ရပါသေးတယ်”လို့ဆိုလိုတာပါ။ ကျွန်တော်တို့အားလုံးမှာ အဖေ့ဘက်ကနဲ့အမေ့ဘက်က […]
တစ်ရက်အလုပ်ကိစ္စရှိတာနဲ့ “ကိုမြသွေး” တို့ ရုံးကို ရောက်သွားပါတယ်။ ဖြစ်ချင်တော့ ကျွန်တော်ရောက်တဲ့အချိန်“ကိုမြသွေး” က အပြင်ကို ထွက်သွားတာ်နဲ့ကြုံနေပါတယ်။ သူ့ရုံးကလေးတွေက ကျွန်တော့်ကို သူထိုင်တဲ့စားပွဲနားမှာဘဲနေရာပေးပြီးစောင့်ခိုင်းထားပါတယ်။ ကျွန်တော်ထိုင်နေတုန်းမှာဘဲ သူ့စားပွဲပေါ်က ဖုံးနှစ်လုံးက တစ်လုံးပြီးတစ်လုံးထ ထမြည်ပါတယ်။ “ အမိန့်ရှိပါရှင်-ဦးမြသွေးအပြင်ခဏသွားပါတယ်ရှင့် “ “ xxxxxxxxxxxxxxxxx “ “ ပစ္စည်းလိုချင်ရင် မှာထားခဲ့လို့ရပါတယ်ရှင့် “ “ xxxxxxxxxxxxxxxxx “ “ ပြန်လာရင်ဘယ်သူဆက်တယ်လို့ပြောလိုက်ရမှာလဲရှင့် “ “ xxxxxxxxxxxxxxxxx “ “ ပြန်လာရင်ပြောလိုက်ပါ့မယ်ရှင် “ ခဏနေတော့ သူ့ဟန်းဖုန်းလေးက မြည်လာပြန်ပါတယ်။ “ မဟုတ်ပါဘူးရှင့် ဆရာအပြင်ခဏသွားပါတယ်ရှင့် “ “ xxxxxxxxxxxxxxxxx “ “ဆရာ့ ဟန်းဖုန်းက ရုံးမှာကျန်ခဲ့ပါတယ်ရှင့်“ “ xxxxxxxxxxxxxxxxx […]
ကျနော်တူလေး ကိုဖြိုး ကိုဒီလို အိမ်ထောင်စောစောစီးစီးကျသွားတဲ့ကလေးတွေအကြောင်းပြောတော့ သူက ဟက်ဟက်ပက်ပက်ရီပါတယ်။ ပြီးမှသူက “ လေးပေါက်က စောစော စီးစီး အိမ်ထောင်ကျတဲ့သူတွေဘဲ လိုက်ကြည့်တော့ သူတို့ကိုဘဲမြင်မှာပေါ့။ ကဲလေးလေး ကျနော်တို့ အုပ်စုကြတော့ရောဗျာ။နောက်ကျနော်တို့ အုပ်စုကို လေးလေး လဲအမြဲတွေ့နေတာ ဘဲ။ ကိုစိုင်းနဲ့ ငမျုးိဘဲအိမ်ထောင်ကျသေးတာ။ ကျနော်တို့အဖွဲ့မှာ လူပျိုသိုးကြီးတွေ (6)ယောက်တိတိကျန်ပါသေးတယ် လေးလေးရ “ နောက်မှသူက ဆက်ပြောတာက ” လေးလေးတို့ခေတ်ကတော့ ဟုတ်တယ် မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို စက်ဘီးပေါ်တင်ဘို့ မပြောနဲ့ အသိဖြစ်ဘို့ စကားလေးပြောဘို့ တောင်မလွယ်တာလေ။ နောက်သမီးရီးစားဖြစ်ပြန်ရင်လဲ တွေ့ဘို့ဆိုတာ ဟိုလူကြောက်ရ ဒီလူကြောက်ရနဲ့ တကယ်ပြဿနာ။ အဲတော့ တူမောင်မယ်နီးဘို့ ခက်တော့ မြန်မြန်လက်ထပ်ဘို့လုပ်ရတာပေါ့။ ကျနော်တို့ ခေတ်ကတော့ လွတ်လပ်တယ်။တွဲသွားတိုင်းလဲ သမီးရီးစားမဟုတ်ဘူး။ လူကြီးတွေ တွေ့တော့လဲ (သူငယ်ချင်းလေးပါဘဲ)လို့ပြောလိုက်ရင်ပွဲပြီးဘဲ။ […]
စကားလေးမစလိုက်နဲ့ “လူ့အခွင့်အရေး”ဆိုတာကို ပါးစပ်ကမချတဲ့ “ကိုကိုထွေး”ကတော့ “ကလေးတွေကို အုပ်ချုပ်တဲ့အခါ ဘယ်နေရာမှာမဆို သူတို့အပေါ်မှာနားလည်မှ အဆင်ပြေတာဗျ။ လူကြီးတွေက ကိုယ်ဖြစ်ချင်တာချည်းဘဲ တွန်းလုပ်ချင်လို့ မရဘူး။သူတို့ခံစားချက်ကိုလည်းနားလည်မှ။ သူတိုကို စွတ်ပြီး ဇွတ်ကျပ်နေရင် ပြတ်ထွက်သွားမှာပေါ့။ မိန်းကလေး လဲ မိန်းကလေးအလျှောက် ယောက်ျားလေးဆိုလဲ ယောက်ျားလေးအလျှောက် လွတ်လပ်ခွင့်ပေးတတ်ရမယ်။ ဟိုဟာလဲ မလုပ်ရ ဒီဟာလဲမလုပ်ရ ။ဟိုလူနဲ့မတွဲနဲ့ ဒီလူနဲ့မပေါင်းနဲ့၊ ဆိုပြီးနေရာတကာ လိုက်ပြီးအခွင့်အရေးတွေကို ပိတ်ပင်နေမယ်ဆိုရင် လွတ်လပ်မူ့ကို နှစ်သက်တဲ့ လူသားထုံးစံအတိုင်း ဒီအသိုင်းအဝိုင်းကို စွန့်ခွာ ဘို့ကြိုးစားမှာဘဲ။အဲလို အချုပ်အချယ်ခံရတဲ့ အသိုင်းအဝိုင်းက ကလေးတွေက အိမ်ထောင်အကျစောတာဘဲ” ကျနော်တို့ထဲမှာလဲ အမြဲတမ်းပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နေတတ် ဟာသတွေနဲ့ မှတ်ချက်တွေပေးတတ်တဲ့ “ကိုအောင်” ကတော့ “ကလေးတွေအိမ်ထောင်စောစောကျတာ လူကြီးတွေမလိမ်မာလို့ဘဲ။ ကျုပ်တို့ငယ်ငယ်က ဘာဆိုဘာမှကို သိပ်မသိတာရယ်။ “ညီလေးဘယ်ကလာလဲ”ဆို မေ့မေ့ဗိုက်ထဲက လို့ဘဲပြောတတ်ခဲ့တာ။ […]