“အရက်သမားကိုပေါက်နဲ့စာသမားကိုပေါက်” တကယ်တမ်းပြောရရင် ကျုပ်အသုံးမကျလို့ ဒီအဖြစ်ရောက်ကုန်တာပါဗျာ။ မယားတွေအများကြီး သားတွေအများကြီးရှိရဲ့သားနဲ့တကွဲမယားတကွဲ ဖြစ်နေပြီးကျုပ်တစ်ယောက်ထဲ တစ်ကောင်ကြွက်ပက်လက်မျောဆိုတဲ့ဘဝမျိုးကို အခုလိုရောက်နေရတာကိုပြောတာပါ။ ဇာတ်ကြောင်းလှန်ရမှာလဲအရှက်သားဗျ။ အခုလိုသူများကိုပြောပြနေတာ များကျုပ်သားတွေသိရင်ရှက်တာနဲ့သေကုန်မလားမသိပေါင်ဗျာ။ ဒီကောင်တွေကကျုပ်ကို အဖေလို့ခေါ်ရမှာတောင်အတော်ရှက်ကြတာဗျား။ ခင်ဗျားသူတို့နဲ့ကြုံရင်မေးကြည့်ပါ့လား။ ငပေါက်က မင်းတို့အဖေလားလို့ ၊ ငြင်းလိုက်ကြပါလိမ့်မယ် ခေါင်းခါခါလည်ခါခါနဲ့။ လူတွေ့တာနဲ့အဲဒီကောင်တွေအားလုံး အမေ့လူကြီးဘဲခေါ်ကြတာ။ အင်း-အချိန်ရလို့နားထောင်ချင်တယ်ဆိုတော့လဲပြောရသေးသပ။ ကျုပ်ဇာတိပြောရရင် မတ္တရာမြို့အနောက်ဘက် (အရင်ဈေးဟောင်းပေါ့)က ရွှေတချောင်းမြောင်းကိုကျော်ပြီးဝင်သွားရင်ခြံတွေထဲရောက်သွားသပေါ့။ အဲဒီကနေ အနောက်စူးစူးဆက်သွားရင် ကျုပ်တို့နေတဲ့ရွာစုစုလေးကို ဒုတ်ဒုတ်ထိ ရောက်သပေါ့။ ကျုပ်ငယ်ငယ်က မတ္တရာက အတန်းကျောင်းကို အိမ်ကစာလိုက်ခိုင်းပေးမယ့် ဉာဏ်ထိုင်းတော့ 2နှစ်မှ တစ်တန်း။ စာသင်ဘို့လဲကျုပ်က စိ်တ်မပါ။ ကျုပ်ကလဲ အားတာနဲ့ကျောင်းသွားတဲ့လမ်းမှာရှိတဲ့ ကားဝပ်ရှော့ဝင်ဝင်မော့နေတာရယ်။ တစ်ခါတစ်လေများ ကျောင်းတောင်မသွားဘူးထိုင်ကြည့်နေတာ။ တိုတိုပြောရင်တော့ ပိုင်ရှင်ဆရာကြီးက ကျုပ်ကို ခေါ်ပြီး ဝပ်ရှော့ပညာသင်ပေးသပေါ့။ အဲဒီရောက်တာနဲ့ကျုပ်က အိမ်လဲမပြန်တော့ဘူး အဲဒီမှာဘဲအပြီးနေတော့တာပေါ့။ အနေကြာတော့ […]

ပြီးခဲ့တဲ့နေ့ကတင်လိုက်တဲ့ အပိုင်း(17)မှာ စကားအသုံးမှားတာလေးတွေကို ထောက်ပြလာသူရှိတဲ့အတွက်ကျနော်အရေးမှားခဲ့တာကို ပြင်ပေးလိုက်ပါတယ်။ ကျနော်က ဆွမ်းလောင်းတာကို ဆွမ်းတန်းလို့ သုံးတာမှားပါတယ်။ အမှန်က “တန်းဆွမ်း “ဖြစ်ပါတယ်။နောက်သံဃာတော်များကို အိမ်မှာထို်င်ကိုယ်တော်အဖြစ်လာဘို့ ဒကာ ဒကာမကနေလျှောက်ထားတာကို “ဆွမ်းဖိတ်”တယ်လို့ပြောပြီး သံဃာတော်က တောင်းဆိုရင်တော့ “ဆွမ်းရပ် “တယ်လို့ သုံးပါမှ မှန်ပါတယ်။ အခုလိုလွဲမှားသွားတာလေးတွေကိုထောက်ပြပေးတာကိုကျေးဇူးအထူးတင်ပါတယ်။ အရင်ကကျနော်တို့မန်းလေးမြို့ဟာ အေးဆေးသော ဆိတ်ငြိမ်သော မြို့လေးတစ်မြို့ဖြစ်ပါတယ်။ ဒါကြောင့်လဲကျနော်တို့မန်းလေးသားများ ရန်ကုန်ရွှေမြို့တော်ကြီးကိုရောက်ခဲ့ရင် ကြာကြာမနေနို်င်ဘဲပြန်ပြေးကြတာပါဘဲ။ ရန်ကုန်မြို့ကြီးက လူတွေအားလုံးကလဲ သုတ်သုတ်သုတ် ဘတ်စကားတွေ သုံးဘီးကားတွေကလဲ တဝူးဝူးတဝေါဝေါနဲ့ အပြေးအလွှား။ အချိန်အတွက် ဘာမှ စိုးရိမ်ကြောင့်ကြစရာမလိုတဲ့ မန်းလေးမြို့ကလာတဲ့လူတွေနဲ့ကြတော့ ကြည့်ရမြင်ရတာကိုက ရင်မောစရာဖြစ်နေတာကိုးဗျ။ မန်းလေးမှာတော့ နေ့စဉ်မြင်တွေနေရတဲ့ မြင်ကွင်းကလည်းခပ်အေးအေး ဘတ်စကားအိုကြီးတွေကလဲ လမ်းပေါ်မှာသွားနေတာ ခပ်လေးလေး တအိအိနဲ့။ လမ်းတွေကလဲခပ်ကျဉ်းကျဉ်း တွေပေါ်မှာခပ်ဖြည်းဖြည်းဘဲမောင်းတဲ့ မြင်းလှည်းတွေကထွက်လာတဲ့ မြင်းခွာသံလေးက လမ်းပေါ်မှာတခွပ်ခွပ်။ […]

မန္တလေးမြို့ လေးပြင်လေးရပ်မှာ ရှေးကတည်းက ကုသိုလ်ရှင်များက လှူဒါန်းခဲ့ကြတဲ့ ဘုန်းကြီးကျောင်းတွေအများကြီး ရှိပါတယ်။ ဒီကျောင်းတွေမှာဘုရားသားတော်များဖြစ်ကြတဲ့ သံဃာတော်ပေါင်းမြောက်များစွာ သီတင်းသုံးနေထိုင်တော်မူကြပါတယ်။ ဒီသံဃာတော်များကလည်း အနယ်နယ်အရပ်ရပ်ကနေ မန်းလေးမြို့ကို အကြောင်းကိစ္စအမျိုးမျိုးနဲ့ လာရောက်လို့သီတင်းသုံးကြတာဖြစ်ပါတယ်။ စာဝါလာလိုက်တဲ့သံဃာတော်(ဘာသာရေးဆိုင်ရာ စာတွေလာသင်တဲ့သံဃာတော်)များကတော့ မိမိပညာသင်ကြားတဲ့အခါမှာ လိုအပ်တဲ့စာအုပ်စာတန်းတွေ နဝကမ္မအတွက် လှူဒါန်းမယ့် ဒကာ ဒကာမ များကို ကိုယ့်ဒေသက အသိမိတ်ဆွေများက ဖြစ်ဖြစ် မန်းလေးမှာစာဝါ လိုက်သွားဘူးတဲ့ သံဃာတော်ကဖြစ်ဖြစ် တစ်ဆင့်ဆက်သွယ်ပေးလိုက်တဲ့သူများကို မန်းလေးမြို့ခံအိမ်ကို ရှာဖွေလို့ ဆွမ်းဖိတ် ကြရပါတယ်။ တကယ်တန်းပြောရရင် မန်းလေးမြို့မှာ သီတင်းသုံးနေကြတဲ့ သံဃာတော်များအတွက် နေ့စဉ် ဆွမ်းကိစ္စက သိပ်ခက်ခဲတဲ့ထဲမှာတော့ မပါ ပါဘူး။ ရပ်ကွက်တိုင်းတိုင်းရပ်ကွက်တိုင်းမှာ မနက်အာရုံတက်က စလို့ ဆွမ်းချက် အိမ်ရှေ့ထွက်ဆွမ်းလောင်းကြတဲ့အိမ်တွေများပါတယ်။ ဒါတင်မကသေးဘူး ဥပုသ်နေ့မျိုးမှာဆိုရင် အချို့သောရပ်ကွက်များက ထူထောင်ထားတဲ့ ဘုံဆွမ်းလောင်းသင်းလေးတွေကနေ ဆွမ်းတန်းလောင်းတာရှိသလို […]

“ မလွမ်းစကောင်း လွမ်းစကောင်း ရှေးရှေးက မန္တလေး-အပိုင်း(16)“ မန္တလေးမြို့သစ်ကိုပြောင်းနေကြတဲ့ လူတွေအကြားမှာ ဥစ္စာစောင့်လိုလို သူရဲလိုလိုပုံပြင်လေးက ခေတ်စားလာခဲ့ပါတယ်။ ညမှောင်တယ်ဆိုရင် ရှင်ပင်အုံးအင်ဘုရားနားက မိန်းမတစ်ယောက်ထွက်လာတယ် ဒီဘုရားမှာစောင့်နေတဲ့အစောင့်တွေက လူလဲချိန်တန်ပြီတို့ဘာတို့ဆိုပြီး ဖြစ်လာပါတယ်။ ဘယ်သူစလိုက်တဲ့ဇာတ်လမ်းလဲတော့မသိပါဘူး ညကိုးနာရီကျော်ကျော် လောက် မှာစက်ဘီးနင်းလာတဲ့လူကို လက်ပြတားတဲ့မိန်းမတစ်ယောက်ကိုတွေ့လိုက်ရလို့ လှည့်မကြည့်ဘဲဒုန်းစိုင်းပြေးလာလိုက် တာတစ်ပါတ်လောက်တောင်ဖျားပြီး ကယောင်ကတမ်းတွေပြောနေလို့ဆေးတောင်အတော်ကုယူရတယ်ဆိုတာတို့၊ တစ်ညမှောင်မဲနေတဲ့အချိန်လမ်းလျှောက်ပြန်လာတဲ့သူကို မီးတတို့လောက်ဆိုတဲ့အသံကြားလို့လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ အရပ်အမြင့်ကြီးနဲ့မိန်းမတစ်ယောက်ဖြစ်နေတယ်တို့ဆိုတဲ့အရပ်ပုံပြင် တွေကို ကြားလာရတော့ ဟုတ်သော်ရှိမဟုတ်သော်ရှိ ညမှောင်ရင် တစ်ယောက်ထဲလည်းဖြစ်နေတယ်ဆိုရင် အဲဒီဘုရားနားကို တော်ရုံတန်ရုံသတ္တိနဲ့မဖြတ်ရဲကြတော့ပါဘူး အဲဒီအချိန် မြို့သစ်ကို မီးလောင်တဲ့အရပ်ကလူတွေစနေစတုန်းက ရှင်ပင်အုန်းအင် ဘုရားနားမှာလူနေအိမ်ခြေကလည်းမရှိသလောက်ပါဘဲ။ နောက်တော့မှဇာတ်ရည်လည်သွားကြတာကတော့ ဒီဘုရားနဲ့အရှေ့ဘက် နားမှာနေတဲ့ စိတ်သိပ်မနှံ့တဲ့မိန်းမတစ်ယောက်က ညည ဆိုရင် ဖီးလိမ်းဝတ်စားပြီးထွက်လာတတ်ပါသတဲ့။ သနပ်ခါးကိုဘဲကြား ရို်က်တဲ့အခါရိုက် မိတ်ကပ်တွေလိမ်းတဲ့အခါလိမ်းဆိုတော့ ပြူးတူးပြဲတဲဖြစ်နေတာရယ် နေဝင်ရီတစ်ယောရယ်ဗြုန်းဒိုင်းကြီးမြင်ရတော့ လန့်တဲ့သူကလန့်ပြီး ထင်မြင်ချက်တွေလျှောက်ပေးကြတော့တာပေါ့။ မြို့သစ်ကို ပိုိုမိုစည်ကားအောင်ဖန်တီးလိုက်တဲ့အကြောင်းတရားက […]