ကိုယ် မပိုင်ဆိုင်နိုင်တဲ့ သူ့ ကို မစွန့်လွှတ်နိုင်တာ ကိုယ့် အတ္တ!   ကိုယ် လက်မခံနိုင်တဲ့ သူ့အချစ် သူများကို မရစေချင်တာ ကိုယ့် အတ္တ!   ကိုယ်နဲ့ မတွေ့နိုင်တဲ့ သူ့ကို တခြားလူတွေနဲ့ မတွေ့စေချင်တာ ကိုယ့် အတ္တ!   ကိုယ်နဲ့ မပြောနိုင်တဲ့ စကားတွေ သူ တခြားမှာပြောနေတာကို မကြိုက်တာ ကိုယ့် အတ္တ! […]

          တစ် စုံ တစ် ယောက် ရဲ့ စိတ် ထား ကို နှစ် သက် မိ နေတယ်။   တစ် စုံ တစ် ယောက် ရဲ့ အ တွေး တွေ ကို မှန်း ဆ မိ နေ တယ်။   တစ် စုံ တစ် ယောက ်ရဲ့ စ ကား ကို နား ထောင် မိနေ တယ်။   တစ် စုံ တစ် ယောက် ရဲ့ ဝမ်း နည်း မှု တွေ […]

                                    မင်း ကိုချစ်တယ်။ ဒါ ကိုယ် အရမ်းပြောချင်နေတဲ့ စကားဖြစ်တယ်။   မင်း ကိုချစ်တယ်။ ဒါ ကိုယ် ပြောဖို့ အရမ်းနောက်ကျနေပြီဖြစ်တဲ့ စကားလည်းဖြစ်တယ်။   မင်း ကိုချစ်တယ်။ ဒါ ကိုယ် မပြောသင့်တော့တဲ့ စကားလည်းဖြစ်တယ်။   မင်း ကိုချစ်တယ်။ ဒါ ကိုယ် မင်းကို ပြောခွင့်မရှိတော့တဲ့ စကားလည်းဖြစ်တယ်။   မင်း ကိုချစ်တယ် ဒါ မင်း မကြားချင်တော့တဲ့ စကားလည်း ဖြစ်တယ်။ […]

                                မင်း ကို ချစ် တယ်။ ကိုယ်နဲ့ နေ့နံတူတဲ့ ရက်ကလေးမှာ မွေးတဲ့သူ တစ်ယောက်အနေနဲ့။   မင်း ကို ချစ် တယ်။ ကိုယ်နှစ်သက်တဲ့  ရုပ်လက္ခဏာမျိုးရှိသူ  တစ်ယောက်အနေနဲ့။   မင်း ကို ချစ် တယ်။ ကိုယ်ချစ်ခင်တဲ့  အမူအရာလေးတွေ ရှိတဲ့သူ  တစ်ယောက်အနေနဲ့။   မင်း ကို ချစ် တယ်။ ကိုယ်ကြွေလောက်တဲ့  စကားတွေကို ပြောနိုင်တဲ့သူ  တစ်ယောက်အနေနဲ့။   မင်း ကို ချစ် […]

ဟင်း . . . . ! ! ! သက်ပြင်းတစ်ချက်ချပြီး အနားက ဖုန်းလေးက နာရီကို လှမ်းကြည့်လိုက်မိတယ်။ မနက် ၂နာရီခွဲနေပြီ။ ဘယ်လိုတုန်းကွယ်။ ဒိုင်ရာစီပင် တစ်လုံးလုံး မတိုးနိုင်အောင်ကို ဒီ စိတ်တွေ အနားမရနိုင်တော့ဘူးလား။ ဘာတွေဖြစ်နေမှန်းတော့မသိ။ အတွေးတွေက ပလုံစီနေတယ်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဘာဖြစ်နေတာလည်း အရင် ဆန်းစစ်မယ်ဆိုပြီး မေးခွန်းတွေထွက်လာတယ်။   ဖြတ်သန်းရမဲ့ ဘဝအချိုးတကွေ့အတွက် ကြောက်နေသလား။ ဟင့်အင်း! စိန်ခေါ်မှုတွေကို ကြိုက်တတ်တဲ့သူပဲ။ ဘာကိုမှ သိပ်မကြောက်တတ်တာမို့ ကြောက်နေတာမဟုတ်ဘူး။   ဒါဖြင့် စိတ်လှုပ်ရှားနေသလား။ ဒါလည်းမဟုတ်ဘူး။ အသစ်အဆန်းကို စိတ်လှုပ်ရှားရမဲ့ အရွယ်လည်း မဟုတ်ဘူးလေ။   ဒါဆို ရင်မဆိုင်ချင်တာလား။ မဟုတ်ပါဘူး။ ကိုယ်လျှောက်သင့်တယ် ထင်လို့ ဆုံးဖြတ်ခဲ့တာပဲ။ […]

– ကိုယ့်ကို မြင်တိုင်း နှစ်နှစ်ကာကာ ပြုံးတဲ့ မျက်နှာတစ်ခုကို သတိမရဘူး။ – ကိုယ့် အတွက်ဆိုထားတဲ့သီချင်း တစ်ပုဒ်တည်းပါတဲ့ စီဒီလေးကို သတိမရဘူး။ – သူများကို ပြန်ပေးပစ်လိုက်တဲ့ မွေးနေ့လက်ဆောင် ဝက်ဝံရုပ်လေး ကို သတိမရဘူး။ – ငါးနှစ်ခြားပြီးမှ သောက်ခဲ့ဖူးတဲ့ လက်ဖျော်ကော်ဖီနှစ်ခွက်ကို သတိမရဘူး။ – ကိုယ့် ကို ပထမဆုံး ချက်ကျွေးတာပါဆိုတဲ့ ထမင်းဝိုင်းလေးကို သတိမရဘူး။ – သုံးနှစ်ခြားပြီး လက်ဆောင်ရတဲ့ အင်္ကျီနှစ်ထည်ကို သတိမရဘူး။ (မတော်တော့ဘူးကိုး။ ခွိ) – ဖုန်းမကိုင်လို့ ကိုယ့်နာမည်တွေ ချည်း ဆက်တိုက်ရိုက်ပို့ဖူးတဲ့ မက်ဆေ့ ၈၄ ခုကိုလည်း သတိမရဘူး။ – ကိုယ့်စကားတွေကြောင့် ကျလာတဲ့ မျက်ရည်တွေကိုလည်း သတိမရဘူး။ – ကျားပေါက်ရဲ့ […]

ကိုယ့်ထက် အသက်အများကြီး ငယ်တဲ့သူကို ချစ်ရတာများ အင်မတန် ဒုက္ခရောက်တယ်။   သူပြောနေတုန်း စကားလေးဖြတ်ပြောမိရင် မျက်စောင်းက အရင်။   နဲနဲလေးများ စိတ်တိုင်းမကျဘူးဆို မျက်နှာထားက တစ်မျိုး။   သူ့ပြောတာကို လက်သင့်မခံနိုင်ဘူးပြောမိတာနဲ့ စကားမပြောတော့ဘူး။   အလုပ်တကယ်ရှုပ်လို့ မအားဘူးပြောလိုက်မိတာနဲ့ မခေါ်တော့ဘူးရယ်။   မက်ဆေ့ပြန်တာများ နောက်ကျမိလို့ကတော့ ဘုတောတဲ့ စကားလုံးတွေ အဆက်မပြတ်ပစ်လွှတ်ပြီသာမှတ်။   ဖုန်းတစ်ခါလောက် မကိုင်မိတာနဲ့ စွပ်စွဲလို့မပြီးဘူး။   သူ့အဝတ်အစားနဲ့သူ့ကို မလိုက်ဘူးပြောမိရင် “မုန်းတယ်” ဆိုတဲ့စကား အခါ တစ်ရာလောက်ပြောတယ်။   သူသွားချင်တဲ့လမ်းကို တားမိရင် ကိုယ့် သွားလာခွင့် တစ်ပတ်လောက်အပိတ်ခံရတယ်။   သူ့ သူငယ်ချင်းတွေကို မကောင်းပြောမိရင် ကိုယ့်သူငယ်ချင်းတွေရှေ့ ကိုယ့်အရှက်ကွဲအောင် ကြံစည်ရော။   […]

ငါ့စိတ်ကို နားအလည်နိုင်ဆုံး လူတစ်ယောက်အနေနဲ့ လွမ်းတယ်။ ဒါပေမဲ့ ငါ့ကို နားမလည်ချင်ယောင်ဆောင်နေနိုင်တဲ့ လူတစ်ယောက်အနေနဲ့လည်း မုန်းတယ်။   ငါပြောသမျှ ဘာကိုဆိုလိုတယ်ဆိုတာ အတိအကျ အသိနိုင်ဆုံး လူတစ်ယောက်အနေနဲ့ လွမ်းတယ်။ ဒါပေမဲ့ ငါပြောသမျှကို မသိချင်ယောင်ဆောင်နေနိုင်တဲ့ လူတစ်ယောက်အနေနဲ့လည်း မုန်းတယ်။   ငါလိုချင်တဲ့ ဂရုစိုက်မှုမျိုးကို ပေးနိုင်တဲ့လူတစ်ယောက်အနေနဲ့ လွမ်းတယ်။ ဒါပေမဲ့ ငါလိုချင်တဲ့ဂရုစိုက်မှုတွေကို မပေးပဲနေနိုင်တဲ့ လူတစ်ယောက်အနေနဲ့လည်း မုန်းတယ်။   ငါ့ရဲ့ စေတနာတွေကိုု မြင်နိုင်တဲ့ လူတစ်ယောက်အနေနဲ့ လွမ်းတယ်။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီ စေတနာတွေကို ဝေဒနာဖြစ်အောင် လှစ်လျူရှုနိုင်တဲ့ လူတစ်ယောက်အနေနဲ့လည်း မုန်းတယ်။   ငါ့ရဲ့ မပြောင်းလဲနိုင်တဲ့ စွဲလမ်းမှုတွေကို သဘောပေါက်နိုင်တဲ့ လူတစ်ယောက်အနေနဲ့ လွမ်းတယ်။ ဒါပေမဲ့ လိုက်မမှီအောင် ပြောင်းလဲသွားနိုင်တဲ့ လူတစ်ယောက်အနေနဲ့လည်း […]

ညဘက် တရေးနိုးပြီး ချက်ချင်း အိပ်မပျော်တော့တာ၊ ညဦးပိုင်း ကော်ဖီ၊ လက်ဖက်ရည် မသောက်ရဲတော့တာ၊ အိပ်ခါနီးဆို ကိုယ့်အကြိုက် လက်ဖက်သုပ်လေးကို မစားရဲတော့တာ၊ အရောင်တောက်တောက်၊ ထင်းထင်းတွေပဲ ရွေးချယ်မိနေတာ၊ တစ်ပတ် Diet  နဲ့ ဝိတ် ၁ ကေဂျီကျဖို့ ခဲယဉ်းသလောက်၊ ဒင်နာတစ်ပွဲနဲ့ ၃ ကေဂျီလောက် တက်သွားတတ်တာ၊ အုန်းနို့တို့ ပဲငပိတို့စားပြီးရင် ချက်ချင်းဆိုသလို သွေးတိုး၊ အကြောတက်ဖြစ်တတ်တာ၊ နဖူးပြောင်မှာစိုးရိမ်စိတ်နဲ့ ဆံပင်လှန်မဖီးရဲတော့တာ၊ သတိရတိုင်း ကိုယ့်မျက်နှာ၊ မျက်လုံးထောင့်ကို ဘာအရေးအကြောင်းပေါ်လာပြီတုန်းစမ်းမိတာ၊ ဒင်နာတို့ ပါတီတို့ဆို အရင်ကလို တနန့်နန့် သွားဖို့ စိတ်မပါတော့တာ၊ လမ်းမှာ တွေ့တဲ့ ကလေးမလေးတွေ “ဟီးဟီး ဟားဟား” လုပ်နေတာမြင်ရင် အမြင်ကပ်တတ်လာတာ၊ ဒါတွေကို ထောက်ချင့်ကြည့်လိုက်တော့………. ဟင်!  ငါ အသက်ကြီးလာပါပကောလား……….