တစ်ရက်က သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်က ခေါ်လို့ လ္ဘက်ရည်ဆိုင်ကို အင်တာနက်ဆိုင်က နေထလိုက်သွားတယ်….။ ဟိုရောက်တော့ ဘောလုံးပွဲနဲ့ တိုးနေတယ်…။ နေရာတောင်မရချင်ဘူး…။ ဘာပွဲလဲလို့ မေးကြည့်တော့ “ မန်”ပွဲတဲ့….။ နေဝန်းနီတို့ ရောက်သွားတော့ ဒုတိယပိုင်းတောင်ရောက်နေပြီ…။ မန်နဲ့ ဘော်တန် …။ မန်ကချည့်ဖိပြီးကစားနေတာ ……။ ဘောလုံးပွဲမကြည့်ဖြစ်တာကြာလို့လားမသိဘူး….။ ကစားပွဲက လိုအပ်တာထက်မြန်လွန်းနေသလိုပဲ…။ မြန်ရုံတင်မဟုတ်ဘူး အပေးအယူ အချိတ်အဆက်ကလည်း တိကျလွန်းနေတော့ ပွဲက ကြည့်ကောင်းနေတာပေါ့…။ ဘော်လ်တန်က လည်း အသေအလဲ ခုခံကာကွယ်လို့….။ ဒါပေမဲ့ တစ်ချက်ဟသွားလိုက်တာနဲ့ သွားပြီး တစ်ဂိုးပဲ…။ ဘောလုံးသမားနာမယ်တွေ မသိပါဘူး…။ ကြည့်နေ ကျ မှမဟုတ်တာကို…။ ဒါပေမဲ့ သူတို့ ဘောလုံးပွဲကိုကြည့်နေရင်းနဲ့ ခေါင်းထဲအတွေးတစ်ခုဝင်လာခဲ့ပေါ့….။ တစ်ကယ်တော့ ဒီလိုပွဲတွေဟာ နေဝန်းနီ နားလည်သလိုပြောရရင် မြို့နယ်ပွဲတွေပါ…။ သူတို့ ဆီကမြို့နယ်ပွဲတွေပေါ့….။ […]