ရွှေပြည်ဦးဘတင်ရဲ့သား၊ မီမီဝင်းဖေရဲ့အဖေ၊ ဦးဝင်းဖေ

မန္တလေးဂေဇက်၊ ဆရာ့ဇာတိနဲ့မိသားစုအကြောင်းကစပြောပေးပါ၊
ဦးဝင်းဖေ၊ မန္တလေးဇာတိ၊  ၁၉၃၅တွင်မွေးဖွား၊ ငယ်အမည်မောင်ညို၊ ကာတွန်းရေးတော့ငယ်နာမည်ယူပြီး’ဖိုးညို’ဆိုပြီးရေးတယ်၊ နောက်ငယ်နာမည်က’ဇော်ဝိတ်’၊
ကျွန်တော့်မွေးတုန်းကဦးဇော်ဝိတ်ကြီးကနာမည်ကြီးနေတာကိုး၊ ကျွန်တော်ကလည်းကလေးတုန်းကတောင့်တောင့်ဖြောင့်ဖြောင့်ကြီးဆိုတော့မိဘတွေကဇော်ဝိတ်လို့အမည်ပေးတယ်၊
ညီအကို၅ယောက်မှာနံပါတ်၃၊ ဖခင်ရွှေပြည်ဦးဘတင်၊မိခင်ဒေါ်အုန်းတင်၊ ကျွန်တော့်မှာသားသမီး၅ယောက်ရှိတယ်၊
တက္ကသိုလ်၁ဝနှစ်တက်တယ်၊ မပြီးဘူး၊နောက်အမေရိကန်ပြည်ထောင်စု Iowa University for Literature Followship ( International Writing Program)

မန္တလေးဂေဇက်၊  ဆရာ့သားသမီးတွေထဲကအနုပညာအမွေဆက်ခံသူတွေက၊
ဦးဝင်းဖေ၊ သမီးအဆိုတော်မီမီဝင်းဖေ၊ သားအောင်ကျော်ဆန်း၊ သူကကျသီချင်းလဲဝါသနာပါတယ်၊ နတ်ပွဲတွေလဲစိတ်ဝင်စားတယ်၊
သူကကိုတင်မိုးတို့ကိုစွမ်းရည်တို့နဲ့ဆိုတအားရင်းနှီးတာ၊ သူတို့တွေတီးကြဆိုကြ၊ ကျွန်တော့်ထက်တောင်ပိုရင်းနှီးသေး၊

မန္တလေးဂေဇက်၊  ဆရာ့ကအမျိုးသားကျောင်းဆရာကြီးရွှေပြည်ဦးဘတင်ရဲ့သားဖြစ်တယ်၊  အနုပညာအမွေဘယ်လိုဆက်ခံခဲ့တယ်၊  ဆရာဖခင်တယောက်ဖြစ်လာတဲ့အခါမှာလည်း သားသမီးတွေကို အနုပညာအမွေပေးဝေခဲ့တယ်ဆိုတာလေးပြောပြပေးပါဆရာ၊ ဆရာတို့ကမျိုးဆက်၃ဆက်ရဲ့အနုပညာလက်ဆင့်ကမ်းပုံပေါ့၊
ဦးဝင်းဖေ၊  ၊  ကျွန်တော်တို့ငယ်ငယ်ကအဖေကကျောင်းတောင်မနေရသေးဘူး၊ အနုပညာတခုခုပန်းချီဂီတမလေ့လာမလိုက်စားမနေရဆိုလုပ်ခိုင်းတယ်၊ ဝါသနာပါပါမပါပါ၊ ၄တန်းလောက်ရောက်မှဝါသနာမပါတဲ့သူရပ်၊ ဝါသနာပါတဲ့သူဆက်လုပ်လို့ခွင့်ပေးတယ်၊ ဆက်လုပ်ဆိုတာကမည်ကာမည်ကာမတ္တသဘောမဟုတ်ဘူး၊ ဆရာတွေဘာတွေသေချာငှားပေးပြီးတော့သင်ခိုင်းတာ၊ စနေနေ့ဆိုကျွန်တော်တို့အနုပညာအလုပ်အတွက်တနေ့လုံးအချိန်ပေးရတယ်၊ တခါတလေမျက်ရည်တောင်ကျတယ်၊ ကလေးကိုးဆော့ချင်တာကိုးဗျ၊ ကြီးလာတော့လဲအနုပညာလိုက်စားခဲ့တဲ့တန်ဖိုးကိုသိလာပါတယ်၊ ကျွန်တော့်အလှည့်ကျသားသမီးတွေကိုအဲလိုအတင်းအကျပ်မလုပ်ခိုင်းပါဘူး၊ အာဏာရှင်မဆန်ချင်လို့၊ ရီစရာတခုပြောပြဦးမယ်၊ တချို့ဒီခေတ်ကလေးတွေကဗျ၊ ကျွန်တော့်ကို ဝင်းဖေလို့မသိဘူး၊ အဆိုတော်မီမီဝင်းဖေရဲ့အဖေဆိုမှသိကြတယ်၊ ဟား..ဟား၊

မန္တလေးဂေဇက်၊  အနုပညာအကြောင်းနဲ့ပတ်သက်ပြီးဆရာ့အမြင်နဲ့အကျဉ်းလောက်ဖြစ်ဖြစ်ရှင်းပြပေးပါဆရာ၊

ဦးဝင်းဖေ၊  ၊  အနုပညာဆိုတာမှန်မှန်ကန်ကန်လိုက်စားတတ်ရင်လွတ်လပ်ရေးအကြောင်းဆိုတာသိလာမယ်၊ အနုပညာမှာလွတ်လပ်ခွင့်အခြေခံဆိုတာလည်းသိပ်အရေးကြီးတယ်၊ အနုပညာလေ့လာလိုက်စားသူဆိုတာလွတ်လပ်ခွင့်အကြောင်းကိုသွယ်ဝိုက်သင်နေတာမျိုးပဲ၊ မလွတ်လပ်တဲ့ကောင်ဟာအနုပညာမှာမရှိဘူး၊ အနုပညာနဲ့ပတ်သက်ပြီးကျွန်တော်တို့အဖေပြောဘူးတယ်၊ အနုပညာဆိုတာကွနူးနူးညံ့ညံ့တွေလျှောက်လုပ်နေလို့အနုပညာလို့ခေါ်တာမဟုတ်ဘူး၊ ‘အနုတရကိလေသာ’စကားကလာတာတဲ့၊ အာရုံ၅ပါးပေါ်မှာအခြေခံတဲ့လောဘကြောင့်လေ့လာတဲ့ပညာတဲ့၊ ကတာဆိုတာပါးစပ်နဲ့အရသာခံတာနှာခေါင်းနဲ့အရသာခံတာဒါတွေအားလုံးကအာရုံ၅ပါးကိလေသာပေါ်အခြေခံပြီးလာတာ၊ အဲလိုအဖေကဆိုတယ်၊

မန္တလေးဂေဇက်၊  ဆရာကကာတွန်းဆရာ၊ပန်းချီဆရာ၊ဒါရိုက်တာ၊ဝတ္ထုတိုရေးသမားလဲဖြစ်တော့ဘယ်အနုပညာကိုအနှစ်သက်ဆုံးလဲ၊
ဦးဝင်းဖေ၊  ၊  ကျွန်တော်တို့ကအနုပညာသည်လွတ်လပ်မှုကိုအခြေခံတယ်ဆိုတဲ့အယူဝါဒကိုလက်ခံသူဆိုတော့ဘယ်အနုပညာကိုမဆိုနှစ်ခြိုက်တယ်၊ ဥပမာကျွန်တော်ထမင်းစားရင်လဲဒါဟာart of eating ပဲ၊ ခင်ဗျားထမင်းစားရင်အာရုံ၅ပါးလုံးမစုံဘူးလား၊ အနံ့၊အရသာ၊အရောင်အဆင်းအမြင်၊အမာအပျော့စဖြင့်အာရုံ၅ပါးလုံးစုံတာကစားတဲ့အနုပညာပဲ၊ ဆိုလိုတာကလူတိုင်းမှာအနုပညာဆိုတာပါတယ်၊ ညံ့တဲ့လူမှာလဲခပ်ကြမ်းကြမ်းအနုပညာကပါပြီးသား၊ အနုပညာဆိုတာကလူ့ဦးနှောက်ကတွေးခေါ်မျှော်မြင်ပြီး လှုပ်ရှားတဲ့ကိစ္စကိုခေါ်တာဗျ၊ လူမှန်ရင်အနုပညာနဲ့မပတ်သက်လို့ကိုမရဘူး၊ တနည်းမဟုတ်နည်းနဲ့ကိုပတ်သက်တယ်၊ ဦးနှောက်ကချောမွေ့ရင်ချောမွေ့တဲ့အနုပညာထွက်လာမယ်၊ တချို့ကပြောကြတယ်၊ ‘ဒီလူအနုပညာနဲ့သိပ်ဝေးတာပဲ’ဆိုတာ၊ ဘာလို့လဲဆိုတော့အနုပညာစိတ်နဲ့ပတ်သက်ပြီးယေဘုယျသိပ်ကျခြင်းနဲ့အနုပညာအကြောင်းကိုမစဉ်းစားဘူးခြင်းပေါ်မူတည်ပြီးအဲဒီစကားကိုပြောတာ၊ လူမှန်ရင်အာရုံ၅ပါးကရှိနေတယ်၊ အာရုံ၅ပါးပေါ်တွေးခေါ်မျှော်မြင်နိုင်တဲ့ဦးနှောက်နဲ့ခံစားမှုကလဲရှိမယ်ဆိုအနုပညာရှိတာပဲ၊ ဒီဂရီချင်းပဲကွာမှာ၊

မန္တလေးဂေဇက်၊ ကဗျာဟာကာရံပါကိုပါရမယ်တို့၊ မော်ဒန်ကဗျာဟာပြသနာတို့ပြောဆိုနေကြတာနဲ့ပတ်သက်ပြီးဆရာဘယ်လိုယူဆပါလဲ၊ နောက်ပြီးဒီနေ့ခေတ် performance အပေါ်ဆရာ့အမြင်၊
ဦးဝင်းဖေ၊  ၊  အဲဒီမော်ဒန်ဆိုတဲ့စကားလုံးကမြန်မာပြည်မှာသာငြင်းခုန်နေတာ၊ ကမ္ဘာပေါ်မှာပြသနာအဖြစ်နဲ့ကိုမရှိတော့ဘူး၊ သူ့နောက်မှာပို့စ်မော်ဒန်၊နီယိုမော်ဒန်တွေရှိလာတယ်၊
နောက် performance installation ဆိုတာတွေကအနုပညာနယ်ပယ်သစ်ချဲ့ရင်းချဲ့ရင်းနဲ့ကျယ်လာရာကနေပေါ်လာတာ၊ ဥပမာပန်းချီဆိုအရင်ကဆေးနဲ့ရေးရမယ်တို့၊ ဒါပေမယ့်ပစ္စည်းအစစ်တွေထည့်ကပ်တော့ရောဘာဖြစ်သေးလဲကွာဆြိုပီး colleage တွေဖြစ်လာတယ်၊ ပန်းပုဆိုလဲအရင်ကလူရုပ်ထုတာကနေအတုံးကြီးအတစ်ကြီးထုထည်ပါရင်ပြီးရောထုမယ်ဆိုတာတွေဖြစ်လာတယ်၊ ဘာလို့ဖြစ်လဲဆိုတော့အနုပညာနယ်ပယ်သတ်မှတ်မှု၊အနုပညာဘာလဲဖော်ကျူးမှုနယ်ပယ်သစ်အတိမ်အနက်တွေချဲ့တဲ့အပေါ်မှာမူတည်ပြီးဖြစ်လာတယ်၊ နောက်လဲချဲ့နိုင်သမျှပေါ်မူတည်ပြီးအသစ်တွေပေါ်လာဦးမှာပဲ၊ အနာဂတ်ကာလမှာနယ်ပယ်ချဲ့နိုင်သလောက်ချဲ့ကြဦးမှာဘဲ၊ ဆိုတော့အနုပညာတနယ်နဲ့တနယ်0verlap ဖြစ်လာလိမ့်မယ်၊ ဖြစ်လာရင်နောက်ထပ်ချဲ့မယ့်အရာတွေဟာပိုမိုရှုပ်ထွေးကျယ်ပြန့်လာလိမ့်မယ်၊ ဘယ်လိုဟာမျိုးတွေဖြစ်လာလိမ့်မယ်ဆိုတာမျိုးတော့ပြောလို့မရဘူး၊ လူတွေကလွတ်လပ်မှုကိုချဲ့ထွင်ကြတာ၊ ဥပမာရှေးတုန်းကပန်းချီရဲ့လုပ်ပိုင်ခွင့်ကျဉ်းကျဉ်းလေး၊ သဘာဝအလှ၊လူပုံတူရေးမယ်၊ အဲဒီကနေလူကတွေးခေါ်မျှော်မြင်တဲ့စေတနာထည့်ပြီးဘာတွေထပ်ချင်လဲဘာတွေနှုတ်ချင်လဲဆိုတာတွေနဲ့မော်ဒန်အယူအဆဖြစ်လာတယ်၊ ပန်းချီနယ်ချဲ့တဲ့အချိန်မျာ performance installation တွေပါလာတယ်၊  performance ဆိုတာက choriography art တမျိုးပဲ၊ ခုဟာကမျက်စိလည်နေတာကပန်းချီဆရာတွေကပဲ performance လုပ်လို့ရသလားဆိုတာမျိုး၊ အမှန်ကပန်းချီရဲ့ Limit ဆိုတာကအလင်းအမှောင်၊အရောင်နဲ့ဘဲဆိုင်တာ၊  performance ဆိုတာဘယ်သူမဆိုလုပ်ပိုင်ခွင့်ရှိတယ်၊ ပန်းချီဆရာလုပ်လို့ရသလိုစာရေးဆရာလဲလုပ်လို့ရတယ်၊ ကြိုက်တဲ့သူလုပ်လို့ရတယ်၊ အဲဒီတော့ performance Art ကိုပန်းချီနယ်ချဲ့တယ်မစဉ်းစားဘဲအနုပညာသမားတွေကအနုပညာနယ်ကိုချဲ့တယ်လို့စဉ်းစား၊ ခုနကဆိုပန်းချီဆရာက performance လုပ်ရင်ပန်းချီနယ်နဲ့choriography art နဲ့ Overlap ဖြစ်တာ၊ အဲဒါကိုပန်းချီဆိုတာအလင်းအမှောင်အရောင်နဲ့ဘဲဆိုင်တာဘာဖြစ်လို့ performance လုပ်ရသလဲသွားပြောလို့မရဘူး၊ ငြင်းခုန်စရာလဲမလိုဘူး၊ သူ့လုပ်ပိုင်ခွင့်လွတ်လပ်ခွင့်သူချဲ့တာ၊ သူ့ဟာသူလုပ်ချင်လုပ်မယ်၊ မလုပ်ချင်မလုပ်ဘူး၊ ဒါကိုကျွန်တော်တို့ကန့်ကွက်စရာမရှိဘူး၊ ဒီဟာသက်သက်တော့မဟုတ်ဘူး၊ သူ့အခြေခံတော့ပါတယ်၊

မန္တလေးဂေဇက်၊ အနုပညာကို်ခေါင်းစဉ်တံဆိပ်တွေကပ်ကြတာနဲ့ပတ်သက်ပြီးဆရာဘာပြောချင်ပါသလဲ၊
ဦးဝင်းဖေ၊  ၊  categorization လို့ခေါ်တယ်၊ အုပ်စုခွဲတာပေါ့၊ အဲဒီလိုလေးကကောင်းတယ်၊ အဲလိုအုပ်စုခွဲတာမျိုးမဟုတ်ဘဲနဲ့လူလည်လုပ်ပြီးလျှောက်ပြောနေမယ်ဆိုအဲဒီစကားလုံးတွေကိုလူတွေကနားကြားပြင်းကပ်တယ်၊ အုပ်စုခွဲတယ်ဆိုတာဥပမာပေါ့ဗျာဟောဒါကအမျိုးသားအုပ်စု၊ ဟောဒါကအမျိုးသမီးအုပ်စု၊ ဒါကတော့ဖြင့်အမျိုးသမီးသက်ကြီးပိုင်း၊ ဒါကအမျိုးသမီးသက်ငယ်ပိုင်းစသဖြင့်ရိုးရိုးတန်းတန်းခွဲ၊ ခင်ဗျားကိုဘာမှမပြောဘူး၊ ဒါမျိုးစာရင်းကတော့ရှိရမှာပေါ့ဗျာ၊ လူလည်လုပ်ပြီးလျှောက်ပြောမယ်ဆိုရင်တော့လူတွေကနားကြားပြင်းကတ်ကြမှာပေါ့ဗျာ၊ တချို့ကျdimension ပေါ်မူတည်ပြီးခွဲတယ်၊ ကျူဗင်ဇင်တွေ၊ တချို့တွေကျ ပစ္စည်း၂ခုချပြပြီး vibrate လုပ်တာတွေ၊  express  လုပ်တယ်ဆိုပါတော့၊  vibrationlism နဲ့ပတ်သက်ပြီးတော့ပြောရရင်မတူတဲ့ပစ္စည်း၂ခုကိုယှဉ်ပြီးထားလိုက်တာနဲ့Vibrate  လုပ်တာပဲ၊ ဥပမာအဝိုင်းတခုနဲ့လေးထောင့်နဲ့ကိုအတူထားလိုက်ရင်အဝိုင်းကသူ့ရဲ့သတ္တိကလေးထောင့်ပေါ်သွားပြီး အပြန်အလှန်သက်ရောက်မှုရှိတယ်၊ လေးထောင့်ရဲ့သတ္တိကလည်းအဝိုင်းပေါ်သွားသက်ရောက်တယ်၊ ဘာတွေဘယ်လိုသွားပြီးသက်ရောက်သလဲ၊ ဒီတိုင်းကြည့်တာအဝိုင်းကအဝိုင်းပဲလေးထောင့်ကလေးထောင့်ပဲလို့လျှောက်ပြောလိမ့်မယ်၊ ပြောလို့ရှိရင်ပြောပြောပဲရှိတာဘဲ၊ တကယ်တန်းထင်ရှားချင်ရင်အဝါနဲ့အပြာကိုချထား၊ သူတို့၂ခုရဲ့ အပြန်အလှန်သက်ရောက်မှုကိုအစိမ်းအဖြစ်နဲ့ရိပ်ရိပ်ရိပ်ရိပ်နဲ့တွေ့ရလိမ့်မယ်၊ ခင်ဗျားနဲ့ကျွန်တော်ဒီမှာထိုင်နေတာနဲ့ခင်ဗျားကကျွန်တော့်ကို vibrate လုပ်တယ်၊ ကျွန်တော်ကခင်ဗျားကို vibrate လုပ်တယ်၊ အဲလို၊ Social ကနေကြည့်ရင်social contract တွေပေါ်လာတယ် social relationship ဆိုတာပေါ်လာတယ်၊ အဲဒီကနေပြီးတော့မှrelative existenceဆိုတာပေါ်လာတယ်၊ ဒါတွေဟာမတူတဲ့
ပစ္စည်း၂ခုချတာနဲ့တင်ဖြစ်လာတာ၊ မတူတဲ့ပစ္စည်း၆ခုသာချလိုက်ရင်vibration တွေဟာအများကြီးကိုထွက်လာမှာ၊ အဲဒါကိုအရသာခံပြီးအဲဒါကိုသရုပ်ဖော်မယ်ဆိုရင်စာရင်းတခုထွက်လာမယ်၊
vibrationist ဆိုတာဖြစ်လာရော၊ အဲလိုပဲexpressionist တွေ impressionist တွေ စာရင်းခေါင်းစီးအုပ်စုခေါင်းစီးတွေဖြစ်လာမယ်၊ အဲလိုစာရင်းပြောရင်ဘာမှအနှောက်အယှက်သိပ်မဖြစ်ပါဘူး၊ အဲလိုမဟုတ်ဘဲလူအထင်ကြီးအောင်လျှောက်ပြောရင်ဘာတွေမှန်းမသိသက်သက်အပိုတွေလျှောက်လုပ်တယ်ထင်ကြလိမ့်မယ်၊

မန္တလေးဂေဇက်၊ အနုပညာဖန်တီးမှုမှာဘယ်အချက်တွေအရေးကြီးသလဲဆရာ၊
ဦးဝင်းဖေ၊  ၊  pretension ကိုယ်ရသင့်ရထိုက်တာထက်ပိုလိုချင်တဲ့စိတ်နဲ့ပြုလုပ်ခြင်း၊ ကိုယ်တတ်တာထက်ကိုယ်လုပ်နိုင်တာထက်ပိုလုပ်ချင်တာ၊ အနုပညာရှင်တွေမှာသိပ်ဖြစ်တယ်၊ လောဘတက်တာ၊ လူတိုင်းမှာလဲရှိပါတယ်၊ အဲဒီစိတ်ကအနုပညာကိုအလွန်ဖျက်တာ၊ ပန်းချီဆွဲလည်းကိုယ်ဆွဲနိုင်တာထက်ပိုဆွဲတယ်၊ စာရေးလဲကိုယ်ရေးနိုင်တာထက်ပိုရေးတယ်၊ လူဆိုတာကိုယ်ကငွေ၁ဝတန်ရင်အဲဒီထက်ပိုလိုချင်ကြတာမဟုတ်လား၊
ဂျွမ်းပစ်ရော၊ ကိုယ်တတ်နိုင်သလောက်ဖန်တီးမယ်ဆိုတဲ့တင်းတိမ်တဲ့စိတ်မျိုးရှိရင်အနုပညာဟာရိုးသားမယ်၊ သိလိုက်ရင်တော့ပြန်နှုတ်လို့ရတဲ့အခါရတယ်၊ ကိုယ့်ကိုကိုယ်မသိလိုက်ရင်လဲပါသွားရောဘာမှမတတ်နိုင်ဘူး၊ အနုပညာသန့်စင်မှုတွေလျော့သွားရော၊ နောက်ငွေကြေးအရအောင်မြင်တိုင်းအနုပညာမှာအောင်မြင်တယ်ပြောလို့မရပါဘူး၊

မန္တလေးဂေဇက်၊ ရုပ်ရှင်ဘက်ပြောရင်ဆရာ့တပည့်ဒါရိုက်တာတွေထဲမှာမြန်မာရုပ်ရှင်ကားတွေထဲမှာဘာကားတွေသဘောကျလဲဆရာ၊

ဦးဝင်းဖေ၊  ၊  ကျွန်တော့်မှာကတိုက်ရိုက်တပည့်ထက်သွယ်ဝိုက်တပည့်တွေပိုများတယ်၊ မိုက်တီး၊မီးပွား၊ ဟိန်းစိုးတို့၊ သူတို့ဟာကျွန်တော့်ရဲ့တိုက်ရိုက်တပည့်တွေမဟုတ်သော်ငြားလည်းကျွန်တော့်ဆီမှာသင်ဘူးကြတယ်၊ မောင်တင်ဦးဆိုကျွန်တော့်ထက်အရင်ကားတွေရိုက်ပါတယ်၊ ကျွန်တော်ပန်တျာကျောင်းအုပ်ဘဝမှာကျွန်တော့်ဆီမှာလာမေးတယ်၊ ဉာဏ်သိပ်ကောင်းတယ်၊
ကျွန်တော်ခုအရမ်းကြိုက်နေတဲ့ဒါရိုက်တာကနာမည်မကြီးဘူး၊ ကျွန်တော့်တပည့်လဲမဟုတ်ဘူး၊ သူ့ရဲ့တခြားကားတွေလဲမကြည့်ဘူးပါဘူး၊  မင်းထင်ကိုကိုကြီးဆိုတာ၊ အိမ်မက်အလွန်ဆိုတဲ့ကား၊ သူရေးတဲ့ဇာတ်ညွှန်း၊သူရေးတဲ့ဝတ္ထုကိုကိုယ်တိုင်တည်းဖြတ်ပြီးရိုက်တာ၊ ဒီကနေ့ရုပ်ရှင်သမားတွေထဲမှာသူတော်တော်ရှေ့ရောက်တယ်၊ ဇာတ်ကားတကားထဲကြည့်ပြီးသိပ်ကြိုက်လွန်းလို့ဆက်သွယ်မေးကြည့်ဖြစ်တယ်၊ ခင်ဗျားဒါကိုယ်ပိုင်ဇာတ်လမ်းလားဆိုတော့ဟုတ်ပါတယ်တဲ့၊ ခင်ဗျားကြည့်ခဲ့ဘူးတဲ့ကားတွေထဲကလွှမ်းမိုးမှုတခုခုရောရှိလားဆိုတော့ဒါတော့ရှိပါတယ်ဖြေတယ်၊ ရတယ်ကျေနပ်ပြီလို့၊ ပုံတူကွက်တိပြန်ရိုက်တာမျိုးမဟုတ်ရင်ပြီးတာပဲလို့၊ လွှမ်းမိုးမှုဆိုတာကဘာလုပ်လုပ်ရှိတာဘဲလေ၊ ဘယ်သူမှအလုံးစုံပြည့်စုံတယ်ဆိုတာမရှိပါဘူး၊  ခင်ဗျားလိုလူမျိုးပေါ်လာတာကျွန်တော်အရမ်းဝမ်းသာတယ်ဗျာလို့၊ ပရိသတ်တွေကတော့နားမလည်တဲ့သူရှိတယ်၊ စိတ်ညစ်ကြတယ် ၊ မြန်မာပြည်ပရိသတ်ကကိုယ့်အလိုဖြစ်စေချင်တယ်၊  ဒါရိုက်တာလုပ်ပြတာငါကြည့်မယ်ကွာဆိုတာမျိုးမရှိဘူး၊ အဲဒီကားမှာအိပ်မက်လား၊အစစ်လား၊ ဆိုတာမျိုး၊ ဝိုးတိုးဝါးတားဖြစ်စေတဲ့ခံစားမှုမျိုးရောက်အောင်ပေးထားတာ၊

မန္တလေးဂေဇက်၊ စကားကြုံလို့ပါဆရာ၊ ဆရာ့သူငယ်ချင်းဆရာနဲ့ခေတ်ပြိုင်ဆရာခင်မောင်ရင်ကပန်းချီလည်းဆွဲတယ်၊  ဆရာ့လိုရုပ်ရှင်လဲရိုက်တယ်၊ နောက်ပိုင်းဆရာခင်မောင်ရင်ကရုပ်ရှင်ဆက်မရိုက်ဖြစ်ဘူးနော်၊
ဦးဝင်းဖေ၊ သူ့ရဲ့’နှမလက်လျော့နေလေတော့’ရုပ်ရှင်ဟာအနုပညာအရအလွန်အောင်မြင်ခဲ့တယ်၊  ဘယ်လောက်ထိအောင်အောင်မြင်ခဲ့သလဲဆိုမြန်မာပြည်မှာရုပ်ရှင်သွားကြည့်ရုပ်ရှင်ကိုရုပ်ရှင်နဲ့တူအောင်ရိုက်ထားတာဆိုလို့ဒီနှမလက်လျော့တကားပဲရှိတယ်လို့ပြောတဲ့သူတွေတောင်ရှိတယ်၊ ကိုခင်မောင်ရင်ဟာနိုင်ငံတကာရုပ်ရှင်ကားတွေကိုတော်တော့်ကိုစေ့စေ့စပ်စပ်ကြည့်သူလေ့လာသူလဲဖြစ်တယ်၊ နောက်တကားသူထပ်ရိုက်တယ်၊ သူဟာငွေရေးကြေးရေးအရစီးပွားတော့မဖြစ်ဘူးပေါ့ဗျာ၊ အောင်မြင်တာနဲ့ငွေရတာကတခြားစီပါ၊ အနုပညာအရတော့သူ့ရုပ်ရှင်ဟာအလွန်အောင်မြင်ခဲ့တယ်၊

မန္တလေးဂေဇက်၊ မြန်မာကားတွေဟောလိဝုဒ်ကိုထိုးဖောက်နိုင်တဲ့အလားအလာရှိသလား၊ ဘယ်လောက်အတိုင်းအတာထိရှိမလဲ၊
ဦးဝင်းဖေ၊  ၊  ရှိလှရင်၁ရာခိုင်နှုံး၂ရာခိုင်နှုံးလောက်ပဲရှိမှာပေါ့၊ မြန်မာပြည်မှာကကျောင်းမရှိ၊ ဈေးကွက်မရှိ၊ ပစ္စည်းမရှိတော့နင်းဂျိုးနင်းကျွံတွေသိပ်များတာ၊ ဟောလိဝုဒ်နဲ့
မနီးစပ်ဘူး၊ တခုတော့ရှိတာပေါ့၊ ဟောလိဝုဒ်ဆိုတာဘယ်ဟောလိဝုဒ်ကိုပြောတာလဲ၊ နံပါတ်၁ကရထိရှိတယ်၊ သူ့မှာလဲစုတ်ပြတ်နေတာတွေရှိတာလဲ၊ ပိုက်ဆံရှိတာနဲ့စက်ပစ္စည်းအရှိန်နဲ့ဖိထားတာ၊

မန္တလေးဂေဇက်၊ အိပ်မက်အလွန်ကရောဆရာဘယ်လောက်အဆင့်လောက်ဝင်နိုင်သလဲ၊
ဦးဝင်းဖေ၊  ၊  နံပါတ်၄လောက်ဝင်နိုင်တယ်၊ ဟောလိဝုဒ်ကကောင်တွေသွားပြ၊ ဘယ်နိုင်ငံကလဲ၊ မဆိုးပါဘူးလောက်လာမယ်၊ ငှားမလားဆိုရင်ငါတို့ဆီမှာပြည့်လို့ဘာလို့ငှားရမလဲသူတို့ပြောမယ်၊

မန္တလေးဂေဇက်၊  ဆုအနေနဲ့ရောဆရာ၊
ဦးဝင်းဖေ၊  ၊  မရနိုင်ဘူး၊ ရနိုင်ရင်ကျွန်တော်ပြောကိုပြောတယ်၊  ကိန်း၊ဗင်းနစ်စ်၊နယူးယောက်ရုပ်ရှင်ပွဲတော်တွေကနံပါတ်၁မှာရှိတယ်၊ ဝါရှင်တန်ရုပ်ရှင်ပွဲတော်ဆိုနံပါတ်၂၊ မနီလာတို့ဘန်ကောက်တို့ဆိုနံပါတ်၃၊ အဲဒီမှာပြိုင်ရင်တော့မဆိုးပါဘူးပြောလို့ရမယ်၊ မီးခြစ်ဆိုတဲ့ကားမီးပွားရိုက်တာ၊ ကျွန်တော်ပြောတယ်၊ မင်းတို့အင်္ဂလိပ်စာတန်းထိုးပြီးဘာလင်ရုပ်ရှင်ပွဲတော်မှာဝင်ပြိုင်၊ တစုံတခုသတ်မှတ်မှုမျိုးတော့ရမယ်လို့၊ ဇာတ်လမ်းက၁ဝမိနစ်စာဘဲရှိတယ်၊

မန္တလေးဂေဇက်၊  ၊ ဆရာ့ဝတ္ထုရောရိုက်ဖြစ်လား၊
ဦးဝင်းဖေ၊  ကျွန်တော့်ဝတ္ထုရိုက်တာမထောက်ခံဘူး၊ မျက်မှန်ဆိုတာ၊ ဇာဂနာရိုက်တာ၊ မကျစ်လစ်ဘူးဖောင်းပွနေတယ်၊ ပြန်ရိုက်လို့၊

မန္တလေးဂေဇက်၊  ၊ ဆရာဒီကရုပ်ရှင်တွေထဲမှာဘယ်ကားတွေကြိုက်လဲ၊ ဒါရိုက်တာတွေထဲကရော၊
ဦးဝင်းဖေ၊ ရုပ်ရှင်ကဒီရောက်မှအများကြီးမကြည့်ဖြစ်ဘူး၊
ကျားရင်းမူတရုတ်ဒါရိုက်တာကျွန်တော်သိပ်ကြိုက်တယ်၊ အန်းလီကကျွန်တော်နံပါတ်၃ကြိုက်တယ်၊

မန္တလေးဂေဇက်၊  ၊ ဆရာရိုက်ခဲ့တဲ့ကားတွေထဲမှာဘယ်ကားကိုအကြိုက်ဆုံးလဲ၊
ဦးဝင်းဖေ၊  ကျွန်တော့်မှာအကျင့်ရှိတယ်၊ မရိုက်ခင်ကသိပ်ကြိုက်တယ်၊ ရိုက်ပြီးတော့မကြိုက်တော့ဘူး၊ ပန်းချီကားဆိုလဲအဲလိုပဲ၊ မကောင်းဘူး၊ ဘယ်တော့မှမတင်းတိမ်တာ၊ ဆင်းရဲဇာတာပါတာပေါ့၊ တိုးတက်လိုစိတ်ရှိတယ်လို့တွေးရင်လဲကောင်းတယ်ပေါ့၊ ဝတ္ထုဆိုလဲအဲလိုပဲ၊

မန္တလေးဂေဇက်၊  ၊ ဝတ္ထုတွေဆရာဖတ်ဖြစ်တဲ့ထဲကဘယ်ဟာကိုကျေနပ်လဲ၊
ဦးဝင်းဖေ၊  ခုခေတ်ကတော်တော့်ကိုတိုးတက်အမြင်ကျယ်လာကြတာ၊ တော်တော်များများကြိုက်ပါတယ်၊ ရှေးခေတ်ကဆိုယောကျာ်းနဲ့မိန်းမတွေ့ချစ်ကြိုက်ရန်ဖြစ်သတ်နဲ့ပြီးနေတာ၊ ခုဆျိုအသမပ မျိုးစုံတွေ့ရတယ်၊ ရုပ်ရှင်ကတော့တော်တော်ဆိုးတာဗျ၊ လူငယ်အကြောင်းချည်းများနေတယ်၊ လူကြီးအကြောင်းလဲရိုက်လို့ရတယ်၊ ကလေးတွေအကြောင်းလဲ
ရတာပဲ၊ မဟုတ်ဘူးလား၊ ခုဟာကဆယ်ကျော်သက်အကြောင်းချည်းရိုက်နေတာများတော့မကောင်းဘူးလေ၊

မန္တလေးဂေဇက်၊  ၊ ပန်းချီထဲမှာရော၊
ဦးဝင်းဖေ၊  ထိန်လင်းကိုကြိုက်တယ်၊ နောက်မြတ်ကျော့၊ မတ်ရှယ်ကောရဲ့အိုင်ဒီယာကိုသတိတရနဲ့ရေးတာ၊ ကမာ့ဆွဲငင်အားကိုတွန်းလှန်ချင်တဲ့စိတ်၊ ချစ်သူ၂ဦးကလေထဲမှာလွင့်မြောနေတဲ့ပန်းချီကားမျိုး၊ မြတ်ကျော့ကားတွေလဲအဲလိုပဲ၊ အားလုံးကလေထဲမှာလွင့်ပျံနေတာ၊ ကြည့်ရတာပျော်စရာကြီး၊ ကျွန်တော်မြတ်ကျော့ပန်းချီတွေကြိုက်တယ်၊ တချို့ကပြောတယ်၊ ခိုးချတယ်ဘာညာ၊ လူဆိုတာမွေးကတည်းကအတုယူတတ်တဲ့အမျိုးဘဲ၊ အမေ့ဘာလုပ်သလဲကြည့်လိုက်လုပ်တယ်၊ ဒါပေမယ့်ကိုယ့်ဖန်တီးမှုအပိုင်းကိုယ်ထည့်နိုင်ရင်ကောင်းတယ်၊ လူတချို့သေသာသွားတယ်အားလုံးသူများဆီကခိုးချထားတာချည်း၊ အဲဒါမျိုးကမကောင်းဘူး၊

မန္တလေးဂေဇက်၊  ၊ မန္တလေးဂေဇက်ကိုဘယ်လိုမြင်ပါလဲ၊
ဦးဝင်းဖေ၊  လက်လှမ်းမီသလောက်ဖတ်ဖြစ်တယ်၊ ကျွန်တော်တော့သိပ်ကြိုက်တယ်၊ very impressive  မေးကြည့်တော့လဲအများစုကကြိုက်ကြတယ်၊  ခင်ဗျားတို့ကြိုးစားတာတွေမြင်ရတယ်၊ ဆက်ကြိုးစားကြပါ၊ အားလုံးပြည့်စုံတာတော့ဘယ်ရှိမလဲ၊ လိုအပ်တာတွေလဲရှိမှာပဲ၊

မန္တလေးဂေဇက်၊  ၊ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဆရာ..

မှတ်ချက်၊  ၊  မန္တလေးဂေဇက် ဒီဇင်ဘာ ၂၀၀ရတွင်ပုံနှိပ်ဖေါ်ပြပြီးဖြစ်ပါသည်၊