Recycleနှင့် ကျမ၏ကိုယ်တွင်းပဋိပက္ခ – ညိုခက်ကျော်

Recycleနှင့် ကျမ၏ကိုယ်တွင်းပဋိပက္ခ

အမေရိကားကိုစရောက်သည့်အချိန်ကစပြီး ခုချိန်ထိကျမစိတ်အဝင်စားဆုံးအရာတွေထဲမှာ စွန့်ပစ်ပစည်းပြန်လည်လည်ပတ်သည့်ဆိုင်ကလေးများသည်  ပထမဆုံးနေရာမှပါဝင်ခဲ့သည်။ သာမန်အားဖြင့်ဆိုလျှင် Recycleဆိုင်ကလေးများသည် အခြားစီးပွားရေးလုပ်ငန်းဆိုင်ခန်းများလို သီးသီးသန့်သန့်သူ့နေရာနှင့်သူမဟုတ်ဘဲ ကုန်စုံဆိုင်ကြီးများအနောက်ဘက်မှာ ဆိုင်ခန်းဖွင့်ပြီးဖြစ်စေ၊ 7/11လိုစတိုးဆိုင်များရှိသော squareခေါ်ဆိုင်ခန်းစုပေါင်းဝန်းထဲတွင် ခပ်ကျဉ်းကျဉ်းတစ်နေရာဖြစ်စေ လူဝင်လူထွက်များသောေ နရာများတင် ယှဉ်ပြီးဖွင့်ထားလေ့ရှိသည်။ ထိုဆိုင်ခန်းလေးများသည် သာမန်အမြင်ဖြင့်ကြည့်လျှင် သပ်သပ်ရပ်ရပ်လည်းမရှိ၊ ဖန်ပုလင်းများတစ်ခုနှင့်တစ်ခုထိခတ်မိသံ၊ အလူမီနီယမ်သံဗူးများကို ဆင့်ကာဆင့်ကာပစ်ချသဖြင့်“ကလုံ၊ကလုံ”မြည်သောအသံ၊ဆိုင်ပိုင်ရှင်နှင့်အလုပ်သမားအများစုမှာ မက်ဆီကန်လူမျိုးများဖြစ်ကြရာ Recycleပစ္စည်းလာရောင်းသူများနှင့်ဖြစ်စေ၊ သူတို့အချင်းချင်းဖြစ်စေအော်ဟစ်ပြောဆိုကြသော မက်ဆီကန်စကားသံများ၊အလုပ်ခွင်တွင်ဖွင့်ထားသော ကက်ဆက်ဆီမှမက်ဆီကန်သီချင်းသံများဖြင့် စည်းမကျဝါးမကျဆူညံနေတတ်သည်။ Recycleပစ္စည်းများကိုဖန်၊အလူမီနီယမ်၊ပလတ်စတစ် သပ်သပ်စီခွဲထားပြီး လူတစ်ဖက်စာသံခြင်းတောင်းများထဲထည့်ကာ ပေါင်ချိန်စက်ပေါ်တင်ပြီးချိန်ကာ ကျသင့်ငွေကို ရောင်းသူလက်ထဲပေးလျှင် Recycleပစ္စည်းလာရောင်းသူက သူတို့ပေးသောစာရွက်ကလေးမှာ ငွေလက်ခံရရှိကြောင်း လက်မှတ်ထိုးရသည်။ ပျမ်းမျှအားဖြင့် ဗူးတဗူးလျှင် ၅ဆင့်နှုးံဖြင့် အလူမီနီယမ်ဗူးခွံများဆိုလျှင် တပေါင်ကို၁.၉၉ဒေါ်လာ၊ပလတ်စတစ်ဗူးခွံများဆိုလျှင် တပေါင်ကို၁ဒေါ်လာ၊ ဖန်ဗူးခွံများဆိုလျှင်တပေါင်ကို၁ဒေါ်လာခွဲ စသဖြင့်ဈေးအစားစားပေးပါသည်။
ဆိုင်ခန်းဟုသာဆိုရသော်လည်း နေလုံမိုးလုံ ပလတ်စတစ်ရွက်ဖျင်တဲကိုသာ ယာယီသဘောမျိုးထိုးထားပြီး အလုပ်သမားများနှင့်အတူ ဖန်ပုလင်းခွံ၊အလူမီနီယမ်ဗူးခွံ၊ ပလတ်စတစ်ဗူးခွံများ သီးခြားစီခွဲထည့်သော လူတစ်ဖက်စာသံခြင်းများ၊ေ Recycle ပစ္စည်းလာရောင်းသူတို့၏စွန့်ပစ်ပစည်းများကိုထုတ်ပိုးလာသော ပလတ်စတစ်အိတ်များပစ်ရန်အမှိုက်ပုံးများ၊ဆိုင်ခန်း၏ဝယ်ယူပြီး Recycleပစ္စည်းများသိမ်းဆည်းရာ ကွန်တိန်နာနောက်ပိုင်းနှင့်ခပ်ဆင်ဆင်တူသော  သိုလှောင်ကန်အပွင့်ကြီးများ၊ Recycleပစ္စည်းများမှကြွင်းကျန်နေသောအချိုရည်၊ဘီယာများ မြေကြီးပေါ်စီးကျကာ အချဉ်ပေါက်သောအနံ့ဆိုးတို့ဖြင့် သက်တောင့်သက်သာရှိလှသောနေရာလည်း မဟုတ်ပြန်ပါ။
အဲဒီလို ခမ်းခမ်းနားနားလဲမရှိ။သာယာရှုမောဖွယ်လည်း မကောင်းလှသော Recycleဆိုင်တွေကို ကျမစိတ်ဝင်စားမိခြင်းအဓိကအကြောင်းရင်းများသည် ပတ်ဝန်းကျင်ထိန်းသိမ်းရေးကြောင့်သော်လည်းကောင်း၊ ကျမ၏မိခင်နိုင်ငံမြန်မာပြည်နှင့်ဆက်စပ်ရရွေ့သော်လည်းကောင်း၊ Recycleလုပ်လို့ရသော ဗူးခွံပါသည့်ပစည်းတခုခုဝယ်လျှင် အပေါင်သဘောမျိုးစတိုးဆိုင်တွေပေးခဲ့ရသောCRVကြေး၁ဒေါ်လာကျော်ကျော်ကို ဈေးဝယ်စာရင်းဖြတ်ပိုင်းမှာ သတိထားမိခြင်းကြောင့်လည်းကောင်းဖြစ်ပါသည်။ Recycleအမှတ်တံဆိပ် သင်္ကေတဖြစ်သော အစိမ်းရောင်မြှားကလေးသုံးခုတြိဂံပုံသဏ္ဍာန် လည်ပတ်နေသောဒီဇိုင်းလေးကိုလည်း ကျမချစ်ပါသည်။

ကျမတို့မြန်မာပြည်မှာလည်း ဟိုးအရင်ကာလတွေထဲက Recycleစနစ်ဆိုတာကရှိနေခဲ့သည်။ အချိုရည်ပုလင်းတွေပေါ်လာတော့ ရေခဲစိမ်ပုလင်းများကိုအိမ်မှာယူသောက်လျှင်ဖြစ်စေ၊ဈေးထဲကဆိုင်ခန်းတွေမှာ မှာသောက်လျှင်ဖြစ်စေ“ပုလင်းပေါင်”ဆိုပြီး ငွေငါးဆယ်တစ်ရာပေးခဲ့ရတာ မှတ်မိသည်။ အချိုရည်ပုလင်းတွေခေတ်မစားမီကလည်း သတင်းစာစက္ကူများ၊ကျောင်းသုံးဗလာစာအုပ်ဟောင်းများ ၊နို့ဆီခွက်များ၊ပလတ်စတစ်အိတ်များကို လမ်းထဲလှည့်ပြီးဝယ်သော Recycleဈေးသည်များရှိသလို မီးရထားလမ်းဘေးနားမှာ၊ဈေးဘေးမှာကပ်ပြီးဆိုင်ခန်းကျဉ်းကျဉ်းလေးဖွင့်ထားသော Recycleဈေးဆိုင်ခန်းကလေးများသည် ကျမတို့ကလေးဘဝထဲက ရင်းနှီးပြီးဖြစ်ခဲ့သည်။

နွေရာသီကျောင်းပိတ်ရက်ဆိုလျှင် ကျမတို့တနှစ်စာသုံးပြီးဗလာစာအုပ်များကိုစုပုံထားပြီး “ဗလာစာအုပ်တွေဝယ်တယ်။သတင်းစာစက္ကူဟောင်းတွေဝယ်တယ်” ဆိုသောအသံတွေကြားလျှင်
လှမ်းခေါ်ပြီး ရောင်းခဲ့ကြသည် ။ခြစ်ခြစ်တောက်နေပူထဲတွင် နှီးတောင်းကိုခေါင်းပေါ်ရွက်ကာ တစ်လမ်းလုံးကြားအောင်အော်ဟစ်ပြီးရောင်းရသော  Recycleပစ္စည်းဝယ်သူဈေးသည်များသည်“လာပါဦး”ဆိုသောခေါ်သံကြားသည်နှင့် လမ်းတလျှောက်လုံးနေပူခဲ့ရသမျှှ   ခုမှအရိပ်အေးကိုတွေ့လိုက်ရသလို မျက်နှာဝင်းပသွားပြီး လမ်းထိပ်သို့ပင်ရောက်ပါစေဦး ။အော်ခေါ်သည့်အိမ်ဆီနောက်လှည့်ပြီး ဝမ်းသာအားရပြေးလွှားသွားကြသည်။တချို့ကသက်လတ်ပိုင်းဖြစ်သည်။ အသက်ခြောက်ဆယ်၊ခုနစ်ဆယ်အရွယ်အဘိုးကြီးအဘွားကြီးများလည်း ဒီအလုပ်လုပ်ကြသည် ။ကျောင်းနေရမယ့်အရွယ်အသက်ဆယ်နှစ်ဆယ့်နှစ်နှစ်ကလေးများလည်း ဒီအလုပ်လုပ်ကြသည်။နေပူကျဲတဲထဲဈေးတောင်းခေါင်းရွက်ပြီး လမ်းလျှောက်လာရသော်လည်း “လာပါဦး” လို့သာခေါ်လိုက်။ကြိုးဆွဲခြင်းမရှိသော ခုနစ်ထပ်၊ရှစ်ထပ်တိုက်ခန်းများအပေါ်လည်း မောခြင်း၊ညောင်းခြင်းဂရုမစိုက်ဘဲ သုတ်သုတ်သုတ်သုတ်တက်ပြီး Recycleပစ္စည်းဝယ်ကြသည်။ မိုးရွာသောအခါများမှာလည်း ပလတ်စတစ်မိုးကာကိုခြုံကာ ခေါင်းပေါ်ရွက်သည့်တောင်း၊ပခုံးပေါ်တံပိုးနှင့်ဆိုင်းထားသောနှီးတောင်းများကို ပလတ်စတစ်အကြည်စဖြင့်ကာပြီး သူတို့အလုပ်ကိုမပျက်စေရပေ။မိုးသံနှင့်အပြိုင် သူတို့၏ဈေးခေါ်သံ၊ဈေးအော်သံများကို ကြားမြဲကြားရဆဲဖြစ်သည် ။နွေရာသီဆိုလျှင် လမ်းဘေးသောက်ရေအိုးစင်များမှ သောက်ရေကို အမောပြေသောက်ကြသည်။ရေလဲမည့်သူမရှိလျှင် ရေအိုးအောက်ကပ်နေသောအနည်များပါသောရေကို အနည်ထိုင်သည်အထိငြိမ်အောင်ထားပြီးမှ အပေါ်ယံမှရှပ်ပြီးခပ်ကာ အားရပါးရသောက်တတ်သည်။အဲဒီ့ရေထဲမှာ ဘာသတုဓာတ်တွေ၊ဘာရောဂါပိုးမွှားတွေပါနေသလဲဆိုတာ သူတို့မစဉ်းစားတတ်။စဉ်းစားတတ်သောအသိတရားများရရှိရန်အခွင့်အရေးလဲ သူတို့မှာမရရှိခဲ့ ။ကျောင်းခန်းထဲစာသင်ရမည့်အရွယ်ဆယ်နှစ်၊ဆယ့်တစ်နှစ်ကလေးများကို “ကျောင်းမတက်ဘူးလား”မေးလျှင်“ဒီတနွေပိုက်ဆံစုနေတာ။နောက်နှစ်စာအုပ်ဖိုးနဲ့ကျောင်းဝတ်စုံအတွက်လေ” ဟုဖြေတတ်ကြပြီး နောက်တနွေ..နောက်တနွေတွေမှာလည်း သူတို့တွေဒီ Recycle ပစ္စည်းဝယ်သည့်အလုပ်ကို  ဒီလမ်းပေါ်မှာ လုပ်မြဲလုပ်နေခဲ့ကြသည်။

ကျမတို့ရောင်းသော သတင်းစာစက္ကူဟောင်းများ၊ဗလာစာအုပ်ဟောင်းများကို သူတို့၏သံချေးတက်နေသောချိန်ခွင်ဟောင်းကြီး၏ တစ်ဘက်တွင်ထည့်၊တစ်ဘက်ကအလေးတုံးများကို လက်တစ်ဘက်နှင့်တိုးလိုက်လျှှော့လိုက်လုပ်ရင်း၊ အခြားလက်တစ်ဘက်ကချိန်ခွင်လျှာအပေါ်ဘက်ကိုကိုင်ထားပြီး ချိန်ခွင်လျှာကိုသာ စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်နေသောသူတို့၏မျက်လုံးများကို ကျမခုထက်ထိအမှတ်ရနေဆဲဖြစ်သည်။ သူတို့ဝယ်ယူသွားသော ဗလာစာအုပ်အဟောင်းများကို သူတို့၏နှီးတောင်းကြီးထဲပစ်ထည့်ရင်း “အစ်မစာအုပ်တွေက ငါးပိသာမပြည့်ဘူး။ကျနော်ပိုပေးလိုက်တယ်နော်”အဲဒါသူတို့တွေဈေးဝယ်တိုင်း အမြဲပြောလေ့ရှိသော စကားဖြစ်သည်။သူတို့လက်မည်းမည်းညစ်ညစ်လေးတွေနှင့် စွပ်ကျယ်မှာစလွယ်သိုင်းထားသော လွယ်အိတ်ဟောင်းလေးထဲမှ သားရေပင်နှင့်စည်းထားသော တစ်ဆယ်တန်၊ငါးကျပ်တန်၊တစ်ကျပ်တန်ငွေစကူတွေကိုထုတ်ကာ လက်ညှိုးကိုတံတွေးစွတ်ပြီး ပါးစပ်ကတတွတ်တွတ်ရေကာပေးပြီး အကြွေစွန်းလျှင်ခါးပိုက်ထဲမှ အကြွေစေ့များ ၊တခါတလေ“အရွက်သေးမရှိတော့ဘူးအစ်မရာ။သကြားလုံးသာယူတော့” ဆိုပြီး သကြားလုံးတွေပြန်အမ်းတတ်သည် ။နို့ဆီဗူးခွံတွေရှပြီးသွေးထွက်လျှင် လျှာနှင့်အသာလျက်ပြီး ဘာမှမဖြစ်သလို ငွေစကူတွေဆက်ရေနေလေ့ရှိသည်။ တစ်နေ့လုံးဝယ်လာသော Recycleပစ္စည်းများကို ညဦးပိုင်းမှာ ဒိုင်သို့ပြန်သွင်းသောအခါ တစ်နေ့သုံးရာအထိမြတ်တတ်သည် ။ငွေလည်ပတ်ဖို့အရင်းအနှီးကို နေ့ပြန်တိုးချေးယူသည်ဟုဆိုသည်။

စာသင်ကျောင်းခန်းထဲတွင် ဂဏန်းသချင်္ာပေါင်းနှုတ်မြှောက်စားစနစ်တကျမသင်ယူခဲ့ရသော Recycleပစ္စည်းဝယ်သူကလေးငယ်များသည် ချိန်ခွင်လျှာကို ဘယ်ညာဘယ်လောက်အတိုင်းအတာအထိစောင်းရမည်။ဘယ်အလေးတုံးကိုဘယ်လိုနှုတ်ပြီး ဘယ်အလေးတုံးကိုဘယ်လိုပစ်ထည့်ရမည်ဆိုတာကိုတော့ ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင်တတ်မြောက်ကြပါသည်။ဈေးကသမာဓိချိန်ခွင်မှာထည့်ပြီးချိန်ထားသော ငါးပိသာကျော်ခြောက်ပိသာပြည့်ခါနီးသည့်ကျမ၏ ဗလာစာအုပ်နှင့်သတင်းစာစက္ကူဟောင်းများကို “အစ်မရောင်းတဲ့ပစည်းတွေက ငါးပိသာတောင်မပြည့်ဘူး။ ကျနော်ပိုပေးလိုက်တယ်နော် ။ဟောဒီ့မှာကြည့်တွေ့လား ”ဟုပြောရင်း ကျမကိုစိုးရိမ်ခြင်းမကင်းသောအရိပ်တချို့ဖြင့် ပိပိရိရိလိမ္မာပါးနပ်သယောင်ပြောဆိုနေသော ထိုကလေး၏မျက်လုံးအကြည့်များကို ကျမဒီနေ့ထိ မေ့မရခဲ့ပါ။အပြစ်ကင်းစင်ခြင်း၊ ရိုးသားခြင်းတို့ဖြင့်သာ တောက်ပသင့်သောကလေးတို့၏မျက်လုံးများကို ကွေ့ကောက်ကျဉ်းမြောင်းသောလူမှုရေးစနစ်နှင့် စီးပွားရေးစနစ်တို့ကအရောင်ဆိုးပေးလိုက်သောအခါ အရွယ်မတိုင်မီလူလားမြောက်သောအမူအကျင့်၊ အတွေးအခေါ်တို့သည် ကျမတို့လူနေမှုစနစ်မှာ ဆင့်ပွားလာလေသလား ။နေပူထဲမိုးရွာထဲဈေးလည်ရောင်းခဲ့ရသမျှ မြန်မြန်နေ့တွက်ကိုက်ပြီး အိမ်ကိုမြန်မြန်ပြန်စေလိုသောသနားဇောနှင့် အခြေခံလူ့ကျင့်ဝတ်တွေကို မသင်ပြပေးခဲ့ဘဲ “အေးပါဟယ်။ပေးချင်သလောက်သာပေး” ဟုဆိုတတ်သော ကျမကိုယ်ကျမလည်း အလွယ်လိုက်ပြီးကိုယ်နဲ့မဆိုင်သလိုများနေခဲ့မိသလား။ပြန်တွေးမိတိုင်း ကျမကိုယ်ကျမလိပ်ပြာမလုံချေ။

Recycleပစ္စည်းဝယ်သူဈေးသည်တွေထဲမှာ ကျမခုချိန်ထိ မှတ်မိနေသူများထဲတွင် ဌေးကြိုင်လည်းပါဝင်သည်။ ကျမတို့က အိမ်ကလူကြီးတွေခေါ်သလို ဌေးကြိုင်ဟုသာ လွယ်လင့်တကူလိုက်ခေါ်သော်လည်း ထိုစဉ်ကသူသည် အသက်သုံးဆယ်ကောင်းစွာကျော်နှင့်ပြီးဖြစ်သည် ။ဌေးကြိုင်သည် အရပ်ရှည်ရှည်၊ပိန်ပိန်မဲမဲ၊ဆံပင်ကောက်ကောက်နှင့် ကုလားသွေး တစ်ဝက်ကျော်ကျော်နှောသူတစ်ဦးဖြစ်ပြီး အခြားသောRecycle ပစ္စည်းဝယ်သူဈေးသည်များနှင့်မတူသည့်ထူးခြားချက်မှာ ခေါင်းပေါ်ရွက်သော၊ ပခုံးမှာထမ်းပိုးဖြင့်ဆိုင်းရသော နှီးတောင်းမျိုးကိုမသုံးဘဲ သူကိုယ်တိုင်ဆင်ထားသော သစ်သားတွန်းလှည်းကလေးကို တွန်းတွန်းပြီးတစ်လမ်းဝင်တစ်လမ်းထွက်
လမ်းလျှောက်ဈေးဝယ်ခြင်းဖြစ်သည်။ သူ့ဈေးခေါ်သံမှာလည်း ဆွဲဆွဲငင်ငင်အသံနေ အသံထားနှင့်နားစွဲလွယ်ပြီး ဒီအသံကြားတာနှင့် အိမ်ရှေ့ပြေးမကြည့်ရဘဲ ဌေးကြိုင်လာပြီဆိုတာ တန်းသိရသည်။
“ဒန်အိုးဒန်ခွက်တွေဝယ်တယ်။
နို့ဆီခွက်တွေဝယ်တယ်။
ဗလာစာအုပ်သတင်းစာဟောင်းတွေဝယ်တယ်။
ဘက်ထီအိုးအခန်းအပျက်တွေဝယ်တယ်”။
ဘက်ထရီအိုးကို အသံဆက်ပီး ဘက်ထီအိုး ဟုအသံထွက်ကာ အဆုံးသတ်လေသံ“ဝယ်တယ်” ဆိုသောနေရာမှာ ဌေးကြိုင်က မာန်ပါပါဌာန်ပါပါ “ဝယ်…ဒယ်” ဟုအသံနေအသံထားနှင့် ဆွဲပြီး အော်တတ်သည်။

ဌေးကြိုင်သည် ဆယ်တန်းကိုဘီနှင့်အောင်သည်ထိပညာသင်ဖူးသူဖြစ်သဖြင့် အင်္ဂလိပ်စာတတ်ပြီး ဗဟုသုတရှိသူလည်းဖြစ်သည်။ သူ့တွန်းလှည်းလေးထဲတွင် ဂါးဒီယင်းသတင်းစာတချို့နှင့် မင်္ဂလာမောင်မယ်၊ပူတူးတူးလေးစာအုပ်များသပ်သပ်ဖယ်ထားတာတွေ့သဖြင့်မေးကြည့်ရာ
“ကျနော်နဲ့ကျနော့်သမီးလေးဖတ်ဖို့ဗျာ” ဟုဆိုသည်။ကျမတို့အိမ်မှ သူ့ကိုဈေးခေါ်ရောင်းလျှင် အမြဲလိုလို ရေတောင်းသောက်တတ်သည် ။သောက်ရေကိုအားရပါးရသောက်ကာ သူ့ခေါင်းပေါ်ဆောင်းထားသော စစ်စိမ်းရောင်ဦးထုတ်ကိုချွတ်ပြီး ယပ်တဖြတ်ဖြတ်ခပ်ရင်း သူ့လက်သုံးစကား “ခေတ်ကြီးများကောင်းလို့ကတော့ဗျာ။ ဌေးကြိုင်တို့ဒီအလုပ်မလုပ်သေးဘူး” ဟု ပြောလေ့ရှိသည်။ တခါတရံ ၅နှစ်အရွယ်သူ့သမီးလေးကို ကျောင်းစိမ်းဂါဝန်လေးဝတ်လျက် Recycleပစ္စည်းများနှင့်အတူ တွန်းလှည်းထဲထည် ့တွန်းလာတာမြင်ရဖူးသည်။ “မိန်းမကစိတ်ဆိုးပြီး အိမ်ပေါ်ကဆင်းသွားလို့ဗျာ။ ကလေးကျောင်းပို့မယ့်သူမရှိဘူး”ဟုညည်းသည်။ ကလေးက လွယ်အိတ်ကိုစလွယ်သိုင်းထားကာ ဆိုးဆေးမကင်းသောရေခဲထုတ်အနီရဲရဲကိုစုတ်ရင်း တွန်းလှည်းထဲ ့ငုတ်တုတ်ထိုင်ပါလာတတ်သည် ။ဌေးကြိုင်ကသူ့စစ်စိမ်းရောင်ဦးထုတ်ကို ကလေးခေါင်းပေါ်ဆောင်းထားပေးရာ ကလေးခေါင်းနှင့်မတော်သဖြင့် ရှေ့သို့ငိုက်ကျနေသည်။
“ကျနော့်သမီးလေးကြီးလာရင်တော့ ဒီလိုပင်ပင်ပန်းပန်းအလုပ်စေချင်ဘူး။ ပညာတတ်ပြီးအနေချောင်စေချင်တယ်။
ခေတ်ကြီးမြန်မြန်ကောင်းပါစေဗျာ။”တွန်းလှည်းထဲကRecycleပစ္စည်းတွေကြားမှာ ငုတ်တုတ်ထိုင်နေသောကလေးက သူ့အဖေဘာပြောသည်ကို ကောင်းကောင်းနားမလည်သော်လည်း အဲဒီလိုပြောလျှင် မျက်နှာပေါ်ငိုက်ကျနေသော ဦးထုတ်လေးကိုပင့်တင်ပြီး တခိခိလိုက်ရယ်တတ်သည်။ပြီးလျှင် ချိန်ခွင်ချိန်နေသောသူ့အဖေလက်ထဲသို့ အလေးတုံးလေးတွေ တစ်ခုစီကမ်းပေးတတ်သည်။ဌေးကြည်က “ဟဲ့သမီး။အဖေအလုပ်လုပ်နေတယ်။လာမရှုပ်နဲ့” ဟု ငေါက်တတ်သည်။

အရင်းအနှီးမရှိသဖြင့် အခြားနည်းဖြင့်Recycleပစ္စည်းရှာသော အလုပ်လုပ်ကြသူများမှာ လမ်းဘေးအမှိုက်ပုံများထဲမှာ ထိပ်ဖျားသံချွန်ပါသောတုတ်ချောင်း ရှည်တစ်ချောင်းဖြင့်ထိုးဆွပြီး ပလတ်စတစ်ခွံ၊ရေသန့်ဗူးခွံ၊ငါးသေတ္တာခွံ ၊နို့ဆီခွက်နှင့်အခြားRecycleပစ္စည်းကောက်ကြသော အသက်၆နှစ်ရနှစ်မှ ၁၆နှစ်လောက်ထိ လူငယ်များဖြစ်သည် ။သူတို့ပခုံးပေါ်မှာ ဆာလာအိတ်၊ ဂုံနီအိတ်လိုအိတ်ကြီးများ ထမ်းထားပြီး အမှိုက်ပုံမှ ရှာဖွေစုဆောင်းရသောRecycleပစ္စည်းများကို အဲဒီ့အိတ်ထဲပစ်ထည့်ပြီး စုဆောင်းကြသည်။သူတို့ကို မနက်စောစောရပ်ကွက်အမှိုက်ပုံတွေနားနှင့် နောက်ဖေးလမ်းကြားတွေမှာ အတွေ့များသည်။သူတို့လာလျှင် နောက်ဖေးလမ်းကြားမှခွေးလေခွေးလွင့်များက တဝုတ်ဝုတ်နှင့် ဆူညံစွာဟောင်ကြသည်။နွေရာသီမှာ တချို့ကလေးများ ခွေးရူးကိုက်ခံရသည်။ပလတ်စတစ်ကောက်သော အချို့ကလေးများသည် အိမ်ရှေ့နတ်စင်မှာ နတ်တင်ထားသော ကောက်ညှင်းထုတ်၊ငှက်ပျောသီးစသောစားစရာများကိုအိမ်ရှင်လစ်ရင် ယူစားတတ်ကြသည် ။နောက်ဖေးလမ်းကြားမှာ လှမ်းထားသော ထဘီများကိုလည်း အခြေအနေကြည့်ပြီး အလစ်သုတ်တတ်ကြသည်။အိမ်ရှင်မိလျှင် အိမ်ရှင်၏ဆူသံပူသံကျိန်ဆဲသံနှင့် အလစ်သုတ်သူကလေး၏ “မရှိလို့ပါဗျာ။မရှိလို့ခိုးမိပါတယ်ဗျာ။” ဆိုသောရှိခိုးမတတ်တောင်းပန်သံတို့ ကိုရောရွေ့ကြားရပြီး အိမ်ရှင်ကကလေးလက်ဆွဲကာ ရပ်ကွက်ကောင်စီရုံးသို့ခေါ်သွားတာ မြင်ရသည်။

ထိုကဲ့သို့ ငွေရင်းမရှိသဖြင့် အမှိုက်ပုံမှာRecycleပစ္စည်းများလိုက်ကောက်ပြီး ပြန်ရောင်းသောကလေးများ၏ တနေ့ဝင်ငွေမှာ တစ်ရာကျော်ဝန်းကျင်ရှိပြီး သူတို့သည် ညပိုင်းမှာလည်း စံပယ်ပန်းများ လမ်းပေါ်ထွက်ရောင်းကြပြန်သည်။သူတို့သည် လှိုင်မြစ်တစ်ဘက်ကမ်းနှင့်ြိမို့စွန်မြို့ဖျား၊မြို့သစ်မှာနေထိုင်ကြသည်။ ကျမပြည်ပထွက်လာခါနီးတွင် ရပ်ကွက်ထဲမှာ ထိုဈေးသည်ကလေးများတဖြည်းဖြည်းအတွေ့ရနည်းသွားသဖြင့် မေးကြည့်ရာ တချို့ကတပ်ထဲလိုက်သွားသည်ဆိုသည်။တချို့က ကိုရင်ဝတ်သွားသည်ဆိုသည်။တချို့က ထိုင်း-ဗမာနယ်စပ်သို့ အလုပ်သွားလုပ်ကြသည်ဆိုသည်။

လူလတ်ပိုင်း၊လူကြီးပိုင်းများလည်း ကလေးများလို Recycleပစ္စည်းများများ လိုက်ကောက်တာ တွေ့ရပြန်သည်။မောင်ထော်လေးလမ်းကအမှိုက်ပုံမှာ  နံနက်စောစောပလတ်စတစ်ကောက်သူတစ်ယောက် အမှိုက်ပုံမှဗုံးပေါက်ကွဲသဖြင့် သေဆုံးသွားသည့်သတင်းကို ထိုစဉ်ကသတင်းစာမှာဖတ်လိုက်ရသည်။ Recycleပစ္စည်းများနှင့် လူ့အသက်တစ်ချောင်း ဘယ်အရာကတန်ဖိုးပိုကြီးပြီး ဘယ်အရာကိုအချို့အချို ့သောလူတွေက ပိုပြိီး
တန်ဖိုးထားကြပါသလဲ။မတွေးစကောင်းတွေးစကောင်း ကျမတွေးခဲ့ဖူးပါသည်။

ဒီနိုင်ငံရောက်လာတော့ ကျမမြင်တွေ့ရသော Recycleပစ္စည်းဝယ်ယူသည့်ဆိုင်များမှာ အမြင်အားဖြင့်ခမ်းနားပါ။သို့သော် သူတို့သည် စည်းစနစ်နှင့်လူသားအရင်းအမြစ်တန်ဖိုးကို အပြည့်အဝရရှိကြသည်။ဆိုင်တစ်ဆိုင်တွင် ဝန်ထမ်းလေးငါးဦးအနည်းဆုံးရှိပြီး သူတို့သည် စားဝတ်နေရေးမပူပင်ရသော အခြေခံဝင်ငွေကို နေပူထဲမိုးရွာထဲ ခြေတိုအောင် လမ်းမလျှောက်ရဘဲ လောက်ငစွာရရှိသည်။ Recycleပစ္စည်းများကို ကိုင်သောအခါ လက်နှင့်တိုက်ရိုက်မထိတွေ့ရဘဲ ရာဘာလက်အိတ်များဝတ်ရမည်ကို ကောင်းစွာနားလည်သဘောပေါက်ပြီး အမြဲလိုလိုဝတ်ဆင်ကြသည်။ သူတို့အလုပ်လုပ်လို့ပျော်အောင် ဘေးမှာကက်ဆက်ကလေးတစ်လုံးနှင့်မြူးကြွသောမက်ဆီကန်တေးသံများကို ဖွင့်ထားပေးသည်။
နေ့လည်စာစားချိန်သပ်သပ်ရှိပြီး  အသစ်စက်စက်ရေသန့်ဗူးများကိုသာ တစ်ယောက်တစ်ဗူးစီ ဖောက်သောက်ကြသည်။ အလုပ်သမားအများစုမှာ ဌေးကြည်လို အင်္ဂလိပ်စာမတတ်ရုံမက အင်္ဂလိပ်စကားပင်မပြောတတ်ကြပါ။သူတို့ဘာသာ Spanishခေါ် မက်ဆီကန်စကားသာအချင်းချင်းပြောကြပြီး အခြားRecycleပစ္စည်းလာရောင်းသူများနှင့် ခြေဟန်လက်ဟန်ပြောပြီး ဆက်ဆံကြသည်။

သူတို့ဝယ်ယူထားသော Recycleပစ္စည်းများကို တစ်မျိုးစီခွဲကာထည့်ထားသော ကွန်တိန်နာနောက်တွဲနှင့်တူသော သိုလှောင်ခန်းကြီးပြည့်လျှင် မြို ့နယ်အသီးသီးက ဒိုင်များကလာယူသည်။ပြီးလျှင် တရုတ်ပြည်ဘက်ပို့သည့်အခါပို့သည်။အမေရိကားထဲ
ပြန်လည်လည်ပတ်သည့်အခါ လည်ပတ်သည်ဟုဆိုသည်။ထိုRecycleပစ္စည်းများသည် လက်သုတ်စက္ကူူ၊စက္ကူအိတ်၊အချိုရည်ဗူးခွံများအဖြစ် တဖန်ပြန်လည်ပတ်ပြီး ဈေးကွက်ကိုရောက်လာပြန်သည်။ စားသုံးသူများ အနရာယ်ကင်းအောင် သေချာစိစစ်ပြီးမှ ပစည်းအသစ်များအဖြစ် ပြန်လည်ထုတ်လုပ်သည်။ ကျမတို့နိုင်ငံမှာတော့  အကြော်ဝယ်လျှင် အကြော်ထည့်ပေးသော စက္ကူအိတ်မှာ ခဲတံနှင့်စာများရေးထားသောဗလာ စာအုပ်အဟောင်းမှစက္ကူများ
နှင့် ထုတ်ပေးတတ်တာ ဖြတ်ကနဲသတိရလိုက်ပြန်သည်။ခဲသားဖြင့်ရေးထားသောစာလုံးများမှာအကြော်ဆီများစွဲ၊လူစားသောအကြော်များမှာ ခဲဆိပ်တွေသင့်…။ပြန်လည်သန့်စင်လည်ပတ်ပြီး စားသုံးသူများလက်ထဲပြန်ရောက်လောသော အချိုရည်ဖန်ပုလင်းများ၏နှုတ်ခမ်းအနားသတ်များမှာလည်း သံချေးများအရစ်လိုက်ကို မမြင်ချင်ပါဘဲမြင်နေရပါသဖြင့် မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ပိုက်နှင့်မြန်မြန်စုပ်သောက်ပစ်ခဲ့ဖူးသည်။

ယခုသူတို့နိုင်ငံမှာတော့ အစိုးရကိုယ်တိုင်က ပတ်ဝန်းကျင်ထိန်းသိမ်းရေးစနစ်ကိုအဓိကထားရာ ပတ်ဝန်းကျင်ထိန်းသိမ်းရေးအတွက် မရှိမဖြစ်နေရာကပါဝင်သော Recycleပစ္စည်းဆိုင်များကို ပံ့ပိုးအားပေးသည်။လူတွေကိုယ်တိုင်ကလည်း အခြေအနေမဲ့၊အိမ်ယာမဲ့များမှစပြိီး ကျောင်းသားကျောင်းသူများအဆုံး စိတ်ဝင်တစားပူးပေါင်းဆောင်ရွက်ကြရာ Recycleပစ္စည်းဆိုင်များသည် တပတ်ကိုရရက်၊မနက်၁ဝနာရီမှညနေ၅နာရီထိ သူတို့၏ဆူဆူညံညံအသံများနှင့်အတူ စည်စည်ကားကားရှိလှပေသည်။

တစ်နေ့ ကျမအိမ်နှင့်ဖုန်းပြောဖြစ်ရင်း စကားစပ်မိသဖြင့် “ဌေးကြိုင်”အကြောင်းမေးသောအခါ ကျမအဒေါ်က“ဟဲ့..ဌေးကြိုင်ကဘာဖြစ်ရမတုန်း။သူဒီလိုဘဲ တွန်းလှည်းနဲ့လမ်းထဲလာနေတာပဲ။လူတော့ နဲနဲအိုသွားတာပေါ့ဟယ်။သူ့သမီးလေးက ဒီနှစ်၉တန်းဖြေမယ်ဆိုလား”ဟုဖြေပါသည်။နိုင်ငံခြားမှာ အနေအထိုင်ကြာသော ကျမတို့မြန်မာနိုင်ငံမှထွက်လာသူအချို့ ပြောကြဆိုကြဆွေးနွေးကြတာ ကြားဖူးသည်။ကမ္ဘာ့ထိပ်ဆုံးနိုင်ငံနဲ့ကမ္ဘာ့အောက်ဆုံးနိုင်ငံ တခုခုဆို သွားသွားမယှဉ်နဲ့လေ။ ဘယ်လိုလုပ်တူနိုင်မှာလဲ ဆိုတာမျိုး။ရှေ့ကိုလျှောက်မှာ တည့်တည့်မလျှောက်ဘဲ ဘာလို့နောက်ပြန်လှည့်လှည့်ကြည့်နေတာလဲ ဆိုတာမျိုး။လူတစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး ခံယူချက်တစ်မျိုးစီကွဲလွဲပိုင်ခွင့်ရှိသည်ဆိုသော်လည်း  ကမ္ဘာ့ထိပ်ဆုံးတိုင်းပြည်မှာနေထိုင်သည်ဖြစ်စေ အောက်ဆုံးတိုင်းပြည်မှာနေထိုင်သည်ဖြစ်စေ ကျမတို့သည် လူသားစံချိန်မီ ဉာဏ်ရည်ပြည့်ဝသောဦးနှောက်တစ်လုံး ၊ခြေနှစ်ဘက်၊လက်နှစ်ဘက်ရှိသောခနာကိုယ်ကို ပိုင်ဆိုင်သော လူသားများဖြစ်ကြတာချင်းတော့ တူညီကြသည်မဟုတ်ပါလား။ ကမ္ဘာ့အကောင်းဆုံးနိုင်ငံကြီး၏အကောင်းဆုံး အခွင့်အရေးများအားလုံးကို ကျမတို့ကမ္ဘာ့နောက်ဆုံးနိုင်ငံငယ်လေးမှာနေထိုင်သူတွေ ရကိုရရပါမည်ဟု ကျမဘယ်တုန်းကမှ လောဘမတက်ခဲ့မိပါ။ သို့သော်လည်း လူသားချင်းအတူတူ အသက်ရှင်ရပ်တည်နေရသည့် အခြေခံမျဉ်းတစ်ကြောင်းကတော့ တပြေးထဲမဟုတ်ရင်တောင် မျဉ်းကြောင်းတကြောင်းထဲပေါ်ရပ်တည်နေရတာမျိုးတော့ ဖြစ်သင့်သည်ဟု တွေးမိပါသည်။ အဲလိုတွေးမိတိုင်းလည်း “ခေတ်ကြီးများကောင်းလို့ကတော့ဗျာ။ ဌေးကြိုင်တို့ ဒီအလုပ်မလုပ်သေးဘူး”ဟု  ညည်းညူသလိုလို၊ ရီစရာမောစရာလိုလိုနှင့် မျှော်လင့်ခြင်းမကင်းသောလေသံဖြင့် မကြာခဏပြောလေ့ရှိသော လွန်ခဲ့သောဆယ့်ငါးနှစ်က ဌေးကြိုင်၏စကားသံကို သံပြင်းမချဖြစ်ဘဲ နားထဲပဲ့တင်ထပ်ကြားယောင်မိပါသည်။

ညိုခက်ကျော်
နိုဝင်ဘာ၂၀၊၂၀၁၂

–
မှတ်ချက်။  ။ မန္တလေးဂဇက် နိုဝဝ်ဘာလထုတ် ၂၀၁၂တွင် ပုံနှိပ်ဖေါ်ပြပြီးဖြစ်သည်။