မင်းခိုက်စိုးစန်၏ အပိုင်းအစများ (ကလေးအတွေး)

မင်းခိုက်စိုးစန်၏ အပိုင်းအစများ (ကလေးအတွေး)

(၁)

“သား…ကျောင်းမသွားချင်ဘူးမေမေ´´

“ဘာဖြစ်လို့လဲသားရဲ့´´

“ကျောင်းရောက်ရင် သားကို ကကြီးရေးပြပါလု်ိ့

ခိုင်းလိမ့်မယ်မေမေရဲ့´´

“ဒါများ….ဘာခက်လို့လဲ သားရယ်၊ ရေးပြလိုက်ပေါ့´´

“မေမေ ဘာသိလို့လဲ၊ ကကြီးရေးပြီးရင် သူတို့က ခခွေးပါ ဆက်ပြီးရေးခိုင်းကြဦိးမှာ…..´´

(၂)

အဲဒီဟာသထဲက ကလေးငယ်ရဲ့ စဉ်းစားပုံ စဉ်းစားနည်းဟာ

လူကြီးတွေအတွက် ရယ်စရာ ဖြစ်ကောင်းဖြစ်နေမှာပါ။

ဒါပေမယ့် တစ်ဖက်က ပြန်စဉ်းစားရင် ကလေးငယ်ဟာ(သူ့ကိုယ်သူတော့)

အင်မတန်မှ အမြော်အမြင် ကြီးမားစွာစဉ်င်္းစားဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်လို့ အောက်မေ့မှာမလွဲပါဘူး။

မှန်ပါတယ်။ သူ့မှာလည်း ကလေး တစ်ယောက်ရဲ့ အတိုင်းအတာနဲ့ မြော်မြင်ဆင်ခြင်ကြည့်တဲ့

စဉ်းစားနည်း(Speculative Thinking) ရှိနေတာပဲမဟုတ်လား။

အမေ လုပ်တဲ့သူက “ကကြီး´´ရေးခိုင်းရင် “ကကြီး´´ရေးလိုက်၊

“ခခွေး´´ ရေးခိုင်းရင် “ခခွေး´`ရေးလိုက်၊ “ဂငယ်´´ ရေးခိုင်းတဲ့

အခါကျတော့လည်း “ဂငယ်´´ရေးလိုက်ပေါ့လို့ စဉ်းစားတယ်။

အဲဒီလို တစ်ခုချင်းစီ ဖြတ်သန်းရင်းနဲ့ သူ့သားငယ်ဟာ တဖြည်းဖြည်းနဲ့
စာတတ်မြောက်တဲ့သူ

တစ်ယောက် ဖြစ်လာမယ် ဆိုတဲ့စိတ်နဲ့ “နိဂုံး´`တစ်ခုကို ဆင်ခြင်ထားတယ်။

ကလေးငယ်ရဲ့ ဆင်ခြင်မှုကလည်း မမှာယွင်းပါဘူး။

“ကကြီး´´ ပြီးရင် “ခခွေး´´၊ “ခခွေး´` ပြီးရင် “ဂငယ်´´ စသည်ဖြင့် မဆုံးတမ်းလာတော့မယ်ဆိုတာ

သူလည်းတွေးနေမိတာပဲ။

ဒါပေမယ့် ကလေးငယ်ရဲ့ “နိဂုံး´´ကျတော့

“အဲသည်လိုဒုက္ခ (စာလုံးတွေ တစ်ခုပြီးတစ်ခု သင်နေရတာကို

ကလေးငယ်ကတော့ ဒုက္ခ လို့ထင်မှာပေါ့) အဆင့်ဆင့် ကို

ရေရှည် မခံစားရဖို့ ´´ ရည်ရွယ်ချက်ဖြစ်တယ်။ တိုတို ပြောရရင် “သက်တေင့်သက်သာနေရရေး´´

ဖြစ်တယ်။

ဒါကြောင့် ဒီဒုက္ခကို စောစောစီးစီးလမ်းစဖြတ်တဲ့အနေနဲ့ “ကျောင်းမသွားချင်ဘူး´´လို့ပြောလိုက်တာပါ။

(၃)

ကျွန်တော်တို့ လူကြီးတွေကကော ဘာထူးသလဲဟု တွေးမိပါတယ်။

ကျွန်တော်တို့တွေဟာ လူ့ဘဝကို ရပြီဆိုကတည်းက

ဒုက္ခသင်ခန်းစာရဲ့ ပထမဆုံး အက္ခရာ ဖြစ်တဲ့ “ကကြီး´`ကို စ ရေးခဲ့ရပါပြီ။ အသက်ကြီးလာတာနဲ့ အမျှ

“ခခွေး´´တွေ “ဂငယ်´´တွေကို ဆက်တိုက် တွေ့လာရဦးမှာပါ။

ဘဝဆိုတာ ဒုက္ခ ဆိုတဲ့ အက္ခရာတွေကို သင်ကြားပြဌာန်းထားတဲ့

စာအုပ်ကြီးတစ်အုပ် ဖြစ်ပါတယ်။

ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်တို့တွေဟာ ဘယ်သူက ဒီဒုက္ခဆိုတဲ့ အက္ခရာကို
သင်ကြားချင်ကြလို့လဲ။

ဒုက္ခတစ်ခုချင်းစီနဲ့ တွေ့ကြုံရတိုင်း မပြီးသေးဘူးလား၊ အပြီးဆုံးနိုင်သေးဘူးလားလို့

ညည်းတွားကြတာချည်းပဲ မဟုတ်လား။

(၄)
တကယ်ဆိုရင် ဒုက္ခတွေကို ရင်ဆိုင်တဲ့နည်းက သိပ်

အဆန်းတကြယ်မဟုတ်ပါဘူး။ခက်ခက်ခဲခဲလည်းမဟုတ်ပါဘူး။

“ကကြီး´´ဒုက္ခနဲ့ ကြုံရင် “ကကြီးကို´´ရေးချလိုက်၊ “ခခွေး´´ ဒုက္ခနဲ့ကြုံအခါ

`ခခွေး´` ကို ရေးချလိုက်ရုံပါပဲ။

ဒီလိုပဲ ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ဖြတ်သန်းသွားကြရအောင်။

ဒါမှ တကယ်လူကြီး အတွေးဖြစ်ပါတယ်။

(၅)
ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်တို့အားလုံးက ညည်းတွားနေကြတယ်။

စိတ်ပျက်နေကြတယ်။ လောကဆိုတဲ့ ကျောင်းကို မတက်ချင်ဘူးဆိုပြီး ကျောင်းပြေးချင်နေကြတယ်။

ကျွန်တော်တို့ ဆင်ခြင်မှုရဲ့ “နိဂုံး´´က

ဘဝကို နားလည်တတ်မြောက်ဖို့မဟုတ်ပဲ “သက်တောင့်သက်သာ

နေထိုင်ဖို့´` ရည်ရွယ်ထားကြတာကု်ိး။

တကယ်တော့ ကျွန်တော်တို့ တတွေဟာ ……

အသက်ကြီးနေတဲ့ ကလေးငယ်တွေပါပဲ။

မင်းခိုက်စိုးစန်

==========================

ကလေးနှစ်ယောက် ဆရာဝန်ထံရောက်လာသည်။

ဆရာဝန်က “ဘာဖြစ်လို့လဲ သားတို့”ဟုမေးသောအခါ

ကလေးငယ်တစ်ယောက်က…

“ကျွန်တော် ဆယ်ပြားစေ့ကို မျိုချလိုက်မိတယ် ခင်ဗျ”

ထိုအခါ ဆရာဝန်က ဘေးမှပါလာသော အခြားကလေးငယ်ကို ကြည့်လိုက်သည်။ ထိုကလေးက အော်ဟစ်ငိုရှိုက်နေသည်။

“နေစမ်းပါဦီး၊မင်းကရော …ဘာဖြစ်လို့ငိုနေတာလဲ”

ကျန်ကလေးငယ်က ရှိုက်သံကြားမှ ဖြေသည်။

“သူမျိုချလိုက်တဲ့ ပိုက်ဆံက ကျွန်တော့်ပိုက်ဆံ ခင်ဗျ”

………………..

ကျွန်တော်တို့ လူကြီးတွေရော ဘာထူးလို့လဲဟု

ကျွန်တော်တွေးမိသည်။

သူတပါး၏ဒုက္ခကို စာနာဖို့ထက်

“ကိုယ့်ပိုင်ဆိုင်မှု ဆုံးရှုံးနစ်နာခြင်း” ကိုသာ ပိုပြီး အဓိကကျသည်ဟု အောက်မေ့တတ်ကြသည် မဟုတ်လား။

“တိုက်တန်းနစ် သင်္ဘောကြီးမြုပ်ပြီး

လူပေါင်းများစွာ သေဆုံးသွားရသည်ဟူသည့်

သတင်းကိုကြားရသည့်အခါ ကျွန်တော် ထွေထွေထူးထူး မခံစားရပါ။

ဝမ်းမနည်းမိပါ။

အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ထိုအချိန်တွင် ကျွန်တော်

ခေါင်းကိုက်နေသောကြောင့်ဖြစ်သည်။”

……ဟူသော စားသားတစ်ပိုင်းတစ်စကို ကျွန်တော် ဖတ်ရဖူးပါသည်။

သည့် အတွက် ထူးခြားပြီး မအံ့ဩမိတော့ပါ။

လူဆိုသည်မှာ “ကိုယ့်ဒုက္ခသာလျှင် အကြီးကျယ်ဆုံး”ဟု သဘောထားတတ်ကြသူများဖြစ်သည်။

အရေးကြီးသော လူနာတစ်ယောက်ကို

မြောက်ဥက္ကလာဆေးရုံ ကြီးသို့ပို့ရန်

တက္ကစီတစ်စီး လက်ပြပြီး တားခဲ့သည်။ တက္ကစီ ဒရိုင်ဘာက

ညဥ့်နက်နေပြီဟုပြောကာ

၂၅၀ဝိ/ -တောင်းသည်။

“လျှော့ပါဦးဗျာ၊ လူနာက…….”

ကျွန်တော် စကားကို ဆုံးအောင်ပြောခွင့်မရလိုက်ပါ။

ကားဆရာက ဒေါသ တကြီးမောင်းထွက်သွးသည်။

“သူ့ဆယ်ပြားစေ့ကို ကျွန်တော် မျိုချခဲ့မိပါသလား”

သူ့အတွက်တော့ လူတစ်ယောက်၏အသက်ထက် ငွေ၂၅၀ဝိ/က ပိုအရေးကြီးနေပေလိမ့်မည်။

ကျွန်တော် သူ့ကိုစိတ်မဆိုးမိပါ။

ရဂယ်သာ ရယ်မောနေချင်ပါတော့သည်။

ကျွန်တော်တို့သည် (အကယ်စင်စစ်) ကလေးများသာ ဖြစ်ကြပါသည်။

မင်းခိုက်စိုးစန်

…………………
………………….
(၁)

အိမ်သို့ပြန်ရောက်လာသော ကလေးငယ်က
မိခင်ကို သူ့အတွေ့အကြုံပြန်ပြောပြသည်။

“မေမေ…ဒီနေ့ ဘတ်စ်ကားပေါ်မှာ
အန်တီကြီးတစ်ယောက်ရဲ့ ခြေထောက်ကို သား
တက်နင်းမိလိုက်တယ်။ သားက တောင်းပန်လိုက်တယ်။
ဒါနဲ့ အန်တီကြီးက သားကို
ချောကလက်တစ်ခု ထုတ်ကျွေးတယ်။ ”

“သားက ကျေးဇူးတင်ပါတယ်လို့ ပြောလိုက်ရောလား”

“ဟင့်အင်း….သူ့ရဲ့ နောက်ထပ် ခြေထောက်တစ်ဖက်ကို
တက်နင်းလိုက်တယ်”

……………

(၂)

ကျွန်တော်တို့ လူမှုဆက်ဆံရေး နယ်ပယ်ထဲမှာ
Handicapပေးထားရတဲ့သူတွေ ရှိပါတယ်။

Handicapဆိုတာက ပစားပေးထားတဲ့ သဘောကို ဆိုတာပါ။
ကစားပွဲတွေမှာဆိုရင် အမှတ်ကြောပေးထားတာပေါ့။
ကိုယ်နဲ့ စစ်တုရင်ထိုးမယ့်သူဟာ ကိုယ့်အောက်
နိမ့်ကျတဲ့ စွမ်းရညရှိသူဖြစ်နေရင် သူ့ရဲ့ အားနည်းချက်ကို

သက်ညှာတဲ့အနေနဲ့ ကိုယ့်ဘက်က ဘစ်ရှော့အရုပ်တစ်ရုပ်၊
ဒါမှမဟုတ်………မြင်းရုပ်တစ်ရုပ် ပွဲမစခင်ကတည်းက အကျဆုံးခံပြီး
လျှော့ကစားတာပါ။

ဒါမှ တရားမျှတမှုရှိမယ်လို့ ယုံကြည်တာကိုး ။

လူ့အသိုင်းအဝိုင်းထဲမှာလည်း ဒီလိုပဲ။ တချို့ လူတွေကို
အကြောင်းကြောင်းကြောင့် (သနားလို့၊ အားနာလို့) ပစားပေးသက်ညှာထားတာတွေရှိပါတယ်။

ဒါပေမယ့် ခက်တာက သူတို့ထဲက တချို့လူတွေမှာ
တမင်သက်ညှာမှန်းမသိကြဘူး။ ရောင့်တက်လာကြတယ်။

ကလေးဆိုးကြီးတွေလိုပဲ။

ကိုယ့်ခြေထောက်ကိုတက်နင်းပြီး တောင်းပန်လို့
ကိုယ်ကသနားအားနာတာနဲ့
ချောကလက်တစ်ခု ထုတ်ကြွေးလိုက်မိပါတယ်။ သူတို့က နောက်ထပ်ခြေထောက်တစ်ဖက်ကို
ထပ်ပြီးနင်းကြပြန်ရော။

ကဲ…မခက်ဘူးလား။

တချို့ အိမ်တွေ၊ တချို့ဆိုင်တွေမှာ …..

(အားနာလို့ လိုက်လျောတာ အတယ်လို့ မထင်နဲ့)ဆိုတဲ့ ဆိုင်းဘုတ်ကို
တွေ့တွေ့နေရတော့ “ဪ…သူတို့လည်း ခဏခဏ ခြေထောက်နင်းခံရရှာတယ်ထင်ပါရဲ့”

လို့ တွေးပြီး ပြုံးမိတယ်။

ဟုတ်တယ်လေ…။မကောင်းတတ်လို့ အလျော့ပေးနေရတာမှန်ပေမယ့် ခဏခဏဖြစ်လာတော့လည်း ဘယ်သူသည်းခံနိုင်မှာလည်း။
အားလုံးက ပုတုဇဉ်တွေပဲ မဟုတ်လား။

…………….
(၃)

ကျွန်တော့် မိတ်ဆွေ တစ်ယောက်ကတော့
အဲဒီဆိုင်းဘုတ်ကို တစ်မျိုးဖတ်မိရှာတယ်။

(အားနာလို့လိုက်လျောတာ “အတယ်” လို့ မထင်နဲ့တဲ့။)

သူကအဲဒီလိုဖတ်ပြီးတော့ ကျွန်တော့်ကို လာမေးနေတယ်။
“ဟေ့ကောင်…အတယ်ဆိုတာ တရုတ်လို အဖေကိုပြောတာ မဟုတ်လား…တဲ့။

သူဖတ်သလိုမျိုးဆိုရင် သူ့အဓိပါယ်နဲ့ သူတော့မဆိုးပါဘူးလို့ တွေးမိသား။

ဟုတ်တယ်လေ………။

နောက်ထပ် ချောကလက် တစ်ခု ထပ်လိုချင်လို့
အားမနာ၊ပါးမနာ သူများခြေထောက်
ထပ်နပ်နင်းတဲ့ သူရဲ့ အတွေးဟာ “ကလေးအတွေးပါ” ။
ကျွန်တော် ပြောခဲ့ပြီးသားပဲ။
အဲဒီလူတွေဟာ ကလေးတွေ၊ ကလေးဆန်တဲ့ လူတွေပါ ဆိုတာ။

သူတို့ကို ဘယ်သူက ရေရှည်မှာ သည်းခံနိုင်မှာလဲ။ အလွန်ဆုံး သူ့
အဖေ၊အမေပဲပေါ့။ ကျန်တဲ့သူတွေကတော့ ကြာလာတာနဲ့အမျှ စိတ်ပျက်လာမှာသေချာပါတယ်။

ဒါပေမယ့် ကလေးအတွေးဆိုတာ ခက်သားလား။

ကိုယ့် အဖေ၊အမေအပေါ် ဆိုးချင်တိုင်း ဆိုးလို့ရရုံနဲ့
ကျန်တဲ့လူတွေအားလုံးအပေါ်မှာလည်း အဲသည်လို ဆိုးဖို့
“အခွင့်အရေး” ရမယ်လို့ ထင်နေတတ်တာမျိုး။

………………….
(၄)

အဲသည် ကလေးစိတ်၊ကလေးဉာဉ်မျိုးတွေ့ရင်
အားလုံးဝိုင်းပြီးပြုပြင်ပေးကြဖို့လိုပါတယ်။

အဲသည် အပြုပြင်ခံ သူကိုယ်တိုင်ကလည်း
အမှန်တကယ် လိုလိုလားလား ပြုပြင်ချင်တဲ့ ဆန္ဒရှိဖို့လိုပါလိမ့်မယ်။

လောကမှာ အရေးကြီးဆုံးက ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်
အရှိ…..အရှိအတိုင်းတည့်တည့်မတ်မတ် မှန်မှန်ကန်ကန် မြင်တတ်တဲ့
“သတိ”
ရှိဖို့ပါပဲ……….။ ။

မင်းခိုက်စိုးစန်
==============================================================

တစ်စုံတစ်ခုရင်ထဲမှာကျန်ရစ်ခဲ့ရင်ပဲကျေနပ်ပါတယ်

ပျော်ရွှင်သောအနာဂါတ်ဘဝကိုပ်ုင်ဆိုင်နိူင်ပါစေ