ပြည်ထောင်စု မြန်မာနိုုူင်ငံတော် အကြောင်း သိကောင်းစရာ

ပြည်ထောင်စု  မြန်မာနိုုူင်ငံတော် ဆိုတာက တိုင်းရင်းသားလူမျိူးပေါင်းဆုံ အတူတကွ မှီတည်းနေထိုင်သော နိုင်ငံဖြစ်ပါသည်   မြန်မာနိုုူင်ငံအကြောင်း ပြောရမယ်ဆိုရင် categories လေးခုနဲ ပြောရမှာပါ ဘာတွေလဲဆိုတော့ နိုင်ငံရေး စီးပွားရေး ကျမ်းမာရေး နှင့် လူမှူရေး တို့ဖြစ်ပါသည်    ဘာလိုအခုလို ပြောရလဲဆိုရင် နိုင်ငံတစ်နိုင်ငံမှာ နိုင်ငံရေးကောင်းမှ နိုင်ငံတော်ကိုအုပ်ချုပ်သော အကြီးအကဲ နိုင်ငံရဲ leaders တွေကောင်မှ စီးပွားရေးဆိုတာကောင်း နှိုင်မှာ   စီးပွားရေးကောင်းမှ နိုင်ငံသူ နိုင်ငံသားတွေ ဟာ သူတို့ရဲ့ ကျမ်းမာရေးကို စောင့်ရှောက်နိုင်မှာ  အဲဒီမှာ နိုင်ငံရေး စီးပွားရေး ကျမ်းမာရေး တခုမှ မကောင်းရင် အဲဒီနိုင်ငံမှာရှိတဲ့ လူတွေရဲ လူမှူရေး (ကိုယ်ကျင့်တရား   လူမှူပေါင်းသင်း   ဆက်ဆံရေး) တွေဟာ ဘယ်လိုမှကောင်းလာနိုင် စရာအကြောင်းမရှိဘူး   categories လေးခုထဲက ပထမတစ်ခုကနေစပြောရင် အားလုံးသိကြတဲ့အတိုင်းပဲ နိုင်ငံရေးဆိုတာ အာဏာရူးစစ်ဘီလူး အဆိုးရက တိုင်းပြည်အုပ်ချုပ်မင်းလုပ်နေပြီး နိုင်ငံကို ချယ်လှည်ချင်တိုင်း ချယ်လှည် ဘယ်သူသေသေ ငတေမာပြီးယော ဆိုတဲအတိုင်း ရာဇပလင် ဖင်မှာကပ်နေတော့ ဘယ်ဆင်းချင်တော့မလဲ  ဒီအပြင် အထက်ဖားအောက်ဖိ သု့ရဲနောက်လိုက်ခွေးတွေ ကလဲလူတွေကိုမြငတိုင်းကိုက်ချင်တယ် တဆက်တည်းမှာပဲ လက်တစုပ်စာလူတစုက စစ်ဘီလူးပညာမဲတွေနဲပေါင်းပြီး သူတိုရဲ့ကိုယ်ကျိုးအတွက် နိုင်ငံရဲ့အရင်းအမြစ် သယံဇာတတွေကို ထုပ်ဖေါ်ရောင်းချစားသောက်နေတယ်     နိုင်ငံရဲ့အရင်းအမြစ် သယံဇာတတွေဆိုတာက ထုပ်ဖေါ်ရောင်းချရမယ်ဆိုတာ မြှန်ပါတယ် သိုသော် အဲဒီဟာတွေက နိုင်ငံနဲပြည်သူအတွက်ပဲ ဖြစ်ရမယ် not for your company (Htoo, Max and the anothers companies like government parteners).   အဲဒီမှာ နိုင်ငံရေးနဲ စီးပွားရေးက တော့လမ်းဆုံးသွားပြီ     တတိယ category ကတော့ ကျမ်းမာရေးပါပဲ   မြန်မာနိုင်ငံရဲ့ ထက်ဝက်ကျော်သော လူဦးရေယာ                        ကျေးရွာတွေမှာနေထိုင်ကြပါတယ် သိကြတဲအတိုင်းပဲ မြိုမှာတောင်မှ လျှစ်စစ်မီးက မှန်တာမဟုတ် (နေပြည်တော်မပါ) အဲမှာတင်သိသာနေပါပြီ အဆိုး၇ရဲ့စေတနာတွေကို      လမ်းခရီးဆက်သွယ်ရေး ဆိုရင်လဲ ဘုရားဆူးပါပဲ   ကျွန်တော်ရဲကိုယ်တွေကိုပြော၇ရင် ကျွန်တော်က ရွာသားပါ ကျွန်တော်ရွာက ပဲခူးတိုင်း ဧရာဝတီမြစ်နဘေးမှာ တည်ရှိပါတယ် ရွာမှာဆိုရင် သူနာပြုဆရာမ တစ်ယောက်ပဲရှိတယ် ဒါတောင်              ကျွန်တော်ရွာကတော်တော်ကံကောင်းတယ် ဆိုရမယ်   အနီးအနားကရွာတွေမှာဆိုရင်မရှိဘူး    အဲဒီသူနာပြုဆရာမကပဲတရွာဝင် တရွာထွက် လျှောက်သွားပြီးဆေးကုရတယ်  ဆရာမ မနိုင်တဲရောဂါဆိုရင်တော မြိုတက်ပြီး ကုရတော့တာပေါ့    တချိုလူတွေဆိုရင် ဆင်းရဲကြတယ် ဆေးကုချင်ကြတယ် မြိုတက်ပြီး ဒါပေမဲ ပိုက်ဆံမရှိကြဘူး ဆေးရုံတွေမှာဆောင်ပုဒ်ရေးထားတာတွေမြင်ရပါတယ် စရိပ်မျှပေးကျမ်းမာရေးတဲ မျှတော့ပေးပါတယ် 80% လောက်ကိုကပေးရတယ် ဒီကြားထဲ ဆင်းရဲတဲလူဆိုရင် သူနာပြုဆရာမတွေက ဂရုကိုမဆိုက်ဘူး      နောက်ဆုံး category ကတော့ လူမှူရေးပါ ဒီလိုမျိုးအဆိုး၇ရဲ  အဖိအနိုပ်ခံ လက်အောက်မှာနေ နေရတဲဘဝ ယူနီဖောင်းမြင်တိုင်း ဘာမှန်းမသိကြောက်နေရတဲ့ဘဝ စီးပွားရေးဆိုရင်လဲ ချွတ်ချုံကြ    ကျမ်းမာရေးဆိုရင် ဘာအာမခံချက်မှမရှိ ဒီလိုလူမျိုးတွေမှာ လူမှူရေးဆိုတာ ကောင်းနှိုင်ပမလား    လူတိုင်းကိုဆိုလိုတာမဟုတ်ပါဘူး  လက်တဆုပ်စာလူတစုကသာ ချမ်းသာပြီး လူအများစုမှာတော့ ဝမ်းရေးအတွက်ခက်ခက်ခဲခဲ        ရုမ်းကန်လှုပ်ရှားနေရတယ်    လူဆိုတာလောဘသားတွေပဲ ရှိတာထက် ပိုလိုချင်ကြတာ ထုံးစံပါပဲ  ဒါပေမဲ ရှာဖွေစားသောက်ရတာက ခက်ခဲတယ် ကြမ်းတမ်းတယ်ဆိုတော့ နည်းလမ်းမျိုးဆုံသုံးတော့တာပဲ သမာသောနည်းလမ်း မသမာသောနည်းလမ်း အကုန်သုံးတော့တာပဲ   နောက်ဆုံး အမှီးရအမှီးစား ခေါင်းရခေါင်းစား ဆိုတဲ့အလုပ်တွေပါလုပ်တော့တာပဲ   လူတိုင်းကိုပြောတာတော့မဟုတ်ပါဘူး ရှိပါတယ်ရိုးရိုးသားသား လုပ်ကိုင်စားသောက်နေသော လူများကိုဆိုလိုတာမဟုတ်ပါ      လူမှူရေးအကြောင်းကိုထပ်ပြော၇ရင် mandalay gazette မှာပဲ post တစ်ခုဖတ်ဖူးတယ် ဘာလဲဆို တော့   လူတစ်ယောက်က from Yangon to Mandalay  ကို လေယဉ်နဲ သွားတယ် လေယဉ်ပေါ်တက်ခါနီး ကားနဲတဆင့် သွားရတယ်  ကားပေါ်တက်တော့ မြန်မာတွေက အလုအရက် တက်ကြတယ် ဒါပေမဲ နိုင်ငံခြားသားတွေကတော့အေးဆေးပဲ  ဆိုလိုချင်တာက နိုင်ငံခြားသားတွေအမြင်မှာတော့ မြန်မာတွေလူမှူရေးမသိတက် နားမလည်ဘူးပေါ့နော်   အဲဒိနေရာတင်မကပါဘူး                 နေရာအတော်များများမှာ ဒီလိုလုပ်နေကြပါ   ဘာလိုမြန်မာတွေဒီလိုလုပ်ရတာလဲဆိုတော့  သူတိုတွေရဲစိတ်ထဲမှာ ငါဦးမ ငါအရင်ရောက်မ ငါရမှာ ဆို တဲစိတ် ဝင်နေလိုပဲ    အားလုံးကိုချုံကြည်မယ်ဆိုရင် ဘာကြောင့် စီးပွားရေးတွေမကောင်းတာလဲ ကျမ်းမာရေးတွေချိုရွင်းတာလဲ အကျင့်သိလတွေပျက်ပြားတာလဲဆိုတော့ အဓိကအချက်ကတော့ တစ်ချက်ပဲ  နိုင်ငံအုပ်ချုပ်သူတွေမကောင်းလိုပဲ        ကောင်းအောင်ဘာ်လိုလုပ်မလဲဆိုရင်တော့ နည်းစနစ်အဟောင်းကြီးပဲ စစ်ဘီလူးတွေကိုမောင်းထုပ်ရမှာပါ   စာဖတ်သူကတော့ထင်မှာပေါ့ ဟင်လာပြန်ပြီဒါပဲ  ပြီးတော့မေးမယ် ဘယ်လိုလုပ်ိုမောင်းထုပ်မှာလဲ တချိုဆိုရင် မေးတောင်မေးချင်မှာမဟုတ်ဘူး    ဘာလိုလဲဆိုတော့ more than 20 years nothing happen in BURMA.   ဘုန်တော်ကြီးတပါးမိန်ခဲတာကိုပြေပြချင်ပါတယ်  “အလုပ်မပါဗလာတောင်းတော့       အာညောင်းရုံပဲရှိုတယ်”  ဘုန်းဘုန်းပြောတာကတော့ နိဗာန် ရောက်ကြောင်းတရားပါ    ဘုရားရှိခိုးတိုင်း နိဗာန်ရောက်ရပါလို၏ဘုရား ဆုသာတောင်းနေတာ ကျင်ကြံ အားထုပ် မှူမရှိရင် နိဗာန်ကိုဘယ်ရောက်နိုင်ပမလဲ      ထို့နည်းတူ  ဒီမိုကရေစီ ၇ရန်အော်နေလိုမဖြစ်တော့ဘူး အလုပ်နဲလက်တွေပြဖိုအချိန်တန်ပြီ       ဥပမာပြော၇ရင် တုတ်ရှိတဲလူနဲ လက်ဗလာလူနဲ ခိုက်ရန်ဖြစ်ရင် တုတ်ရှိတဲလူကနိုင်ရန်အခွင်အရေးပိုတယ်  တုတ်နဲ ဓားနဲရှင် ဓားကသာတယ် ဓားနဲသေနပ်နဲ ဆိုရင်တော့ သိတဲအတိုင်းပဲ  သေနပ်ရှိတဲလူကတော့ သေနပ်ရှိတဲသူအချင်းချင်းပဲ ကြောက်မယ်  အသက်မသေပဲအားလုံးအဆင်ပြေရင်တောအကောင်းဆုံးပေါ ဒါပေမဲ အနှစ်နှစ်ဆယ်ကျော်ပြီ   ဘာမဖြစ်မလာပါလား ပြောချင်တာက မျိုးဆက်တခုအဆုံးရှုံခံရင်ခံရမယ် နောက်မျိုးဆက်တွေအတွက်     ပြောတော့သာလွယ်တာပါ လုပ်ရန်အတွက်တော့ မလွယ်ဘူးဆိုတာသိပါတယ်   ရင်ထဲမှာရှိတာတွေကို မျှဝေလိုက်ထာပါ