သုံးပါးစုံမှ တကယ်သိနိုင်မဲ့ တရား Trio

မြန်မာလူမျိုးတွေဟာ ဗုဒ္ဓဘာသာအပေါ်မှာ ယုံကြည်သက်ဝင်ကြပေမဲ့ ရှုမြင်သုံးသပ်တဲ့အခါ မှာတော့ မတူညီကြပါဘူး။ ဘာကြောင့်လဲလို့ ညဏ်မှီသလောက် စဉ်းစားမိတော့ ဗုဒ္ဓဘုရားဟောခဲ့တဲ့ တရားတွေကို ချဉ်းကပ်ပုံခြင်း ကွဲပြားနေလို့ဆိုတာ သတိပြုမိပါတယ်။ ကွဲပြားမှုတွေကို ကြည့်လိုက်ရင် အခြေခံပင်မတရားဖြစ်တဲ့ သစ္စာလေးပါး၊ မဂ္ဂင်ရှစ်ပါး၊ သတိပဌာန်လေးပါး စတာတွေကို များသောဖြင့် လက်ခံကြပြီး အခြားသောဆက်နွယ်ရာ ရှေ့ဘဝ နောက်ဘဝ၊ ၃၁ဘုံ ငရဲ နတ်ပြည်၊ အဘိညဉ်တန်ခိုး၊ ပိဋကတ်သုံးပုံ စတာတွေ အပေါ်မှာသာ ဝိဝါဒ ကွဲပြားနေတာ များပါတယ်။
ဘုရားဟောခဲ့တာ သီလ သမာဓိ ပညာ သုံးပါးနဲ့ သစ္စာတရားကိုရှာဖို့ပါ။ အကျယ်ကတော့ မဂ္ဂင်ရှစ်ပါး တရားကျင့်စဉ်ပေါ့လေ။ သူကလွဲလို့ နိဗ္ဗာန်ရောက်ကြောင်း တခြားနည်းလမ်းမရှိ။ ရှိရမဲ့ အရာသုံးပါးမှာ တပါးပါးက ချို့ယွင်းအားနည်းနေရင် လိုရာကို မရောက်နိုင်လို့ ပြောထားပါတယ်။ အဲဒီ အချက်ကို အရင်းခံပြီး မြန်မာတွေ ဗုဒ္ဓတရားကို ရှုမြင်ပုံအမျိုးမျိုးကို ခွဲခြမ်းလေ့လာပါမယ်။ ကွဲပြားနေတဲ့ အမြင်များကို သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာလို့ လမ်းကြောင်းသုံးကြောင်း ခွဲနိုင်ပါတယ်။
ပထမတမျိုးက သီလ အခြေပြုသမားတွေပါ။ သီလကို စောင့်ထိန်းတဲ့နေရာမှာလည်း အယုတ် အလတ် အမြတ် အစားစား စောင့်ထိန်းကြပေမဲ့ တူညီချက်ကတော့ ဆရာစဉ်ဆက် လက်ဆင့်ကမ်း ပို့ချလာတဲ့ တရားတော်တွေကို ဦးလည်မသုံ နာယူလက်ခံကြတာပါ။ ညဏ်မှီလို့မဟုတ်၊ ဘာမှလည်း မမြင်ဘဲနဲ့ ယုံကြည်မှုသဒ္ဒါ အရင်းခံပြီး ဗုဒ္ဓဘာသာကို ယုံကြည်သက်ဝင်ကြပါတယ်။ သူတို့တတွေက ခေတ်တိုင်း ဘာသာတိုင်းမှာ အများစုဖြစ်မယ် ထင်ပါတယ်။ အားနဲချက်ကတော့ ဥပ္ပဒါန်အစွဲတွေကြီးပြီး ထူးဆန်းတိုင်း လိုက်လို့အားကိုးရှာကြ ဆရာပြောတိုင်း မျက်စိမှိတ် ယုံကြခြင်းပါ။
ဒုတိယ တမျိုးကတော့ သမာဓိ အခြေပြုသမားတွေပါ။ သမာဓိမှာလည်း သမ္မာ သမာဓိ၊ မိစာ္ဆ သမာဓိ လို့ကွဲပြားလေတော့ အကြားအမြင် တန်ခိုးအဘိညဉ်ရတိုင်း ဘုရားဟော သစ္စာကို ရှုမြင်ပုံခြင်း မတူညီကြ။ ဒါပေမဲ့ ရှေ့ဖြစ်နောက်ဖြစ်၊ ငရဲ နတ်ပြည် သရဲ ပြိတ္တာစတဲ့ သဘာဝလွန် ဖြစ်ရပ်ဆန်းတွေကို လက်ခံပုံခြင်းတော့ သာမန်အားဖြင့် တူညီနိုင်ကြပါတယ်။ အတိတ်က ပါရမီသာပါခဲ့ရင် သစ္စာလေးပါးကို သွားရာလမ်းကြောင်းသာ အတိုအရှည်ကွာမယ် မှန်တယ်ဆိုတာ အနည်းဆုံးတော့ လက်ခံနိုင်ကြမှာပါ။ သူတို့ကို ဗုဒ္ဓဘာသာဟာ ဘာလည်းလို့ပြောပါဆိုရင် သီလသမားတွေ လက်ခံတဲ့ ကျမ်းဂန်များအတိုင်း လက်တွေ့ သမထဖြစ်ရပ်တွေနဲ့ ပြောကြဖို့ များပါတယ်။
နောက်ဆုံးကတော့ ပညာ အခြေပြုသမားတွေပါ။ အယူဝါဒရေးရာ ပြသနာတွေရဲ့ အရင်းခံဟာ သူတို့ဖြစ်ပါတယ်။ ဝိဇ္ဇာ ပညာညဏ် ဖြစ်ဖို့ သဒ္ဒါ သတိ ဝီရိယ သမာဓိ ပညာ ဆိုတဲ့ ဗိုလ်ငါးဗိုလ်ဦးစီးပြီး ဟန်ချက်ညီညီသွားမှ ရပါတယ်။ ပညာအားကြီးပြီး ကျန်တာတွေက မလိုက်နိုင်ရင် စဉ်းစားတွေးတော လို့ရတဲ့ စိနာ္တမယျ ညဏ်မျိုးနဲ့ အဖြေထုတ်ပြီး ကိုယ်လိုရာကို ဆွဲဖို့များပါတယ်။
အဲဒီလို ပညာသမားများကို တွေ့ဖူး နီးစပ်ဖူးပါတယ်။ သူတို့က ပစ္စုပ္ပန်တည့်တည့်သာ ရှိတယ်၊ ရှေးဘဝ နောက်ဘဝ မရှိ ဘုရားက အချိန်ကာလကိုသာ ညွှန်းတာ၊ ငရဲ နတ်ပြည် ၃၁ဘုံမရှိ ဘုရားက စိတ်ကို ပြောတာ၊ ငရဲ နတ်ပြည်ဆိုတာ ဒီဘဝမှာတင် ဖြစ်နေတာလို့ ယုံကြည်ကြပါတယ်။ သူတို့ရဲ့ အားနည်းချက်က သဘာဝလွန် အရာဝထ္ထုတွေကို သိမြင်နိုင်တဲ့ သမာဓိ မရှိခြင်းပါ။ များသောအားဖြင့် ဗုဒ္ဓဘာသာသို့ ကူးပြောင်းလာသော အနောက်တိုင်းသားများ၏ ရေးသားချက်များတွင် တွေ့ရပါသည်။
နဲနဲချဲ့ပြောရရင် ပညတ် ပရမတ် အရှိ မရှိ တရားတွေကို ထိုးထွင်းသိတဲ့ သစ္စာညဏ် ပိုင်းခြား သိတဲ့ ရဟနာ္တရှင်မြတ်များ ထားခဲ့တဲ့ ဆုံးမချက်တွေကို သူတို့က တလွဲဆံပင်ကောင်းလုပ်ပြီး လောကီ ပညတ်ချက်တွေမရှိဘူးလို့ ယူဆလေ့ရှိပါတယ်။ မူလပြောခဲ့သူတွေက သံသရာကိုပြတ်တဲ့ ကျင်လည် စရာဘဝမရှိတော့တဲ့ အရိယာရှင်မြတ်ကြီးများဆိုတာ ပညာရှိ သတိဖြစ်ခဲ ဖြစ်ကုန်တယ် ထင်ပါတယ်။ ရဟနာ္တ ပုဂ္ဂိုလ်များအဖို့ အကောင်းအဆိုး လူနတ်ငရဲ ကား သင်္ဘော ငှက်ပျောသီး အုန်းသီးဆိုတာ မရှိ၊ ဖြစ်ပျက်ဆိုတဲ့ ပညတ်ချက်တောင်ကင်းလို့ ပရမတ် သဘောလေးမျှသာရှိသည်။ ဒါကို ရေလိုက်လွဲပြီး ကိုယ်ပိုင် သစ္စာညဏ် မဖြစ်သေးဘဲ လောကီ ပညတ်ချက်တွေကို ပယ်ဖို့ ကြိုးစားကြပါသည်။
ဖြစ်သင့်တာ ထူးကဲတဲ့ သမထတန်ခိုး မရတောင် လုံလောက်တဲ့ သမာဓိနဲ့ ပညာညဏ် ဖြစ်ပြီး အရှိတရား မရှိတရား ပညတ် ပရမတ်တရားတွေကို စပ်သိဖို့ပါ။ ဝိပဿနာ ပညာညဏ် ဖြစ်ပြီဆိုရင် အရိယာ မဖြစ်သေးတောင် သစ္စာတရားတော်ကို မိမိကိုယ်တိုင်ခံစားသိလို့ သူများပြောတိုင်း ဟုတ်နိုးနိုး မဖြစ်တော့။ ဒါမှသာ ဘယ်ဖက်မှ အစွန်းမရောက် သံသယကင်းပြီး မဇ္ဇိမပဋိပဒါနဲ့ ဘုရားဟော အစစ် လိုရင်းကို ခံစားနိုင်ပါလိမ့်မယ်။ ဘုရားဟော တရားတော် အကုန်လုံးကို သိနားလည်ဖို့ ဆိုတာ ကတော့ ရဟနာ္တများတောင် ဖြည့်ဆည်းခဲ့တဲ့ ပါရမီအလိုက် သူ့အဆင့်နဲ့သူ ဖြစ်ရတာမို့ ကိုယ်နဲ့ တန်ရာကိုသာ မှန်းကြဖို့ ဖြစ်ပါတယ်။