စပ်မိ စပ်ရာ (၉)

ဖတ်ဖူးတဲ့ ကာတွန်းလေး တစ်ခုကို သတိရ မိတယ်။ သူဌေးကြီးနဲ့ သူ့မိတ်ဆွေတို့ စကားပြောခန်း လေးပါ။

“မိတ်ဆွေ   ။   ။ သူဌေးကြီး။ ခင်ဗျားက အလုပ်ကို ပင်ပင်ပန်းပန်း နေ့မအား ညမအား လုပ်နေတာပဲ တွေ့ရတယ်။ ခင်ဗျားသားက ခင်ဗျားကို မကူတဲ့အပြင်   သူ့သူငယ်ချင်းတွေနဲ့       လည်လို့ပတ်လို့ ပါပဲလား။
သူဌေးကြီး ။   ။ သူက သူဌေးသား ကိုးဗျ။ ကျုပ်က သူဌေးသားမှ မဟုတ်တာ။” တဲ့။

ကျွန်တော်တို့ ကမ္ဘာမှာ ကြည့်ရင် ဂျပန်နိူင်ငံဟာ ဒုတိယ ကမ္ဘာစစ် ရှုံးတော့ နျုကလီးယားဒဏ် ခံရတာအပြင် စစ်လျော်ကြေးပါ ပေးရတော့ အတော်ဆင်းရဲ ဒုက္ခရောက်ခဲ့တာ
လူတိုင်းသိ ပါတယ်။ အဲဒီအခါ သူတို့က ငါတို့ဟာ ဆင်းရဲသွားပြီ။ ငါတို့ကြိုးစားမှ ဖြစ်မယ်ဆိုပြီး ကြိုးစားခဲ့လို့ ကမ္ဘာ့ထိပ်တန်း နိူင်ငံအဖြစ် ရပ်တည်နိုင်ခဲ့တယ်။ အခုခေတ်မှာ မွေးတဲ့ဂျပန် ကလေးတွေက ဆင်းရဲတဲ့ဒဏ် မခံစားဘူးတော့ ကြိုးစားမှု့ အားထုတ်အားနည်းလာလို့ လူကြီးတွေ စိုးရိမ်နေတာ ကြားရ ဖတ်ရဖူးမှာပါ။ တရုတ်ဆိုလည်း တူညီဝတ်စုံ အပြာတွေဝတ် ဘုံစံနစ်နဲ့ နေထိုင် စားသောက်ခဲ့တဲ့ အချိန်ရှိခဲ့တာ လူတိုင်းသိကြ ပါတယ်။ အရှေ့တောင်အာရှက စင်္ကာပူဆိုလည်း သူ့နိူင်ငံက ရေတောင် မလေးရှားက ဝယ်သောက်ရတယ်ဆိုတာ လူတိုင်းသိ ကြပါတယ်။

ဆိုလိုချင်တာက သူတို့ဆီမှာ လူကြီးတွေက ငါတို့ဟာ ဆင်းရဲတယ်။ ဒါကြောင့် အလုပ်ကြိုးစား လုပ်ရမယ်လို့ ပြောဆိုသင်ကြားကြတယ်။

ကျွန်တော်တို့ဆီ ပြန်ကြည့်တော့ “ဆီကိုရေချိုး၊ ဆေးရိုးမီးလှုံ၊ စပါးတောင်လိုပုံ” ဆိုပြီး သင်ပေးတယ်။ နောက်ပြီး နိူင်ငံမှာ တွင်းထွက် သယံဇာတ ကျောက်သံ ပတ္တမြားတွေ
အလွန်ပေါတဲ့ပြည် ဆိုပြီး ခေတ်အဆက်ဆက် သင်ပေးခဲ့တယ်။

ဒီတော့ ကျွန်တော်တို့တွေရဲ့ စိတ်ထဲမှာ သူဌေးသား စိတ်တွေဝင်ပြီး ကြိုးစားချင်စိတ်တွေ အားနည်းကုန် တာပေါ့။

ဒါကြောင့် ကျွန်တော်တို့ကစပြီး သူဌေးသားစိတ် မမွေးပဲ သူဌေးကြီးစိတ် မွေးကာ နောင်လာနောင်သား ကလေး၊ လူငယ်တွေကိုလည်း သူဌေးကြီးစိတ်ဝင်အောင် သင်ပေးကြ ပါစို့လား။