ကျွန်ုပ် နှင့် ယခု အခါ
zoxnet
ရမက်သည် အရိပ်နှင့်တူပါ၏။
သူ၏ အနောက်သို့ လိုက်လေလေ၊
မိမိနှင့် ဝေးရာသို့ ပြေးလေလေ ဖြစ်၏။
သူ့အား ကျောခိုင်းလိုက်ပါမူ၊
အနောက်မှ ထပ်ခြပ်မကွာ လိုက်လာလေတော့၏။
ကျွန်ုပ်၏ ရမက်အား ကျွန်ုပ် ကျောခိုင်းလိုက်ချင်ပါသည်။
သို့သော် ယခုသည် ညအချိန်ဖြစ်နေပါ၏။
မီးလည်း ပျက်နေပါသည်။
ကျွန်ုပ်၏ အဖြစ်သည် အလွန် ဂွကျနေလေတော့၏။
5 comments
susunosuki
May 1, 2010 at 11:16 am
အင်းနောက်ဆုံးရမက်ကိုမဖြတ်နိုင်တာ မီးပျက်နေလို့ပေါ့
zoxnet
May 1, 2010 at 11:29 am
ဟုတ်ပါ့။ ကြီးမားတဲ့ ဒုတ်ခ တစ်ခုပါပဲ ခင်ညာ။ ချွေးတွေသာ ဓါတ်ဆီလို ရောင်းလို့ရရင် ကျွန်တော်တို့ တော်တော်ချမ်းသာနေ လောက်ပြီ။ ပူခြင်းနဲ့ ပျက်ခြင်းဟာ ဒွန်တွဲနေသလိုလို ပဲ။
kopauk mandalay
May 1, 2010 at 11:53 am
အရိပ်ဆိုတာ အလင်းရှိမှဖြစ်တာလေ။
အရိပ်မရှိချင်ဘူးဆိုရင်မှောင်ချထားလိုက်ပေါ.။
ရမက်ဆိုတာ မြင်တာကြားတာကနေဖြစ်ဘို.အလွယ်ဆုးံလို.ပြောကြတယ်မို.လား
သည်တော.မမြင်မကြားရင် ရမက်နည်းမယ်လို.ထင်တာဘဲ။
မမြင်မကြားအောင်ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲဆိုတာကိုတော.ကိုယ်ကြိုက်သလိုဆုံးဖြတ်နိုင်ပါတယ်။
zoxnet
May 1, 2010 at 11:58 am
မျက်လုံး ၂ ခုလုံး ဖေါက်ထုတ် ရမလိုလို၊ မီးပဲ အမြဲပျက်ခိုင်း ရမလိုလို၊ ကိုပေါက်တော့ အချွန်နဲ့ မနေပြီ။
kopauk mandalay
May 1, 2010 at 4:17 pm
နောက်တနည်းရှိသေးတယ် ကို်ယ်လိုက်ရင်သူပြေး သူပြေးတော.ကိုယ်လို်က်တဲ.။
ကိုယ်က မလိုက်ချင်ဘး ကိုယ်.ကို အလိုက်ခံချင်တယ်ဆိုရင်နောက်ပြန်ပြေးပါနော်။