ပြုံးရုံပဲပြုံးပါ

ဆရာဝန်နဲ့ သူ ့လူနာ

(၁) ‘’ခင်ဗျားရဲ့ ချောင်းဆိုးသံကို ကျွန်တော်မကြ ိုက်ချင်ဘူး။

ကျွန်တော်တစ်ခြားလို မဆိုးတတ်ဘူး ဒေါက်တာရယ်။’’

(၂) ‘’ဒေါက်တာ ကျွန်တော့်ရောဂါပာာ ဒီလောက်တောင်ပဲ မျှော့်လင့်ချက်နည်းရသလား။”

“မျှော့်လင့်ချက်နည်းတဲ့လို့ ကျွန်တော်မပြောဘူး။ ခင်ဗျား ရောဂါကို ပျောက်အောင်ကုနိုင်ရင် ကျွန်တော် ကမာ္ဘကျော်မယ်လို့ပဲ ပြောတာပါ။”

(၃) ဒေါက်တာ ကူပါအုံး။ ကျွန်တော့်မိန်းမ စိတ်ဖောက်ပြန်သွားပြီ ထင်တယ်။

‘ဘာဖြစ်လို့လဲ။’

ကျွန်တော့်တို့ အိမ်ခန်းထဲမှာ မြင်းဖြုတွေ ပြေးနေတာ ၁ဝ ရက်လောက်ရှိပြီ။

ဒင်း… တစ်ကောင်မှ မမြင်ဘူးတဲ့။

(၄) သူ့ဒုက္ခနဲ့ သူ

အိမ်အကူမ နှစ်ယောက်ဆုံကြသည်။ တစ်ယောက်က အသက်ကြီးကြီး။ နောက်တစ်ယောက်က ခပ်ငယ်ငယ်။

အသက်ကြီးသူက ပြောသည်။ ‘ငါတော့ အေ။ အားလုံးကိုငြီးငွေ ့လှပြီ။’ တစ်နေ့လုံး’ပာုတ်ကဲ့ မမ။ပာုတ်ကဲ့ မမ’နဲ့ အချိန်ကုန်နေရတယ်။

အသက်ငယ်သော အိမ်အကူမက ပြောသည်။ “ကျွန်မလဲ အရာရာကို စိတ်ကုန်နေပြီ။” တစ်နေ့လုံး “ပာင့်အင်း အန်ကယ်။ပာင့်အင်း အန်ကယ်။”နဲ့ ငြင်းနေရတယ်။

(၅) ငွေ ငွေ ငွေ

သားက အဖေကို မေးသည်။ “ဖေဖေ ငွေဆိုတာ ဘာလဲပာင်?”

အဖေဖြစ်သူ မျှော်လင့်လေသံ နှင့် ပြန်ပြောသည်။ “ငွေဆိုတာ ကိုယ်ပိုင်ကား။ ဝီစကီ နဲ့ မိန်းမချောတွေပါ။” ‘

ငွေမရှိဘူး ဆိုရင်ကော? “အဲ့ဒါဆို ဘတ်စ်ကား။ လက်ဖက်ရည်ကြမ်းနဲ့ မင်းအမေပါ သားရယ်။”

(၆) မှားယွင်း ရလဒ်

‘မင်းနဲ့ငါနဲ့ ညားလားတာ အိမ်ထောင်သက်တမ်း ၁ဝ နှစ်ရှိပြီ။’ ‘တကယ်တမ်းပြောရရင် အဲ့ဒါ မှားယွင်းမှု တစ်ခု ရဲ့ရလဒ်ပဲ။’

“ဘာပြောတယ်။ ရှင်းစမ်းပါအုံး။”

“မင်းကို စတွေ့တဲ့နေ့က ငါလေချွန်မိတာ မင်းကို ခေါ်တာ မပာုတ်ဝူး။ တက္ကစီ သမားကို။”

(၇) ဖအေတူ

မိန်းမက ယောကျာင်္းကို ပြောသည်။

“ရှင့်သား ရှင်နဲ့ တစ်နေ့တစ်ခြားပိုတူလာတယ်။”

အဖေဖြစ်သူ သူ့သားကို လှမ်းခေါ်သည်။ “ပော့သား..လာစမ်းငါ့ဆီကို။ ဘာလဲ မင်းဒီနေ့ ကျောင်းပြေးပြီး ကောင်မလေးတွေ နောက်လိုက်နေလားကွ။”

(၈) သတင်း

မင်းကြားပြီးပြီ လား??

ပာိုနေ့က ကျောင်းမှာ ကျောင်းသူတစ်ယောက် ထမိန်ကျွတ်ကြတဲ့ အကြောင်း။

ဘယ်ကျောင်းသူလဲ??

ငါကျောင်းသူ မျက်နှာမကြည့်မိလိုက်ဘူး။

ဘာသွားကြည့်တာလဲ မသိဝူး….

(၉) မတရားခြင်း

သား။ကိုယ်မလုပ်တဲ့ အလုပ်ကို အပြစ်ပေးခံရတာ တရားသလား ဖေဖေ။

ဖေဖေ။ဘယ်တရားမလဲကွ။

သား။ဒါဆို ဆရာမကို ဖေဖေလိုက်ပြောပေး။ အိမ်စာ မလုပ်လို့ ဆိုပြီး သားကိုအပြစ်ပေးတယ်။