ထာ၀ရအချိန်အားလေး ရတုံး ပျောက်နေတဲ.စာရွက်စာတမ်းတွေရှာရင်း ဘီဒိုအံဆွဲ ဒေါင်.တနေရာကနေ ငယ်ငယ်ကျောင်းသားဘဝတုန်းက ကြိုက်လွန်းလို.သိမ်းထားတဲ. ကဗျာစာရွက် ဝါကြင်ကြင်လေးတွေကို တွေလိုက်ရတော. လက်တွေဘဝ ကခဏကင်းကွာသွားပြီး ကဗျာတွေ ထဲမျောပါသွားမိတယ် ရွာသားတွေလဲ ကျွန်တော်သိမ်းထားခဲ.တဲ. ကဗျာလေးတွေကို ခံစားကြည်.နိင်အောင်ဝေမျှပေးလိုက်ပါတယ် ပထမဆုံးကဗျာက ပန်းလှိုင်စိုး (ကျုံပျော် ) ရေးတဲ. …ခစ်…တဲ. ဒီရွှေခေတ် မှ လူဖြစ်လာသလား…သားရယ်၊ ရွှေလို ဘာမဆိုတန်ဘိုးရှိ မထိရဲ…မကြည်.ရဲ… တကတည်း…ဒီခေတ်မှမွေး သားလေးရယ်..သနားပါဘိ ….ခိ…. ချဉ်ပေါင်ရွက် စားရလွန်းလို. မန်ကျည်းရွက် စားရလွန်းလို. .. ဟွန်း..အသားတွေလဲချဉ် သေရင်……. ယင်တောင်မနား လင်းတတောင်မစား သွားကြိမ်းမှာစိုး… အိုး……ငါ.သား မင်းကိုသနားပါဘိ ….ခွိခွိ……… သစ္စာ တဲ. အလွန်တရာလှပ ဟိုးရှေးရှေးတုန်းကဝေါဟာရ ဘာနဲ.လက်တွေ.ပြရမယ်မသိ ကြည်. …လောကထဲမှာလူဖြစ် အမေချစ်တဲ.သား မင်းကိုသနားတယ်ကွယ် […]