ၿပီးခဲ့တဲ့ တနဂၤေႏြက သံလ်င္ၿမိဳ႕နယ္မွာရွိတဲ့ သဘာဝတရားရိပ္သာကို ေရာက္ျဖစ္တယ္။ The Voice Weekly ၏ ပင္တိုင္ေဆာင္းပါးရွင္ေအာင္ထြဋ္အျဖစ္ လူသိမ်ားခဲ႔ေသာ ကြယ္လြန္သူ ေဒါက္တာေနဝင္းေမာင္ အသက္(၅၀)ျပည့္ ေမြးေန႔အထိမ္းအမွတ္ အေနနဲ႔ တရားအားထုတ္ေနတဲ့ ဘိုးဘြားေတြကို သြားလွဴျဖစ္တာပါ။ အဲဒီေန႔မတိုင္ခင္ကတည္းက ဆရာ့ ေမြးေန႔၊ ေမြးရက္နဲ႔ တိုက္ဆိုင္တဲ့အတြက္ ဘယ္ေနရာကို လွဴၾကမလဲဆိုၿပီး ေဆြးေႏြးျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔သေဘာကေတာ့ ဘာသာေရးသက္သက္ ဘုရားတည္၊ ေက်ာင္း၊ သိမ္ေဆာက္၊ ေရႊခ်တာမ်ဳိးထက္ တကယ္လိုအပ္ေနတဲ့ ေနရာ၊ လူပုဂၢိဳလ္၊ အဖြဲ႔အစည္းေတြ တစ္နည္းအားျဖင့္ လူမႈေရးနယ္ပယ္မွာ လွဴဖို႔ နကိုကတည္းက ဆုံးျဖတ္ထားၾကၿပီးသား။ ရခိုင္ဒုကၡသည္ေတြကိုလွဴမလား၊ ကခ်င္စစ္ေဘးသင့္ ျပည္သူေတြကို လွဴမလား၊ မိဘမဲ့ ကေလးေတြကို ကူညီမလား၊ စိတ္ေရာဂါကုေဆး႐ုံကို ေထာက္ပ့ံမလား၊ မ်က္မျမင္ေက်ာင္းကို ကူညီမလား စသျဖင့္ ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္က သည္ဗြိဳက္စ္(The Voice Journal) မွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ သဘာဝတရားရိပ္သာကို သြားလွဴၾကဖို႔ အားလုံး သေဘာတူၾကတယ္။

ဒီေနရာမွာ စကားစပ္လို႔ တစ္ေျပာခ်င္တာက က်ေနာ္တို႔ တိုက္မွာ ဘာပဲလုပ္လုပ္ အမ်ားသေဘာဆႏၵနဲ႔ ဒီမိုကေရစီနည္းက်က်ျဖစ္ဖို႔ အတတ္ႏိုင္ဆုံး ႀကိဳးစားတယ္။ အမ်ားေရြးခ်ယ္တာကို လုပ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ျမန္မာေတြအားလုံးက ဒီမိုကေရစီကို လိုခ်င္ရခ်င္ေနၾကတဲ့သူေတြခ်ည္း ဆိုေပမယ့္ ကိုယ့္အိမ္မွာ၊ ကိုယ့္အဖြဲ႔အစည္းမွာ၊ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္မွာနဲ႔ ကိုယ္တိုင္ ဒီမိုကေရစီကို လက္ေတြ႔က်င့္သုံးဖို႔က်ေတာ့ ဝန္ေလးၾကတယ္။ အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္မွာ ႏွစ္အၾကာႀကီးေနခဲ့ေတာ့ ကိုယ္တိုင္လည္း တစ္ေနေနရာမွာ အာဏာျပခ်င္စိတ္၊ အမိန္႔နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ခ်င္စိတ္က မသိစိတ္မွာေကာ သိစိတ္မွာေရာရွိေနတယ္။ အဲေတာ့ ပါးစပ္က ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ၊ စာနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ေရးေရး လက္ေတြ႔မပါဘူး။ အဲေတာ့ ဒီမိုကေရစီရဲ႕သေဘာကို လက္ေတြ႔အားျဖင့္ ေတြ႔ထိခံစားႏိုင္တာမ်ဳိး အားနည္းတယ္လို႔ ေျပာရမယ္။ ဥပေဒျပဳေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ တရားစီရင္ေရး အာဏာသုံးခုကို ႏိုင္ငံေတာ္နဲ႔ ႏိုင္ငံသားအားလုံးကိုယ္စား ဒီမိုကေရစီနဲ႔အညီ ေဝဖန္ေထာက္ျပအႀကံျပဳဖို႔ တာဝန္ရွိတဲ့ မီဒီယာေတြျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ သူမ်ားကို ေျပာဖို႔ ကိုယ္တိုင္ အရင္လက္ေတြ႔က်င့္သုံးဖို႔ လိုတယ္မဟုတ္လား။

ရီ(ရယ္)စရာေတာ့ေကာင္းတယ္။ ဒီမိုကေရစီနည္းက်က် က်င့္သုံးျပန္ေတာ့ တခါတေလ အေျဖမထြက္ဘူး။ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ျဖစ္ၿပီး လိုရင္းမေရာက္ဘူး။ အဲဒါနဲ႔ တစ္ေယာက္ေယာက္က ဝင္ဆုံးျဖတ္လိုက္ရတဲ့အခါမ်ဳိးလဲရွိတယ္။ ဒါကလည္း တခါတေလပါ။ အဲလိုဆုံးျဖတ္လိုက္ေပမဲ့လည္း အမ်ားစုကေတာ့ သေဘာတူၾကတယ္။ သေဘာမတူတဲ့သူကေတာ့ သြားတဲ့ေနရာ လိုက္စရာမလိုဘူးေပါ့။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ အမ်ားဆႏၵနဲ႔ ဆုံးျဖတ္ၾကတာမ်ားတယ္။ အားလုံးကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ကိုယ္ႀကိဳက္တာကို အႀကံေပးဖို႔ ခြင့္ျပဳထားတယ္။ က်ေနာ့္႐ုံးအေၾကာင္း ရွင္းျပရတာ အေၾကာင္းရွိတယ္။ က်ေနာ္တို႔ တနဂၤေႏြေန႔က သြားခဲ့တဲ့ သဘာဝတရားရိပ္သာနဲ႔ ဆက္စပ္ေနလို႔ ေပရွည္ၿပီး ရွင္းျပေနတာပါ။

ႏွစ္ငါးဆယ္ေလာက္ အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္မွာ မလူးသာမလြန္႔သာ ေနခဲ့ရတဲ့ က်ေနာ္တို႔အေနနဲ႔ ဒီမိုကေရစီတို႔ လြတ္လပ္ခြင့္တို႔ ဆိုတာေတြကို လက္ေတြ႔မျမည္းစမ္းရခင္ စကားလုံးအေနနဲ႔ၾကားရတာကိုက အရသာ အင္မတန္ရွိတယ္။ တကယ္လက္ေတြ႔ နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔ ႀကဳံရေတာ့မွသာ တန္ဘိုးနားမလည္ၾကတာ။ လူ႔သဘာဝကလည္း ဒီလိုပါဘဲ။ မရင္ခင္၊ မျမင္ခင္၊ မေတြ႔ခင္ကေတာ့ လိုခ်င္ရခ်င္စိတ္ သိပ္ႀကီးတယ္။ ရလာျပန္ေတာ့ ေလးေလးနက္နက္ တန္ဘိုးထားရေကာင္းမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ ဒါကလည္း က်ေနာ္တို႔အားလုံးရဲ႕ ပညာေရးနဲ႔ ဆိုင္မယ္ထင္တယ္။ ဒီမိုကေရစီတို႔ လြတ္လပ္ခြင့္တို႔၊ ေလာကနီတိတို႔၊ မဂၤလာတရားေတာ္တို႔၊ ျဗဟၼစိုရ္တရားတို႔၊ ႏိုင္ငံေရးသိပၸံတို႔၊ လူမႈေရးသိပၸံတို႔၊ ျပည္သူ႔ေရးရာအုပ္ခ်ဳပ္မႈတို႔၊ ျပည္သူ႔ေရးရာ စီမံခန္႔ခြဲမႈတို႔၊ ျပည္သူ႔ေရးရာ မူဝါဒတို႔၊ မႏုႆေဗဒတို႔ စတဲ့ ႏိုင္ငံသားမ်ား သိသင့္၊သိထိုက္တဲ့ ပညာရပ္ (civic education)ေတြကို စနစ္ဆိုးေၾကာင့္ ထိေတြ႔သင္ၾကားခြင့္ မရခဲ့ဘူး။ အဲေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာေတြ ဒီမိုကေရစီ အမူအက်င့္ေတြနဲ႔ ဒီမိုကေရစီသေဘာ တရားေရးရာေတြကို နကန္းတစ္လုံးမွ မသိခဲ့တာ အျပစ္ေတာ့ ေျပာလို႔မရျပန္ဘူး။

က်ေနာ္ေပရွည္ၿပီး ေျပာေနမိျပန္ၿပီ။ တခါတေလ ေျပာခ်င္တာေတြမ်ားမ်ားၿပီး လိုရင္းမေရာက္ျဖစ္ျဖစ္သြားလို႔ မနည္း ထိန္းေနရတယ္။ တိုတိုေျပာရရင္ ဆရာ့ ေမြးေန႔အထိမ္းအမွတ္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈလုပ္ဖို႔ သံလ်င္က သဘာဝတရားရိပ္သာကို က်ေနာ္တို႔ေရာက္သြားၾကတယ္ ဆိုပါေတာ့။ က်ေနာ့္သေဘာက လွဴတယ္၊ တန္းတယ္ဆိုရင္ တကယ္ခ်ဳိ႕တဲ့ၿပီး လိုအပ္ေနတဲ့ ေနရာကို လွဴခ်င္တာ။ သဘာ၀တရားရိပ္သာသို႔ဘေရာက္ေရာက္ခ်င္း တိုက္တာ အေဆာင္ေတြ ေဆာက္ေနတာရယ္၊ ကားေကာင္း ကားသန္႔တခ်ဳိ႕ေရာက္ေနတာရယ္ျမင္ၿပီး နဲနဲေတာ့ တမ်ဳိးျဖစ္သြားတယ္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တစ္ေယာက္ကိုေတာင္ ” ဟ.. ဒီေက်ာင္းက သူေဌးေက်ာင္းပါလား” လို႔ေတာင္ မွတ္ခ်က္စကားတစ္ခြန္း မထိန္းႏိုင္ဘဲ ေျပာလိုက္မိေသးတယ္။ ဆရာေတာ္ကို ဖူးရၿပီး သူရွင္းျပတာကို နားေထာင္လိုက္ရေတာ့မွ က်ေနာ့္အေတြး ပါးစင္ေအာင္လြဲသြားမွန္း သိလိုက္ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဆရာေတာ္က က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔လာမယ္ဆိုတာသိလို႔ အရင္ရက္ေတြကတည္းက (က်ေနာ္တို႔အေၾကာင္းမၾကားခင္) ေန႔ဆြမ္းကပ္ဖို႔ ပင့္ထားတဲ့ေနရာကို ရိပ္သာဝင္းထဲ မနက္ဆြမ္းခံမၾကြဘဲ ေစာင့္ေနတာ။

ဆရာေတာ္ကို ဦးခ်ၿပီး စကားစျမည္ေျပာၾကတယ္။ ဆရာေတာ့္ကိုၾကည့္ရတာ သက္ေတာ္သိပ္မႀကီးေသးတဲ့အျပင္ ဗမာဟုတ္ပုံမရဘူး။ (ေနာက္မွသိရတာ ၄၃ႏွစ္ပဲရွိၿပီး တ႐ုတ္လူမ်ဳိးတဲ့) သူ႔ရိပ္သာက စုစုေပါင္း ၇၅ဧကရွိတယ္။ ရိပ္သာဝင္းထဲမွာ တရားအားထုတ္ခ်င္တဲ့သူေတြကို ဘာစည္းကမ္း၊ ဘာကန္႔သတ္ခ်က္မွမထားဘူး။ တရားစခန္းဝင္ေၾကးမေကာက္ဘူး။ လူဦးေရ ကန္႔သတ္မထားဘူး။ လူအမ်ဳိးအစား ခြဲျခားမထားဘူး။ ဒုလႅဘရဟန္း၊ ေတာထြက္ရဟန္း၊ အသက္အရြယ္သိပ္ႀကီးသူ၊ ဂီလာန၊ စိတ္ေရာဂါရွိသူ ဘယ္သူမဆို အခမဲ့ လာၿပီး ေနႏိုင္တယ္။

ဒါ႔အျပင္ ခုိကိုးရာမဲ့ မိသားစုလိုက္ လာေနတဲ့သူေတြကိုလည္း လက္ခံထားတယ္။ သားေထာက္သမီးခံမရွိေတာ့တဲ့ လူအို၊လူမင္းေတြ၊ သားသမီးအစြန္႔ခံ မိအို၊ ဘအိုေတြ၊ ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ေရာဂါရွင္ေတြကအစ လက္ခံထားတယ္။ အားလုံးကို အခမဲ့ေနခြင့္ျပဳတဲ့အျပင္ ထမင္းပါေကြ်းထားတယ္။ ဒါနဲ႔တင္မကဘူး။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ အိမ္လခမတတ္ႏုိင္ေတာ့လို႔ ေနစရာအိမ္မရွိေတာ့တဲ့ မိသားစု ၃၀၀ေက်ာ္ကိုလည္း ရိပ္သာနဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ရြာအစြန္မွာ ဆရာေတာ္ကိုလွဴထားတဲ့ လယ္ကြက္ေတြထဲမွာ ၁၅ေပပတ္လည္ ေျမကြက္တစ္ကြက္စီ႐ိုက္ေပးၿပီး ကိုယ့္ဘာသာ အိမ္ေဆာက္ေနေစတယ္။ ဒီရိပ္သာကို တည္ေထာင္တာ အခုဆို ေလးႏွစ္သက္တမ္းေက်ာ္လာၿပီ။ လာၿပီး ခိုလႈံတဲ့သူက တေန႔တျခား မ်ားမ်ားလာေတာ့ ဆရာေတာ္ခမ်ာ နားမေနရရွာဘူး။ တရားေဟာလို႔ ရသမွ် နဝကမၼေငြအားလုံး ဒီရိပ္သာထဲဘဲ စိုက္ထည့္တယ္။

တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း ဆရာေတာ္ရဲ႕ ဝိပႆနာတရားေတာ္နဲ႔ ဆရာေတာ္ရဲ႕ မြန္ျမတ္လွတဲ့ အလွဴဒါန၊ ေစာင့္ေရွာက္မႈ ေစတနာ ပါရမီေတာ္ကို ၾကည္ညိဳေလးစားလြန္းတာနဲ႔ ေက်ာင္းတိုက္ေတြ၊ အေဆာင္ေတြ ေဆာက္ၿပီး လွဴတဲ့သူကလွဴ၊ ေန႔စဥ္ ဆြမ္းစရိတ္တာဝန္ယူတဲ့သူက ယူ၊ လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းေလးပါးနဲ႔ တျခားစားေသာက္ကုန္၊ လူသုံးကုန္၊ ေဆးဝါး ဒါနျပဳတဲ့သူကျပဳနဲ႔ ေလးႏွစ္သက္တမ္းကို ေရာက္လာတယ္။

” ေရာက္လာတဲ့သူကေတာ့ စ႐ုိက္စုံ၊ လူမ်ဳိးစုံပဲ ဒကာႀကီးရဲ႕။ ဦးဇင္းက သူတို႔ကို ဘာစည္းကမ္း၊ ဘာတာဝန္မွ သတ္မွတ္မေပးဘူး။ သူတို႔တေတြ ေကာင္းတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္၊ ဒါန၊သီလ၊ ဘာဝနာ ျပဳတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုေရာက္ေနၾကၿပီ။ ပတ္ဝန္းက်င္ကလူေတြ ကုသုိလ္အလုပ္လုပ္တာ ျမင္ၿပီး ဘယ္သူမွ တိုက္တြန္းစရာမလိုပဲ ကိုယ္တိုင္စိတ္ပါလက္ပါ လုပ္တာမ်ဳိးပဲ ဦးဇင္းလိုလားတယ္။ တရားအလုပ္လုပ္တဲ့ေနရာမွာ အဓိက က စိတ္ေရာ ကိုယ္ပါ လြတ္လပ္ေနဖို႔ပဲ။ ေရာက္လာတဲ့ လူအားလုံးနီးပါးေတာ့ ေရာက္ၿပီး မၾကာပါဘူး။ ေဝယ်ာဝစၥလုပ္ဖို႔ေကာ၊ တရားအားထုတ္ဖို႔ေကာ၊ ဒါနျပဳဖို႔၊ သီလေဆာက္တည္ဖို႔ေကာ သူ႔အလုိလို လုပ္လာၾကတယ္။ ေကာင္းတာလုပ္တဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးထားေတာ့ ေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြ ကူးစက္တဲ့သေဘာေပါ့။ လူက တစ္ျဖည္းျဖည္းမ်ားလာေတာ့ ေနရာထိုင္ခင္း အခက္အခဲရွိတယ္။

အဲဒီအတြက္ ဦးဇင္း တရားေဟာလို႔ရတဲ့ အလွဴေငြအားလုံးထည့္သုံးတဲ့အျပင္ တစ္ဦးခ်င္းအလွဴရွင္ေတြအကူအညီလည္း ရပါတယ္။ လူလည္းမ်ားလာ၊ လုပ္စရာေတြလည္းမ်ားလာေပမယ့္ အခုအခ်ိန္အထိ ေငြေၾကးအတြက္ ပူပင္ရတာမ်ဳိးမရွိဘူး။ အခ်ိန္တန္ေတာ့ သူ႔အလိုလို လွဴမယ့္သူ ေပၚလာတယ္။ ဦးဇင္းကလည္း လွဴသမွ်အားလုံး ဒီရိပ္သာထဲပဲ ထည့္သုံးေနတယ္။ အခုဆို ဒီမွာ လာတရားအားထုတ္တဲ့သူေတြ မ်ားလာတယ္။ ေရာက္စေတာ့ ဘယ္ေနတတ္မလဲ။ ဒီမွာက လူစုံတာကိုး။ ေနာက္ေတာ့ အသားက်သြားၾကတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားတခ်ဳိ႕ေတာင္ လာတယ္။ သူတို႔က ဒီမွာ သဘာဝအတုိင္း တဲကေလးနဲ႔ ေနရတာ အားထုတ္ရာတာကို သေဘာက်ၾကတယ္”။

က်ေနာ္တို႔မီဒီယာမိသားစုေတြအားလုံး လုပ္အားခ လစာေငြထဲက စုထားတဲ့ အလွဴေငြကို ဆရာေတာ့္ကို ဆက္ကပ္တယ္။ နဝကမၼရယ္၊ ေန႔ဆြမ္းအတြက္ရယ္ ခြဲလွဴတယ္။ လွဴတဲ့ေငြက မမ်ားပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဆရာေတာ္ရဲ႕ မြန္ျမတ္လွတဲ့ ေစတနာကို ဆရာေနအတြက္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈအလို႔ငွာ တတ္အားသေရြ႕ ျဖည့္ဆည္းေပးတဲ့သေဘာေလာက္ပါ။ တိုက္ဆိုင္တယ္လို႔ေျပာရမလားမသိဘူး။ တစ္မနက္လုံး ေနသာလိုက္ မိုးအုံ႔လိုက္ျဖစ္ၿပီး ရြာဖို႔ အရိပ္အေယာင္မျပခဲ့တဲ့ မိုးက ႐ုတ္တရက္ ခပ္ဖြဲဖြဲရြာခ်တယ္။ လွဴၿပီးတာနဲ႔ ၅မိနစ္ေလာက္ေနေတာ့ ျပန္တိတ္သြားေရာ။

ဆရာေတာ္က က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႔နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေအာင္ စကားေျပာတယ္။ က်ေနာ္တို႔သတင္းစာေစာင္မွာ တရားရိပ္သာအေၾကာင္းပါသြားေတာ့ လူသိပိုမ်ားၿပီး လွဴတဲ့သူေရာ၊ တရားလာအားထုတ္တဲ့သူေရာ၊ အကူအညီေတာင္းတဲ့သူေရာ တိုးလာသတဲ့။ က်ေနာ့္အထင္ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေနစရာမရွိလို႔ ၁၅ေပပတ္လည္ ေျမကြက္လာေတာင္းတဲ့သူနဲ႔ အၿပီးလာခိုလုံခ်င္တဲ့သူေတြပဲေတြ႔ေနရသလားလို႔။ က်ေနာ္တို႔ ထိုင္ေနတဲ့အခိုက္မွာတင္ အဲလိုလာတဲ့သူေတြ ေတြ႔ေနရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဆရာေတာ္နဲ႔ စကားေျပာေနတုန္းမွာပဲ သံလ်င္ျပည္သူ႔ေဆး႐ုံႀကီးက အမ်ဳိးသမီး ဆရာဝန္ႀကီးေရာက္လာတယ္။ သူက အသက္၅၀ေက်ာ္ေလာက္ရွိပုံပဲ။ သူက ဆရာေတာ့္ကို အေတာ္ၾကည့္ညိဳပုံရတယ္။

ဆရာေတာ္ကို ဖူးခ်င္တဲ့ ေနာက္ထပ္ဧည့္သည္ေတြေရာက္လာတာေရာ၊ ဆရာေတာ္ ဆြမ္းဘုန္းေပးဖို႔ ၾကြရဦးမွာေၾကာင့္ပါ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ ရိပ္သာအတြင္းမွာ ရွိတဲ့ သက္ႀကီး ဘိုးဘြားေတြကို ပါလာတဲ့ ေပါင္မုန္႔နဲ႔ ေကာ္ဖီမစ္ထုပ္ေတြ လုိက္ဒါနျပဳဖို႔ ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ အေဆာင္အားလုံးေတာင္ မႏွံ႔လုိက္ပါဘူး။ ေပါင္မုန္႔နဲ႔ ေကာ္ဖီမစ္ထုတ္ ကုန္သြားတယ္။ ကုန္ခါနီးအခ်ိန္မွာ မိုးသားေတြမဲတက္လာၿပီး ရြာပါေလေရာ။ ပထမေတာ့ ဖြဲဖြဲ။ ေနာက္သဲလာတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ေဆးခန္းဖြင့္ထားတဲ့အခန္းမွာ ခဏဝင္မိုးခိုရေသးတယ္။ ေဆးခန္းမွာလည္း ေယာဂီသူနာျပဳေတြေကာ၊ ေဆးရုံက သူနာျပဳဆရာမႀကီးေတြေရာ၊ ၿမိဳ႕နယ္ဆရာဝန္ႀကီးပါ ၿပဳံးၿပဳံးရႊင္ရႊင္ ခ်ဳိခ်ဳိသာသာသာနဲ႔ သက္ႀကီး ဘိုးဘြားေတြကို ေဆးကုသေပးေနၾကတယ္။ သူတို႔အားလုံး ပိတ္ရက္မွာ လာၿပီး ေစတနာ့ဝန္ထမ္းၾကတာေလ။ ဒီျမင္ကြင္းကို က်ေနာ္ၾကည့္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ ပီတိျဖစ္မိတယ္။

မိုးစဲသြားေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ဆရာေတာ့္ေက်ာင္းကုိ ခဏျပန္တယ္။ ခဏေနေတာ့ ဆြမ္းခံၾကြသြားတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြ ျပန္ၾကြလာၿပီ။ ဆြမ္းစားခ်ိန္လည္းေရာက္ၿပီ။ သံဃာေတာ္ေတြကို ဆြမ္းစားေဆာင္မွာ က်ေနာ္တို႔ ဆြမ္းကပ္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီမွာပဲ က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႔ ေန႔လယ္စာစားၾကတယ္။ တနဂၤေႏြေန႔ျဖစ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႔နဲ႔အတူအျခား အဖြဲ႔ႏွစ္ဖြဲ႔လည္းေရာက္ေနတယ္။ တစ္ဖြဲ႔က ရိပ္သာတြင္း ေဆာက္လုပ္ေရးနဲ႔ ဗာဟီရေတြ လုပ္အားေပး ကူညီဖို႔။ ေနာက္တစ္ဖြဲ႔က ေဆးေက်ာင္းသားေတြ စုၿပီး ဘိုးဘြားေတြကို ဆံပင္ညွပ္ေပး၊ ေျခသည္းလက္သည္းလွီးေပးၾကတာ။ ေနာက္ သစ္ပင္စိုက္တာ၊ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္တာတုိ႔လည္း ဝိုင္းကူၾကတယ္။ က်ေနာ့္တို႔ အဖြဲ႔ေတြေတာင္ ထမင္းမစားခင္က ဝိုင္းကူလုပ္လိုက္ၾကေသးတယ္။

သံဃာနဲ႔ ဧည့္သည္ေတြ ထမင္းစားေဆာင္ေရွ႕မွာ ပိုလီယိုေရာဂါသည္ ကေလးႏွစ္ေယက္ရွိေနတယ္။ တစ္ေယာက္က အသက္ေလးႏွစ္ေလာက္ရွိတဲ့ ေယာက်္ားေလး။ သူက ထမင္းစားေဆာင္နဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အေဆာင္ရဲ႕ ဝရံတာ အုတ္ခုံစႀကၤံေလးေပၚမွာထိုင္လို႔။

ေနာက္တစ္ေယာက္က အသက္ဆယ့္ႏွႏွစ္ေလာက္ရွိမယ့္ မိန္းကေလး။ သူကေတာ့ ေဟာင္းႏြမ္းေနတဲ့ ဘီးတပ္ကုလားထိုင္ေပၚမွာ။ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ထဲက တစ္ေယာက္က ပိုလီယိုကေလးကို ထမင္းခြံ႔ေကြ်းတယ္။ သူ႔ကို က်ေနာ္တို႔ ဓာတ္ပုံ႐ုိက္ၾကေတာ့ အဲဒီကေလးက မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ဘီးတပ္ကုလားထိုင္ေပၚက မိန္းကေလးကိုလည္း ႐ုိက္ေပးဖို႔ ေျခဟန္လက္ဟန္ျပတယ္။ မိန္းကေလးကလည္း ဓာတ္ပုံ႐ုိက္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို တေစာင္းေမာ့ၾကည့္ၿပီး ရြဲ႕ေစာင္းေနတဲ့ အၿပဳံးေလးနဲ႔ ၾကည့္ေနရွာတယ္။ က်ေနာ္က သူ႔ကိုပါ ႐ုိက္ေပးေတာ့ ဟိုကေလးေရာ သူေရာ ေပ်ာ္လိုက္ၾကတာ။

က်ေနာ့္မွာ မ်က္ရည္ေတာင္လည္မတတ္ ၾကည္ႏႈးစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္။ ေၾသာ္.. ကရိကထႏိုင္လြန္းလို႔ ဒီမွာလာစြန္႔ပစ္ခံရတဲ့ သူတို႔တေတြခမ်ာ သနားစရာေကာင္းလွပါလား။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔အိမ္မွာထက္စာရင္ သူတို႔တေတြကို ရွိတဲ့သူေတြက ဂ႐ုတစိုက္ရွိၾကတယ္။ လာတဲ့ဧည့္သည္ေတြကလည္း ၾကင္ၾကင္နာနာ ဂ႐ုစိုက္ၾကေတာ့ ကံဆိုး၊ ကံေကာင္းပါလားလို႔လည္း ေတြးမိတယ္။ သူတို႔အိမ္မွာဆို ဒီလို သိုက္သိုက္ဝန္းဝန္း ဘယ္ေနရမွာတုန္း။

က်ေနာ္တုိ႔ ထမင္းစားၿပီးတာနဲ႔ မေရာက္ေသးတဲ့ ဘိုးဘြားေဆာင္ေတြကို လိုက္ၾကည့္ၾကတယ္။ ေရာက္သြားတဲ့အေဆာင္က သက္ႀကီး အမ်ဳိးသမီးေဆာင္။ အေဆာင္ေဆာက္ထားတဲ့ေနရာက ေတာင္ကမူႀကီးကို ေျမႀကီးေတြတူးဖဲ့ၿပီး လမ္းဖို႔ဖို႔ ေရာင္းသြားတဲ့ ကုမၼဏီပိုင္ေျမေနရာ။ အဲဒီကုမၼဏီက ေျမႀကီးေတြတူးထားေတာ့ ခ်ဳိင့္ႀကီးလိုျဖစ္ေနေပမဲ့ အရင္ကေတာင္ကမူျဖစ္ခဲ့ေတာ့ ေရဝပ္တာေတာ့မရိွဘူး။ အဲဒီေနရာမွာ ဆရာေတာ္က သရက္ပင္ေတြ စိုက္ထားတယ္။

အေဆာင္ေပၚေရာက္ေတာ့ အသက္ ၁၀၆ႏွစ္ရွိတဲ့ တ႐ုတ္အဖြားနဲ႔ေတြ႔ရတယ္။ ဆံပင္မရွိေတာ့တဲ့ ေခါင္းတုံးနဲ႔ ခႏၶာကိုယ္မွာ မွဲ႔ေျခာက္ေလးေတြနဲ႔။ ခါးနဲနဲကိုင္းေနေပမယ့္ ေလသံကမာတုန္း။ နားကလည္း ပါးမွပါးတဲ့။ က်ေနာ္တို႔ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္ သြားမရွိေတာ့တဲ့ ပါးပိန္ေျခာက္ေျခာက္ေလးေတြ လႈပ္စိလႈပ္စိနဲ႔ ဘယာေၾကာ္ တစ္ခုဝါးေနတယ္။ က်ေနာ္က ” အဘြား သြားေတြမရွိေတာ့ ဘယ္လိုဝါးေနလဲ” လိုေမးေတာ့ ” သြားဖုံးနဲ႔ ျဖည္းျဖည္းၾကိပ္ေခ်ရတာေပါ့။

ေပ်ာ့သြားေတာ့မွ ထပ္ဝါးၿပီး ၿမိဳခ်တယ္” လို႔ေျဖတယ္။ အဘြား အသက္ေမးေတာ့ တစ္ရာ့ေျခာက္ႏွစ္ရွိၿပီတဲ့။ ဒီရိပ္သာကို ေရာက္တာ ေလးႏွစ္ရွိၿပီ။ ဘယ္ႏွစ္ဘယ္လက ေရာက္တယ္ဆိုတာ အတိအက်ေျပာျပတယ္။ မွတ္ဉာဏ္ကလည္း အခုထိေကာင္းတုန္း။ နားပါးပုံကလည္း ေျပာမေနနဲ႔။ လိုက္ပို႔တဲ့ ဆရာကေလးနဲ႔ ေစတနာ့ဝန္ထမ္း သူနာျပဳအမ်ဳိးသမီးက အခန္းထဲမွာ တိုးတိုးေျပာရင္ေတာင္ အဖြားက ၾကားသတဲ့။

က်ေနာ့္အဖြဲ႔ကတစ္ေယာက္က “တိုးတိုးတိုးတိုးနဲ႔ အဖြားအေၾကာင္း အတင္းေျပာရင္ေကာ ၾကားသလား” လို႔ေမးေတာ့ ” တိုးတိုးေျပာရင္ အတင္းေပါ့။ မၾကားေအာင္ေျပာတာ အတင္းေလ။ အဲလိုေျပာရင္ ေဟ့ ငါ့အေၾကာင္း ဘာအတင္းေျပာေနၾကလဲလို႔ ေအာ္ေမးလိုက္တယ္” လုိ႔ ျပန္ေျပာေတာ့ က်ေနာ္တို႔အားလုံး ပြဲက်သြားၾကတယ္။ အခန္းေဖာ္တစ္ေယာက္က “သူအခု ျခေသၤ့ေတြ ဘယ္ႏွေကာင္မွန္းမသိဘူးရထားတယ္။ တေန႔က သူ႔အမ်ဳိးေတြလာၿပီး ေပးသြားတာ” လို႔ဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ အဖြဲ႔က တစ္ေယာက္က ဘယ္ေလာက္ကန္ေတာ့သြားလဲ အဖြားလို႔ ေမးေတာ့ အဲဒါမေျဖဘူး။ စကားလမ္းလႊဲၿပီး တျခားဟာေျဖတယ္။ ” အဖြားကေတာ္ေတာ္လည္တယ္။ ေမးတာမေျဖဘူး” လို႔ေျပာေတာ့မွ ” မက်န္းမာရင္ ေဆးကုဖို႔နဲ႔ အားလုံးကို လွဴတယ္ေလ။ ဆရာေတာ္ကိုလည္း လွဴတယ္” လို႔ေျဖတယ္။ ရာေက်ာ္အဖြားနဲ႔ ကုတင္ခ်င္းကပ္လ်က္ မွာ အိပ္ယာထဲမွာ နဖူးနဲ႔ ဒူးတိုက္ ေခါင္းငိုက္ေနတဲ့ အဖြားကို ေတြ႔လို႔ ေမးၾကည့္မိတယ္။ အဲဒီအဖြားက ခါး႐ုိးက်ဳိးေနတာတဲ့။ သူ႔သားသမီးေတြ က ေန႔ခင္းအလုပ္သြားလုပ္ၾကတဲ့အခါ အိမ္မွာ တစ္ေယာက္ထဲ ေသာ့ခပ္ထားခဲ့တယ္။ မလႈပ္ႏိုင္၊ မထႏိုင္ေတာ့ အေပါ့အေလးေတြနဲ႔ နံေစာ္ၿပီး တစ္ေယာက္ထဲ အဲလို က်န္ခဲ့ရေတာ့ စိတ္ပါ ထိခိုက္သြားရွာတယ္။

အဲဒါကို သိလို႔ ရိပ္သာကို လာပို႔ထားေတာ့ ဒီအေဆာင္ကို အနီးကပ္ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ တာဝန္က်တဲ့ ေစတနာ့ဝန္ထမ္း အမ်ဳိးသမီးက မရြံမရွာ၊ သုတ္သင္ျပဳစုေပးရွာတယ္။ ဒီလို ကိစၥမ်ဳိး၊ ဒီလိုေစတနာမ်ဳိး ေတာ္႐ုံလူ မထားႏိုင္၊ မက်င့္ႏိုင္၊ မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ က်ေနာ္ အဲဒီအမ်ဳိသမီးကို စိတ္ထဲကေန ဦးအခါခါ ညြတ္ၿပီး အေလးျပဳခဲ့သလို ပါးစပ္ကလည္း ထုတ္ၿပီး ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳခဲ့တယ္။

ခဏေနေတာ့ က်န္တဲ့ အဖြားေတြကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ခိုကိုးရာမဲ့ (အိမ္ရာမဲ့) ေနစရာအခက္အခဲျဖစ္ကာ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ေနၾကေသာ မိသားစုမ်ားကို ဆရာေတာ္ ေမတၱာနဲ႔ ေနခြင့္ျပဳထားတဲ့ ၁၅ေပပတ္လည္ အိမ္စုတန္းဆီကို ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ လမ္းမွာ ငါးထပ္အျမင့္ လူမမာမ်ားအတြက္သီးသန္႔ဓမၼာရံုေဆး႐ုံေဆာက္ဖို႔ ေျမတူးထားတာေတြ႔ရတယ္။

ဒီေနရာကေတာ့ ေစာေစာကေျပာသလို ရိပ္သာဝင္းနဲ႔ သီးျခားတစ္ေနရာမွာ ဆရာေတာ္က ေနစရာပဲေပးထားတယ္။ အိမ္ကုိယ့္ဘာသာေဆာက္။ စားစရာကိုယ့္ဘာသာသာရွာ။ ရြာတစ္ရြာလိုျဖစ္ေနၿပီ။

အိမ္ေဆာက္စရိတ္မတတ္ႏိုင္တဲ့သူကိုလည္း ဓမၼာ႐ုံအျဖစ္ေဆာက္ထားတဲ့ တဲတန္းရွည္ႀကီးေပၚမွာ ေခတၱခုိလုံေစၿပီး အိမ္ဘိုး ဒါနျပဳသူေပၚတာနဲ႔ ေဆာက္ၿပီးတဲ့ အိမ္ေနရာမွာ ေျပာင္းေနေစတယ္။ က်ေနာ္တို႔သြားေတာ့ အဲဒီဓမၼာ႐ုံေပၚမွာ မိသားစု ႏွစ္စုရွိေနတယ္။ အရင္ကေတာ့ ေလးစုရွိတယ္တဲ့။ World Vision က လာလွဴသြားလို႔ မိသားႏွစ္စုက ထီေပါက္သြားၿပီး ကိုယ္ပိုင္အိမ္ရသြားသတဲ့။

အဲဒီေနရာမွာ ရီစရာအျဖစ္တစ္ခုေတြ႔ေသးတယ္။ တစ္ေနရာမွာ တျခားအိမ္ေတြနဲ႔ မတူဘဲ ေကာင္းေကာင္းသန္႔သန္႔၊ ခိုင္ခိုင္မာမာ အိမ္တစ္လုံးေတြ႔လို႔ ေမးၾကည့္တယ္။ ဒါ အရင္ ဒီကလူေတြ ေျပာင္းမလာခင္ သူတို႔ေနခဲ့တဲ့ ရပ္ကြက္က ရပ္ကြက္လူႀကီးအိမ္တဲ့။ သူက အရင္ေနရာေဟာင္းမွာ အိမ္ပိုင္၊ အိုးပိုင္၊ စားႏုိင္ေသာက္ႏုိင္ေပမယ့္ သူအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ရပ္ကြက္က သူနဲ႔ ရင္းႏွီးေနတဲ့ မိသားစုေတြ၊ အိမ္ေထာင္ေတြအားလုံးနီးပါး ဒီေနရာကို ေျပာင္းလာေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္စရာလူမရွိေတာ့တာက တစ္ေၾကာင္း၊ ဒီလူေတြနဲ႔ မိသားစုလို ခင္မင္ေနတာကတစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ သူပါလိုက္ေျပာင္းလာသတဲ့။ အဲဒီအေၾကာင္းကို ၾကားေတာ့ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔သားေတြအားလုံး အသံထြက္ေအာင္ အားရပါးရရီလိုက္ရတာေလ။

အခ်ိန္ကလည္း မနည္းေတာ့တာမို႔ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ ရိပ္သာမွာ ေစတနာ့ဝန္ထမ္း ကူညီလုပ္ကိုင္၊ စီမံခန္႔ခြဲေပးေနတဲ့ ဆရာေလးနဲ႔ က်န္တဲ့သူေတြကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။ စိတ္ထဲမွာ ဆရာေတာ္ရဲ႕ ႀကီးမားလွတဲ့ ေမတၱာေစတနာ၊ က်ယ္ေျပာလွတဲ့ ဂ႐ုနာ၊ ၾကည္ညိဳစရာေကာင္းလွတဲ့ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာဝနာကုသုိလ္ေတြကို သာဓု အႀကိမ္ႀကိမ္ ေခၚမိတယ္။ ေနာက္ထပ္ လွဴႏိုင္သေလာက္ လွဴဖို႔လည္း ေစတနာသဒၵါစိတ္ တဖြားဖြားျဖစ္မိတယ္။ ဆရာေတာ္ရဲ႕ စိတ္ေစနာကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ျဖည့္ဆည္းေပးဖို႔ ဒီအေၾကာင္းေရးျဖစ္တယ္။ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေဝမွ်ေပးရင္း ဆရာေတာ္ကို အေထာက္အပံ့ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ဆရာေတာ္ရဲ႕ နက္နဲၿပီး ရွင္းလင္းလွတဲ့ တရားဓမၼကိုလည္း က်ေနာ္နားလည္သလို ျပန္ေရးျပပါအုံးမယ္။ လိပ္စာကေတာ့ သဘာဝ တရားရိပ္သာ၊ က်ဳိက္ေခါက္ဘုရားနဲ႔ တာဝတကၠသိုလ္အၾကား၊ သံလ်င္ၿမိဳ႕၊ ဖုန္း ၀၉ ၅၀၈၅၂၁၂၊ ၀၉ ၇၃၀ ၃၀၇၃၆ပါ။ လက္ေတြ႔ သြားၿပီး ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ လွဴဒါန္း ကုသိုလ္ယူဖို႔၊ ပြားမ်ားအားထုတ္ဖို႔ တုိက္တြန္းခ်င္တယ္။

(The Voice Journal အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ကိုေက်ာ္မင္းေဆြ facebook ေဆာင္းပါးမွတဆင့္ ကူးယူေဖာ္ျပအပ္ပါသည္)

To see with more photos pls visit http://realenlightenment.multiply.com/journal/item/66/66

About True Answer

True Answer True Answer has written 60 post in this Website..

I want to share of right understanding which can give rise to real happiness & freedom as much as I can understand. My sharing is based on the teaching of Buddha, Mogok Sayadaw Gyi, Ahin Ottamasara from ThaBarWa Meditation Centre, Thanlyin Township, Yangon, Myanmar. ခ်မ္းသာအစစ္ကို ရရွိ သိရွိ နားလည္ေရး ...မဂၢင္ရွစ္ပါး တရားနည္း ( ႏွလံုးသြင္းမွန္မႈ) ကို သိရွိေရး တင္ျပသြားရန္ ရည္ရြယ္ပါသည္။