Maung Tar Teeတစ်နှစ်ပြီး တစ်နှစ် ကူးပြောင်းလာတဲ့ သင်္ကြန်က တစ်လွှာပြီး တစ်လွှာ ပွင့်ချပ်တွေ ကွာကျလာတဲ့.. နှင်းဆီပွင့် လေးလိုပေါ့… အရိုင်းတွေက ယဉ်ကျေးမှု ဖြစ်နေတဲ့.. ရိုးတံချည်းသက်သက်ရှိတဲ့.. နှင်းဆီလို သင်္ကြန်ကြီးရယ်… ဘာကြောင့်မှန်းမသိ ငါ့ မင်းကို ကြောက်နေမိတယ် ၊ အရင်ကတော့ သပြေခက် နဲ့… ရယ်… အခုကတော့ အဖြေခက်တဲ့.. သေအရက်နဲ့… လူငယ်ဆိုတာတွေလေ…. တွဲဖက်ကိုညီလို့ပေါ့…. အဝတ်အစားအပြဲ တွေတင်မက… ကိုယ့်ရိုးရာ ကိုယ်ဖျက်.. စုတ်နွမ်းနေတဲ့.. သင်္ကြန်ဆိုတာက…. ရန်ကုန်လမ်းမပေါ် မူးပြီးမှောက်အိပ်နေတတ်ခဲ့ပြီ…၊ နှင်းဆီလို ရနံ့လေးမွှေး… ပွင့်ချပ်စုံညီနဲ့ ယဉ်ယဉ်လေးလှနေတဲ့.. သင်္ကြန်ပျိ ု မဒီလေး… ရန်ကုန်စင်မြင့်ပေါ် နွဲ့ နွဲ့ လေးနဲ့ ယိမ်းကနေတာ မြင်ချင်စမ်းပါဘိကွယ်..လို့…
ko sixစောင့်စောင့်အောင့်အောင့် ပစ်ချလိုက်တဲ့ငြီးသံမှာ အဆိပ်ဘယ်လောက် မသထာရေစာ ဘယ်လောက် စေတနာလိုုလို ဝေဒနာလိုုလို ထမင်းတစ်လုတ်တုတ်တစ်ချက်က ဘယ်လောက် ပုဆိန်ပေါက်ပြောတယ်ပဲဆိုဆို ကိုယ့်ကျင်းကိုယ်တူးတဲ့ခေတ်ကတည်းက ကဗျာကိုစီးရင်းရေငတ်ခဲ့ဖူးတဲ့ကောင် ဘာခုမှ မနေ့တစ်နေ့ကမှ ပေါက်တဲ့ကဗျာ သရဲသဘောကျတဲ့အစာတဲ့ ငါ့စိတ်နဲ့ငါ ကျောချင်းကပ်ပြီး သမိုင်းမှာကွဲပြဲခဲ့ဖူးပြီသား။ ဒီနေ့ခေတ်ကဗျာဆိုတာ ဖားလျားချထားတဲ့ ဆံပင်တွေလို လေထဲမှာ ခပ်မိုက်မိုက်လူးလွန့်နေမယ်။ ဒင်း……. ဘဝင်မဟပ်ရင် ကီလီမန်ဂျာရိုးတောင်မှာ သစ်ရွက်ချပ်ကပ်ပြီး ဝါဆိုနေလိုက်တော့။ ရှင်းရှင်းပဲ ငါးခုံးမတစ်ကောင်ကြောင့် ငါ့ကဗျာကို တစ်လှေလုံးအပုတ်ခံနေမှာမဟုတ်ဘူး။ ခုရေးလိုက်တဲ့ကဗျာက ဒင်းအတွက်… လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် လွမ်းသူ့ပန်းခွေ ။ ကိုစစ် (ရူပဗေဒ) 9,April, 2014. 5း55 PM
Kyi Lwinငါးပိကျော်ဘွဲ့ လွမ်းခြင်း မယ့်ကိုယ်တိုင် လုပ်ခဲ့၊ ပိပုပ်တဲ့ ဆားနယ်၊ ကောင်လုံး ထယ်ကို၊ အိုးလယ်တို ရွှေစဉ့်လူးရယ်နှင့်၊ နှစ်ကူးကာ လတွေများအောင်လို့၊ တို့အိမ်အို စားဖိုနား မှာတော့၊ ထားခဲ့တယ်လေး။ ။ မြို့ဒဂုန်၊ ခရီးသွား လူကြုံလို့၊ ဆီတဖုံ ငရုတ်ထောင်းရယ်နှင့်၊ ပလောခြောက် အမှုန့်လောင်းပါတဲ့၊ ငါးပိကောင်း ငါးခူကောင်ကို၊ ဘေးအတောင် ရိုးထွင်နှုတ်ကာပ၊ တကုပ်ကုပ် စားဖိုလယ်တွင်၊ စီစဉ်ကာ ကိုယ်တိုင်ကျော်၍ စိန်ဂျွမ်းပျော် သားမောင်စားစေဖို့၊ မယ်တပါး မင်းမာတာ၊ စေတနာ အနန္တရယ်နှင့်၊ တောဌာနေ အရပ်ဝေးဆီက၊ (လူလေးရေ) ပေးလိုက်တယ်လေး။ ။ ဆရာမင်းသုဝဏ် ၅.၄.၁၉၂၇ ငပိချက် ပြီးတော့ ငပိကျော် ပို့ပေးလိုက်ပါတယ်။ ဆရာမင်းသုဝဏ်ရဲ့ကဗျာလေးကို တောရွာဓလေ့ စားစရာ မေ့နေလောက်ပြီဖြစ်တဲ့ ရွှေများအတွက်ပါ။ […]
ကိုေပါက္(မႏၱေလး)“ဇာတ်သိမ်း” ပြီး ဆုံး ခြင်း အ ဆုံး သတ် မျှဉ်း အောက် လူ တစ် ယောက် ကွယ် ပျောက် ပြီး တဲ့ နောက် မြေ က မ္ဘာ မှာ အ မည် နာ မ တ စ် ခု ရှိ ခဲ့ ဘူး ကြောင်း တစ် စုံ တစ် ယောက် က တစ် ရံ တစ် ခါ မှာ သ တိ ရ ကောင်း ရ နိုင် သည် မှ အ ပ အ ခြား မျှော် […]
naywoon niငါတို့ဟာ ……. ထုံးတမ်းစဉ်လာဆိုတဲ့ ပေါက်ပြဲနေတဲ့ အိတ်တွေလွယ်ပြီး ယုံကြည်ချက်အသစ်တွေ အိပ်မက်အသစ်တွေကို ကောက်ကောက်ထည့်နေကြတာကြာပါပကောလား ……။ ငါတို့လိုချင်တဲ့ ဘဝအသစ် မျှော်လင့်ချက် အိပ်မက်တွေက ဟောင်းနွမ်းပြီး ဆွေးမြေ့ပေါက်ပြဲနေတဲ့ ဓလေ့ ထုံးတမ်းစဉ်လာဆိုတဲ့ အိတ်ကြီးထဲမှာ ကြာကြာမနေနိုင် ထွက် ထွက်ကျရရှာပေါ့ …..။ အဲ့ဒိတော့ ဥခွံဟောင်းထဲမှာပဲ ပူလောင်မွန်းကြပ် အသက်ရှူ ရပ်တဲ့အထိ အစဉ်အလာဟောင်းကို ဖက်တွယ်ထားမလား ။ ခေတ်စနစ်နဲ့အညီ ခေတ်ဟောင်းကိုပြောင်းပြန်လှန် ယဉ်ကျေးမှု အသစ်ကိုပဲဖန်တီးမလား ။ မင်းတို့ဖာသာ သေချာစဉ်းစား ……..။ နေဝန်းနီ
ခင္ခရေကစားဟန် ထူးပို့ ထူးပို့ တေးသံ မြူးစို့ မြူးလို့ သင်္ကြန် ပိတောက်ဝေဝေ ပွင့်ဖူးပြန် နွေအလှ ရေကစားကြဟန် သပြေခက်နဲ့ ငွေဖလားသဏ္ဍန် ဟိုး အတိတ်ဆီကအမှန် နောက်များတော့ နို့ဆီခွက်နဲ့ ခွက်စောင်းခုတ်ပြန် အခုများတော့ မဏ္ဍပ်ကယ်ထိုး မီးသတ်ပိုက် တစ်မျိုးနဲ့ ကျောစုတ်အောင်ထိုးသမို့ ရေကစားကြတဲ့ အခါသင်္ကြန် အမလေး တ ရမဟဲ့ ဧကန်။ ခင်ခ။
အာဂနွေ……ရောက်ပြီလေ စာတန်းထိုးပြလိုက်တော့….။ လွယ်အိတ်အနွမ်းကလေး နံရံမှာချိတ် ကျောင်းတံခါးပိတ် ခေါင်းလောင်းသံလေးနဲ့ ကြိမ်လုံးဒဏ်လေးရဲ့ ခေတ္တအဝေးမို့ ဟိုရှေ့က ပိတောက်ပင်အိုလို သူက ကလေးပြီပြီ ပျော်ရွှင်မှုတွေ သူဝေချင်နေပြီလေ။ “မိုးဆိုတာကိုယ်ရွာချင်တဲ့အချိန် မရွာတက်သလိုပဲ” သူက နေ နဲ့လ ၊ ရွှေနဲ့မြ လို မိဘ မျိုးက သန္ဓေတည်ခဲ့တာမဟုတ်တော့ ၁ဝ နှစ်သား ကလေးတစ်ရောက်ရဲ့ ပျော်ရွှင်ခုန်ပေါက်ချင်စိတ်ကို အိမ်ရဲ့ ကြမ်းပေါက်တစ်ချောင်းမှာ သူကလေးသွေးနဲ့ ဖာထေးရင်း… လွယ်အိတ်အနွမ်းကလေး ၊ ပုခုံးမှာချိတ် အိမ်တံခါးလေးပိတ် ၊ ခေါင်းလောင်းလေးတီးလို့ သူဆိုညီးတဲ့ သီချင်းနာမည်က “ရေခဲထုပ်” တဲ့လား…။ သူကလေး ရင်ထဲမှာတော့ နေလောင်ခံထားတဲ့ ပိတောက်ကိုင်းခြောက်လို ခြောက်ကပ်နေလေရဲ့…။ (ဘဝဆိုတဲ့ နွေဟာ ကိုယ့်ရဲ့ အေးမြချင်တဲ့ စိတ်ကူးမှန်သမျှ အရည်ပျော်ကြစေနိုင်တာပဲလို့ ဒီကလေးလေးတစ်ယောက် […]
မနက်ဖြန် ဟာ…မနက်ဖြန် လိုခပ်ယို့ယို့လေးနေပဲတာကောင်းတယ်။ မှောင်တာတွေများ နေရင် မီးထွန်းဖို့လိုအပ်တယ်။ ချစ်ခြင်းတရား က ပစ်ခွင်းလိုက်တဲ့ မြားတစ်စင်းလိုပဲ။ နေမရှိဘဲနဲ့ လတစ်စင်း ဖြစ်ခွင့်မရှိတော့ဘူးတဲ့လား။ နင်မရှိရင်ရော……ငါ……။ တိမ်တွေက ငါ့ရင်ဘတ်လိုမျိုုး စကားမပြောတတ်ဘူး။ ဒါပေမဲ့…..ခံစားမှုတွေပျံသန်းတယ်။ စိတ်စေရာလိုက်ရွေ့လျားတယ်။ နေပူရင် မိုးရွာစေချင်တယ်။ မိုးရွာရင် နေပူစေချင်တယ်။ ချစ်နေတုန်း မုန်းစေချင်တယ်။ မုန်းနေတုန်းကျပြန်ချစ်စေချင်တယ်။ အမြင့်မှာ ထိုင်နေတုန်းက လေတိုက်လို့တိုက်မှန်းမသိ။ မြေပြင်ပေါ်ဗုံးဗုံးလဲကျတော့မှ….နှလုံးသားက တအီအီနဲ့..။ သစ္စာတရားဆိုတာ တစ်ခါတစ်ခါကြတော့ ခြစ်ရာများတယ်။ မြန်မာလို့လည်း ချစ်တယ်။ မြန်မာလိုလည်း သစ္စာမဲ့တယ်။ တစ်ကမ္ဘာလုံးလည်း….အချစ်အမုန်း..နဲ့..ကိစ္စတုံးနေကြ။ ပြောပြီးသား စကားလုံးတွေကို လေထဲကနေပြန်ပြန်ဖမ်းရမယ်ဆို အမှန်တွေ..အမှားတွေ…အချင်းချင်း ခလုပ်တိုက်မိတော့မှာပဲ။ နေဝင်ချိန်ကိုပဲ တစ်ချိန်လုံး ဘဝကကြည့်ကြည့်နေရတော့ နေထွက်ချိန်ကိုတွေ့ရရင်…တစ်မျိုးကြီးပဲ..။ မိန်းကလေး။ကောင်မလေး။ယောက်ျားလေ။ကောင်လေး။ မိန်းမကြီး၊အဘွားကြီး၊ယောက်ျားကြီး၊အဘိုးကြီး။ လူတိုင်းရင်ဘတ်ထဲမှာဘာကြောင့် အချစ်သစ်ပင်ကို ပျိုုးခဲ့ကြတာလဲ။ မြေမြိုတာထက် အချစ်မြိုခံရတာခက်ခဲတယ်။ […]
တောင်ပြောမြောက်ပြောနဲ့ တောင်လိုုလိုမြောက်လိုလိုပဲဖြစ်လာတယ် သက်ရှိထင်ရှားဇာတ်ကောင်မှာ အဓိကက ကောင်းမွန်တည့်မတ်တဲ့ ဒီဂရီတစ်ခုလား အရိပ်အရောင်ခမ်းနားတဲ့ ဥစ္စာဓနလား အဆီတစ်ထပ်အသားတစ်ထပ်ကျန်းမာရေးလား ကျောသားရင်သားပေါင်းသင်းဆက်ဆံတဲ့လူမှုှုကွန်ယက်လား လာဒ်ပေးလာဒ်ယူဝန်ထမ်းကောင်းလား သေချာပါတယ် ဒုက္ခဘုံဟာ ဒုက္ခဘုံပီပီ ဒုက္ခရှာသူတွေကိုပဲ နိုင်ငံသားလက်မှတ်ထုတ်ပေးတယ် ငါတို့လည်း ဒုက္ခဘုံသားတွေပီပီ ဒုက္ခမရှိ ဒုက္ခရှာလို့ မနေ့ကရှာဖွေထားတဲ့ တွန့်ကြေလိမ်ခွေနေသော စေသသိက်တွေကို ခေါက်ရိုးကျိုးအောင်မီးကြွေထိုးလို့ အများသူငါသုံးစနစ်တံမှာ တပျော်တပါးမီးနဲ့တေ့ရင်း ပေါက်ကွဲမှု ဂလိုဘယ်၌ ခန္ဓာကိုယ်ကိုရင်းနှီးမြှုပ်နှံထားကြတယ် အလွန်ဆုံးရှိလှ ရ ပေ ၃ ပေ နေရာတစ်ခုစာ နားမည်ကြီးရင်တော့ တမျိုးတစ်ဘာသာပေပေါ့ ငါတို့ လိုက်ကနေရတဲ့ အော်ပရာမှာ
ရှင်းပြလို့မရတဲ့အရာက ရှင်းပြလို့ကိုမရဘူူး။ မေးခွန်းတွေမီးခိုးလို ထူထပ်တဲ့မြို့ပြမှာ ရလာဒ်က ကာဗွန်နံ့တစ်လုံးတစ်ခဲပါပဲ။ စိတ်မောကိုယ်နဲ့ဖောက်ချလိုက်တဲ့ပုလင်းအဖုံးမှာ ကံတရားက ကျေးဇူးတရားပဲ ကံထတယ်။ ဘဝဆိုတာ စွယ်တော်ရွက်လောက်ကဗျာဆန်မနေတော့လည်း ကျူးကျော်ရပ်ကွက်မှာ လူဖြစ်လာရတာ အဆန်းလား။ ငါလည်း ကိုယ်ပိုင်လေယာဉ် ဝယ်ပိုင်ခွင့်ရှိတဲ့ခေတ်မှာ အများသူငှါသုံး ဘုံဆိုင် ကို ခြေချခွင့်မရှိရဘူးလား။ အဲဒီမှာ ၇၈ လမ်းကိစ္စက အရိုးခံစကားလုံးတွေနဲ့ ငြင်းကြခုန်ကြတယ်။ ၅၁ ကိစ္စတော့ ပြောစရာမလိုအောင်ရှင်းပါတယ်။ အားလုံးက မူးမှပြန်ကြတာမှန်ပေမယ့် ကျေးဇူးတရားကို အရူးမခံကြဘူး။
မင်္ဂလာပါ မန်းရွာသူ ရွာသားများ ကိုယ်တိုင်မရေးတတ်ပေမင့် ဖတ်စေချင်လို့ပို့လိုက်တယ်။ ကိုဝင်းဘွဲ့ ဖတ်ပြီး အပျင်းပြေဖွယ်။ ကိုဝင်းဘွဲ့ တေးထပ် ပျော်ပျော်နေ သေခဲလို့၊ အခြေစွဲ မှတ်ကာ၊ ပြည်အထဲ ရပ်ရွာမှာ၊ မလပ်သာ ကမြင်း။ ။ မျောက်ရှုံးလို့ လူရွံ့အောင်၊ သူအလွန် ဆော့တတ်လေခြင်း။ ။ အရပ်က ခပ်ရှည်ရှည်ငယ်၊ အမည်မှာ ကိုဝင်း၊ တွေ့ကရာ သူငယ်ချင်းတွေနှင့်၊ သူမပျင်း နေတယ်။ ။ ခါတလေ မြောက်လေ မြူးပြန်တော့၊ အရုူးလို့ ထင်ရသကွယ်။ ။ ထိုကဲ့ မသတီဖွယ်ကို၊ ပြည် နယ်မှာ ကြုံခဲလို့၊ လုံပုလဲ ခင်ကညာ၊ ပြေးမြင် လှည့်ကွာ။ ။ ဝမ်း ပထမ ဆန်းလှပါတယ်၊ တန်း အဌာ […]
alinsett “ နှစ်သစ်ကို ပျစ်ပျစ်နှစ်နှစ် ကူးသွားတဲ့သင်္ကြန်. . . ´´ ___________ #မေမေရေ. . . မေမေတို့ခေတ်ရဲ့ သင်္ကြန်ပွဲ. . . တသသကျန်လောက်အောင်ယဉ်စစ လှခဲ့တယ်ဆို. . . အခု ဒီခေတ်ရဲ့သင်္ကြန်ပွဲ. . . အရိုင်းဆန်လွန်းလို့. . .ရိုးရာအလံတောင် လဲလုပြီ. . . # မေမေရေ. . ခပ်ကဲကဲ . . . နွှဲဖို့သာသိတဲ့ ဒီခေတ်ရဲ့ပွဲသင်္ကြန်. . . စူးစူးရှရှ တူးခါးတဲ့သံစဉ်အကတွေနဲ့ပေါ့ . . . နှစ်သစ်ကူးကြီး. . . မူးနေပြီမေမေ. . # […]
ပြေးနေတယ် …… ပြေးနေတယ် …… ခြေချလိုက်တဲ့ မြေပြင်တိုင်းဟာ မီးထတောက် ဒီကမ္ဘာမြေ သစ္စာဖောက်ပီလား ……. ္စ နားခိုမိတဲ့ သစ်ပင်တိုင်းဟာ လဲပြို ငှက်တစ်သောင်းနားခိုနိုင်ပေမဲ့ သူတစ်ယောက်တော့ နားခိုဖို့ သစ်ပင်ကမကောင်းခဲ့တာအမှန် ဘယ်ဝဋ်ကြွေးလေလဲ ဘာများ ကျုးလွန်ခဲ့လို့လဲ စဉ်းစားမိတိုင်း အဖြေကိုရှာမရတော့ မျက်ရည်ဝိုင်း မငိုနဲ့ ဒါ ငိုစရာမဟုတ် ပြေးစရာရှိတာဆက်သာပြေး ကြည်ကြည်သာသာ လက်ခံမဲ့မြေ ဒီ ကမ္ဘာပေါ်မှာ ကျန်ကောင်းပါရဲ့ အဲ့ဒိနေရာရောက်မှ စဉ်းစား ပြေးလိုက်စမ်း ခြေတစ်လှမ်းတိုင်းမှာ မီးတောက် နောက်မှာလည်း ယန္တယား ယာဉ်တွေထပ်ချပ် တစ်စိုက်မတ်မတ် လိုက်နေ ကဲ….. ပြေးသာပြေး အသက်ရှုရပ်မှ အပြေးရပ်မယ် ကွယ် …… ကမ္ဘာကြီးက ကျဉ်းလှပါလား ငါ့တွက်တော့ ပြေးစရာမြေ…….. ။ နေဝန်းနီ