ဖြေသိမ့်ကောင်း၏ မကောင်း၏(မိမိကိုုယ်မိမိ အဆုံးစီရင်ခြင်း)”

“ဖြေသိမ့်ကောင်း၏ မကောင်း၏(မိမိကိုယ်မိမိ အဆုံးစီရင်ခြင်း)”

 

အခုနောက်ပိုင်းမန်းလေးမှာကောင်းလာတာလေးတစ်ခုကတော့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ဆံပင်ညှပ်ဆိုင်နဲ့ဘဏ်တော်တော်များများမှာ ကိုယ်ဆီလာတဲ့ဖောက်သည်များမပျင်းရအောင် ဂျာနယ်လေးတွေချပေးထားကြတာပါ။

ဂျာနယ်တွေကလဲ ဖတ်မနိုင်ဝယ်မနိုင်လောက်အောင်ထွက်ပါတယ်။

အဲလိုချပေးထားတော့ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် ဖတ်ဖြစ်သွားတာပေါ့ဗျာ။

ဟိုတစ်ရက်က ဘဏ်မှာငွေသွားထုတ်တော့စောင့်နေရင်း ခုံပေါ်ရှိနေတယ်ဂျာနယ်တစ်စောင်ယူဖတ်ဖြစ်ပါတယ်။

အဲဒီထဲမှာ သတင်းတပုဒ်က လေးရက်အတွင်း လူသုံးယောက် ကိုယ့် ကိုကိုယ်သေကြောင်းကြံတဲ့သတင်းလေးပါလာပါတယ်။

တစ်ယောက်ကတော့ ဆေးလိပ်ခိုးသောက်တာကို အမေကဆူလို့ဆိုပြီး သတ်သေတာက အရွယ်မရောက်သေးတဲ့ယောက်ျားလေး။

ဘာကြောင့်လို့ ဖော်ပြမထားဘဲသတ်သေတယ်ဆိုတာလောက်ဘဲ ရေးထားတာက

အရွယ်ရောက်ပြီးမိန်းကလေး၊

နောက်တစ်ယောက်ကတော့ အရက်ကြောင်ကြောင် ပြီးသတ်သေပါသတဲ့။

လူ့အသက်တစ်ချောင်း အလဟဿ ဆုံးပါးသွားတာ နှမျှောစရာကောင်းလှပါတယ်။

အဲဒါဖတ်မိတော့ ဟိုတစ်လောက နိုင်ငံခြားမှာ သတ်ေသေသွားတဲ့ကောင်မလေးကတော့ မသေခင် ဖေစ်ဘုတ်မှာစာတွေရေးသွားတော့ အင်တာနက်မှာရော ဂျာနယ်တွေမှာရော

ဒီအကြောင်းကတော်တော်လေးကို ှ ပျံ့နှံ့လို့သွားခဲ့ပါတယ်။

ဒီလို ကိုယ့်ကိုကိုယ်အဆုံးစီရင်တာတွေ ဖတ်ရသိရတော့ ကိုယ့်မိတ်ဆွေအသိုင်းအဝို်င်းထဲမှာလဲ

ဒီလိုဖြစ်ခဲ့ ကွယ်လွန်ခဲ့ အချိန်မီဆေးရုံရောက်လို့ လွတ်မြောက်ခဲ့တဲ့ အကြောင်းလေးတွေက

ခေါင်းထဲမှာအစီအရီပေါ်လာပါတယ်။

 

ဒီလိုသတ်သေတယ် ဆို်တာကို ပထမဆုံးစတွေ့ဘူးတာကတော့ 2တန်းကျောင်းသားဘဝမှာပါ။

ကျနော်မြစ်ငယ်မှာနေတုန်းကပေါ့။

မြစ်ငယ်မီးရထားစက်ရုံဂိတ်ပေါက်တည့်တည့်မှာ ဈေးဘက်ကိုသွားတဲ့လမ်းလေးရှိပါတယ်။

လမ်းအရှေ့ဘက်ခြမ်းမှာ မြစ်ငယ်မီးရထား စာကြည့်တို်က် သူ့တောင်ဘက်မှာတော့ ဇရပ်ကြီးတစ်ဆောင်ရှိပါတယ်။

ကျနော်တို့ ကျောင်းက ဈေးနားလေးမှာ ဆိုတော့ ကျောင်းသွားတို်င်းအဲဒီဇရပ်နားက ဖြတ်သွားရပါတယ်။

တစ်ရက်အဲဒီဇရပ်ကြီးနားမှာ လူတွေအုံနေတာကို ကျောင်းအသွားမှာတွေ့ရပါတယ်။

လူတစ်ယောက်ဆွဲကြိုး ချသေလို့ပါတဲ့။

ကလေးပီပီ စပ်စုမယ်လုပ်တော့ အဲဒီနားကို အလာမခံဘူး ကလေးနဲ့မဆိုင်ဘူးလို့ပြောပြီး မောင်းထုတ်တာပေါ့။

နောက်မှလူကြီးတွေ ပြောလို့ သိရတာ ကလေးကအများကြီး မိန်းမကဆုံး ပေးစရာအကြွေးတွေက တပုံကြီး

အဲဒါကြောင့်သတ်သေတာလို့ သိရပါတယ်။

အဲဒီတုုံးကတော့ ကလေးဘဝဆိုတော့ မေ့မေ့ပျောက်ပျောက် ဘာကြောင့်သတ်သေလဲဆိုတာ မတွေးမိပါဘူး။

 

နောက်ဒုတိယအကြိမ်ကြုံတာကတော့ ကျနော်တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားဘဝမှာပေါ့။

တစ်ရက်ကျနော်အိမ်ကို သူငယ်ချင်းတွေလိုက်လာပါတယ်။

သူငယ်ချင်း ကောင်မလေးတစ်ယောက်ဆေးရုံရောက်နေလို့လာခေါ်ကြတာပါ။

ဘာလို့လာခေါ်သလဲလို့မေးကြည့်တော့ အိပ်ဆေးတွေသောက်ပြီးဆေးရုံရောက်နေတာပါတဲ့။

ကျနော်တို့ ဆေးရုံရောက်တော့ လူနာတွေ့ချိန်မရောက်သေးလို့ မဝင်ရပါဘူး။

အဲဒါနဲ့ တံခါးစောင့်တဲ့လူကိုတောင်းပန်ပြီးဝင်လိုက်တော့မှ “ခဏဘဲနော်”ဆိုတဲ့

ခံဝန်ချက်ကလေးနဲ့ဝင်ခွင့်ရပါတယ်။

ကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်ကလေး၊လက်မှာလဲ ပိုက်တွေတန်းလန်းနဲ့။

လူဇောက်ထိုးထားပြီး အစာအိမ်ထဲရောက်နေသမျှတွေကို အန်အောင် လုပ်တယ်ပြောတာဘဲ။

ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲလို့မေးကြည့်တော့မှ မနေ့ညက သူ့အမေနဲ့စကားများပြီး

အိပ်ဆေးတစ်ပုလင်းလုံးသောက်ထည့်လိုက်တာတဲ့။

မနက်လင်းအားကြီးမှာမှသောက်တာ။

သူ့အမေက မနက်ဆွမ်းထချက်တော့သူ့အခန်းထဲက က တအင်းအင်းအသံကြားလို့ဝင်ကြည့်မှ

မူမမှန်ဘူးဆို တစ်အိမ်လုံးနိူးပြီး ဆေးရုံပို့လိုက်ရတာတဲ့။

အဓိက ကတော့ သူ့ကိုယောက်ျားပေးစားလို့ဆိုပါသတဲ့။

“ညည်းသာ မယူချင်ဘူးအစကပြောရင် ငါဇွတ်မပေးစားပါဘူးအေ ပေးစားမယ် ပြောတုန်းကရေငုံနူတ်ပိတ်လုပ်နေတော့

ညည်းယူချင်လို့ငြိမ်နေတယ်လို့ ငါကလဲ မှတ်တာပေါ့ အမိုက်မရဲ့”လို့ပြော ပြော ပြီးငိုပါတယ်။

ဟုတ်ပါရဲ့ ကျနော်တို့သူငယ်ချင်းမ က မလူှပ်တလူှပ် ဘယ်နေရာမဆို နုတ်ပိတ်ပါးစပ်ပိတ်။

နေတတ်တာ သူ့အကျင့်။

မသကာ သူငယ်ချင်းတွေဖွင့်ပြောလိုက်ရင် ရရဲ့သားနဲ့” မိငယ် “ ရယ်လို့သာ စိတ်ထဲတွေးမိပါတယ်။

ဒီကိစ္စကြောင့်သူလဲ တရားရုံးသွားရပြုရနဲ့လူလဲချုံးချုံးကျ ကုန်လိုက်တဲ့ငွေကလဲသောက်သောက်လဲ.။

ဒါက သူကဖွင့်မပြောဘဲမြုံစိနေလို့ဖြစ်သွားတာပေါ့။

 

@@@@@@@@@@@@@@  @@@@@@@@@@@@@@ @@@@@@@@@@@@@@

နောက်တစ်ယောက်ကတော့ ကျနော်ဈေးထဲမှာ စကျင်လည်တဲ့အချိန်မှာ သိခဲ့တဲ့ကောင်လေးပေါ့။

ကိုငယ် လို့ခေါ်ပါတယ်။

သူရောက်စက တကယ့်ကိုရိုးရိုးအေးအေး။

မြစ်အနောက် ကမ်းဘက်ကနေ မန်းလေးကိုလာပြီးအလုပ်လုပ်တဲ့သူပေါ့။

သူတို့ဆရာက သူတို့ကို ထမင်းကျွေး လခပေး နေတော့ သူတို့အိမ်မှာနေခိုင်းပါတယ်။

အလုပ်ကတော့  တရုပ်ပြည်ကလာတဲ့ပစ္စည်းတွေကို လက်လီပြန်ဖြန့်တာပါ။

သူတို့ကဈေးချိုထဲမှာဆိုင်ဖွင့်မထားဘူး အိမ်ကနေပြီးဈေးထဲကိုလိုက်ဖြန့်တဲ့လက်ကားကြီးလို့

ပြောရင်လဲရပါတယ်။

သူအလုပ်ကတော့  မနက်ဆို ပစ္စည်းလိုက်စပ်ရောင်းထားတာတွေ လိုက်ပို့။

ညနေရောက်ရင်တော့ သူတို့အကြွေးပေးထားတဲ့ဆိုင်တွေကို ကုန်ဘိုး။. ပို်က်ဆံလိုက်ကောက်ရတာပါ။

ညနေနှစ်နာရီ်ကနေလေးနာရီလောက်ထိ ဈေးထဲကဆိုင်တွေက လိုက်ကောက်။

ညပိုင်းကျတော့ အပြင်ဘက်က စတိုးဆိုင်တွေကလိုက်ကောက်ရပြန်ရော။

အဲတော့ သူမှာမိတ်ဆွေတွေတိုးလာတာပေါ့။

သူကလဲ သဘောကောင်းကောင်း တပြုံးပြုံးနဲ့နေတတ်သူဆိုတော့အားလုံးက ချစ်ကြခင်ကြပါတယ်။

အနေကြာလာတဲ့ အခါတော့ သူလဲမြို့ပါးဝလာပါတယ်။

မြု့ိပါးဝတော့ လှတပတ အကောင်းစားလေးတွေဝတ်တတ်လာတယ်။

ဘီယာဆိုင်ထိုင်တတ်လာတယ်။

တစ်လုံးနှစ်လုံးသုံးလုံးဆော့တတ်လာတယ်။

ညနေဆိုမောင်းထုတတ်လာတယ်ပေ့ါ။

မောင်းအောင်တော့ အပေါင်းအသင်းနဲ့ ဘီယာဆိုင်ထိုင်တတ်လာတယ်။

နွေအပူကို ဘီယာနဲမျောချမှအေးတယ်ထင်လာပါတယ်.

အစကတော့ နည်းနည်း နောက်တော့ ဝါရင့်လေကြေးကြီးလေဖြစ်လာပါတယ်။

နောက်တော့ သူ့ပိုက်ဆံတင်မဟုတ်ဘူး နေ့စဉ်လိုက်ကောက်နေတဲ့ငွေထဲက ပါ ထည့်ထိုးပါရော။

ပေါက်တဲ့အခါဖြုန်း မပေါက်တဲ့အခါ အလုပ်ထဲက ငွေလှည့်သုံးဆိုတော့ လုံးပါးပါး ပါးပါလေရော။

သူ့ဆရာကလည်း သူအချိုးပြောင်းသွားတာကို မရိပ်မိ။

အဲတော့ သူငွေတွေလှည့်သုံးထားတာကိုလဲ မသိတော့ အေးဆေး။

တစ်ရက်တော့ သူဆရာကတော်က ငွေကျပ်တော့ အကြွေးတွေကို ဂရုတစိုက်တောင်းဘို့

သူ့ကိုမှာပါတယ်။

သူကတောင်းတော့ တောင်းတယ်မပေးဘူးလို့ပြောပါသတဲ့။

အဲဒါနဲ့ ဆရာကတော်က ရက်သိပ်ကြာတဲ့ ကုန်သည်တွေကို သူကို်ယ်တိုင်တောင်းပါတော့တယ်။

အဲဒီမှာဇာတ်လမ်းစတော့တာဘဲ။

သူအကြွေးတောင်းလိုက်တဲ့ဆိုင်တော်တော်များများက ပေးပြီးသား ပေးစရာ နောက်ဆုံးတစ်စောင်ဘဲ

ရှိတယ်ဆိုတာကိုလဲ ပြန်ပြောကြရော တစ်ခုခုတော့မှားနေပြီ လို့တွက်မိပါသတဲ့။

အဲဒါနဲ့ ညနေ ကိုငယ်တို့ပြန်လာတော့ အကျိုးအကြောင်းမေးပါတယ်။

ကိုငယ် ကတော့ မရသေးဘူးဆိုဇွတ်ငြင်းပါတယ်။

နောက်နေ့မနက် အစောကြီး ကိုငယ်အိမ်ကထွက်သွားပါတယ်။

ဒါပေမယ့် အဲဒီနေ့ညက ပြန်မလာပါဘူး။

အဲဒါနဲ့သူခါတိုင်းငွေကောက်တဲ့ဆိုင်တွေကို သွားငွေကောက်ခိုင်းတော့မှ

အကြွေးတော်တော်များများရပြီးသားကို သူလှည့်သုံးထားတာကို သိရပါတော့တယ်။

နောက်နှစ်ရက်လောက်နေတော့ ပြန်မလာတော့ သူပြဿနာတွေ

မဖြေရှင်းရဲတာကြောင့်ပြန်မလာတာနေမှာဆိုပြီး

ခပ်အေးအေးဘဲနေလိုက်ပါသတဲ့။

နောက်တော့ပြန်လာမယ်ထင်တာပေါ့၊

နောက်ငါးရက်မြောက်တဲ့နေ့မှာတော့ ဈေးထဲကလူတွေလိုက်လာပါတယ်။

ကိုငယ့် ဆွဲကြိုးချသေတဲ့အလောင်းကိုတွေ့လို့ပါတဲ့။

ကိုငယ်အလောင်းကိုလဲတွေ့ရော သူ့ဆရာမျက်ရည်ကျပါတယ်။

“မင်းသာဖွင့်ပြောလိုက်ရင် ငါခွင့်လွှတ်မှာပါကွာ။

  လူ့အသက်လောက် ဘာက ပိုအဖိုးတန်မှာလဲ” လို့ မချိတင်ကဲနဲ့ပြောပါသတဲ့။

%%%%%%%%%%%%%%%%%%% %%%%%%%%%%%%%%%

နောက်သိပ်မကြာသေးခင်ဖြစ်သွားတာကတော့ အချိန်တိုတိုလေးအတွင်းမှာ စီးပွားအရမ်းတက်လာတဲ့

လူငယ်လေးပေါ့။

ကျောင်းပြီးတဲ့အချိန်မိဘလက်ငုတ်လက်ရင်းဆိုင်မှာ ဝင်အလုပ်လုပ်။

လူကလဲကြိုးစားတော့ သူ့မိဘလက်ထက်အလုပ်မဖြစ်တာကနေ သူ့လက်ထက်မှာဝုန်းကနဲ

စီးပွားရေးတွေထောင်တက်။

ကြိုးစားတော့ လဲ သမက်ဖမ်းချင်တဲ့ မိဘတွေထဲက အခြေခိုင်တဲ့ဆီမှာဝင်ထိုင်လို်က်တော့

နေနဲ့မြရွှေနဲ့လ ဆိုသလို အများကအားကျလို့ငေးကြည့်နေရပါတယ်။

ကံဇာတာတက်ချင်တော့ လက်နဲ့ထိရင်ရွှေဆိုသလိုဖြစ်နေတော့တာပေါ့။

တစ်ရက် မိတ်ဆွေတစ်ယောက်က အဲဒီကောင်လေး ကိုယ်ကိုကိုယ်သတ်သေသွားတယ်လို့

လာပြောတော့ကိုယ့် နားတောင်အကြားမှားတယ်လို့ထင်မိပါတယ်။

တကယ်သတင်းအမှန်ပါဘဲ။

အလှမ်းကျယ်လွန်းတော့ နိုင်ငံခြား နဲ့ဆက်စပ်လုပ်တဲ့လူတွေဆီမှာ ရှယ်ယာဝင်ထားတာက

သူ့ပိုက်ဆံရော အတိုးနဲ့ချေးတာတွေရော သူများတွေကို အာမခံလို့ အစုဝင်ခိုင်းတာတွေ

တွက်ကြည့်ရင်သိန်းပေါင်းသောင်းဂဏန်းထိရောက်နေပါတယ်။

ဒါပေမယ့်  ဟိုဘက်က အင်ကြီးဖြစ်နေတော့ အားလုံးပါသွားပါတယ်။

သူကိုယ်သူ သတ်သေလိုက်တာကို ကြားတဲ့လူတွေရဲ့မှတ်ချက်ကိုကြားရတော့ မယုံနိုင်စရာ။

“မိုက်လိုက်တဲ့ကလေးကွာ ဒီပိုက်ဆံလောက်ကတော့သူဝယ်ထားတဲ့

 မြို့သစ်ထဲက မြေကွက် နှစ်ကွက်လောက်ချရောင်းရင်ပြီးနေတာကို”

ပါတဲ့။

အဲဒီကောင်လေးပိုင်တဲ့မြေကွက်တွေအများကြီးရှိပါသတဲ့။

လွန်ခဲ့တဲ့ လေးငါးနှစ်လောက်က လည်း လူတစ်ယောက် ကိုယ့်ကိုကိုယ်သတ်သေ

သွားတာကို ကြားဘူးပါတယ်။

တကယ့်ကို မထင်ရက်စရာ ။

ဒီလူက နေတာထိုင်တာ ခပ်ပြတ်ပြတ်တဲ့ တကယ့်လူမှန်။

အသက်ငါးဆယ်ကျော်တော့ သူ့အလုပ်တွေကို သူ့သမီးအပျိုကြီးကို လွှဲပေးထားပါသတဲ့။

သူကတော့ ဘေးကနေပံပို့းမယ်ပေါ့။

နောက်တော့သူကလဲ စိတ်ချလက်ချ ဘဲထားပါသတဲ့။

နောက်အတော်လေးကြာမှသိရတာ သူ့အလုပ်မှာလဲပေးစရာအကြွေးတွေအများကြီး။

အိမ်ကလဲ ဘဏ်ကိုပေါင်ထားရတယ်။

နောက်သူ့သမီးကလဲ မလွတ်မလပ်လူနဲ့ငြိစွန်းနေတယ်ဆိုတာလဲသိရော၊

အဆုံးစီရင်လိုက်ပါသတဲ့။

@@@@@@@@@@@@  @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@ @@@@@@@@@@@@

ကိုယ့်ကို ကိုယ်အဆုံးစီရင်လိုက်သူတွေရဲ့ ရာဇဝင်ကို ပြန်လိုက်ကြည့်မယ်ဆိုရင်။

မာန် နကြီးလွန်းသူ ဇွတ်တရွတ်ဆန်သူ

ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းမနေတတ်သူ

အထီးကျန် အဖော်မဲ့သူ တွေအဖြစ်များတာကို တွေ့ရပါတယ်။

အများအားဖြင့်ကျနော်တို့ အာရှကလူတွေကတော့ “အရှက်နဲ့လူလုပ်တာ”

ဆိုပြီး အရှက်နဲ့အသက်ကိုလဲတတ်ကြပါတယ်။

သူများအစော်ကားခံရလို့ ၊

အလိုက်လျောလွန်လို့ ကိုယ်ဝန်ရလာတာ ဟိုက စားပြီးနားမလည်လုပ်နေလို့၊

စီးပွားပျက်သွားလို့။

သူများလိမ်တာခံရလို့။

သူများကြွေးမဆပ်နိုင်လို့………………

အစရှိတဲ့အကြောင်းပြချက်ပေါင်းများစွာနဲ့အဆုံးစီရင်တတ်ကြ သတ်သေတတ်ကြပါတယ်။

ကျနော်ဖတ်ဘူးတဲ့စာအုပ်တစ်အုပ်ထဲမှာတော့ ဒီလိုလူတွေက လက်တွေ့ သတ်မသေခင်

သူတို့စိတ်ထဲမှာအကြိမ်ပေါင်းများစွာ သတ်သေတာကို အစမ်းလေ့ကျင့်နေပါသတဲ့။

နောက်မှသာ တကယ်သတ်သေတာပါတဲ့။

သူတို့အစမ်းလေ့ကျင့်နေချိန်မှာ အချိန်မီဖျောင့်ဖြပေးနိုင်ရင် ဖြေသိမ့်ပေးနိုင်ရင်

သူတို့အသက်ကို ကယ်တင်နိုင်ပါသတဲ့။

နောက် စိတ်ပညာအလိုအရ သတ်သေတဲ့အချိန်မှာ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာဖောက်ပြန်သွားလို့ဖြစ်တာပါတဲ့။

ကျနော့်အမြင်ကတော့  စိတ်ခိုကိုးရာမဲ့နေသူတွေသာ သတ်သေတယ်လို့ထင်မိပါတယ်။

သူတို့စိတ်ထဲမှာရှိနေတာ ခံစားနေရတာကို  တစ်ယောက်ယောက်ကို ဖွင့်ပြောလိ်ုက်မယ်။

နားထောင်ပေးသူက လဲကိုယ်ချင်းစာစိတ်အပြည့်နဲ့ နားထောင်လို့ စိတ်ပြေအောင်

ဖြေသိမ့်ပေးမယ်ဆိုရင် ဒီလိုသတ်သေတဲ့ အဖြစ်က လွတ်ကင်းနိုင်မယ်လို့လဲယုံကြည်ပါတယ်။.

ကျနော်က တော့ အဖန်ငါးရာ ငါးကမ္ဘာနဲ့လဲ ကိုင်မခြောက်ချင်ပါဘူး။

တကယ်ပြောရရင် ကိုယ်ဖြစ်ချင်တိုင်းမဖြစ်နိုင်တာလူ့ဘဝကို

ကဗျာဆန်ဆန်လေးပြောရရင် “သူ့အလိုအတိုင်းရှိစေ”ပေါ့ဗျာ။

သိပ်စိတ်ထဲမှာခံစားနေရရင်  အနီးရှိရှိ အဝေးရောက်ရောက်ကိုယ့်မိတ်ဆွေ

ကိုရှာပြီး ပြောပြလိုက်။

ဒါဆိုရင် ခံစားနေရတာလေးက နည်းနည်းတော့လျှော့သွားမယ်။

ကျနော်တို့ခင်ဗျားတို့ကလဲ ကိုယ့်အနားမှာ ဒီလိုလူမျိုးရှိနေရင် သွယ်ဝိုက်သောနည်းနဲ့

ဖျောင့်ဖြပေး နှစ်သိမ့်ပေးဘို့ လိုအပ်ပါတယ်။

ကိုယ့်ကိစ္စမဟုတ်ပေမယ့်လဲ သေသေချာချာနားထောင်ပေးဘို့လိုအပ်ပါတယ်။

နားထောင်ပြီးတဲ့ အခါ မှာလဲ မှားနေတာရှိရင်တောင်အပြစ်မတင်ဘဲ ပြေရာပြေကြောင်းပြောပေးလိုက်ပါ။

ဒါဆိုရင် လူ့အသက်တစ်ချောင်း ကို ကယ်တင်နိုင်မယ်လို့ထင်ပါရဲ့။.

ကျနော်အယူအဆကတော့လောကမှာ လူ့အသက်ကို ဘာနဲ့မှ အစားထိုးလို့မရဘူးလို့

ယုံကြည်ပါတယ်။

ကိုယ့်အနားမှာ ဒီလိုလူမျိုးရှိနေရင်တော့ ဖြေသိမ့်ပေးဘို့လိုအပ်ပါတယ်။

ကဲ ဖွင့်ပြောချင်တယ်ဆိုရင်တော့ နားထောင်ပေးဘို့ အသင့်ဘဲနော့်……………………….

 

ကိုပေါက်လက်ဆောင်အတွေးပါးပါးလေး

(7-3-2012)