အနော်ရထာကို ဘာ့ကြောင့် ထိုင်းတွေချစ်တာလဲ

အနော်ရထာမင်းကြီးကို ထိုင်းတွေက အရမ်းလေးစားတယ်။ ထိုင်းလူမျိူးတွေရဲ  ့အိမ်အချိူ  ့မှာ အနော်ရထာဘုရင်းကြီးရဲ  ့ပန်းချီကို ထားပြီးတောင် ကိုးကွယ်တဲ့ ထိုင်းတွေကို တွေ ့ဘူးတယ်။ အနော်ရထာလည်း အယုဒယကို နှစ်ခါဝင်ပြီးတိုက်ဘူးတယ်။ သူက ဦးအောင်ဇေယျနဲ ့မတူတာက စောက်ရမ်းမလုပ်ဘူး။

ဒီခေတ်စကားနဲ ့ပြောရရင် Nation Rebuilding ပြန်လုပ်ပေးတယ်။ နိုင်ငံကို သိမ်းပြီးတာနဲ ့ အနော်ရထာက အပျင်းပြေ ထိုင်းမချောချောလေးတွေ ရတယ်။ သူတို ့ဘုရင်ကိုယ်တိုင်က အနော်ရထာကိုကြည်ကြည်ဖြူဖြူနဲ ့ပေးထားတာ။ ဘုရင်နဲ ့ပေးစားရင် ခလေးတွေထွက်လာမယ်။ ဒီခလေးတွေကိုထောက်ပြီး ယိုးဒယားကို စစ်မခင်းနိုင်ဘူးဆိုပြီး ယိုးဒယားဘုရင်က ခလေးအတွေးနဲ ့တွက်ပုံရတယ်။

 မြန်မာဆိုတာ သိတဲ့အတိုင်း အားအားရှိရှိ သူများကို ချ ချင်နေတာ။ သူများကို ချလို ့မရရင် ကိုယ့်အချင်းချင်းကို ပြန်ချတယ်။

အဲဒိတုန်း ဖင်ခေါင်းကျယ်တဲ့ ဘုရင်းတပါးရှိတယ်။ ရခိုင်ဘုရင်။ နာမည်တော့မသိဘူး။ သိချင်ရင် အိုဘယ့်အနော်ရထာကို ဖတ်ကြည့်ပါ။ သူကလည်း သိတဲ့အတိုင်း ဘယ်သူမှ လူမထင်ဘူး။ ရခိုင်ကမ်းရိုးတန်းနဲ ့ဗမာပြည်ကို တောင်တန်းတွေခြားထားတယ်။ အဲဒိတောင်တွေကို အားကိုးပြီး ရခိုင်က ဗမာကို သွေးတိုးစမ်းတယ်။ အနော်ရထာက မလုပ်ရင်လည်းမလုပ်ဘူး။ လုပ်ပြီဆိုရင်လည်း ဦးသိန်းစိန်လိုပဲ။

ဒီမှာတင် အနော်ရထာက ဒီခေတ်စကားနဲ ့ဆိုရင် အပစ်ခတ်ရပ်စဲရေးကမ်းလှမ်းတယ်။ ရခိုင်ဘုရင်က ငြင်းတယ်။ ငြင်းတာတင်မကဘူး ယိုးဒယားကို တောင်ကျော်ပြီး အဖေခေါ်ချင်တယ်။ အဲဒိမှာတင် ဦးသိန်းစိန်နဲ ့တူတဲ ့အနော်ရထာက ဘာလုပ်လဲဆိုတော့ ယိုးဒယားကော ရခိုင်ကော အပီကျွေးတာ။

ကျန်စစ်သား၊ ငလုံးလက်ဖယ်၊ ငထွေးရှုး၊ ညောင်ဦးဖီးဆိုတဲ့ အညာသားလေးယောက်ကလည်း သိတဲ့အတိုင်း လမ်းမယူဘူး။ သူတို ့ကို အားကိုးပြီးအနော်ရထာက ရခိုင်မကလို ့၊ ယိုးဒယားဖြစ်ဖြစ် နိုင်အောင်တိုက်ခဲ့နိုင်တယ်။ အယုဒယတင်မကဘူး ဇင်းမယ်နဲ ့ လာအိုအထိတောင်ရောက်သေးလားမသိဘူး။ ဒါ့ကြောင့် မြန်မာပြည်မှာ ရှမ်းတွေကို နေရာတကာတွေ ့နိုင်တယ်။

တချို  ့မြန်မာစစ်သားတွေ ထိုင်းမတွေကို ယူပြီး ယိုးဒယားမှာနေခဲ့တယ်။ အနော်ရထာဘုရင်ကြီးက ကျောင်းတွေဆောက်တယ်။ ဘုရားတည်တယ်။ လယ်တွေပြုပြင်တယ်။ ယိုးဒယားကို ဦးအောင်ဇေအတိုင်း မဆက်ဆံဘူး။ ဦးအောင်ဇေယျကို ဘာနဲ ့နှိုင်းရမလဲဆိုရင် သွားလေသူ ဦးသန်းရွှေလိုပဲ။ သိတ်ပြီး ကျပ်ပြည့်တဲ့ပုံမပေါ်ဘူး။ အနော်ရထာက ဦးသိန်းစိန်လို  ပျော့ပျော့ပြောင်းပြောင်းပဲ။ သူ ့သမီးကို ရလို ့လားမသိဘူး။ နောက်ဆုံး ယိုးဒယားဘုရင်ကြီးကို အနော်ရထာက သူ ့တပည့်အဖြစ် လွဲခဲ့ပြီး မြန်မာပြည်ကို ပြန်လာတယ်။ လာတဲ့လမ်းတစ်လျှောက်မှာ သူတည်လိုက်တဲ့ဘုရားတွေ ဘုန်းကြီးကျောင်းတွေက နည်းတာမဟုတ်ဘူး။ အခုအချိန်ထိထိုင်းမှာ ဗမာဘုရားနဲ ့ဗမာ ဘုန်းကြီးကျောင်းတွေက အများကြီပဲ။ ဒါ့ကြောင့် ယိုးဒယားတွေက အနော်ရထာကို သူတို ့ဘုရင်လို ကိုးကွယ်ပုံ ရတယ်။

မြန်မာပြည်က တောင်ကြီးရှမ်းတွေကို ရှမ်းကြီးလို ့ခေါ်တယ်။ ထိုင်းလူမျိူးတွေကို ရှမ်းလေးလို ့ခေါ်တယ်။ ယိုးဒယားနဲ ့ဗမာက တကယ်တမ်းဆိုရင် တနိုင်ငံတည်းလို ့ပဲတောင်ပြောလို ့ရတယ်။ အကုန်နီးပါးတူတယ်။ မတူတာက ယိုးဒယားတွေ သတိ္တမရှိဘူး။ မိန်းမလုပ်စာ ထိုင်ပြီးစားချင်တယ်။ ယောကျာ်းတွေ မြင်းဆေးရူတယ်။ ဒီမြင်းဆေကလည်း ဗမာတွေပဲ ထုတ်ပြီး ယိုးဒယားကိုရောင်းတာ။ အခုဆိုရင် ယိုးဒယားနိုင်ငံတခုလုံးကို သိမ်းချင်ရင် မြန်မာပြည်က စစ်တပ်တောင်အကူအညီတောင်းစရာမလိုဘူး။ ထိုင်းမှာရှိတဲ့ဗမာတွေနဲ ့တင်လုံလောက်တယ်။

နောက်ပြီး သူတို ့ကဗမာကို အားကိုးတယ်။ ရွံလည်း ရွံတယ်။ ကြောက်လည်းကြောက်တယ်။ အားမကိုးလို ့လည်း မရဘူး။ ဘာ့ကြောင့်လဲဆိုတော့ ဗမာတွေပဲ…လက်ရှိထိုင်းကိုလုပ်ကျွေးနေတာ။ ဘန်ကောက်က လျှပ်စစ်မီးနဲ ့ကားတွေကိုမောင်းနေတာက ရခိုင်က ဂက်စ်နဲ ့မောင်းနေတာ။ အလုပ်သမားကလည်း ဗမာပဲ။ ယိုးဒယားတွေအလုပ်က ဖာခံတာပဲရတယ်။ မယုံရင် ထိုင်းကိုလျှောက်လည်ကြည့်။ ဖာမတွေလမ်းပေါ်မှာနည်းတာမဟုတ်ဘူး။ ဖာခန်းတွေလည်းနည်းတာမဟုတ်ဘူး။

နောက်ပြီးထိုင်းတွေက ဗမာတွေကို အထင်ကြီးတယ်။ ကန်ဗောဒီးယားနဲ ့လာအိုတို ့လည်း သူ ့ဘေးမှာရှိတာပဲ။ ထူးခြားတာတစ်ခုက ဗမာတွေအတွက် နယ်စပ်တွေမှာ သူ ့နိုင်ငံကို တံခါးမရှိဒါးမရှိ ဝင်စေပဲ။ ကန်ဗောဒီးယားနဲ ့လာအိုဆိုရင် ဒီကောင်တွေအတော်နှိမ်တယ်။ ကျနော် ကန်ဗောဒီယားနယ်စပ်ကို ရောက်တုန်းက တွေ ့ဘူးတဲ့အတွေ ့အကြုံပါ။

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဦးအောင်ဇေယျ၊ အနော်ရထာနဲ ့ မဟာဗန္ဓုလကိုတော့ အတော်သဘောကျတယ်။ ဒီဘဲကြီးတွေ အတော်ဆော်တယ်။ နောက်ပြီး စော်လည်းကြည်တယ်။ ဒါ့ကြောင့် စစ်အစိုးရက ရုပ်ထုပြီးကိုးကွယ်တာဖြစ်မယ်။ တော်သေးတာပေါ့ ဦးအောင်ဇေယျပြောတဲ့ ဟိုအချောင်းကြီးကို မကိုးကွယ်လို ့။ သူတို ့ကြောင့် မြန်မာတွေ ဂုဏ်တက်ခဲ့တာပဲ။

ဒီလောက်ပါပဲဗျာ။