မျှော်လင့်ချက်တွေ ရှင်သန်ဖို့

* အိမ်မရလို့…တဲ့

ထိတ်လန့် ကြောက်ရွံ့နေတဲ့သူတွေ……၊

* စားမဝလို့…တဲ့

ပျားပန်းခတ် ရှာဖွေနေကြသူတွေ…..၊

* သွားမရလို့…တဲ့

တားဆီးပိတ်လှောင်ခံရသူတွေ…..၊

* ဝင်မရလို့….တဲ့

ပင်မ တံခါးချက်ဆီမှ

ရပ်လျက်နေရသူတွေ………၊

* ပြင်မရလို့….တဲ့

အမှားတွက် ရတက်မအေးရသူတွေ…..၊

* သင်မရလို့….တဲ့

အနာဂတ်ဘဝကို ချယ်ပပေးနေရသူတွေ…..။

ဒီလို ဒီလို အပူလှိုင်းကပ်လို့

ရင်ဝ တက်တက်လာတဲ့

ချဉ်စို့စို့ ရနံ့တွေကို

ပင့်သက်အောင့်ကာ ရူရှိုက်ရင်း

အပူလှိုင်းဟပ်သူ ဘဝတူချင်း

စီးနင်းခဲ့ကြရတဲ့

ငါတို့ တတွေရဲ့

ခရီးရှည် ရွက်လှေငယ်ဟာ

သွက်သွက်ခါကာ ရွေ့လျားခဲ့ရပေါ့……….။

´´လှိုင်း ဘယ်လောက်ကြီးကြီး

လှေရဲ့ အောက်၊

တောင် ဘယ်လောက်ကြီးကြီး

ဖဝါးရဲ့အောက်´´ဆိုတဲ့

မဂ်လောက်ဖွယ် ဆိုထုံး

ရှေးသုံး စကားနှစ်အဆီကို

မျှဝေ စားသုံးရင်း

ရုန်းရင်းဆန်ခတ် ဝင်လာကြတဲ့

ငန်သဲ့သဲ့ ပင်လယ်ရေတွေကို

ပက်ပက်ထုတ်ခဲ့ရတာလည်း မနည်းပါပေါ့……….။

* အရှေ့ဆီလား…?

အနောက်ဆီလား…?

ခွဲခြား မသိ

ဦးတည်ချက် မဲ့ခါနီးတိုင်းမှာ

လှိုင်းဂယက် အထက်ရောက်စဉ်ခိုက်

စက်အပျောက် ရေမှုန်မွှားကြားမှာ

ရောင်စဉ် မစုံတဲ့

မှုန်ဝါးဝါး နေရောင်ကို

မျက်လုံးနှစ်စုံက တွေ့ပြန်တော့

ဟောင်းနွမ်းလျော့ကျနေပြီးဖြစ်တဲ့

စောင်းကြိုးသဲ့သဲ့အသွင်

စိတ်စွမ်းအင် ခွန်အားတွေကို

ပြန်လည် မွေးဖွားဖြစ်ခဲ့ပြန်တယ်ပေါ့……..။

*ဒီလိုနဲ့ပဲ….

– နီးတော့ မလိုလိုနဲ့

ဝေးသွားခဲ့ရတဲ့ မျှော်လင့်ချက်တွေ…..။

– လင်းတော့ မလိုလိုနဲ့

မှောင်မှောင်သွားခဲ့ရတဲ့ ယုံကြည်ချက်တွေ….။

– ရတော့ မလိုလိုနဲ့

မရနိုင်သေးတဲ့ အားကိုးစရာတွေ…….။

အဲဒါတွေကြောင့်……..

– ဖြူစင်တော့ မလိုလိုနဲ့

မည်းညစ်ခဲ့ရတဲ့ စိတ်ဓာတ်တွေ၊

– လိုက်နာကြတော့ မလိုလိုနဲ့

ဖောက်ဖျက်ခဲ့ကြတဲ့ စည်းကမ်းတွေ၊

– တက်ရိပ် ပြတော့မလိုလိုနဲ့

ပြန်ပြန်ကျခဲ့ရတဲ့ ပညာရေးတွေ၊

ဒီလိုတွေနဲ့ပဲ….

ငယ်ဘဝမှာ ရပ်မနေခဲ့ကြတဲ့

ငါတို့ရဲ့ အသက်တွေဟာလည်း

တက်တက်လာခဲ့ကြတာ

ရက်တွေတောင် မနည်းတော့ဘူးလေ……။

ဒီတော့…..

လက်ကျန် အသက်တစ်ဝက်မှာ

* ငါတို့ရဲ့ မျှော်လင့်ချက်တွေဟာ

လင်းလက်လာနိုင်အုံးမှာလား…..?

* ငါတို့ရဲ့ ယုံကြည်ချက်တွေကို

ထုဆစ်နိုင်ကြအုံးမှာတဲ့လား…..?

* ငါတို့အတွက် အားကိုးစရာတွေကရော

တိုးပွားလာနိုင်ကြအုံးမှာလား……?… လို့

တွေးပြီးရင်း……..တွေး

ငေးပြီးရင်း…. ငေးလျက်ပါပဲ…….။