အိန္ဒိယစာပေသမိုင်း ဗုဒ္ဓစာပေကဏ္ဍ (စာအုပ်ထဲမှ ကောက်နုတ်တင်ပြခြင်း)

အန္ဒိယစာပေသမိုင်း ဗုဒ္ဓစာပေကဏ္ဍ

ပြန်ကြားရေးဌာန

ဘာသာရေးဆိုင်ရာ စာပေခွင့်ပြုချက် အမှတ် ၆၅၆

တာဝန်ခံထုတ်ဝေသူ ဦးစိန်ကြည်

ပြည်သူ့အလင်းစာပေတိုက်

၁၀၇၊ ဗိုလ်ချုပ်အောင်ဆန်းဈေး

ရန်ကုန်မြို့။

၁၉၆ရခုနှစ်၊ အောက်တိုဘာလတွင် အုပ်ရေ ၂၀၀ဝကို ပထမအကြိမ်အဖြစ် ရိုက်နှိပ်ပြီးစီးသည်

မူလရေးသူ – ဂျာမန်ပါမောက္ခကြီး ဒေါက်တာ မောရစ်(စ်)ဝင်တာနစ်

မြန်မာပြန်သူ – အရှင် ဇာဂရာဘိဝံသ

ဤစာအုပ်သည် မျက်မှောက်ခေတ် မြန်မာလူမျိုး ဗုဒ္ဓဘာသာများ အတွက် အလွန် တန်ဘိုး ကြီးမားလှသော ကျမ်းစာအုပ် တစ်အုပ်ဖြစ်ကြောင်း၊ လေ့လာဖတ်ရှုသင့်ကြောင်း တိုက်တွန်း နှိုးဆောက်လိုက်ရပေသည်။                             MA ကောလင်း အမှာစာမှ

ရှေးအကျဆုံး ဗုဒ္ဓဘာသာစာပေ အားလုံးလောက်လိုလိုတွင် ဟောချက်ပြောချက်များ၊ ဩဝါဒတော်များ၊ ဂါထာများ၊ ဝတ္ထုကြောင်းများ ရဟန်းတို့၏ သိက္ခာပုဒ်များကို စုဆောင်း ထားချက်များ ပါဝင်၏။ ပိဋကတ်တော်ပူသည် အထက်ပါ စုဆောင်ချက်မျိုးတို့၏ အစုအဝေးကြီး တစ်ခုမျှသာဖြစ်၏။ ဤကဲ့သို့ စုဆောင်ချက်မျိုးများသာ များစွာအရေးပါ၍ ခက်ခဲသော စာပေလှုပ်ရှားမှုတစ်ခု၏ ပြီးစီးမှုကြီးတခုကို ဖြစ်စေနိုင်ပြီး ပါဝင်သော အစိတ်အပိုင်းများကို စုဆောင်းမှုသည် တစ်ချိန်တည်းတွင် ဖြစ်နိုင်စရာမရှိသည်မှာ ထင်ရှားလှလေသည်။

ဗုဒ္ဓဘာသာ အစဉ်အလာမှတ်တမ်းအရ ဤကဲ့သို့သော အပြည့်အစုံ စုဆောင်းပြီးစီးမှုသည် အတော်စောစီးစွာသော ကာလကပင် ပြီးစီးနေပြီးဖြစ်၏ သက်တော်ထင်ရှား ဘုရားရှင်ကို မှီလိုက်သော သာဝကကြီးများသည် ဘုရားရှင်ပရိနိဗ္ဗာန် စံတော်မူပြီးနောက် ရက်သတ္တပါတ် အနည်းငယ်လောက်တွင် ဓမ္မ(ဗုဒ္ဓဘာသာ ဆိုင်ရာ တရားတော်) ဝိနယ(ရဟန်းတော်တို့၏ သိက္ခာပုဒ်တော်များ)ကို စုဆောင်းဖွဲ့စည်းရန် ရာဇဂြိုဟ်ပြည် (ယခု ရာဂျဂီရ်)တွင် ပဌမ သင်္ဂါယနာခေါ်သော သံဃာအစည်းအဝေးကြီး တခုကို ပြုလုပ်ခဲ့ကြ၏ဟု မှတ်တမ်းတင်ထားခဲ့၏။ ဤမှတ်တမ်းက ကျွန်ုပ်တို့အား အထက်ပါ အဆိုကို ချွင်းချက်မရှိ ယုံကြည်စေရန် ရည်ရွယ်သည့် အချက်သည်ပင်လျှင် ပဌမသင်္ဂါယနာမူ အတိုင်း ကျွန်ုပ်တို့ လက်ထက်သို့ ဆင်းသက်လာသည့်အတွက် ဤမူကို ရှေးအကျဆုံးဟု ယုံကြည်၍ မဖြစ်နိုင်သည်ကို ဖော်ပြလျှက်ရှိ၏ အကြောင်းမှာ ပိဋကတ်တော်၏ အစိတ်အပိုင်းကြီး ၂ခုဖြစ်သော ဝိနည်းနှင့် သုတ္တန် ပိဋကတ်တော်များသည် ယခု ကျွန်ုပ်တို့ တွေ့မြင်နေရသည့် ပါဠိတော်အတိုင်း တသွေမတိမ်း ဘုရားရှင် ပရိနိဗ္ဗာန် စံတော်မူပြီး၍ မကြာမီပင် ဖြစ်လာကြ၏ဟူသော အချက်သည် လုံးလုံးပင် မဖြစ်နိုင်သောကြောင့် ဖြစ်၏။ ဤ အကြောင်းကြောင့် အစဉ်အလာ ဆိုရိုးဆိုးစဉ်သည် လုံးဝအခြေအမြစ်မရှိဟု ယူဆစရာ မလိုချေ။ သုတ္တန်တရားတော်နှင့် ဝိနည်းသိက္ခာပုဒ်တော်များ၏ အခြေခံအချက်များတွင် တညီတညွတ်တည်းရှိစေရန် ရည်ရွယ်ချက်ဖြင့် သံဃာ့ထေရ်ကြီးများသည် ဘုရားရှင် ပရိနိဗ္ဗာန် စံတော်မူပြီးနောက် ချက်ချင်းပင် စည်းဝေးတော်မူကြသည်ဟူသော အချက်ကား မဖြစ်နိုင်စရာ မရှိချေ။

ထိုအစည်းအဝေးပြုလုပ်ခဲ့သည့် အချက်ကို မှတ်တမ်းတစ်ခုအဖြစ် စာပေအဆက်ဆက် တွင် ထည့်သွင်းထားစရာရှိပေ၏။

သို့သော် ထိုမျှလောက်အချိန်ကလေးနှင့် ယခုလက်ရှိပိဋကတ်တော်ကြီးကဲ့သို့သော ပါဠိတော် ပိဋကတ်ကြီးတစ်ခုကို စုဆောင်းရေးအတွက် တိုတောင်းလှချေသည်တကား။

(စာမျက်နှာ ၂၈-၂၉မှ)

နောက်စာမျက်နှာအချို့မှ ဆက်လက်ကောက်နုတ်တင်ပြပါဦးအံ့။