ရင်နင့်တဲ့ ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်

> ရင်နင့်တဲ့ ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်
>
> ၁၉၉၃ ခုနှစ် စက်တင်ဘာလ
>
> ပညာဆက်သင်ဖို့ သူ ဂျာမဏီရောက်ပြီး (၈)လအကြာမှာ ဇနီးဖြစ်သူတစ်ယောက်
> ညအလုပ်ပြန်လမ်းမှာ အနိုင်ကျင့် စော်ကားခံလိုက်ရတယ်။ သူလွန်လွန်ကျူးကျူး
> ခံစားခဲ့ရပေမယ့် သိတတ်မှုနဲ့ တာဝန်ကြောင့် ဇနီးကို သူမစွန့်လွတ်ရက်ခဲ့ဘူး။
> ဒါပေမယ့် သူတို့နဲ့မတူတဲ့ ကလေးငယ်တစ်ယောက် ဇနီးမွေးဖွားလာမှာကိုတော့
> သူစိုးရိမ်ခဲ့တယ်။ အဲဒီစိုးရိမ်မှုက သူ့ကို မလှုပ်ရှားနိုင်အောင် လအတော်ကြာ
> ရစ်ပတ်ချည်နှောင်ထားခဲ့တယ်။
>
> စစစစစစစစစစစစစစစစစ စစစစစစစစစစစစစစစစစစစစစ
>
> မာစတာတက်နေဆဲမှာ ဇနီးဝေဝေနဲ့ ကျွန်တော်သိခဲ့တယ်။ အဲဒီတုန်းက ကျွန်တော့်အသက်
> (၃ဝ) စွန်းစွန်းဖြစ်ပြီး စက်ရုံတစ်ခုမှာ အလုပ်လုပ်တဲ့ ဝေဝေက ကျွန်တော့်ထက်
> (၃)နှစ်ငယ်တယ်။ ဝေဝေက ရိုးသားကြိုးစားတဲ့ မိန်းကလေးဖြစ်ပြီး အိပ်ရာထက်လဲနေတဲ့
> နာတာရှည်ဖခင်ကြောင့် အိမ်ထောင်ပြုနောက်ကျခဲ့တယ်။ ကျောင်းပြီးတော့
> အဲဒီကျောင်းမှာပဲ ကျွန်တော်အလုပ်ဝင်ခဲ့တယ်။ အလုပ်သက်တမ်း (၃)လအကြာမှာ
> ဝေဝေနဲ့ကျွန်တော် လက်ထပ်ခဲ့ကြတယ်။ အသက်အရွယ်ကြောင့် ကလေးမြန်မြန်ယူဖို့
> ကျွန်တော်မျှော်လင့်ခဲ့တယ်။
>
> လက်ထပ်ပြီးနှစ်ဝက်အကြာမှာ ကျွန်တော်ရဲ့ လုပ်ရည်ကိုင်ရည်ကြောင့် ဂျာမဏီသွားပြီး
> ပညာတစ်နှစ်ဆက်သင်ဖို့ အခွင့်အရေးရခဲ့တယ်။ ဒါကြောင့် သားသမီးယူမယ့်ကိစ္စကို
> နောက်ဆုတ်ခဲ့ရတယ်။
>
> ပညာသင်နေတဲ့ အတောအတွင်း ဝေဝေ့ဆီ နှစ်ပတ်တစ်ခါ ကျွန်တော်စာရေးဖြစ်ခဲ့တယ်။
> ဝေဝေရဲ့စာက ကျွန်တော်ထက် ပိုစိပ်ခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် ၁၉၉၄ခုနှစ်
> ဇွန်လနောက်ပိုင်းမှာ ကျွန်တော့်ဆီ ဝေဝေစာမရေးခဲ့တော့ဘူး။ ဒီအချိန်မှာပဲ ပါမောက္ခ
> Jacquesက ကျွန်တော့်ကို နောက်ထပ်တစ်နှစ် ပညာဆက်သင်ပြီး ဇနီးကိုပါ
> တပါးထဲခေါ်ခဲ့ဖို့ အကြံပေးတယ်။ ဒီအကြံကို ကျွန်တော်အရမ်းဝမ်းသာမိတယ်။ ဝေဝေကို
> ချက်ချင်းဖုန်းခေါ်ပြီး ကျွန်တော်ပြောပြလိုက်တယ်။ ကျွန်တော်ဖုန်းကြောင့် ဝေဝေ
> အရမ်းအံ့ဩသွားပုံရတယ်။
>
> “ဝေဝေ.. ကိုယ်.. ဟန်စိန်ပါ”
>
> ဝေဝေဘာမှ ပြန်မပြောဘဲ ရုတ်တရက် ငိုချလိုက်တယ်။ ရင်ထဲက တနင့်နင့်ရှိုက်သံတွေ
> ဖုန်းတစ်ဖက်ကနေ လွှင့်လာခဲ့တယ်။ ကျွန်တော့်စိတ် လေးသွားမိခဲ့တယ်။
> ပြဿနာတစ်ခုခုဖြစ်ပြီလို့ ကျွန်တော်စိတ်က ကြိုသိလိုက်တယ်။
>
> “ဘာဖြစ်တာလဲ ဝေဝေ.. ကိုယ့်ကို မြန်မြန်ပြောပါ”
>
> ကျွန်တော်ဘယ်လိုမေးမေး ဝေဝေငိုပဲငိုနေခဲ့တယ်။ သူဂျာမဏီလာနိုင်တဲ့ကိစ္စ
> သူ့ကိုကျွန်တော် ပြောပြလိုက်တယ်။
>
> “ဒီကိုလိုက်လာဖို့ မြန်မြန်လုပ်ပါနော် ဝေဝေ.. ကိုယ့်ဆီရောက်လာရင် အရာအားလုံး
> အဆင်ပြေသွားမယ် သိလား”
>
> “ကို… ဝေ့ကို မေ့လိုက်ပါ။ ဝေ ဂျာမဏီမသွားဘူး။ ဝေ ကွာရှင်းမယ်”
>
> ထင်မှတ်မထားတဲ့ စကားတွေ ဝေဝေပါးစပ်ကနေ ပြတ်တောင်းပြတ်တောင်း ခုန်ဆင်းလာခဲ့တယ်။
>
> ကျွန်တော်ခေါင်းထဲ မူးခနဲ့၊ မိုက်ခနဲ့ ခံစားလိုက်မိတယ်။ ပထမဆုံး
> တွေးလိုက်တဲ့အတွေးက ဝေဝေ နောက်မီးလင်းနေပြီဆိုတာဖြစ်တယ်။ သူ့ကို အတင်းဓမ္မ
> ကျွန်တော်မေးမှ အကြာကြီး တိတ်ဆိတ်နေရာက ဝေဝေ စကားစတယ်။
>
> “အဲဒီလိုပဲ သဘောထားလိုက်ပါ.. ဝေ တောင်းပန်ပါတယ်”
>
> ဒီလိုစကားမျိုး ဝေဝေပြောနေချိန်မှာ ဘာဖြစ်လို့ ကျွန်တော်ရင်တွေ စူးစူးနစ်နစ်
> နာကျင်နေရသလဲ? ဝေဝေရဲ့ ကိုယ်ကျင့်တရားကို ကျွန်တော်ယုံကြည်တယ်။ ဝေဝေဟာ
> အထီးကျန်မှုကိုမခံနိုင်လို့ ဖောက်ပြန်တတ်တဲ့ မိန်းမမျိုးမဟုတ်ဘူးဆိုတာ
> ကျွန်တော်ယုံကြည်တယ်။ အဖြစ်မှန်တွေ ပြောပြနိုင်ဖို့ ချက်ချင်း ကျွန်တော်သူ့ဆီ
> စာတစ်စောင်ရေးလိုက်တယ်။ နောက်တစ်ရက်မှာ သူ့ဆီကျွန်တော် ဖုန်းဆက်ပြန်တယ်။
> ကျွန်တော်မှန်းသိတာနဲ့ သူချက်ချင်းဖုန်းချပစ်တယ်။ သူ့အစ်မဆီ ဖုန်းဆက်မေးတော့
> အစ်မလည်း ငိုပဲငိုနေခဲ့တယ်။ ကွာရှင်းဖို့ကိစ္စ ဆုံးဖြတ်လိုက်ဖို့၊ ဝေဝေကို
> ထပ်မနှောင့်ယှက်ဖို့ အစ်မကပြောခဲ့တယ်။
>
> ဩဂုတ်လနောက်ပိုင်း ဝေဝေကို ဆက်သွယ်တဲ့ကိစ္စ ကျွန်တော်လက်လွတ်လိုက်တယ်။
> စိတ်ထဲမှာတော့ နာကျင်ခံစားနေတုန်းပဲ။ စက်တင်ဘာလမှာ နောက်ထပ်တစ်နှစ်
> ပညာဆက်သင့်မယ့် အခွင့်အရေးကို ကျွန်တော်လက်ခံလိုက်တယ်။ ဂျာမဏီမှာနေပြီး
> သင်ယူခြင်း၊ လေ့လာခြင်းကြားမှာ တစ်ရက်ပြီးတစ်ရက် ကျွန်တော် ဆိတ်ဆိတ်ငြိမ်ငြိမ်
> ဖြတ်ကျော်ခဲ့တယ်။
>
> အလုပ်စဝင်ဖို့ (၃)လအလိုမှာ ကျွန်တော် ဆက်မအောင့်နိုင်ခဲ့တော့ဘူး။ ဂျာမဏီက
> ကိစ္စရပ်တွေကို အလျှင်အမြန်ဖြတ်ပြီး ကျွန်တော်အိမ်ပြန်ခဲ့တယ်။ အိမ်ရောက်တော့
> ဘယ်သူမှ မရှိတာနဲ့ သူ့အစ်မအိမ်ဖက် ကျွန်တော်ထွက်လာခဲ့တယ်။
> ကျွန်တော့်ကိုတွေ့တော့ အစ်မက အံ့ဩဖို့တောင် အချိန်မရလိုက်ဘဲ မျက်ရည်တွေကသာ
> သွင်သွင်စီးနေခဲ့တယ်။
>
> “အစ်မတို့ကို လုံးဝလာရှာတော့မှာ မဟုတ်ဘူးလို့ ထင်ထားခဲ့တာ.. ဝေဝေ
> ကံမကောင်းခဲ့ဘူး။ သူ့ကို ငါ့မောင် မယူခဲ့ရင်လည်း အစ်မတို့ ဘာမှမပြောဘူး”
>
> ကျွန်တော့်လက်မောင်းကို ဆွဲပြီး အစ်မကပြောတယ်။ ဖြစ်ခဲ့တဲ့ အဖြစ်အပျက်
> အစုံအလင်ကို အစ်မက မျက်ရည်တွေနဲ့ ကျွန်တော်ကိုစပြောပြခဲ့တယ်။
>
> ကျွန်တော် နိုင်ငံခြားထွက်ပြီး (၈)လအကြာမှာ ဝေဝေတစ်ယောက် ညအလုပ်ကအပြန်
> လူဆိုး(၃)ယောက်နဲ့တွေ့ပြီး မတရား စော်ကားခံခဲ့ရတယ်။ တစ်လအကြာမှာ
> သူကိုယ်ဝန်ရှိနေပြီဆိုတာကို ဝေဝေ အထိတ်တလန့် သိလိုက်ရတယ်။ အစော်ကားခံရလို့
> ထိခိုက်နာကျင်တဲ့စိတ် အနယ်မထိုင်ခင်မှာ ဒုတိယအကြိမ် ဝေဝေ
> ထိုးနှက်ခံလိုက်ရပြန်တယ်။ အစော်ကားခံပြီး ရလာတဲ့ကိုယ်ဝန်က ဝေဝေ့ကို
> ပိုထိခိုက်နာကျင်စေခဲ့တယ်။ ဆေးရုံသွားပြီး ကလေးဖျက်ချဖို့ ကြိုးစားခဲ့ပေမယ့်
> ဝေဝေ့မှာ မွေးရာပါအခြေအနေကြောင့် ကလေးဖျက်ချဖို့ မဖြစ်နိုင်ကြောင်း၊
> ကလေးမွေးခဲ့ဖူးလည်း မရကြောင်း ဆရာဝန်က ပြောခဲ့တယ်။
>
> ဆေးရုံကပြန်ရောက်တဲ့နေ့မှာပဲ ကိုယ့်ကိုယ်ကို အဆုံးစီရင်ဖို့
> ဝေဝေကြိုးစားခဲ့တယ်။ ကံကောင်းတာက အဲဒီနေ့မှာ ဝေဝေ့အစ်မက ဘာအာရုံရခဲ့သလဲ မသိဘူး
> ဝေဝေကို လာကြည့်တဲ့အချိန်နဲ့ တိုးခဲ့လို့ အသက်တစ်ချောင်း မဆုံးရှုံးခဲ့ဘူး။
> အသက်လုကယ်တင်ခဲ့သည့်တိုင် ဝေဝေ စိတ်အခြေအနေတွေ မှုမမှန်ခဲ့ဘူး။
> ကျွန်တော့်နာမည်ကို ကြားရင်ပိုဆိုးပြီး သေမယ်ကြေမယ်နဲ့
> ငိုယိုသောင်းကျန်းနေခဲ့တယ်။ ကိုယ်ဝန် (၇)လရောက်မှ သူ့အခြေအနေတွေ တဖြေးဖြေး
> တည်ငြိမ်လာခဲ့တယ်။ ဝေဝေ့အစ်မပြောတာကို နားထောင်ရင်း ကျွန်တော့်မျက်ရည်တွေ
> အဆက်မပြတ် စီးဆင်းနေခဲ့တယ်။ နှလုံးသားကလည်း ဓားနဲ့အမွှမ်းခံထားရသလို
> စူးရှနာကျင်နေခဲ့တယ်။
>
> အလျှင်စလိုကြားမှာ အိမ်ဝရန်တာပေါ်က ဟိုတစ်စ၊ ဒီတစ်စ ချိတ်ဆွဲထားတဲ့
> ကလေးအနှီးမျိုးစုံကို အခုမှ ကျွန်တော်သတိထားခဲ့မိတယ်။ ဝေဝေအခန်းထဲ စဝင်လိုက်တဲ့
> တခဏမှာ ကျွန်တော့်မြင်ကွင်းထဲ ပထမဆုံးပြေးဝင်လာတာက “အဲဒီအရာ” ဖြစ်တယ်။
> နှစ်လသားအရွယ် ကလေးလေးတစ်ယောက် မျက်စိကိုစုံမှိတ်ပြီး နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်
> အိပ်ပျော်နေခဲ့တယ်။ ကလေးကို ကျွန်တော်စူးစူးစိုက်စိုက် ကြည့်လိုက်မိတယ်။
> ကျွန်တော့်ဦးနှောက်တစ်ခုလုံး ဗြောင်းဆန်ရှုတ်ထွေးနေခဲ့တယ်။ ကလေးရဲ့
> နှာတံကပြားပြီး ကျွန်တော်တို့နဲ့ လုံးဝမတူခဲ့ဘူး။ လက်သီးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်
> ရုတ်တရက် ကျွန်တော်ဆုပ်လိုက်မိတယ်။ မျက်ရည်တွေက ကျွန်တော့်မျက်လုံးအိမ်ထဲကနေ
> ပန်းထွက်လာခဲ့တယ်။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ အခန်းထဲ ဝေဝေဝင်လာခဲ့တယ်။
> ကျွန်တော့်ကိုတွေ့တာနဲ့ နေရာမှာတင် မလှုပ်မယှက် သူရပ်နေခဲ့တယ်။ ခါးသီးခြင်း၊
> အားနာခြင်း၊ နာကျင်ခြင်းတွေက သူ့မျက်ဝန်းအိမ်ထဲမှာ ပြည့်နှက်နေခဲ့တယ်။
>
> (၂) နှစ်ကြာခွဲခွါခဲ့တဲ့ ခွဲခွါခြင်းမျိုးက ဒီလိုနည်းနဲ့ ပြန်ဆုံတွေ့ခဲ့မယ်လို့
> ဘယ်သူမှ ထင်မှတ်မထားခဲ့ဘူး။ ရှေ့တိုးပြီး နွမ်းလျတဲ့ခန္ဓာနဲ့ သူ့ကိုပွေ့ဖက်ဖို့
> စိတ်ကူးလိုက်ပေမယ့် ကျွန်တော့်ကို သူရှောင်လိုက်ပြီး
> တိုးလျှိုးတောင်းပန်တဲ့မျက်လုံး