ချစ်ချစ်ချစ်(အပိုင်း-၁) အခန်း- ၁-၂ -၃

——————-အခန်း(၁) ———————–

မြန်မာနိုင်ငံမြောက်ပိုင်း။
ဂျပန်များမြန်မာနိုင်ငံကိုအုပ်စိုးနေချိန်။
၁၉၄၄ခုနှစ်။ဒီဇင်ဘာလ ၁၁ ရက်နေ့။
ညအချိန် ၁၁ နာရီဝန်ကျင်ခန့်။
ဗန်မော်မြစ်ဆိပ်ကမ်းမှ ၆ မိုင်ခန့်အကွာ။
လူတစုတစုံတရာအရေးကြီးသည့်အလားတောလမ်း
အတိုင်းခပ်သုတ်သုတ်ခရီးနှင်နေကြသည်။အားလုံးပေါင်း
အမျိူးသားကြီးမျသာဖြစ်လျက်အားလုံးပေါင်းလျှင် ၁၁ ဦး
အတိအကျဖြစ်လေသည်။ဂျပန်စစ်ယူနီဖောင်းဝတ်ဆင်ထား
သူ ရ ဦးဖြစ်ပြီး အရပ်သားဟုယူဆနိုင်သောလူ ၄ ဦး
ဖြစ်သည်။ဤလူဦးဆောင်သူမှာဂျပန်စစ်ဗိုလ်ဟုယူဆနိုင်သော
“ကူရှီးမား”အမည်ရှိ ဂျပန်ဟုဆိုနိုင်သော်လည်းအရပ်မပု
သူတဦးပင်ဖြစ်လေသည်။
ညအချိန်ခါဖြစ်၍လမ်းခရီးကို မှုန်ပြပြကြယ်လေးများ ခပ်ကွေးကွေး
လရောင်ကလေးမှအထူထောက်ပံ့ထားပေးနေသည်။သို့
ပေမဲ့ဤခရီးလမ်းကြောင်းကိုရှေ့ဆုံးမှသွားရန်တာဝန်ကျ
စစ်သည် သုံးဦးကိုအတိအကျပြပြီးသားမို့အခက်အခဲမရှိလှ။
မနက်မိုးမသောက်မှီအရောက် သတ်မှတ်နေရာသို့အချိန်လု
၍ခရီးနှင်နေရသည်။ဤခရီးစဉ်အတွက်အဓိကကျသော
ပစွည်းကိုသယ်ပိုးရန်အထမ်းသမားများကိုငွေကြေးအပို
ပေးလျက်ဌားရမ်းထားသည်မဟုတ်ပါလော။အထမ်းသမား
များကလည်းလိုသည်ထက်ပိုရသည်မို့ သူလိုချင်သည့်
အတိုင်းသယ်ပိုးလျက်မနားတမ်းခရီးဆက်နိုင်ခဲ့သည်။

အထုပ်ကိုနောက်မှထမ်းပိုး၍ခပ်သွက်သွက်ခြေလှမ်းနေချိန်
ပင်ကိုဘသိန်းမစဉ်းစားပဲမနေနိုင်။မိမိတို့ကိုအခပေးဌား
ရမ်းသူများကားအခြားမဟုတ် ဤမြေပေါ်တွင်ထင်တိုင်းစိတ်
ကြိုက်မင်းမူနေသောဂျပန်များဖြစ်နေ၍ပင်။ရွာလူကြီးထံမှ
တဆင့်ဌားရမ်းခြင်းမို့မငြင်းနိုင်။သို့သော်တနေ့လျှင်နေ့တွက်
သုံးရာဆိုသောငွေကြေးကအသက်ပင်ကြေကြေပင်ဖြစ်ချင်
ချင်။အိမ်ထောင်မရှိလူလွတ်ချင်းငယ်ပေါင်းဖော်စိန်သောင်း
ကိုပင်အဖော်ထပ်ဌားသဖြင့်အိုကေလိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း။
သို့သော်၎င်းတို့စခန်းအရောက်တွင်အံ့အားသင့်စရာများ
ဆက်တိုက်မြင်ခဲ့တွေ့ခဲ့ရပြန်သည်။သာရေအိပ်စွပ်ထားသော
သေတ္တာတလုံး သိပ်လေးသည့်ဟန်မရှိကို နောက်ထပ်
အထမ်းသမား ရွာသား နှစ်ဦးကိုပါထပ်ခေါ်ထားခြင်းဖြစ်လေ
သည်။မိမိတို့နှစ်ဦးနှင့်ပင်ကမ္ဘာပတ်၍ထမ်းလို့ရနေသည်ကို
နောက်ထပ်နှစ်ယောက်ဆိုတော့။ပို၍ထူးဆန်းသည်မှာ ညနေ
မိုးမှောင်ကျသည်နှင်ခရီးထွက်ခြင်းဖြစ်ပြီး မြစ်ဆိပ်ဘက်ထွက်
လာတော့ သင်္ဘောစီးရမည်ဟုမျော်လင့်မိ၍မစီးဘူးသည်နှင့်
ဝမ်းသာမိသော်လည်းမြစ်ဆိပ်ကိုကျော်လွန်လာခဲ့သည်။
နှစ်နာရီခန့်တောလမ်းတွင်ခရီးဆက်နေခဲ့ပြီးယခုတွင်မိမိ
တို့ထမ်းရမည့်အလှည့်ဖြစ်နေသည်။ ဤသည်ကိုထောက်
ရှု့၍ဤအဖွဲ့၏လုပ်ငန်းသည် အစိုးရနှင့်မပက်သက်နိုင်
ကြောင်းကိုလည်းရှေ့မှစိန်သောင်းလည်းရိပ်မိမည်ထင်သည်။
စစ်သားများသည်အစဉ်အတိုင်းရှေ့တွင်သုံးဦးမိမိတို့အထမ်းဘေး
တွင်နှစ်ဦးနောက်တွင်ဂျပန်ဗိုလ်အနီးတွင်တဦးအစဉ်
အတိုင်းအသင့်အနေအထားဖြင့်ခရီးဆက်နေကြခြင်းဖြစ်
လေသည်။မျက်လုံးများဘေးတဖက်ဆီသို့မမြင်နိုင်သောရန်
သူများကိုရှာဖွေလျက် တစုံတရာကိုကြောက်ရွံ့နေပုံရလေသည်။
ဤကာလတွင်ဘာကိုကြောက်နေရသနည်း။တော်လှန်
ရေးသမားများလား။မဖြစ်နိုင်။တော်လှန်ရေးသမားများဤနယ်
တဝိုက်၌မရှိတော့သည်မှာကြာပြီ။တောလမ်းမို့ သားရဲ
များကိုကြောက်သည်လား။မဖြစ်နိုင်ဤနယ်တဝိုက်ဒေသခံ
မုဆိုးများ စစ်ပွဲများ တော်လှန်ရေးတပ်သားများစသည်
အဆက်ဆက်မင်းမူခဲ့၍ သားယဉ်များတောင်ခပ်ပါးပါးရယ်။
ဒါဆိုဘာကိုစိုးရိမ်နေသနည်း။စဉ်းစားနေရာမှမလေးဘူး
ဆိုသောအရာက အလွန်လေးလှသည်ထင်မိသည်။
ပခုံးပြောင်းမှ-
“ကိုစိန်သောင်းရေပုခုံးပြောင်းစို့”
“အေးကွာငါလည်းပြောင်းချင်ပြီး”
အနီးရှိစစ်သားများကပုခုံးအပြောင်းအလဲမှာအထုပ်ကို
ထိန်းပေးထားကြသည်။သည်လိုသဘောတွေကလည်းကောင်း
နေသည့်ဂျပန်စစ်သားများကိုလည်းအံ့ဖွယ်တပါးအဖြစ်
တွေ့ရသည်။
ပုခုံးပြောင်းလိုက်သည်နှင့်အတန်ငယ်သက်သာရာရသွား
သည်။ဖခုံးတဖတ်မှာမလေးသော်လည်းကြာမြင့်စွာထမ်း
ထားရ၍ထုံကျင်နေသည်။ဆောင်းတွင်းမို့အချမ်းလေးကလည်း
ဖက်နေသည်။မြောက်လေကတချက်တချက်သွေးနေသည်။
ဤသို့ဖြင့်တနာရီးပြီးတနာရီကြာမြင့်လာသလိုခရီးကလည်း
အတော်ပေါက်လာခဲ့သည်။တောကလည်းထူထပ်လာနေ
ပြီး လမ်းကြောင်းများလည်းရှုပ်သထက်ရှုပ်လာခဲ့သည်။
ကိုဘသိန်းတို့ဒေသခံများပင်ဘယ်နေရာကိုရောက်နေသည်ကို
မမှန်းဆနိုင်တော့ပေ။ပခုံးပြောင်းလိုက်။လူပြောင်းလိုက်နှင့်
မိုးလင်းချိန်နီးလာပြီ။
စမ်းချောင်းကလေး။
ဆယ်ပေခန့်သာကျယ်သောစမ်းချောင်းကလေး။
ရေမှာကြည်လင်နေပြီးကျောက်တုံးလေးများဖြင့်လှပနေသော
စမ်းချောင်းကလေးကို့ဖတ်ကျော်ပြီးနောက်တွင်။
တောင်သုံးလုံးကိုလှမ်းမြင်နေရသည်။
စစ်ဗိုလ်ကူရှီးမားရှေ့သို့ထွက်၍ခပ်သွက်သွက်ကလေးပြေး
သည်။အားလုံးလည်းမောဟိုက်နေသည့်ကြားမှယောင်ချာချာ
နှင့်နောက်ကအမှီကလေးပြေးလိုက်ကြသည်။
တောအုပ်ကလေးကိုကျော်ဖြတ်မိပြီးနောက်တောင်သုံးလုံး
မှ နှစ်လုံးသောတောင်ကြာကိုရောက်သည်။
တောကြက်တွန်သံများတချက်တချက်ကြားနေရသည်။
မိုးလင်းစရောင်နီသန်းနေပေပြီး။
တောင်ကြားကိုကျော်ဖြတ်ပြီးကွင်းပြက်ကိုတွေ့ရသည်။
လမ်းသာပြီမို့ပို၍ခရီးတွင်လာသည်။ ကွင်းပြင်အလယ်လောက်တွင်
ခပ်မို့မို့ကျောက်တောင်တလုံးတွေ့ရသည်။
ကူရှီးမားကရှေ့ကမို့ကျောက်တောင်ကို ကျော်သွားသည်။
ကိုဘသိန်းတို့လည်းထိုကျောက်တောင်ကိုကွေ့ပတ်သည်နှင့်
တဖက်တွင်ကူရှီးမားကိုတွေ့ရသည်။
မိုးစင်စင်လင်းနေပေပြီး။သို့သော်နေရောင်ကားဤနေရာသို့
ရောက်ရှိဖို့ရှေ့တွင်ကာဆီးနေသောတောင်တလုံးကြိကျော်ဖြတ်
ရပေအုံးမည်။
ကူရှီးမားညွှန်ပြရာသို့ကြည့်လိုက်တော့ဂူပေါက်တခုတွေ့
ရသည်။ အားလုံးဂူထဲဝင်ကြရသည်။
ကိုဘသိန်းတို့အဖွဲ့ကိုဂူအတွင်းပိုင်တနေရာတွင်နေရာပေး
သည်။ ကူရှီးမားနှင့်တယောက်က အထုပ်ကိုမ၍ ကိုဘသိန်း
တို့ထက်အတွင်းပိုင်းသို့တိုးဝင်သွားကြသည်။ကြည့်နေရင်း
မှ နိမ့်ဆင်းသွားပြီးပျောက်သွားသည်ကို ကိုစိန်သောင်း
အပါအဝင်အားလုံးတွေ့လိုက်ရသည်။ အရေးကြီးအဖိုးတန်
ပစ္စည်းပင်လော။မည်မျှတန်ဖိုးရှိရတနာများလော။
ဂူဝတွင်ကျန်ဂျပန်စစ်သားများကလုံခြုံရေးအသွင်လက်နက်များ
အသင့်အနေအထားနှင့်စောင့်ကြပ်နေကြသည်။
ကိုဘသိန်းတို့အဖွဲ့မှာကားအနှောင်အဖွဲ့ကင်းစွာနဲ့ အိပ်မော
ကျနေကြလေပြီ။ဂူအတွင်းမို့ခပ်နွေးနွေး။
–
–
–
“ဒိုင်းးးး ဒိုင်းးးးးး ဝှစ် ! ! ဝှစ် ! ! ”
မည်မျှကြာသွားသည်မသိ။ရုတ်တရက်သေနပ်သံများ။ ဒူလေးမြား
သံများကြောင့်ကိုဘသိန်းတို့လူစုလန့်နိုးလာကြသည်။ တညလုံး
ပင်ပမ်းထားကြသည်မို့ စိတ်အာရုံများမကြည်လင်လှ။
ဂူးအတွင်းနှင့်အပြင်အပြန်အလှန်ပစ်ခတ်နေကြခြင်းပင်။
ဂူရှေ့ရှိကျောက်တုံးများကိုအကွယ်အကာယူထားပုံရလျက်ဂျပန်စစ်သား
များကိုပြင်ပမှပစ်ခတ်နေခြင်းဖြစ်လေသည်။ပြင်ပမှအင်အားများပုံရသည်။
တချက်တချက်ပစ်လွတ်လိုက်သောမြားချက်များမှာဂူဝတခုလုံးနေရာမလပ်
ထိမှန်နေလေသည်။ ခုခံနေရသောဂျပန်တို့မှာမူ နှစ်ယောက်သာ
ကျန်ရှိတော့သည်။ကိုဘသိန်းတို့လူစုဘာလုပ်ရမည်မသိ။အပြင်က
အဖွဲ့ဘက်ကပေါင်းတိုက်ရမလား။ဂျပန်တို့ဘက်ကပေါင်းတိုက်ရမလား
မဝေခွဲနိုင်အား။ မြားချက်များကိုနောက်ကျောခိုင်လျက်ကျောက်တုံးကိုအကွယ်
ပြုရင်းဂျပန်စစ်သားတဦးက အပြင်သို့ထွက်ရန်လက်ဟန်ပြသည်။
“ကျူပ်တို့ကိုထွက်ခိုင်နေပြီ ဘယ်လိုလုပ်မလဲ ကိုဘသိန်း”
“ဆက်နေရင်လဲ ကျူ ပ်တို့ပါအချောင်ပါနေမယ်။ဒီမှာကျူပ်တို့ကကူလီ
တွေပဲ။ထွက်ရင်သူတို့မပစ်လောက်ပါဘူး”
“ဒါဆိုလဲ ထွက်မယ်ဗျာ”
ကျန်ရွာသားနှစ်ဦးကတော့ဘာမှဝင်မပြော။ကိုဘသိန်းတို့နောက်လိုက်မည့်
သဘောဟန်ပြလေသည်။
ဂူဝမှဂျပန်တစ်ဦးထပ်ကျသွားပြန်သည်။
သေနပ်သံ မြားသံရုတ်တရက်တိတ်သွားလေ၏။
“လာ ထွက်ကြစို့” ကိုဘသိန်းရှေ့မှနေ၍လက်မြောက်လျက် အပြင်သို့
ဦးဆောင်ထွက်လေသည်။ပြင်ပ၌ကား ကချင်လူမျိုးတမျိုးဟုယူဆနိုင်သော
လူအုပ်ကြီးကိုတွေ့ရလေသည်။ကိုဘသိန်းတို့မှာကူလီ ဒေသခံများအဖြစ်
တွေ့မြင်ရ၍မပစ်ပဲ ထွက်သွားရန်လက်ဟန်ပြလေသည်။
ကိုဘသိန်းတို့လဲလွတ်ရာကျွတ်ရာအဝေးသို့ပြေးကြလေသည်။
ဂူအတွင်းညာသံပေး၍ဝင်ရောက်သံကိုကြားရသည်။
ကိုဘသိန်းတို့တောင်ကြားအရောက် ဂူဆီမှ ကြီးမားသောပေါက်
ကွဲသံကြားရလေရာပြေးနေသောခြေလှမ်းများရပ်တန့်လျက်ပြိုင်တူနီး
ပါးလှည့်ကြည့်ကြလေသည်။ ဂူဆီဘက်မှမီးခိုးလုံးတလုံတတ်လာသည်
ကိုမြင်ရသည်။ အလုံးစုံပျက်စီးသွားလေမလား။
ကိုဘသိန်းတို့နီးစပ်ရာသစ်ရိပ်အောက် အမောဖြနေကြပြီး
အတွေးများကသေတ္တာကြီးထံရောက်သွားကြသည်။
ရတနာများလား။
မျက်လုံးများအရောင်တောက်လာကြသည်။
လောဘသွေးများမျက်နှာပြင်ဆီသို့တက်လာကြသည်။
သတိ္တသွေးများဆူပွက်လာကြသည်။
ရွာသားနှစ်ဦးပြိုက်တူထရပ်လျက် ကိုဘသိန်းတို့နှစ်ယောက်ထံ
လှည့်ကြည့်သည်။
ကိုဘသိန်းတို့လည်းမနှေင့်မနှေး ရင်ဆိုင်ရန်အသင့်။
တစ်ဦးမျက်လုံးတစ်ဦး စူးစိုက်လျက် –

==================================================================

############################### အခန်း (၂ ) #######################

မြန်မာနိုင်ငံ၌အပြောင်းအလဲများဆက်တိုက်ဖြစ်ပေါ်နေခဲ့သည်။ဂျပန်တို့
ဆုတ်ခွာလျက်အင်္ဂလိပ်တို့ပြန်လည်ဝင်ရောက်လာခဲ့သည်။ လွတ်လပ်
ရေးရရှိရန်မျိုးချစ်စိတ်အပြည့်ဖြင့်ဆက်လက်တောင်းဆိုခဲ့ကြသည်။
ဗိုလ်ချုပ်အောင်ဆန်းဦးဆောင်သော အမျိုးသားခေါင်းဆောင်
ကြီးများလုပ်ကြံခံရသည်။
လွပ်လပ်ရေးရရှိခဲ့သည်။
တဖန်နိုင်ငံအတွင်းခေါင်းဆောင်များ ပါတီအဖွဲ့များသဘောထား
ကွဲလွဲကြလျက်ပြည်တွင်းစစ်မီးတောက်ခဲ့ရပြန်သည်။
အခြေအနေအရပ်ရပ်တို့သည် မဆလ ဟူသောဆိုရှယ်လစ်စနစ်
အောက်အခိုက်အတန့် ငြိမ်သက်သွားလေသည်။

အနှစ်လေးဆယ်ခန့်ကျော်လွန်ခဲ့ပြီးနောက်-

၁၉၈၄ ခုနှစ် ဒီဇင်ဘာလ (၁)ရက်နေ့။
မန္တလေးမြို့။ဂေါဝန်ဆိပ်ကမ်း။

“ဘော် !!!!! ဘူးးးးးးးးးးးး ဘော်!!!!!”

အောင်တံခွန်အမည်ရှိမန်း-ဗန်မော်ပြေးဆွဲနေသောရေယဉ်သင်္ဘော
ကမ်းမှထွက်ခွာတော့မည်ဖြစ်ကြောင်းအသိပေးဥဩသံပေးနေခြင်း
ဖြစ်လေသည်။လူအများလည်းလူပ်လူပ်ရွရွဖြစ်လျက်အပြေးအလွှာနေရာ
ယူလျက်ယောက်ယက်ခတ်နေကြလေသည်။သင်္ဘောပေါ်တတ်ရန်
ချပေးထားသော ကုန်ဘောင်ပေါ်၌အလုအယှက်တိုးဝှေ့လျက် တစုံ
တယောက်များခြေချော်၍ကျသွားလေမည်လော စိုးရိမ်စရာဖြစိသော်
လည်း မိမိအရပ် မိမိအထာနှင့်အသားကျလျက် သွားလာနေကြလေသည်။

“မောင်ဒီတခေါက်ကနောက်ဆုံးဖြစ်ပါစေနော် မေသူ့ကိုကတိပေးကွာ”
“စိတ်ဒုန်းဒုန်းချပါမေသူရယ်။ဟောဒီကမောင်ထွန်းလတ်ကကတိပေးတော်မူ
ပါတယ်ဗျာ”
“မေမေကတော့စိတ်ပူနေတယ်မောင်။မင်္ဂလာပွဲကသိပ်မလိုတော့တာကို
မေသူကတော့မေ့မေ့ကိုမနဲချော့ပေးထားရတယ်”
“အင်းပါမေသူရယ်။မောင်ပြောသလိုပဲဒီအခေါက်ကနောက်ဆုံးခေါက်
ဒီကပြန်လာရင်မေသူနဲ့လက်ထပ်မယ်။ဖေဖေ့ပွဲရုံကိုဆက်ပြီးဦးစီးမယ်။
ကဲဘယ်လောက်အဆင်ပြေလဲ”
“အပြောကတော့ချောနေတာပဲဆရာ။သူ့မှာဖြင့် ပဲခူးကခေါ်ရင် ပျဉ်းမနားဘက်
ကခေါ်ရင်ကိုပြာလို့။မေသူ့ကိုလှည့်တောင်မကြည့်ဘူး”
“မောင်တောင်းပန်ပါတယ်မေသူရယ်။ ဒီတခါ မြသာက အရေးကြီးလို့ပါတဲ့ကွယ်။
ပြီးမောင့်လက်ကိုလည်းယုံလို့ပါကွယ်။သူငယ်ချင်းတွေမို့ကူညီရမဲ့–”
“ကဲကဲဆရာ ဟိုမှာကုန်းဘောင်ဖြုတ်တော့မယ်။ကြွတော့မောင်မင်းကြီးသားရေ
ဒါနဲ့လက်မှတ်ကောပါရဲ့လား? မေ့နေမှဒဏ်ထိနေမယ်”
” ကဲဒါဆိုမောင်သွာမယ်”
” – -”
မေသူသိနေသည်။မောင်မသွားလို့မရမှန်း။ဒါပေမဲ့ ချစ်ရသူမို့ မခွဲချင်။ယခင်ပို့နေကျ
ဖြစ်သော်လဲယခုမူ ။ ပင့်သက်အရှိုက်မှာမျက်ရည်တပွင့်ကျဆင်းသွားရသည်။
မောင်ထွန်းလတ် ကုန်ပတ်ပေါ်မှလက်ဝှေ့ရမ်းသည်။
မေသူငိုနေပါလား။တချက်တော့ရင်ထဲသိမ့်ကနဲ့ဖြစ်သွားရသည်။
ညကအိမ်မက်ကိုမဆီမဆိုင်ပြန်မြင်ယောင်မိသည်။
မိမိအားလူမျိုးစုတစု ပြုံး၍ဆီးကြိုနေကြဟန်။
ထိုနောက်မိမိအား မီးဖြင့်ဝိုင်းရှို့ကြပြန်သည်။
ဘာတွေလည်း။အတိတ်လား?နမိတ်လား?
ဒီခရီးသွားသင့်သလား?
မေသူငိုနေတဲ့မျက်လုံးကိုမြင်ရသည်။
အောင်တံခွန်ကား တရွှေ့ရွှေ့ ဆန်တတ်လျက်။
သင်္ဘောမစီးဘူး၍လော ခေါင်းမူးသလိုလို ဘာလိုလိုဖြစ်လာသည်။
“ဆရာနေရာရှာပေးရမလား”
အခုမှပြန်စစ်ကြည့်တော့မိမိဘယ်မှာထိုင်ရပါလိမ့်။
သင်္ဘောတစီးလုံးနေရာအပြည့်။
“အေးကွာဒီမှာငါ့လက်မှတ် ငါ့နေရာလိုက်ပြပေးကွာ”
“ဟာဆရာကလည်း ဒီလက်မှတ်က ခရီးသည်လက်မှတ်ပဲဟာ
ခုံ နေရာ အခန်းဘာမှမပါဘူး ဒီအတိုင်းဦးရာလူပဲလေ”
“အင်းမတတ်နိုင်ဘူးဖြစ်သလိုပဲစီးရတော့မှာပဲ။အေးရှာပေးကွာ”
“လာကျတော့်နောက်ကလိုက်ခဲ့”
မောင်ထွန်းလတ်သင်္ဘောတပတ်ပတ်မိချိန်တွင်အဒေါ်ကြီးတဦးအနီး
နေရာရသည်။နေရာရှာပေးသောသူအားမုန့်ဖိုးအနည်းငယ်ပေးလိုက်သည်။
ကျောပိုးအိတ်ကိုချလျက်ထိုင်မိသည်နှင့် မေသူ၏မျက်နှာကိုတဖန်ပြန်မြင်ယောင်မိ
ပြန်လေသည်။နီးစပ်ရာဆိပ်ကမ်းကပ်ပါကပြန်ရနိုးနိုး စဉ်းစားမိပြန်လေသည်။
မနက်စာမစားရသေးသည်မို့ဗိုက်ကဆာလာသည်။အနီးအနား၌ဈေးသည်များ
ရှိသော်လည်းသူတို့စားသလိုလူကြားထဲမစားတတ်။ဆိုင်မှာကျကျနနစားချင်သည်။
ဒီပေါ်မှာဆိုင်ရှိသည်ဟု သိထားသည်။ ဘယ်မှာလဲတော့မသိ။အနီးရှိ
အဒေါ်ကြီးအားမေးမည်ကြံလိုက်သည်။
“ဒေါ်ဒေါ်ထမင်းဆိုင်ဘယ်နာမှာရှိလည်း”
အဒေါ်ကြီးပြောင်းဖူးဖတ်ဆေးလိပ်တချက်ဖွာလိုက်သည်။
“အင်းး လူလေးကဒီသင်္ဘောတခါမှမလိုက်ဘူးဖူးထင်တယ်”
“ဟုတ်ပါတယ်ဒေါ်ဒေါ်ဒါကြောင့် ကျတော်ကိုရှေ့လျောက်ကူညီပါအုံး”
“အင်းပါတော် အင်းပါ ဒီလိုပဲပေါ့ ခရီးသွားတွေပဲ ကူညီရတာပေါ့”
ရုတ်တရက်
“ဒုန်း ”
သင်္ဘောခါရမ်းသွားပြီးဘရိတ်အုပ်သလိုရပ်သွားသည်။
“ဘာဖြစ်တာလဲဒေါ်ဒေါ်”
“သောင်တင်တာလေ။ ရေကျချိန်ခရီးသွားရင်ဒီလိုခဏခဏကြုံတတ်ပါတယ်”
သင်္ဘောမှာ ဘယ်ညာယိမ်းနေသည်။လူးရင်းရမ်းရင်း နောက်ကိုပြန်ဆုတ်သည်။
သင်္ဘောသားများရေစူးတိုင်းလိုက်။အော်လိုက်နှငိ့ ခဏနေတော့လွတ်ကင်းသွား
ရလေသည်။ သင်္ဘောမှာဟန်မပျက်ဆက်လက်ထွက်ခွာနေတော့သည်။
“ဟဲ့အထုပ်ကြီးတကားကားနဲ့ ။ထားခဲ့ဒေါ်လေးကြည့်ပေးထား
မယ်”
“ဟုတ်ကဲ့ဒေါ်ဒေါ် ကျေးဇူးပါပဲ”
ဤသို့နှင့်မောင်ထွန်းလတ်မစီးဘူးသောသင်္ဘောကိုစီးလျက်
တခါမှသိကျွမ်းခြင်းမရှိသောအဒေါ်ကြီးအားခင်မင်လျက်စကားတပြော
ပြောနှင့် တခါမျှမရောက်ဘူးသော အရပ်သို့ ခရီးဆက်နေရလေသတည်း

==================================================================

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&& အခန်း (၃ ) &&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

“လာသူငယ်ချင်းမတွေ့ရတာကြာလို့။ မင်းအသားတွေတောင်မဲလာပါလားကွ”
ရဲအုပ်မြသာ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူကိုလာကြိုနေခြင်းဖြစ်လေသည်။
“အေးကွာဒါနဲ့မင်းကောအဆင်ပြေရဲ့နော်”
“ပြေပါတယ်ကွာ။အထုပ်ကိုသူ့ပေးလိုက်” ပါလာသူရဲသားလေးတဦး
မောင်ထွန်းလတ်အထုတ်ကိုယူ၍ဂျစ်ကားတစီးပေါ်တင်နေသည်။
“မင်းတို့မြို့ကလဲ မြို့ရောဟုတ်ကဲ့လား။ခြောက်ကပ်နေတာပဲ”
“ဟားဟား ငါ့လူရေးဒါဗန်မော်မဟုတ်သေးဘူး။သင်္ဘောမဆိုက်နိုင်လို့
ဒီမှာလာကပ်တာ ။မြို့ထဲကိုအတော်သွားရအုံးမယ်ကွ”
“ဟေးဟုတ်လား။မသိပါဘူးကွာ။ဒီဘက်လာရတာအဆန်းကြီးပဲ။
ဒါနဲ့လမ်းမှာလင်းပိုင်တွေမြူးနေတာတွေ့ခဲ့တယ်ကွတယ်ကြည့်ကောင်းတာပဲ”
“အေး ဆန်းသထက်ဆန်းတာတွေရှိလို့မင်းကိုခေါ်လိုက်ရတာပေါ့ကွာ။
အိမ်ရောက်မှအေးဆေးပြောကြတာပေါ့ကွာ။ခုတော့ပါစပ်ပိတ်ထားအုံးဟေ့”
“ဘာဖြစ်လို့တုန်း”
“ဟဲဟဲဖုန်တထောင်းထောင်းထနေတာပါစပ်ထဲဝင်မှာစိုးလို့ဟေ့။ရှင်းပြီလား”
မြသာပြောသည့်အတိုင်းလမ်းတလျောက်ဖုန်အလိမ့်လိမ့်နှင့် ပါစပ်မပြော
နှင့်မျက်စေ့ပါပိတ်ထားရသည်။ အော်ယာယီလမ်းခေါ်နွေရာသီလမ်းကိုး။
–
–
–
–
“ဒါမင်းနေရမဲ့အခန်းပဲ။ရေချိုး အဝတ်အစားလဲ။ပြီးရင် ကချင်ထောင်း
လေးနဲ့ထမင်းစားရအောင်”
“အေးအေးကောင်းသားပဲ”
မောင်ထွန်းလတ်ရေမိုးချိုးသည်။တလမ်းလုံးကျဉ်းကျပ်လာသမျှပြေလျော့သွာရသည်။
သုံးလေးရက်သင်္ဘောစီးရသည့်ဒုက္ခကိုမေ့မရနိုင်ဖြစ်ရသည်။ အပြန်တော့အိပ်
စင်အခန်းနဲ့ပြန်မှ။
ရေချိုးပြီး အဝတ်အစားလဲပြီးဧည့်ခန်းဘက်ထွက်ခဲ့သည်။
“လာသူငယ်ချင်း။မိတ်ဆက်ပေးရအုံးမယ်ဒါငါ့ဇနီး ဂျာနူးတဲ့။တိုင်းရင်းသူပေါ့ကွာ”
“ဟုတ်ကဲ့တွေ့ရတာဝမ်းသာပါတယ်”
“ဟုတ် ကဲ့ ။ အကို က ပြော ပြ လို့ အကို့ အကြောင်း သိ ထား ပါ တယ်”
ဗမာစကားကိုတလုံးချင်းအားယူပြောနေပြီး အသံကဝဲတော့မနဲဖမ်းယူနားထောင်ရသည်။
ထို့နောက်ထမင်းစားကြသည်။ဧည့်သည်လည၍အထူးပြင်ဆင်ထားပုံရလေသည်။
ပန်းဥနှင့်ငြုပ်သီးရောထောင်းထားသည်။ဝက်သားကို အချဉ်အစပ် စပ်၍ချက်ထားသည်။
ကြက်သားကိုနုတ်နုတ်စင်းချက်သည်။အခြားဟင်းများကာဖွယ်ဖွယ်ရာရာ။
အလယ်ကောင်၌ငါးမုန့်ကြော်ပင်ပါသေး။
ထမင်းစားပြီးစကားစမြည်းပြောကြသည်။
“မြသာရေဖုန်းဆက်ချင်တယ်ကွာ။ငါဒီမှာခဏပဲနေမယ်စိတ်ကူးတယ်။ မင်းအတွက်ငါ
လူစားရှာလွတ်ပေးမယ်ကွာ”
“ဟာမင်းကလည်းကွာ ဘယ်လိုဖြစ်ရတာတုန်းကွား”
“အေးကွာဆော်ရီးပါကွာဒီတခေါက်စိတ်ထဲတမျိုးပဲကွာ။အိမ်မက်တွေလံမကောင်း
ဘူးကွ။ပြီးမေသူနဲ့လက်ထပ်ပွဲကလဲသိပ်မလိုတော့ဘုးလေကွာ”
“ဘာအတိတ်တွေလဲကွာ။ဒါတွေမင်းမယုံတတ်တာငါသိပါတယ်ကွာ”
“အော်ဒါကတကယ်မတွေ့ရသေးတော့မယုံနိုင်ဘူးဖြစ်တာကိုး။ငါဒီအလာလမ်း
သင်္ဘောပေါ်မှာအိမ်မက်လိုလိုဘာလိုလိုခဏခဏမက်တယ်ကွ။နိုးလိုက်တိုင်း
ခံစားချက်မကောင်းဘူး။တကယ်ဖြစ်ခဲ့တဲ့အတိုင်းမောမောသွားတယ်ကွ”
“ဆိုပါအုံးမင်းအိမ်မက်ကို”
“အိမ်မက်ထဲမှာငါကလူတယောက်ရဲ့အနောက်။မြင်းပေါ်မှာလိုက်စီးနေတယ်ကွာ။
ငါတို့ပြေးနေကြတာ။ငါတို့နောက်ကိုလိုက်လာတာဘာထင်သလဲ”
ဂျာနုူး လက်ဖက်ပွဲလာချပေးသည်။
“ဘာကလိုက်တာလဲ” မြသာကပြန်မေးသည်။
“ဝက်ဝံကြီး သုံးကောင်ပဲငါ့လူ”
“ဝက် ဝံ ” ဟု အံဩဟန်ရေရွတ်ပြီး ဂျာနုူးး နောက်သို့ဆုတ်လျက်ထိတ်လန့်သွား
လေသည်။

=================================================================

အခန်း ( ၄ ၅ ) ဆက်ပါအုံးမည်။