အချိန်ထိန်း
ေမာင္ဘလိူင္သူ ဆယ်နှစ်ပြည့်တဲ့ မွေးနေ့မှာ နာရီလေး တစ်လုံးလက်ဆောင် ရတယ်။ ရိုးရိုး မီးခိုးရောင်
ပလတ်စတစ် ဒစ်ဂျစ်တယ် လက်ပတ် နာရီကလေး တစ်လုံးပါ။ တစ်ခုပဲ..သူက အချိန်တစ်ခု
ကို လျော့လျော့ပြီး ရေပြနေတာ။ count down ပေါ့။
“နာရီမှာ ပြနေတဲ့ အချိန်က မင်းဘဝ လက်ကျန်အချိန်ပဲ သား..ဉာဏ်ရှိရှိသုံးနော်။” တဲ့ ။
သူ့ အဖေက မှာခဲ့တယ်။
သူတကယ်ကို လိုက်နာခဲ့ပါတယ်။ နာရီက စက္ကန့်တွေ တဖြုတ်ဖြုတ်ကြွေ ၊ သူလည်း လူငယ်
လေးကနေ လူကြီးဖြစ်။ ဘဝကို ပြည့်ပြည့်ဝဝကြီး နေခဲ့သပေါ့။ တောင်တွေကို တက်ခဲ့။ ပင်
လယ်တွေ ကူးဖြတ်ခဲ့။ ပြောခဲ့ ဆိုခဲ့၊ ရယ်ခဲ့ မောခဲ့၊ ချစ်ခဲ့ ကြိုက်ခဲ့။ အဲ..သူဘယ်တော့မှ မ
ကြောက်ခဲ့၊ မလန့်ခဲ့။ ဘာလို့ဆို သူ့မှာ အချိန်ဘယ်လောက်ကျန်သေးလဲ ဆိုတာ သူသိလို့။
အဲဒီအချိန်မတိုင်မီ သူသေမှာ မဟုတ်လို့ ခိုင်ခိုင်ကြီး မှတ်ယူထားတယ်။
ဒီလိုနဲ့ နာရီလေးမှာ နောက်ဆုံး အချိန် နည်းနည်းလေးပဲ ကျန်တော့တယ်။ သူလည်း အဘိုးကြီး
ဖြစ်ပြီပေါ့လေ။ သူလုပ်ခဲ့သမျှ၊ တည်ဆောက်ခဲ့သမျှ သူပြန်ကြည့်တယ်။ သူ အယုံကြည်ရဆုံးသူ
လည်းဖြစ်၊ စီးပွားဖက်လည်းဖြစ်၊ သူငယ်ချင်းလည်း ဖြစ်တဲ့ လူ ကို လက်ဆွဲပြီး နှုတ်ဆက်တယ်။
အချစ်တော် ခွေးကလေးကလည်း သူ့လက်ကို လျှာကလေးနဲ့လာ လျက်တော့ ခေါင်းကလေးကို
ပွတ်ပေးရသေး။ သူ့ကို အဖော်လုပ်ပေးခဲ့တယ်လေ။ အချိန်က သိပ်မကျန်တော့ဘူး။ သူ့သားကို
ပွေ့ဖက်လိုက်တယ်။ သူ ဖခင်ကောင်း ပီသခဲ့ပါတယ် ဆိုတဲ့ အသိစိတ်ကလေးနဲ့ပေါ့။ သူ့ ဇနီးရဲ့
နဖူးကို နောက်ဆုံးအကြိမ်အနေနဲ့ ခပ်ဖွဖွနမ်း။ နောက်ဆုံး စက္ကန့်.. နှုတ်ခမ်းကပြုံးပြီး သူ့မျက်လုံး
တွေကို မှိတ်လိုက်သပေါ့။
နောက်တော့…နောက်တော့လား..ဘာမှ ဖြစ်မလာပါဘူး။ နာရီက တစ်ချက်မြည်ပြီး ပိတ်သွား
ပါရော။ သူကတော့ ဒီအတိုင်း။ အသက်နဲ့ကိုယ် မြဲလျက်သား။ တွေးကြမှာပေါ့..အဲဒီမှာ သူ
အပျော်လွန်သွားတယ်လို့တောင်။ ဟင့်အင်း..အဲဒီလို ဖြစ်မလာဘူး။ ဘဝမှာ ပထမဆုံးအနေ
နဲ့ ကြောက်ရွံ့ထိတ်လန့်မှုက စိမ့်ပျံ့လာတာပါ။
Timekeeper by Gridster2 ကို မှတ်မိသလို ပြန်ဆိုသည်။
36 comments
ယမကာကျော်စွာ အူးမြောက်မြောက်
May 14, 2016 at 11:49 pm
အဲအကြောင်းတွေ ကြားချင်ဘူး
မဖတ်ခဲ့ဘူးလို့ သဘောထားပေး
နော် အူးလေး
😆
မောင်ဘလိူင်
May 15, 2016 at 1:35 am
ကောင်းပါပြီ အူးမြောက်မြောက် 😀
ယမကာကျော်စွာ အူးမြောက်မြောက်
May 15, 2016 at 1:38 am
အင်း
အာ့ဆိုပီးရော
အိပ်တော့မယ်
kai
May 15, 2016 at 2:02 am
အဲဒီနာရီမျိုးရရင်မဆိုးဘူး…
အင်း… ဒါပေမယ့်… တကယ်သေမှ..။
တကယ်မသေတော့.. ပြဿနာကမသေးဘူး..။
သေမှာဆိုပြီး… အကြွေးတွေယူထားတာ..လာ ပြန်ဆပ်ခိုင်းနေကြရင်ဒုက္ခ..။ :k:
မောင်ဘလိူင်
May 15, 2016 at 2:19 pm
လူသေရင် အကြွေးလည်းဆုံးတာပဲလား သူဂျီးရေ. ?
kai
May 15, 2016 at 2:32 pm
အင်းပေါ့…။
ယူအက်စ်မှာ… လူမသေလည်း အကြွေးဆုံးလို့ရအောင်လုပ်နည်းရှိတယ်..။
ဒေဝါလီခံတာပေါ့…။ ဒေဝါလီခံလိုက်ရင်.. ပုဂ္ဂလိကတဦးချင်းရော.. ကုမ္ပဏီရော.. နိုင်ငံပါ…အကြွေးတွေလျှော်စရာမလိုပဲ.. အကြွေးပေးထားသူဆုံးတယ်…။
သေဖို့တောင်မလို…။
လူဆိုရင်.. ရနှစ်စောင့်ရပြီး.. အကြွေးရာဇဝင်.. တစ်ကပြန်စ..။
လူသေရင်တော့.. ပြောမနေနဲ့..။ :k:
uncle gyi
May 15, 2016 at 2:35 pm
ဒီလိုနဲ့လူတွေတဆက်ပြီးတဆက်ပြောင်းခဲ့ကြတာ
နောင်လည်းဒီလိုပဲသွားနေအုန်းမှာ
မပြောင်းလဲသောပြောင်းလဲခြင်း
မောင်ဘလိူင်
May 17, 2016 at 1:27 pm
အနိစ္စတရားရဲ့ နိစ္စပေါ့ အန်ကယ်ဂျီး ရေ။
ခင်ဇော်
May 16, 2016 at 6:33 am
ဟင့်အင်းး
မသိချင်ဘူးးးး
မသိရတာ ပိုကောင်းတယ်လို့ တွေးတဲ့ အထဲမှာ
ကိုယ့် သေနေ့ ပါတယ်…
:k:
မောင်ဘလိူင်
May 17, 2016 at 1:43 pm
အင်း…သိထားတာလည်း မကောင်းဘူးပေါ့နော။
Thint Aye Yeik
May 16, 2016 at 10:46 am
တကယ်တော့ သေမယ့်နေ့ အချိန်ကို ကြို ပြနိုင်တဲ့ နာရီမျိုး ရှိရင် ပိုကောင်းမယ်ထင်တယ်။
ဘဝကို ကံစမ်းမဲနှိုက်သလိုမျိုး ဘယ်နေ့ ဘာ ရမယ် ဘယ်တော့ သေရမယ် ဆိုတာ မသိပဲ ရှင်သန်နေရတာက
.မျှော်လင့်ချက်နဲ့အသက်ရှင်တယ်ဆိုပေမဲ့ ဝေဝါးထွေပြားတယ်။
လက်ကျန်အချိန် ဘယ်လောက် ကျန်တယ်ဆိုတာသာ အတိအကျ သိရင် အချိန်မကုန်ခင် ကိုယ် လုပ်သင့်တာတွေ လုပ်ချင်တာတွေ ပြီးအောင် မြန်မြန် လုပ်မိမှာ။
.တွေးမိတာပါပဲ။
😆
မောင်ဘလိူင်
May 17, 2016 at 1:44 pm
အဲဒီအချိန်မတိုင်မီ မသေဘူးလို့ အာမခံနိုင်ရင် ပိုကောင်းသပေါ့နော
Yae Myae Tha Ninn
May 16, 2016 at 11:14 am
သေရမယ့်အချိန် ကြိုသိရရင်တော့ အလုပ်နားပြီး ခရီးသွားရမယ့်အချိန် တွက်လို့ရမှာ… ဘဝမှာ စိတ်ကြိုက်ခရီးမထွက်ဖူးဘူး…
မောင်ဘလိူင်
May 17, 2016 at 1:45 pm
စိတ်ကြိုက် ခရီးထွက်နိုင်ပါစေဗျာ..။
မြစပဲရိုး
May 16, 2016 at 4:48 pm
{{ “ဘဝမှာ ပထမဆုံးအနေ နဲ့ ကြောက်ရွံ့ထိတ်လန့်မှုက စိမ့်ပျံ့လာတာပါ” }}
အဲဒီ နာရီ မရပ်ခင် စက္ကန့်ပိုင်းလေး အတွင်း …….
(ဘဝတာဝန်တွေ ကျေပြီး နောက်) ဇရာ ဆို တဲ့ အိုမင်းခြင်း က ကင်းလွတ် ပြီး ပြန်ပြီး နုပျိုသွားနိုင်မဲ့ ဘဝ အသစ် အတွက် ပြန်စနိုင်မဲ့ ခရီး တစ်ခုကို သွားဖို့ စိတ်လှုပ်ရှား ပျော်ရွှင်နေမဲ့ လူတစ်ယောက် ရဲ့ ခံစားချက် ကို အရမ်းကို နားလည်နေမိပါရဲ့။
အရမ်း မျှော်လင့်ထားတာ တွေ ဖြစ်မလာခဲ့ချိန်မှာ …
သူ ကြောက်တာ မဟုတ်နိုင်ပါဘူး။
စိတ်ပျက်သွားတာ၊ ဒီ စိတ်သွားတိုင်း ကိုယ်မပါနိုင်တော့တဲ့ အိုမင်းမစွမ်း ဇရာကြီး နဲ့ ဆက်နေရမှာ ကို အရမ်း စိတ်ပျက်သွားတာ နေမှာပါ။
By the way!!!
Amazing battery life !
ပလတ်စတစ် ဒစ်ဂျစ်တယ် ဟုတ်လို့လား။
It must be “Rolex Oyster Perpetual Cosmograph Daytona”.
It costs about Myanmar Kyats 300,000,000. 😉
ဂျစ်စိန်
May 16, 2016 at 4:56 pm
တားဂိုဘေး တားဂိုဘေး
မြစပဲရိုး
May 16, 2016 at 5:07 pm
ပေးဘူးတဲ့။ သက်တမ်းကုန် လဲ ဆက်ပြီး ပတ် ထားမှာ တဲ့။ 🙄
မောင်ဘလိူင်
May 17, 2016 at 1:50 pm
အွန်း…မူရင်းရေးသူကတော့ အဲလိုမရှင်းပြထားဘူး အရီး။ သူ့(စာရေးသူ) ကို မေးကြည့်ထားတာ ပြန်ဖြေတာ ဖတ်ကြည့်ရ
သလောက်တော့ ဇာတ်ကောင်က Game ထဲမှာဆိုရင် အချိန်အတိအကျ God Mode ပွင့်နေလို့ အေးဆေး လုပ်ချင်တာ
လုပ်လို့ ရနေသလိုမျိုးပေါ့လေ။ God Mode က ပိတ်သွားပြီး သူက မသေသေးတော့ ကြောက်စိတ်ဖြစ်လာတာပါ။
မြစပဲရိုး
May 18, 2016 at 1:42 am
ဟုတ်သား ဘဲနော် မောင်ဘလှိုင်။
အရီး က စာရေးသူ ရဲ့ အပိတ်(အနှစ်) စကားလုံး အကြောက်တရား ကို ယူပြီး ဘာဖြစ်လို့ ကြောက်ရတာလဲ လို့ မတွေးဘဲ ကိုယ်ထင်ရာ လျှောက်ပြောနေတော့တာ။
တကယ်တော့ (ကိုယ်ထင်တာ ပြောပြန်ပြီ) အဲဒီ နာရီလေး က သူ့ အတွက် အဆောင်လို၊ အစောင့်အရှောက် လို ဖြစ်နေခဲ့တာကိုး။
အဲဒီကနေ ဘဲ စိတ်စွမ်းအား တွေ ရရ နေတာ လားမသိ။
ဘာရယ်မဟုတ်။
အရီး ရဲ့ အဖွား က သူ့သားတွေကို ငယ်ကထဲ နဝရတ်လက်စွပ် လုပ်ပေးပြီး အဆောင်လို လုပ်ပေးခဲ့တာ သတိရတယ်။
ဦးလေးတစ်ယောက် သူ့လက်စွပ်ကနေ ကျောက်တစ်လုံးပြုတ်ပြီး ပျောက် သွားတော့ မျက်ကလဲ ဆန်ပြာ အတင်းကိုဘဲ ကျောက်အသစ်ရှာပြီး ပြန်လုပ်ပေးကြတာ။
ဒီလိုမျိုးတွေ က နေ တကယ်ဘဲ စိတ်စွမ်းအားကို ရ စေ တာ ဆိုရင်တော့ လူတွေ အတွက် မဆိုးဘူး ခေါ်ရမယ်။
ဒါမျိုး ကို သိပ္ပံနည်း နဲ့ စမ်းသပ်မှုတွေ လုပ်တာ ကြားဖူးတယ်။
ဥပမာ –
လူတစ်ယောက် ကို ပြေးခိုင်း ပြီး အချိန်မှတ်ထားတယ်။
ပြီးတော့ သူ့ကိုဘဲ အပြေးအားသန် စေတဲ့ အနီရောင် ဆေးလေး ကို တိုက်ပြီး ပြေးခိုင်းတယ်။ (တကယ်တော့ ဘာမှမစွမ်းတဲ့ ဆေး)
အဲဒါကို ဆေးသောက်ပြီး ပြေးတော့ ပို မြန်သတဲ့။
placebo effect လို့ ဆေးပညာမှာခေါ်သလားဘဲ။
ဆက်တွေးပြီး ပြောရင်တော့ မဆုံးနိုင်ဘူး။
အတွေးစ ပေးတဲ့ စာလေးတစ်ပုဒ် အတွက် ကျေးဇူးပါ မောင်ဘလှိုင်။ :-)))
မြစပဲရိုး
May 16, 2016 at 6:10 pm
မောင်ဘလှိုင်
အခု ဒီ မှတ်ချက် မှာ တွဲ ပေးလိုက်တဲ့ အောက်က အကြောင်းလေး ကို ဖတ်ကြည့် စေချင်တယ်။
အချိန်ထိန်း ခံရတဲ့ အရီး တို့ ဘဝတွေထဲမှာ တွဲရှိနေတတ် တဲ့ procrastination အချိန်ဆွဲခြင်း အကြောင်း လေး။
အဲဒီထဲ က မျောက်ကလေး နဲ့ မွန်စတာလေး အကြောင်းပြောထားတာ အတော် ရီ ရတယ်။
ကိုယ့် အတွက်တော့ အရမ်းမှန် နေတာပါဘဲ။
မွန်စတာလေး မရှိတာ နဲ့ မျောက်ကလေး က ကြီးစိုး နေလွန်းလို့ မနဲ မောင်းထုတ်နေတာ တောင် မလုပ်မဖြစ်ချင်ဘူး။
အခု ကို အရီး ကိုယ်တိုင် လုပ်စရာ မလုပ်ဘဲ မျောက်ကလေး နဲ့ ဒီမှာလာပြီး အချိန်ဆွဲ နေလေရဲ့။
ဖြစ်နိုင်ရင် အဲဒီ ကနေ မောင်ဘလှိုင် ရဲ့ အတွေး နဲ့ စာလေး တစ်ပုဒ် လောက် ဖတ်ချင်စမ်းတယ်။ :-)))
http://www.ted.com/talks/tim_urban_inside_the_mind_of_a_master_procrastinator?utm_campaign=social&utm_medium=referral&utm_source=t.co&utm_content=talk&utm_term=social-science
Inside the mind of a master procrastinator
TED2016 · 14:03 · Filmed Feb 2016
0:11
So in college, I was a government major, which means I had to write a lot of papers. Now, when a normal student writes a paper, they might spread the work out a little like this. So, you know —
0:24 (Laughter)
0:25
you get started maybe a little slowly, but you get enough done in the first week that, with some heavier days later on, everything gets done, things stay civil.
0:33 (Laughter)
0:34
And I would want to do that like that. That would be the plan. I would have it all ready to go, but then, actually, the paper would come along, and then I would kind of do this.
0:45 (Laughter)
0:47 And that would happen every single paper.
0:50
But then came my 90-page senior thesis, a paper you’re supposed to spend a year on. And I knew for a paper like that, my normal work flow was not an option. It was way too big a project. So I planned things out, and I decided I kind of had to go something like this. This is how the year would go. So I’d start off light, and I’d bump it up in the middle months, and then at the end, I would kick it up into high gear just like a little staircase. How hard could it be to walk up the stairs? No big deal, right?
1:22
But then, the funniest thing happened. Those first few months? They came and went, and I couldn’t quite do stuff. So we had an awesome new revised plan.
1:30 (Laughter)
1:31 And then —
1:32 (Laughter)
1:34
But then those middle months actually went by, and I didn’t really write words, and so we were here. And then two months turned into one month, which turned into two weeks. And one day I woke up with three days until the deadline, still not having written a word, and so I did the only thing I could: I wrote 90 pages over 72 hours, pulling not one but two all-nighters — humans are not supposed to pull two all-nighters — sprinted across campus, dove in slow motion, and got it in just at the deadline.
2:10
I thought that was the end of everything. But a week later I get a call, and it’s the school. And they say, “Is this Tim Urban?” And I say, “Yeah.” And they say, “We need to talk about your thesis.” And I say, “OK.” And they say, “It’s the best one we’ve ever seen.”
2:28 (Laughter)
2:31 (Applause)
2:35 That did not happen.
2:37 (Laughter)
2:39 It was a very, very bad thesis.
2:42 (Laughter)
2:44
I just wanted to enjoy that one moment when all of you thought, “This guy is amazing!”
2:50 (Laughter)
2:51
No, no, it was very, very bad. Anyway, today I’m a writer-blogger guy. I write the blog Wait But Why. And a couple of years ago, I decided to write about procrastination. My behavior has always perplexed the non-procrastinators around me, and I wanted to explain to the non-procrastinators of the world what goes on in the heads of procrastinators, and why we are the way we are. Now, I had a hypothesis that the brains of procrastinators were actually different than the brains of other people. And to test this, I found an MRI lab that actually let me scan both my brain and the brain of a proven non-procrastinator, so I could compare them. I actually brought them here to show you today. I want you to take a look carefully to see if you can notice a difference. I know that if you’re not a trained brain expert, it’s not that obvious, but just take a look, OK? So here’s the brain of a non-procrastinator.
3:42 (Laughter)
3:45 Now … here’s my brain.
3:49 (Laughter)
3:54
There is a difference. Both brains have a Rational Decision-Maker in them, but the procrastinator’s brain also has an Instant Gratification Monkey. Now, what does this mean for the procrastinator? Well, it means everything’s fine until this happens.
4:08 [This is a perfect time to get some work done.] [Nope!]
4:11
So the Rational Decision-Maker will make the rational decision to do something productive, but the Monkey doesn’t like that plan, so he actually takes the wheel, and he says, “Actually, let’s read the entire Wikipedia page of the Nancy Kerrigan/ Tonya Harding scandal, because I just remembered that that happened.
4:27 (Laughter)
4:28 Then —
4:29 (Laughter)
4:30
Then we’re going to go over to the fridge, to see if there’s anything new in there since 10 minutes ago. After that, we’re going to go on a YouTube spiral that starts with videos of Richard Feynman talking about magnets and ends much, much later with us watching interviews with Justin Bieber’s mom.
4:46 (Laughter)
4:48
“All of that’s going to take a while, so we’re not going to really have room on the schedule for any work today. Sorry!”
4:54 (Sigh)
4:57
Now, what is going on here? The Instant Gratification Monkey does not seem like a guy you want behind the wheel. He lives entirely in the present moment. He has no memory of the past, no knowledge of the future, and he only cares about two things: easy and fun.
5:15
Now, in the animal world, that works fine. If you’re a dog and you spend your whole life doing nothing other than easy and fun things, you’re a huge success!
5:24 (Laughter)
5:26
And to the Monkey, humans are just another animal species. You have to keep well-slept, well-fed and propagating into the next generation, which in tribal times might have worked OK. But, if you haven’t noticed, now we’re not in tribal times. We’re in an advanced civilization, and the Monkey does not know what that is. Which is why we have another guy in our brain, the Rational Decision-Maker, who gives us the ability to do things no other animal can do. We can visualize the future. We can see the big picture. We can make long-term plans. And he wants to take all of that into account. And he wants to just have us do whatever makes sense to be doing right now. Now, sometimes it makes sense to be doing things that are easy and fun, like when you’re having dinner or going to bed or enjoying well-earned leisure time. That’s why there’s an overlap. Sometimes they agree. But other times, it makes much more sense to be doing things that are harder and less pleasant, for the sake of the big picture. And that’s when we have a conflict. And for the procrastinator, that conflict tends to end a certain way every time, leaving him spending a lot of time in this orange zone, an easy and fun place that’s entirely out of the Makes Sense circle. I call it the Dark Playground.
6:41 (Laughter)
6:42
Now, the Dark Playground is a place that all of you procrastinators out there know very well. It’s where leisure activities happen at times when leisure activities are not supposed to be happening. The fun you have in the Dark Playground isn’t actually fun, because it’s completely unearned, and the air is filled with guilt, dread, anxiety, self-hatred — all of those good procrastinator feelings. And the question is, in this situation, with the Monkey behind the wheel, how does the procrastinator ever get himself over here to this blue zone, a less pleasant place, but where really important things happen?
7:16
Well, turns out the procrastinator has a guardian angel, someone who’s always looking down on him and watching over him in his darkest moments — someone called the Panic Monster.
7:27 (Laughter)
7:33
Now, the Panic Monster is dormant most of the time, but he suddenly wakes up anytime a deadline gets too close or there’s danger of public embarrassment, a career disaster or some other scary consequence. And importantly, he’s the only thing the Monkey is terrified of. Now, he became very relevant in my life pretty recently, because the people of TED reached out to me about six months ago and invited me to do a TED Talk.
8:00 (Laughter)
8:06
Now, of course, I said yes. It’s always been a dream of mine to have done a TED Talk in the past.
8:11 (Laughter)
8:15
(Applause) But in the middle of all this excitement, the Rational Decision-Maker seemed to have something else on his mind. He was saying, “Are we clear on what we just accepted? Do we get what’s going to be now happening one day in the future? We need to sit down and work on this right now.” And the Monkey said, “Totally agree, but let’s just open Google Earth and zoom in to the bottom of India, like 200 feet above the ground, and scroll up for two and a half hours til we get to the top of the country, so we can get a better feel for India.”
8:48 (Laughter)
8:54 So that’s what we did that day.
8:55 (Laughter)
8:59
As six months turned into four and then two and then one, the people of TED decided to release the speakers. And I opened up the website, and there was my face staring right back at me. And guess who woke up?
9:12 (Laughter)
9:16
So the Panic Monster starts losing his mind, and a few seconds later, the whole system’s in mayhem.
9:21 (Laughter)
9:26
And the Monkey — remember, he’s terrified of the Panic Monster — boom, he’s up the tree! And finally, finally, the Rational Decision-Maker can take the wheel and I can start working on the talk.
9:36
Now, the Panic Monster explains all kinds of pretty insane procrastinator behavior, like how someone like me could spend two weeks unable to start the opening sentence of a paper, and then miraculously find the unbelievable work ethic to stay up all night and write eight pages. And this entire situation, with the three characters — this is the procrastinator’s system. It’s not pretty, but in the end, it works. This is what I decided to write about on the blog a couple of years ago.
10:08
When I did, I was amazed by the response. Literally thousands of emails came in, from all different kinds of people from all over the world, doing all different kinds of things. These are people who were nurses, bankers, painters, engineers and lots and lots of PhD students.
10:23 (Laughter)
10:25
And they were all writing, saying the same thing: “I have this problem too.” But what struck me was the contrast between the light tone of the post and the heaviness of these emails. These people were writing with intense frustration about what procrastination had done to their lives, about what this Monkey had done to them. And I thought about this, and I said, well, if the procrastinator’s system works, then what’s going on? Why are all of these people in such a dark place?
10:54
Well, it turns out that there’s two kinds of procrastination. Everything I’ve talked about today, the examples I’ve given, they all have deadlines. And when there’s deadlines, the effects of procrastination are contained to the short term because the Panic Monster gets involved. But there’s a second kind of procrastination that happens in situations when there is no deadline. So if you wanted a career where you’re a self-starter — something in the arts, something entrepreneurial — there’s no deadlines on those things at first, because nothing’s happening, not until you’ve gone out and done the hard work to get momentum, get things going. There’s also all kinds of important things outside of your career that don’t involve any deadlines, like seeing your family or exercising and taking care of your health, working on your relationship or getting out of a relationship that isn’t working.
11:38
Now if the procrastinator’s only mechanism of doing these hard things is the Panic Monster, that’s a problem, because in all of these non-deadline situations, the Panic Monster doesn’t show up. He has nothing to wake up for, so the effects of procrastination, they’re not contained; they just extend outward forever. And it’s this long-term kind of procrastination that’s much less visible and much less talked about than the funnier, short-term deadline-based kind. It’s usually suffered quietly and privately. And it can be the source of a huge amount of long-term unhappiness, and regrets. And I thought, that’s why those people are emailing, and that’s why they’re in such a bad place. It’s not that they’re cramming for some project. It’s that long-term procrastination has made them feel like a spectator, at times, in their own lives. The frustration is not that they couldn’t achieve their dreams; it’s that they weren’t even able to start chasing them.
12:35
So I read these emails and I had a little bit of an epiphany — that I don’t think non-procrastinators exist. That’s right — I think all of you are procrastinators. Now, you might not all be a mess, like some of us,
12:52 (Laughter)
12:53
and some of you may have a healthy relationship with deadlines, but remember: the Monkey’s sneakiest trick is when the deadlines aren’t there.
13:02
Now, I want to show you one last thing. I call this a Life Calendar. That’s one box for every week of a 90-year life. That’s not that many boxes, especially since we’ve already used a bunch of those. So I think we need to all take a long, hard look at that calendar. We need to think about what we’re really procrastinating on, because everyone is procrastinating on something in life. We need to stay aware of the Instant Gratification Monkey. That’s a job for all of us. And because there’s not that many boxes on there, it’s a job that should probably start today.
13:44 Well, maybe not today, but …
13:47 (Laughter)
13:48 You know. Sometime soon.
13:52 Thank you.
13:53 (Applause)
မောင်ဘလိူင်
May 17, 2016 at 1:52 pm
ဟုတ်ကဲ့ အရီး ဖတ်ကြည့်ပါဦးမယ် ခင်ဗျ။
မြစပဲရိုး
May 19, 2016 at 2:07 am
ဖတ်ပြီးပြီလား မောင်ဘလှိုင်။
အရီး တွေးမိတာ ကို ပြောရရင်တော့ မင်း ရဲ့ စာ ထဲက နာရီ count down ဟာ “deadline တစ်ခုကို သတိပေးနေသလိုဘဲ” လို့ပါ။
ဒါကြောင့် ဒီ တက်ဒ် ဟောပြောပွဲ က အကြောင်းကို မျှခဲ့တာ။
ဟောပြောသူ ရဲ့ ပြောတဲ့ အထဲက Panic Monster ပေါ့။
လုပ်လုပ် ဆိုပြီး အတင်းတွန်း နေတတ် တဲ့ Panic Monster ကြောင့် လူ တွေ ဟာ အချိန်မဆွဲဘဲ deadline မရောက်ခင် (ဒါမှမဟုတ်) အရောက်မှာ လုပ်သင့်တာတွေ ပြီးအောင် လုပ်ဖြစ်ခဲ့တာလားဘဲ။
မောင်ဘလှိုင် ရဲ့ ဇာတ်ကောင် သူ့ဘဝ ကို ကျေနပ်နေခဲ့တာဟာလဲ deadline မရောက်ခင် လုပ်သင့်တာတွေ ကို ပြီး အောင် လုပ်ဖြစ်ခဲ့လို့ ဘဲ ထင်ပါရဲ့။
ဒါကြောင့်လဲ ဗုဒ္ဓဘာသာ မှာ စကားတစ်ခွန်းက “ငါ သည် မုချသေရမည်။ အချိန်ပိုင်းသာ လိုတော့သည်” ဆိုပြီး စက္ကန့်ပိုင်း အလိုက်ကို deadline set လုပ်ပြီး အသိ နဲ့ နေခိုင်းတာ နေမှာ။
ဒေါသ၊ မောဟ၊ လောဘ တွေ ကို အသိ နဲ့ မပြတ်သိပြီး မပြတ်ဖြတ် နေဖို့ပေါ့။
အဲဒါလေး ကို တွေးမိတာလေးပါ။
PS – ဟိုဘက်မှာ ဟိုလူ တွေ ကို အရီး ဒေါပွ နေတာ မသိဘူး လို့ ပြောနော် မောင်ဘလှိုင်။ 😉
မောင်ဘလိူင်
May 19, 2016 at 4:08 pm
သတ္တဝါ တိုင်းမှာ ဘဝရှင်သန်ရေးတွန်းအား ရှိမှာ။ လူအတွက်ကျတော့ ဘဝအောင်မြင်ရေး တွန်းအားလည်း လိုသေးတာနော်။ မှန်ကန်တဲ့ ဘဝအောင်မြင်ရေး တွန်းအား ဖန်တီးနိုင်ဖို့ လိုတာပေါ့။ ကျွန်တော်လည်း အပျင်းသမားပဲ။ ဒါပေမဲ့ dark playground ထဲနေသလိုပေါ့။ ဟို မွန်းစတားကောင်က ခဏခဏ လာချောက်နေတာ၊ ကောင်းကောင်းကို မပျင်းရဘူး ?
kai
May 17, 2016 at 2:39 pm
သေသေချာချာပြန်စဉ်းစားကြည့်တော့.. သေခြင်းတရားသာမရှိရင်..လောကကြီးက.. တော်တော်ကြောက်စရာကောင်းမယ်..။ :k:
ပျင်းတကာ့ ထိပ်ခေါင်တင်
May 17, 2016 at 3:29 pm
ဟုတ်ပါ့တဂျီးရေ သေခြင်းတရားသာမရှိရင် ခြေချစရာတောင်ရှိမယ်မထင်.. :k:
kai
May 18, 2016 at 3:03 am
အင်းလေ.. တော်သလင်းလတို့.. ရစ်တက်ချိန်တို့လို.. အချိန်ကာလ.. ရာသီမရှိ..။
နေ့ညမရွေး..နေရာမရွေး ဖိုနဲ့မဖြစ်နေကြတာ..။
ဘယ်လိုလှည့်ပါတ်ပြီး.. ယဉ်ကျေးမှုမျက်နှာဖုံးတွေတပ်ပြီးပြောပြော.. အဆုံးသတ်ဟာ..အဆုံးအဖြတ်..
ကြည့်…သေမင်းရှိတာတောင်.. လူဦးရေသန်းရထောင်ကျော်..။ :k:
မြစပဲရိုး
May 19, 2016 at 2:12 am
ဟိုတုန်း က လူဦးရေ ပွါးအောင် လုပ်ဖို့ သူကြီးမင်း တိုက်တွန်းဘူးသလားလို့။
အခုတော့ တစ်မျိုးဖြစ်ပြန်ပေါ့။ 🙄
ဒါထက် ရွာထဲ သူကြီးမင်း အရောက်မှာ မင်ဂါဆောင် ဖို့ အစီအစဉ်မရှိကြဘူးလား။
တစ်ခါထဲ လက်ဖွဲ့ သွားနိုင်အောင်။ 😉
kai
May 19, 2016 at 7:29 am
မြန်မာပြည်က.. ရှိတဲ့လူတွေ..အပျင်းခိုအဝါရုံ… ၊ နိုင်ငံခြားထွက်အလုပ်လုပ်ရပုံနဲ့တော့.. နောက်ထပ်.. လက်ငါးချောင်းနဲ့.. ၁ခါ..၂ခါ.. ၃ခါတိုးတောင်… မလောက်သေး..။
ဆိုတော့…
ဟုတ်ပါ့..။ မင်္ဂလာဆောင်မယ့်သူရှိရင်ပြော.. တသိန်းလက်ဖွဲ့မယ်..။
ကျပ်နော..ကျပ်..။ :k:
Wow
May 20, 2016 at 2:32 pm
ဒေါ်လှနဲ့ပေးမှာလား
ခင်ဇော်
May 20, 2016 at 2:34 pm
ဒေါ်လှ နဲ့ ပေးရင်တော့ ၅ ယောက်လောက် ယူရအောင်။
တဂျီး ရန်ကုန်မှာ ရှိနေစဉ် အတွင်း နေ့တိုင်း မင်ဂါဆောင်ရအောင်လေ။
:mrgreenn:
Wow
May 20, 2016 at 2:40 pm
နိနဲ့နာနဲ့ဆောင်ရအောင်တြောက် တဝက်
kai
May 20, 2016 at 3:06 pm
လိင်တူများမပါ.. :k:
ခင်ဇော်
May 20, 2016 at 3:13 pm
ပြောတော့ လူ့ အခွင့်အရေး လူ့အခွင့်အရေးနဲ့။
ဟွန့်။
ခုတော့ လိင်တူမပါဘူးလေး ဘာလေးး
:k:
အရင်ကကျော်စွာဦးကြီးမိုက်
May 18, 2016 at 2:06 pm
.“ဘဝမှာ ပထမဆုံးအနေနဲ့ ကြောက်ရွံ့ထိတ်လန့်မှုက စိမ့်ပျံ့လာတာပါ။”….အဲဒါပြောချင်တာပဲနော…ကျုပ်တို့မှာ အဲ့လိုနာရီမရှိတော့
ကြောက်ကြောက်နဲ့ စမ်းတဝါးဝါး…တစ်နေ့ကဆေးရုံတက်ရင်းတောင်..“ငါသေသွားရင်”…လို့တွေးနေမိသေးတယ်…
.တကယ်တော့ရောဂါက အသက်နဲ့အဝေးကြီး…ဒါပေမဲ့..ဘယ်ပြောရမလဲနော့…ဖိုင်နယ်ဒက်စ်တီနေရှင်း ထဲကလိုပေါ့..အချိန်မရွေးသေနိုင်တာကလားဗျ… :))
မြစပဲရိုး
May 19, 2016 at 2:15 am
ဂျူး ရဲ့ “နံရံ၏ တစ်ခြားတစ်ဖက်မှာ” ထဲ မှာ ကတော့ ကင်ဆာ နဲ့ သေဖို့ ရက် ကို စောင့်နေတဲ့ မိန်းမ က မသေဘဲ ဘာမှ မဖြစ် တဲ့ မိန်းကလေး က သေသွားတာ ကို ပြထားခဲ့တယ်။
manawphyulay
June 1, 2016 at 1:34 pm
အင်း မနောလည်း အချိန်ထိန်းချင်လို့ နာရီတောင် မပတ်ဖြစ်တာ နှစ်အတော်ကြာပါပြီ။
ဘယ်အချိန် ဘယ်နှနှာရီရှိပြီလဲ မေးရင် ချက်ချင်းမဖြေနိုင်ဘူး။ သိမ်းထားတဲ့အိတ်ထဲ နာရီကို ထုတ်ထုတ်ကြည့်ရတော့တာပါပဲ။