ရင်မှဖြစ်သော်လည်း ရင်၌မရှိသောရတနာ

“ဟေ့ကောင် သူတောင်းစား မြန်မြန်လာစမ်း ဒီကို“ ထိုအသံကိုကြားလိုက်ရကတည်းက ဘေးအိမ်က ပုကွတို့ စခန်းထတော့မည်မှန်းသိလိုက်၏။ မကြာမှီမှာပင် ညနေခင်း သောင်းကျန်းသံကိုကြားရတော့မည်။ ကျနော်တို့လည်း စိတ်ကို အတော်လေးညစ်နေပါပြီ။ ကိုယ်ပဲအိမ်ပြောင်းပြေးရမလား။ ပုကွတို့ပဲ အိမ်ပြောင်းခိုင်းရမလား.။ ပုကွတို့ကိုတော့ ပြောင်းခိုင်းလို့ရမည်မဟုတ်။ ပြောင်းချင်းပြောင်းလျှင် ကျနော်တို့သာပြောင်းရမည်။ ပုကွတို့ကတော့ နေရာကတောင် တစ်နေရာရွေ့မည်မဟုတ်မှန်း ကျနော်ကောင်းကောင်းသိသည်။ဘေးအိမ်က ပုကွတို့မိသားစုကိုကြည့်လျှင် ကျနော် အလွန်စိတ်ညစ်ရ၏။ ဘာကြောင့်လဲဆိုတာကိုပြောပြပါမည်။

ပုကွတို့အိမ်က အတော်လေးကိုရပ်ကွက်ထဲမှာ နာမည်ဆိုးဆိုးထွက်တဲ့အိမ်ပါ။ ဘာကြောင့်လဲဆိုရင် ခိုးဆိုးလုရပ်နေသည့်သားသမီးလည်းမရှိပါပဲ နာမည်ဆိုးထွက်ရသလဲဆိုတော့ ပုကွတို့ လင်မယား၏ သားသမီးတွေအပေါ်ကို ဆက်ဆံပြောဆိုတာတွေကြောင့်ဟုပြော၍ရသည်။ ကြည့်ဦးလေ။ ပုကွတို့ သားသမီးတွေကိုပြောလိုက်ဆိုလိုက်ပုံများတော့ ခါးအောက်ပိုင်းဆဲရေးသံတွေ မနက်မိုးလင်းကနေ ညမိုးစုန်းစုန်းချုပ်သည်အထိပင်။ လင်ကပြောဆိုသည်ထားဦး။ မယားက တားပင်မတားမြှောက်ထိုးပင့်ကော်သူ။ လင်က ဘာပဲပြောလိုက်ပြောလိုက် ပုကွမယားကတော့ ခေါင်းကိုငြိမ့်ပြီး အလိုက်သင့်လုပ်ပေးရုံပ ဟု ကောင်းကောင်းတွေးထားသလားမသိ။ ညနေစောင်းရင်တော့ ပုကွက သူအရက်သောက်ဖို့အရေး တာဆူတော့၏။

“ဟေ့ကောင် မောင်သန်း အရက်သွားဝယ်“ မောင်သန်းပ မျက်စိပေကလပ်ပေကလပ်နှင့် အဖေလုပ်သူကိုကြည့်၏`။

“ဟ သွားလေး ငါ…….ကလေးသွား“ မောင်သန်းက ငိုမဲ့မဲ့နှင့်“ အဖေကလည်းပိုက်ဆံမှမပေးပဲနဲ့ ဘာနဲ့သွားမေးရမှာလဲ“ ပုကွတို့ လှုပ်လှုပ်ရွရွဖြစ်လာသည်။ `

“ဘာကွ ပိုက်ဆံဟုတ်လား ငါတို့လင်မယားနှစ်ယောက် နလန်မထူနိုင်တာ မင်းတို့တွေထွက်လာလို့ကွ မင်းတို့ကို ကျွေးမွေးလာတာ ငယ်ကတည်းက ပိုက်ဆံကလည်းကုန်လိုက်တာ တောက်တောက်လဲ ခုထိ မင်းတို့က ငါတို့အပေါ်မသိတတ်သေးဘူး သွားကွာ မင်းဟာမင်းရအောင်ဝယ်လာ မရရင် ပြန်မလာနဲ့ ထမင်းလဲ ဒီည ကျွေးမယ်မမှတ်နဲ့ ကြားလား“ မောင်သန်းလေးခမျာ ဘာမှမပြောနိုင်ရှာ မျက်ရည်တွေသာ သွင်သွင်စီးကျလာတော့သည်။

“ ဟေ့မိဌေး မိဌေး “

ပုကွမယားကတော့ စောင့်ကြီးအောင့်ကြီး သူတို့ သမီး အကြီးမကိုခေါ်နေပြီ။ ဘာတွေပူညံဦးမလဲ ကျနော် နားစွင့်မိသည်။

“ မိဌေး“

“ရှင်“

“ရှင်မလုပ်နဲ့ ဒီနားအရင်လာ“

“လာပြီ အမေ“

“ဒီစားပွဲပေါ်က ဝက်သားခွက် ဘယ်သူနှိုက်စားသွားလဲ ညည်းသိလား“

“ မသိ အမေ“

“ဘာ“ ပုကွမယားအသံက မိုးချိန်းသံထက်တောင်ကျယ်လောင်သလားအောက်မေ့ရသည်။

“ ညည်းမသိလို့ဖြစ်မလား ညည်းက အိမ်မှာအကြီး အစစ အရာအရာ ညည်းသိရမယ် ပြော အဲဒါ ညည်းအဖေ စားဖို့ချက်ထားတာ ခုတော့ တစ်တုံးလျှော့နေပြီ ဘယ်လိုလုပ်မလဲ ညည်းအဖေပြန်လာရင် သုံးတုံးမပြည့်ရင် ငါ့ ပါးကို ချမှာဟဲ့ “

“ အမေကလည်း သမီးမှ မသိတာ ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ အဖေ့ကိုပြောလိုက်ပေါ့ အငယ်ဆုံးကောင် ချမ်းငြိမ်းကိုကျွေးလိုက်တယ်လို့“ မိဌေးက ပြီးပြီးရောပြောလိုက်သည်။

“ရပါလိမ့်မယ် အားကြီးကြီး ငါတောင်မစားရဲတာကို ဘယ်သေနာကောင်ကစားတာလဲ“

“အမေကို သမီးပြောချင်တာကြာလှပြီ အိမ်မှာဟင်းကောင်းချက်ရင် တစ်ခါမှ သမီးတို့ မောင်မနှမတစ်တွေစားရတယ်ကိုမရှိဘူး အဖေ့ပဲအကုန်ကျွေးတယ် သမီးတို့ကျတော့ ငပိရည်ကျို ချဉ်ပေါင်ရွက်ကြော်တောင် နှပ်မှန်တာမဟုတ်ဘူး လူလဲ ငပိရည်ဆော်နံနေပြီ အမေ“ ပုကွမယားဘာမှပြန်မပြောနိုင်။

“ကဲ ဟယ် ညည်းကများ တပြန်စီးပြောနေရသေး ငါမွေးလို့ လူဖြစ်လာတဲ့ဟာတွေ ငါကျွေးတာစားမစားနိုင်ရင် အိမ်ကထွက်သွားကြ ဘယ်နှယ့်တော် လင်ကုန်မယားနှစ်ယောက်တည်းရှိတာကမှ ထမင်းလက်ဆုံနှပ်မှန်အောင်စားရသေးတယ် ခုတော့ လင်တောင် အနိုင်နိုင်ကောင်းကောင်းကျွေးနေရတာ စား မစားနိုင်ရင် သွားကြအေ  ဟဲ့ ဒီည ညည်းအဖေ့အတွက် ဝက်သားဟင်းကို ညည်းဟာညည်းရှာဝယ် မရရင် ပြန်မလာနဲ့ ညည်း ဟာညည်း ဘယ်နေနေ“ ကျနော်ကြားနေရတာတွေက စိတ်ညစ်စရာတွေ။ ခဏနေတော့ မိဌေး အိမ်ရှေ့ကနေ ဆင်းသွားတာကိုတွေးသည်။ မိဌေးဘယ်များသွားမှာပါလိမ့်။ ဒီနှစ်ကျောင်းဖွင့်ရင် ကျောင်းမနေရတော့ဘူးဟု မိဌေးတို့မောင်နှမတွေပြောနေတာကို ကျနော် တစ်နေ့ကကြားလိုက်ရသေးသည်။

ကျနော်ကမနေနိုင်စွာဖြင့် မေးကြည့်မိသည်။

“သမီးတို့က ကျောင်းမနေနိုင်ရအောင် ညည်းအဖေ ပုကွ မထားတော့ဘူးလား“

“ ဟင့်အင်း ဦးမထားတော့ဘူးတဲ့ ပိုက်ဆံကုန်တယ်တဲ့ စာအုပ်ဖိုး ဘောပန်ဖိုးက အဖေ့အရက်ဖိုးမကလို့တဲ့ ပြောသေးတယ် ကျောင်းနေချင်ရင် ကိုယ့်ဟာကိုယ်ပိုက်ဆံရှာတက်ကြတဲ့ “

“ ဟင် သမီးတို့က  ဘယ်လို ပိုက်ဆံရှာမလဲ“

“ သမီးလဲ အလုပ်ရှာနေပါတယ် ခုတော့ရပ်ကွက်ထဲမှာ အဝတ်လျှော်မလားလို့ မောင်လေးမောင်သန်းက ဝပ်ရှော့မှာပညာသင်မယ်တဲ့ ဦးလေးသန်းဝင်းက သူ့ဝပ်ရှော့မှာ လာနေတဲ့ ပညာသင်ပေးမယ်ပြောလို့ မောင်သန်းက သွားချင်နေတယ်ဦး“

“ ဪ ဒါလဲကောင်းတာပဲ သွားရမှာပေါ့ ဟို မျိုးဇော်တို့ လွင်လွင်တို့ကရော “

“ သူတို့ကတော့ ကုန်စုံဆိုင်မှာ သွင်းပေးမယ်လို့ သူတို့ ဆရာမကပြောတော့ အလုပ်ရပြီ သမီးသာ အကြီးဖြစ်ပြီ း အချိန်မစီးတာ ဦးရဲ့ သမီးတို့ ဘာကြောင့်များ အဖေတို့အိမ်မှာ လူလာဖြစ်ရတာလဲဦး“

“`ဟေ“

“ သမီးတို့မောင်နှမတွေ ကံမကောင်းပါဘူးဦး ဟင်းကောင်းကောင်း မစားရ ဒီကြားထဲ ဆူလိုက် ဆဲလိုက် ရိုက်လိုက် ပုတ်လိုက်နဲ့ သမီးတို့ခေါင်းတွေလည်း အမေ့လက်ခေါက်နဲ့ ထူပူနေပြီ ကျောင်းလည်း ကောင်းကောင်းမတတ်ရဘူး ပိုက်ဆံကုန်တယ် ဘာညာနဲ့ အဖေက သူ့အရက်ဖိုးလောက်ပဲသိတာ အမေကလည်း ဘာထူးလဲ သူ့ယောကျာ်းပဲ သထာတာ သမီးတို့က သူတို့ သားသမီးတွေမဟုတ်တဲ့အတိုင်းပဲ  သမီးတို့ သူတို့ သားမီးအရင်းတွေမှ ဟုတ်ရဲ့လား ဦး“ ဪ မိဌေးရဲ့ စိတ်ထဲ ဘယ်လိုအတွေးတွေ ဘယ်လိုအမြင်တွေကများနေရာယူနေပြီလဲ။ ကျနော်လည်း ဖြေရမည်လား မဖြေရဘူးလား။ ဝေခွဲမရ။

“ သမီးတို့ ပုကွတို့ သားသမီးအရင်းတွေပါကွယ် ဦးက သိတာပေါ့ အိမ်ဘေးမှာ သမီးတို့ အဖေတို့နေတာပဲ ကြာကြာလှပေါ့ကွယ် သမီး တစ်ခြားဟာတွေလျှောက်မတွေးနဲ့ သမီးငရဲကြီးလိမ့်မယ် မိဘကို အမြင်မစောင်းပါနဲ့ကွယ်“

“ သမီးတွးကြည့်မိတာကိုပြောတာပါဦး သမီးကတော့ ကိုယ့်မိဘပဲဆိုတာကို သိပေမယ့် အငယ်လေးတွေက သမီးတွေးတာထက်ဆိုးတယ်ဦးရယ်“ မိဌေး မျက်ရည်တွေ ကျလာပြီ။ ကျနော်ဘယ်လိုပြောရမည်လဲ။

နောက်ပိုင်း ဒီထက်ပိုဆိုးလာသည်ကို နေ့စဉ်နှင့်အမျှ ကြားနေ သိနေ မြင်နေရသည်။ မောင်သန်းကတော့ ပျော်နေမလားမသိ။  မျိုးဇော်နှင့်လွင်လွင်လေးကလည်း ကုန်စုံဆိုင်မှာ အလုပ်ဝင်ကတည်း နောက်ပိုင်း ကုန်စုံဆိုင်ပိုင်ရှင်က ခေါ်နေလို့ ပြောင်းနေကြသည်။ မိဌေးမှာသာ အငယ်လေးနှစ်ယောက်ကိုငဲ့ကွက်ရင်း အိမ်မှာ ကပ်ကျန်နေရစ်သည်။ အငယ်လေ.နှစ်ယောက်ကလည်း ဘာဖြစ်ဖြစ် အစ်မကြီးပဲ တ ကြ၏။ နေ့တိုင်း ပုကွက ဆူလည်း မိဌေး ပုကွမယားက ခေါင်းခေါက်လည်း မိဌေး။ အဆိုးဆုံးက သမီးအပျိုအရွယ်ကို ပုကွက မိုက်ကန်းစွာ အရက်ဝယ်ခိုင်းခြင်းပင်။ မိဌေးက မဝယ်ချင် ဝယ်ချင်နှင့် သွားနေရသည်ကို ကျနော်ဘေးကနေကြည့်နေရုံပဲရှိခဲ့သည်။

တစ်နေ့က  မိဌေး အရက်ဆိုင်က ငိုပြန်လာ၏ ။

ကျနော်လည်းစိုးရိမ်ပန်စွာ“ ဘာဖြစ်လာတာလဲ သမီး“

ကျနော်မေးမှ မိဌေး ရှိုက်ကြီးတငင် ငိုပါလေတော့သည်။

“ သမီးအရက်မဝယ်ချင်ပါဘူးဆို အဖေက ဝယ်ခိုင်းတယ် အရက်ဆိုင်မှာ ဟိုဘက်ရပ်ကွက်က ကောင်တွေက သမီးကို ထိကပါးရိကပါးလာလာလုပ်တာကို အဖေက မသိဘူး အဲဒါသမီးပြောပြတော့ အဖေက အသားပဲ့ပါတာမဟုတ်ဘူးတဲ့ ညည်းက ခိုင်းလိုက်ရင် ဘယ်တော့မှ ကောင်းကောင်းမသွားဘူးတဲ့ ခု သမီးကို ဟိုကောင်တွေကလက်ကို်င်တယ် ဖက်နမ်းတယ် ဦး ဟီးဟီး..“ ဪ မိဌေးရယ်။

ဦး ဘာပြောရမည်လဲ။ ပုကွတို့ကိုပြောကြည့်တော့ ဘာဖြစ်လဲကွာ ကိုယ့်သားသမီးကိုခိုင်းတာ။ မင်းအပူပါလို့လားကွဟု ခုနှစ်အိမ်ကြားရှစ်အိမ်ကြားပြောတာနှင့်ပင် ကျနော်လည်း မဟာအရှက်တော် အကွဲမခံနိုင်စွာဖြင် ့ရေငုံနှုတ်ပိတ်နေလိုက်ပါတော့သည်။ ကျနော်ရင်မှ မဖြစ်တော့လည်း ရင့်နှင့်ရင်းပြီး မိဌေးလေးကို ကြည့်ရှူ စောင်မရမည်။ မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ မိဌေးလေးကိုတော့ ကိုယ့်သမီးအရင်းလေးလို ကျနော် စောက်ရှောက်တော့မည်ဟု စိတ်ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်မိပါသည်။