ဂျီတော့ခ်ချည်း သုံးနေမယ့်အစား ဘလော့ဂ်တင်ပါလား

ဂျီတော့ခ်ချည်း သုံးနေမယ့်အစား ဘလော့ဂ်တင်ပါလား
(ကျွန်မဘဝတစ်စိတ်တစ်ပိုင်း)
ဒီအကြောင်းအရာနဲ့ ပတ်သက်လို့ တစ်ခါတလေ ပြောသင့်တယ်လို့ ထင်ထားပေမယ့် ဆရာလုပ်တယ်လို့ မြင်ကြတာ ခုနောက်ပိုင်း လူငယ်တော်တော်များများရဲ့စိတ်လို့ ပြောရမလားပါပဲ။ နောက်တစ်ချက်က ကျွန်မအနေနဲ့ သိတာ မြင်တာကို ဖြန့်ဝေသလို အချိန်ကို အလဟဿ မသုံးမိကြစေဖို့ နီးစပ်ရာကို ဆရာလုပ်လေ့ရှိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် တော်တော်များများက ချက်တင်ပိုင်းကို အားသန်နေတာ တွေ့ကြရပါတယ်။ ကျွန်မ မေးကြည့်တယ်။ အင်တာနက်သုံးရင် ဘာတွေသုံးလည်းလို့ မေးကြည့်တော့ ချက်တာပေါ့တဲ့။ မချက်ပဲ တခြားလေ့လာစရာရှိတာတွေ အများကြီးပဲ အင်တာနက်ရွာကြီးထဲမှာ ရှိနေတယ်ဆိုတာ သိကော သိကြရဲ့လား။ ကျွန်မက တတ်နိုင်သမျှ အချိန်၊ ငွေ မဖြုန်းတီးဖို့ အကျိုးရှိတာကို လုပ်ဖို့ ပြောပြတော့ ကျွန်မကို အန်းတိတ်တဲ့။ အပျိုကြီးတွေများ ဇီဇာကြောင်တာတဲ့၊ ဒါကြောင့် အပျိုကြီးဖြစ်တာလို့ ဝေဖန်မှုတွေ ကြုံဆုံလာခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်မကတော့ အပြုံးမပျက် ဆက်လက် တိုက်တွန်းမြဲပါပဲ။ တချို့ကျတော့ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိလို့ပါတဲ့။ ဒါဆိုရင် ကျွန်မ လမ်းကြောင်းပေးပါတယ်။ သွားချင်တာ ဖြစ်ချင်တာကို အကောင်အထည်ဖော်လိုက်တဲ့အခါမှာ လူတိုင်းလူတိုင်းမှာ အရည်အချင်းဆိုတာ ရှိကြပါတယ်။ ထုတ်မသုံးကြလို့သာ မသိမတတ်တဲ့သူတွေရှိနေတာလို့ ကျွန်မတော့ မြင်မိပါတယ်။ နောက်တစ်ချက်က လူတွေရဲ့ အတွေးအခေါ်ကို ပုံစံပြောင်းဖို့လည်း လိုမယ်လို့ ယူဆမိတယ်။ ကျွန်မကို တချို့က မေးတယ်။
အင်တာနက်သုံးတာ ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲတဲ့။ ဟုတ်ပါတယ် ကျွန်မ အင်တာနက်ဆိုတာ စသိသုံးတဲ့အချိန်က ၁၉၉၈ ခုနှစ်ပါ။ ကျွန်မ ကုမ္ပဏီမှာ စပြီးဝင်လုပ်မှ သိရှိခဲ့ရတာပါ။ ဒါတောင်မှ မြန်မာနိုင်ငံမှာ ကွန်ပျူတာကုမ္ပဏီ ၁၁ ခုကိုပဲ အင်တာနက် တပ်ဆင်ခွင့်ရရှိခဲ့တဲ့အချိန်ကာလဆိုလည်း မမှားပါဘူး။ အဲဒီအချိန်ကတော့ ဟော့မေးလ်တို့ အရမ်းအသုံးများခဲ့တဲ့အချိန်ဖြစ်ပြီး Yahooမေးလ်လည်း သုံးသင့်လောက်သုံးနေကြပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အလုပ်ကိစ္စကလွဲပြီး ဘာမှသိပ်မသိသေးတဲ့အချိန်ပါ။ နောက်ပိုင်းမှာ ဒီလိုပဲ လေ့လာရင်းနဲ့ သိရှိမှတ်သားလာခဲ့ရတာပါ။ လူတွေရဲ့အမြင်ဟာ ခုချိန်ထိ ကျဉ်းမြောင်းနေတုန်းပါလားလို့လည်း မြင်မိသလို နောက်တစ်ချက်က အင်တာနက်ဆိုင်မှာ လူငယ်လူရွယ်တွေ အချိန်ဖြုန်းချက်နေတာကို မြင်လို့လည်း ဒီလိုအတွေးတွေ ရှိနေကြတာပါလားလို့ ထင်မိပါတော့တယ်။ ကျွန်မကို ပြောပါတယ်။ တချို့က ဒီလောက် အင်တာနက်သုံးတာ ခုထိ အပျိုကြီးဖြစ်နေတုန်းလားတဲ့ ကျွန်မကတော့ ရယ်ပဲနေခဲ့ပါတယ်။ ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ အင်တာနက်သုံးတာ ဘယ်လိုရည်ရွယ်ချက်ကြောင့်လို့လည်း ရှင်းလည်း နားလည်မှာမှမဟုတ်တာ မရှင်းပြတော့ပါဘူး။ ဒီတော့ မိတ်ဆွေ၊ သင်လည်း စဉ်းစားကြည့်လေ သင်လည်း အင်တာနက်သုံးတာ ဘာအတွက်လဲ လူတိုင်းမှာ သူ့အကြောင်းနဲ့သူ ရှိပါတယ်။ မသိလို့ သိအောင် တတ်ချင်တဲ့သူကို ရှင်းပြရတာ ဘယ်လောက်မောမော ကျွန်မ ရှင်းပြပေမယ့် နားလည်မှုလွှဲမှားစွာ အသုံးချနေသူများကို ဘယ်လိုလမ်းကြောင်းမှန်အောင် ခေါ်ဆောင်သွားရမလဲဆိုတာ ကျွန်မ အမြဲစဉ်းစားမိပါတယ်။ ပိုက်ဆံပေါလို့ ချက်တင်ထိုင်ပြီး အချိန်ပိုလို့ ချက်နေကြတဲ့သူတွေနဲ့ ကျွန်မဘဝဟာ တခြားစီဖြစ်ပါတယ်။ ဘာကြောင့်လည်းဆိုတော့ အင်တာနက်သုံးရင် ကျွန်မအတွက် ငွေကုန်၊ အချိန်ကုန် အကျိုးရှိရမယ်ဆိုတဲ့ ရည်ရွယ်ချက်ကြောင့်ပါ။ ကျွန်မဘဝက ကို်ယ့်ခြေပေါ် ကိုယ်ရပ်တည်ခဲ့ပြီး ရပ်တည်ဆဲ လူသားတစ်ယောက်ဖြစ်နေလို့ပါပဲ။ ကျွန်မအတွက် အပိုငွေဆိုတာ မရှိခဲ့သလို မမျှော်မှန်းခဲ့ပါဘူး။ ကျွန်မ အင်တာနက်ကို ဘယ်လိုသုံးရမလဲဆိုတဲ့အတွေးနဲ့ အသုံးချခဲ့တာပါ။ ကျွန်မအတွက် အပိုသုံးငွေလည်း မရှိပါဘူး။ ဒါပေမယ့် မဖြစ်ဖြစ်တဲ့နည်းနဲ့ လမ်းကြောင်းတစ်ခုပေါ် ကျွန်မ အရောက်သွားမယ်ဆိုတဲ့စိတ်နဲ့ လျှောက်ခဲ့တာပါ။ အင်တာနက်သုံးခတွေက ခုနောက်ပိုင်းမှာ တော်တော်ဈေးကျလာတော့ ပိုပြီး ဝမ်းသာမိပါတယ်။ ကျွန်မ မသုံးရ မနေနိုင်ပါဘူး။ ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ ဘလောဂ့်စလုပ်လာတည်းကဆိုပါတော့။ အင်း ပြောရရင် ကျွန်မ ဘလောဂ့်စလုပ်တဲ့နှစ်က ၂၀၀၅ ခုနှစ် နိုဝင်ဘာမှာ စခဲ့တာပါ။ ဒါပေမယ့် ပထမဆုံးဘလောဂ့်က ပျက်သွားခဲ့ပါတယ်။ ၂၀၀၆ ဩဂုတ် ၃၁ ရက်မှာ ဆားဗစ်ပလတ်က ကိုရဲထွန်းအောင်က တစ်ကမ္ဘာလုံးရဲ့ ဘလောဂ့်ဒေးဆိုပြီး ဟောပြောပွဲလုပ်ပါတယ်။ ကျွန်မ သွားတက်ခဲ့ပါတယ်။ လက်ရှိလုပ်နေတဲ့ဆိုက်ကလည်း ပျက်တော့ စိတ်ဓာတ်ကျနေတဲ့အချိန်ပါ။ ကျွန်မ တစ်ခုသဘောကျတာ ဘလောဂ့်လုပ်ပါပြီတဲ့ ဘာတွေလုပ်ရမလဲဆိုတာ ခေါင်းထဲမှာ အရင်ဆုံးပေါ်လာတာပါ။ နောက်တော့ ဟုတ်ပြီ၊ စိတ်ထဲရှိတာ ရေးမယ်။ နောက်ပြီး ပြောသင့်လျှက် မပြောသင့်အပ်တဲ့နေရာ အရပ်ဒေသအလိုက် လူတွေကို ငါ့ရဲ့ဘလောဂ်မှာ ပြောကြည့်မယ်ပေါ့။ ဥပမာ စိတ်ညစ်ရင် သူများပြောရင် နားငြီးတယ်လို့ ပြောရင်ပြောလိမ့်မယ်။ ငါ့ဘလောဂ်မှာ ပြောတော့ ဘယ်သူက ပြောမလဲဆိုတဲ့အတွေးရရှိသွားတယ်။ ဒါနဲ့ ၂၀၀၆ ခုနှစ်မှာ ပြန်ပြီး အသက်ပြန်သွင်းလိုက်တယ်။ မြန်မာဖောင့်မပေါ်သေးပါဘူး။ အဲဒီအချိန်က ဘလောဂ်စပေါ့တွေ ခေတ်စားနေတဲ့အချိန်ပါ။ ဒါပေမယ့် ဂိုဂယ်က မဝယ်ရသေးတဲ့အတွက် သတ်သတ်ပတ်စဝေါ့နဲ့ ဝင်ရတာပါ။ နောက်ပိုင်းမှာ ဂိုဂယ်က ဝယ်လိုက်တဲ့အတွက် ဂိုဂယ်မေးလ်နဲ့ချိတ်မှသာ ဝင်လို့ရတော့တာပါ။ နောက်တစ်ချက်က မှတ်မိသလောက်ပြောရရင် ၂၀၀၆ နှစ်မကုန့်တကုန်အချိန်လောက်မှာ ဇော်ဂျီဖောင့်ကို အလကားသုံးခွင့်ပေးလိုက်တဲ့အတွက် အရမ်းဝမ်းသာသွားမိပါတယ်။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ကျွန်မက အင်္ဂလိပ်စာ ညံ့လို့ပါပဲ။ ဒါနဲ့ နောက်ပိုင်း ကုဒ်အကြောင်းနားမလည်တော့ တချို့ကုဒ်တွေ ဖျက်မိသွားတဲ့အတွက် ဆိုက်ဒ်လေးက ပျက်သွားပြန်ပါတယ်။ ကျွန်မလည်း မစားနိုင်မသောက်နိုင်တောင် ဖြစ်ခဲ့မိပါတယ်။ နောက်တစ်ချက်က ကျွန်မ ခေါင်းထဲမှာ ခုထိ စွဲနေတဲ့ ဆောင်ပုဒ်တစ်ခုကိုလည်း မြင်ယောင်မိပါတယ်။ ဆောင်ပုဒ်က ပညာကိုသာ စွဲလမ်းပါ၊ အင်တာနက်ကို မစွဲလမ်းမိပါစေနဲ့။ တကယ့်ကောင်းပြီး လိုက်နာသင့်တဲ့ ဆောင်ပုဒ်တစ်ခုလို့လည်း ကျွန်မ စွဲမြဲစွာ လက်ခံမိပါတယ်။
ကျွန်မဘလောဂ့်လုပ်ပြီးနောက်ပိုင်း အီးမေးလ်ဆိုတာ နက်သုံးရင် ဒုတိယနေရာရောက်ရှိနေပါတယ်။ ဘလောဂ့်လေးကို ဖွင့်နေရရင် ကျေနပ်နေပါတယ်။ နောက်ပြီး ကျွန်မရဲ့ဘလောဂ့်ကို အရမ်းတန်ဖိုးထားမိတာက ကျွန်မက အလုပ်အသွားအပြန်ကို ရထားစီးပါတယ်။ ရထားခ ဈေးသက်သာတဲ့အတွက် ကားခအပိုထွက်လာပါတယ်။ နောက်တစ်ချက်က ရထားစီးရင်း စာအုပ်ဖတ်လို့ရတာကိုလည်း ကျွန်မအတွက် တအားပါပဲ။ ဒီတော့ တစ်ချက်ခုတ် နှစ်ချက်ပြတ် စာအုပ်ဖတ်ပြီး ရထားစီးတယ်။ ကားခထွက်လာတာကို အင်တာနက်သုံးခအဖြစ် အသုံးချခဲ့ခြင်းကြောင့်ပါပဲ။ တစ်နည်းကတော့ ကျွန်မရဲ့ချွေးနည်းစာနဲ့ ကျွန်မမှာ ရှိတဲ့ အသိအတတ် အမြင် အကြား အရာအားလုံးကို ဝန်းကျင်မှာရှိတဲ့သူတွေကို ဖြန့်ဝေရတာ အလွန်ပဲ ပီတိဖြစ်မိပါတယ်။ တချို့က မေးတယ်။ အစ်မ ဘလောဂ့်လုပ်တာ ပိုက်ဆံရလားတဲ့။ ဟုတ်ပါတယ်။ မေးလည်း မေးသင့်ပါတယ်။ ဘာကြောင့်လည်းဆိုတော့ ကျွန်မ မေးလ်ထဲမှာ ရှိတဲ့ အမှန်ပြောရရင် ချက်တင်ပဲ သိတဲ့သူတွေက ချက်ချင်လို့ လှမ်းစကားပြောတာတောင် ကျွန်မ ပြန်မဖြေခဲ့လို့ပါပဲ။ သိချင်တာ တတ်ချင်တာတွေ၊ လေ့လာချင်တာတွေ မေးရင်တော့ ကျွန်မ ပြန်ပြောခဲ့ပေမယ့် ထမင်းစားရေသောက် အလာပသလာပ ပြောတဲ့သူတွေကိုတော့ ကျွန်မ အချိန်မဖဲ့ခဲ့ပါဘူး။ ဒီတော့ ကျွန်မကို မေးကြပြီပေါ့။ ဟုတ်ပါတယ်။ ကျွန်မရဲ့ဒီဘလောဂ့်ကြောင့် ခုလက်ရှိအလုပ်ရရှိခဲ့သလို အချိန်ပိုင်းအလုပ်တွေလည်း အွန်လိုင်းကနေရရှိခဲ့ပါတယ်။ နောက်တစ်ချက်က ပရဟိတလုပ်ငန်းအတွက် တစ်ဖက်တစ်လမ်းကနေ အလှူအတန်းတွေ၊ လူတွေ ခင်မင်ပတ်သက်ခွင့်ရရှိခဲ့သလို ကျွန်မအတွက် နည်းပေးလမ်းမှန်ပြုတဲ့သူတွေ၊ နည်းပညာဖလှယ်ခွင့်တွေလည်း ရရှိခံစား စံစားခဲ့ရပါတယ်။ သူများအတွက်တော့ မပြောတတ်ပေမယ့် ကျွန်မအတွက်တော့ အလွန်ပဲ အဖိုးတန်တဲ့ ဘလောဂ့်တစ်ခုလို့ ခုချိန်ထိ ယူဆထားမိပါတယ်။ ဒါကြောင့် ကျွန်မဘလောဂ့်လေးကို မရေးတော့ဘူးလို့ တွေးခဲ့ပေမယ့် ဆက်လက်လုပ်ဆောင်နေဆဲဖြစ်နေပါတယ်။ ကျွန်မအတွက် အပျင်းပြေဆိုတာထက် လူအများ နည်းပညာဗဟုသုတ ရသ အစုံ ပေးစွမ်းစေချင်တာ ရင်ထဲက လာတဲ့အမှန်စကားတစ်ခုပါ။ လူတိုင်းကို ဖြစ်မြောက်စေချင်ပါတယ်။ ကိုယ်လုပ်ပေးလိုက်လို့ ဖြစ်မြောက်သွားရင်လည်း ကိုယ့်ကိုယ် လှည့်မကြည့်ရင်လည်းနေပါစေ ကျွန်မ အပြုံးမပျက် မေတ္တာစေတနာ ဝါသနာ အရင်းခံပြီး သင်ပြလမ်းညွှန်နေပါမယ်။ တကယ်လို့သာ သင်မှာ ဘလောဂ့်တစ်ခုမရှိသေးဘူးဆိုရင် ကမ္ဘာ့ရွာကြီးထဲမှာ အိမ်ခြေမရှိသေးတဲ့သူအဖြစ် ဆက်လက်ရပ်တည်နေသလို ဖြစ်မနေဘူးလား။ ဒီတော့ အချိန်ကို အကျိုးရှိအောင် အသုံးချရင်း မိတ်ဆွေလည်း ချက်နိုင်ပါစေလို့ ပြောရင်းနဲ့ ရွာကြီးထဲမှာ ကိုယ်ပိုင်အိမ်နဲ့ နေကြည့်ချင်လာတယ်ဆိုရင် အောက်က အရင်တင်ပြီးသား စာကြောင်းပိုစ့်လေးကိုလည်း ဆက်လက် ဖတ်ကြည့်စေချင်ပါတယ်။ ကိုယ်ပိုင်အိမ်လေးရှိလာရင် ဘယ်လိုအကျိုးကျေးဇူးတွေ ခံစားရမလဲဆိုတာ သိချင်ရင်တော့ အိမ်လေးတစ်လုံးကို အမြန်ဆောက်ကြည့်လိုက်ပါလို့ ပြောချင်နေမိပါတော့တယ်။

ဘလော့ဂ်တွေ ဘယ်လောက် အရေးပါလာမလဲဆိုတာ နောင်တစ်ချိန်မှာ လူတိုင်းလူတိုင်း ကိုယ်ပိုင်ဘလောဂ့်တစ်ခုစီရှိလာကြမယ်ဆိုရင် ဘယ်လောက်ကောင်းလိုက်မလဲနော်။ ကျွန်မ တွေးမိတာပါ။
အခုတစ်လော blog တွေ၊ wiki တွေ အပြင် ကိုယ်ပိုင်ဒိုမိန်းတွေနဲ့ အုပ်စုတွေ၊ website တွေ တိုးတက်များပြားလာတာကို အချိန်တိုအတွင်းမှာ တွေ့ရှိလာရပါပြီ။ ဒါတွေကို ကြည့်ခြင်းအားဖြင့် လူငယ်လူရွယ်တွေ အချိန်ကို အလဟဿ မကုန်ဆုံးအောင် အသုံးချတတ်လာကြပြီလို့ မှန်းဆလို့ ရပါတယ်။ ဒါဟာ ဖြစ်လည်း ဖြစ်သင့်ပါတယ်။ တိုးတက်နေတဲ့ ခေတ်အခြေအနေမှာ နည်းပညာတွေ တစ်နေ့ထက် တစ်နေ့ အသစ်အသစ်တွေ ပေါ်ထွက်လာနေချိန်မှာ ကျွန်မတို့တစ်တွေဟာ ခေတ်နောက် ပြတ်ကျန်လို့မရပါဘူး။ မီဒီယာစတိုင်သစ်တွေနဲ့အတူ တတ်နိုင်သရွေ့ ရှေ့ကို အရောက်လှမ်းနိုင်ဖို့ ကြိုးစားကြရမှာပါပဲ။ နောက်ပိုင်း blog တွေ များပြားလာတာနဲ့အမျှ အများရဲ့အမြင်မှာ ကွဲပြားခြားနားစွာ မြင်တတ်ဖို့လည်း လိုအပ်တယ်လို့ ထင်မြင်မိပါတယ်။ blog တွေဟာ လမ်းကြောင်းတစ်ခုတည်းအတွက် ရည်ရွယ်တာ မဟုတ်ပါဘူးဆိုတာပါပဲ။ ကိုယ်ပိုင် ခံစားချက်၊ ကိုယ်ပိုင်တွေ့ရှိချက်၊ ကိုယ်ပိုင်စွမ်းဆောင်ချက်တွေနဲ့အတူ အနုပညာတွေ၊ နည်းပညာ ဗဟုသုတတွေ၊ စီးပွားရေး၊ ပညာရေး အားလုံး အားလုံး လက်လှမ်းမီသလောက် ဝါသနာအရင်းခံပြီး ဖြန့်ဝေနေကြတာဟာ အလွန်တရာ ဝမ်းသာမိပါတယ်။ ယာဉ်စည်းကမ်းလမ်းစည်းကမ်းရှိသလို၊ လူမှာလည်း လူ့စည်းကမ်းရှိသလို ဘလောဂ့်တွေမှာလည်း ဘလောဂ့်စည်းကမ်းဆိုတာ ရှိပါတယ်။ ဘလောဂ့်ဂါတစ်ယောက်ဟာ ကိုယ်ဖန်တီးတဲ့ အနုပညာအတွက် ကိုယ်ကိုယ်တိုင် တာဝန်ယူရပါတယ်။ မှန်ကန်တဲ့သတင်း၊ မှန်ကန်တဲ့လုပ်ဆောင်ချက်၊ မှန်ကန်တဲ့အကြောင်းအရာ ဒါတွေဟာ တိကျမှန်ကန်မှုရှိမှသာ ကိုယ့်ဘလောဂ့်မှာ တင်ပြကြခြင်း ဖြစ်ပါတယ်။ ငါသာစေ သူ နာစေဆိုတဲ့ စိတ်နဲ့ လုပ်ဆောင်ခြင်းမျိုးက ရေရှည်မှာ တည်မြဲမှု မရှိရုံမျှမက ဘလောဂ့်ဂါ အများကိုလည်း ယုံကြည်မှု ကင်းမဲ့စေတဲ့ လုပ်ဆောင်ချက်ဖြစ်တဲ့အတွက် ဘလောဂ့်ဂါတိုင်း နားလည်လက်ခံသဘောပေါက်ကြပါတယ်။ ကိုယ့်အမြင် သူ့အမြင် ဖလှယ်ခြင်းဟာလည်း ကောင်းတဲ့ လုပ်ဆောင်ချက်နဲ့ အောင်မြင်တိုးတက်မယ့် တက်လှမ်းတွေ ဖြစ်ပါတယ်။ ပြင်ပ ဘလောဂ့်ဂါများ နေရာအနှံ့အပြားမှာ များပြားနေတာကို တွေ့ရှိခြင်းအားဖြင့် ကိုယ့်နိုင်ငံသားတွေလည်း ဒီလို မီဒီယာအသစ်တွေ အများအပြား တိုးတက်စေချင်တာ အမှန်ပါ။ ဘလောဂ့်ဂါအချင်းချင်း ရိုင်းပင်းကူညီပြီး ပြည်ပ မီဒီယာသမားတွေ ကိုယ့်ဝန်းကျင်အတွင်း မဝင်လာနိုင်အောင် အားလုံးကြိုးစားကြစေချင်ပါတယ်။ ပြည်ပနိုင်ငံသား ဘလောဂ့်တွေကို လေ့လာမိသလောက် ဘလောဂ့်ဂါတွေရဲ့ ၃၅ ရာခိုင်နှုန်းကသာ ဘလောဂ့်တင်ခြင်းကို ဂျာနယ်လစ်ဇင်ရဲ့ ပုံစံသစ်တစ်မျိုးအဖြစ် ရှုမြင်ကြပြီး ကျန် ၆၅ ရာခိုင်နှုန်းနီးပါးကတော့ ယင်းသို့ မယူဆပါဘူးလို့ ဆိုပါတယ်။ အဲ နောက်ပြီး မိမိတို့ဟာ တစ်ခါတစ်ရံမှာဖြစ်စေ၊ မကြာခဏဖြစ်စေ မိမိတို့သတင်းမှာ ဖော်ပြမယ့် အချက်အလက်တွေရဲ့ မှန်ကန်မှုနဲ့ပတ်သက်ပြီး စစ်ဆေးအတည်ပြုဖို့အတွက် အချိန်ပိုပေးပြီး လုပ်ကြတယ်လို့ ဆိုသူ အရေအတွက်ကတော့ ၅၆ ရာခိုင်နှုန်းမျှသာ ရှိပါတယ်။ ဒီတော့ ဘလောဂ့်ဆိုတာနဲ့ တစ်ခုထဲသော အကြောင်းအရာကို မမြင်စေချင်ပါဘူး။ ကိုယ့်ရေးသားချက်ကို ကိုယ်တာဝန်ယူရပါမယ်။ ဘလောဂ့်ဂါ တော်တော်များများ အင်း ပြောရရင်တော့ ၇ဝ ရာခိုင်နှုန်းလောက်ဟာ သူတို့ရဲ့ သတင်းတွေကို အွန်လို်င်းတင်ရာမှာ သူတို့ရဲ့ အမည်ဝှက်ကိုသာ ဖော်ပြကြပါတယ်။
ဘလောဂ့်ဂါတွေဟာ သတင်းရေးရာမှာ သူတို့ရဲ့ အမည်မှန်ကို မဖော်ပြတဲ့အတွက် တကယ်လို့ သတင်းမှားတွေ ပေးခဲ့ရင်လည်း သူတို့ကို ခြေရာခံနိုင်မှာ မဟုတ်ပါဘူး။ ထိုအဖြစ်တွေကြောင့် တချို့ ဘလောဂ့်ဂါတွေ မှားယွင်းတဲ့ ကောလဟလသတင်းတွေကို ဖြန့်ဝေလာမိတဲ့အခါ ကျန်ဘလောဂ့်ဂါများကိုပါ ထိခိုက်နစ်နာစေမှု ဖြစ်ပွားနိုင်ပါတယ်။ ဒါကြောင့် တစ်ဦးနဲ့တစ်ဦး အထင်မှား အမြင်မှားမှုတွေလည်း ဖြစ်လာနိုင်စရာ ရှိလာပါမယ်။ ဘာပဲပြောပြော နည်းပညာတွေ တိုးတက်ပြန့်ပွားလာတာနဲ့အမျှ လူကြီး လူငယ် လူရွယ်တွေအားလုံး နည်းပညာ ဗဟုသုတအမြင်တွေ နေရာတိုင်းမှာ ရရှိလာနိုင်မယ်ဆိုရင်၊ နားလည်မှုတွေ မှန်ကန်လာနိုင်မယ်ဆိုရင် ဘလောဂ့်တွေ ဘယ်လောက်အရေးပါလာမလဲ။ နိုင်ငံတစ်နိုင်ငံလုံးရဲ့ စီးပွားရေး အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုအဖြစ် ဖြစ်မလာနိုင်ဘူးလို့ ပြောလို့ မရတော့ပါဘူး။ ဘလောဂ့်တွေဟာ ကျွန်မတို့နိုင်ငံသားတွေရဲ့ အခြေခံ အဆောက်အအုံကို ဖျက်ဆီးပစ်နေတယ်ဆိုတဲ့ တွေးထင်ချက်ဟာ ယေဘုယျအားဖြင့် ခိုင်လုံမှု မရှိဘဲ အယူအဆသဘောသက်သက်သာ ဖြစ်ပါတယ်။ ဘလောဂ့်တွေကြောင့် ငုံ့လျှိုးနေတဲ့ အနုပညာ၊ ကိုယ်တိုင်ဖန်တီးနိုင်မှု စွမ်းရည်၊ လူတိုင်း အရည်အချင်းရှိပါတယ်ဆိုတဲ့ မိမိကိုယ်ကိုယ်ယုံကြည်မှု၊ ပညာတတ်ဝန်းကျင်တွေ အရာအားလုံး တိုးတက်များပြားလာတာနဲ့အမျှ နိုင်ငံတစ်ဝှမ်းလုံး အောင်မြင်ဖြစ်ထွန်းမယ့် လူငယ်လူရွယ်တွေ မွေးထုတ်လာနိုင်ခဲ့ပြီး တိုးတက်အောင်မြင်သော လုပ်ဆောင်ချက်တွေနဲ့ ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းလုံးကို ရင်ဘောင်တန်းလာနို်င်မယ်လို့ ကျွန်မ မြင်မိပါတော့တယ်။
အခုအချိန်အတွက် မေးရမယ့် မေးခွန်းကတော့ ကျွန်မတို့အနေနဲ့ အများပြည်သူဆိုင်ရာ လူသားအားလုံးအတွက် နည်းပညာတွေ၊ ပညာဗဟုသုတ ဖလှယ်မှုတွေ ကိုယ်စွမ်း ဉာဏ်စွမ်းရှိသလောက် ဘယ်လို ဖြန့်ဝေသွားမလဲဆိုတာပါပဲ။