ညစာ စားမှု

သာသနာတော်နှစ် ၁၀၀၊ ခရစ်မပေါ်မီ ( ဘီ၊စီ ) ၃၈ရ အရောက်မှာ
ဘုရားရှင်ဟောကြားခဲ့တဲ့ ပိဋကတ်တရားတော်တွေကို စုပေါင်းရွတ်ဖတ်တဲ့ပွဲကို
ကျင်းပရပြန်တယ်။ ဒုတိယအကြိမ်မြောက် စုပေါင်းရွတ်ဖတ်တဲ့ပွဲဖြစ်လို့
ဒုတိယသံဂါယနာတင်ပွဲလို့ခေါ်တယ်။

(ဒုတိယ – နှစ်ကြိမ်မြောက်၊ သံ – စုပေါင်း၍၊ ဂါယနာ – ရွတ်ဖတ်ခြင်း။)

ဒုတိယသံဂါယနာတင်ပွဲကျင်းပရခြင်းအကြောင်းက
အဲ့ဒီခေတ် အဲ့ဒီအခါက အိန္ဒိယနိုင်ငံ ဝေသာလီပြည် ဝဇ္ဇီတိုင်းမှာ
မှီတင်းနေထိုင်ကြတဲ့ဘုန်းကြီးတွေက
ဘုရားရှင်ပညတ်ခဲ့တဲ့ဝိနည်းစည်းကမ်းတွေကို
ကိုယ်လိုသလို ကိုယ်ထင်သလို ကမောက်ကမအဓိပ္ပါယ်ဖွင့်ဆိုပြီး
လိုက်နာကျင့်သုံးနေကြလို့ဘဲ။

ဥပမာ
နေမွန်းတဲ့ပြီးနောက် ဆွမ်းစတဲ့ဘောဇဉ်အာဟာရကို မစားရဘူးလို့
ဘုရားရှင်က သိက္ခာပုဒ်စည်းကမ်းသတ်မှတ်ထားပါတယ်။
နေမွန်းတည့်ဆိုတာက နေထွက်တဲ့အခါ အပြင်ထွက်ရပ်လိုက်ရင်
နေ ကိုယ့်ဦးခေါင်းပေါ်တည့်တည့်ရောက်နေတဲ့အချိန်ကို ပြောတာ။

နေကိုယ့်ဦးခေါင်းပေါ်တည့်တည့်ရောက်နေတဲ့အချိန်မှာ
ကိုယ့်အရိပ်က ကိုယ့်အောက်တည့်တည့်မှာ ရှိနေတယ်။

အဲ့လို ကိုယ့်အရိပ်က ကိုယ့်အောက်တည့်တည့်မှာ ရောက်နေတဲ့အချိန်အထိ
ဆွမ်းစတဲ့ဘောဇဉ်အာဟာရကို ဘုန်းကြီးတွေ စားခွင့်ရှိပါတယ်။

အရိပ်နည်းနည်းလေး ကျော်လွန်သွားတာနဲ့
(ဝါ) နေမွန်းလွဲသွားတာနဲ့ နေစောင်းသွားတာနဲ့ ဘာမှ စားခွင့်မရှိတော့ပါဘူး။
(အခုခေတ် စက်နာရီတွေသုံးတဲ့အချိန်ဆိုရင် နေ့ ၁၂ နာရီတိတိပေါ့။)

ဒါကို အဲ့ဒီခေတ်က ဝဇ္ဇီတိုင်းသားဘုန်းကြီးတွေက
မွန်းတည့်ပြီးနောက် နေရိပ်လက်နှစ်သစ်လွန်သည်အထိ
ရဟန်းများ ဆွမ်းစတဲ့ ဘောဇဉ် အဟာရကို
စားလို့ရတယ်၊ အပြစ်မရှိဘူးလို့ ပြင်ဆင်ကြတယ်။
ဒီလိုဝိနည်းသိက္ခာပုဒ်ပညတ်ချက်တွေကို လိုသလို ပြင်ဆင်ဖြည့်စွက်လို့
ဒုတိယသံဂါယနာတင်ရတာ။

ဒါနဲ့စပ်လို့ သူငယ်ချင်းဘုန်းကြီးတစ်ပါးပြောပြတာလေးကို သတိရမိတယ်။
သူ ထိုင်းနိုင်ငံကို ကိစ္စတစ်ခုနဲ့ သွားတယ်တဲ့။
ထိုင်းနိုင်ငံက ဘုန်းကြီးတွေရဲ့ အယူအဆက
ဆွမ်းစားနေချိန် ၁၂ နာရီကျော်လွန်သွားလဲ အပြစ်မဖြစ်ဘူးတဲ့။
ဆိုလိုတာက ၁၁ နာရီ ၄၅ မိနစ်ကစပြီး ဘုန်းကြီးတစ်ပါး ဆွမ်းစ စားတယ်။
ဆွမ်းစားတာကြာလို့ မွန်းလွဲ ၁ နာရီအထိ တစ်ထိုင်တည်း ထိုင်စားနေလဲ
ထိုင်းဘုန်းကြီးတွေ အယူအဆက အပြစ်မရှိဘူးတဲ့။

ဒါ သူငယ်ချင်းဘုန်းကြီး ထိုင်းနိုင်ငံသွားတုန်းက
သူတွေ့ခဲ့တဲ့ ဘုန်းကြီးတွေရဲ့ အယူအဆကို ပြောတာပါ။
ဘုန်းကြီးအကုန်လုံးတော့ ဟုတ်ချင်မှ ဟုတ်မှာပေါ့။

တကယ်တော့ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်၊
ဝိနည်းစာပေလာအရပြောရရင် နေ့ ၁၂ နာရီကျော်ရင်  စားခွင့်မရှိပါဘူး။
ဒါကို ပုဂ္ဂိုလ်ရေးအရ ကိုယ်မလိုက်နာနိုင်လို့ ကိုယ်မကျင့်သုံးနိုင်လို့
စားလိုက စားပေါ့။ ဘုရားရှင်ပညတ်ခဲ့တဲ့ ဝိနည်းသိက္ခာပုဒ်ကိုတော့
ကိုယ်စားချင်တာနဲ့ ကိုယ်လိုချင်တဲ့အဓိပ္ပါယ်မျိုး ဖွင့်ဆိုခွင့်မရှိပါဘူး။

၂၀၀၃ – ခုနစ် ဝန်းကျင်ကာလတွေတုန်းက
အိန္ဒိယနိုင်ငံ၊ မွန်ဘိုင်းမြို့ (ယခု ဘုံဘေမြို့) မှာ
ပညာရေးကိစ္စနဲ့ သုံးနှစ်ကျော်ကြာ နေဘူးတယ်။
အဲ့ဒီမှာရှိတဲ့ ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်တွေနဲ့ တွေ့ထိဆက်ဆံခွင့်ရတယ်။
သူတို့တတွေက ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်သာဆိုတယ်။ ဗုဒ္ဓဘာသာအကြောင်း ဘာမှ မသိဘူး။
အခြေအနေအရ ဗုဒ္ဓဘာသာဖြစ်နေကြတယ်ဆိုပါတော့။

ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်မိသားစုအချို့ တခါတရံ ဆွမ်းစားပင့်တတ်တယ်။
မနက်ဖန် မနက် ၁ဝ နာရီခွဲလောက် လာပင့်နိုင်ကြောင်း၊
၁၁ နာရီမှာ နေ့ဆွမ်းစားမယ်ဖြစ်ကြောင်း ဒီကပြောတော့

သူက
နေ့ဆွမ်းမကပ်ချင်ကြောင်း၊
သူတို့က နေ့လည်စာ ကောင်းကောင်းချက် မစားကြောင်း။
ညစာသာ ကောင်းကောင်းချက်စားကြောင်း၊
သူတို့ကောင်းကောင်းချက်စားတဲ့
ညစာအချိန်မှာသာ အိမ်ကို ဘုန်းကြီးတွေကို ပင့်ကပ်လိုကြောင်းပြောပါတယ်။
ဒီတော့ ဘုရားရှင်ပညတ်ချမှတ်ထားခဲ့တဲ့
ဝိနည်းသိက္ခာပုဒ်အကြောင်းကို ပြောပြရပါတယ်။
ရှိစေတော့။

ဘီစီ ၃၈ရ အရောက်မှာ (သာသနာနှစ် ၁၀၀) ခန့်အချိန်မှာ
ဝိနည်းလေးစားတဲ့ဘုန်းကြီးတွေက
ဝိနည်းသိက္ခာပုဒ်တွေကို လိုသလို ပြုပြင်ကျင့်သုံးမှုကို ပယ်ရှားလိုလို့
ဒီဒုတိယသံဂါယနာတင်ပွဲမှာ ရဟန္တာမထေရ်ပေါင်း (၇၀၀) ကျော်ပါဝင်ပြီး
(၈) လကြာ ဘုရားဟောပိဋကတ်တွေကို ရွတ်ဖတ်ခဲ့ကြတယ်တဲ့။

အဲ့ဒီအချိန်က ဝေသာလီပြည်ကို အုပ်ချုပ်နေတဲ့ ကာလာသောကမင်းကြီးက
သံဂါယနာတင်ပွဲပြီးစီးအောင်မြင်ဘို့ အစစအရာရာ
တာဝန်ယူစောင့်ရှောက်တယ်လို့ ဆိုပါတယ်။