Tibet ခရီးစဉ် (၃)

ဒီကနေ့မနက် ပိုတာလာကို သွားလည်ရမှာဖြစ်ပါတယ်။ မနက်စောစောစာကို ဟိုတယ်မှာပဲစားပြီး ဟိုတယ်ဧည့်ခန်းထဲကနေ လမ်းညွှန်ကောင်မလေးအလာကို စောင့်နေလိုက်ပါတယ်။ မနက် ၈ နာရီကျော်ကျော်လောက်မှာ သူရောက်လာပါတယ်။ ပိုတာလာက ကျွန်မတို့တည်းတဲ့ဟိုတယ်ကနေဆို တော်တော်လေးနီးပါတယ်။ တက်စီနဲ့သွားရင် ၁ဝ ရွမ်ပဲ ကျလို့ ကျွန်မတို့ကို တက်စီနဲ့ပဲ ခေါ်သွားပါတယ်။ ဟိုရောက်တော့ လက်မှတ်ဝယ်တဲ့ ဝင်ပေါက်ကနေ လက်မှတ်အရင်ဝယ်ရပါတယ်။ လက်မှတ်ဝယ်တာတောင်မှ ပက်ပို့စ်ကိုပြရပါတယ်။ လမ်းညွှန်က သူလိုက်ဝင်လို့မရဘူးလို့ပြောတယ်။ ကျွန်မတို့ကို ဝင်ပေါက်ကို လိုက်ပို့တယ်။ ဘယ်လိုသွားရမယ်ဆိုတာကိုရှင်းပြတယ်။ ဝင်ပေါက်နဲ့ ထွက်ပေါက်က မတူဘူး။ စစ်ဆေးရေးကလဲ လေဆိပ်ကထက်တောင် ပိုတင်းကြပ်နေပါသေးတယ်။ သောက်ရေဗူးအထဲကို ယူခွင့်မရှိဘူး။ တခြားမိတ်ကပ်နဲ့ပတ်သက်တဲ့ပစည်းမျိုးတွေလဲ မယူရဘူး။ လမ်းညွှန်က ထွက်ပေါက်ကနေ ၁၁ နာရီမှာ စောင့်နေမယ်လို့ပြောပါတယ်။ သူ့ဖုန်းနံပါတ်ကိုလဲ ပေးထားတယ်။ ကျွန်မတို့က သူမပါလဲ ပြသနာမရှိပါဘူး။ သူရှင်းပြလဲ နားလည်တာမှမဟုတ်တာ။

တောင်ပေါ်ကို လမ်းလျှောက်ပြီး တက်ရတဲ့ ခရီးကလဲ မနဲဘူး။ မောလောက်အောင်လျှောက်ပြီးမှ ပိုတာလာထဲကို ဝင်ရမယ့် အပေါက်ကို ရောက်ပါတယ်။ ညာဘက်မှာရှိတယ့် အဆောင်အဖြူအပေါက်ကနေ စဝင်ရပါတယ်။ အဆောက်အဦးကြီးကို အနီးကပ်မြင်လိုက်ရတော့ ကြီးကျယ်ခန်းနားလိုက်တာလို့ ခံစားမိလိုက်တယ်။ ဓါတ်ပုံတွေကို အဆောက်အဦးအပြင်ကနေ ရိုက်ခွင့်ရှိပေမယ့် အထဲမှာတော့ ရိုက်ခွင့်မရှိပါဘူး။ ကျွန်မတစ်သက် ရောက်ဖူးသမျှ အဆောက်အဦးတွေထဲမှာတော့ ကြီးကျယ်ခမ်းနားဆုံးပါပဲ။ ဗိသုကာလက်ရာနဲ့ ဆေးပန်းချီတွေက အံ့မခန်းပါပဲ။ သမိုင်းကို တိတိကျကျဖော်ပြနေတဲ့ ရုပ်ထုကြီးတွေနဲ့ ရှေးဟောင်းပစည်းတွေ အများကြီးပဲရှိတယ်။ တခြားအဖွဲ့က လမ်းညွှန်က အထဲကိုလိုက်လာလို့ သူတို့နောက်ကနေ မယောင်မလည်နဲ့လိုက်သွားရင်း သူရှင်းပြတာတစ်ချို့ကို နားထောင်ခဲ့ရပါတယ်။

ပိုတာလာကတော့ တိဗက်ရဲ့ရှေးဟောင်းဗိသုကာလက်ရာကို မြင်သာထင်ရှားစေပါတယ်။ ပင်လင်ရေပြင်အထက် မီတာ ၃၇၀ဝ မှာရှိပြီး ဧရိယာ ၃၆ဝ ဝ၀ဝ စတုရန်းမီတာ၊ အရှေကနေအနောက်ကို ၃၆ဝ မီတာနဲ့ တောင်ကနေ မြောက်ကို ၂၇ဝ မီတာရှိပါတယ်။ အထပ်ပေါင်း ၁၃ ထပ်ရှိပြီး ၁၁ရ မီတာ မြင့်ပါတယ်။ ယခုတွေ့ရတဲ့  ပိုတာလာနန်းတော်က ပဥမမြောက် ဒလိုင်းလားမားခေတ် ၁ရ ရာစုမှာ ပြန်လည်တည်ဆောက်ထားတာဖြစ်ပါတယ်။ ရာစုနှစ် ၃ ခု တိုင်အောင် ဒလိုင်းလားမားမှာနေထိုင်ခဲ့ပြီး သူတို့အလုပ်လုပ်ခဲ့တဲ့ မှတ်တမ်းတွေနဲ့ အောင်မြင်မှုတွေအမှတ်တရရှိနေပါသေးတယ်။

ကျောက်တုံးနဲ့ သစ်သားကိုအသုံးပြုပြီးတည်ဆောက်ထားပြီး အလယ်မှာ အနီရောင်နန်းတော်နဲ့ ဘေး ၂ ဖက်မှာ အဖြူရောင်နန်းတောင် ၂ ခု ရှိပါတယ်။ အလယ်က အနီရောင်အဆောင်ကြီးက ဘုရားရှိခိုးတဲ့နေရာဖြစ်ပြီး ဆင်းတုတော်ပေါင်းများစွာရှိပါတယ်။ အဖြူရောင်အဆောင်ဘက်မှာ ဒလိုင်းလားမားအဆက်ဆက်နေထိုင်ခဲ့တာ ၅ ဆက်မြောက်ကနေ ၁၃ ဆက်မြောက်အထိဖြစ်ပါတယ်။ ရုပ်ပွားတော်တွေ၊ ကျောက်စာတွေ၊ ပေစာတွေ၊ ယဉ်ကျေးမှုတွေနဲ့ အလွန်ခမ်းနားထည်ဝါသော နန်းတော်ကြီးတစ်ခုဖြစ်ပါတယ်။ စိတ်ထဲမှာလဲ လာလည်မိတာ တန်လိုက်တာလို့ ခံစားမိပါတယ်။

ပိုတာလာအပေါ်ကနေ လာဆားမြို့တစ်မြို့လုံးကို လှမ်းမြင်ရပါတယ်။ အလွန်ခေတ်မီပြီး စနစ်တကျရှိနေတဲ့ မြို့ကလေးပါပဲ။ အစစအရာရာ တိုးတက်ခေတ်မီနေတာကတော့ ပြောမယုံ ကြုံဖူးမှသိဆိုသလိုပါပဲ။ နေ့တစ်ဝက်ပဲ ဖွင့်တဲ့နေရာမို့လို့ ကျွန်မတို့လဲ ဆက်နေလို့မရတော့လို့ ထွက်ပေါက်ဘက်ကနေ ပြန်ဆင်းလာကြရပါတယ်။

ကျွန်မတို့ ထွက်လာတော့ ထွက်ပေါက်မှာ လမ်းညွန်က စောင့်နေတယ်။ ပြီးတော့ အဲဒီနားက ကောဇောလုပ်တဲ့ စက်ရုံနဲ့ အရောင်းခန်းမကိုလိုက်ပြပါတယ်။ ကျွန်မတို့ဝယ်ရင် သူက ကော်မရှင်ရမယ်နဲ့တူပါတယ်။ ကောဇောလုပ်နည်းအဆင့်ဆင့်ကို ဝန်ထမ်းတစ်ယောက်က အသေးစိတ်လိုက်ရှင်းပြပါတယ်။ ပြီးတော့ အရောင်းခန်းမကို လိုက်ပြတော့ အရမ်းလက်ရာကောင်းတဲ့ ကော်ဇောတွေကို တွေ့ခဲ့ရတယ်။ ဈေးနှုန်းကလဲ ကြောက်စရာ လန့်စရာတွေပေါ့။ လူတစ်ယောက်တရားထိုင်ဖို့ အနေကထိုင်စာလောက်လေးတစ်ခုတောင် တရုတ်ငွေ တစ်ထောင်ကျော်ဆိုတော့ ကျွန်မတို့နဲ့ ဘယ်လိုမှမအပ်စပ်တဲ့ ပစည်းတွေပေါ့။ ဒါပေမယ့်လဲ ခပ်တည်တည်နဲ့ အရောင်းခန်းမကြီးတစ်ခုလုံးကို မြင်ဖူးအောင်လိုက်ကြည့်လိုက်ပါတယ်။

အဲဒီက ထွက်လာတော့ နေ့ခင်း ၁၂ နာရီလောက်ဖြစ်နေပါပြီ။ လမ်းညွှန်က အဲဒီပတ်ဝန်းကျင်မှာ နေ့လည်စာစားဖို့ပြောပါတယ်။ ပြီးရင် ဈေးတစ်ခုကိုလိုက်ပို့မယ်။ အဲဒါပြီးရင်တော့ ကိုယ်ပိုင်အချိန်တဲ့။ အဲဒါနဲ့ ပိုတာလာကြီးကို မကျေပွဲနွှဲတဲ့အနေနဲ့ အောက်ခြေကနေ တစ်ပတ်ပတ်ကြပါတယ်။ ဘေးပတ်ပတ်လည်မှာ ကြေးနဲ့လုပ်ထားတဲ့ခေါင်းလောင်းတွေ အများကြီးပဲ။ တိဗက်လူမျိုးတွေက ခေါင်းလောင်းကို လက်နဲ့လှည့်ပြီး အသံမြည်အောင်လုပ်ပါတယ်။ တစ်ပတ်လုံးကို ခေါင်းလောင်းတွေနဲ့ အပြည့်ပတ်ထားတယ်။ ဘုရားရှိခိုးရင်း ခေါင်းလောင်းတွေကို လှည့်သွားကြပါတယ်။ အောက်ခြေက ပတ်တာတောင် တော်တော်ခြေတိုပါတယ်။ ပန်းခြံနဲ့ သာယာသလို မြင်ကွင်းပေါင်းစုံကနေ မြင်ရလို့ ကြည်နူးစရာပါ။ ရာသီဥတုကလဲ အေးနေတော့ သိပ်တော့မပင်ပန်းပါဘူး။ လျှောက်ရင်းနဲ့ ဗိုက်ဆာလာတော့ တိဗက်စတိုင် ဆိုင်တစ်ဆိုင်ကိုဝင်ပြီး စားလို့ရမယ်လို့ ထင်တာကို မှာပြီးစားကြည့်ကြပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဘယ်လိုမှ စားလို့မရအောင် အမဲဆီနံ့ရယ် ငရုတ်သီးအစပ်ရယ်က တော်တော်လေးဆိုးပါတယ်။ အဲဒါနဲ့ နေ့လည်စာ အငတ်ခံလိုက်ရတယ်။ အအေးနဲ့ သစ်သီးပဲ ဝယ်စားပြီး လမ်းညွှန်လိုက်ပို့တယ့် တိဗက်ဈေးကို သွားကြပါတယ်။

ဈေးက အစုံရောင်းတဲ့ဈေးပါ။ ကျွန်မတို့အနေနဲ့က နောက်ထပ်ခရီးဆက်စရာတွေအများကြီးရှိသေးလို့ ဘာပစည်းမှ ဝယ်ချင်စိတ်မရှိပါဘူး။ အသုံးလဲ မလိုဘူးလေ။ လက်ဆောင်ပစ္စည်းသီးသန့်ရောင်းတဲ့ဆိုင်တွေက မနေ့က သွားခဲ့တဲ့ ဂျိုခန်းဘုရားကျောင်းနားမှာတွေ့ထားတော့ အဲဒီကိုနောက်တစ်ခေါက်ထပ်သွားပြီး ဝယ်မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ကြပြီး ဈေးထဲကိုတော့ ရောက်ဖူးတယ်ရှိအောင် ပတ်ကြည့်ခဲ့ပါတယ်။ လျှောက်ကြည့်ပြီး တော်တော်ညောင်းတော့ ကျွန်မတို့လဲ ပြန်နားချင်တာနဲ့ ဟိုတယ်ကို ပြန်လာကြပါတယ်။ ညနေခင်း ခဏလောက် အခန်းထဲမှာနားပြီး ညနေစာကို အပြင်က ဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာ သွားစားကြတယ်။ နောက်နေ့ ဧဝရတ်တောင်ခြေကို ခရီးထွက်ဖု့ိလိုအပ်တာတွေကို ပြင်ဆင်ကြရပါတော့တယ် …….