“လိုအပ် တောင့်တ ……..မျှော်လင့်…….ကြောင့်ကျ”(အဆုံးပိုင်း)

ကျနော်တို့ မိုးကုတ်ရောက်တဲ့ည ကျတော့ ညနေစာ ထမင်းစားထွက်ရင်းတည်းခိုးခန်းနားလေးမှာရှိတဲ့ညဈေးလေးကို လမ်းလျှောက်ကြပါတယ်။
လမ်းဒေါင့်နားလေးမှာ အင်တာနက်ဆိုင်လေးတစ်ဆိုင်ရှိတယ်။
အဲတော့လဲ ရန်ကုန်သွားတုန်းကလို့ မနက်စောစော အင်တာနက်ဆိုင် ထိုင်လို့ရနိုင်တယ်ပေါ့။
နောက် ပူရီ တိုရှည် ချပါတီရတယ်လို့ စာရေးထားတဲ့ အိန္ဒိယ စားသောက်ဆိုင်လေးကိုတွေ့တော့ မနက်လာစားမယ်ဆိုပြီး
စိတ်ကူးထားကြပါတယ်။
မနက် ခြောက်နာရီလောက် အိပ်ယာထ လမ်းလျှောက် 7နာရီထိုးခါနီးလောက် ညကတွေ့တဲ့ဆိုင်လေးကို
မုန့်စားဘို့လာတော့ ဆိုင်ကမဖွင့်သေးပါဘူး။
ကိုးနာရီကျော်လောက်မှ ဖွင့်မယ်လို့သိရပါတယ်။
အဲဒါနဲ့ဘဲ လမ်းဒေါင့်နားက ရတနာကောင်းကင်စာပေနဲ့မျက်နှာခြင်းဆိုင်မှာရှိတဲ့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်လေးမှာဘဲ
မနက်စာ စားလိုက်ကြပါတယ်။
အဲဒါနဲ့ညကတွေ့လိုက်တဲ့အင်တာနက်ဆိုင်လေးကိုကြည့်လိုက်တော့ သော့ပိတ်ရက်သား။
သူလဲကိုးနာရီဘဲနေမှာလို့တွေးမိတော့ ခြေဦးတည့်ရာလမ်းလျှောက်လို့လာခဲ့ကြပါတယ်။

မနက်7နာရီကျော်ပေမယ့်
မနက်စောစော ကားဟွန်းသံမရှိ ၊
ကလေးငိုသံမရှိ၊
ဟန်းဖုန်းမြည်သံမရှိ
မြိုု့လေးက ပကတိ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်။
လမ်းပေါ်မှာရှိနေတဲ့ အနည်းငယ်သောလူတွေကလဲ အေးအေးဆေးဆေး။
ကားတွေကလဲအေးဆေး၊
ဆိုင်ကယ်တွေကလဲအေးဆေး၊
ခရီးသည်စောင့်နေရှာတဲ့ ဆိုင်ကယ် ကယ်ရီတွေကလဲ “ဘယ်သွားမလဲ”လို့မေးတာကလွဲရင်အေးဆေး၊
ရာသီဥတုကလဲအေးဆေး၊
အားလုံးအေးဆေး၊
ပြာလောင်ခတ်သူမရှိ ပူပန်ကြောင့်ကြသူမရှိ အချိန်မမှီမှာစိုးသူမရှိ။
ကျနော်နေ့စဉ်ကျင်လည်ဖြတ်သန်းခဲ့ရတဲ့ မန္တလေးနဲ့ဆိုရင် တခြားစီပါဘဲ။

မန်းလေးမှာဆိုရင် မနက်5း15 အိပ်ယာထ။
လမ်းလျှောက်အိမ်ပြန်ရောက်တော့ 7း45၊
ဒီ အချိန်ဆိုရင်ကို တစ်ခါတစ်လေ ဖုန်းမြည်သံတွေက ကျနော့်ကို စတင်လို့မောင်းနှင်ပါပြီ။
7း15 ရေချိုး ပြီးရင်ဆိုင်ကယ်ထုတ် လမ်းမပေါ်ရောက်ပြီဆိုတာနဲ့ပူလောင်ခြင်းတွေနဲ့မနက်ခင်းကိုစဖွင့်ရပါတော့တယ်။
ဆိုင်ကယ်မောင်း နေရင်းဖုန်းဝင်လာတော့လဲဆိုင်ကယ်စီးရင်းပြော။
လမ်းမပေါ်မှာတဗြောဗြောနဲ့မောင်းနေတဲ့ ဆိုင်ကယ်သမားကိုကြည့်ရှောင်၊
လီဗာကိုအသားကုန်နင်းလို့ တဗြဲဗြဲနဲ့အသံတွေပေးနေတဲ့ ခရီးသည်တင်ကားတွေကို သေမှာကြောက်တော့ဖယ်ပေး၊
ကိုယ်ကလဲ လမ်းမပေါ်တက်နင်းချင်တဲ့ စက်ဘီးသမားကို ဟွန်းတတီတီပေးလို့မောင်းချ၊
လမ်းလျှောက်စရာ လူသွားစင်္ကြန်မရှိလို့ လမ်းပေါ်တက်လျှောက်တဲ့ခြေလျင်သမားကို စက်ဘီးသမားက
ကလင် ကလင်အသံပေးလို့ ဘေးဖယ်ခိုင်း။
အင်မတန်မှရင်မောစရာကောင်းသောမနက်ခင်းကို နေ့စဉ်နဲ့အမျှဖြတ်သန်းနေရတာမောလှပါတယ်။

ကျနော်ရန်ကုန်ကိုခဏရောက်တဲ့အချိန် မှာတော့ မန်းလေးမှာလူများတယ်ရူပ်ယှက်ခတ်တယ်ဆိုတာ
ရန်ကုန်နဲ့ယှဉ်လိုက်တော့ မန်းလေးစည်တယ်ဆိုတာ တောဘုရားပွဲသာသာ။
လမ်းပေါ်မှကားအပြည့် ကားထဲမှာလူအပြည့်။
လမ်းပေါ်မှာလမ်းလျှောက်သူကလဲအပြည့်၊
မျက်နှာတွေပေါ်မှာလဲ ပူပန်မူ့အပြည့်၊
လမ်းပေါ်မှာအပြေးသွားနေတဲ့ တက္ကစီသမားများမှာလဲဘယ်သူများလှမ်းခေါ်မလဲဆိုတဲ့
အသံနားစွင့်လို့ မျှော်လင့်ခြင်းတွေအပြည့်၊
ကားကြိုကားကြားမှာ အတင်းဝင်အတင်းထွက်အသက်လုပြီးဈေးရောင်းနေရှာတဲ့
ပန်းသယ်တွေ ဂျာနယ်သယ်လေးတွေရဲ့မျက်နှာမှာလဲ မျှော်လင့်ခြင်းတွေအပြည့်၊
မမြင်နိုင်သောအင်အားကြီးမားတဲ့အရာတစ်ခုက မြို့မှာနေတဲ့ သက်ရှိသက်မဲ အားလုံးကို
အမြန်နုန်းတစ်ခုရောက်အောင်မောင်းနှင်နေသလိုပါဘဲ။
မောပါတယ်။
@@@@@& @@@@@& @@@@@& @@@@@& @@@@@&
နေ့လည်ပိုင်းအလုပ်အားတဲ့အခါမှာတော့ အင်တာနက်ဆိုင်ကို ရောက်ဖြစ်ပါတယ်။
ကိုယ့်ထဲကိုရောက်နေတဲ့မေးလ်တွေဖတ် ကိုယ်ကလဲပို့စရာရှိတာကို ပို့ဘို့ပေါ့။
ဆိုင်လေးက သိပ်မကျယ်ပေမယ့်စက်ကတော့အလုံးနှစ်ဆယ်လောက်။
ထူးခြားတာက စက်အားလုံးကလက်တော့လေးတွေကို သီးသန့်မောက်စ်နဲ့ကီးဘုတ်တွဲချိတ်ပေးထားတာပါ။
ကော်နက်ရှင်တော်တော်လေးကောင်းပါတယ်။
ပုံလေးတွေတင်လိုက်တာနဲ့ ခဏလေးနဲ့တက်သွားတော့ အတော်လေးကို စိတ်ကျေနပ်စရာကောင်းလှပါတယ်။
နောက်စက်အပြည့်လူအပြည့်ဖြစ်နေပေမယ့် ဘာသံမှသိပ်ဆူဆူညံညံမကြားရတိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်။

ကျနော်မန်းလေးမှာလဲကြုံတဲ့နေရာမှာ ကြုံသလိုဆိုင်ပေါက်စေ့ဝင်လို့ အင်တာနက်သုံးတတ်ပါတယ်၊
ဆိုင်တော်တော်များများကတော့ဆူညံပွက်လောရိုက်လို့ ဂိမ်းဆော့နေတဲ့သူတွေ၊
Vz0 ကနေချက်လို့ကြူနေသူတွေ တွေ့ရသလို အဝေးမှာအလုပ်သွားလုပ်နေသူတွေကို မိသားစုလိုက်ကြီး
လာစကားပြောနေတာ တစ်ယောက်တစ်ပေါက်နဲဆူညံပွက်လောရိုက်။
တစ်ခါတစ်လေ သူငယ်ချင်းအုပ်စုလိုက်ကြီးချက်တင်ကနေ ဟိုဘက်ကတစ်ယောက်ထဲကိုဝိုင်းကျပ်လို့
ပျော်ပျော်ကြီးအော်လို်က်ဟစ်လိုက်။

ကျနော်ရန်ကုန်မှာခဏရောက်နေတုန်းက မနက်လမ်းလျှောက်ရင်းအင်တာနက်ဆိုင်ကို ဝင်ထိုင်တတ်ပါတယ်။
အဲဒီဆိုင်ကလေးကမနက်6း30ဆိုရင်ဆိုင်ဖွင့်ပါတယ်။
အဲဒီဆိုင်လေးမှာ မနက်စောစောဆိုရင် နိုင်ငံခြားကို ဖုန်းလာဆက်သူတွေများပါတယ်။
ရန်ကုန်နေတဲ့တစ်ပါတ်လုံးလုံး အဲဒီဆိုင်လေးမှာ ကျနော်နေ့တိုင်းလောက်ရောက်တော့
ဇာတ်လမ်းပေါင်းစုံကို နားဆင်ရပါတယ်။
“အိမ်ကိုပိုက်ဆံပြန်မပို့တဲ့သားကို အိမ်သတိရဘို့လာပြောနေတဲ့မိခင်ရဲ့ချော့ချော့မော့မော့အသံ”
“သားပို့ပေးလိုက်တဲ့ပိုက်ဆံက 123ဇာတ်မျောထဲမှာပါသွားလို့သားကိုဖျောင့်ဖြပြီး အယူခံဝင်နေတဲ့အဖေ”
“အဝေးရောက်နေတဲ့သမီးလေးကို အန္တရာယ်ကင်းစေဘို့ တရားစာတွေလာရွတ်ပြနေတဲ့မေမေ”
“မောင့်ကိုလွမ်းတဲ့အကြောင်း လူများကြားမှာကိုတောင် မရှက်မကြောက်နိုင်ဘဲ ချစ်ခွန်းဖွဲ့သီလုပ်နေတဲ့ ညကလေး”
“မင်းကလေးနိုင်ငံခြားရောက်အောင် မမကဘယ်လို့ငွေတွေအကုန်ခံရတဲ့အကြောင်းအခုတော့မင်းရှာလို့ရသမျှကို
မင်းအမေလက်ထဲအပ်တော့ မမက လက်ဝေခံဖြစ်နေလို့ လာငိုပြနေတဲ့ မောင်လေးရဲ့မမ ”
“အဝေးရောက်နေတဲ့အဖေ ပို့တဲ့ ပိုက်ဆံနဲ့ တိုက်ဆောက်နေတာကို ့အသေးစိတ်အစီရင်ခံစာလာတင်နေ့တဲ့သားလူမမယ်”
“yah yah ဆိုတာကိုဘဲထပ်ကာတလဲလဲအော်လို့ မီးကျိုးမောင်းပျက် အင်္ဂလိပ်စကားနဲ့ ဟိုဘက်ကလူကို ကြူနေတဲ့လူ”
“စားပြီးနားမလည် လုပ်သွားတဲ့သူကိုရန်တွေ တွေ့နေတဲ့ အလန်းမလေး”
“ချစ်စခင်စကြင်နာစထင်ပါရဲ့မရနိုင်မှန်းသိရဲ့နဲ့ တရွှတ်ရွှတ်နဲ့အကြင်နာတေကိုပေးပြနေတဲ့သူ”
“အဝေးရောက်နေတဲ့မေမေကြီးကို မီးမီးလေးရော ဖေဖေကြီးကရောလွမ်းနေတယ်ဆိုတာကိုလာပြောပြနေတဲ့
အသက်20လောက်သာရှိသေးတဲ့ကလေးအဖေ”
ဒါတွေကိုကြားရတော့ ကိစ္စများမြောင်လူတို့ဘောင်ဆိုတာလေးကို သွားသတိရမိပါတယ်။
လူနေမူ့ထူထပ်လေလေ လိုအပ်ချက်များလေလေ ပြဿနားများလေလေ
လူတွေကသနားစရာကောင်လေလေလို့ထင်ပါတယ်။
@@@@@& @@@@@& @@@@@& @@@@@& @@@@@&
ကျနော်တို့ မိုးကုတ်မှာနှစ်ညအိပ်အလုပ်ကိစ္စတွေပြီးတော့ပြန်လာပါတယ်။
အဆင်ပြေတာလဲရှိ မပြေတာလဲရှိပေါ့။
မနက်8နာရီလောက်မှာ မိုးကုတ်က ပြန်ဆင်းလာပါတယ်။
လမ်းကလေးက ကွေ့ကွေ့ကောက်ကောက် စိမ်းစိမ်းစိုစို
တောင်တွေက လမ်းကို စီးမိုးလို့ငုံ့ကြည့်နေပါတယ်။
လူကသာ လမ်းပေါ်မှာကားကိုစီးလို့လာနေပေမယ့် စိတ်တွေကတော့ မရောက်သေးတဲ့မန္တလေးမှာ။
ဟိုရောက်တာနဲ့ဘာလုပ်ရမယ်ညာလုပ်ရမယ်ဆိုတာကို ကြိုတင်တွေးလို့စီစဉ်လို့ ပူပန်လို့ပေါ့။
လမ်းတစ်လျောက်လုံးမှာတော့ ပုလိုင်းလေးလွယ် ဓါးကလေးခါးထိုး
တောထဲဝင်မျှစ်ချိုးဘို့အတွက် အေးအေးဆေးဆေးလမ်းလျှာက်ရင် ဆေးလိပ်ကလေးတဖွာဖွာ
အပူအပင်ကင်းမဲ့တဲ့သူတို့ကို အားကျစရာ။
တောထဲဝင်မျှစ်ချိုး မိူရှာ ဝါးခုတ် သွားမယ့်သူအားလုံးကြည့်ရတာ
စိတ်သက်တောင့်သက်သာ။
မရောက်သေးတဲ့နေရာအတွက် ကြိုတင်လို့ပြင်ဆင်နေရတဲ့ကျနော်တို့နဲ့တော့ အပုံကြီးကွာပေါ့။
ငြိမ်းချမ်းတာခြင်းပြောပါတယ်။

တကယ်တော့လောကမှ လူရယ်လို့ဖြစ်လာရင်လိုအပ်ချက်တွေအတွက်မွေးဖွားလာသလိုပါဘဲ။
တိုးတက်လေလေ လိုအပ်ချက်တွေပိုများလေလေ၊
တောင့်တရမူ့တွေလဲများလေလေပါဘဲ။
တောင့်တတယ်ဆိုတာ မျှော်လင့်တာပါဘဲ။
မျှော်လင့်တယ်ဆိုမှတော့ရမှ ရပါ့မလားဆိုတဲ့ကြောင့်ကြမူ့ကို အစိုင်အခဲတစ်ခုလိုဖြစ်တည်လိုလာပါတော့တယ်။
ကျနော်တို့လို့ မြို့နေ ပညာတတ်လူတန်းစားမှာတော့ မရနို်င်သေးတဲ့မျှော်လင့်ချက်များအတွက်ပူပန်ကြောင့်ကြလို့နေချိန်မှာ
လမ်းမှာတွေ့ခဲ့တဲ့ မျှစ်အချိုုးထွက်နေသူများကတော့ တစ်နေ့မျှစ်ငါးပိဿာလောက်ရရင်တော်ပြီလို့
စိတ်ပိုင်းဖြတ်နိုင်တဲ့အတွက်သူမှာ ပူပန်ကြောင့်ကြမူ့နည်းပါးလို့နေပါတယ်။
ပိုစိတ်ချမ်းသာတယ်လို့ပြောနိုင်ပါတယ်။
မေမြို့မှာတွေ့တယ် မိူရောင်းတဲ့ကောင်မလေးနဲ့မိုးကုတ်လမ်းကမိူရောင်းတဲ့ကောင်မလေး
လိုအပ်ချက်ခြင်းမတူညီတဲ့အတွက ်တောင့်တမူခြင်းလဲမတူနိုင်ပါဘူး။
လိုအပ်ချက်နည်းလေ တောင့်တမူနည်းလေ။
တောင့်တမူ့နည်းလေလေ မျှော်လင့်ချက်နည်းလေလေ။
မျှော်လင့်ချက်နည်းလေလေ ကြောင့်ကြမူ့နည်းလေလေပေါ့။
ကြောင့်ကြမူ့နည်းလေလေ စိတ်ဆင်းရဲမူ့နည်းလေလေပေါ့။
ဒါပေမယ့် သေသေချာချာစဉ်းစားမိပြန်တော့
တိုင်းပြည်တပြည်မှာ တစ်နေ့မျှစ်ငါးပိဿာရရင်တော်ပြီဆိုတဲ့လူတွေများ များလာမယ်ဆိုရင်
စိတ်အေးချမ်းမှာကတော့ အမှန်ပါဘဲ။
ဒါပေမယ့် တိုင်းပြည်ကတော့……………………………………

(ကိုပေါက်လက်ဆောင်အတွေးပါးပါးလေး)
(6-8-2011)