အကြွေးတွေဝိုင်း တွေးမိလေတိုင်း ငိုချင်တယ်

ကိုတရုတ်ကြီးရဲ ့(နာမည်ထည့်မရေးရဲဘူး … သဂျီးက နာမည်မတပ်ရဘူးတဲ့လေ ဟီးဟီး 😀 နာမည်တပ်ရေးတဲ့လူက ကန့်ကွက်လျှင် အလကားနေရင်း ခက်ခက်ခဲခဲစုထားရတဲ့ ..ပွိုင့် တစ်ထောင် ပြုတ်ဦးမယ် 😛 )  …အိမ်နားမှာနေပါတယ် ပို့စ်ဖတ်ရပြီး ငယ်ငယ်က ကြုံဖူးခဲ့တဲ့ …ရယ်စရာ အဖြစ်ပျက်လေးတွေပြန်သတိရပြီး ….. ရွာသူရွာသားများ ရယ်မောနိုင်စေဖို့ အရင်းတိုင်း ဖောက်သည်ချလိုက်ပါတယ် … ။ ကျွန်မကိုယ်တိုင်ဖြစ်ပျက်ခဲ့တာမဟုတ်ပေမဲ့ … မျက်စိရှေ့တင် ဖြစ်ပျက်ခဲ့တဲ့ ရယ်စရာ အမှတ်တရများမို့ … ယနေ့ထိတိုင်မှတ်မိနေစဲပါပဲ … ။

ကျွန်မအစ်ကိုနဲ့ ကျွန်မက လေးနှစ်ပဲ ကွာတာမို့ … ရိုသေလေးစားမှူသိပ်မရှိပဲ ကစားဖော် ကစားဖက် ဖြစ်ခဲ့တယ် … ။ ဝန်ထမ်းမိဘဘဝက အပြင်လိုက်ပို့ချိန်နည်းတာမို့ … အိမ်တွင်းအောင်း မြောက်ရှုံးအောင် ဆော့တတ်တဲ့ ကျွန်မတို့ မောင်နှစ်မကို အဒေါ် အပျိုကြီးသုံးယောက်က ထိန်းကျောင်းရတယ် … ။ အဒေါ်တွေက တက္ကသိုလ်တတ်တဲ့ အချိန်မို့ …. နေ့ခွဲပြီး ကျွန်မတို့ မောင်နှစ်မကို ထိန်းရပါတယ် … ကိုယ်ထိန်းရမယ့်နေ့ .. ချော်လဲတာကအစ သွေးထွက်သံယိုဖြစ်မှာ အဆုံး တွေးပူရင်း ဘုရားတပြီး ထိန်းကျောင်းခဲ့ကြရတယ် … ။ ပုံပြောပြီး စည်းရုံးတဲ့ အဒေါ်က တစ်မျိုး ၊ မုန့်လုပ်ကျွေးပြီး စည်းရုံးတဲ့ အဒေါ်က တမျိုး နဲ့ …. ချော့တခါ ၊ ခြောက်တလှည့် ထိန်းကျောင်းခဲ့ကြတယ် … ။ အဒေါ် သုံးယောက်ထဲက နည်းနည်းဉာဏ်ပြေးတဲ့ အဒေါ်က အိမ်တွင်းပုန်း ကျွန်မတို့ မောင်နှမကို သူထိန်းရမယ့်ရက်ရောက်လျှင် အနီးနား ဘုရားမှ စပြီး … ပန်းခြံတွေအထိ ခေါ်သွားပေးလေ့ရှိတာမို့ … ကျွန်မတို့ အချစ်ဆုံး အဒေါ် ဖြစ်ခဲ့ရတယ် …။

အိမ်မှာသာ မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်လျှင် မတည့်တဲ့ ကျွန်မတို့မောင်နှမ အပြင်ထွက်ရင်း စည်းစည်းလုံးလုံး ဖြစ်တာမို့ … အဒေါ်ကလည်း အိမ်မှာ ဆိုမျောက်ရှုံးအောင် ဆော့တာနဲ့ သိမ်းဆည်းရတာ မကာမိတဲ့အတူတူ … အပြင်ခေါ်ပြီလျှောက်လည်စေပါတယ် … ။ ကျွန်မတို့ အများဆုံးသွားဖြစ်ခဲ့တဲ့နေရာတွေကတော့ … ရွှေတိဂုံဘုရားနဲ့ … ပြည့်သူ့ ရင်ပြင် ပန်းခြံပါပဲ ….. ။ အဲ့ဒီခေတ်က အားကစားကွင်းတွေလည်း မပေါ်သေးတော့သွားဖို့ လာဖို့နေရာ အတော်ရှားခဲ့တယ်လေ .. ။ တစ်ခါတစ်လေတော့ ရုပ်ရှင်လိုက်ပြတတ်ပေမဲ့ … ခဏခဏ အိပ်သာ သွားမယ် ပူစာတာကြောင့် … ရုပ်ရှင် သိပ်မပြဖြစ်တော့ဘူး … ။ တစ်နေ့တော့ … အဒေါ်က ဘုရားသွားရင်း ပေါင်ချိန်ကြည့်ရအောင်လို့ ပြောတာနဲ့ .. တစ်ယောက်တစ်လှည့်စီပေါင်ချိန်ကြပါတယ် …အဲ့ဒီတုန်းက ပေါင်ချိန်စက်ဆိုတာ ဘုရားတို့ ပွဲဈေးတို့မှာလောက်သာ အခပေးပြီး ချိန်ကြတာပါ …အိမ်မှာ ဝယ်ယူတဲ့ အလေ့ မတွင်ကျယ်သေးပါဘူး  … ။ မှတ်မှတ်ရရ တစ်ယောက်ကို ငါးကျပ်နှုန်းနဲ့ ပေါင်ချိန်ကြပါတယ် … ဘုရားမုခ်ဦးအဝမှာ ပေါင်ချိန်တဲ့လူက လူကြီငါးကျပ် ကလေး သုံးကျပ်ပါတဲ့ …. လူကြီးကတစ်ယောက် ကလေးက နှစ်ယောက်ဆိုတော့ … ကလေးနှစ်ယောက်စာ ငါးကျပ်နဲ့စစ်ပြီး စုစုပေါင်း တူရီသုံးယောက် တစ်ဆယ်ဖိုး ပေါင်ချိန်ကြပါတယ်… အဲ့ဒီတုန်းက ပေါင်ချိန်ဖို့ အတွက် တန်းစီတဲ့ စနစ်သုံးပါတယ် … ။ ပေါင်ချိန်မယ့်အခြားလူတွေလည်း ရှိတာမို့ ကျွန်မတို့လည်း အများနည်းတူ တစ်ဆယ်ဖိုး တူရီးသုံးယောက် ပေါင်ချိန်ဖိုက တန်းစီခဲ့တယ် … ။ ကျွန်မအလှည့်ရောက်တော့ .. အဒေါ်က ကလေးပိန်းသွားတယ်လို့ ညည်းတွားပါတယ် … ပြီးတော့ သူ့အလှည့်ရောက်ရော … သူကျပြန်တော့ နည်းနည်း ပိုဝိတ်တက်လာတယ်လို့ မှတ်ချက်ချပြန်ရော … ကလေးပေမဲ့ … သူတစ်ယောက်တည်း ညည်းတွားသံကို ကျွန်မတို့မောင်နှမ ကြားနေခဲ့ပြီး မှတ်မိနေတော့တာပေါ့ … ။ အဒေါ်က သူဝတ်တက်တာ ဘီဘဲထမိန် (ယခင်ခေတ်က ပြောင်ထမိန်ရောင်စုံများခေတ်စားပြီး အဘုလေးများပါသော ထမိန်) ကြောင့် ဝိတ်တက်တာပါဆိုပြီး နောက်တစ်ခါ သေချာအောင် ပေါင်ပြန်ချိန်ပါတယ် .. ပေါင်ချိန်လို့လည်း ပြီးရော ..တကယ်ဝိတ်တတ်ကြောင်း လက်ခံလိုက်ရကာ တပြုံးပြုံးနဲ့ပေ့ါ .. ယခင်ခေတ်က ဝမှ လှတယ် ထင်တဲ့ခေတ်ကိုး … ။ ကျွန်မအစ်ကို ချိန်ရမယ့်အလှည့်လည်းရောက်ရော… တန်းစီနေတဲ့ လူတွေကို ဘေးဖယ်ခိုင်းပါတယ်… လူတွေကလည်း ဖယ်ပေးတာနဲ့ တပြိုင်နက် … ကျွန်မအစ်ကိုက နောက်ဘက် သို့ ငါးမီတာလောက် နောက်ပြန် သွားပြီး … ပေါင်ချိန်စက်ဆီသို့ အားယူကာ ပြန်ပြေ းလာပါတော့တယ် … ထို့နောက် ပေါင်ချိန်စက် အပေါ်သို့ …အားကုန်ခုန်တက်လိုက်ကာ ပေါင်ချိန်လိုက်ပါတယ် … ပေါင်ချိန်စက်က မြှားလေး ခမျာလည်း .. သုံးပတ်လေးပတ်လောက်လည်သွားပြီး … မဖြစ်နိုင်တဲ့ပေါင်ချိန်အမှတ်(သေချာမမှတ်မိပါ)တစ်ခုမှာ ရပ်လို့ နေပါတယ် … ။ ကျွန်မအစ်ကိုရဲ့အပြုမူကို အံ့အားသင့်နေတုန်း ပေါင်ချိန်စက် မလည်တော့တာကြောင့် … ပိုင်ရှင်လူကြီး အကြပ်ရိုက်နေပါတော့တယ် … ။ အတူပါတဲ့ ကျွန်မနဲ့ အဒေါ်ဖြစ်သူလည်း ရင်တွေပူလို့ပေါ့ … ပေါင်ချိန်ဖို့စောင့်နေတဲ့ တခြားလူတွေကလည်း … စိတ်ဝင်တစား အာ ရုံစိုက်နေကြတယ် … ။ အားလုံး တိတ်ဆိတ်သွားပြီး အပ်ကျသံတောင် မကြားတော့ပဲ ..ပေါင်ချိန်စက်ပိုင်ရှင်ကို စိတ်ဝင်တစား ငေးမောနေကြတယ် … ။ မျက်နှာပျက်ပျက် ဖြစ်ချင်နေတဲ့ ပေါင်ချိန်စက်ပိုင်ရှင်က အလျှော်ရမလားဆိုတဲ့ အကြည့်နဲ့ ကျွန်မအဒေါ်ကို လှမ်းကြည့်တော့ .. အဒေါ်ကလည်း … အနေရထိုင်ရခက်နေတော့တာပေါ့ … ။ မယုံသင်္ကာ မျက်လုံးတွေနဲ့ အဒေါ်က ပေါင်ချိန်စက်ကို ထောင်ပြီး လက်ဖဝါးနဲ့ တဗျန်းဗျန်း ရိုက်ကြည့်တော့မှ .. ခုဏက ရပ်နေတဲ့ မြှားလေး လှုပ်ရှားလာတော့တယ် … ဆိုင်ရှင်က ပုံမှန်မဟုတ်သေးဘူး အတင်းငြင်းတာနဲ့ … အဒေါ် တတိယအကြိမ်ပေါင်ပြန်ချိန်ပြပြီး … အကောင်းပကတိပြန်ဖြစ်ပြီဆိုတဲ့အကြောင်း သက်သေပြရင်း အားနာစကားပြောကာ အဲ့ဒီနေရာက ကျောခိုင်းခဲ့ပါတယ် … လမ်းမှာလည်း ကျွန်မအစ်ကိုကို တဗျစ်တောက်တောက်ပြောရင်း ခေါင်း ခေါက်သွားလိုက်တာ … ကြက်ဟင်းခါးသီးလို ဘုတွေထွက်ပါပြီလို့… အော်ယူရတဲ့ အဆင့်ထိပါပဲ … ။

အပျိုကြီးဖြစ်တဲ့ ကျွန်မအဒေါ်က ကလေးတွေကို အလိုလိုက်ပြီးပျော်ပျော်နေတတ်ပေမဲ့ … ဘာသာ တရားကိုင်းရှိုင်းတယ် … ။ ဘုရားရောက်တုန်း ဘုရားရှိခိုး အမျှဝေ ပြီး ဂြိုလ်တိုင်တွေမှာ အမွေးတိုင်ထွန်း ၊ ဖယောင်းတိုင်ထွန်းပူဇော်နေတုန်း … ကျွန်မအစ်ကို မွေးနံဂြိုလ်တိုင်ရောက်လို့ … ရေသပါ္ပယ်ခိုင်းတာ … ပြန်ထူးသံမကြားမှ ကျွန်မအစ်ကိုပျောက်နေမှန်းသိရတယ် … နေ့လည်းခင်းဖြစ်သော်လည်း … ဘုရားဖူးသူများကြားထဲ ကျွန်မအစ်ကိုကို ဘယ်လိုမှ ရှာမရခဲ့ပါဘူး … ။ ဘုရား နှစ်ပတ်လောက်ပတ်ပြီးချိန်အထိ ကျွန်မအစ်ကိုကို ရှာမရခဲ့တာမို့ … အဒေါ်လည်းစိတ်တွေညစ်လာပါတယ် … အနီးနားက လူတွေကို မေးသိတိုင် ဘာမှ မထူးခြားတာမို့ …. လည်လည်ဝယ်ဝယ်ရှိတဲ့ ဘုရားဖူးတစ်ယောက်ရဲ့ တိုက်တွန်းချက်အရ ဂေါပက အဖွဲ့ကနေ မိုက်ဖြင့်ကြော်ငြာဖို့ အကြံရပါတယ် … ။ မေးစမ်းပြီး ဂေါပက အဖွဲ့ရုံးခန်းသွားရာ …လမ်းခုလတ်တွင်ပင် … မိုက်သံဖြင့် သီချင်းဆိုသံကြားနေရပါတယ် … ” မောင့် …အကြွေးတွေဝိုင်း…. တွေးမိလေတိုင်း ငိုချင်တယ် …. ” ဒီအသံကြားရတာနဲ့ ကျွန်မတို့ နှစ်ယောက်ခေါင်းကြီးသွားပြီး ရုံးခန်းအတွင်းသို့ ဒရောသောပါး ပြေးသွားခဲ့ပါတယ်…. ဒီသီချင်းဆိုတတ်သူ ကျွန်မအစ်ကိုပဲဆိုတာ အတတ်သိလို့ပါ … ။ ထင်ထားတဲ့အတိုင်း ကျွန်မအစ်ကိုကို ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက်တွေ့ခဲ့ပါတယ် …မျက်ရည်တွေရွှဲ နှပ်ချေးတွဲလဲနဲ့ပေါ့ … 😛 ဂေါပကလူကြီးတွေက ကလေးတစ်ယောက်ယောင်လည်လည်ဖြစ်နေလို့ ရုံးခန်းခေါ်လာပြီး မိုက်ကနေ ကြော်ငြာမယ်လုပ်တုန်း ….အစ်ကိုက ကြားဖူးနားဝ ပါးစပ်ရာဇဝင်တွေထဲကလို ကလေးဖမ်းတဲ့ ဂိုဏ်းကလူတွေမှတ်လို့ .. TV တွေထဲက တတ်သလောက် မှတ်သလောက်လေးနဲ့ တံတောင်ဆစ်စာ …ခြေဖနောင့်စာ ၊ခေါင်းတိုက်စာတွေကျွေးလိုက်တာကြောင့် … ကျွန်မအဒေါ်ကပဲ လူကြီးတွေကို ရှိခိုးမတတ်တောင်းပန်ခဲ့ရတယ် … ။ ဂေါပကလူကြီးတွေ ဖမ်းပြီး မိုက်ကနေ ကြော်ငြာပေးသော်လည်း …ဘယ်သူမှ လာမခေါ်တာကြောင့် ဉာဏ်နီဉာဏ်နက်များတဲ့ ကျွန်မအစ်ကိုက …. သူသီချင်းဆိုပေးလျှင် သူ့အသံကြားကာ မှတ်မိပြီး လာခေါ်မယ်လို့ ပူစာသဖြင့် သီချင်းပေးဆိုလိုက်ရပါတယ်တဲ့ … ။ ဆိုတဲ့ သီချင်းကလည်း … အိမ်မှာ ဆိုလျှင် အဖွားဖြစ်သူ ကျက်သရေမရှိဘူး မဆိုရန် တားမြစ်ထားသော “မောင့် … အကြွေးတွေဝိုင်း… တွေးမိလေတိုင် း ငိုချင်တယ်”စာသားပါ သီချင်းဖြစ်တာကြောင့် … ကျွန်မတို့တွေ လွယ်လွယ်ကူကူမှတ်မိခဲ့ကြာတာလေ …။ ကိုယ်ဇော့နဲ့ကိုယ်မို့ … ဂေါပကလူကြီးတွေ ကလေးပျောက် ကြော်ငြာတုန်းက မကြားလိုက်မိပေမဲ့… မိသားစုဝင်ခြင်း တစ်ဦးနဲ့ တစ်ဦး ဆက်သွယ်တဲ့သင်္ကေတနည်းလေးနဲ့ ဆက်သွယ်တဲ့အခါ .. အတော်လေးထိရောက်တာ တွေ့ရပါတယ် …. ။ အဖွားအပါဝင် အိမ်ကလူအားလုံး နမိတ်မရှိဘူး မဆိုရန် တားမြစ်ထားသည့်ကြားမှ ပါးစပ်အားလျှင် အားသလို ရွတ်တတ်သော ကျွန်မအစ်ကိုရဲ့ ဗေးဗရိတ် သီချင်းစာသားလေးက ကွဲကွာသွားတဲ့ လူအချင်းချင်းအတွက် တစ်ထောင့်တစ်နေရာက အကူညီပေးခဲ့တယ် … ။ အဲ့ဒီနေ့က ပွစိပွစိ အဒေါ်ရဲ့ တလမ်းလုံး … ဆူသံနဲအတူ အိမ်ပြန်လာခဲ့ကြသော်လည်း .. .. ခြေလှမ်းတွေက ယခင်နေ့ကထက် လန်းဆန်းတက်ကြွနေကြတာ … တစ်နေ့လုံးကြုံတွေ့ခဲ့ရတဲ့ … ရယ်စရာ ၊ ငိုစရာ အဖြစ်ပျက်များကြောင့်ပါပဲဆိုတာ ကျွန်မတို့ သုံးယောက်စလုံး သိနေခဲ့ကြတယ်လေ ….. ။ ။