Whether being slave in forge in country or suffering in the He’ll?
Nawဘယ်တိုုင်းပြည်မှာဘဲလုုပ်လုုပ် လခစားဝန်ထမ်းဘဲဆိုုရင် သူ့ကျွန်ဘဲဆိုုပါတော့။ ကွာခြားတာက လူလိုုတန်ဘိုုးထားမှုူ၊တရားဥပဒေနဲ့ အလုုပ်သမား ဝန်ထမ်းအခွင့်အရေး တွေကိုု ကာကွယ်ပေးတာ၊ ခံစားခွင့်ပြုတာတွေဘဲ။ ကျန်းမာရေး အသက်အာမခံ ထိခိုုက်မှူ လျှော်ကြေး စသဖြင့်ပေါ့ဗျာ။ ၁၉၉၁ မှာ စင်ကာပုူမှာ ၁၂ နှစ်၊ အမေရိကားမှာခုုချိန်ထိဆိုုတော့ ၈ နှစ် ရှိပြီ။ အမေရိကားကျတော့တရားဥပဒေတွေက အလုုပ်သမားတွေကိုု ပိုုကာကွယ်ပေးလာတယ်။ Union ဆိုုတဲ့အဖွဲ့အစည်းတွေက တကယ် အားကောင်းတယ်။ အသားအရောင်၊ဖိုု မ၊ အသက်ကြီးငယ်၊ ကိုုယ်လက်မသန်မစွမ်း၊ လူမျိူး အစ Race, Origins, Natives စတာတွေပေါ်မှာ ခွဲခြားဆက်ဆံလိုုမရဘူး။ အလုုပ်ရှင် ဘော့စ်ကိုု တရားစွဲလိုု့ရတယ်။လုုပ်ငန်းခွင်မှာပါးရိုုက် ဆဲဆိုုဘိုု့မပြောနဲ့၊ လက်ညှိူးတောင် ထိုုးလိုု့ မရဘူး။Harassment ဥပဒေဆိုုတာယေက်ျားချင်းတောင် ထိကပါး ရိကပါးလုုပ်လိုု့မရဘူး။ တရားစွဲလိုု့ရတယ်။ ဂျိမ်းဘွန်း နဲ့ ဟောလီဝုုဒ် ရုုပ်ရှင်တွေကြည့်ပြီး
အဲဒီထဲကအတိုုင်းသွားမလုုပ်နဲ့။ နာသွားမယ်။ အပြင်မှာ အဲဒီလိုုလုုပ်လိုု့ မရဘူး။ တကယ့်အဖြစ်အပျက်တခုုကိုုယ်တိုုင်နားနဲ့ ဆတ်ဆတ်ကြားဘူးတယ်။၁၉၉၄ လောက်မှာစင်ကာပူမှာလုုပ်နေတဲ့ အင်ဂျင်နီယာတယောက် အလုုပ်ရှင်နဲ့စိတ်ဆိုုးပြီး ကျွန်ခံရတာမကောင်းဘူးဆိုုပြီး မိတ်ဆွေတွေအတင်းတားတဲ့ကြားက ဗမာပြည်ပြန်သွားတယ်။ ခြောက်လောက်လ ကြာတော့ စင်ကာပူကိုု ပြန်ရောက်လာလိုု့ မေးကြည့်တော့၊ သူက “အဟီး၊ ဒီမှာ ကျွန်ခံရတာ တော်သေးတယ်ကွ။ဗမာပြည်မှာ ငရဲကျသလိုုကိုု ခံရတာကွ။”လိုု့ ပြန်ဖြေသဗျဘာကိုုဆိုုလိုုတယ်ဆိုုတာကိုုတော့ မညိုုညိုုလွင်(VOA) ရဲ့စကိုု ငှားပြောရရင်၊ “မတူတာလေးတွေပေါ့ကွယ်။”၂၀၀၄ မှာ သူငယ်ချင်း တယောက် စင်ကာပူ အလုုပ်ခွင်မှာ သေဆုုံးတာကြားလိုု့နာရေးကူငွေကိုု ယူအက်စ်ကနေ လှမ်းကူဘူးတယ်။ စင်ကာပူအလုုပ်ရှင် ကုုပ္မဏီက ဒေါ်လာ တသိန်းလောက်အသက်အာမခံနဲ့ လျှော်ကြေးပေးတယ်လိုု့ သိရတယ်။ ဗမာအဖွဲ့ကလည်း လိုုက်လံဆောင်ရွက်ပေးလိုု့လက်ဘက်ရည်ဘိုုး စတာ မကုုန်တဲ့အပြင်ဘေးကကူညီပန့်ပိုုးတဲ့ငွေတောင် မိသားစုုတွေ ရကြတယ်။ စကားမစပ်ဗျာ၊ ၁၉၉ရ မှာလန်ဒန်ကိုုအလည်အဖြစ် ရောက်တုုန်း နိုုင်ငံခြားခရီးသည်မျာ ပြည့်နေတဲ့နေရာတခုုမှာ celebrity ၁ရ ဘဲရှိကြသေးတယ်။ အခုုထွက်လာတော့ ဝဖြိုး ရွှင်လန်းနေတာဘဲဗျာ။ ဗမာပြည်မှာကျတော့ အစိုုးရကိုုဝေဘန်မိတာ၊ ဆန္ဒပြမိတာ၊ ဆန်ကြျင်မိတာနဲ့တောင် ပုုဒ်မ ရှာကြံတပ်၊ နှစ်ရှည်ထောင်ချ၊ ရပ်ဝေးထောင်ပိုု့၊ နှိပ်စက်ညှင်းပန်း၊ ဆေးကုုသခွင့်မပေး၊ လူမသိ သူမသိသေ၊ ဆိုုတော့… မာမာအေး သီချင်းလေးနဲဘဲဖြေရတော့မှာဘဲ။ “စဉ်းစားကာနေရအုုံးမယ်။”
One comment
Naw
October 1, 2011 at 12:00 pm
ဘယ်တိုုင်းပြည်မှာဘဲလုုပ်လုုပ် လခစားဝန်ထမ်းဘဲဆိုုရင် သူ့ကျွန်ဘဲဆိုုပါတော့။ ကွာခြားတာက လူလိုုတန်ဘိုုးထားမှုူ၊တရားဥပဒေနဲ့ အလုုပ်သမား ဝန်ထမ်းအခွင့်အရေး တွေကိုု ကာကွယ်ပေးတာ၊ ခံစားခွင့်ပြုတာတွေဘဲ။ ကျန်းမာရေး အသက်အာမခံ ထိခိုုက်မှူ လျှော်ကြေး စသဖြင့်ပေါ့ဗျာ။
၁၉၉၁ မှာ စင်ကာပုူမှာ ၁၂ နှစ်၊ အမေရိကားမှာခုုချိန်ထိဆိုုတော့ ၈ နှစ် ရှိပြီ။ အမေရိကားကျတော့တရားဥပဒေတွေက အလုုပ်သမားတွေကိုု ပိုုကာကွယ်ပေးလာတယ်။ Union ဆိုုတဲ့အဖွဲ့အစည်းတွေက တကယ် အားကောင်းတယ်။ အသားအရောင်၊ဖိုု မ၊ အသက်ကြီးငယ်၊ ကိုုယ်လက်မသန်မစွမ်း၊ လူမျိူး အစ Race, Origins, Natives စတာတွေပေါ်မှာ ခွဲခြားဆက်ဆံလိုုမရဘူး။ အလုုပ်ရှင် ဘော့စ်ကိုု တရားစွဲလိုု့ရတယ်။လုုပ်ငန်းခွင်မှာပါးရိုုက် ဆဲဆိုုဘိုု့မပြောနဲ့၊ လက်ညှိူးတောင် ထိုုးလိုု့ မရဘူး။Harassment ဥပဒေဆိုုတာယေက်ျားချင်းတောင် ထိကပါး ရိကပါးလုုပ်လိုု့မရဘူး။ တရားစွဲလိုု့ရတယ်။ ဂျိမ်းဘွန်း နဲ့ ဟောလီဝုုဒ် ရုုပ်ရှင်တွေကြည့်ပြီး အဲဒီထဲကအတိုုင်းသွားမလုုပ်နဲ့။ နာသွားမယ်။ အပြင်မှာ အဲဒီလိုုလုုပ်လိုု့ မရဘူး။
တကယ့်အဖြစ်အပျက်တခုုကိုုယ်တိုုင်နားနဲ့ ဆတ်ဆတ်ကြားဘူးတယ်။၁၉၉၄ လောက်မှာစင်ကာပူမှာလုုပ်နေတဲ့ အင်ဂျင်နီယာတယောက် အလုုပ်ရှင်နဲ့စိတ်ဆိုုးပြီး ကျွန်ခံရတာမကောင်းဘူးဆိုုပြီး မိတ်ဆွေတွေအတင်းတားတဲ့ကြားက ဗမာပြည်ပြန်သွားတယ်။ ခြောက်လောက်လ ကြာတော့ စင်ကာပူကိုု ပြန်ရောက်လာလိုု့ မေးကြည့်တော့၊ သူက “အဟီး၊ ဒီမှာ ကျွန်ခံရတာ တော်သေးတယ်ကွ။ဗမာပြည်မှာ ငရဲကျသလိုုကိုု ခံရတာကွ။”လိုု့ ပြန်ဖြေသဗျဘာကိုုဆိုုလိုုတယ်ဆိုုတာကိုုတော့ မညိုုညိုုလွင်(VOA) ရဲ့စကိုု ငှားပြောရရင်၊ “မတူတာလေးတွေပေါ့ကွယ်။”
၂၀၀၄ မှာ သူငယ်ချင်း တယောက် စင်ကာပူ အလုုပ်ခွင်မှာ သေဆုုံးတာကြားလိုု့နာရေးကူငွေကိုု ယူအက်စ်ကနေ လှမ်းကူဘူးတယ်။ စင်ကာပူအလုုပ်ရှင် ကုုပ္မဏီက ဒေါ်လာ တသိန်းလောက်အသက်အာမခံနဲ့ လျှော်ကြေးပေးတယ်လိုု့ သိရတယ်။ ဗမာအဖွဲ့ကလည်း လိုုက်လံဆောင်ရွက်ပေးလိုု့လက်ဘက်ရည်ဘိုုး စတာ မကုုန်တဲ့အပြင်ဘေးကကူညီပန့်ပိုုးတဲ့ငွေတောင် မိသားစုုတွေ ရကြတယ်။
စကားမစပ်ဗျာ၊ ၁၉၉ရ မှာလန်ဒန်ကိုုအလည်အဖြစ် ရောက်တုုန်း နိုုင်ငံခြားခရီးသည်မျာ ပြည့်နေတဲ့နေရာတခုုမှာ celebrity တယောက်လာတာောင့်နေတဲ့လူအုုပ်ကြောင့် ပုုလိပ်တွေ၊ ကားတွေ နဲ့လမ်းပိတ်ပြီး traffic jam ဖြစ်နေတယ်။ ဒီမှာ အင်ဂလန်နိုုင်ငံသားတရုုတ်တယောက်က တာဝန်ကျ အဖြူကောင် ရဲတယောက်ကိုု ကြိုုတင်မကြေညာဘဲ လမ်းပိတ်ရကောင်းလားဆိုုပြီး စောဒကတက်နေတာတွေ့ရတယ်။ ရဲကစိတ်ရှည်ရှည် ယဉ်ယဉ်ကျေးကျေး တေယင်းပန်နေတာတွေတယ်။ ဘေးကလူတောင်ရဲအစား ခံပြင်းလာတဲ့ အထိဘဲ။သူတိုု့ဆီမှာ ဒီလိုု ဒီလိုု အခွန်ပေးရတာ၊ မဲပေးရတာတန်တယ်။ ပြည်သူကိုုလေးစားတယ်။ ဗမာပြည်ဆိုုရင် ဘယ်လိုုနေမလဲ။ ကားလုိုင်စင်များသိမ်းသွားမလား၊ ဝတ္ထရားနှောက်ယှ်မှူနဲ့ဘဲ ကုုပ်ထားမလား။ စွမ်းအားရှင်များကဘဲလက်စွမ်းပြတာခံရမလား၊ လား ပေါ်င်းများစွာ တွေးတောရင်း ငရဲတော့ မခံပါရစေနဲ့။ လျှပ်စစ်မီးမပျက်။ အင်တာနက် လွတ်လွတ်လပ်လပ်သုုံး၊ ဖေစ်ဘွတ်မှာလွတ်လွတ်လပ်လပ်ဆဲ။ ကိုုယ်ပိုုင်ကားစုုပ်လေးနဲ့ (သိုု့) အဲကွန်းဘတ်စ်၊ MRT ရထားလေးနဲ့ မကြပ်မညပ်ဘဲ၊ ဓါတ်ဆီရဘိုု့ မပူရဘဲ၊ အလုုပ်သွား၊ပြန်၊ နောက်ဆုုံး ဧည့်စာရင်းတိုုင်စရာမလိုုဘဲ နေရတဲ့သူများနိုုင်ငံမှာဘဲ ကျွန်ခံနေတာက ပိုုကောင်းမယ်လိုု့ထင်မိကြာင်းပါ။
ထပ်ပြီးစကားမစပ်ဗျာ။ကံဇာတာမကောင်းလိုု့ ရာဇဝတ်ပြစ်မှူနဲ့များ ထောင်ကျရ်တောင်၊ထေင်ထဲမှာတီဗီ၊ အားကစား၊ စာကြည့်တိုုက်များ နောက်ဆုုံး ကောလိပ်တောင် ထောင်ထဲကနေ ပညာဆက်သင်လိုု့ ရသဗျ။ မနေ့တနေ့ကဘဲ လူသတ်မှူနဲ့ သေဒဏ်ကျခံနိုုင်တဲ့ အကျဉ်းသားသုုံးယောက် ထောင်ထဲမှာ ၁၈နှစ် နေခဲ့ရပြီး အမှူ မခိုုင်လုုံလိုု့ လွှတ်ပေးလိုုက်တယ်။ သူတိုု့ထောင်ထဲ ရောက်တော့ အသက် ၁၆, ၁ရ ဘဲရှိကြသေးတယ်။ အခုုထွက်လာတော့ ဝဖြိုး ရွှင်လန်းနေတာဘဲဗျာ။ ဗမာပြည်မှာကျတော့ အစိုုးရကိုုဝေဘန်မိတာ၊ ဆန္ဒပြမိတာ၊ ဆန်ကြျင်မိတာနဲ့တောင် ပုုဒ်မ ရှာကြံတပ်၊ နှစ်ရှည်ထောင်ချ၊ ရပ်ဝေးထောင်ပိုု့၊ နှိပ်စက်ညှင်းပန်း၊ ဆေးကုုသခွင့်မပေး၊ လူမသိ သူမသိသေ၊ ဆိုုတော့… မာမာအေး သီချင်းလေးနဲဘဲဖြေရတော့မှာဘဲ။ “စဉ်းစားကာနေရအုုံးမယ်။”..
Please forgive me for re-posting since I don’t know how to delete the old one or revisie the wrong or incomplete one.