ကွယ်သုံးကွယ်

ဘုရားကိုစေတီကွယ်တယ်တဲ့။
တရားကိုပိဋကတ်ကွယ်တယ်တဲ့။
သံဃာကိုဘုန်းကြီးကွယ်တယ်တဲ့။
ရှေးဆရာတော်ကြီးများမိန့်ကြားခဲ့တဲ့စကားတွေပါဘဲ။ အလွန်ကိုလေးနက်တာမို့သေသေချာချာစဉ်းစားဖို့ကောင်းပါတယ်။
ကျွန်တော်တို့တွေဘုရားမသွားကြဘူးလား၊သွားကြတာပါဘဲ။ရွှေတိဂုံကိုမဖူးကြဘူးလား။ဖူးကြတာပါပဲ။ကျွန်တော်တို့ဘုရား
ရှင်ရဲ့ဂုဏ်တော်၊ကျေးဇူးတော်ကိုရည်မှန်းမိသလား၊ ပြန်ပြီးစဉ်းစားကြည့်ပါလား။ရွှေရောင်တစ်ဝင်းဝင်းဖြစ်နေတဲ့ စေတီတော်
ကြီးကိုသာအာရုံပြုနေတာပဲ။ဘုရားဆီကိုရောက်မသွားမိဘူး။ဘုရားပေါ်တက်လိုက်ရင်ကောင်မလေးတွေကိုပါလိုက်ကြည့်
မိနေတော့ ဘုရားကိုစေတီကွယ်တာမကတော့ဘဲ ကောင်မလေးတွေပါကွယ်သွားတယ်လို့ဆိုရမယ်ထင်တယ်။
ပဓာနထားပြီးပြောချင်တာကတော့ကျွန်တော်တို့တွေဟာလုပ်နေရင်းကိုင်နေရင်းကကိုပဲကိုယ်ဘာလုပ်နေတယ်၊ဘာကြောင့်လုပ်နေတယ်ဆိုတာ မျက်ခြည်ပြတ်လာတဲ့သဘောကိုရှေးဆရာတော်ကြီးများကထောက်ပြလိုက်တာလို့ပဲဆိုရမှာပေါ့။
တရားကိုပိဋကတ်ကွယ်တယ်ဆိုတာကတော့ ဘုရားဟောဒေသနာ ပိဋကတ်တွေကိုကျတ်မှတ်ရွတ်အံနေပြီးပိဋကတ်နှံ့စပ်တာလောက်နဲ့ ကျေနပ်နှစ်သေိမ့်နေလို့တရားတော်အတိုင်းမဂ်ပေါက် ဖိုလ်ပေါက်ဖြစ်အောင်အားထုတ်ဖို့မေ့နေတာမျိုးကိုပြောတာပါ။အက္ခရာများပေါ်
မှာပျော်မွေ့မိန်မူးနေတာမျိုးလို့ပဲဆိုကြပါစို့။
သံဃာကိုဘုန်းကြီးကွယ်တယ်ဆိုတာတော့ သံဃာဆိုတာဟာဘုရားတပည့်သားတော်များ၊ဘုရားရှင်ရဲ့အဆုံးအမကိုလိုက်နာပြီး
တရားအားထုတ်ခြင်း တရားပြခြင်းစတဲ့လုပ်ငန်းဆောင်တာတွေကိုလုပ်နေတဲ့ ရဟန်းတော်အားလုံးကိုခြုံပြီးပြောတာ။သို့သော်လည်း
ကိုယ့်ဘုန်းကြီး၊သူ့ဘုန်းကြီး ဆိုတာမျိုးတွေဘယ်ဘုန်းကြီးကအဆောင်ပေးလိုက်တယ် ဘယ်ဘုန်းကြီးကချဲနံပါတ်ပေးတာကောင်းတယ်
ဆိုတာမျိုးတွေဖြစ်လာတတ်တာကိုအားလုံးသိကြတဲ့အတိုင်းပဲ။ဗေဒင်အဟောကောင်းတဲ့ဘုန်းကြီး၊ယတြာအပေးတောင်းတဲ့ဘုန်းကြီး
စသည်အားဖြင့်မူလသဘောကြီးပျောက်သွားတတ်တာကိုပြောတာပါ။