သားသား ဖိနပ်ချွတ်ထားတယ်

သားသားက ဘုန်းကြီးကျောင်းသားပေါ ့။ သားသားနေတဲ ့ ဘုန်းကျောင်းက မြိ ု ့ကလေးကို အထက်စီးကမြင်နေရတဲ့

တောင်ကုန်းပေါ်ဆောက်ထားတဲ ့ အစိုးရရဲ  ့တောင်တန်းသာသနာပြ ုကျောင်းပေါ ့။ ဒီကျောင်းမှာ သားသားရယ်၊ဘုန်းဘုန်းရယ်

နှစ်ယောက်တည်းနေတာ။ ဘုန်းဘုန်း ရန်ကုန်က အစိုးရလွှတ်လို ့ ဒီမှာကျောင်းလာထိုင်တယ်လို ့ပြောတာပဲ။

သားတို ့နေတဲ ့မြိ ု ့ကလေးမှာ ဗုဒ်ဓဘာသာဝင်ဆိုလို ့ အစိုးရဝန်ထမ်းနှစ်ဆယ်ကျော် သုံးဆယ်နီးပါးနဲ ့ ဒီမှာအနေကြာနေပြီးဖြစ်တဲ ့

ဗမာလက်သမား မိသား ၂စုပဲရှိတာ။

 

သားသားလား….ကျောင်းနေတာပေါ ့။ ဘုန်းကျောင်းနေ အစိုးရကျောင်းတက်…

ဒီနှစ်ဆို ၅တန်းတက်နေပြီး။

 

သားသားက မနက်၄နာရီဆို အိပ်ယာကထ ဆွမ်းထမင်းချက်၊မနေ ့ညကတည်းက မြိ ု့ထဲကကြိ ုတင်ယူထားတဲ ့ ကြိ ုတင်ဟင်းတွေကိုနွှေးပြီး

အာရုဏ်ဆွမ်းအတွက်ပြင်ရတယ်။ ကြိ ုတင်ဆွမ်းယူရတာက ဒီလိုပါ။ သားသားတို ့မြိ ု့က ဆွမ်းဟင်းပို ့တာက အလှည် ့ကျနဲ ့ပါ။                                                                                                                                                                                                                                                                                                      အာရုဏ်ဆွမ်းပို ့အလှည် ့ကျတဲ ့ ဝန်ထမ်းတွေ အချိန်မရကြတော ့ သားသားကပဲ ညနေကျောင်းဆင်းပြီး ဘုန်းကျောင်းပြန်ရောက်

သန် ့ရှင်းရေး၊ ဟိုအရေးဒီအရေး အကုန် ကမန်းကတန်းလုပ်… စုပေါင်းဟင်း(ဟင်းလေးအိုး)ကိုနွှေးထားရင်း ရေချိုး..ပြီး ညနေစာ

ခပ်မြန်မြန်လေးစား အားလုံးပြီးပြီဆိုတော ့မှ စတီလ်ချိုင် ့နှစ်လုံးဘယ်ညာကိုင်ပြီး နောက်တစ်နေ ့မနက်အာရုဏ်ဆွမ်းအလှည် ့ကျတဲ ့

အိမ်တွေဆီကိုပြေးရတာပေါ ့။

တချို ့အိမ်တွေကဘုန်းကျောင်းအောက်နား နီးနီး၊ တချို ့ကမြိ ု ့လယ်ပိုင်းလောက်၊ တချို  ့က ဟိုး မြိ ု ့တဖက်ထိပ်၄မိုင်လောက်ဝေးတဲ ့နေရာ

ဒီနေရာတွေကို သားသားညနေတိုင်း ခြေတိုလောက်အောင်ကို သွားနေကြလေ။ နေ ့ဆွမ်းဆိုရင် မိသားစုရှိတဲ ့အိမ်က တာဝန်ယူပြီး သူတို ့ကိုယ်တိုင်

လာပို ့ကြတယ်။ တခါတလေစစ်တပ်က ရဲဘော်လေးတွေက သွားယူပေးပြီး နေ ့ဆွမ်းကပ်တာကိုလည်း ဒီရဲဘော်လေးတွေကပဲ ကပ်ပေးပါတယ်။

သားသား နေ ့ခင်းပိုင်းဆိုကျောင်းတက်နေတာကိုး။ သားသားတို ့ဘုန်းကျောင်းနဲ ့စစ်တပ်ကနီးနီးလေးပါ။

 

သားသား မနက်မနက်ဆွမ်းထချက်ရတဲ ့ မီးဖိုချောင်နှင် ့  ကျောင်းကြီးကမဆက်ပဲ သီးသန် ့ခြားပြီးဆောက်ထားတာ။ ကျောင်းကြီးနဲ ့မီးဖိုချောင်ကြား

ဆယ် ့ငါးပေလောက်ကျယ်တဲ ့မြေပြောင်ပြောင်ပေါ်ကနေ ကျောင်းကြီးပေါ်လှေကားသုံးထစ် မီးဖိုချောင်ပေါ်လှေကားသုံးထစ် တက်ရပါတယ်။

သားသားက မီးဖိုချောင်နှင် ့ကျောင်းကြီးပေါ် တက်လိုက်ဆင်းလိုက် ဝင်လိုက်ထွက်လိုက် တရစပ်နဲ ့ မျောက်မျက်စိနောက်လောက်အောင်ကို

အလုပ် လုပ်နေရတာ။

ဘုန်းကျောင်းဝင်းထဲ ဖိနပ်မစီးရဘူးတဲ ့ လူကြီးတွေကပြောဖူးတော ့ သားသားလည်း ဖိနပ်မပါခြေပြားနဲ ့မြေပြောင်ပြောင်ကိုနင်း မီးဖိုဝင်လိုက်                                                                                                                                                                                                                                                                                             ကျောင်းကြီးပေါ်ခြေသုတ်တက်လိုက်၊ တခါတလေ အလျင်လိုရင်ပြီးစလွယ်သုတ်၊ တခါတလေကျတော ့လည်းမသုတ်                                                                                                                                                                                                                                                                                                     ဒီတော ့ကြမ်းပြောင်ပြောင်လက်လက်တွေက သားသားခြေခဖဝါးမှာကပ်ပါလာတဲ ့ သဲတွေမြေတွေနဲ ့ ညစ်ပေလာတယ်။ ဒါတွေလည်း

သားသားကပဲ ပြန်သုတ်ရတာပါပဲလေ။ စနေ၊တနင်္ဂနွေလို ရုံးပိတ်ရက် လူအလာများတဲ ့ရက်တွေဆို သားသားစိတ်ညစ်ရပြီ။ ကျောင်းပေါ်

တစ်ခုလုံးဖွေးနေတော ့တာပဲ။ သားသားရဲ ့တာဝန်ပဲပေါ ့။ ဒီလိုနဲ ့ သားသားတစ်ယောက် တက်လိုက်ဆင်းလိုက် သုတ်လိုက်ဖျက်လိုက်လုပ်နေတာကို

ဘုန်းဘုန်းက သတိထားမိပြီး…. တစ်နေ ့တော ့

” ဟဲ ့! တောတွင်းပျော်.. ဖိနပ်မစီးထားဘူးလား..” တဲ ့မေးတယ်။

” ကျောင်းဝင်းထဲ ဖိနပ်စီးရင် ငရဲကြီးမယ်လို ့ပြောကြပါတယ်ဘုရား”

“အင်း! ခက်တော ့တာပဲ ဒီကျောင်းသား.. စီးသာ စီး၊အခုနင် ့ဟာက တက်လိုက်ဆင်းလိုက် သုတ်လိုက်ဖျက်လိုက်နဲ ့၊ မြေကြီးတွေကလည်း

အေးက အေးသနဲ ့!

 

အခုလို ဘုန်းဘုန်းက စီးပါ ခွင် ့ပြ ုလိုက်တော ့ သားသား ဝမ်းသာတာပေါ ့နော်။ ဒီလိုဆောင်းတွင်းဆို သားသားတို ့နေတဲ ့တောင်ပေါ်မှာ ညညဆို

ရေခဲမတတ်အေးနေတာ။ အသားတွေပတ်၊နှ ုတ်ခမ်းတွေခြောက်၊ ခြေဖနောင် ့တွေကကွဲနဲ ့။ ခြေဗလာသက်သက် မြေပေါ်နင်းလိုက်ရင် ခြေချောင်း

ခြေဖျားလေးတွေက ကျဉ်ပြီး ကိုက်လာတော ့တာ။ နေ ့ခင်းပိုင်းနေနည်းနည်းပူလာပြီဆို အပေါ်ကပူ ခြေဖဝါးကအေးနဲ ့ သားသား မကြာခဏ

ခေါင်းကိုက်တာပေါ ့။        အခုဆိုသားသားလည်း ကျောင်းဝင်းထဲ ဖိနပ်စီးနေပြီပေါ ့။

 

ဒါပေမယ် ့လေ၊     ပြီးခဲ ့တဲ ့တနင်္ဂနွေနေ ့ကပေါ ့

ထုံးစံအတိုင်း ရုံးပိတ်ရက်အားတော ့ မြိ ု ့ထဲက ဒကာကြီးတွေ၊ဒကာမကြီးတွေ ဘုန်းကျောင်းကိုရောက်လာကြတယ်။

အဲဒီအချိန် သားသားကဖိနပ်စီးပြီး အလုပ်လုပ်နေတာ    ကို   မြင်သွားတဲ ့ ဒကာကြီးတစ်ယောက်က

” မောင်တောတွင်းပျော်! ကျောင်းဝင်းထဲ ဖိနပ်မစီးကောင်းဘူးလေ၊ ငရဲကြီးမယ် ” တဲ ့

သူ ့အနားပါလာတဲ ့ နောက်ဒကာကြီးတစ်ယောက်က

” ဘုန်းကျောင်းသားဆိုရင် သိရမှာပေါ ့ ” တဲ ့။        သားသားငိုချင်စိတ်ပေါက်လာတယ်။

သားသားက နေစရာမရှိလို ့စားစရာမရှိလို ့ ဘုန်းကျောင်းရောက်နေတာမှ မဟုတ်ပဲ။  ဘုန်းဘုန်းမှာ အကူကပ္ပိယ ကျောင်းသားလိုလို ့

လာနေပေးနေတာ။ မြိ ု ့ထဲကအိမ်မှာနေရင် သူငယ်ချင်းတွေနဲ ့ကစားလို ့ပျော်နေပါသေး။ ဒီမှာ တစ်ယောက်တည်း ပျင်းခြောက်ခြောက်နဲ ့။

သားသားလည်းဘာမှ ပြန်ပြောချင်စိတ်မရှိဘဲ သားသားရဲ ့ဖိနပ်လေးကို ချွတ်ပေးလိုက်ပါတယ်။ သူတို ့က လူကြီးလူကောင်းတွေဆိုတော ့

သားသားကပဲ ခွင် ့လွှတ်နားလည်ပေးရမှာပေါ ့။ ဟုတ်ဖူးလား……….

 

ဘုန်းဘုန်းက စီးတဲ ့၊ ဒကာကြီးတွေက မစီးနဲ ့တဲ ့။ သားသားတော ့ စိတ်ရှ ုပ်လာပြီ။ အိမ်မှာပဲ ပြန်နေချင်ပြီ။

သားသားခြေထောက်တွေလည်း အအေးဒဏ်ကြောင် ့ခြေဖဝါးတွေကွဲ၊ ဖနောင် ့တွေက စပ်ဖျဉ်းဖျဉ်းနဲ ့သွေးတွေတောင်စို ့နေပြီ။

ဒကာကြီးတွေလာတိုင်းအခုလိုချွတ်ခိုင်းနေရင် သားသားလည်းအိမ်ပြန်ဖို ့စဉ်းစားရတော ့မယ်။ သူတို ့တွေပဲ

သားသားကိုယ်စား ဘုန်းကျောင်းသားလုပ်ကြပေါ ့။ မကောင်းဘူးလား……..

သားသား ဒီမှာဆက်နေရမလား အိမ်ပြန်ဖို ့ကိုပဲစဉ်းစားရမလားဆိုတာ သားသားတစ်ယောက်တည်းမတွေးတတ်လို ့

ဒီရွာထဲက ဖိုးဖိုး၊ဖွားဖွား၊ဦးဦး၊ဒေါ်ဒေါ်၊ကယ်ကယ်၊တီတီ၊ကိုကို၊မမတို ့လည်း ဝိုင်းစဉ်းစားပေးကြပါအုံးလို ့။

ဒီလောက်ပါပဲနော်…သားသားအိပ်တော ့မယ်.. မနက် ၄နာရီထိုးရင် ဆွမ်းထမင်းချက်

ကြိ ုတင်ဟင်းနွှေးရအုံးမှာမို ့…

ဘိုင် ့ဘိုင်……..တာ ့တာ………………..

 

 

 

 

 

 

ိ